Έπειτα, συνεχίζουμε να υπάρχουμε χειρότερα ξιπασμένοι από ποτέ, αμόρφωτοι και φθονεροί. Δε βλέπω κανέναν να επικροτεί τις έστω λίγες καλές προσπάθειες που γίνονται είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό βίο. Είμαστε μια καταβροχθιτική κοινωνία, μια μισερή κοινωνία, που δε σέβεται κανένα νόμο και όσο για την περιβόητη εξυπνάδα του Έλληνα, την καπατσοσύνη, όλα είναι κολακείες. Σε τι συνίσταται η εξυπνάδα του μέσου Έλληνα; ποια είναι η προοδευτικότητα του; ποια είναι η μόρφωση του όταν τα 80% των νοικοκοιριών δεν έχουν βιβλιοθήκη σπίτι τους; Τους περισσότερους που ρωτώ δεν έχουν ανοίξει βιβλίο από τα γυμνασιακά τους χρόνια. Αυτή είναι μια άθλια διαπίστωση αλλά διαπίστωση: Οι περισσότεροι Έλληνες είναι ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι, ημιμαθείς στο έπακρον μπουρδολογούν και ψεύδονται ασύστολα, συνεχίζουν να πιστεύουν πως η καλύτερη γνώση τη ζωής, είναι του πεζοδρομίου. Στη δε πολιτική κατάρτηση είναι φωστήρες. Μπορούν να σου αναλύσουν με κομπασμό την όποια πολιτική κατάσταση, ξέρουν τα πάντα- να σου πω εγώ, εσύ δεν ξέρεις, είναι η συνηθέστερη φρασεολογία τους- και τους πάντες, χτες ένας μου λεγε πως μένει κοντά στο σπίτι του Σαμαρά και άρα, ξέρει περισσότερα για την πολιτική κατάσταση της χώρας!
Το μεγαλύτερο ίσως προσόν αυτού του λαού, είναι αυτό που λένε φιλότιμο. Μόνο με το φιλότιμο όμως δεν μπορείς να πας μπροστά.
Ξέφυγα πολύ από το δρόμο μου. Νιώθω σαν ένα πουλί εγκλωβισμένο στο κλουβί του, που δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Ούτε να χτυπήσω το κεφάλι μου στα κάγκελα, πόσο μάλλον να κελαϊδίσει. Τα άλλα πουλιά διαβαίνουν απ έξω και με κοιτάνε με συμπόνια, πετάνε ολόγυρα, χτίζουνε φωλιές, γεννάνε τη ζωή. Τίποτα δε φαίνεται. Έξω από το κλουβί, όλα είναι υπέροχα. Η δικιά μου ελευθερία έγινε σκλαβιά, μέσα στο ίδιο μου το μυαλό, με τον άδοξο τρόπο να επιλέξω τη μοίρα μου και τη δυστυχία να ζω με άλλους σαν κι εμένα που είναι περιτριγυρισμένοι από τοίχους, από φράχτες, που κρύβουν κάθε τι ζωντανό μέσα τους.
Από τότε που συλλάβισα τα πρώτα μου γράμματα δε θυμάμαι τον εαυτό μου να μη διαβάζει. Ότι εύρισκα μπροστά μου. Από τα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τότε, μου άρεσαν: Μικρός ήρως- α, ρε Γιώργο Θαλάσση!- Μικρός Σερίφης, ο Τζιμ Άνταμς, το ατρόμητο Ελληνόπουλο που επέβαλε το νόμο στην άγρια Δύση, Γκαούρ-Ταρζάν, Σεραφίνο που δε χόρταινε ποτέ ως αιώνιος πεινασμένος, Μικυ-Μάους, με τον Γκούφη τον Ντόναλντ τον Σκρούτζ και την παρέα τους. Σπαιντερμαν, Τεν-τεν, Μάσκα, Ζορρό, Μίστερ Νο, ατέλειωτες σελίδες. Μέχρι τα δώδεκα δεκατρία τα μάζευα και δεν ήθελα να μου τα πάρει κανείς- ακόμα και τώρα βρίσκονται κάποια στη βιβλιοθήκη μου. Αυτά τα περιοδικά είχαν έναν κοινό παρονομαστή. Τους ήρωες που μάχονταν πάντα υπέρ του καλού και του δικαίου, τους ήρωες που περίμενες πάντα να επιβληθούν απέναντι στο κακό. Ήταν κατα κάποιο τρόπο ηθικοπλαστικά, παρ ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές για άγνωστο λόγο τα απέρριπταν από τα παιδικά αναγνώσματα.
Τώρα που μεγάλωσα και τα θυμάμαι ακόμα σκέφτηκα, να πάρω τη θέση ενός απ αυτούς τους παιδικούς ήρωες. Διάλεξα τον Σπάιντερμαν, τον άνθρωπο αράχνη, το παιδί με το λαστιχένιο σώμα, αν και παιδεύτηκα στην εκλογή μεταξύ αυτού και του Ζορό. Μάλιστα. Ή Σπάιντερμαν ή Ζορρό ήθελα να ήμουν αν ξαναγινόμουν παιδί, για να τιμωρώ συνέχεια τους κακούς που παράγιναν στον κόσμο όλο.
Ήμασταν κόκκινοι στα δόντια και στα νύχια. Η ζωή μας ήταν γενικά μοναχική, φτωχή, άσχημη, κτηνώδεις και σύντομη.
Αυτά υποστηρίζει ο Thomas Hobbes.
Αναγκαστήκαμε όμως να συνάψουμε ένα κοινωνικό συμβόλαιο να συμφωνήσουμε να σεβόμαστε τη ζωή, την ελευθερία των άλλων με τον όρο να σέβονται κι εκείνοι τη δικιά μας. Να μη σκοτώνεις εσύ αλλά ούτε κι εκείνοι εσένα. Δεχτήκαμε να μην κλέβουμε τα αγαθά των άλλων ούτε κι εκείνοι τα δικά μας, να μην κάνουμε δούλους ούτε κι αυτοί να σκλαβώνουν άλλους. Με λίγα λόγια συμφωνήασαμε να αλληλοβοηθώμαστε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε.
Και βάση αυτού του συμβολαίου φτάσαμε μέχρι εδώ. Πολύ απλά αθετήσαμε όλους τους όρους αυτού του φιλοσοφικού μας συμβολαίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου