Η ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΑΙΝ 3

 

 

Ωστόσο το ηφαίστειο είχε υπομονή μέχρι να εκραγεί, μέχρι να χάσει κανείς ολότελα τα μυαλά του και να μην υπολογίζει τίποτα, γιατί τίποτα δεν αξίζει. Όλα είναι προσωρινά αμετάκλητα. Η φωτιά που έκαιγε μέσα στα στήθη του Γιάννη Παράμετρου έσβηνε. Ήταν σαν ένα ξαφνικός πόνος που τελείωνε. Δεν είχε την υποψία, ήταν σίγουρος. Αυτή η σκιά που διάβηκε πάνω από τον κώνο του ηφαιστείου, μέσα από τη λάβα ενός κόσμου παραμελημένου και ανόητου, γιατί τάχα καιγόμαστε; δίκαιο ή άδικο δεν υπήρχε παρά μόνο στις φυλλάδες κάποιων ανόητων δικαστών, κάποιων αρχόντων που έτρωγαν με βουλιμία του συκώτι των λαών κ έπειτα έλεγαν πως έχουν δίκιο.
Η ομίχλη σκέπαζε από παντού τη θάλασσα, η άκρη της λίγης στεριάς, υψωνόταν κατακόρυφα, έκοβε την ομίχλη σα με σουγιά ενός πειρατή που εμφανίστηκε στη μέση της Καλδέρας. Ήταν ο Μάικ, ο Βίκινγκ που έψαχνε το δίκιο του. Απέναντι του ο Γιάννης Παράμετρος σφίγγοντας το ατσάλι πως έκανε το σωστό, γύρω και πίσω απ το σύννεφο που τυλίγει την ανθρώπινη πραγματικότητα κι ανάμεσό τους ο μπάτσος. Ο Εβραίος Σαμψωνίδης με το πιστόλι στη δεξιά και στην αριστερή παλάμη να πάλλεται.
Η διαμάχη ήταν σπουδαία. Ο Μάικ κατηγορούσε τον φίλο του πως αγάπησε τη γυναίκα του χωρίς τη θέληση της και άρα έπρεπε να πληρώσει γι αυτό με τη ζωή του,
-Ποιος το βεβαιώνει; ρώτησε ο Εβραίος.
-Δεν υπάρχουν μάρτυρες! Το λέω εγώ, εγώ που τον ξέρω από τότε που ήμασταν στη φυλακή..
-Και τι σημαίνει αυτό; γνωρίζεις πως η γυναίκα σου δεν πήγε με τη θέληση της μαζί του;
- Η Μόνικα αγαπούσε μόνον εμένα, αυτός την παρέσυρε με δόλιο τρόπο και άρα πρέπει να πεθάνει!
- Η πιο ωραία ζωή είναι η ψεύτικη! Και οι περισσότεροι των ανθρώπων ανόητοι. Μάικ θέλεις να ξαναπάς φυλακή; και να χάσεις τον καλύτερο σου φίλο; για μια γυναίκα που τώρα είναι δική σου; ρώτησε ο υπαστυνόμος.
-Τι ξέρεις εσύ από φιλία; πείσμωσε απαντώντας με ερώτηση. Εσύ ένας μπάτσος είσαι και μάλιστα Εβραίος
Ο Γιάννης Παράμετρος βγήκε απ τις σκιές της κόλασης ή του Άδη. Έσκισε το πουκάμισο του και προέβαλλε το στήθος κάνοντας στην άκρη τον υπαστυνόμο με το αριστερό χέρι.
-Χτύπα! Εδώ, ίσια στην καρδιά Μάικ! Χτύπα σου είπα και τον κοίταζε ίσια στα μάτια.
Η στιγμή ήτανε κρίσιμη. Ο Μάικ έκανε ένα βήμα μπροστά, ύψωσε το μαχαίρι που έλαμψε στις ανταύγειες της λάβας, ένα κατέβασμα με δύναμη στο μέρος της καρδιά και σε δευτερόλεπτα ο Γιάννης Παράμετρος δε θα υπήρχε στη ζωή. Ο ίδιος δεν κατάλαβε αν αγαπούσε περισσότερο τη ζωή ή τον θάνατο. Όσο κι αν πέρασε κοντά του, ξυστά από τη λεπίδα που έφυγε από το χέρι του Μάικ και κύλισε στα πόδια του.
-Δεν μπορώ να το κάνω! βόγκηξε! Βάζοντας τα κλάματα και κάθισε χάμω δίπλα στη λάβα, δίπλα στο κύμα που ορμούσε να την σβήσει.
Ο πόλεμος των σκιών είχε τελειώσει.

Στο βάθος του χρόνου είμαστε όλοι απελπισμένοι. Περιμένουμε κάτι να γίνει για ν αλλάξει η ζωή μας αλλά ο Γιάννης Παράμετρος δεν ήταν ποτέ ακριβώς απελπισμένος. Απλά του φαινόταν αδιόρατα τρελά ορισμένα πράγματα που έκαναν οι φίλοι του, οι άνθρωποι γενικότερα αλλά πρόσεχε, χωρίς να το επιδιώκει να φυλάγετε από τέτοιου είδους κακοτοπιές, σαν αυτή τώρα του Μάικ., που έκλαιγε σαν μικρό παιδί, ξαπλωμένος ανάσκελα στην παραλία.
-Γιατί κλαίει ο φίλος σου; ρώτησε η Ρόσα Πάβλοβα, απορημένη.
Δεν είχε τι να της απαντήσει, ή δεν ήξερε αν έπρεπε.
-Ο Μάικ είναι συγκινημένος επειδή πρέπει να γυρίσει πίσω.
-Γιατί δε μένεις λίγο ακόμα Μάικ; τον ρώτησε η Πάβλοβα σκουπίζοντας του τα μάτια. Αλήθεια ήσασταν μαζί στη φυλακή;
-Ναι, πάντα είμαστε μαζί αλλά τώρα έχουν χωρίσει οι δρόμοι μας κι αυτό δεν το αντέχω! Φώναξε και σηκώθηκε αγκαλιάζοντας μια τον έναν και μια την άλλη.
-Μην κάνεις έτσι Μάικ! Εδώ θα είμαστε, μη φοβάσα δε θα χάσεις τον φίλο σου! Θα έρθουμε στην Αθήνα να γνωρίσω και την Μόνικα. Ε, ; θα πάμε; γύρισε στον Παράμετρο.
Ο Μάικ έφυγε την ίδια μέρα.  

 

[δυο σελίδες από το καινούριο μου μυθιστόρημα]