ΚΆΠΟΤΕ ΣΤΟ ΝΌΤΟ

 

Υπήρχαν πολλά πράγματα να κάνουμε εκείνο τον καιρό που

όλα φαίνονταν καλά.

Η ωραιότης της αγάπης, το σύνορο ενός ατέλειωτου χρόνου

ένα ποτήρι νερό στο τραπέζι μας, μια στάλα τσιγάρο, ένα ρόδο ανθισμένο

Μα για την αγάπη μας δε μιλήσαμε ποτέ.

Κρατήσαμε την ανάσα μας αποσταμένοι, δε θέλαμε να το πούμε

υπήρχε πάντα αυτή η απόσταση μεταξύ μας, άλλος εγώ άλλη εσύ

Γι΄αυτό δε λύσαμε ποτέ το σχοινί της βάρκας που

έμενε δεμένη στο ήσυχο λιμάνι μας.

Μας απόμενε να κοιταχτούμε στα μάτια κάποτε

όταν αυτό που θέλαμε να πούμε ήταν αναγκαίο

Μα για την αγάπη μας δε μιλήσαμε ποτέ

μας στεναχωρούσε ένα αγκάθι από παλιά. Εμένα και εσένα.

Η ζωή μας θα κυλούσε αμείωτα στερημένη εξ αιτίας

πως έπρεπε κάποτε να μιλήσουμε στα ίσια. Εσύ κι εγώ.

Κρατούσαμε μυστικά χωμένα στο βυθό της ψυχής

όπως αν είχαμε σκοτώσει έναν άνθρωπο, ένα ζώο.

Ο φόβος της αποδοχής, μην είμαστε οι καλύτεροι

ο χρόνος που έτρεχε εναντίον μας μη μας κατηγορήσουνε για προδότες

ένα ποτάμι συμπληγάδων βράχων πήγαινε πέρα-δώθε τη θέληση μας

να πούμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη- σκάφη.

Ήρθαμε εδώ στο απέραντο λιβάδι με τις παπαρούνες

νομίζοντας πως είμαστε ελεύθεροι- κατά μια έννοια σκλάβοι αυτής της ιδέας.

Το λιβάδι δεν ήταν δικό μας, το χωρίσαμε σε πολλά μικρά-μικρά κομματάκια

και πήρε ο καθένας την απόφαση να το δουλέψει όπως έπρεπε. Εσύ κι εγώ.

Υποκριτές, ηθοποιοί της μιας δεκάρας, επειδή πάντα κάτι έπρεπε να κρύβουμε

μη μας πούνε οι άλλοι ένοχους επειδή ποτέ δεν μπορούσαμε να τα πούμε όλα

ν ανοίξουμε μια πέτρα στα δύο, να κινήσουμε ένα δρόμο που ν΄αγγίζει την καρδιά μας.

Ο κόσμος μας φτιαγμένος απο σπάνιο υλικό της λογικής, ξεγελούσε εφήμερα

-να κάνουμε την ανάγκη, πραγματικότητα, να δεχτούμε πως άλλοι ζουν κι άλλοι πεθαίνουν

απλά γιατί έτσι έπρεπε εσύ κι εγώ να δεχτούμε πως ο κόσμος είναι πολύς.

Αν όμως απλά δε φιλιόμαστε πια, δεν κλαίμε επειδή

στο λιβάδι στέγνωσαν οι παπαρούνες και γεμίσαμε αγκάθια

η ωραιότης της θάλασσας που αγαπήσαμε με πάθος

καθώς τα κύματα είναι πάντα συντροφιά μας

είναι γιατί η απόγνωση κυρίευσε τα σωθικά μας

Να εξηγήσουμε την αλλοτρίωση δεν μπορούμε

Η εναντιότητα δεν τελειώνει στο πουθενά

Εν ολίγοις

κερδίζουμε ότι κερδίζουμε βαδίζοντας σε ένα στενό μονοπάτι

μέχρι ο θάνατος να στερήσει τις απόψεις μας

Με υπεροψία αντιμετωπίσαμε την αγάπη

Ο κόσμος δεν είναι κακός;

Θέλαμε πολλά να πούμε μα δεν τα λέγαμε

η ελευθερία ένας κόμπος στο λαιμό.

Διαβάσαμε πολλά βιβλία, μάθαμε την εξουσία να κυβερνά φιλόφτωχα

Αλλά το πρόβλημα άλυτο μεταξύ εσένα κι εμένα.

Η ωραιότης ενός κόσμου φτιαγμένου από σίδερο

με σφυρί και αμόνι, στο περιθώριο γραμμένο με Γραμμική βήτα.

Κοντάρια με αιχμηρές μύτες, σπαθιά που θέριζαν κορμιά αντί στάχυα

Άνθρωποι που πέθαιναν στο πουθενά.

Εσύ κι εγώ.

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ.