ΠΟΙΑ ΕΊΣΑΙ ΕΣΎ ΠΟΥ ΦΕΎΓΕΙΣ;

 

 

ΧΑΙΔΕΜΒΕΡΓΗ

25 Μαρτίου 1988 Γλυφάδα. Αθήνα

Όταν έρχονταν εκείνες οι μέρες

Οι μέρες της βροχής που φεύγεις

για την Χαιδεμβέργη

Ποια είσαι εσύ που φεύγεις;

Μου λεγες πως δεν φοβάσαι τη βροχή

πως δε φοβάσαι μη δεν γυρίσεις

Μη και δεν ήξερες πως δεν υπάρχει

κανένας γυρισμός

Γιατί η Χαιδεμβέργη δεν είναι μακριά

μια πιθαμή στον χάρτη

[αν και οι περισσότεροι δεν ξέρουν ούτε

κατά που πέφτει]

Έρχεται λοιπόν στο μυαλό μου το πριν

χωρίς μεγάλη χαρά

«Ξέρεις, θα σου πω μια μέρα, «ότι έκανα

ήταν για να μην λυγίζω»

Έμενα όμως εδώ

να σκαλίζω ένα πράσινο φως

Την ηρεμία ενός πρωινού

με ήχους άσκεφτους στο νερό

[είναι κι λόγος ασήμαντος κάποτε

δεν ξέρεις τι ακριβώς ζητάει.]

Τότε ήταν που έρχονταν

οι αγωνιστικές χρονιές

οι λύπες της μεσολαβής

Με την μια ηρεμία να διαδέχεται την άλλη

-αν ο εργάτης δεν πάει αύριο στη δουλειά

τι πόθος κάποτε σημαντικός!

Γι’ αυτό υπήρχαν τα μεγάλα κάστρα

οι μεγάλες γέφυρες

Έχει πολλές γέφυρες η Χαιδεμβέργη;

Κι εκείνες οι ωραίες θλίψες της ομίχλης που χάθηκαν;

Πριν απ’ το όνειρο ήπιαμε κρασί

μελετώντας πάντα το αίμα, το βιβλίο

Μπορείς να χαράξεις τους δρόμους

της Χαιδεμβέργης σε μια πέτρα;

Σε μια πέτρα κοφτερή στον άνεμο;

Ποιοι ήταν εκεί πέρα;

Και τι ήθελαν να ρωτήσουν;

Στη ζέστη του μεσημεριού

κόλλαγε η φωνή σου

Αργεί ως τον θάνατο ο πόθος

-δεν έρχονται έτσι τα σημάδια

δεν αφήνουν εύκολα χνάρια οι λύκοι

Καλύτερα θα ήταν να γύριζες

να ήσουν εδώ

Μια και το ξέρουν όσοι ποτέ δεν έφυγαν

όσοι δεν πήγαν πουθενά

κοντοστέκονται μόνο όπως το φτερούγισμα

των πουλιών στον άνεμο

όπως τα όπλα πριν την μεγάλη ομοβροντία

Έτσι είναι το όνειρο

Έχει θάλασσα η Χαιδεμβέργη;

Μια πιθαμή στον χάρτη

Έμενα όμως εδώ

να σκαλίζω ένα πράσινο φως

Μέσα στις νύχτες δε λυτρώνονται τα αύριο

είναι καθημερινά τα αύριο

Εκεί αντέχουν όσοι πενθούν

Και η ποίηση είναι το τραγούδι της νύχτας

Το όνειρο που δεν γίνεται αλήθεια

[αυτός που χτύπησε την πόρτα μας

φορώντας την τραγιάσκα του λοξά, ήταν ψηλός

τριάντα εφτά χρονών]*

Γιατί σημαδεύουν πάντα τα πουλιά;

Χρειάζομαι καινούρια σεντόνια του βραδιού

-το βράδυ δεν κλίνεται

το σκοτάδι γεμίζει

με τις στάλες του πράσινου που έφυγε

Τι έγιναν εκείνες οι δεντροστοιχίες της Χαιδεμβέργης;

Και οι γραμμές του χαλασμένου τρένου;

*Αναφορά στον Μαγιακόφσκι