ΑΝΕΜΟΧΤΥΠΗΜΈΝΟΙ.

 

 

Μόνο ένας έξυπνος και αυθόρμητος κόσμος μπορεί να δίνει τη χαρά.

Πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι υποτιμούμε τους μικρούς. Τους πολύ μικρούς: αυτούς που βρίσκονται κάπου εκεί στα έξι, στα εφτά τους χρόνια. Ούτε μεγαλύτερος ούτε μικρότερους. Αυτή η ηλικία παρέχει ίσως τη μεγαλύτερη αθωότητα. Ίσως τα πιο αγνά μάτια, τα πιο υπέροχα χέρια που κινούνται και δείχνουν αυτό που θέλουν χωρίς καμιά σκοπιμότητα.

Χτες το προμεσήμερο καθόμουν στο εργαστήρι και διάβαζα τις εφημερίδες πίνοντας καφέ. Κόσμος λίγος κυκλοφορούσε, αραιός, η Μαυρομιχάλη δεν έχει πυκνή κίνηση και ετοιμαζόμουν να πάω καμιά βόλτα στον ήλιο, όταν στάθηκαν στην πόρτα μια κοριτσούλα με τη μαμά της. Η κοριτσούλα με ένα φανταχτερό χαμόγελο, όρμησε μέσα! Η μαμά έμεινε διστακτική αλλά καλωσυνάτη να κοιτάζει.

-Α! εγώ δεν έχω ξαναδεί πραγματικούς πίνακες! φώναξε κι έκανε το γύρο του εργαστηρίου, κοιτάζοντας, αγγίζοντας.

-Μην αγγίζεις Αιμιλία, είπε η μητέρα της.

-Αφήστε την, δεν πειράζει ας αγγίξει, είπα παρατηρώντας το όλο σκηνικό με πραγματική απόλαυση της εικόνας και της δράσης.

Η μικρή Αιμιλία στην πρώτη Δημοτικού πήγαινε, άστραφτε από χαμόγελο και κίνηση. Με ρωτούσε διάφορα και στο τέλος είπε στη μητέρα της πως ήθελε να της αγοράσει ένα έργο! Μάλιστα είχε σταθεί σε ένα από τα περισσότερο πολύπλοκα. Η μητέρα της υποσχέθηκε πως θα της έκανε το χατήρι αλλά άλλη φορά επειδή δεν κρατούσε μαζί της χρήματα. Κι έτσι η Αιμιλία μούτρσε λιγάκι, όχι πολύ. Εγώ την προέτρεψα να πάρει μια πετρούλα απ αυτές που ζωγραφίζω στη θάλασσα. Διάλεξε μια και με κοίταζε στα μάτια. Να την πάρω; άνοιξε τα δικά της. Ναι, στη χαρίζω, της είπα.

Πήρε την πέτρα στο υψωμένο χέρι της, η μητέρα με ευχαρίστησε κι έφυγαν. Κανένας μεγάλος δεν μπορεί να συμπεριφερθεί έτσι, σκέφτηκα. Τόσο απλά, τόσο γενναία. Είμαστε κλεισμένοι σε ένα τεράστιο δωμάτιο και βλέπουμε τον κόσμο μας σα μια κλειδαρότρυπα.