ΑΝΤΊΣΤΑΣΗ ΣΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ

 

 

Ένα μικρό παράπονο

μέρας της ειλικρίνειας του καλύτερου

Όλοι μιλούσαν για λεφτεριά ούτε ένας θεός

για τη σκλαβιά που φύτρωσε στις μασχάλες μας

Βέβαια αρνηθήκαμε πολλές φορές να πνιγούμε

στον Γουαδαλκιβίρ όλοι μαζί.

Προτιμήσαμε τον δικό μας θάνατο πιο ατιμωτικό

θελήσαμε να γδάρουμε την εικόνα

να σβήσουμε το χείμαρρο.

Διψάσαμε το Καλοκαίρι και τις Άνοιξες

οι λέξεις ίδρωναν, δεν έπεφταν στο κενό

-αξία είχε να επιζήσουμε πάση θυσία

τρώγοντας ότι τρώγοντας

μόνον εμείς μπορούσαμε ν αντισταθούμε στους θεούς

κανείς άλλος.

Ούτε ένα δέντρο, ούτε μια σκιά ζωγράφου

γιατί οι λέξεις ξαναίδρωναν και τα ζώα κοιμούνταν ήσυχα.

[Στο κενό, στο κενό η ζωή

χείμαρρος, ξερό ποτάμι

του χρόνου δε θάχει νερό

-χαχα, δε θάχει νερό-

όλοι μιλάνε για το νερό

όλοι ξέρουν για το νερό

Κανείς δεν ξέρει για το αίμα!]

 

Ένα μικρό πουλί έφευγε μόνο του στη θάλασσα

Ταξίδευε ξέχωρα απ το κοπάδι.

 

Απόσπασμα. Ποιήματα, ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ