ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ 2

 

Κάτι θέλω να πω σήμερα για το γράψιμο. Παλιά άμα έλεγες πως είσαι συγγραφέας σε κοίταζαν τουλάχιστον με μισό μάτι.[σήμερα έχει ξεπεραστεί αυτό κατά πολύ, ως προς το χειρότερο]. Το γράψιμο όμως, δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Για μένα είναι στάση ζωής-ίσως ένα από τα τόσα πολλά πράγματα που αγάπησα περισσότερο από κάθε άλλο. Σήμερα που γράφω ένα καινούργιο μυθιστόρημα, νιώθω μια ωραία ευθύνη απέναντι στη ζωή, απέναντι σ αυτό που λέμε χάρισμα. Δεν έγινα ένας διάσημος συγγραφέας, δεν το κατάφερα, ο φανατικότερος αναγνώστης μου είμαι εγώ ο ίδιος. Αγαπώ τα γραπτά μου, παθιάζομαι μαζί τους, τα ξαναδιαβάζω, τα μελετώ και κάθε φορά μου φαίνονται σαν καινούρια!. [Απογοητεύομαι όταν με κρίνουν κάποιοι χωρίς να με διαβάσουν, πρόχειρα- δεν μ αρέσει ούτε η κολακεία- ο υπερβολικός θαυμασμός, μ αρέσουν αυτοί που καταλαβαίνουν, που βάζουν μια λογική στην κριτική, μια αξία που έχουν τα πράγματα, καλή ή κακή]. Επίσης δε μ αρέσει να με συγκρίνουν με κάποιους που έγραψαν ένα βιβλίο, πιθανώς την ιστορία της ζωής τους, αρκετοί απ αυτούς το σημειώνουν και στην ταυτότητα τους : επάγγελμα συγγραφέας! Για μένα ο συγγραφέας είναι αυτός που έχει ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα είδη του λόγου. Μυθιστόρημα, διήγημα, νουβέλα, ποίηση, θέατρο, σενάριο-άσχετο αν θα αναγνωριστεί περισσότερο σ έναν απ αυτούς τους τομείς.. Μπορεί να φαίνονται υπερβολικά μερικά από αυτά που σημειώνω αλλά η υπερβολή είναι ένα μέτρο που το χρησιμοποιούν σε υπέρτατο βαθμό όλοι οι γράφοντες.. Διάλεξα να πω μερικά πράγματα απρόσκλητος, πιθανώς μόνο για μένα και δεν ξέρω αν έχουν αξία για σας που θα με διαβάσετε.