Η ΑΦΈΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΉ

 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΑ

 

Απ την αρχή σκεφτόμουν ήρωας να γίνω

σαν τον Αχιλλέα μα και τον Ρομπέν των δασών

το ίδιο με ενθουσίαζε

Ίσως ο Αλέξανδρος μου ταίριαζε καλύτερα

Μα και του Αριστοτέλη η ευρυμάθεια με κεντούσε

Των αρχαίων ειδώλων, μου κόστιζε η Ελένη

η κόρη του Τυνδάρεω [ωραίο όνομα αυτό]

γιατί ήταν η πιο όμορφη των γυναικών του κόσμου.

Κι ο Έκτωρ παιδιόθεν με κατεδίωκε

με τον αδιάλλακτο πατριωτισμό.

Απ την αρχή σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτων

να μοιάσω πιο πολύ στον Καλλικράτη

κι ο Καλατράβα με συνάρπαζε όσο των Αχαιών τα τείχη

Γιατί και ποιητής αν γινόμουν-Όμηρος σίγουρα-

θα μ άρεσε αλλά και στίχος του Ρεμπό ή του Μποντλέρ.

Του Καβάφη ο θηλυπρεπισμός της Ιστορίας δε με ενοχλεί

όσο του Ελύτη η καπήλευση του Αιγαίου πελάγους

του Ρίτσου το εγκώμιο των αριστερών ηρώων.

Όμως από παιδί με κατέλαβε μια επιθυμία σφοδρή

να γίνω Σαίξπηρ, τρομερός Άμλετ

και του Ρακίνα ήθελα να μοιάσω, μα

αυτός που δε μ ενδιέφερε καθόλου αλλά ας ήμουν,

ήταν ο Τουρκουάτο Τάσο

Κι ο δικός μας ο Εγγονόπουλος που σαν ζωγράφο τον θαύμασα πολύ

αυτόν και τον Τουλούζ Λωτρέκ και ίσως τον Μαξ Έρνστ.

Ναι,

σαν αυτόν ήθελα να γίνω.

Και γιατί όχι στρατηγός, ω ναι, Επαμεινώνδας

της θηβαϊκής ηγεμονίας, πρώτος κατ εμέ μπροστά από τον Κίμωνα

χωρίς να εξαιρώ τον Ρόμελ και τον Σπάρτακο

Αυτών τα ιδανικά ήτο σπουδαία, όσο τα δικά μου

κι απ τους ηγέτες των λαών

ο Αττίλας

ο Μέτερνιχ

ο Ροβεσπιέρος

ο Καποδίστριας

Τον Χίτλερ επουσιωδώς δεν μίσησα όσο τον Μοντγκόμερυ

Ακόμη, ίσως ο Αντώνιος να ήτο από τις μορφές που μ άρεσαν

για την ανοησία, για το πάθος το ανθρώπινο.

Και αθλητής; Ως δισκοβόλος του Μύρωνα

θα ταίριαζε στο ωραίο μου σώμα αλλά και Μπέκαμ, ως ντελικάτη Αγγλιδόφατσα

παρ ότι λέω ειλικρινά πως δεν συγκρίνεται στο άθλημα

με τον Κροιφ.

Όμως, να, εκείνο που ήθελα να γίνω πάνω απ όλα ήταν σκηνοθέτης

Αγγελόπουλος, αιώνιο πέλμα στο κενό και Μάρτιν Σκορτσέζε

ή Άρθουρ Πεν

ή Ντέιβιντ Λιν

να έχω υπο τας διαταγας μου αστέρια.

Όπως την Μιρέιγ Ντάρκ, την Μέριλιν, τον Μάρλον Μπράντο

τον θλιβερό απολογισμό του Πήτερ Ο΄Τούλ

Ναι, Ο΄Τούλ ήθελα να γίνω

κάτι μεταξύ Δον Κιχώτη και Αλ Πατσίνο.

Παρ όλα αυτά δε θα λεγα όχι να γινόμουν μουσουργός

θεός της μελωδίας, Μπετόβεν ή Λίστ ή Μότσαρτ.

Ραχμάνινοφ θαρρώ μου ταίριαζε καλύτερα

Ποτέ δεν θα θελα να γίνω Χατζιδάκις-Θεοδωράκης

Δεν έτρεφα τέτοιες ελπίδες ούτε

ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου

Όπως δεν ταιριάζουν αν γινόμουν τραγουδοποιός

ο Παπακωνσταντίνου ο Βασίλης κι ο Πασχάλης

όσο αντίθετα θέλγομαι απ τον Μπομπ Ντίλαν

τον Νίκος Σιδηρόπουλος

τον Άσιμος

Και πάνω απ όλα ήθελα να γίνω

λίγο απ την αφέλεια του ποιητή

να νομίζει πως

ο κόσμος είναι όπως τον έφτιαξε αυτός.