πολιορκημένοι στο χώρο

 

ΔΥΟ  ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ηγουμενίτσα  2004

 

ΕΤΣΙ

 Εκείνη την ημέρα αρνήθηκε τον έρωτα
Και συ του επιτέθηκες αβυσσαλέα
Ο χρόνος είπες, είναι ασήμαντος
Κι αυτός έκλαιγε στους βράχους των κύκνων

Επειδή ήξερε πως ο χρόνος δεν ήταν για εκείνους

 Φοβήθηκε ανεπαίσθητα τον εαυτό του
Και τα αόριστα γυναικεία σκέρτσα
φώλιασαν χιλιάδες μυρμήγκια στο πρόσωπο
Τι να της έγραφε;
Είναι ο πούτσος του αδυσώπητος; Σηκώνεται
τον ανήφορο και οι λέξεις δεν φτάνουν;

Είναι ακράδαντες. Οι λέξεις. Δεν φτάνουν
Ακράδαντες.

 Του άρεσες!
Είναι κι αυτό κάτι
Σα να έγραψε στο πρόσωπό σου, στις ξανθιές αφέλειες
το μήνυμα ενός καινούριου κόσμου: «Υπάρχουμε
γιατί είμαστε δυο.»

 Του άρεσε που της έγραφε
που την ερωτευόταν

 Έσχισε δυο στάλες αίμα στο κοράκι της

 

 

ΗΧΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο ήχος του γυναικείου περπατήματος
είναι αλλιώτικος εγώ τον καταλαβαίνω.
Το τακούνι της γυναίκας
χτυπάει σαν βόλι στο μάτι του άντρα
Όχι στο αφτί
στο μάτι

 Ο ήχος του τακουνιού είναι περήφανος
εγώ τον καταλαβαίνω
Σαν το γυμνό αγάμητο γυναικείο σώμα
χτυπάει στο πλακόστρωτο κι από μακριά
οι άντρες σηκώνουν τα βλέφαρα
ν’ αφουγκραστούν τον γυναικείο ήχο που
μυρίζει μουνίλα

Ο ήχος

 Ανάλογα το ύψος
ο ήχος της γυναίκας ακούγεται
γρήγορος, κοφτός, ανήσυχος.
Από μακριά τον καταλαβαίνω
αυτόν τον ήχο του γυναικείου
τακουνιού στον πεζόδρομο.
Είναι μονόδρομος

Χωρίς τον ήχο της γυναίκας δεν ζεις