χιπ-χοπ

 

 

ΧΙΠ-ΧΟΠ

Από το Σύνταγμα πολύχρωμοι μαν
δρόμοι που αγαπήσαμε με οργή
στα σκαλιά καθόταν μια νέγρα κοπέλα
έκλαιγε
χιπ-χοπ ο νεαρός στο μάρμαρο μπρος
στη μεγάλη Βρετάνιδα που κυματίζει
ασθμαίνουσα Ελληνική σημαία
δε με νοιάζει
Ολισθαίνοντας την Πανεπιστημίου
ποιος ξέρει γατί ήρθαμε εδώ;
η λευκή γυναίκα δεν είχε που να πάει
ένας άλλος άντρας περπατούσε ανάποδα στα σκαλιά
χιπ-χοπ
από το Σύνταγμα μαν
άνθρωποι που αγαπήσαμε με πάθος
τα μάρμαρα, τα μάρμαρα, τα μάρμαρα!
Διαβαίνοντας αργά το απόγευμα
στην Ακαδημίας και αλλού
μια νέγρα γυναίκα έκλαιγε, ένας άντρας κοίταζε αλλού
χιπ-χοπ
όλα είναι μια εικόνα, ένα ηλιοβασίλεμα στην Πανεπιστημίου
ο ήλιος βγαίνει και εκεί
ο Νέγρος έφυγε
η γυναίκα έμεινε μόνη
το παιδί στρέφει στα σκαλιά
ο ήλιος κοκκινίζει
χιπ
χοπ

 

Σβήνω το φως
Δε φοβάμαι πια το σκοτάδι

Σκοτάδι και φως
Δεν είμαι υπεύθυνος για τίποτα
Κενός από κάθε συναίσθημα

 

Μια σκάρτη σελίδα
και ο πηλός φίλος μου από παλιά
Το φως να χτυπάει εκεί που δεν πρέπει
το φως που αγάπησα από παιδί
Μια φωτογραφία του τοίχου
ακίνητη θαρρείς στο μεσοκόπι
ασπρόμαυρη ματιά
-αλήθεια ποτέ δεν τα κάναμε όλα όπως έπρεπε
είτε γιατί δεν ήμασταν γενναίοι
είτε γιατί οι πόρτες που χτυπούσαμε ήταν κλειστές
και κανείς δεν τις άνοιγε.
Μια σκάρτη σελίδα
και ο πηλός φίλος μου από παλιά
παράπονο η αγάπη μου, παράπονο μεγάλο
το δίχως άλλο
γιατί ούτε δώσαμε αυτό που έπρεπε
ούτε πήραμε
μονάχοι σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους-εύκολο ήταν θα μου πεις
ποιος να γύρναγε τώρα πίσω
ω: στους πέντε ανέμους!
Ο πηλός κόκκινος και λευκός
το χώμα περίεργο από μια άλλη αντίληψη
επειδή ποτέ δεν τα κάναμε όπως έπρεπε
όχι βέβαια πως μας νοιάζει
απλά γνωρίζουμε το τέλος μας κι αυτό είναι μια δύσκολη αξία.