ΠΑΛΑΙΌΤΗΤΑ.

 

 

Βρήκα αυτό το παλιό έργο και θυμήθηκα τον τρόπο που το ζωγράφισα αλλά και που δημιούργησα τον καμβά. Είναι φτιαγμένο το μακρινό 1974, όταν είμαι περίπου είκοσι χρονών. Πήρα, λοιπόν ένα τσουβάλι κι αφού το τέντωσα σε τελάρο το πέρασα αστάρι πλαστικό, μπρος πίσω και ύστερα, άπλωσα αραιά διάφορα χρώματα για να γίνει η επιφάνεια, ζωγραφική, όπως λέμε και κάπως σαγρέ γιατί έτσι έχουμε καλύτερα οπτικά αποτελέσματα αλλά και πρακτικά. Περιττό να τονίσω πως όλο αυτό γίνεται χωρίς να έχω διδαχτεί κάτι περί αυτού, όπως και για τον τρόπο που θα ζωγράφιζα πάνω σ αυτό το σακί. Τα πλαστικά στεγνώνουν γρήγορα και μ ένα στραβό μολύβι κι ένα χοντρό μεγάλο πινέλο, άρχισα να σχεδιάζω την εικόνα μιας νέας γυναίκας που είχα στο μυαλό μου και κάπως σαν τις γυναίκες που ζωγράφιζε ο Ντελακρουά. Ίσως, όμως, επειδή μου είχε εντυπωθεί στη μνήμη από διάφορες ζωγραφιές παρόμοιων γυναικών, προσπάθησα να φτιάξω το πρόσωπο της που ήθελα να είναι μια Ελληνίδα, που κουβαλάει στον ώμο κάτι μπλε, όχι αναγκαστικά τη σημαία αλλά καλύτερα ένα ρούχο, που τελικά το έκανα κόκκινο και να δρασκελάει μια πόρτα, ένα παράθυρο, μ ε ύφος λυπημένο αλλά και όμορφο. Αποτέλεσμα ήταν να γίνει αυτό το έργο που ξανακοιτάω σήμερα μετά σχεδόν σαράντα πέντε χρόνια και μια παράξενη συναίσθηση με πιάνει και λίγη περιέργεια για τον τρόπο που ζωγράφιζα τότε, τη φιγούρα μιας γυναίκας που δεν είχα μοντέλο, από τη φαντασία μου όλα, τα μάτια, το λοξό βλέμμα. ο τρόπος που σφίγγει το ρούχο, το ένα στήθος, το άχνουδο αιδοίο, το άλλο χέρι που κρατιέται στο περβάζι και ο τρόπος που δρασκελάει στο άνοιγμα. Στο φόντο κάτι σαν κολώνες, κάτι σαν μπαλκόνι και ναι δεν είναι πόρτα αλλά παράθυρο αυτό που δρασκελάει η γυναίκα.