Πολλές φορές ο αυθορμητισμός βλάφτει. Μη λες στην άλλη θέλω να σε πηδήξω. Πες της πως την αγαπάς. [ Να είσαι ένας πολιτισμένος Δυτικός άνθρωπος.]
Μέχρι να καταλάβω τι σκέφτομαι, έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας.
Απόψε ρε φιλαράκια και φιλίτσες, ήθελα να φάω ένα βόδι, μοσχοαναθρεμμένο, παχούτσικο, να τάχει τα κιλά του. Τι ζέστη και ξεζέστη! μια χαρά τρώγεται το βόδι. Πίνεις και δεκαοχτώμισυ μπύρες και είσαι μια άλλη χαρά. Αλλά δεν έχω το βόδι. Αν έχετε κανένα πρόχειρο στείλτε το.
Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.
Ο εγωισμός είναι τελικά ελάττωμα ή προτέρημα; Σύμφωνα με του Δαρβινιστές είναι η μεγαλύτερη αρετή των ικανοτέρων. Στην δε φύση, ο εγωισμός σπάει καρύδια. Μου αρέσει που είσαστε καλοί εγωιστές.
Eίμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;
Μη βγάλεις άχνα! Δε σε αντέχω άλλο, μου σπασες τ αρχίδια. Μα είναι κατάσταση αυτή με σένα μωρ αδερφέ μου; άσε με μια φορά μόνο μου...δεν το καταλαβαίνεις; Σε κουβαλάω μια ζωή...[τα χω με τον εαυτό μου μην ενοχλείστε εσείς.] Αυτός ο άλλος εαυτός δε λέει να με αφήσει ήσυχο, σας λέω αλήθεια..τον πούστη!
Η φωτογραφία είναι στημένη. Ένα πλάνο απ τη ζωή ενός ασήμαντου ζωγράφου, για μια ταινία του παλιού , καλού Ελληνικού κινηματογράφου. Λερώσαμε τα ρούχα, ρίξαμε στην παλέτα διάφορα χρώματα, στήσαμε ένα ωραίο σκηνικό, ο σκηνοθέτης είπε πως όλα ήταν υπέροχα. Η ταινία ήταν βωβή μόνο το χαμόγελο του ζωγράφου έπρεπε να λείπει, είπε ο σκηνοθέτης αλλά αυτό δεν μπόρεσαν να το σβήσουν.
Με τέτοιους απόγονους που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σαν έθνος. Μιλάμε για ένα μπουλούκι, που αλοίμονο σου αν πέσεις μπροστά τους. Καταλαβαίνω το δράμα των ανθρώπων -γονέων που έθρεψαν τέτοια φίδια στην ποδιά τους και κλαίω τη μοίρα τους. Το δράμα τους είναι ανελέητο. Φυσικά το κράτος δεν κάνει τίποτα και απορώ. Ως πότε άνδρες Ελλήνων; πότε θα θεσπίσουμε νόμους σκληρούς που ο καθένας αν δεν τους σέβεται θα πάει φυλακή; Έτσι δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά.
Ξέρω πως σας αρέσει η απελπισία. Ο θάνατος με παραμονεύει προτού να φτάσω στον Κάλαμο.
Έχετε δει κανέναν πραγματικά λυπημένο άνθρωπο να χασκογελάει; Όχι βέβαια. Μόνο οι δημοσιογράφοι μπορούν να σου μιλάνε για τραγωδίες και να χαμογελούν για να φαίνονται ωραίοι. Το θέμα κυρία μου είναι τεράστιο και δεν λύνεται σε πέντε γραμμές. Αλλά δεν θέλω να σας κάνω το ήδη καζανισμένο κεφάλι σας μεγαλύτερο. Απλά συνεχίστε να βλέπετε στις οθόνες, τους σύγχρονους ...
παλιές σημειώσεις μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου