ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΥΛΉ 2

 

ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΛΗ

Τον γκρίζο κόσμο ενός απογεύματος θελήσαμε να ανεβούμε στο βουνό

Είχαμε μαζί μας όλα τα εφόδια και κανείς πια δεν μας κυνηγούσε

Δεν ήμασταν πολλοί, ο καθείς και ο εαυτός του

Μπορούσες να δεις πως αποφεύγαμε να μιλήσουμε για τον χρόνο

για τον ήλιο που σκόρπιζε το μυαλό μας στα λιγοστά κίτρινα ρείκια

στις καψαλισμένες ασφάκες, κινδυνολογώντας τον θάνατο μας.

Ο καθείς και ο εαυτός του,

Να δρασκελίσουμε τούτο το βουνό που ήταν απο διαμάντι

που ήταν γυαλιστερό σαν κόψη ξυραφιού

ενώ ο μεγάλος αετός γυρόφερνε κοφτερός στις άκρες των δακτύλων

πισωπατώντας τα όνειρα όσων έλεγαν πως δεν θα τα κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή

Έχοντας κατά νου να γυρίσουν εύκολα πίσω

Μη και δεν ήξεραν, πως δεν υπάρχει γυρισμός

αφού κι ο Σίσυφος δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει αυτό το ταξίδι

Ο χλωμός τόπος του απογεύματος, δε μας θύμιζε τίποτε απ΄ τον καλό εαυτό μας

Χαραμάδες ηλιαύγειας κεντούσαν τις λιγοστές πέτρες της μνήμης, δω κι εκεί

κι ο κόσμος αυτός ήταν ολότελα δικός μας. Δεν θα μας τον έπαιρνε κανείς. Ούτε Έλληνας, μηδέ Θετταλός

Αρκούσε μονάχα η θέλησή μας

να γλιτώσουμε απ το κακό και το καλό μιας ερημιάς αφιερωμένης στην έννοια του Ενός

που καταδυνάστευε αιώνες την ύπαρξή μας.

Γυρίσαμε κάποτε κουρασμένοι. Κανείς δεν έφτασε στην κορυφή

να δει τι γινόταν στην σκοτεινή πλευρά του χρόνου

χωρίς να φταίει κανείς, ούτε οι ασφάκες που κιτρίνιζαν τα φτερά τους.

Είχαμε διαλέξει. Ο καθείς και ο εαυτός του.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ