Η ΑΡΧΉ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥ ΜΥΘΙΣΤΟΡΉΜΑΤΟΣ ΜΟΥ

 

 

Ο ΕΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΝΤΊΝΑ 

Ήταν ακουμπισμένος στους αγκώνες πάνω στη μπάρα με την αριστερή παλάμη στο μάγουλο, στο δεξί έσφιγγε ένα ποτήρι βότκα, μισοάδειο. Αυτός ήταν ο αλκοολικός Γιάννης. Λίγοι πελάτες, μια δυο γυναίκες του μαγαζιού, ένας ακόμα νυσταγμένος άντρας. μιλούσε στον εαυτό του κάνοντας χειρονομίες. Ο μπάρμαν δυσανασχετούσε μάλλον ήθελε να τους ξεφορτωθεί όλους μια ώρα αρχίτερα, και να πάει σπίτι του αλλά δεν είναι εύκολο να καθαρίσεις με τους μεθυσμένους. Γι αυτό προσπάθησε να πάρει το ποτήρι από το χέρι του Γιάννη αλλά εκείνος το σφιξε ακόμα περισσότερο κι όταν τα μάτια τους συναντήθηκαν, "βάλε μου ένα ακόμα σε παρακαλώ! ένα τελευταίο και θα φύγω! στο υπόσχομαι."
-Δε σου βάζω! σήκω και φύγε γιατί θα βγω έξω και θα σου σπάσω τα μούτρα! αγρίεψε ο μπάρμαν.
-Ξέρω πως δε θα το κάνεις, βάλε ένα ακόμα! και έτεινε το ποτήρι.
Ο μπάρμαν το γέμισε κουνώντας το κεφάλι του. Ο Γιάννης το ήπιε μονοκοπανιά, το μισό χύθηκε στο αξύριστο μούτρο του και προσπάθησε να σηκωθεί από το σκαμπό για να φύγει αλλά δεν το κατόρθωσε και σωριάστηκε στο μωσαϊκό. Χτύπησε στο μέτωπο και λίγο αίμα κύλισε στο μάγουλο. Ο μπαρμαν βγήκε από τη μπάρα, τον πήρε παραμάσχαλα και τον ακούμπησε στο πεζοδρόμιο, στον κορμό μιας ακακίας και γύρισε μέσα. Ο Γιάννης σκούπισε λίγο τα αίματα, βολεύτηκε καλύτερα και σε λίγο κοιμόταν στην αγκαλιά της άγριας νύχτας.

 

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΘΈΤΩΝ

 

-Θα κρυφθεί το φεγγάρι από ζήλια, με είπεν.

-Ουχί, του ηπήντησεν ευκόλως τις παρευρισκόμενος εν τω άμα.

-Προς τι γαρ ο τίτλος και η αμέσως κείμενη πρότασις περί ζήλειας της σελήνης;

-Το εν εστί, επείν μεν πορευθείς ο Σαραμάγκου χιλίας και πλέον χρόνους εν τη φιλοσοφία ουδέν απεκόμισε περαιτέρω εις ημάς και αφ ετέρου δε, πολλάκις αυτόν αντάμωσεν η περισσόν κλέος τύχη.

-Α! ούτως ερμηνεύεις την μελαγχολικήν αυτήν προσωπικότητα; Δεν νομίζεις πως ανακαλύψας το σκότος, έχασες τον νου σου;

-Εις εμέ ωμιλείς με αυτάς τας μελανάς εκφράσεις; [Αλλά παρεμπιπτόντως αξίζει αυτη η έκφρασις: ανακαλύψας το σκότος έχασες τον νου σου!] Διατί μελαγχολίζουσα μορφή ο φιλόσοφος ούτος; Εις εμέ, φαίνετο, αρκούντως λαλίστατος και ευκρινής. Μάλιστα ουχί δυσκόλως αναγιγνώσκεις όσα γέγραπται.

-Έχω τας αμφιβολίας μου. Ψηλαφίζοντας α γέγραπται, μερικάς στιγμάς, μου ήρεσεν η ακολουθία της σκέψεως του. Ματαίως προσπαθείς, εκών άκοντι, να με πείσεις περί των αντιθέτων.

-Ου με πείσεις, καν με πείσεις...Ποίος είπεν; Αισχίνης ή Δημοσθένης; ιδού ένα μέγιστο ερώτημα της στιγμής! Εκλιπούσης της μνήμης...

-Χαχα! βέβαια! σοι εκλίπει πλέον η μνήμη και ελοχεύεις στη σκιά, περιμένοντας τον Σαραμάγκου..

-Μα τι λες ρε; Εγώ κρύβομαι και περιμένω τον Σαραμάγκου; Τι με νοιάζει εμένα ρε; ο κάθε Σαραμάγκου; Α να χαθείς παλιορεζίλη!

-Ρε καραγκιόζη σε μένα μιλάς έτσι; επειδή δε σ αρέσει εσένα ο Σαραμάγκου, τα βάζεις μαζί μου; Ξέρεις ποιος είμαι γω ρε σαχλόμαγκα;

-Αει ρε κατούρα να γίνουν τα χόρτα, έτσι θέλεις να σου μιλάω εσένα!

-Γιατί, εσύ είσαι καλύτερος; πιε τον καφέ σου κει πέρα κι άσε με ήσυχο.

Και ο καθένας έφυγε χωριστά*

ΈΞΙ ΠΡΆΓΜΑΤΑ

 

Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι [συνειδητοποιείς], με το που γεννιέσαι, είναι αν είσαι πλούσιος ή φτωχός στην ηλικία 3-4 χρονών. Ελάχιστα αργότερα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού, αν είσαι έξυπνος ή βλάκας και στην αρχή της εφηβείας αν είσαι ωραίος ή άσχημος. Αυτά τα έξι επίθετα συν το υγιής, διαμορφώνουν την σταδιοδρομία σου σ αυτόν τον άθλιο τόπο. Καλησπέρα σας

 

ΕΔΩ ΕΊΝΑΙ ΕΛΛΆΔΑ

 

 

Από το Σύνταγμα πολύχρωμοι μεν

δρόμοι που αγαπήσαμε με οργή

στα σκαλιά καθόταν μια νέγρα κοπέλα

έκλαιγε

χιπ-χοπ ο νεαρός στο μάρμαρο μπρος

στη μεγάλη Βρετάνιδα που κυματίζει

ασθμαίνουσα Ελληνική σημαία

δε με νοιάζει

Ολισθαίνοντας την Πανεπιστημίου

ποιος ξέρει γθατί ήρθαμε εδώ;

η λευκή γυναίκα δεν είχε που να πάει

ένας άλλος άντρας περπατούσε ανάποδα στα σκαλιά

χιπ-χοπ

από το Σύνταγμα μαν

άνθρωποι που αγαπήσαμε με πάθος

τα μάρμαρα, τα μάρμαρα, τα μάρμαρα!

Διαβαίνοντας αργά το απόγευμα

στην Ακαδημίας και αλλού

μια νέγρα γυναίκα έκλαιγε, ένας άντρας κοίταζε αλλού

χιπ-χοπ

όλα είναι μια εικόνα, ένα ηλιοβασίλεμα στην Πανεπιστημίου

ο ήλιος βγαίνει και εκεί

ο Νέγρος έφυγε

η γυναίκα έμεινε μόνη

το παιδί στριφει στα σκαλιά

ο ήλιος κοκκινίζει

χιπ

χοπ

ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΌΣ ΤΟΥ ΝΟΉΜΑΤΟΣ

 

 

-Καλημέρα κύριε Κώστα! μου λέει ένας γείτονας.

-Καλημέρα! του απαντώ.

-Και χρόνια πολλά σήμερα! συνεχίζει.

-Γιατί, τι είναι σήμερα; τον ρωτώ

-Ο αποκεφαλισμός του Ιωάννου! με...αποκεφαλίζει!

Τι να πω; τον κοιτάζω που απομακρύνεται στην άσφαλτο και δεν ξέρω τι μου θυμίζει. Καμηλοπάρδαλη ή αγγούρι.

Με αφορμή το επεισόδιο να πω μερικές σκέψεις μου για τους συνομήλικους μου. Νιώθω πραγματικά εντελώς απογοητευμένος γιατί πίστευα πως η γενιά μας θα ήταν αλλιώτικη. Αλλιώτικη εννοώντας καλύτερη όσον αφορά τουλάχιστον τις πεποιθήσεις και τις πραγματικές αξίες αυτής της ζωής. Αλλά φευ! μου θυμίζουν τον παππού μου και τον πατέρα μου στον τρόπο, στην ομιλία, στο φέρσιμο και αναρωτιέμαι μήπως ζω σε κάποιο όνειρο.. Ιδιαίτερα εκεί στα στέκια που συχνάζουν περισσότεροι άντρες αλλά και ένα ποσοστό γυναικών, δηλαδή στα προποτζίδικα και στα καφενεία, παθαίνεις την πλάκα σου με το επίπεδο αυτών των ανθρώπων. Και δε μιλώ για τον μπακάλη, για τον περιπτερά, και τον μανάβη, δηλαδή ανθρώπους που λογικά είναι λιγότερο μορφωμένοι, αλλά μιλώ για όλο το φάσμα της Ελληνικής κοινωνίας! δικηγόροι, αρχιτέκτονες, εισαγγελείς, υποψήφιους βουλευτές, όλοι μαζί ένας αχταρμάς μιας αδυσώπητης αμάθειας. Χωρίς κανένα ίχνος πολιτισμού, καμιά πολιτισμική κουλτούρα, τους ενδιαφέρει μόνο τι γίνεται στην αυλή τους, να έχουν μόνο αυτοί χρήματα και να περνούν καλά και ιδιαίτερα βλέπεις στα μάτια τους την απληστία, την ζηλοτυπία, τη μοχθηρία! ναι είναι κακοί! στα μάτια τους και στα λόγια τους φαίνεται όλη η ανοησία του πολιτισμού μας:

-Ναι ρε, εγώ δούλεψα πενήντα χρόνια και πρέπει να παίρνω τρεις χιλιάδες σύνταξη. Τι με νοιάζει εμένα για τους άλλους; ας δούλευαν κι αυτοί! ας πα να πνιγούν! φωνάζει ο συνταξιούχος εισαγγελέας και δίπλα του οι άλλοι χειροκροτούν.

Αυτοί είναι οι σημερινοί συνομήλικοι μου, πρώην συμμαθητές που είχαν κάποτε όνειρο ν αλλάξουν την κοινωνία και κορόιδευαν τον πατέρα τους για τα σκουριασμένα του μυαλά.

 

ΚΥΛΛΉΝΗΝ ΤΕ

 

 

ΚΥΛΛΗΝΗ

Πως κάποτε θα έφταναν οι άγγελοι στην Κυλλήνη

από τον Ώτο ήταν σίγουρο

αρχηγός των Επειών ήταν τι διάολο

Δεν μπορούσε να το πάρει απόφαση πως οι Έλληνες

θα κέρδιζαν για μια ακόμα φορά τον πόλεμο;

Αργότερα στη Γλαρέτζα είχε ζωγραφισθεί ο Φαλλός

στο βάραθρο των θεών

καθώς το βαπόρο μας άγγιζε μια ακόμα φορά το πριγκιπάτο της Αχαΐας

και η άμμος κίτρινη προς το ηλιακό φως

έπαιζε με τα μικρά ψάρια του αφρού

οι ναύτες με τις ωραίες γυναίκες της Κυλλήνης

περπατούσαν δίπλα από το μπλε της θάλασσας

και οι άγγελοι ως κήρυκες του καλού

μιλούσαν για την νίκη των Ελλήνων

[Ενώ η μοναχική ωραία, ντυμένη στα λευκά

σήκωνε το πέπλο

εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει το μήνυμα!

Ενώ ήταν σίγουρο πως οι Βυζαντινοί είχαν χάσει τον πόλεμο

ο φόβος κυριαρχούσε στα πληρώματα, το νερό είχε γίνει μαύρο,

ο Βολανάκης πωλούσε πιο ακριβά τη ζωή του από την ώχρα

πεθαίνοντας για μια Ελλάδα.]

Στην άκρη αυτού του κόσμου, Κυλλήνην τε

τα νέα σήμερα εν έτη δυο χιλιάδες δεκαπέντε

καθώς το βαπόρο πλησιάζει την ακτή

να μας πάρει και να μας πάει

χρειάζονταν οι Έλληνες θάρρος- που δεν μπορείς να τους αρνηθείς

Πως το είχαν.

Σ αυτή τη γη οι Έλληνες δε θα πεθάνουν.

ΤΟ ΣΚΊΤΣΟ

 

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να εκφραστείς με τη ζωγραφική. Ένας απ αυτούς το σκίτσο, που αγαπώ πολύ. Με το σκίτσο μπορείς να πεις πάρα πολλά πράγματα, να μιλήσεις χωρίς λόγια, να δημιουργήσεις φόρμες και καταστάσεις που μόνο μ αυτό τον τρόπο μπορείς. Νομίζω πως οι σκιτσογράφοι είναι ή πρέπει να είναι πανέξυπνα άτομα γιατί πέραν της τεχνικής, χρειάζεται η σκέψη, η νόηση βαθύτερων νοημάτων, σπουδαίων τσιτάτων γέλιου ή φιλοσοφίας και περιττό να πω πως ο χρόνος για να βρει ο σκιτσογράφος τις λίγες λέξεις που θα εμπεριέχει το κάθε σκίτσο είναι κατά πολύ περισσότερος απ αυτόν της σκιτσογρακής εργασίας. Η σύλληψη είναι σπουδαίο γεγονός, η εύρεση του θέματος, της ιδέας, επίσης που μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή. Σίγουρα το πιο βασανιστικό μέρος της εργασίας είναι να βρεθεί η ατάκα και οι διάλογοι.

Η ΓΥΝΑΊΚΑ

 

 

ernando Teran

"Πολύ όμορφο έργο τέχνης. Η γυναίκα είναι το πιο μεγαλειώδες έργο για όποιον καλλιτέχνη θέλει να την απεικονίσει, ο ερωτισμός πάντα ήταν και θα είναι θεμελιώδης στην πλαστική τέχνη." Ευχαριστώ τον Φερνάντο και όσους αυθόρμητα σχολιάζουν ευμενώς ή ακόμα και επικρίνουν. Η εξοικείωση με το σώμα μας, το γυμνό ή ντυμένο, με τα όργανα του, τις αισθήσεις του, τις ντροπές του, το σεμνό και το άσεμνο μέρος του, είναι απαραίτητη για να διάγουμε μια καλύτερη ζωή σε όλους τους τομείς. Η ελευθερία της αντιμετώπισης, χωρίς κόμπλεξ, την θέα του γυμνού, χωρίς σεμνοτυφίες και αφορισμούς, δίχως φόβους και φοβίες θα γλύτωνε τον κόσμο μας από χιλιάδες εγκλήματα, γυναικοκτονίες και ανδροφονίες. Η σωστή γνώση μπορεί να απελευθερώνει τον ανθρώπινο νου και η θέα του γυμνού δεν είναι δυνατόν να κάνει τους ανθρώπους να ντρέπονται για τα πιο ζωτικά μέλη τους. Η ζωγραφική τέχνη προσπάθησε και προσπαθεί δια μέσου της αιώνιας Ιστορίας της, με πολλαπλά έργα, να συμμορφώσει το άρρωστο ασυνείδητο και το αδύνατο συνειδητό λίμπιντο του ανθρώπινου εγκεφάλου.

 

ΚΑΛΗΜΈΡΑ ΦΤΩΧΟΊ ΜΟΥ ΆΝΘΡΩΠΟΙ!

 

 

Τι με κοιτάς απορημένος ρε καραγκιόζη; Έμεινες κάγκελο με ανοιχτά τα μάτια; Δεν την ξέρεις την παγκόσμια ημέρα της φτώχειας; Θα σου την πω εγώ στατιστικά. Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από την πείνα. Ένα δις άνθρωποι ζουν σε βαθιά φτώχεια παγκόσμια, δηλαδή ο ένας στους τρεις. Απόλυτη φτώχεια ορίζεται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα καθορισμένο ποσό δολαρίων την ημέρα. Ιδανικό ποσοστό της απόλυτης φτώχειας το 0%. Ο δείκτης της φτώχειας ορίζεται κάτω από τα 5000 ευρώ το χρόνο. Το επίπεδο της ανεργίας είναι σχετικό με τον δείχτη της φτώχειας. Στην Ελλάδα η επίσημη ανεργία αγγίζει το 30%. Ανεπίσημα το 50%. Το 1/3 των Ελλήνων ζει με λιγότερο από 300 ευρώ το μήμα και το 60% ζει με το φόβο πως θα ξυπνήσουν μια μέρα φτωχοί.

Αυτά είναι μια πολύ μικρή σταχυολόγηση αριθμών για να καταλάβεις απορημένε σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι, για να καταλάβεις πως κάποιος πρέπει να υποφέρει για να περνάμε εμείς καλά!

Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια, είπε ο Γκάντι. Εγώ λέω πως αν συνεχιστεί η αύξηση των φτωχών στην Ελλάδα ο κίνδυνος για απειλή της κοινωνικής συνοχής είναι εμφανής, που σημαίνει μουρόχαβλε πως θα γίνει πόλεμος. Πόλεμος που θα τον επιδιώξουν οι φτωχοί. Αυτή είναι η βία που φέρνει η φτώχεια και επισήμανε ο μεγάλος Γκάντι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να σώσει την Ινδία από την απόλυτη φτώχεια. Στην Αμερική δεν υπάρχει φτωχός με την παγκόσμια έννοια του όρου, η Κίνα ανεβαίνει επίπεδα ιλιγγιωδώς, στη Σουηδία οι φτωχοί παίρνουν το ίδιο εισόδημα με τις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα για τους φτωχούς όλου του κόσμου που ζούνε με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Αυτά είναι μερικά συμπεράσματα για την παγκόσμια φτώχεια μας. Καλημέρα πλούσιοι όλου του κόσμου.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

 

ΌΤΑΝ ΞΈΡΕΙΣ ΌΤΙ ΔΕ ΦΟΡΆΕΙ...

 

Υπάρχουν μερικά πράγματα που μου αρέσουν αλλά δεν μπορώ να είμαι πάντα συνεπής – αν και αυτό έρχεται αντίθετο προς τις πεποιθήσεις μου. Ένα από αυτά είναι η καθαριότητα. Ααα, δε μου αρέσει ο βρώμικος κόσμος-για τις βρώμικες γυναίκες με την άλλη άποψη δεν θα έλεγα όχι-αλλά η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά όπως και να το κάνουμε.

Τέλος πάντων, είχα μια φίλη εκείνο τον καιρό που δε στεκόταν σε χλωρό κλαρί. Μόλις έμπαινε στο σπίτι μας, μέναμε τότε κάπου στις παρυφές του Λυκαβηττού, άρχιζε να συγυρίζει. Τίναζε τα μαξιλάρια από τον καναπέ του σαλονιού, άδειαζε συνέχεια τα τασάκια, πήγαινε στην κουζίνα έπλενε ότι έβρισκε μπροστά της, επέστρεφε στο σαλόνι ήρεμη λες και δε συνέβαινε τίποτε. Εμείς την παρατηρούσαμε σιωπηλοί, η γυναίκα μου την παρότρυνε συχνά να συνεχίζει το έργο της, μια και είχε μπουχτίσει μέρα- νύχτα με τη φασίνα και το σφουγγαρόπανο στο χέρι. Αχ, μου έλεγε, κάνε και συ κάτι όλα εγώ τα κάνω εδώ μέσα. Να σφουγγαρίζω, να πλένω, να μαγειρεύω, να στρώνω να ξεστρώνω κρεββάτια, τι είμαι εγώ; Δούλα σας είμαι; Και κοίταζε εμένα και τα παιδιά μας.

Εγώ έξυνα τα αφτί μου αμήχανος αλλά μια και δεν ήθελα να δίνω συνέχεια σε τέτοιες κουβέντες που δε με συνέφερναν, προσπαθούσα ν αλλάζω κουβέντα ή την αγκάλιαζα και της έλεγα πόσο σπουδαία νοικοκυρά ήταν. Βέβαια, εμένα η δουλειά μου είναι στρατιωτικός. Μια ζωή εκεί μέσα μόνο διέταζα. Έτσι και στο σπίτι μου; Όλοι ήταν υποχρεωμένοι ν υπακούουν και περισσότερο η γυναίκα μου που την είχα παντρευτεί για να κάνουμε παιδιά και να κοικοκυρεύει. Τώρα, αν τη βόλευε που η Αθηνά έτυχε να έχει αυτό το κουσούρι με την καθαριότητα, εμένα ποσώς με ενδιέφερε. Εκείνο που με ενδιέφερε ήταν να είναι το σπίτι μας καθαρό. Ποιος θα έκανε τη δουλειά, καρφάκι δε μου καιγόταν.

Η Αθηνά ερχόταν συχνά-πυκνά και άρχιζε όσες ώρες και να έμενε στο σπίτι μας να μην αφήνει τζάμι για τζάμι ακαθάριστο. Άχνιζε μάλιστα με το στόμα της κι ύστερα σφούγγιε με το χαρτί. Χου! Χου! Έκανε κι έσκυβε κάτω από τις καρέκλες μήπως ανακαλύψει κανένα σκουπιδάκι, καμιά σκονούλα. Σχεδόν έγλειφε το μωσαικό, τα πλακάκια, ξεσκόνιζε τα κομό, ανέβαινε πάνω στην καρέκλα να δει μήπως πάνω από τις πόρτες υπήρχε σκόνη, έψαχνε στα πιο περίεργα μέρη κι όταν ανακάλυπτε μια βρωμιά, κοίταζε επιτιμητικά τη φίλη της κι εμένα. Μμμ..ού! έκανε και στρωνόταν στη δουλειά.

Εγώ την παρατηρούσα, δεν ήταν άσχημη, ίσα-ίσα, ψηλή, ωραίο σώμα, νέα γυναίκα, σφριγηλή. Δεν έλεγε πολλά πράγματα, θέλω να πω κουβέντες αλλά απ ότι είχα καταλάβει μόνο με τη γυναίκα μου συζητούσε πολύ όταν εγώ έλειπα.

Μια μέρα που γύρισα ξαφνικά από την υπηρεσία μου, κουρασμένος καθώς ήμουν από μια ολονύχτια άσκηση, σκεφτόμουν πότε να φτάσω στο σπίτι και να ξαπλώσω στον καναπέ, άνοιξα την πόρτα και την είδα γυμνή στο μισάνοιχτο παράθυρο. Δεν με πήρε είδηση που είχα μπει και συνέχιζε να κοιτάζει έξω καπνίζοντας ένα τσιγάρο. Ρουφούσε ηδονικά τον καπνό και τον φυσούσε έξω. Το γαλάζιο, θολό του καπνού, τύλιγε το κατάλευκο κορμί της. Πιο λευκό γυναικείο κορμί δεν είχα ξαναδεί! Κατάλευκο σαν αρχαίας ιέρειας που δεν την είχε δει ποτέ ο ήλιος.

Δεν έκαμα καμιά κίνηση, έμεινα εκεί να την κοιτάζω.

-Η γυναίκα σου πήγε για ψώνια, μίλησε χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.

Ώστε έτσι! Με είχε αντιληφτεί κι εγώ νόμιζα αλλιώτικα.

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου μη ξέροντας τι να πω και τι να κάμω. Ωστόσο, η Αθηνά γύρισε προς το μέρος μου αποκαλύπτοντας το φουσκωτό εφηβαίο της. Σα να το πρότεινε, με τις κατσαρές, κατακάθαρες τρίχες να τρέχουν μέχρι την κοιλιά της. Ύστερα, φόρεσε την κυλότα της, αργά-αργά. Τύλιξε το σουτιέν, έκρυψε τα στήθη, φόρεσε τα υπόλοιτα και το τζιν παντελόνι της.

Ακόμα θυμάμαι το θόρυβο που έκανε το κλείσιμο του φερμουάρ που έκρυβε πίσω του το άσπρο της κυλότας της.

 

Ν ΑΓΑΠΆΣ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΈΧΕΙΣ

 

 

Ξεκίνησα λοιπόν μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους χωρίς σαφή προσανατολισμό. Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, κάτι κρυβόταν αλλά δεν μπορούσα ν αναγνωρίσω. Βάδισα προς την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας αδιάφορος, σχεδόν κενός, όπως ήταν η Αθήνα όλη. Δεν κρατούσα τίποτε στα χέρια μου, ήθελα να πιω έναν καφέ κάπου ψηλά, να δω τον κόσμο από ψηλά, όπως τον έβλεπα τότε παιδί από τον Λυκαβηττό. Ναι, από παιδί είχα να πάω. Ίσως από τότε με τη Μαρία. Ναι, τότε ήταν που μας πήρε η κατηφόρα αγκαλιασμένους σφιχτά, σχεδόν μισόγυμνοι γλιστρούσαμε στις πευκοβελόνες-τι να γίνεται Μαρία;- και πέσαμε μέσα στα βάτα. Γεμίσαμε αγκάθια μα γελούσαμε. Ήταν μια ευτυχισμένη εικόνα αυτή. Αλλά τώρα δεν υπήρχε η Μαρία. Κι εγώ βάδιζα μεσημεριάτικα, με τον ήλιο κατά μέτωπο στην Ακαδημίας. Ήταν τόση η ερημιά που ούτε κάθε πεντακόσια μέτρα συναντούσες άνθρωπο. Έτσι, μπορούσες να κατουρήσεις άνετα στο δρόμο, στα πεζοδρόμια, στις βιτρίνες, χωρίς να σε ενοχλήσει κανείς. Ο ήχος του κάτουρου, λες και διασπούσε τα ντουβάρια, ακουγόταν παντού εκκωφαντικός -στην ερημια ο ήχος μεγαλώνει- τα βήματα μου αντηχούσαν επίσης σαν πυροβολισμοί. Κράπ! Κράπ, κράπ! Κοίταξα πίσω και είχα την εντύπωση πως κάποιος με ακολουθούσε. Κανείς. Μετά από διακόσια βήματα, ξανά τα ίδια. Τώρα ήμουν σχεδόν σίγουρος αφού είχα ακούσει τα βήματα του. Τίποτα. Αυτός που με κυνηγούσε δε φαινόταν, ήταν αόρατος. Έστησα χάμω το αυτί μου στην άσφαλτο. Ησυχία. Αφού εγώ δεν περπατούσα, δεν ακουγόταν τίποτα. Κι έπειτα ποιος να με ακολουθεί και γιατί; Για ποιο λόγο; Μήπως είχαν μαντέψει τις προθέσεις μου να κάνω διακοπές στο Λυκαβηττό και προσπαθούσαν να με αποτρέψουν; Μπορεί. Σηκώθηκα όμως και συνέχισα το δρόμο μου. Πέρασα από την πλατεία Κολωνακίου. Ψυχή. Τα περίπτερα όλα κλειστά. Οι καφετέριες αμπαρωμένες. Λοξοδρόμησα κατά τη Δεξαμενή, άλλες αναμνήσεις, καθώς τα τζιτζίκια άρχισαν να με πυροβολούν. Κάτι ήταν κι αυτό. Σιγά- σιγά μπήκα μέσα στα πεύκα, προτίμησα τα μονοπάτια από τη δημοσιά. Ξεραΐλα κι αποπνιξία, μούσκεψα στον ιδρώτα, πνίγηκα στο κουρνιαχτό του απόηχου της μεγάλης πόλης που για λίγο είχα χάσει από τα μάτια μου. Για λίγο, γιατί όταν έφτασα ψηλά, μόνος μου-απίστευτο πράγμα! δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί. Μόνο εγώ κι ένα ελαφρύ αεράκι που ευτυχώς άρχισε να φυσάει εκείνη την μεσημεριάτικη ώρα. Πήγα προς την βορεινή πλευρά και ως δια μαγείας ένας μαυρούκος πωλούσε νερά και αναψυκτικά. Σεν ποιον πωλούσε; Δίπλα του ένας βρώμικος και κοκαλιασμένος σκύλος, γουργούριζε από την πείνα κι από την αφόρητη ζέστη. Πήρα ένα νερό αλλάξαμε μια ματιά με τον μαύρο-αυτοί οι μαύροι, κοιτάζουν αλλιώτικα απ τους λευκούς- και πήγα στις διόπτρες να κοιτάξω κάτω και γύρω στην Αθήνα, όπως έκανα τότε παιδί. Μέσα σ αυτό το χαύνο περιβάλλον, σ αυτή την ασπρισμένη ατμόσφαιρα που περιέβαλε την τεράστια πόλη, σκέφτηκα πως δεν κοιμόταν και δεν έμενε κανένας άνθρωπος. Είχαν φύγει όλοι με μιας. Λες και θα γινόταν σεισμός, λες και θα έπεφτε αρρώστια, άφησαν τα υπάρχοντα τους και πήγαν κατά διαόλου μεριά. Μπορεί να μη γύριζαν ποτέ. Κι αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Πάντα είχα έμμονες ιδέες αλλά τώρα τελευταία το παράκανα. Παράτησα τις διόπτρες, έτσι κι αλλιώς το θέαμα ήταν οικτρό και κατηφόρισα από την άλλη μεριά, προς την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπήκα μέσα στο δάσος κι αυτός που με ακολουθούσε έκρυψε τα χωμάτινα βήματα του. Σταμάτησα κάτω από τα μεγάλα πεύκα, κοίταξα γύρω, είδα ένα μέρος που έκανε για να ξαπλώσω. Την έπεσα εκεί ανάμεσα στα χόρτα και κοιμήθηκα μέχρι που σκοτείνιασε ο κόσμος.

MOGGOLOI

 

Οι Μογγόλοι έχουν υψηλότερο μέσο όρο νοημοσύνης από τους Έλληνες! [Αν και δεν πιστεύω σ αυτή την αθλιότητα που λέει πως, όποιος αναγνωρίζει συγκρίσιμα, μαθηματικά σχήματα, είναι πιο έξυπνος από τους άλλους.]

Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, για μένα, καθορίζουν το iq των ανθρώπων και, ίσως μόνον αυτές διαρθρώνουν το ποιόν, το ήθος του.

Νοήμων είναι αυτός που καταλαβαίνει, που αντιλαμβάνεται, που έχει αντίληψη, όχι αυτός που ξέρει μαθηματικά.

Οι περισσότερες μαθηματικές ευφυΐες που έχω γνωρίσει δεν μπορούσαν ν αρθρώσουν λέξη. [Κοινώς Μογγόλοι.]

Φυσικά, ο Όμηρος είχε ανώτερο iq από τον Steven Hoking.

Ο Όμηρος γνώριζε από ηρωισμό, πόνο, εκδίκηση, θάνατο, αγάπη, εγκατάλειψη, θλίψη, αυταπάρνηση, σεβασμό. Ακόμα και ο γελαστός Einstein, τι νοήμων υπήρξε σ αυτά;]

ΠΡΙΝ

 

 

ΜΝΗΜΕΣ

«Γιατί πέρασαν τόσα και τόσα μπροστά από τα μάτια μας

που και τα μάτια μας δεν είδαν τίποτα παραπέρα..»

Γ. Σεφέρης [μυθιστόρημα]

Τον Αύγουστο με τα πανηγύρια

στις χαμηλές κωμοπόλεις της επαρχίας

γιατί γύριζαν τόσο μεθυσμένα

τα βραδινά παλικάρια

-ξαδέρφια και φίλοι αγκαλιασμένοι

και τραγουδούσαν λαϊκά τραγούδια

με φωνές ζεστές, ερωτευμένες;

Γιατί περνούσαν τόσο νωρίς τα Καλοκαίρια

Όταν εμείς περιμέναμε πολλά

Όταν εμείς δεν ξέραμε από φόβο;

Ήταν πικρές οι αγριοροδακινιές στα περιβόλια

Και

Στα μποστάνια οι πετροβολημένες χελώνες

δάγκωναν τα αγγούρια που διψούσαν για νερό

Ήταν και οι κληματαριές, γεμάτες σφήκες

που περίμεναν το αόριστο τέλος

το τέλος του Καλοκαιριού

Ήταν τα παιδιά που μεγάλωναν

πέρα από τις κληματαριές

πέρα από τη ζέστη

Μακριά από την περπατησιά του μερμηγκιού

Οι ίσιοι τους μεγάλωναν μες τα κοντά παντελόνια τους

με την αύριο, να μη χρειάζονται πια

το παιχνίδι της μακριά γαϊδάρας, τα σκλαβάκια

και το κυνηγητό στες αυλές

Τότε χάθηκαν μες τις καπνισμένες πέτρες του Αυγούστου

Οι μικρές σιαμιαμίδες τρέχοντας γρήγορα να καούν

Τόσα Καλοκαίρια

Τι είδαμε εμείς που φωνάζαμε για λευτεριά;

Το σιτάρι μας το είχαμε αμπαριάσει με σιγουριά

Και

Τότε, τίποτε δεν θα έρχονταν να διώξει

τις σφήκες από τα μαλλιά των κοριτσιών

που λούζονταν στα πηγάδια του έρωτα

Τον Αύγουστο περπατούσαν οι μνήμες στις πέτρες

Αυτές τις πέτρες που έχτιζαν τα πεζούλια οι πατεράδες

να φυλάξουν τα πουρνάρια και τα σχίνα

Τα σχίνα με τα κόκκινα αγουροξυπνημένα ματάκια

που σέρνονταν χαμηλά στις σκόνες

Αυτές τις πέτρες, μαύρες κι ακανόνιστες

σε χώρους ποτισμένους με ψυχές

κοντά στη ησυχία του νεκροταφείου

εκεί που έκλαιγαν κάτι μαύρες γριές

εκεί που περνάγαμε κι εμείς μια αναπνοή

από λεμονανθούς και μια στυφή έγνοια

από σπασμένο ρόδι

Αυτές τις πέτρες τι να τις κάναμε τώρα;

[Απόσπασμα από το ομότιτλο ποίημα μου]

ΜΟΝΌΛΟΓΟΣ; [ΠΕΡΙ ΩΜΟΡΦΙΆΣ]

 

 

Μου άρεσε ο Κούρκουλος στο πάνω από τη γέφυρα. Ίσως ζήλεψα, περίεργα τον Μάρλον Μπράντο στα νιάτα του, στο λιμάνι της αγωνίας, ο Φυσσούν ρε Ιωάννα, αδύνατος, κοίταξε, ο Μπράντ είναι όντως ωραίος με την έννοια του μοιραίου αντρός, αυτός ο Άλκης Γιαννακάς;;;; Το ρεμάλι της Φωκίωνος; μα αυτός δεν ήταν έξυπνος... οι ωραίοι χωρίς εξυπνάδα λένε κάτι;

• Εν τάξει, περί της δικής μας σκεπτικότητας, ουδείς λόγος. Αντικειμενικά ούτε ο Ερμής του Πραξιτ'ελη, μηδέ η Αφροδίτη της Μήλου είναι πρότυπα ομορφιάς. Ας πούμε, εσύ είσαι ωραία, έχω δει μερικές φωτογραφίες σου με το χαμόγελο σου, αντικειμενικά, το ωραίο είναι κάτι μυστήριο, ας πούμε αυτή Μέριλιν, ίσως από τις γυναίκες η Ζωή Λάσκαρη ήταν. Τώρα, ο Σωκράτης ήταν 'ωμορφος;

  
  

  Εντάξει, άλλο όμως η ωμορφιά. Ο Σωκράτης κατα έναν περίεργο τρόπο; πράξη; δε μου αρέσει. Λέω τώρα, μπορούμε να το κουβεντιάσουμε, ωραίος ήταν ο Αλκιβιάδης! αυτός μάλιστα! μπορούσα να τον είχα εραστή! όρε πλάκα! εγώ δεν είχα εραστή ποτέ κανέναν άντρα! [ Η Βασιλειάδου; τι να πω; ούτε κρύο και τα λοιπά- να δεις που εμείς οι δυο μπορούμε να κουβεντιάζουμε τελικά.]

  
  

  Δεν το γνωρίζω αυτό..για πες; τι ερωτεύτηκε δηλαδή; τη νεανικότητα του, όχι πως ήθελε να κάνει έρωτα μαζι του![ εγώ για να σου πω μια αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ δυο άντρες να κάνουν έρωτα!]

  
  

  Τι να σου πω; πάντως οι νεότεροι άνθρωποι δεν έχουν και την καλύτερη ιδέα για το σώμα τους... όχι για τον εαυτό τους.. Φρουιδικά συμπλέγματα.

  
  

  Ε, ναι, βέβαια. Το ώμορφο δε σημαίνει και ευτυχισμένο, όπως ήταν πριν από τον Φρόιντ.

  
  

  Πιθανώς και από τον Ουγκώ, τον οποίο θεωρώ μέγιστο του Δοστογιέφκι

  
  

  Δεν σε πρόλαβα για την κατάρα της ωμορφιάς. Να σου πω όμως κάτι που σκέφτομαι τώρα ακριβώς; είναι ωραίο να υπάρχεις όμορφος! δεν ξέρω αν μπορώ να σου το μεταδώσω. [Η ομορφιά δεν είναι κατάρα, ειναι κάτι που υπάρχει, σύμφωνα με τον όσκαρ Ουάλντ.]

  
  

  Τώρα τι είναι όμορφο.. το παιδί της κουκουβάγιας η το παιδί της Αλέξαινας τι να σου πω....

 

τραγουδι μέρας

 

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Ν αλλάξω στο δάσος το πράσινο χρώμα

Χαμένο φιλί από κόκκινο στόμα

να ζητώ από χρόνια ποτέ δε θα πάψω.

 

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

βαρέθηκα αιώνια να με καίει σαν φλόγα

αυτό το κορμί σα μια μαύρη πιρόγα

να σκίζει το φως, να φεύγει το γιόμα.

 

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

Άσπρο λουλούδι ζητώ να μυρίσω

που το καψε ο ήλιος, το έκανε μαύρο

το κίτρινο πίσω δε θέλω, μα θα βρω

καιρό και συμπόνια να βρω, να γυρίσω!

 

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Για κάτι που έφυγε, να μη με λυπήσει

το ήξερα, ωραία μ είχε αγαπήσει

όπως στο όνειρο όπου θα λάμψω.

 

Βάψτε το δάσος με άλικο χρώμα!

Κίτρινο κρίνο, λευκό επιμύθιο

Μη μείνει στο δάσος κανένα χρώμα

Εγώ που σ αγάπησα δεν ξέρω ακόμα

Στον ήλιο αν έφτασε, του κόσμου το λίθιο.