ΣΤΟ ΦΤΕΡ'Ο 2

 

 

Κάθομαι εδώ, τρώγω μια ομελέτα και σκέφτομαι. Κάποιοι με προσφωνούν δάσκαλο κι έπειτα λένε "μη μας κάνεις το δάσκαλο!" Ποτέ δεν είπα ότι είμαι δάσκαλος κι ούτε με κολακεύει ο τίτλος. Βεβαίως κατά καιρούς παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής αλλά δάσκαλος δεν είμαι. Δείχνω σε κάποιους ανθρώπους όσα έμαθα και μαζί ξαναζωγραφίζουμε. Μαζί μαθαίνουμε πάλι. Αυτό είναι. Η ομελέτα ήταν σπέσιαλ- υπ όψιν τ αυγά τα πήρα απ το κοτέτσι μου στην αυλή. Βάζω κι ένα λευκό κρασί να πιω. Αλήθεια με την ομελέτα τι κρασί πηγαίνει;

 

Δε μου άρεσε ποτέ να παπαγαλίζω σκέψεις σπουδαίων ανθρώπων. Αντρών και γυναικών. Φυσικά αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα πολλών ρητών, αποφθεγμάτων κλπ και πάντα, από παιδί προσπαθούσα να έχω τις ανάλογες αντιρρήσεις.

 

Χτες, λοιπόν, διάβασα κάπου πως "Το πρόσωπο μπορεί να πει ψέμματα, το σώμα όχι" που αποδίδεται στον Νίκο Εγγονόπουλο- ανθρώπου που σέβομαι την εργασία. Το σώμα δεν μπορεί να πει ψέμματα. Μάλιστα. Το σκέφτομαι. Προσπαθώ να το εμπεδώσω γιατί δεν μπορεί να πει ψέμματα το σώμα; Για το πρόσωπο δεν υπάρχει αμφιβολία, παραλέει ψέμματα. Το σώμα δεν υποκρίνεται;; πχ κουνώντας αδιάφορα τους ώμους;

 

Είμαστε όντως περίεργα ζώα. Αφού κατάφεραν να σπρώξουν μέσα μας και την ευαισθησία "να ντρεπόμαστε" που είμαστε φτωχοί, δηλαδή να μη δείξουμε στο γείτονα πως πεινάμε...ε, αυτό είναι μεγαλοπρέπεια! Μεγαλοπρέπεια ενός χόμο σαρκοβόρου στο έπακρον. Θυμάμαι ακόμα και τη μητέρα μου να της έχουν μάθει; από που το γνώριζε; πως δεν έπρεπε να δείχνουμε στους άλλους τη φτώχεια μας. Να είμαστε αξιοπρεπείς μαζί της!

 

Πάντως και τα σχόλια έχουν κάποια σημασία, κάποιο νόημα. Σ αυτή την επικοινωνία εδώ μέσα μετράνε, πόσο μάλλον αν είναι καλά. Όχι κολακείες αλλά με ένα καλό τρόπο που δυστυχώς δεν τον έχουμε πάντα ή δεν μπορούμε. Εγώ το καλύτερο που θυμάμαι πρόχειρα είναι εκείνο το "σ αγαπάμε το ξέρεις;" που έγραψε η φίλη Αλίκη Σαββόπουλου. Νομίζω πως τα αυθόρμητα σχόλια είναι περισσότερο ενδιαφέροντα και επειδή εγώ είμαι και παρορμητικό άτομο, ανοίγοντας να γράψω κάτι εδώ κάνω ακριβώς σαν υποβολή πολλές φορές, αυτό που με ρωτάει: Τι σκέφτεσαι;

 

Υπάρχουν μερικά πράγματα κάποιες ηθικές αξίες που κράτησα μέσα σ αυτόν τον λασπερό κόσμο. Μια απ αυτές είναι να σέβομαι τον εαυτό μου και να είμαι συνεπής σε ορισμένες άναρχες αρχές. Έτσι ακόμα και σε πολύ δύσκολους οικονομικά καιρούς δεν έφτιαξα ποτέ αγιογραφίες. Δεν πούλησα δηλαδή αυτό που δεν πιστεύω ενώ θα ήταν πολύ εύκολο για μένα να φτιάχνω αγιοδημήτρηδες και να ξεγελώ τους απλοϊκούς ανθρώπους, εγώ ένας άθεος. Με φαντάζεσθε δηλαδή να ξεγελώ ακόμα και τον εαυτό μου; Απ τη μια να δηλώνω άθεος κι απ την άλλη να πουλώ αγίους! Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται αφελής η τοποθέτηση μου αλλά δεν είναι.

ΣΤΟ ΦΤΕΡΟ