ΚΥΛΛΉΝΗΝ ΤΕ

 

 

ΚΥΛΛΗΝΗ

Πως κάποτε θα έφταναν οι άγγελοι στην Κυλλήνη

από τον Ώτο ήταν σίγουρο

αρχηγός των Επειών ήταν τι διάολο

Δεν μπορούσε να το πάρει απόφαση πως οι Έλληνες

θα κέρδιζαν για μια ακόμα φορά τον πόλεμο;

Αργότερα στη Γλαρέτζα είχε ζωγραφισθεί ο Φαλλός

στο βάραθρο των θεών

καθώς το βαπόρο μας άγγιζε μια ακόμα φορά το πριγκιπάτο της Αχαΐας

και η άμμος κίτρινη προς το ηλιακό φως

έπαιζε με τα μικρά ψάρια του αφρού

οι ναύτες με τις ωραίες γυναίκες της Κυλλήνης

περπατούσαν δίπλα από το μπλε της θάλασσας

και οι άγγελοι ως κήρυκες του καλού

μιλούσαν για την νίκη των Ελλήνων

[Ενώ η μοναχική ωραία, ντυμένη στα λευκά

σήκωνε το πέπλο

εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει το μήνυμα!

Ενώ ήταν σίγουρο πως οι Βυζαντινοί είχαν χάσει τον πόλεμο

ο φόβος κυριαρχούσε στα πληρώματα, το νερό είχε γίνει μαύρο,

ο Βολανάκης πωλούσε πιο ακριβά τη ζωή του από την ώχρα

πεθαίνοντας για μια Ελλάδα.]

Στην άκρη αυτού του κόσμου, Κυλλήνην τε

τα νέα σήμερα εν έτη δυο χιλιάδες δεκαπέντε

καθώς το βαπόρο πλησιάζει την ακτή

να μας πάρει και να μας πάει

χρειάζονταν οι Έλληνες θάρρος- που δεν μπορείς να τους αρνηθείς

Πως το είχαν.

Σ αυτή τη γη οι Έλληνες δε θα πεθάνουν.