ΒΡΩΜΙΚΗ ΘΆΛΑΣΣΑ

 

 

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ

 

                                    Αίγινα 17 Αυγούστου 1988

Βρώμικη θάλασσα

Βρώμικοι άνθρωποι κουλουριασμένοι στο χώμα

Ξαπλωμένες γυναίκες

Εδώ την μνήμη μου χάλασα

 

                                    Ύστερα η επιθυμία των άλλων

Στη ρηχή θάλασσα πλένονταν

Όλα τα βρώμικα κορμιά των βοτσάλων

[Με την γνωστή μουσική

τις πολλές κόκκινες φακίδες

όλα αυτά που ηδονίστηκες

ήταν αυτά που είδες]

Βρώμικη θάλασσα

Κουλουριασμένη στο χώμα

Όλα αυτά που γέλασα

«Ι’ αμ τθικινγκ εμπάουτ γιου»

το μικρό κομμάτι του φιδιού

και το νερό βρώμικο

να τριγυρνάει στην παραλία

Τι λέγανε όλοι αυτοί;

Ποιοι ρωτούσαν «τι κάνεις σήμερα;»

Τα παιδιά έπαιζαν κι αυτά στην άμμο

Κίτρινη, ασπρουδερή άμμο, κολλημένη στα πόδια, στα χέρια

Στα χέρια η δύναμη των παιδιών για την κακία

Ακόμα, στα μάτια των ίδιων παιδιών

Μια κοπέλα στην μοναχική ελιά

Έτριβε τα βυζιά και την φιλούσε ο αγέρας.

 

Βρώμικα και τα γκαρσόνια

Που έκλεβαν τις τουρίστριες

Όπως οι καθισμένοι στα κασόνια

Με τα φρούτα και τα λαχανικά

 

Αυτοί οι άνθρωποι που σκέφτονταν το μεροκάματο

Αυτοί οι ίδιοι γελούσαν σατανικά

 

Βρώμικα τα γκαρσόνια

Νεκρή η ρηχή θάλασσα

Αυτόν τον κόσμο που χάλασα

Μια πόλη πανάσχημη

Ποτέ να μην φτάσεις σ΄αυτήν!

Ο ήλιος και το χώμα βύζαιναν τον τρόμο

Καθένας να σέβεται τον δικό του νόμο

 

Αλλά, μακρύ και δύσκολο το γλυκό χορτάρι

Όταν ρώταγαν οι άλλοι πως περνάμε

«ΟΥΝΤΑ ΠΑΡΑΣΟΛΕ! ΟΥΝΤΑ ΠΑΡΑΣΟΛΕ!»

Ξέραμε να διακρίνουμε τα μικρά δωμάτια

Ξεχασμένοι πάνω σε μια κίτρινη βάρκα

Με έναν ήλιο μετέωρο

Έναν θάνατο άωρο.

 

Τι ξέραμε λοιπόν εμείς απ’ όλα αυτά;

 

Ο πόνος γινόταν μουσική

Το παιδί γιατί

Το γατί κρεβάτι

Είναι αυτό που λείπει, το κάτι

Είναι όλοι φευγάτοι

Όπως οι μεγάλοι γάτοι

Αυτοί δεν κάνουν κράτει

Ξέρουν τα μεγάλα κράτη

Είναι αυτοί οι τεράστιοι οι αφράτοι!

Που κοιτάζουν με μάτι

Μήπως δούνε κάτι

Που γίνεται μουσική

Το παιδί γιατί

Το γατί κρεβάτι

Είναι αυτό που λείπει, το κάτι

 

Βρώμικη θάλασσα, βρώμικοι άνθρωποι

Γυναίκες που τις πονάνε τα πόδια

Βγαίνοντας από την παραλία

Γυναίκες κόκκινες, χοντρές, αλλόκοτες, όμορφες!

Όμορφες! Να, μια λέξη που ταιριάζει στο ύφος.

Πόσο θα θέλαμε να βρισκόμαστε αλλού!

Και όσο θα μάκραιναν οι τόποι

-από ποιο σημείο θα μπορούσαμε να τους δούμε-

 όταν εμείς θα ταξιδεύαμε για αλλού…

 

Θα ζήσουμε τον σπαραγμό των λέξεων

 

Τι κρίμα που δεν είσαι εδώ;

 

Θα ήθελα να έβλεπες την ομορφιά του πλήθους

Τον έρημο γέρο να ρωτάει

«Δέσποινα είσαι εδώ; κανένα κοκαλάκι, το πρωί βγήκε έξω, δεν μπορούσα να τον πιάσω, τον γαύρο άστον για άλλη φορά.» τι κρίμα που δεν είσαι εδώ.

Θα ζωγράφιζες αυτούς που κολυμπούσαν διαβάζοντας

Υπήρχαν μερικοί.

Μέρα μεσημέρι, ξάπλα στον ήλιο

Εσύ θα τους γνώριζες καλύτερα

Έμοιαζαν με τους δικούς μας ανθρώπους

Τον Αντώνη, την Κική, τον Σωτήρη

 

Τι κρίμα να μην ξέρεις πως σε θυμάμαι!

Εγώ που πάντα μακριά σου θα’μαι

Ένα κύμα, ένας πικρός αγέρας

Μια ματιά, στην ήσυχη πλέον θάλασσα

Μ’ ένα μάτι μπλάβο πια, για όλα αυτά που χάλασα.

 

 

 

ΘΑ ΠΆΡΩ ΤΟΥΣ ΔΡΌΜΟΥΣ

 

ΆΜΑ ΧΆΣΕΙς ΜΙΑΝ ΑΓΆΠΗ ΓΡΆΦΕΙΣ ΠΟΙΉΜΑΤΑ

Έξω χιονίζει

άσπρες νυφάδες

η δική μου έφυγε, μου λείπει

κι έχω μια παραπάνω λύπη

που έφυγε και δε θα ξανάρθει πια

Ξέρετε τι είναι να μείνεις μόνος και να χιονίζει;

Με άφησε με χιλιάδες νιφάδες

του χιονιού γύρω μου

να σηκώνω ψηλά τους γιακάδες

άσπλαχνα τριγύρω μου

Έξω χιονίζει

μα δε με νοιάζει

θα πάρω τους δρόμους κι όπου με βγάλει

γιατί είναι η λύπη μου τόσο μεγάλη

Ξέρετε τι είναι να μείνεις μόνος και να χιονίζει;

Σηκώνω ψηλά τους γιακάδες

αδιάφορος τάχα μέσα στο άσπρο

και χάνομαι στα λευκά, δες

εσύ που έφυγες και δε γυρίζεις πίσω πια.

ΘΕΩΡΟΎΝ ΤΗ ΦΤΏΧΕΙΑ, ΑΡΕΤΉ

 

ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ ΗΛΙΑΣ
εξ αγανακτήσεως εμφορούμενοι, θεωρούμε
επιβεβλημένο να διακηρύξουμε με μαύρην
ευχαρίστηση τα κάτωθι:
Η Ελλάς είναι σαν μια γλάστρα ανθισμένη. Μεγάλα μέτρα δεν
εννοούν την ανάσχεση του κατακλυσμού. Η φτώχεια δεν είναι
προτέρημα της Ελλάδος [όπως μας εδίδαξαν]. Είμαστε ένα έθνος
γερόντων με ανοιξιάτικη καρδιά. Διώκει τα όνειρα η φτώχια.
Μόνον οι Έλληνες είναι δεμένοι με το χώμα. Θεωρούν τη φτώχια
σαν αρετή που οδηγεί στο κακό, οι αδιάλλακτοι πατριώτες.
Και ορθώς έπραξαν να βλέπουν την Ελλάδα σαν τον Παρθενώνα.
Λόχοι μασσόνων, χαφιέδων, δούλων και θηλυπρεπών
καταστρέφουν οι αχάριστοι τις πόλεις και τ αρχοντικά. Έκαστος
Έλλην, ως άλλος Ιωάννης Βαπτιστής, κρατάει την κομμένη
κεφαλή του. Δε θέλουμε μια πατρίδα φέρετρο δόξης.

Τάδε έφα Ηλίας Πετρόπουλος εν έτει 1974 όταν δε μας είχε
προκύψει τούτο το μωρό της επιλεκτικής χρεοκοπίας. Μάλιστα
έχουμε τη φτώχεια στο πετσί μας. Τουτέστιν είμαστε κακομοίρηδες
και δεν λιθοβολούμε τους ανάξιους ξένους, γιατί περιμένουμε
τα πάντα από δαύτους. Γι αυτό θα μείνουμε σ αυτή τη νεώτερη
Ιστορία σαν χρεοκοπημένοι νταβατζήδες, μιας πόρνης που τα
κάλλη της πια δεν πουλάνε. Κι ακόμα φταίνε οι τουρίστες. Και οι αριστοκράτες. Έπρεπε να είχαμε κλείσει τα σύνορα, τις πόρτες
σε όλους αυτούς που βγάζουν το χρηματάκι τους σε ξένες τράπεζες.
Ες αεί. Αλλά, φευ! Ιδανικοί και ανάξιοι εραστές από τον λαό
μέχρι τον βασιλιά. Και το χειρότερο είναι πως ενώ γνωρίζουμε
τους ζημιώνοντες μας, επιμένουμε να τους χαϊδεύουμε και να μας κυβερνούν ακόμα! Αυτό δηλαδή, που το βάζεις; Είμαστε ή δεν
είμαστε όλοι για το Εθνικό  ψυχιατρείο; Δε μας σώζει ούτε το
Μετσόβειο, όλοι στο Καποδιστριακό μορφώθηκαν, κοιτάξτε τα
πτυχία τους καρφωμένα με περηφάνια στους τοίχους, κοιτάξτε
μούρες βουλευτών που κλάνονται πέρα δώθε στο κόμμα τους,
μη φύγουν από τη μάντρα, τα παλιοπρόβατα και τα φάει ο λύκος.
Άβουλοι βουλευτές, χεσάκηδες, μονόχνωτοι βολεψάκηδες
περιτρεχάμενοι, ένας κόσμος παχύσαρκος, αλλοτριωμένος,
για ποιο λόγο να μην τυχαίνει της απαξίας ξένων τε και δικών
που έχουν ολίγας τας φρένας; Τι να τους κάνεις όλους αυτούς τους μουνάκηδες, χοντρόπετσους, αλλοπαρμένους Καραμανλήδες, Σαμαράκηδες, Παπανδρέϊδες, κακομαθημένους Βενιζέληδες και παλαιοκαθήμενες Παπαρήγες; Τους άλλους που φεύγουν και
ξανάρχονται; Που πάνε ρε παιδιά; Που πάμε ρε φίλοι; Τόσο
πια άβουλοι καταντήσαμε κι εμείς; Δεν υπάρχει καμιά πραγματική αντίσταση σ΄αυτή τη φρενοβλάβη που έχουν περιέλθει οι
πολιτικοί μας και η πολιτικη τους;
Είμαστε όντως αλλοτριωμένοι. Υπό καθίζησιν.

 

μασκαν

 

να φορώ μάσκαν εσαεί! και φυσικά αρνούμαι να το πράξω ακόμα και αν ξέρω πως θα πεθάνω-αφού αν ακολουθήσω τας δικά σας εντολάς θα είμαι πεθαμένος εκ των προτέρων! εις έντιμος βίος δεν μπορεί να υποταχθεί εις τας αθλίους σας μεθόδους. [χρήματα για όλους, ελεύθερος έρωτας, ελεύθεροι μέσα σε ένα κράτος λαϊκό, δημοκρατικό. ελεύθερη αγκαλιά, και άλλα που αν μου τα προσβάλλεις αρνούμαι να ζω]

άρχεται η συνεδρίασις εις δίκην της συνειδήσεως Η αυτού μεγαλειότης θ απονείμει δικαιοσύνη εις τα ζώα. Θα δοθούν δωρεάν νομικές και ιατρικές συμβουλές [δεν πιστεύω πως μπορούσα να ξεφύγω και να μη σας πως την αλήθεια] Ούτω, άπαντες είναι αποδεκτοί ασμένως.

Ερώτηση: τι να κάμω με τις φοβίες και τις αρνήσεις μου;

Απάντηση: να τις καταπνίξεις φίλε μου.

Μα πρόκειται περί επαναληφθέντων κατά συρροήν εγκλημάτων εις βάρος του λαού με τρομοκρατικές ενέργειες και εάν εν μέτρον αποτυγχάνει, αποσύρεται επεί, μάλλον βλάπτειν τους ένοικους! [δεν μπορώ να πω πως δεν υπάρχω σαν νομοταγής πολίτης αλλά ενίσταμαι και εξοργίζομαι. ξεκίνησα να εμβολιαστώ αλλά η συνεχιζόμενη ανόητη πολιτική με ανάγκασε σε δρόμους άλλους]

Ερώτηση: ποία είναι η μετάλλαξις της ελλειπτικής τροχιάς του Αλδεβαράν; και γιατί δεν φοράτε μάσκαν;

Αποφεύγω να σας πιστεύω επειδή το παρελθόν σας δεν είναι έντιμο κύριοι δικαστές, κύριοι ένορκοι και ως εκ τούτου αν ένα πανί μπορεί να με προφυλάξει από τον ιο, παρεμπιπτόντως οι ιοί είναι αόρατοι δια γυμνού οφθαλμού και άρα διαπερνούν ανά πάσα στιγμή τον χώρο και τον χρόνο, υποστηρίζω πως με υποχρεώνετε σεις, να φορώ μάσκαν εσαεί! και φυσικά αρνούμαι να το πράξω ακόμα και αν ξέρω πως θα πεθάνω-αφού αν ακολουθήσω τας δικά σας εντολάς θα είμαι πεθαμένος εκ των προτέρων! εις έντιμος βίος δεν μπορεί να υποταχθεί εις τας αθλίους σας μεθόδους. [χρήματα για όλους, ελεύθερος έρωτας, ελεύθεροι μέσα σε ένα κράτος λαϊκό, δημοκρατικό. ελεύθερη αγκαλιά, και άλλα που αν μου τα προσβάλλεις αρνούμαι να ζω]

Διαφωνείτε πως υπάρχει ιός; αυτό είναι ανήκουστο, μας θεωρείτε απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου;

Απάντηση! μάλιστα. τοιούτοι υπάρχετε, σεις που [με έξαψη] διάγετε βιολογικούς πολέμους, σεις που δεν έχετε κανέναν ενδοιασμό να σκοτώσετε, σεις ερχόσαστε σαν λυτρωτές μου; αρνούμαι να σας πιστέψω και γι αυτό δεν εμβολιάζομαι είσαστε υπότροποι και πρέπει να δικαστείτε και να καταδικαστείτε δια τούτο.

Πολύ θα ήθελα αδελφοί, χριστιανοί, μουσουλμάνοι και έτεροι, να μην ακολουθήσετε την χυδαία υποκριτική στάση της παγκόσμιας κοινότητας

Εαν δεν μπορείτε να αντεπεξέλθετε παραιτηθείτε των καθηκόντων σας άρχοντες, διότι αυτό που προσπαθείτε να με πείσετε πρόκειται περί μιας βδελυρής αστειότητας. η ζωή δεν μπορεί να κλεισθεί σε κουτί όσοι κι αν πεθάνουν. το ξέρετε πως καταντήσατε σεις την διάσπασιν του κοινωνικού ιστού; γνωρίζετε πως σκοτώνονται αδέρφια, πως χωρίζουν ανδρόγυνα, πως νέοι άνθρωποι χώνονται στις ψυχιατρικές κλινικές; και συνεχίζετε την ανόητη επανάληψη μέτρων που αποδείχτηκαν ανεπιτυχή;

το δις και τρις επαναλαμβανόμενο λάθος σημαίνει πως είσαι ηλίθιος αδερφέ επεί, ο εγκλεισμός, αι μάσκαι, το εμβόλιον, απεδείχθησαν μέτρα ανεπαρκή εναντίον του υποτιθέμενου ιού και συ συνεχίζεις να επιβάλλεις άλλους νόμους όπως οι περιορισμοί στις εισόδους σε κέντρα, σε καταστήματα, σε χώρους όπου σε λίγο δε θα επιτρέπεις σε κανέναν να υπάρχει!

η λήξις αυτής της συνεδρίασης συνειδήσεως ουδόλως εύκολη εστί και είναι πρόδηλον πως σεις θα συνεχίσετε όπως και εγώ θα συνεχίσω να μη σας έχω εμπιστοσύνη και ούτω θα καταλήξουμε σε μια διαμάχη διαρκείας.

Σ ΑΓΑΠΏ ΓΙΑΤΊ ΕΊΣΑΙ ΚΆΤΙ;

 

Έχει ενδιαφέρον να μάθουμε τι αγαπάει ο καθένας σ αυτό τον κόσμο. Εγώ τι αγαπάω αλήθεια; πολλές φορές παλαιότερα, έλεγα πως αγαπάω τη θλίψη, όχι τη δική μου αλλά αυτή που έρχεται απ την ερημιά ενός τόπου, απ την άτυχη αγάπη δυο παιδιών, τον τρόπο να κάθομαι στην άκρη της θάλασσας, μόνος, χωρίς κανέναν να συλλογιέμαι, να πικραίνομαι απ το άδικο που είναι περισσότερο απ όσο πρέπει. Κατά βάθος αγαπάω στιγμές, γενικά, όλο τον κόσμο-αλλά αυτό είναι άλλου είδους αγάπη. Για να λες πως αγαπώ αυτό ή εκείνο χωρίς περιστροφές είναι δύσκολο πράγμα η ολοκληρωτική αγάπη και, στην πραγματικότητα το αντικείμενο που αγαπάμε, αυτό που μας κάνει έστω για λίγες στιγμές να σκιρτούμε, ξεφεύγει από τα ΄μαθηματικά όρια και συνεχίζει να υπάρχει σαν κάτι αόριστο: σ αγαπώ γιατί είσαι ωραία; στη μορφή, στους τρόπους, στην κίνηση ή φευγαλέα; αυτό το φευγαλέα μου ταιριάζει για αρχή αλλά μετά μπαίνεις μέσα μου σαν σκέψη για όλη τη ζωή.

Δεν ξέρω αν αγάπησα τη ζωγραφική αλλά το γράψιμο και το διάβασμα σίγουρα.. Η ζωγραφική με ξεκουράζει, με πάει σε άλλους κόσμους, μου δίνει μια άλλου είδους ελευθερία και, ίσως αυτό το παιχνίδισμα του έμφυτου ταλέντου που στην ουσία αποτελεί μια ανωτερότητα. Το γράψιμο και το διάβασμα είναι δυο σιαμαίες ηδονές.

Όμως απ τους ανθρώπους τι αγάπησες; μεγάλο ερώτημα. Σίγουρα τους σπουδαίους ήρωες, τους γενναίους-αυτοί οι γενναίοι ακόμα μου προξενούν κατάπληξη αλλά και να θέλεις είναι πολύ δύσκολο να μοιάσεις στους γενναίους, Οι μεγάλοι ευεργέτες, οι επιστήμονες, οι δάσκαλοι, οι γονείς, ο πατέρας και η μητέρα. Αλήθεια έχετε σκεφτεί ειλικρινά πόσο αγαπάτε τους γονείς σας; ή πως σε κάποιες στιγμές δεν τους αγαπούσατε καθόλου; όλοι τα χουμε σκεφτεί αυτά και έχουμε περάσει τέτοια διλήμματα κι ακόμα και για τους κολλητούς μας φίλους κατά καιρούς τους έχουμε βάλει σε κρησάρα

Στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι αγαπήσαμε, έτσι νιώθω κι εγώ. Μια δίκαιη μοιρασιά στην δοτή αγάπη και σε εκείνη που έμεινε όνειρο άπιαστο, σε κάτι αόριστο, ένα κορίτσι που πέρασε ένα απόγευμα μαζί σου και δεν το ξαναείδες, ένα αέρι Καλοκαιρινό που φύσηξε και τίποτε δε γύρισε πίσω. Η αγάπη πίσω δε γυρνά θα ήταν ένας ωραίος τίτλος. Μελό. Της προσωπικής μας αλλά και της δημόσιας εικόνας ενός άντρα και μιας γυναίκας. Η αγάπη, λοιπόν, είναι κάτι που μένει, όταν έχει φύγει.

Επίσης πολλοί αγαπούν τη μεγάλη ζωή και το χρήμα. Τη μεγάλη ζωή να πω μια αλήθεια την εκτίμησα, μου άρεσε, όχι υπερβολικά αλλά είχε ένα ενδιαφέρον όταν μπήκα σ αυτή τη διαδικασία. Το χρήμα ευτυχώς ή δυστυχώς δεν το εκτίμησα σωστά ή δεν το σεβάστηκα και ακόμα έτσι κάνω. Το ψέμα δε χωράει σε τέτοιες εξομολογήσεις και η αλήθεια είναι πως όταν λείπει[εντελώς;] το χρήμα δε νιώθω καλά. Είναι μια πολύ άβολη κατάσταση το μπατιριλίκι. Θα μπορούσα πάντως να είχα κάνει χρήματα αν "ήθελα".

 

ΩΡΑΊΑ ΖΩΉ 2

 

Ακούω τους δημοσιογράφους και για πολλοστή φορά εξοργίζομαι με τις προσωπικές λαθεμένες τους απόψεις σε πολλά θέματα και ένα που είναι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες είναι η κατάργηση της πυγμαχίας και της άρσης βαρών από τους Ολυμπιακούς αγώνες κι αντί να υποστηρίξουν που πάρθηκε, έστω μετά από αιώνες μια σωστή απόφαση γι αυτά τα βάρβαρα αθλήματα-τι άθλημα είναι αυτό που δυο άνθρωποι χτυπάνε ο ένας τα μούτρα του άλλου; απορούν, οι δημοσιογράφοι και λένε μπούρδες περί παραδοσιακών, ευγενών! αθλημάτων. Τι να πει κανείς, σ αυτό τον παράλογο κόσμο μας;

 

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει η ωραία ζωή, πως εγώ περνάω τώρα τα πάντα και εσείς είσαστε μηδέν-είναι μια ουτοπία δική μας. σκέφτομαι πως αυτό έχει να κάνει άμεσα με την υγεία, ο υπέρτερος υγιής άνθρωπος και, ίσως αυτό να είναι η Αχίλλειος πτέρνα του, το νους υγιής εν σώματι υγιή είναι αξεπέραστο, για τον απλό λόγο πως δεν μπορεί να κάνει σεξ ένας άρρωστος άνθρωπος.

 

Αυτή ναι που λες μάγκα, μέσες- άκρες η ζωή μας- ξεφτίλα, μικροχαρές, μαλακίες, που και που κανένα μπεκρή μεζέ, κανας γκόμενος, καμιά χαρακιά στο μενού της σεξουαλικής μας απόλαυσης, και τα σήριαλ ενός μαλακισμένου υπόκοσμου μεταξύ, ΠΑΡΆΝΟΜΗΣ ΑΓΆΠΗΣ- τρίχες δηλαδή, τάχα πως επιβιώνουμε ενός πολιτισμού, κι αν καμιά φορά ξεφύγουμε κι ακούσουμε Γώγου, κανέναν Άσιμο, , άιντε και να διαβάσουμε λίγο, Ράιχ και περι αναρχίας Μπακούνιν γιατί ο Κροτόπκιν μας φαίνεται βαρύς, δηλαδή ψευτοκολτούρα εν μέσω πανδημίας και βόρειας νόσου, ανθρώπων δηλαδή σαν εμάς, σαν εσένα και σαν εμένα που δεν νοούμε να καταλάβουμε τίποτα-ούτε γιατί ζήσαμε μηδέ γιατί θα πεθάνουμε.

 

"Ο άνθρωπος που έφτιαξες δεν μπορεί να περπατήσει γιατί έχει ένα πόδι ή στην καρέκλα που έκανες δεν μπορείς να καθίσεις γιατί είναι στραβή" λέει κάπου ο Καντίνσκι, διδάσκοντας ή προσπαθώντας να εξηγήσει το μέσα [ένδον] και το έξω [μορφή] στην τέχνη και δη την αφηρημένη. Μα τέχνη που γι αυτούς που την εννοούν μόνο τέτοια δεν είναι και για όσους όχι, εντελώς ακαταλαβίστικη και μπορεί οι πολλοί να έχουν δίκιο; αυτοί που δεν καταλαβαίνουν την αφηρημένη τέχνη;   

ΚΆΘΕ ΧΕΙΜΏΝΑ

 

ΣΤΗΝ ΕΞΩ ΘΥΡΑ 2

Πέτρα και ασβέστης

στην αυλή λίσβας λίγο πλακόστρωτο

στους τοίχους ασπρισμένοι λίθοι, σκεπή στον αγέρα, στον κεραμιδένιο άνεμο

Κάθε Χειμώνα ανέβαινε ο πατέρας να επιδιορθώσει τις σταγόνες

που εμείς, καθισμένοι όλοι μαζί σε ένα κρεβάτι θωρούσαμε να πέφτουν μια-μια σαδιστικά στο σανιδένιο πάτωμα

Τακ! τακ!

Τα μπλε παράθυρα δεν είχαν σπασμένα τζάμια, το κρύο δε φούντωνε ,

το τζάκι έκαιγε κι ο καπνός τύλιγε τις ανάσες μας.

Ήμασταν παιδιά τότε και παίζαμε στη μικρή αυλή που μας φαίνονταν Σαχάρα.

Σκοτώναμε τα γόνατα, το αίμα κυλούσε στις πληγές του μικρού μυαλού μας.

Τρώγαμε λίσβα μα υπήρχε ζωή.

Η μητέρα όλη μέρα στις δουλειές.

Ο πατέρας στο μεροκάματο και στο ούζο.

Εμείς μεγαλώναμε με τα δέντρα της αυλής,

τα χρόνια γκρέμισαν το πέτρινο σπίτι

οι ροδιές στον κήπο άφθαρτες στο κόκκινο και πάντα ένας έρωτας να βασανίζει τις ανάσες μας.

Αυτοί οι Χειμώνες που πέρασα εκεί στο σπίτι μου

γεμάτοι ξεροβόρια, -τα δέντρα έσπαζαν απ τη μανία τους-

κανένας δε θα μου πει γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα και όχι αλλιώς.

Το πέτρινο σπίτι γκρεμίστηκε, ο πατέρας πέθανε, λίγο αργότερα η μητέρα

όλα σκυθρώπιασαν

μαύρισαν οι τοίχοι, ράγισε το τσιμέντο και η ψυχή μου

ξεθώριασε η παλιά εικόνα.

Ο κήπος γέμισε βάτα, αγριάδες περικύκλωσαν τον παλιό κόσμο

έκλεισαν την παλιά ζωή στο αγκάλιασμα τους για πάντα.

Κανείς δεν πατάει τώρα εκεί

φώλιασε μόνο το φίδι του σπιτιού που λεγε η μάνα μου

και εμένα οι κεντρίνες τσιμπούν μεθυσμένες, κίτρινες

να με γυρίζουν κάποτε εκεί

ΠΟΙΗΣΗ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ

 

TO MΕΛΛΟΝ ΑΟΡΑΤΟ

Πολλά είδες, πολλά έμαθες, πολλά θα πάθεις. Έτσι μου είπε
μια τσιγγάνα εν ευθέτω χρόνο πριν από καιρό, όταν ήμουν
πολύ νέος. Τότε δεν της έδωσα και πολύ σημασία. Αργότερα,
όποτε μου ερχόταν στο νου η σκηνή με την όμορφη τσιγγάνα
να μου κρατάει το χέρι, να με κοιτάζει στα μάτια,
στραφταλίζοντας τα δικά της, σκεφτόμουν πως αυτό μου θύμιζε
ρήσεις από σοφούς. Ή στίχους ποιητών. Στίχους από τον όμηρο
όπως: «Πολλών δε ανθρώπων οίδεν άστεα και νόον έγνω»,
ο πολύπαθος Οδυσσέας. Και μαζί μ αυτό, πάντα σκεφτόμουν
γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να μαντέψουν το μέλλον [τους].
Ανέκαθεν συνάρπαζε το γεγονός της μαντείας, να μάθουν τι
πρόκειται να τους συμβεί αν είναι δυνατόν με την
παραμικρότερη λεπτομέρεια. Εμένα αυτό μου φαίνεται, νοσηρό,
ανόητο, ανιαρό. Συνάμα αφόρητα τραγικό. Τι νόημα έχει να
ξέρεις πως θα ζήσεις; Πως θα πεθάνεις; Αν δηλαδή πεθάνεις
άρρωστος με αφόρητους πόνους από αρρώστεια ή το παιδί σου
θα σκοτωθεί σε αυτοκινητικό και άλλες τέτοιες παρόλες;
Οι αρχαίοι λαοί, όλοι ανεξαιρέτως είχαν τους μάντεις, που
δυστυχώς έπρεπε να προβλέπουν και τα καλά και τα κακά και
τότε αλίμονο τους! Φανταστείτε την Κασσάνδρα με αυτή την
απίστευτη τιμωρία των θεών να προμαντεύει μόνον τα κακά!
Σήμερα έχουμε τα μέντιουμ, τις χαρτορίχτρες, χίλιες δυο
παραλλαγές αυτής της ανοησίας. Ανθούν, κοροϊδεύουν,
κοροϊδεύονται, προβλέπουν στα άστρα την μοίρα; Την τύχη των ανθρώπων. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο, είπαν οι
αρχαίοι σοφοί. Ρήση με την έννοια στραμμένη στην επιστήμη,
στη ζωή όπως είναι στη ζωή χωρίς δεισιδαιμονίες και αερικά. Τελειώνοντας με τους κάθε λογής μάγους, θα πω πως, αυτοί
αιώνια προσπαθούν να φοβίσουν τον απλό ανθρωπάκο γιατί
έτσι θα είναι πιο εύκολο το έργο τους αλλά και το έργο μιας
ανεκτικής κοινωνίας. Μιας κοινωνίας στηριγμένης στο μαγικό
κόσμο του Χάρι Πότερ, στον μάγο του Οζ.

 

ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ ΜΑΓΚΑ 2

 

Πολύ μ αρέσουν τα σκυλιά που τα φωνάζουν τ αφεντικά τους κι αυτά δεν ακούνε.

Χρυσαφικά του ήλιου, καινούργια ανάσα, μεγάλη απόφαση για κάποιον που αγαπούσε τη ζωή, σαν εμένα που δεν έδινα ποτέ λογαριασμό σε κανέναν, να κυνηγήσω ένα άλλο όνειρο.
Ο Στεφάν περνούσε τον καιρό του με κάτι κυρίες. Πλούσιος, αριστοκράτης, γλεντζές, ασχημάντρας. Ήταν παντρεμένος αλλά δε μιλούσε ποτέ γι αυτό. Τα εν οίκω μη εν δήμω, έλεγε και εκλεινε το θέμα.
-Είναι μια πολύ περήφανη, μου είπε ξαφνικά μια μέρα. Ακατάδεκτη. Χρύσα τη λένε. Να της δώσω το τηλέφωνο σου; με ρώτησε και με κοίταζε ερευνητικά.
-Γιατί το δικό μου; γέλασα. Και είσαι σίγουρος πως θα μου τηλεφωνήσει;
-Ναι, άμα της περιγράψω πόσο όμορφος είσαι θα σε πάρει σίγουρα, είναι η γυναικεία περιέργεια.
Το ύφος του δεν έκρυβε καμιά ειρωνεία.
-Μόνο εσύ μπορείς να της σπάσεις τα μούτρα! επειδή είναι όμορφη εμάς δε μας καταδέχεται! Εξ άλλου δεν κάνουν όλες οι γυναίκες για όλους τους άντρες.
Χαμογέλασα με κάποια αυταρέσκεια αν και δεν είχα ποτέ αμφιβολίες για το ποιος ήμουν-ένα σκυλί που δεν άκουγε κανέναν. Ο Στεφάν κατά βάθος δε φαινόταν να με ζηλεύει. Απλά ήταν ελαφρώς περιπαιχτικός γύρω από τους όμορφους.
-Δεν έχει καμιά σημασία η ομορφιά, έλεγα εγώ ψεύτικα.
-Έχει πολύ μεγάλη σημασία μάγκα! είναι σπουδαίο να είσαι όμορφος, ωραίος! κι εσύ είσαι! κρίμα που δεν είμαι κι εγώ! Να δώσω το τηλέφωνο σου της ακατάδεχτης;
-Εντάξει, είπα. Δος το και δεν ήξερα τι μπορούσε να συμβεί με αυτή μου την κίνηση.

Το βράδυ ήρθε αργό. Ντύθηκα κοιτάχτηκα στον καθρέφτη, καλός είσαι μη κοιτάζεσαι! με είχε συμβουλεύσει η τελευταία γυναίκα που έζησα μαζί της τρία χρόνια. Με ζήλευε, όχι πολύ αλλά καμιά φορά η λίγη ζήλια τονώνει το αίσθημα ανωτερότητας που υπάρχει σε όλους τους ωραίους άντρες σαν εμένα. Έφυγε όμως, με παράτησε και ήταν η μοναδική που το είχε κάνει αυτό. Είσαι πολύ όμορφος! δεν αντέχεσαι, γι αυτό φεύγω. Καλή τύχη μάγκα! Έτσι μ αποχαιρέτησε ένα πρωινό στην άσφαλτο.
Ξανακοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν έλεγε όλη την αλήθεια, πέρασα τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα πυκνά, ρούσα μαλλιά και βγήκα. Που θα πήγαινα; κανένας δε με περίμενε απόψε και μάλλον θα κατέληγα στη γνωστή παρέα στο μπαρ του Αρμόδιου. Χρόνια πήγαινα εκεί, ωραία ήταν. Πειράγματα με τους φίλους αντροπαρέα αλλά και πολλές γυναίκες. Όμορφες, πουτάνες. Μεθυσμένες, μερικές μαστουρωμένες, τις είχα βαρεθεί.
Μηχανικά κατευθύνθηκα προς τα εκεί, που να πήγαινα; πολλά χρήματα δεν κυκλοφορούσα τελευταία, άρα ήταν μια βολική λύση ο Αρμόδιος, που μόλις με είδε να κάθομαι στη μπάρα, έσπρωξε προς το μέρος μου μια Κικάο, την αγαπημένη μου μπύρα. Ανταλλάξαμε μια φιλική ματιά, με συμπαθούσε ο Αρμόδιος που το πραγματικό του όνομα ήταν Γιάννης αλλά ένεκα της ονομασίας του μαγαζιού σχεδόν κανείς δεν τον ήξερε με το πραγματικό του. Από την  άκρη της μπάρας με χαιρέτησε η Ντόνα, γυναίκα μιας βραδιάς. Της χαμογέλασα. Είχαμε κοιμηθεί μια βραδιά μαζί.
Δεν είχα προλάβει να κατεβάσω μια γουλιά από τη μπύρα όταν χτύπησε το κινητό. Το άνοιξα, άγνωστος αριθμός.
-Ποιος είναι; ρώτησα.
-Είμαι η Χρύσα, άκουσα μια ωραία φωνή.
Αστραπιαία θυμήθηκα τον φίλο μου Στεφάν.
-Έλα στο μπαρ του Αρμόδιου, είπα κι έκλεισα.
-Τι σόι άνθρωπος είσαι; σούφρωσε τα χείλια του ο Αρμόδιος από μέσα. Είναι αναγκαίο να ξέρει η κοπέλα το μπαρ μου;
Γάτος ήταν,  πως κατάλαβε πως ήταν κοπέλα;
Δεν του απάντησα, τι να του λεγα, τα πιανε όλα στον αέρα. Κατέβασα μια γουλιά Κικάο, η Ντόνα ήρθε κοντά μου.
-Τι κάνεις όμορφε;
Την κοίταξα λοξά. Έφυγε.
Όταν έφτασε η Χρύσα έμεινα εμβρόντητος αλλά προσπάθησα να μη το δείξω. Πανέμορφη, δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψω.
-Είμαι η Χρύσα, είπε και με κοίταζε στα μάτια.
-Πως με αναγνώρισες; ρώτησα.
-Μου είπε ο Στεφάν πως είσαι ο πιο ωραίος της παρέας, γι αυτό ήρθα, αλλιώς δε θα με έβλεπες ποτέ.

Σμίκρυνε ο κόσμος μου, έγινε μια σταλιά, αυτή η γυναίκα θα είναι η καταστροφή σου, μουρμούρισε πίσω μου ο Αρμόδιος την ώρα που φεύγαμε αλλά εγώ τον κοίταξε επιτιμητικά, δεν έδωσα και πολύ σημασία στα λόγια του, εξ άλλου δεν ήμουν πολύ εύκαιρος στα προφητικά λόγια. Απλά τον ρώτησα αν την ήξερε.
-Όχι, δεν την ξέρω. Κανείς δεν την ξέρει αλλά εσύ καλά θα κάνεις να την αποφεύγεις, μοιάζει επικίνδυνη, άκου και μένα κάτι ξέρω κι εγώ από γυναίκες. Και μάλλον παντρεμένη.
Παντρεμένη; πως του ήρθε και ρώτησα τη Χρύσα γι αυτό.
-Όχι, βέβαια! είπε γελαστά και μ έπεισε.
Όλοι οι άντρες παινεύονται πως ξέρουν πολλά για τις γυναίκες κι εγώ κάτι παραπάνω, έλεγα κι ύστερα από μια μέρα συναντήθηκα με τη Χρύσα, δεν άντεχα μακριά της, ούτε κι αυτή και ήρθε στο δωμάτιο φορώντας ένα πέπλο λευκό, νεράιδα σωστή, κινήθηκε με χάρη, απέθεσε όλες τις αλήθειες της στο δικό μου γυμνό κορμί κι εγώ την αγάπησα, πως γίνεται αυτό; από την πρώτη στιγμή κι εκείνη δεν ήξερε ν απαντήσει.
-Θα σ αγαπώ πάντα! φώναξε.
-Κι εγώ! φώναζα στο άδειο δωμάτιο όταν έλειπε κι αντηχούσαν οι τοίχοι.
Πέρασαν δυο βδομάδες, όλη η χαρά του κόσμου πάνω μας.
Με τον Στεφάν δεν είχαμε συναντηθεί, σα να μη βιαζόμουν να βρεθούμε, να τα πούμε, δεν τον ήξερα και τόσο καλά, τελευταία κάναμε παρέα. Τον πήρα τηλέφωνο ήρθε κεφάτος στου Αρμόδιου. Χωρίς να του πω τίποτε, το κατάλαβε.
-Έλα ρε! μη μου πεις πως την έρριξες; πω,πω! είσαι πρώτος μάγκας, το βλέπω στο πρόσωπο σου, μου είπε γελώντας. Περνάς καλά ε, τυχερέ! κερνάς απόψε, όλα δικά σου..όμως βοήθησα κι εγώ, για πες μου; πες μου λεπτομέρειες ρε μπαγάσα πως την κατάφερες.. δε θα τη φέρεις στην παρέα..να της κάνω καζούρα..
-Έτυχε, είπα. Όχι ακόμα, τα πράγματα είναι σοβαρά..
-Δηλαδή; μ έκοψε με αλλιώτικο ύφος.
-Τίποτε, ξέχνα το είναι νωρίς ακόμα, θα δούμε στο μέλλον. Μπορεί να την παντρευτώ..
Ο Στεφάν έσκασε στα γέλια.
-Γιατί γελάς; τον ρώτησα. Που βλέπεις το αστείο;
Κάτι είχε αρχίσει να μη μ αρέσει στο ύφος του, χωρίς να φαίνεται ικανή αιτία να χαλάσει τη φιλία μας αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
Ποτέ δεν ξέρεις όπως επαναλάμβανε συχνά η Χρύσα.
-Τι εννοείς μ αυτό; τη ρωτούσα.
Τρεμόπαιζε τα βλέφαρα. Σκοτείνιαζε.
Καθόμασταν τότε στη βεράντα του σπιτιού μου, πίναμε ένα ποτό μετά από τον έρωτα, καπνίζαμε τσιγάρο,ήμασταν δυο ευτυχισμένοι άνθρωποι. Και είχε περάσει ένας μήνας μόνο. Ένας μήνας που φαινόταν χρόνος.
-Είδες πως χάνεται ο χρόνος όταν αγαπάς; ω! σε λατρεύω! φώναξε δίπλα μου.
-Ναι! απάντησα. Έτσι είναι, όταν αγαπάς δεν υπάρχει χρόνος.
Και την άλλη μέρα πήγα και αγόρασα ένα δαχτυλίδι. Το ίδιο βράδυ της έκανα πρόταση γάμου στο μπαρ του Αρμόδιου. Η Χρύσα ξέσπασε στα γέλια. Γελούσε απίστευτα, και πιάνοντας το μέτωπο  οπισθοχώρισε προς την έξοδο, έφυγε. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτή την εικόνα και το γέλιο της.
-Είδες; το είδες αυτό; έγινε αλήθεια; με ρωτούσε ο Αρμόδιος και όλοι οι πελάτες είχαν νεκρώσει σε μια στιγμή ακίνητη. Τίποτε δεν κινιόταν κι εγώ με το δαχτυλίδι στο χέρι, μετέωρος, αδύνατο να εξηγήσω, βγήκα έξω, πήρα τους δρόμους στο σκοτάδι της νύχτας αλλά και της ανθρώπινης παράνοιας. Από τότε δεν την ξαναείδα..

Όταν συναντήθηκα με τον Στεφάν στο δρόμο, μου χαμογέλασε περιπαιχτικά. Περπατήσαμε λίγο στο πάρκο.
-Κανονικά έπρεπε να σου κάνω μήνυση για μοιχεία! είπε στρυφνά. Για να καταλάβεις πως δεν είναι όλες οι γυναίκες για σένα επειδή είσαι όμορφος. Να πληρώσω και δυο μπράβους να σου στραπατσάρουν εσαεί την ωραία σου φάτσα αλλά σε συμπαθώ ρε μάγκα, μη νομίζεις, ας πήγες με τη γυναίκα μου...αλλά, ξέρεις τι τους έκαναν τους μοιχούς στην Αρχαία Ελλάδα; Επί Δράκοντος του εκτελούσαν σαν δέντρα., αργότερα τους έχωναν από ένα καρότο ξέρεις που, ύστερα τους κούρευαν, τη μοιχαλίδα μπορούσε να την προσβάλλει ο καθένας, της έσκιζαν τα ρούχα, την έβριζαν, την ξευτέλιζαν! Στην εποχή μας καταργήθηκαν όλα αυτά αλλά παραμένει όμως μια σοβαρή αιτία διαζυγίου κι εγώ έπρεπε να χωρίσω με τη Χρύσα που μου είχε κάνει το βίο αβίωτο. Σ ευχαριστώ μάγκα για τη βόηθεια σου.
-Και γιατί διάλεξες εμένα; ρώτησα. Πως ήξερες πως θα ενδώσω και πόσο μάλλον ότι η Χρύσα θα με ερωτευόταν;
-Ε, το ήξερα πως θα γίνει έτσι, το ήξερα. Είστε και οι δυο μεγάλα ψώνια, κατάλαβες; Καλή τύχη μάγκα, είσαι από αυτούς που ερωτεύονται οι γυναίκες, γι αυτό.

ΤΕΛΟΣ