ΣΑΝ ΝΕΟΈΛΛΗΝΑΣ

 

-Έλα δω ρε! του λέω

-Τι θές; μου βγάζει γλώσσα. [ ο καθένας ότι έχει βγάζει.]

-Ρε συ, εδώ που παρκάρεις απαγορεύεται…

-Γιατί; ποιος είσαι συ που θα μου το πεις! [συνεχίζει να παρκάρει πάνω στον πεζόδρομο, ο τσόγλανος.]

-Βρέ μαλάκα, τα παίρνω στο κρανίο, δε βλέπεις τις πινακίδες;

-Ε, ποιες πινακίδες; Και τι με νοιάζει εμένα για τις πινακίδες… εγώ ψάχνω μια ώρα να βρώ πάρκινγκ..

-Κι επειδή δε βρίσκεις πρέπει να κόψεις το δρόμο; [φανταστείτε πόσο μαλάκας είναι ανάλογα τη δικαιολογία του: επειδή δε βρίσκει αυτός πάρκινγκ πρέπει να βάλει την αυτοκινητάρα του πάνω στο σβέρκο μας!]

-Ποιο δρόμο; Ποιος περνάει εδώ… κοιτάζει γύρω σα μαλάκας

-Περνάνε τα νοσοκομειακά, τα αυτοκίνητα του δήμου, κάποιος που κένει μετακόμιση… κάποιος ανάπηρος..

-Και τι με νοιάζει εμένα; Εσύ είσαι ανάπηρος; Με εξετάζει περίεργα. Μήπως το θέλεις για πάρτι σου; με κοιτάζει καχύποπτα

Τι να του πεις; Μου ρχεται να του χώσω μια μπουνιά του νεοέλληνα

-Α, για πάρτι σου το θέλεις, εγώ εδώ θα παρκάρω!

-Θα σου το πάρει ο γερανός, η τροχαία, του λέω.

-Ποιος θα τη φωνάξει; Εσύ; Είσαι σπιούνος και βγαίνει έξω από το αυτοκίνητο.

Μου ορμάει και γινόμαστε μαλλιά κουβάρια. Βαράει αυτός, βαράω εγώ, βαράει όλος ο κόσμος, γίνεται της πουτάνας, δεν ξέρω από πού να ξεφύγω, τι τον ήθελα εγώ τον νόμο; Γιατί να υπερασπιστώ τα δικαιώματα του πολίτη; Δεν καθόμουνα στ αβγα μου;