ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ..
Ο ουρανός μουντός- πάντα αυτό το μουντός, με στρίμωχνε, επειδή ήξερα τι κουβαλάει. Μουντός ουρανός σημαίνει μελαγχολία. Τι να γίνει.. Κοιτάζω ψηλά, ολόγυρα από το γκρίζο, πάνω από την Αθήνα. Έχει μια ακίνητη, κρύα ομορφιά το Κυριακάτικο πρωινό. Ανεβαίνω πιο ψηλά, στο λόφο του Στρέφη και δε με νοιάζει τι συμβαίνει γύρω. Σκέφτομαι πως είναι πολύ πρωί ακόμη. Ερημιά παντού. Στην ψυχή και στο μυαλό.. Προσέχω μόνο τον ουρανό που είναι έτοιμος να κλάψει και δεν έχω καμιά ελπίδα πως τα δέντρα θα θροΐσουν δίπλα μου. Όλα ανίκητα. Γκρίζα, μοναχικά και κρύο. Τι σκέφτομαι; Τι μπορώ να σκεφτώ εδώ πάνω; Ανεβαίνω στην πιο ψηλή κορφή του λόφου κι ο ουρανός χαμηλώνει ακόμη. Τόσο που πιάνω τα σύννεφα. Έχετε πιάσει ποτέ σύννεφα; Γκρίζα, απαλά, πούπουλα, λίγο πιο πάνω απ το γκρεμό. Γλίστρησα, ανάμεσα τους, έπεσα, δεν μπόρεσα να κρατηθώ, κύλισα στο άσπρο, νοτερό χώμα. Ένα χαλίκι σταμάτησε τον κατήφορο μου και μια ψιχάλα με χτύπησε στο μέτωπο καθώς ήμουν στο γκρεμό. Το χαλίκι έφυγε κάτω απο τα πόδια μου, κίλτ,κίλτ, κίλτ.... Το κοίταζα που κουτρουβαλούσε και το ακολούθησα προς τα κάτω. Σβαρνίστηκα, έφτασα στον πάτο, σταμάτησα οκλαδόν στη μέση του κόσμου. Σήκωσα το κεφάλι λυπημένος στο μουντό, Κυριακάτικο ουρανό της Αθήνας και δεν είπα τίποτε για τη μοίρα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου