ΑΝΤΡΕΣ ΩΡΑΊΑΣ ΕΠΟΧΉΣ

 

Οι άντρες παλιάς κοπής δεν έχουν καμιά σχέση με τους Χαικάλο κιμούληδες, από Φούντα, Κούρκουλο και πίσω. Είχαν τιμή, αξιοπρέπεια, σεβασμό στη γυναίκα, και στον αδύναμο.

Αληθινοί άντρες υπάρχουν φυσικά και σήμερα αλλά πάντα είναι λίγοι.

Ο άντρας παλιάς κοπής δεν τα "ρίχνει" ποτέ σε μια γυναίκα. Την διεκδικεί ευγενικά, ψάχνει για την μια, την μοναδική, σέβεται τα πάντα, δεν είναι τσιγκούνης, έχει καλούς τρόπους, είναι περήφανος, ξέρει πότε να μιλήσει και φυσικά δεν παρενοχλεί κανέναν ούτε σεξουαλικά μηδέ με κανέναν άλλον τρόπο.

ΣΕΦΈΡΗΣ

 

ΚΑΠΟΤΕ

Κι αν κάποτε προσπάθησα με τις λέξεις

Να ομορφύνω τον κόσμο

Δεν μετάνιωσα

Γιατί ερχόταν πάντα στο νου

Κάποιο αιώνιο απόκοσμο

Αυτό ένιωσα

Ίσως γιατί «κεντούν σε δέρμα φυλακισμένου»*

Τατού μυαλού ανθρώπου

Μικρονόητου

Αυτό δεν σημαίνει πως απηύδησα

Φειδόμενος λίγου κόπου

Αυτονόητου.

Οι ωραίες λέξεις του Σαρτρ, μειώνουν τον πόνο στα σημάδια του Σεφέρη. Γιατί έρχεται πάντοτε στον νου συναίσθημα από τα ίδια, αν και, ξέρει πως, οι λέξεις ομορφαίνουν τον κόσμο.

* Γ. Σεφέρης

[Ο Σεφέρης μου γέμιζε με πέτρες το νου. Μου κάρφωνε την αντίληψη της εκκρεμότητας. Θα πω μικρές κουβέντες. Ζηλερές.

Ο Σεφέρης είχε μια αγάπη: την Μάρω. Αυτή η αλληλογραφία μεταξύ ενός και ενός δεν είναι πληγωτική;

Και η αισιοδοξία πως έγιναν όλα καλά, δεν μειώνει τον κόσμο μας;

Πώς έγιναν όλα καλά ενώ δεν ήταν;

Επουσιωδώς, φλέγομαι στις μικρές κουβέντες μεγάλων ανθρώπων του μέλλοντος.

Κάτι μου θυμίζει αυτό.

Μήπως εσένα;]

ΠΟΊΗΣΗ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

6500 000 ΕΚΑΤΟΜΜΎΡΙΑ ΧΡΌΝΙΑ

 

 

 

Στη πορεία του ο άνθρωπος, περίπου 6-6.500.000 χρόνια, δημιούργησε άπειρους θεούς, ων ουκ έστιν αριθμός, προσπαθώντας να καλύψει ανάλογες ανάγκες που δημιουργούσε η διαφορά του εγκεφάλου του και σύμφωνα με τις κλιματικές συνθήκες που επικρατούσαν στην κάθε περιοχή του πλανήτη. όλοι αυτοί οι θεοί μοιάζουν μεταξύ τους και έχουν σαν κοινές διαφορές το διαχωρισμό του καλού απ το κακό. Καλό και κακό φυσικά στη φύση και κατ επέκταση στο σύμπαν δεν υπάρχει.

Πιθανότατα είναι μια εξίσωση που επέρχεται από την αντίθεση αυτών των δυο. Οι θεοί των ανθρώπων έχουν αδυναμίες σαν αυτές των δημιουργών τους. Όπου δεν μπορούν να εξηγήσουν τον κόσμο, μετέρχονται των θαυμάτων, της μεταφυσικής και προσπαθούν να στήσουν δόγματα και αλήθειες. Αυτή είναι μια αδυναμία εξήγησης του φαινομένου, επειδή οι άνθρωποι δεν ανήκουν ταυτόχρονα και διαχρονικά σε κάποιο στάσιμο ον και ούτε οι πολιτισμοί που δημιούργησαν είναι δυνατόν να έρθουν σε πλήρη αντιπαράθεση, η συσχετισμό δυνάμεων που επέδρασαν για την κατανοητότητα τους.

 

ΓΙΑ ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ

 

Το βράδυ κρύο, το χάδι, έφεγγε στο σκοτάδι.

Λυπόσουν ή δεν ήξερες, τι να περιμένεις,

ένας ο κόσμος ο μικρός, μέσα σε μεγάλα μάτια.

Μου θυμίζουν τη λίγη μας ευτυχία.

Ο ύπνος δύσκολος μετά τα φιλιά

οι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν ν αγαπηθούν.

Ένα βράδυ είναι η ζωή μας;

Κάπνιζες συνέχεια με κάποια χαρά κυλούσε ο καπνός ανάμεσα μας

Ανάμεσα σε παλάμες σφιχτά δεμένες, έτρεχε το κρασί μιας αγάπης που

την είχαμε ορίσει από πριν.

Είπες έπρεπε να γνωριστούμε πριν

δέκα, είκοσι χρόνια, γιατί τότε θα μας περίσσευε η όψη του φεγγαριού

οι μέρες και οι νύχτες των φιλιών, η προσμονή να φτιάξουμε μαζί καλύτερο το σπίτι μας.

Η δύναμη πως θα τα κάναμε όλα μαζί, η δυστυχία να παραδεχτούμε πως υπάρχουν κι αυτά.

Η αρχή ορίζει το τέλος σου είπα, δεν ήθελα να σε λιγοστέψω.

Και μπορεί να έκλαιγα στο σταθμό του τρένου, ανήξερος επειδή δεν θέλω να παραδεχτώ τέτοιες ήττες.

Σκόρπια λεπτή άμμος, ο πόνος σίγουρος, λίγος πράσινος χρυσός

φαντάζει αόριστο τι θα γίνουμε.

Οι μεγάλες αγάπες τελειώνουν γρήγορα

ηχούν σαν τα βήματα κάποιου που μας ακολουθεί.

Ο ύπνος δύσκολος μετά από τα φιλιά

ένα βράδυ ήταν η ζωή μας;

Τα χέρια, τα χέρια, η αγωνία

πως μπορεί να μην ξαναβρεθούμε, εμείς που ξέραμε από αγάπη.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

ΜΙΑ ΩΡΑΊΑ ΣΥΝΈΝΤΕΥΞΗ ΑΠΌ ΈΝΑΝ ΜΕΓΆΛΟ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑ. είπαν.

 

Open Mind

Κώστας Πλιάτσικας: "Ο καλός συγγραφέας πρώτα διαβάζει και ύστερα γράφει".

Ιανουαρίου 20, 2025

 

Τι σας ενέπνευσε να γράψετε Η Παράμετρος του Αϊνστάιν; Υπάρχει κάποια πραγματική ιστορία ή προσωπική εμπειρία που λειτούργησε ως βάση για το βιβλίο;

Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη έμπνευση όταν ξεκινώ ένα βιβλίο. Στην πραγματικότητα είναι η αρχική φράση: Ήταν ακουμπισμένος στους αγκώνες πάνω στη μπάρα, με την αριστερή παλάμη στο μάγουλο.. Όχι δεν είχα ανάλογη βιωματική – προσωπική εμπειρία. Τι είναι πιο σπουδαίο; ν αρχίζεις ή να τελειώνεις; η ηδονή του τέλους ή το πάθος και η επιθυμία της αρχής; Ας πούμε: όταν αρχίζω ένα καινούργιο βιβλίο νιώθω σα να γνωρίζω μια καινούργια γυναίκα. Όταν ξεκινώ ένα μυθιστόρημα με συναρπάζει η συνέχεια, η διαδρομή και πάντα το κλείσιμο, η τελευταία φράση. Σε όλα όμως τα πράγματα μου φαίνεται πως το τέλος είναι πιο συναρπαστικό.

Ο Γιάννης Παράμετρος είναι ένας χαρακτήρας με ιδιαίτερη αθωότητα και ουδετερότητα. Πώς δημιουργήσατε αυτόν τον ήρωα, και πώς συνδέεται με τις αξίες που θέλατε να αναδείξετε;

Ψάχνω ενδόμυχα τα ονόματα των ηρώων μου, συνήθως έχουν ονόματα πρωτοφανή. Μπέρτας, Λυξάνη, Παράμετρος. Γλωσσοπλαστικά. Ίσως αυτός ο επηρεασμός έχει να κάνει επειδή έμαθα πως οι ήρωες πρέπει να ξεχωρίζουν, να είναι πιο μεγάλοι, περισσότερο φανταχτεροί από τους άλλους ανθρώπους. Αυτό το αντιλήφθηκα μελετώντας πολλούς από τους ήρωες μεγάλων συγγραφέων. Ο Παράμετρος απέκτησε αυτά τα στοιχεία ιδιαίτερη αθωότητα και ουδετερότητα στην διάρκεια της πλοκής και της σμίλευσης του χαρακτήρα του μέσα από τα γεγονότα και την ανάλογη συμπεριφορά του. [Εδώ μπορούμε να πούμε πως η επέμβαση του συγγραφέα είναι καταλυτική για το ήθος και όλες τις αρετές και τα ελαττώματα των ηρώων του].

Το βιβλίο πραγματεύεται έντονα κοινωνικά ζητήματα, όπως η φτώχεια, η αδικία, και οι συνθήκες στις φυλακές. Ποια είναι η δική σας άποψη για αυτά τα θέματα, και πώς πιστεύετε ότι αντικατοπτρίζονται στη σύγχρονη κοινωνία;

Δεν μπορώ να ξεφύγω από την φτώχεια που με κυνηγάει απ την κούνια, δεν ξέρω πως θα ήμουν αν είχα γεννηθεί πρίγκιπας. Ή μάλλον ξέρω: θα ήμουν πάντα ένας πρίγκιπας! Η αδικία είναι κατάφωρη εις βάρος όλων των φτωχών που η δεύτερη μεγαλύτερη τους επανάσταση από αυτήν του Σπάρτακου θα πρέπει να γίνει τώρα. Μόνο που δεν υπάρχουν Σπάρτακοι.

Στο μυθιστόρημα υπάρχουν φιλοσοφικές προεκτάσεις για τη ζωή και την ελευθερία. Πώς διαμορφώθηκε η φιλοσοφική διάσταση του έργου, και ποια μηνύματα θέλατε να περάσετε στους αναγνώστες;

Φυσικά η ζωή και η ελευθερία είναι έννοιες αλληλένδετες. Δυο όροι που ενεργοποιούν άμεσα τα κίνητρα του παντοτινού χόμο. Η ζωή χρειάζεται συνεχή αγώνα για την επιβίωση. Η ελευθερία είναι μια λέξη απίστευτα κακοποιημένη. Δεν υπάρχει ακριβώς ελεύθερος άνθρωπος. Είμαστε όλοι δέσμιοι του σώματος και του πνεύματος. Οι αγώνες και το αίμα που χύθηκε και χύνεται στο όνομα της ελευθερίας, μόλις εξαργυρωθούν, αμέσως οι ίδιοι ελευθερωτές εκμαιεύουν τις καταστάσεις όπως τους συμφέρει και επαναφέρουν ένα σύστημα υποδούλωσης των λαών καμουφλαρισμένο πίσω από τη μάσκα της λεγόμενης Δημοκρατίας. Δεν υπάρχει Δημοκρατία. Τα περιβόητα μηνύματα των βιβλίων που περνούν οι συγγραφείς στους αναγνώστες, δεν είναι ακριβώς μηνύματα. Αν μπορέσω να δώσω μια ηδονή, μια απόλαυση έστω και σε έναν αναγνώστη, θα πει πως δεν απέτυχα γράφοντας και αυτό το βιβλίο.

Πώς επιλέξατε τον τίτλο Η Παράμετρος του Αϊνστάιν; Ποια είναι η σύνδεσή του με την πλοκή και τη θεματολογία του βιβλίου;

Συνήθως τις περισσότερες φορές ο τίτλος των βιβλίων μου βγαίνει κατά την πορεία του γραψίματος. Είναι μια δύσκολη και επώδυνη κατάσταση να βρεις τον τίτλο. Ο Λουντέμης μελετούσε πάρα πολύ και έψαχνε τους τίτλους των βιβλίων του, όπως και οι περισσότεροι παλαιοί συγγραφείς στους οποίους ανήκω και εγώ. Οι σημερινοί συγγραφείς μάλλον προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, συνήθως βάζοντας έναν εντυπωσιακό τίτλο. Φευ! Στα καλά βιβλία ο τίτλος δεν αντιπροσωπεύει το περιεχόμενο. Θέλω να πω ο τίτλος δεν μπορεί να επεξηγεί το περιεχόμενο. Αυτό είναι το βασικό μου συμπέρασμα διαβάζοντας πολλά χρόνια τόμους βιβλίων παντός είδους-γιατί ο συγγραφέας δεν μπορεί να γράψει αν δεν διαβάζει. [Ο καλός συγγραφέας πρώτα διαβάζει και ύστερα γράφει.] Η Παράμετρος του Αϊνστάιν, προέκυψε από την αγωνία μου να βρω μια άκρη με τις πολλές μεταβλητές –εκδοχές–που υπάρχουν σε ένα ερώτημα και που παραμένουν αναπάντητες. Το ερώτημα είναι μια διαρκής εντελέχεια, η αιώνια τάση του ανθρώπου προς την καλυτέρευση.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε κατά τη συγγραφή του βιβλίου; Υπήρχε κάποια σκηνή ή κεφάλαιο που σας δυσκόλεψε περισσότερο;

Οι προκλήσεις άρχισαν άμεσα με το που μπήκε το νερό στο αυλάκι. Η πρώτη ήταν γιατί να έγραφα ένα ακόμη βιβλίο και τι νόημα θα είχε αυτό για μένα ύστερα από την συγγραφή 16 βιβλίων, διακοσίων διηγημάτων, πεντακόσιες σελίδες δοκιμίων, τριών θεατρικών και ανάλογη γραφή σελίδων ποίησης. Κάτι όμως με σπάθιζε στα πλευρά πως έπρεπε να γραφτεί «Η Παράμετρος του Αϊνστάιν».  Αφού ξεπέρασα αυτό το δίλημμα, άρχισαν τα ερωτήματα για τους ήρωες, την πλοκή, την υφή, τον τρόπο και το στιλ που θα ακολουθούσα. Η σκηνή με τον θάνατο της Ρόσας Παύλοβα με δυσκόλεψε περισσότερο. [Συνήθως επηρεάζομαι αρκετά πάντα όταν πρόκειται να πεθάνουν κάποιοι ήρωες μου, κάποιες φορές έχω κλάψει – θάνατος του Τζαβάρα στην ΔΈΚΑΤΗ ΤΡΙΤΗ ΏΡΑ.]

Ο Μάικ, ένας από τους χαρακτήρες, αναφέρεται στην ελευθερία που δεν φυλακίζεται. Πώς βλέπετε εσείς την έννοια της ελπίδας και της ελευθερίας στη ζωή;

Οι ήρωες ενός βιβλίου είναι ελεύθεροι να εκφράζουν τη γνώμη τους. Ο Μάικ είναι ένας σύγχρονος Ζορμπάς, ένας άπλαστος, αρχέτυπος χαρακτήρας που βλέπει τα πάντα αγνά-υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Η ελπίδα δεν υπάρχει ακριβώς, δεν είμαι απαισιόδοξος γενικά και πιστεύω πως όσες φορές και να ξεκινούσε ο άνθρωπος την πορεία του πάνω στη γη, στο σύμπαν, στο διάστημα, πάντα τα ίδια θα έκανε και τα ίδια αποτελέσματα θα έφερνε. Άρα δεν είναι θέμα ελπίδας. Από τότε που ανακάλυπτε τη φωτιά, μέχρι σήμερα που διαπραγματεύεται την τεχνητή νοημοσύνη. Άρα για ποια ελπίδα με ερωτάται; όχι δεν υπάρχει καμιά ανάσταση για καλυτέρευση του ανθρώπου-απλά τα πράγματα θα συνεχίσουν σε αυτόν τον φρενήρη ρυθμό που δύσκολα συλλαμβάνουμε τον χρόνο και το νόημα της ύπαρξης μας. [Για την ελευθερία σας μίλησα παραπάνω να συμπληρώσω μόνο πως δεν υπάρχει κανείς ελεύθερος, ιδιαίτερα οι θρησκευόμενοι που είναι δούλοι των θεών των.]

Πώς έχει υποδεχτεί το κοινό το βιβλίο σας μέχρι στιγμής; Υπάρχουν συγκεκριμένες αντιδράσεις ή σχόλια που σας εντυπωσίασαν;

Δεν υπάρχει ακριβώς ο όρος αναγνωστικό κοινό στην Ελλάδα. Οι άνθρωποι που διαβάζουν είναι ελάχιστοι, μετρημένοι σε κάποιες εκατοντάδες που θέλουν να λέγονται κουλτουριάρηδες. Αυτοί λοιπόν οι ίδιοι γράφουν διαβάζουν και αλληλολιβανίζονται μεταξύ τους στις παρουσιάσεις των βιβλίων. Απ τους άλλους, τους ελάχιστους που αντιπροσωπεύουν το “κοινό” με εντυπωσίασε η συγκίνηση που τους καταλάμβανε σε πολλές σκηνές του βιβλίου, η αμεσότητα των ηρώων, η πλοκή και η απλότητα της γραφής.

Αν μπορούσατε να αλλάξετε κάτι στο βιβλίο μετά την ολοκλήρωσή του, τι θα ήταν αυτό και γιατί;

Υπάρχουν πάντα κάποια ερωτήματα αν όλα έγιναν όπως πρέπει. Όταν τελειώνω ένα βιβλίο και ύστερα από αδιάκοπη επιμέλεια περισσότερο με απασχολεί η εκφραστική διατύπωση των νοημάτων, των λέξεων και των ορισμών. Νομίζω πως κάθε ένα βιβλίο είναι μοναδικό και όταν τελειώνει τίποτε δεν χρειάζεται ν αλλάξεις.

Έχετε ήδη σκεφτεί το επόμενο συγγραφικό σας βήμα; Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον και ποιες θεματολογίες σας ενδιαφέρουν να εξερευνήσετε;

Ναι, δυστυχώς έχω σκεφτεί και για πρώτη φορά ξεκινώ με τον τίτλο! Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ ! Αυτός θα είναι ο τίτλος του επόμενου βιβλίου μου. Θα είναι ένα μυθιστόρημα που θα πραγματεύεται την σύγχρονη ζωή γύρω από τον εκδοτικό κόσμο μας. Μάλιστα. Οι ήρωες θα είναι εκδότες, μεγαλοεκδότες, συγγραφείς, πολλές γυναίκες, έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες κατέχουν το μεγαλύτερο ποσοστό της πίτας και σαν συγγραφείς και σαν αναγνώστες και βεβαίως οι επιμελητές! Α, οι επιμελητές! Υπάρχει και στην Ελλάδα ο ρηράιτερ; φοβερό ρηράιτερ είναι ένας τύπος που απαντάει στερεότυπα στους επίδοξους συγγραφείς: Ωραίο το βιβλίο σας αλλά δεν συμπεριλαμβάνεται στις άμεσες υποχρεώσεις μας αυτόν τον καιρό. Σας ευχαριστούμε. Αυτή είναι η δουλειά που κάνει ένας επιμελητής και που συνήθως έχει ένα ύφος χιλιάδων καρδιναλίων. Βεβαίως ο επόμενος επιμελητής βιβλίων θα είναι ένα ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης. Η συνέχεια και το τέλος στο μυθιστόρημα. Ευχαριστώ.

 Της Αλεξίας Βλάρα, 20/1/2025

η Ιστορία δε μας δικαιώνει

Ο κόσμος δεν είναι τόσο κακός ή τόσο καλός, όσο φανταζόμαστε. Έκοψε λίγο το πολύ κρύο κι αν είχαμε περισσότερη αγάπη και περίσκεψη, αυτός ο ήλιος θα ήταν υπέροχος. Ας γράψουμε κάτι καλό σήμερα.

Θα σ αγαπώ και να θυμάσαι

είναι η ζωή μας η θαυμάσια

Θα σ αγαπώ όπου και να σαι

στην άκρη του κόσμου κι αν χαθώ.

 

 

Έχω την εντύπωση, πως η ζωή του νοήμονος ανθρώπου είναι τραγική. Αυτό βέβαια είναι πανάρχαιο υλικό. Όλα του κόσμου τα καλά αν σου δώσω, μια στιγμή να κουνήσεις το κεφάλι σου θα καταλάβεις γιατί το λέω αυτό.

Χρειαζόμαστε περισσότερο θάρρος και δεν το έχουμε, η επανάληψη των λέξεων, επειδή η Ιστορία κάπου δε μας δικαιώνει για το είδος που καλλιεργήσαμε, τι σπείραμε τόσους αιώνες, αλλά χτίσαμε σπίτια, φτιάξαμε νοσοκομεία, πανεπιστήμια, ηλεκτρονικούς υπολογιστές και νομίζω πως θα τα καταφέρουμε, όχι ν αλλάξουμε τον κόσμος μας, αυτός είναι και πρέπει να τον καταλάβουμε.

Δε δέχομαι την βία σαν ανθρώπινη λύση, ας σκεφτούμε λίγο τους γέρους μας γονείς, το χρήμα χειροτέρεψε την ανθρώπινη κατάσταση, βλέπουμε πόσοι πεθαίνουν εξ αιτίας του, κι επειδή τώρα βρισκόμαστε σ αυτή τη δεινή θέση, η επιείκεια θα μας ταίριαζε καλύτερα.

Είναι ο ήλιος που βγήκε πάλι από την Ανατολή και νομίζω πως αυτό που έπρεπε να καταλάβουμε, ακόμα κι όταν χτίζαμε Παρθενώνες ή Πυραμίδες κι όταν ο Σωκράτης έλεγε πως χρειάζεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, ενώ πολεμούσε στον Μαραθώνα και σκότωσε κάποιους ανθρώπους, διαρθρώσαμε τον μύθο της επόμενης ζωής.

Η αντίληψη μας έγινε ή ήταν επόμενη και θα μπορούσα, εδώ να παραπλανήσω το χρώμα, την ιδιότητα, το ύφος ενός κειμένου, που είναι ωραίο από μόνο του, έχοντας την ανάγκη να δικαιολογήσω τον τρόπο που ζούμε.  

 

 

ΧΟΜΟ

 

 

Ο Ζαν Πολ Σαρτρ είπε πως ο homo είναι το μοναδικό πλάσμα που προηγείται της ουσίας του σαν αποτέλεσμα της προσπάθειας του προς την τελειοποίηση. Ο Μαρκ Ροουλαντς, λέει πως όταν κάποιος προβάλλει έναν ισχυρισμό, ψάξε να βρεις τι προϋποθέτει, τι υποδηλώνει ο ισχυρισμός του. Άλλοι πάλι, ισχυρίζονται πως είμαστε μοναδικοί, επειδή είμαστε λογικοί. Είμαστε δηλαδή τα μόνα λογικά όντα μέσα σε έναν άλογο κόσμο. Με γνώμονα την Ιστορία, ο Μαρξ και ο Ενγκελς υποστήριξαν θερμά πως δεν προϋπήρξε εξελικτικά, κανένα είδος που μπόρεσε να ξεπεράσει τον εγκέφαλο του homo sapiens.

 

 

Όταν άνοιξε μια πόρτα και μπήκα σε κείνο το διαμέρισμα, η πρώτη εικόνα που αντίκρισα, ήταν το γυμνό κορμί μια γυναίκας ξαπλωμένης στον καναπέ. Καθόταν σε μια στάση συλλογιστικής οδαλίσκης και γερμένη στο πλάι, έβλεπε προς εμένα.. Μου χαμογελούσε συνέχεια και ως να φτάσω κοντά της, μου φάνηκε να πέρασε πολύς χρόνος. Τα μάτια της ήταν απαστράπτοντα πρασινογάλαζα αλλά γιατί είχα την εντύπωση πως δεν με έβλεπε; Σαν να ήμουν και να μην ήμουν εκεί. Άπλωσα το χέρι μου στην επιδερμίδα της, άσπρη, λεία, με αρμονικές καμπύλες, μια γυναίκα από αρχαίο Ελληνικό, σπασμένο μάρμαρο, αλλά και μια τσιτωμένη κλειτορίδα, πιθανώς Βραζιλιάνικη. Αυτή λοιπόν ήταν η γυναίκα που είχα επιθυμήσει χρόνια τώρα, από παιδί. Γιατί αυτή η επιθυμία, αυτό το όραμα να με παιδεύει; Μήπως δεν ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο; Αν την είχα φτιάξει με την φαντασία μου, τώρα πως ήταν εκεί μπροστά μου ολοζώντανη στον καναπέ; και γιατί είχα πάντα την εντύπωση πως είναι η γυναίκα κάποιου άλλου; Κάποιου ναυτικού, που ίσως να κατέφτανε από στιγμή σε στιγμή αλλά λες και δεν με ένοιαζε-εγώ που δεν ήθελα να πάρω ποτέ την γυναίκα κάποιου άλλου- καθόμουν κοντά της και της χάιδεψα τον ώμο. Μείναμε αρκετά έτσι, αυτή ήταν η γνωριμία μας. Μέσα μου, πολλές φορές, μπερδεύομαι, αν έκανα έρωτα μαζί της, κι αν αυτή ήταν η ιδανική γυναίκα που υπήρχε σε όλον τον κόσμο για μένα και που υπήρχε στον καναπέ, με την αριστερή της παλάμη να στηρίζει το μάγουλο της, τον αγκώνα ν ακουμπάει στον καναπέ και με την δεξιά χούφτα της, να κρύβει το χνούδι του αιδοίου, που ήταν μικρό, σιγανό, σαν μικρής κοπέλας.

Χρόνια μετά, προσπαθώ να σκεφτώ, αν υπήρξε πραγματικά εκείνο το διαμέρισμα με την γυναίκα στον καναπέ.

ΜΙΚΡΆ ΔΙΗΓΉΜΑΤΑ. Κ.ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ

ΔΟΥΛΤΣΙΝΈΑ

 

 

 

Το μυστήριο της συνύπαρξης. Παίρνουν διαφορετικό δρόμο ο καθένας και συναντιόνται..

Φωτισμένα παράθυρα που έκρυβαν την ευτυχία των ανθρώπων

Ο άντρας είναι χωρίς πρόσωπο κρατεί τον κύκλο των χαμένων ποιητών

Η γυναίκα δεν είναι η Δουλτσινέα

είναι η Ταμάρα η Ρωσίδα. Ναι! όμοια με την Τζούλια ή ......συμπλήρωσε ένα όνομα.

 

 

 

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ

 

 

Άκου να σου πω! μου είπε ο παππούς σαν διαταγή.Τους φίλους σου θα τους διαλέγεις από τη φάτσα.Σαν τις γυναίκες..πως διαλέγεις μια όμορφη γυναίκα; έτσι.

παλιός άνθρωπος ο παππούς.

 

 

Στυγερή πραγματικότητα

κανείς δεν υπάρχει

χειρότερος του Άμλετ εγώ

να ζει κανείς ή να μη ζει

το τέλος του κόσμου ήταν εδώ

μου θυμίζουν οι άνθρωποι ότι υπάρχω

και γιατί θα το γράφαμε αυτό

κάθε Σάββατο με δυο β θα πεθαίνουν

αυτή ήταν η ζωή μας

ένα τίποτα

αν έγραφα και παραπάνω

ανόητη πραγματικότητα

αλλά έτσι θα ήταν πιο πικρός ο ζωισμός μας

Δε με ενδιαφέρει αν συμφωνείτε.

 

ΛΊΓΟ ΠΡΙΝ ΛΊΓΟ ΜΕΤΆ

 

 

Όλο απουσιάζεις

Όταν σε χρειάζομαι λείπεις

Στο όνειρο αποκτήσαμε προσβάσεις, ένα ταξίδι στον ουρανό

μα και οι φίλοι τι να σου κάνουν.

Ο γείτονας είπε πως θα φευγε το πρωί

κατασκευαστής οργάνων αυτός

οργανωτής κυμάτων εγώ, καλός άνθρωπος

μα τι να σου κάνουν και οι γείτονες;

Νομίζεις πως φεύγουν επειδή το θέλουν;

Ούτε συ ήθελες να φύγεις πραγματικά

αλλά σε ανάγκασαν οι φήμες για τον επικείμενο χαλασμό

Τώρα, βέβαια, ξέρω πως λυπάσαι ότι με άφησες μόνο

Ίσως περισσότερο για το όνειρο που αποκτήσαμε

-ένα γερό σχοινί στο βάθος ή στο ύψος του ουρανού.

Μα δε θέλω να μιλήσουμε μόνο για την αγάπη

ούτε για το ψωμί που είναι λιγοστό

Κάτι άλλο τρώει την καρδιά μου αυτό το μεσημέρι

στις δέκα τρίτου το δυο χιλιάδες δώδεκα

Ω! πότε πήγε τόσο; Πότε κύλησε αυτή η εικόνα στην άβυσσο;

Πέρασαν κιόλας δυο χιλιάδες χρόνια; Και δώδεκα ακόμη;

Να, αυτός ο κατασκευαστής οργάνων έφυγε πριν από λίγο

Και μένα τα κύματα με κουβάλησαν σε μια άλλη ακτή απόμερη. Σκιερή.

Κανένας δεν ήταν εκεί. Τι να έκανε;

Οι άνθρωποι δεν ψάχνουνε τη μοναξιά.

ΤΙ ΦΟΡΟΥΣΕς ΟΤΑΝ ΕΦΥΓΕς...

Ναι, δεν ήταν η ώρα να περάσω από το σπίτι σας

Οι δρόμοι που κουβαλούσα στις πλάτες μου ήτανε άλλοι

και ούτε ήθελα να πω το μυστικό μου, πως είχα χωρίσει

πριν λίγο.

Εγώ πάντα αλλού ήθελα να πάω.

Μπήκα μέσα στην πολιτεία, φοβήθηκα για τα δυο μου πόδια

Ήταν γερά από πάντα, στις κνήμες πονούσαν αφάνταστα τα λόγια

που είπες την ημέρα που ήμασταν στο κέντρο του κόσμου

όταν καμιά επανάσταση δεν γινόταν φανερή.

Πάντα οι επαναστάτες κρύβονταν.

Τι φορούσες όταν έφυγες;

Ολόγυρα από τον κόσμο σου ένα κίτρινο έφεγγε

Όχι, όχι δεν ήταν φωτοστέφανο, δεν ήσουν αγία εσύ

Και πως γίνεται να μη θυμάμαι;

Εγώ που πάντα φρόντιζα να ξέρω τι σκέφτεσαι επειδή σ αγαπούσα;

Όμως αυτή τη φορά με κορόιδεψες, ήξερες πως θα πονούσα και παρ όλα αυτά έφευγες.

Γιατί σου είχα πει, πριν πάρω τους δρόμους να φοβάσαι τον εαυτό σου στους πέντε ανέμους

Αλλά εσύ! ω εσύ, ήσουν πάντα άνεμος που ταξίδευες με όλα τα ποτάμια

δε σε νοιαζε ποτέ τι θ απογίνω μέσα σ αυτή την πολιτεία μονάχος

με όλους τους επαναστάτες γύρω μου να λιθοβολάνε το κενό.

Πάντα οι επαναστάτες κρύβονταν.

Τι φορούσες όταν έφυγες;

Το κόκκινο της νύχτας στα χείλη

Οι φωνές για τα περασμένα για όσα δεν έγιναν καλά

-γιατί τις ώρες των χωρισμών σκεφτόμαστε τα κακά;-

μα εσύ έφευγες ήταν οριστικό, όπως ότι υπάρχει ο ήλιος

όπως μέσα σ αυτή την πολιτεία χρόνια φορούσα το δικό σου παντελόνι και

δεν σκέφτηκα πως μια τέτοια νύχτα θα την έκανες για κάπου που δεν ήθελες να ξέρω.

Μόνον εγώ περπατούσα σ αυτούς τους δρόμους

Ναι, δεν ήταν η ώρα να περάσω από το σπίτι σας

φοβόμουν τους επαναστάτες, τα φοβόμουν όλα αλλά δεν ήξερα

Δεν ήξερα πως δε μ αγαπούσες λίγο, ούτε πως είχες πάρει την απόφαση

χρόνια κρυβόσουν έτσι που δεν το θεωρούσα εύκολο αλλά να, που ήταν

κάτι όμοιο με την ελπίδα του ανίατου άρρωστου- πως τάχα θα γίνει καλά.

Ή πως οι επαναστάτες θα έπαιρναν κάποτε τούτη την πόλη κρυμμένοι στα σκοτεινά

μαζί κι εμένα που τριγυρνούσα μέσα στην καρδιά της, μέσα στην καρδιά σου.

Τι φορούσες όταν έφυγες;

Ναι, καταλάβαινα από πριν πότε ανθίζουν τα χρυσάνθεμα. Λίγο πριν, λίγο μετά

Αλλά τι νόημα είχε αυτή μας η αγάπη; Εμείς δεν έπρεπε να συναντηθούμε

έτσι λέγαν τα σημεία, δυο άρρωστοι κι ο έρωτας τρίτος

 

2025

 

 

Ξέρεις, μια ωραία εικόνα είναι αυτή: δεν μετάνιωσα που σε αγάπησα, μετάνιωσα που δε σε ξέχασα.

Καλύτερα εχθρός παρά κόλαξ.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να έγινε κάποτε το Μπινγκ μπάγκ, η μεγάλη έκρηξη. Ο κόσμος υπάρχει από μόνος του.

Ποιο να είναι άραγε το πιο ωραίο πράγμα που έζησες; ρωτώ τον εαυτό μου και δεν ξέρει να μου απαντήσει. Ή δε θέλει. ίσως εσείς που ξέρετε πιο πολλά από μένα να απαντήσετε.

Έχετε ξυριστεί καμιά φορά χωρίς καθρέφτη;

Βιαστικό σιγάρο, ξευτίλα.

Σαν το γαμίσι στην τουαλέτα με μια ξένη

με έναν άντρα που δεν τον ήξερες ποτέ.

Τι ήθελες να κάνεις το πρωί και το βράδυ;

Κοίταξε τώρα! εγώ μπορώ να συγκρουστώ με τον Επίκουρο, τον φιλόσοφο των ηδονών, να πω πως αρχή του κόσμου δεν είναι η ηδονή και θα το κάνω αν το συμπεραίνω. Σ αυτόν τον καινούργιο κόσμο που ζούμε ο Αϊνστάιν είναι μετριοπαθής, ο Μάρκ Ζούκερμπεργκ μεγαλοφυής. Κατά βάθος είμαι μετριοπαθής, ή επιεικής με τον άνθρωπο. Αίφνης δεν υπάρχει πια κανένας Αλέν Ντελόν, καμία Βουγιουκλάκη να απειλεί τη σοβαροφάνεια μας. Ξέρεις σου λέω μερικά πράγματα που σκέφτομαι κι αν δεν συμφωνείς εγώ είμαι εδώ για να τα κουβεντιάσουμε.

Μου κάνει εντύπωση που οι άνθρωποι "τεχνάζονται", ενώ θα μπορούσαν απλά να τέρπονται με το φαγητό και την ιατρική τους περίθαλψη.

Αν ας πούμε ο μελλοντικός άνθρωπος δε θα ζωγραφίζει πως σας φαίνεται;

Ο εικονικός άνθρωπος δε θα έχει χρόνο να πάει σε μια δεξίωση χορού ας πούμε ή να παρακολουθήσει μια όπερα, τα διαστημικά ταξίδια, οι άλλοι τρόποι διατροφής, φαντάζεσαι έναν αστροναύτη να αναζητά ένα ουίσκι; τρομακτικός ο επόμενος κόσμος, τουλάχιστον για μας. θα παίζει κανείς κομπολόι;

Εαυτός

Τύραννος από γέννηση.

Έρωτας

ανίκητη αρετή

Χρήμα

Καταχθόνια εφεύρεση

Όχι κατάκαρδα

Η νεότης θεωρείται είδος πολυτελείας

Είναι τραγικό να μην ανήκεις σε κανέναν.

Η ζωή δεν είναι ένα μικρό αστείο, αν έτσι νομίζετε. Απο τις απαντήσεις σας καταλαβαίνω πως δεν την παίρνετε και τόσο σοβαρά. Θεωρείτε, σεις, πως περνάει σαν ένα ποτάμι. Βέβαια δεν ξέρω αν είστε άξιοι να ζείτε, μέσα σ΄αυτό το ποτάμι. Η ζωή τελικά είναι κάτι σοβαρό; Η ερώτηση τίθεται κατ΄ιδίαν.

Περι ασχήμιας και ωραιότητας του ανθρώπινου είδους. Την ομορφιά τόσο έχουμε υμνήσει. Την ασχήμια όμως; Τι ακριβώς είναι άσχημο; Αυτό που δεν έχει σχήμα; [ Σχήμα δεν έχει το αιδοίο.] Κι αν είναι έτσι ποιο είναι το ωραίο σχήμα; Ο κύκλος ή το τετράγωνο; η ο κώλος

Απο τότε που ήμουν παιδί και δεν ήθελα να μεγαλώσω, γιατί έβλεπα τι πάθαιναν αυτοί που μεγάλωναν και ίσως γιατί κάποτε νόμιζα πως μπορούσα να εξηγήσω τον κόσμο, ν αλλάξω τον κόσμο, να σας γεμίσω με ψεύτικες εικόνες, να σας κοροιδέψω, επειδή εγω ήμουν και κανένας άλλος. Απο τότε όμως, πάλι φοβόμουν το ελάχιστο. Αυτό που γίνεται απο το τίποτε. Εκεί που ξεκινας ταξίδι κι αντι να πας στον προορισμός σου, πηγαίνεις στο γκρεμό.

Μεγάλος άνθρωπος είναι αυτός που έχει περάσει τα εκατό. Ο Χεμινγουέη αυτοκτόνησε στα εξήντα δυο. Ο Σταινμπεκ είπε πως αν σε θυμούνται μια βδομάδα μετα την κηδεία σου θα είσαι μεγάλος. Ο Εινστάιν πεθαίνοντας είπε πως υπάρχει θεός! Ο Μέγας Αλέξαντρος πέθανε από ακατάσχετη οινοποσία στα τριάντατρία. Ο Τζερόνιμο,Το Τρελό Δέντρο ζει ακόμη.

ΕΊΠΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ.

«Δώστε τη ματιά σας στα έργα του Πλιάτσικα. Ίσως σας συνδέσουν με κάτι που έχετε ξεχάσει. Ίσως σας πουν κάτι που είδατε χτες στο όνειρο σας!»

«Τα έργα του δεν είναι προσπάθεια να σας κλέψουν: έχετε το νου σας σ αυτό που είναι ανεξήγητο, σ αυτό που μπορεί να δώσει την εξήγηση που θα ποθούσατε.»

Όταν σου έρχονται στραβά κι ανάποδα τα πράγματα, τι κάνεις; ουρλιάζεις;

Δεν μπορώ να ζήσω όπως εσύ.

Ας πούμε θα ήθελες να είσαι τυφλός και πλούσιος; κάποιοι λένε ναι! Ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να ζηλεύει τη ζωή του άλλου ή και αντίθετα να την θεωρεί μίζερη. Έχω δει ανθρώπους να ζηλεύουν ανάπηρους επειδή παίρνουν μια σύνταξη!

Η σιωπή. Δύσκολη λέξη. Όσο μεγαλώνεις, μεγαλώνει κι αυτή.

πίνω μια γουλιά μπύρα χωρίς αφρό, σκατά είναι, αλήθεια δεν πίνεται χωρίς αφρό, σκατά είναι όλα, ακόμα και η ευδαιμονολογία του Σοπενχάουερ, που επιμένει πως, η ατομικότητα του ανθρώπου, του έχει ορίσει από πριν ως ποιο μέτρο ευτυχίας μπορεί να φτάσει αλλά δε μου γεμίζει το κεφάλι, επειδή οι περισσότεροι αρκούνται σε μια μέτρια ζωή, οικογενειακή, με πρόσκαιρες απολαύσεις και χυδαίες διασκεδάσεις, σαν αυτήν τώρα που ζω εγώ, ανάβοντας το τελευταίο μου τσιγάρο, λέω και ξαναλέω.

Χωρίς ανθρώπους ο θεός είναι άχρηστος, τα ζώα δεν έχουν φτιάξει θρησκείες.

.. αυτοί που κυβερνούν τον κόσμο είναι θεοφοβούμενοι και αν θες θεόπληκτοι. Ποτέ ένας άθεος δεν υποκρίνεται. Άρα δεν πηγαίνει σε εκκλησίες, δεν ανάβει καντήλια κλπ για οποιαδήποτε εξουσία.Οι περισσότεροι ηγέτες πάνε με τον κόσμο για να τα έχουν καλά μαζί του και με τον θεό του.

Εδώ ταιριάζει αυτό που σκέφτηκα για αύριο: δε με νοιάζει ότι κι αν συμβεί,θα κοροϊδεύω τον χρόνο-θάνατο,αφήνοντας τα ίχνη πίσω μου.

Και το καλύτερο! θέλω να είσαι εδώ και να μην είσαι!

Και το παράξενο είναι, πως και γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται-σου φαίνεται απλό αλλά δεν είναι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους-απλά συνυπάρχουν μόνοι τους.

Όταν ξεκινάς για κάπου πρέπει να ξέρεις τι θα βρεις;

Έχετε ανθρώπους που σας αγαπάνε;

Η αγάπη είναι ένα οφελιμιστικό είδος. Έχει να κάνει περισσότερο με το πάρε-δώσε. Δεν αγαπάμε τίποτε, πέρα και έξω από αυτό. Μπορεί μα μη σας βολεύει αλλά έτσι είναι.

Εγώ νομίζω, πως όποιος κατορθώσει να έχει τις λιγότερες πληγές στο σώμα του θα επιβιώσει.

Δε μ αρέσουν αυτά και τα δυο: η ψυχή είναι φθαρτή, το σώμα άρχει της νόησης. Στην ουσία δεν υπάρχει ψυχή, απλά υπάρχει ένας εγκέφαλος.

Το πρόβλημα των ανθρώπων που ξέρουν πως θα πεθάνουν είναι μοναδικό βίωμα κακίας.

Απόψε δε θάρθει κανείς να μας δει. Θα μείνουμε μόνοι στο σκοτάδι.

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν τους αξίζει ο σύντροφος που έχουν!

ΠΡΟΣΌΝΤΑ ΕΝΟς ΔΊΚΑΙΟΥ ΆΝΤΡΑ.

Ελεύθερος, απολιτικοποιημένος, ανήσυχο πνεύμα, χωρίς παράλογες συμπεριφορές.

Δύσκολες ιδιότητες, σπάνια προτερήματα: γενναίος, δίκαιος στην όψη και την τομή του λόγου. Μεγάλα ψυχικά χαρίσματα, ανιδιοτέλεια. Εκτίμηση της φιλίας, τιμή και σεβασμός στη γυναίκα.

Αλτρουιστική συμπεριφορά, μεγαλοθυμία, σκληρότητα αποφάσεων, ενίοτε διπλωμάτης, πράγμα δύσκολο για τον χαρακτήρα του. Υποστηρικτής των αδυνάτων, όχι φιλάνθρωπος με την ψεύτικη ετικέτα του καπιταλισμού.

Ηδονισμός, χαμόγελο νεότητος, ακραιφνής, ρηξικέλευθος, ειρωνικός με τους απέναντι ευρισκόμενους που χλευάζουν. Η επανάσταση του είναι διαρκής και η γεναιοδωρία μαζί με την απλοχεριά, σπάνια προτερήματα. Συνεπής, άρχοντας.

Ευελιξία, αθλητισμός με προσοχή στο σώμα και στο πνεύμα.

Υπάρχει κανείς;

Θα εκμηδενίσω τη φιλοσοφία, να σκεφτόμαστε όπως χτες.

Ε, τώρα! μου επιτρέπεις να πω πως λες βλακείες! ποιον απλό κόσμο βρε; σου είπε κανείς ότι εγώ είμαι ο απλός κόσμος; ίσα-ίσα το αντίθετο. Μιλάνε μια ξένη γλώσσα προς εσένα και είναι φυσικό. Θα γελάσουν με τις θέσεις σου και θα πουν άσε το παιδί έχει δίκιο. Μην τρομάζεις, απλά δεν τα διδάχτηκες. Δεν ξέρεις τι είναι ο Μπέρκλει, δεν μελέτησες τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Πούλιτζερ, δεν στάθηκες στον Έκο,δεν διάβασες και προσπαθείς μόνος σου επειδή άκουσες πέντε αρχαιοελληνικά ονόματα να βγάλεις συμπεράσματα. Όταν δεν έχουμε μελετήσει νομίζουμε πως ο κόσμος είναι αυτός που λέμε εμείς. Δυστυχώς ο κόσμος της επιστήμης και της φιλοσοφίας, η μελέτη, όλων όσων είπαν αυτοί, είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να εξάγεις καινούργια συμπεράσματα.

Με τους νικητές ή με τους ηττημένους;

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνεις ή τι θέλεις. Κάνεις ότι θέλεις ή ότι πρέπει;

Καμιά φορά, δε θέλω τίποτα. Και τότε είμαι ελεύθερος.

Τα δέντρα μεγαλώνουν μόνα τους. Τα παιδιά μας όχι.

Να μια αδικία απαρχής.

Ακούστε μάγκες, σ αυτή τη ζωή όση ποίηση και να γράφεις, άμα δεν έχεις τύχη θα τρως κάθε μέρα μακαρόνια αστέγνωτα.

Ε, ναι, είναι αδιαμφισβήτητο, μετά την πτώση της αρχαίας Ελλάδας στους Ρωμαίους ουδένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος υπήρξε. Πάντα υπό τις επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Δυστυχώς. [Εν τέλει, κάποιες μικρές εκλάμψεις, βεβαίως υπήρξαν.]

Αν καμιά φορά φοβάσαι τον θάνατο, ή τους ανθρώπους, μάθε πως οι δεύτεροι είναι χειρότεροι.

Ας σκεφτούμε καλύτερα. [Δε θα μιλήσω γι αυτούς που δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους.] Είμαι ακαταλαβίστικος, είπαν οι πολλοί. Και κερδίζει πάντα η πλειοψηφία. Σε έναν κόσμο τρελό, καλά είναι και ένας μόνος του.

Έχω μια απορία, από τις πολλές: αυτοί που κάνουν τατουάζ σ όλο τους το κορμί πως νιώθουν; Εμένα μου φαίνεται αρρωστημένο, δεν μπορώ να τους καταλάβω, διάσημους και μη. Δηλαδή με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ή και αντίθετα άντρα, που έχει στιγματίσει έτσι το κορμί του, την ύπαρξη του, πως να κάνεις σεξ;

Είναι ομοφυλόφιλος ο Ροζ Πάνθηρας;