ΚΡΑΤΑ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ [ΑΠΡΑΓΜΆΤΩΣΗ]

 

Η ΛΕΜΟΝΙΑ

Έκλεψα δυο λεμόνια από τη λεμονιά και μου είπε πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα, εμείς οι δύο. Ξέρεις τι μου κάνει τη ζημιά ρε φίλε; όχι που δυο οι άνθρωποι χωρίζουν,- τουλάχιστον αυτοί που δεν αγαπιούνται, που σκοτώνονται, καλά κάνουν. Τη ζημιά μου την κάνει που χωρίζουν κι αυτοί που αγαπιούνται! Αυτό είναι το χειρότερο, το πιο οδυνηρό φίλη μου. Γίνεται αυτό; Κι όμως συμβαίνει πάρα πολλές φορές στο μεσοβέζικο Δυτικό πολιτισμό μας. Ο αναγκαστικός χωρισμός δυο ανθρώπων που αγαπιούνται έχει συνήθως οικονομικά κίνητρα. Διαφορά κοινωνικών τάξεων και τα λοιπά. Πως όμως γίνεται αυτό; όπως ένα κορμός δέντρου σχίζεται στα δύο από το τσεκούρι του ξυλοκόπου. Έτσι φαντάζομαι πως θα νιώθουν αυτοί που χωρίζουν ενώ αγαπιούνται. Κι αυτός ο πόνος του χωρισμού όπως και να είναι πονάει. Τις περισσότερες φορές, έστω για τον ένα από τους δυο, γίνεται δράμα. Οι πρώτες ώρες, οι πρώτες βδομάδες είναι αβάσταχτα σκληρές. Δε θέλεις ούτε να ζήσεις ούτε να πεθάνεις. Κι ορισμένοι δεν αντέχουν, πεθαίνουν.

 Δε θέλω τα μεγάλα χτίρια,
τράπεζες, πολυεθνικές
θέλω να τρώω μονάχα ρύζι

Το γκρίζο βλέμμα του Οδυσσέα
έλιωσε στην άσφαλτο.

 

 ΑΣΠΡΟ ΧΑΡΤΙ

 Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες
τούτο το κενό είναι ό,τι έδωσες
το άσπρο χαρτί.
ΓΙΩΡΓΟς ΣΕΦΕΡΗΣ

Άσπρο, όπως το χρώμα της ημέρας
αυτό το φως που μπλέκεται με το γαλάζιο κρύο
Δυο άνθρωποι γυρισμένοι πλάτη με πλάτη
στηρίζονται με ίση δύναμη ο ένας στον άλλον
Δεν ξέρουν ο ένας το πρόσωπο του άλλου
δυο φίλοι ή δυο εραστές καμωμένοι από τον ήλιο της υπομονής
κοίταζαν πέρα, το ίδιο κενό
άσπρο,  άσπρο,  άσπρο. Λες δε θα γυρίσουν ποτέ να κοιτάξουν ο ένας τον άλλον
πλάτη με πλάτη από εκεί που ξεκίνησαν
πάντα ο δρόμος κι η αρετή τους εμπόδιζαν
Μα πιο πολύ η αρετή να μη πατήσουν τα λουλούδια
να αφήσουν τον κόσμο να μεγαλώνει
όπου να φτάσει. Λες και γνωρίζονταν από παιδιά
δεν έστριψαν  ούτε μια φορά το βλέμμα λοξά, πίσω
μόνο το μυαλό τους χρειάζονταν, τη δύναμη να στηρίζει ο ένας τον άλλον
Δυο εραστές ή δυο φίλοι πίεζαν με ίση αντίσταση
το άσπρο, το άσπρο, το άσπρο
να πάει παραπέρα την ευτυχία που ένιωθαν ακουμπισμένοι ο ένας στην πλάτη του άλλου.

Ότι έδωσαν και ότι πήραν
λογαριάζοντας ο ένας τη χαρά του άλλου.