εδω θα πούμε περισσότερα

 

Περίεργο. Μερικές φωτογραφίες μας σημαδεύουν ολόκληρη ζωή. Ίσως η στιγμή που μας συνέλαβε ο φακός, τα συναισθήματα που θέλουμε να φανερώσουμε, ο τρόπος του πως μας βλέπουν οι άλλοι και πως κοιτάμε εμείς τον κόσμο. Μπορεί να είναι μοναδικές, λες και τραβήχτηκαν για κάποιο σκοπό αλλιώς δεν εξηγείται που τις ξεχωρίζουμε για να μας θυμίζουν ωραίες ή άσχημες στιγμές από το παρελθόν, γιατί, μια φωτογραφία δεν είναι τίποτε άλλο εκτός από παρελθόν, που όσο περνάνε τα χρόνια μας θυμίζει αδυσώπητα, πόσο περαστικοί υπάρχουμε σ αυτό τον τόπο κι ακόμα πως η σάρκα μας αλλάζει απίστευτα γρήγορα, πως όλα συμβαίνουν ξαφνικά, όπως ξαφνικά γεννηθήκαμε και ήρθαμε μόνοι σ αυτόν τον κόσμο, που όταν πεθάνουμε ούτε αυτή θα μείνει και άρα, μερικές φωτογραφίες είναι ωραίες μόνο για τη ζωή, για τη χαρά, για την όλβια νιότη.

Αυτές οι φωτογραφίες που μας χαρακτηρίζουν είναι λίγες, όπως αυτή εδώ που είναι μια αντιπροσωπευτική δικιά μου και πολύς κόσμος με έχει ταυτίσει μ αυτήν. Θυμάμαι πως την είχε τραβήξει ο Νίκος Κουγιούφας, ένας φίλος παλιός. Δάσκαλος, καλόκαρδος, πότης και ερασιτέχνης φωτογράφος με μέτρια χαρακτηριστικά προσώπου, μάλλον απ αυτούς τους τύπους που μερικοί ονομάζουν κακάσχημους, ιδιαίτερα κάτι γυναίκες, αλλά ο Νίκος δεν έδειχνε να ενδιαφέρεται για το πως ήταν η μορφή του, έβγαζε φωτογραφίες όλη την παρέα, ιδιαίτερα κι εμένα χωρίς ποτέ να στήνει το σκηνικό ή να συμβουλεύει πως να ποζάρουμε κι έτσι δε θυμάμαι πως προέκυψε το τσιμπούκι που ναι μεν κάπνιζα εκείνο τον καιρό για λίγο αλλά ποτέ δεν υπήρξε αξεσουάρ της παρουσίας και της εμφάνισης μου-όσο για το τι σκεφτόμουν τη στιγμή που άστραφτε το φλας, είναι αδύνατο να συλλάβει κανείς απόλυτα, απλώς θυμάμαι πως ήμουν σε δύσκολες μέρες για τη ζωή και το μέλλον.

 

Γερμανία υπάρχουν εκατό χιλιάδες κτηνοβάτες, στην Ολλανδία υπάρχει κόμμα παιδεραστών!]

 Θεωρώ την παραδοχή μια απο τις μεγαλύτερες αρετές του σωστού ανθρώπου. Αν δεν ξέρεις να παραδέχεσαι την ικανότητα και την αξία των άλλων, μόνο κομπλεξικός ανθρωπάκος μπορείς να υπάρξεις. Εσείς....

Έφτασε και φέτος το Χειμόνιο

Γι αυτό έφαγα σήμερα

Δυό πιάτα φασολόνιο

Στις σκοτεινές διαδρομές

υπάρχει ένα τελώνιο

κι άλλα θεριά ανήμερα.

Ναζί κανείς ή να μη ζει;

Άλλοι αποκρίνονται, Ναζί! Ναζί! Ναζί!

Και μόνο μια κρεολή, θυμόταν

τον Ναζίμ, Ναζίμ, Ναζίμ.

Μου προξενεί θλίψη το γεγονός της διπλοπροσωπίας των ανθρώπων.Οι ίδιοι που τον έβριζαν και τον απεχθάνονταν οι ίδιοι τώρα τον τιμούν.Του βγάζουν λευκώματα και τα τοιαύτα.Κάποιοι που τον σεβάστηκαν, ακούνε τα τραγούδια του και κλαίνε...

 

Είναι κακό να παραγνωρίζεσαι με τους ανθρώπους; μυστήριο πράγμα. Ιδιαίτερα με τους μικρούς. [Όχι στην ηλικία]

Θα υιοθετήσουμε τον πληθυντικό και την απόσταση;

Αν δεν αλλάζαμε ματιές

τα λόγια μας δε βγαίνουν στον αέρα

και να χω τόσα να σου πω

και συ να λες μονάχα καλησπέρα.

Είναι που τόσο λαχταρώ

να φύγουμε ξανά για Φθινοπώρου

πες μου αλήθεια σ αγαπώ

και φτάσαμε εις το νησί του Πόρου!

Δεν γλιτώνουμε απ τους Εβραίους. Όταν παύουμε να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Μπενζαμιν Λάμπατουτ, που έχει για μυθιστορηματικούς ήρωες μεγάλους και τρελούς επιστήμονες και αναμιγνύει τον Αντριαν Βαντερ Βέρφ με το περίφημο κυανό της Πρωσίας και...

"Είναι η ίδια εποχή που ένας άλλος χημικός ανέμειξε αυτό το πρωσικό μπλε με το θειικό οξύ και έτσι παρήγαγε το υδροκυάνιο, το περίφημο πρωσικό οξύ με το οποίο οι Γερμανοί παρήγαγαν το Zyklon B ‒ με αυτό εξόντωναν μαζικά τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης."

Είναι βέβαιο πως αυτοί οι Ολλανδοί ζωγράφοι έφτασαν σε μια μεγάλη τελειότητα απεικόνισης και ζηλευτής φιλοσοφίας πάνω στην εικόνα ταυτόχρονα με την σύλληψη μιας ιδέας. [Ο πίνακας αυτός του Βερφ έχει τίτλο ΜΗ ΜΟΥ ΆΠΤΟΥ! Δεν σας μεταδίδει μια αμηχανία;]

Εισαι καλογνωμος ...δηλαδη υποχωρεις με ευσχημο τροπο στην ακαμψια του αλλου χωρις να παραιτεισαι απο τη θεση σου ...ειναι ενα προσον κιαυτο.μια βαση φιλιας.

 

Μπορεί να είναι μια μέρα. Μόνον αυτό.

Αγγίζουν τα φύλλα το ένα το άλλο

μπαίνουν μέσα τους κίτρινα φύλλα που

τα ζιψε ο!

Το φως δε φέγγει για όλα

μπορεί να θέλει να πει κάτι αυτό. Ω! το άσπρο φως

κρέμεται από το ταβάνι σα μια μύγα νεκρή

πηγαίνει κι έρχεται

έρχεται και πηγαίνει

πηγαινοέρχεται μια και καλή!

είναι ένα πλαινό ασανσέρ γεμάτο ερωτευμένους σκύλους

η πείνα και το φως μοιάζουν

είναι αχρείαστα όταν πεθάνεις.

Όμως πάντα έτσι δεν ήταν;

όταν λείπει το φως

το εφάμιλλο φωμί, ε, πως;

Η σκόνη μπαίνει από παντού σαν απουσία χώρου.

K.Π.