Ο ΕΓΩΙΣΜΌΣ ΕΛΆΤΤΩΜΑ Ή ΠΡΟΤΈΡΗΜΑ;

 

 

Δε θέλω να γίνω το θύμα μιας ηλίθιας κοινωνίας αλλά όπως φαίνεται έχω γίνει.

πάντως εμένα τις περισσότερες φορές με ενδιαφέρει περισσότερο ενα αρνητικό σχόλιο απο χιλιάδες επιφανειακές κολακείες. Και βλέποντας το αρνητικό θα εχεις και την χαρα και την δύναμη να υπερασπιστείς τ΄ανάλογα.

Πολλές φορές ο αυθορμητισμός βλάφτει. Μη λες στην άλλη θέλω να σε πηδήξω. Πες της πως την αγαπάς. [ Να είσαι ένας πολιτισμένος Δυτικός άνθρωπος.]

Ο εγωισμός είναι τελικά ελλάτωμα ή προτέρημα; Σύμφωνα με του Δαρβινιστές είναι η μεγαλύτερη αρετή των ικανοτέρων. Στην δε φύση, ο εγωισμός σπάει καρύδια. Μου αρέσει που είσαστε καλοί εγωιστές.

Δουλεύω πολύ στη ζωή μου αλλά όχι τόσο όσο θα ήθελα. Ειδικά τη ζωγραφική την έχω αδικήσει- υπάρχουν δικαιολογίες, ο βιοπορισμός, η νεότητα, ο χρόνος να τα προλάβω όλα, οι αναβολές... μα είναι δύσκολη η τέχνη της ζωγραφικής μα την αλήθεια! Στο γράψιμο και το διάβασμα αφιέρωσα περισσότερο χρόνο. Νυχτόμερα στη γραφομηχανή, στο τετράδιο, στον υπολογιστή, αυτόν τον άθλιο. Μυθιστορήματα, διηγήματα, ποίηση, σενάρια, θέατρο. Μαύρη δουλειά, άνευ μεροκαμάτου. Αλλά μάλλον αχάριστοι άνθρωποι είμαστε. Δε σεβόμαστε όσα μας χάρισε η φύση.

Απόψε ρε φιλαράκια και φιλίτσες, ήθελα να φάω ένα βόδι, μοσχοαναθρεμμένο, παχούτσικο, να τάχει τα κιλά του. Τι ζέστη και ξεζέστη! μια χαρά τρώγεται το βόδι. Πίνεις και δεκαοχτώμισυ μπύρες και είσαι μια άλλη χαρά. Αλλά δεν έχω το βόδι. Αν έχετε κανένα πρόχειρο στείλτε το.

Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.

Eίμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;

Η φωτογραφία είναι στημένη. Ένα πλάνο απ τη ζωή ενός ασήμαντου ζωγράφου, για μια ταινία του παλιού , καλού Ελληνικού κινηματογράφου. Λερώσαμε τα ρούχα, ρίξαμε στην παλέτα διάφορα χρώματα, στήσαμε ένα ωραίο σκηνικό, ο σκηνοθέτης είπε πως όλα ήταν υπέροχα. Η ταινία ήταν βωβή μόνο το χαμόγελο του ζωγράφου έπρεπε να λείπει, είπε ο σκηνοθέτης αλλά αυτό δεν μπόρεσαν να το σβήσουν.

Δεν ξέρω..πάντως θέλει θάρρος να δείξεις τον κώλο σου Είδατε τι έπαθε ο Κραισκάκης...

Εχετε δει κανέναν πραγματικά λυπημένο άνθρωπο να χασκογελάει; Όχι βέβαια. Μόνο οι δημοσιογράφοι μπορούν να σου μιλάνε για τραγωδίες και να χαμογελούν για να φαίνονται ωραίοι. Το θέμα κυρία μου είναι τεράστιο και δεν λύνεται σε πέντε γραμμές. Αλλά δεν θέλω να σας κάνω το ήδη καζανισμένο κεφάλι σας μεγαλύτερο. Απλά συνεχίστε να βλέπετε στις οθόνες, τους σύγχρονους .

Δε θέλω να γίνω το θύμα μιας ηλίθιας κοινωνίας αλλά όπως φαίνεται εχω γίνει

Καμιά φορά με πιάνει μια επιθυμία να ξανάβλεπα παλιά πρόσωπα αγαπημένα. Που να χάθηκαν και που να βρίσκονται. Κάποιοι φίλοι, μερικές αγάπες που τέλειωσαν άδοξα στη μέση των ονείρων. Ιδιαίτερα εκείνες που ήθελαν να μείνω ή να φύγω και όσες με πίκραναν με σκληρά λόγια. Θυμάμαι τα λόγια ενός χωρισμού: Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα για σένα!

Δεν μπορώ ν αντιμετωπίσω τους επαίνους και τους μεθυσμένους. Στις επιθέσεις μπορείς ν αμυνθείς στους επαίνους είσαι ανυπεράσπιστος, είπε ο Φρόιντ. Στους μεθυσμένους δεν ξέρεις πως να συμπεριφερθείς γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις την αντίδραση τους. Οι κόλακες είναι εχθροί, ο αγνός έπαινος του πλήθους μάλλον είναι αρεστότερος

Εμείς ζήσαμε με ψέματα, γιατι να μη ζήσεις κι εσύ;

Η ζωή μας είναι πολύ μικρή

γι αυτό πρέπει να είμαστε γρήγοροι.

ΚΩΛΤΟΥΡΑ.

Πάντως, εδώ μεσα ρε φίλοι, είναι εύκολο να βγάλεις συμπεράσματα: Αυτός είναι σκατό, εκείνη είναι χαζογκόμενα, ο άλλος μαλάκας, η επόμενη το παίζει κωλτούρα, η εποχή μας τρελή [επωφεληθείτε που απόψε έχω την τρέλα σας], όλοι μαζί στείλτε μου μια μούντζα!!!

Όταν τελειώνει μια παράσταση κανένας δε ρωτάει πια για σένα. Αν έζησες ή σ έφτυσαν. Είναι ο κόσμος μας φτιαγμένος από ατσάλι κι από σάλιο που μοιάζει με ατσάλι.

Πάλι με νοήματα θα συνεννοηθούμε.

Εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν να πουν κάτι με σαφήνεια. Τους φίλους που δεν επιδίδονται σε ανόητες κριτικές, σε εγωιστικές παρορμήσεις. Δυστυχώς δεν προλαβαίνω την αντιπαράθεση προτού φτάσει στα άκρα. Μερικοί είναι απίστευτα εγωπαθείς, εγωκεντρικοί και ξερόλες. Να τους χαίρεστε.

Χτές. Είναι πολύ παράξενο το χτες.

Νομίζω πως είμαι πάντα ένας ταξιδιώτης χωρίς προορισμό.

Οι περισσότεροι Έλληνες είναι ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι, ημιμαθείς στο έπακρον μπουρδολογούν και ψεύδονται ασύστολα, συνεχίζουν να πιστεύουν πως η καλύτερη γνώση τη ζωής, είναι του πεζοδρομίου. Στη δε πολιτική κατάρτηση είναι φωστήρες. Μπορούν να σου αναλύσουν με κομπασμό την όποια πολιτική κατάσταση, ξέρουν τα πάντα- να σου πω εγώ, εσύ δεν ξέρεις, είναι η συνηθέστερη φρασεολογία τους- και τους πάντες, χτες ένας μου λεγε πως μένει κοντά στο σπίτι του Σαμαρά και άρα, ξέρει περισσότερα για την πολιτική κατάσταση της χώρας!

Το μεγαλύτερο ίσως προσόν αυτού του λαού, είναι αυτό που λένε φιλότιμο. Μόνο με το φιλότιμο όμως δεν μπορείς να πας μπροστά.

Πρέπει να πείτε όλοι εκατον σαράντα οχτώ φορές κύριε ελέησον για να σας ελεήσει η νέα κυβέρνηση. Επίσης να δεηθείτε υπέρ φτωχών και αδυνάτων τους οποίους ορκίστηκε πως θα υπερασπίσει με όλες του τις δυνάμεις ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Εγώ αρχίζω να μετράω από τώρα τα κύριε ελέησον. Πάμε λοιπόν όλοι μαζί: κύριε ελέησον, κύρι ελέησον, κύρ ελέησον, κυριε λέησον, ριε λέησον ιε έησον, ε ησον! συνεχίστε παρακαλώ.

Η γνώμη των άλλων πάντα μας επηρεάζει, είναι πιο δημοκρατικό αυτό. Στην πράξη η ζωγραφική είναι είναι αποτέλεσμα πολλών πραγμάτων. Φιλοσοφία, έμπνευση, ταλέντο, συνεργασία. κλπ. Δε νομίζω πως οι μεγάλοι ζωγράφοι, ζωγραφίζουν για τον εαυτό τους. Ίσα-ίσα το αντίθετο.

Εγινα κι εγω ξανά ένα ανθρωπάκι σαν εσας. Πίνω, καπνίζω, φτιάχνω καφέ. Σε λίγο θα πιστεύω και στο θεό σας. Με λυπάμαι αφόρητα που κατάντησα έτσι.

Πρέπει να σκοτώσουμε όλους τους πλούσιους. Μόνον έτσι μπορεί να επανακινήσει ο κόσμος. Αν δεν το κάνουμε αυτό, δεν πρόκειται να επιβιώσει ο άνθρωπινος πολιτισμός. Η κρίση είναι όλων των πλουσίων φτιαγμένη.

 

ΠΑΡΆΛΟΓΟ

 

 

Τι σημαίνει άραγε,το διαρκές παράλογο;Και ποια είναι τ αποτελέσματά του;
Ενα απο αυτά η αποξένωση του σύγχρονου ανθρώπου απο την φύση και τον συνάνθρωπό του..το άτομο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εμπόρευμα αποθηκευμένο στην αγορά.Μια επένδυση που πρέπει να αποφέρει το ανώτερο δυνατό κέρδος.
Ενα άλλο, που οι άνθρωποι έπαψαν να είναι ανεξάρτητοι και έγιναν υποχείρια των πολυεθνικών....
..κάπως έτσι, σοβαρά πήγα ν αρχίσω να ξετυλίγω τις σκέψεις μου αλλά που να με αφήσει ο από μέσα μου. Σιγά, μου είπε, σιγά μην ξεκαβαλήσεις την καλαμιά σου.Εσείς οι καλαμαράδες είστε οι χειρότεροι..Τα πιστεύεις αυτά; τον έκοψα, νευριασμένος. Και βέβαια τα πιστεύω! χλιμίντρησε ο αλευροπίτουρας. Εσεις είσαστε ανέκαθεν η καταστροφή του κόσμου. Πες μου έναν γραφιά που δεν έκανε κακό. Ο Σεξπηρ, μουρμούρησα, αθελά μου. Χα, γέλασε, καλό κουμάσι και του λόγου του. Μας άφησε τις τραγωδίες του να κλαίμε μερόνυχτα. Τις δολοπλοκίες του Σαυλώκ, για να μαθαίνουμε τι πανούργοι είναι οι άνθρωποι..άλλος; Αφου βγάζεις κι αυτόν άχρηστο, τι να πω..είναι τόσοι. Ο Όμηρος, ο Δάντης, ο Καζαντζάκης,ο Καμί, ο Ιονέσκο..Α,γι αυτό ξεκίνησες με το παράλογο! με ξέκοψε. Γι αυτό είπες ότι οδηγηθήκαμε σ ενα διαρκές παράλογο. Επειδη έχεις επηρεαστεί από το θέατρο του παραλόγου..ομως εγω φιλαράκο δεν είμαι έτσι! Δεν έγινα εγω τσιφλίκι του κάθε κερατά! Εγώ είμαι λεύτερος να πετάξω όπου θέλω! ..έτσι μου έλεγε χτες το βράδυ, ο αμπλαούμπλας ο εαυτός μου, καθως προχωρούσα στην σκοτεινιά των καιρών. Τι θέλεις εσυ με δαύτους; Τράβα κει πέρα στην ερημιά, αφού τους ξέρεις..δεν τους ξέρεις τι αθλιοι είναι; Τι λάγνοι και τι ασελγείς; Τι μπλέκεις τώρα με παράλογα και ξεπαράλογα; Δεν υπάρχει τίποτε παράλογο, εσύ τα βλέπεις έτσι. Ο κόσμος είναι μια χαρά και προχωράει τον δρόμο του.Μερικοι ομως έχουν βάλει τη νεκρά και μας περιμένουν στη γωνία..επιμένει ο άτιμος εαυτός μου να με τυραγνάει με σκέψεις περίπλοκες και δαιδαλώδεις αλλά εγώ είμαι έτοιμος ν αλλάξω πετονιά, να ρίξω για ζαργκάνες. Και τι θέλεις να κάνω τώρα εγω ρε μούργο; Οχι ρωτάω και θέλω απάντηση: ΜΠΟΡΩ ΕΓΩ ΝΑ ΤΑ ΒΑΛΩ ΜΕ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΟΓΙΑ;

ΜΑΧΗΤΙΚΉ ΠΡΟΠΑΓΆΝΔΑ

 

 

-Προβοκάτσια, ξέρεις τι είναι ρε; μου λέει.

-Ε, χμ, ναι κάτι ξέρω, λέω.

-Προβοκάτσια είναι πολιτικός και στρατιωτικός όρος..

-Δεν είναι βίαιη, προκλητική και δόλια ενέργεια;

Με κοιτάει με μισό μάτι.

-Είναι Λατινογενής όρος και προσβλέπει στην σύγχυση, στη βία, απέναντι σε πρόσωπα, ομάδες, συγκεκριμένο κοινωνικό σύνολο.

-Φτάνει ρε μαλάκα, του λέω. Μη με γεμίζεις μύγες. Εγώ ξέρω πως η προβοκάτσια αποσκοπεί στον κοινωνικό αποπροσανατολισμό. Αυτό ξέρω. Δεν είναι αλήθεια;

-Κι αυτό είναι αλήθεια. Αλλά πρέπει να ξέρεις πως οι προβοκάτορες δημιουργούν ψευδείς ειδήσεις, υιοθετούν απόψεις με στόχο να πλήξουν, να βλάψουν, να εκδικηθούν.

-Ποιους να εκδικηθούν;

-Τους αντιπάλους, συνεχίζει απτόητος ο μαλάκας. [σηκώνει το πρόσωπο στον ουρανό] Το ισχυρότερο όπλο της μαχητικής προπαγάνδας είναι η προβοκάτσια που μπορεί να επηρεάσει την ψυχολογία της μάζας και να την οδηγήσει σε overkill..

-Ε, σιγά ρε! Όουπ, πήρες φόρα. Τι είναι αυτό το οβερ.. πως το πες;

-Τι να σου πω, ρε που είσαι όρνιο! με κοιτάζει με οίκτο. Ούτε Αγγλικά δεν ξέρεις ρε κακομοίρη που τα μιλάει και η κουτσή Μαριώ.

-Ποια είναι αυτή; τον μπερδεύω,

-Η Μαριώ; συνέρχεται. Άσε με ρε να σου εξηγήσω. Λοιπόν οβερκιλλ είναι η βίαιη δράση που μπορεί να καταστεί επικίνδυνη σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που διανύουμε τώρα.

-Χτες δηλαδή έγινε προβοκάτσια;

-Εμ τι θες να έγινε; με κοιτάζει αφ υψηλού υπεροπτικά. Σίγουρο, εκατό τοις εκατό. Μπάτσοι ντυμένοι κουκουλοφόροι δημιούργησαν αυτό που είδατε, με σκοπό να διαλύσουν τους αγανακτισμένους. Την μάζα. Σ αυτή που ανήκεις και συ.

-Είμαι μάζα εγώ;

-Ε, τι είσαι! [με κοιτάζει με σιχασιά]

-Και το κράτος; Το κράτος μου δεν με προστατεύει; Δηλαδή το κράτος η επίσημη Ελλάδα χτες, θες να πεις η κυβέρνηση ο Τσίπρας και λοιποί έδωσαν τέτοιες εντολές; Μα αυτό δεν είναι κράτος.

-Κάνεις λάθος. Αυτό είναι το κράτος. όπως όλα σου τα μάθανε στραβά, έτσι έμαθες κι αυτό. Μπούφος γεννήθηκες κορυδαλλός θα πεθάνεις.

-Γιατί Κορυδαλλός παρακαλώ;

-Είπα εγώ Κορυδαλλό;

-Τώρα δεν είπες;

-Ε, ναι, εκεί πρέπει να τους πάνε όλους αυτούς. Στον Κορυδαλλό. Όλους και προπάντων τους προβοκάτορες.

-Δηλαδή ο ένας στους δυο έλληνες είναι προβοκάτορας; ρωτάω γελώντας

-Ναι ρε τι γελάς; Ο ένας στου δύο. Εσύ κι εγώ.

-Μα εγώ είμαι ο εαυτό σου. Το μέσα σου. Δεν είμαστε δυο.

-Δυο είμαστε μη γελιέσαι. Γι αυτό έχουμε διχογνωμία και δεν συμφωνούμε ποτέ σαν λαός. Δεν συμφωνούμε ούτε με τον εαυτό μας.

 

ΑΝΤΙΗΡΩΕΣ

 

 

Λένε πως η κακία είναι μόνο ανθρώπινη. Ότι τα ζώα σκοτώνουν μόνο από βιολογική ανάγκη. Ενώ οι άνθρωποι για ψύλλου πήδημα και για χίλιους άλλους λόγους.

Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι, "αγαθοί" άνθρωποι που τους λέμε, χαζούς και τους γνωρίζουν όλοι σε κάθε πόλη σε κάθε χωριό και σε κάθε γειτονιά. Αυτοί για μένα είναι οι αντιήρωες που τα μάτια τους λαμπυρίζουν σαν μικρών παιδιών που τους αγόρασες αυτοκινητάκι. Ο Πυθαγόρειος άνθρωπος κυνηγώντας τη λογική, έχασε τη χαρά. 'Ο άνθρωπος που σκέφτεται, είναι στερημένο ζώο!" Ζαν Ζακ Ρουσώ. Απίστευτο.

Υπάρχουν πολλοί αντιήρωες. Και ο Ηρόστρατος τέτοιος ήταν, ίσως ο πρώτος που αναφέρεται. Έβαλε φωτιά στον ναό της Εφέσου για να κλέψει τη δόξα του Αλκιβιάδη. Το ομολόγησε, αλλά δεν του έφτιαξαν ποτέ άγαλμα. Ωραίο θα ήταν ένα άγαλμα του αντιήρωα. Υπάρχει;

Τον κόσμο πάντα τον συγκινούν αυτές οι λαικές μορφές, οι " τρελοί" κάθε γειτονιάς. Ο Ράκης, ο Τάγκα-Τάγκας, ο Φοράδας. Να σου λένε, αυτός είναι ο Φοράδας, τον ξέρουν όλοι. Και δεν ξέρουν ποιος είναι ο Δήμαρχος.

Η ανθρώπινη λογική σκοντάφτει. Ο άνθρωπος που σκέφτεται τετράγωνα, έβαλε κλειδάριθμους στα αισθήματα του. Έγινε ο ίδιος αντιήρωας των σκοτεινών συναισθημάτων του.

 

ΠΕΡΊ ΣΥΓΓΡΑΦΉΣ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΕς ΣΥΓΓΡΑΦΕΙς ΓΡΑΦΟΥΝ ΜΠΟΥΡΔΕς
Συγνώμη αλλά υπάρχουν κακοί συγγραφείς. Κάποιοι δουλεύουν στην τοπική εφημερίδα σας, γράφοντας κριτικές για μικρές θεατρικές παραστάσεις ή μιλώντας από καθέδρας για την τοπική αθλητική ομάδα. Κάποιοι προχειρογράφοντας, έχουν αποκτήσει σπίτι στην Καραϊβική, αφήνοντας καθ οδόν πίσω τους, επιρρήματα που σφύζουν από ενέργεια, ξύλινους χαραχτήρες και ελεεινές προτάσεις στην παθητική φωνή. Άλλοι απεραντολογούν σε ποιητικές βραδιές με ελεύθερη συμμετοχή, φορώντας μαύρο ζιβάγκο και τσαλακωμένο χακί παντελόνι. Εκστομίζουν στιχουργήματα για τα «οργισμένα λεσβιακά μου στήθη» και το «γερτό στενοσόκακο που κραύγασα τα όνομα της μητέρας μου».
Τάδε έφη ο Στίβεν Κινγκ στο ΠΕΡΙ ΣΥΓΓΡΑΦΗς-ΧΡΟΝΙΚΟ ΜΙΑς ΤΕΧΝΗς,που είναι όντως ένα ωραίο βιβλίο, χρήσιμο, ιδιαίτερα για Νεοέλληνες συγγραφείς και συγγραφάρες γυναίκες.
Αυτά πέρα από την Αμερική και μάλιστα από έναν συγγραφέα που δεν τον έχουν και σε καμιά περίοπτη θέση οι Έλληνες κουλτουριάρηδες. [Τελικά αυτή η ατέλειωτη Σαββοπουλοκουλτούρα δε λέει να τελειώσει στην Ελλάδα]. Μίλησα σε κάποιον φίλο με τέτοια χαρακτηριστικά και πέταξε τα χείλη του έξω, αντίθετα με μένα, που σαφώς είμαι σκληρότατος στις κριτικές μου, που βρήκα καταπληκτικό το συγκεκριμένο βιβλίο του. Είναι ένα δείγμα πως μπορεί να γράφει κανείς μεγάλα νοήματα χωρίς να χάνεται σε αοριστολογίες, με απλές, κατανοητές λέξεις. Να λέει δηλαδή τα πράγματα με τα όνομα τους στην τέχνη του γραψίματος. Αυτό, ελάχιστοι Έλληνες συγγραφείς το καταφέρνουν σήμερα. Να γράφουν απλά αλλά χωρίς να μπουρδολογούν. Θα μου πεις, βέβαια, ποιοι Έλληνες συγγραφείς και σε ποιο κοινό αναφέρεσαι και θα έχεις δίκιο, γιατί δεν υπάρχουν πραγματικοί συγγραφείς στη σημερινή Ελλάδα, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων μετρημένων στα δάχτυλα του ενός χεριού και πάλι θα έχεις δίκιο.Ούτε συγγραφείς έχουμε, ούτε αναγνωστικό κοινό. Εδώ έχουμε μεγάλο συγγραφέα τον Τατσόπουλο και την Λένα Μαντά και μ αυτούς πρέπει ν ασχολούμαστε. [Λογικά θα υπάρχουν κάποιοι «κρυμμένοι» με βάση το νόμο των πιθανοτήτων που θα τους «ανακαλύψουμε» αργότερα-όταν θα έχουν σβήσει την άθλια ζωή τους.]
Αλλά παραδεχόμαστε πως όντως υπάρχουν κακοί συγγραφείς που αποτελούν τη βάση στη σχετική πυραμίδα που ισχύει σε όλους τους τομείς του ανθρώπινου ταλέντου και της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Το επόμενο επίπεδο είναι πολύ μικρότερο, σημειώνει ο Στίβεν Κινγκ. Είναι οι αληθινά καλοί συγγραφείς. Κι από πάνω τους, πάνω απ όλους εμάς, είναι οι Σαίξπηρ, ο Φόκνερ, οι Γέιτς, ο Μπέρναντ Σο. [Σημειώνει μόνο αγγλόφωνες μεγαλοφυΐες!] Είναι οι μεγαλοφυΐες, θεϊκές συμπτώσεις, προικισμένοι κατά τρόπο που για να τον κατανοήσουμε, πόσο μάλλον να τον κατακτήσουμε, είναι πέρα από τις ικανότητες μας. Διάβολε, οι περισσότερες μεγαλοφυΐες δεν μπορούν να κατανοήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και πολλοί ζουν μια άθλια ζωή [τουλάχιστον σε κάποιο επίπεδο] συνειδητοποιώντας ότι δεν είναι παρά τυχερά τέρατα, η πνευματική εκδοχή μοντέλων μόδας που έτυχε να γεννηθούν με σωστά ζυγωματικά και με στήθη που ταιριάζουν με το πρότυπο μιας εποχής.
Φυσικά και δε συμφωνώ σε πολλά με τον Κινγκ,-ας πούμε δε θεωρώ τον Φόκνερ μεγάλο συγγραφέα- τα περισσότερα όμως είναι σαφέστατα.
Και φτάνουμε στον πυρήνα αυτού του βιβλίου με δύο θέσεις που και οι δύο είναι απλές. Η πρώτη είναι ότι το καλό γράψιμο συνίσταται στο να κατέχεις τέλεια τα βασικά [λεξιλόγιο, γραμματική, στοιχεία ύφους] και κατόπιν να γεμίσεις το τρίτο επίπεδο της εργαλειοθήκης σου με τα κατάλληλα εργαλεία. Η δεύτερη είναι ότι, ενώ είναι αδύνατον ένας κακός συγγραφέας να γίνει επαρκής κι ενώ είναι εξ ίσου αδύνατον ένας καλός συγγραφέας να γίνει σπουδαίος, είναι δυνατόν, με πολλή σκληρή δουλειά, αφοσίωση και έγκαιρη βοήθεια, ένας απλώς επαρκής συγγραφέας να γίνει καλός.
Όπως έχουμε αντιληφθεί ο Κίνγκ ξεχωρίζει τους συγγραφείς σε κακούς, καλούς και μεγαλοφυΐες.
Στην Ελλάδα όλοι οι συγγραφείς θεωρούν τους εαυτούς τους μεγαλοφυΐες και ξεχνούν πως οι μεγαλοφυΐες το αγνοούν.

ΕΙΣΑΓ'ΟΜΕΝΑ...ΤΟΎΒΛΑ

 

 

ΤΟ ΕΙΠΕ Η ... ΒΙΚΥΠΕΝΤΙΑ!

Υπάρχουν άνθρωποι- Έλληνες που για να επιβεβαιωθούν σε κάποια λεγόμενα τους επικαλούνται τη wikipedia ως μπούσουλα αγνοώντας πως η ίδια ζητάει στα περισσότερα λήμματα της τη βοήθεια των αναγνωστών; για να ολοκληρώσει το καθένα από αυτά.

Με αφορμή μια διαμάχη με μια φίλη για το πως γράφεται και πως πρέπει να γράφεται το ευρο, αυτή η φίλη ανήκει σ αυτούς που επικαλούνται τη βικυπεδια κλπ για να επιβεβαιωθεί και μάλιστα με ισχυρογνωμοσύνη ...αρβανίτη, που σημαίνει αγύριστο κεφάλι, και επειδή εγώ επέμενα και επιμένω πως πρέπει να γράφεται ευρο, χωρίς τόνο και ουδέποτε ευρώ με τόνο και ωμέγα, σκέφτηκα μερικά περισσότερα πράγματα γύρω από αυτό. Λοιπόν, κατά πρώτον όλες οι εισαγόμενες λέξεις στην Ελληνική πρέπει να γράφουν όλα τα ι με ι, όλα τα ο, ο-δεν υπάρχει ωμέγα στα Λατινικά απ όπου προέκυψε η ονομασία του συγκεκριμένου νομίσματος. Το πως μας προέκυψε το ευρώ, ανήκει στα σαΐνια που διοικούν αυτή τη Γερμανογαλλική επαρχία που ονομάζουν Γκρεκία και όχι Ελλάδα. Η λέξη euro-EURO, είναι άκλιτη και άτονη. Αναγράφεται δε Λατινικά στο νόμισμα που προέκυψε και που αρχικά προτάθηκε να πάρει το όνομα της δραχμής, ως αρχαιότερου Ευρωπαϊκού νομίσματος αλλά απορρίφτηκε-πιθανώς για κάποιους ωφελιμιστικούς όρους που θα κέρδιζε η χώρα μας. Το νόμισμα, από τους νόμους και το νομίζω κατά τον Αριστοτέλη, είναι το όργανο που χρησιμεύει κυρίως για την ανταλλαγή, είναι μετά τη φωτιά και τον τροχό, η τρίτη σπουδαιότερη ανακάλυψη του ανθρώπου- δεν το είχα σκεφτεί ακριβώς έτσι αλλά φαίνεται πως είναι μια αναγκαία παραδοχή. Η δραχμή που παράγεται από το δράττομαι- ότι πιάνω σφιχτά στην παλάμη μου, ήταν ένα νόμισμα που μου άρεσε περισσότερο από το ευρο, το οποίο είναι ένα σκληρό νόμισμα που δεν ωφελεί τον πολύ κόσμο αλλά ευνοεί την ολιγαρχία και είναι το μοναδικό νόμισμα μετά το Ρωμαικό δηνάριο, αν θυμάμαι καλά που επικράτησε σε όλη την Ευρωπαική ήπειρο για πρώτη φορά. [Εξ αυτού ανάγονται τα όποια συμπεράσματα για το πόσα τράβηξε η ανθρωπότητα από τον λεγόμενο Ρωμαικό ιμπεριαλισμό.]

Ανήκω σε κείνους τους Έλληνες που διαβάζουν και μελετούν χρόνια, παιδιόθεν, με πάθος, τη γλώσσα μας και φυσικά έχω κάθε λόγο να εναντιώνομαι στις όποιες βλακείες ισχυρίζεται ο κάθε Μπαμπινιώτης, [το όνομα αυτό αναφέρω προς χάριν αναγνωρισιμότητας, όπως παλιά έλεγαν το σλόγκαν, έτσι μού ρχεται να το γράψω με ω το σλώγκαν, ποιος είσαι ρε! η Δομή είσαι!]ο κάθε ισχυρογνώμων ανόητος που δέχεται ευκόλως ότι του σερβίρουν. Και το λέω αυτό, επειδή το πλείστον του Ελληνικού λαού επιμένει πως αυτό είναι σωστό γιατί το άκουσε στην.. τηλεόραση!

 

ΕΙΝΑΙ ΚΆΤΙ ΣΠΟΥΔΑΊΟ ΣΤΗ ΖΩΉ ΜΑς;

 

..Είχα φύγει πολύ μακριά, απροσπέλαστος από τις φωνές των φίλων και δικών, ενώ τους ήθελα όλους, σ αυτό το ταξίδι, τελικά δεν ήρθε κανένας και το έκανα μόνος μου. Είναι σπουδαίο να μπορεί να μένει κανείς μόνος του στην ερημιά. Δοκιμάζει τις δυνάμεις του, συγκρούεται με το καλό και το κακό, τρώει, μυρμήγκια, καμιά σαύρα που κυνηγάει την ουρά της, αυτή απομένει στο χέρι, έχετε φάει ποτέ σαύρα; εγώ ποτέ, εκτός από την τελευταία πρασινοκίτρινη που δεν έλεγε να φύγει από το σκηνικό μου, οπότε την έβρασα σε ένα τσουκάλι, σαν μοναχικός τυχοδιώκτης, να πιω το ζουμί της, να πάρω δύναμη, αφού πια δεν είχε τι άλλο να φάω, εκτός κι αν έτρωγα τον Μπίλλυ, τον Εγγλέζο, μια χούφτα άνθρωπο και το βλεπα στα μάτια του που τρεμόπαιζαν πως φοβόταν ότι θα τον έτρωγα, τελικά και είπε πως μετάνιωσε που είχε έρθει μαζί μου, μ εμένα δηλαδή, σ αυτή την κόλαση, παρέα με έναν άνθρωπο σαν εμένα, δασύτριχο και σκιερό, με ορέξεις πεινασμένου θηρίου, έτοιμο να εκραγεί, έτοιμο να πεθάνει, που πεινούσε, που πείναγε για όλα, για τροφή, για σκέψη, για νωτιαίο ανθρώπινο μυελό, σαν αυτό που έχουν τα κόκαλα μικρού ζαρκαδιού, που σε κάνουν να γλείφεις το μεδούλι, να γλείφεις τις άκρες απο τα μάτια της μικρής γυναίκας, με τις μεγάλες ρόγες στην αμμουδιά και τις πατούσες ενός μαύρου που είχε είκοσι και πλέον χρόνια να πλυθεί, επειδή το νερό παντού είναι ακριβό τώρα κι ο θεός της μοναξιάς δεν είχε ακόμα ανακαλύψει το αντίδοτο στο τσίμπημα ενός σκορπιού στο νου, γιατί ο θεός στην μοναξιά δεν υπάρχει, άρα τι μπορεί να φοβηθεί ο σκορπιός, χωρίς ανθρώπους ο θεός είναι άχρηστος, τα ζώα δεν έχουν φτιάξει θρησκείες και περνάνε καλύτερα απο τους ανθρώπους, καλά το έγραψε ο Όργουελ, ο Τζόρτζ, ναι αυτός ο πούστης, που βρήκε και τον μεγάλο αδερφό για να μας καταδιώκει, εσαεί, τι είναι αυτό που μας καταδιώκει-ακόμα και στην ερημιά χρειάζεσαι χρήμα για να φας,- κι επειδή ο Μπίλης ο Εγγλέζος το κουνούσε το παραδάκι, μου αγόρασε ένα τρένο, πάρτο μου είπε για να ταξιδεύεις σ όλον τον κόσμο, σε όποια γης έχει φαί να φας αλλά μην με τρως σε παρακαλώ πάρε το τρένο, ναι, να το πάρω είπα εγώ αλλά οι σιδηροτροχιές δεν τρώγονται, μα σου είπα, επέμενε εκείνος, θα βρεις φαί σε άλλες χώρες και το καλοσκέφτηκα, έπιασα οδηγός στο τρένο, με ταχύτητες μαγνητικές, να πάω σε άλλον πλανήτη, όπου τα όντα σαν εμένα, δεν θα είχαν ανάγκη να τρώνε φαί νόστιμο κι έτσι, φτάνοντας εκεί, έφαα όλες, ναι, έφαα, όλες τις ράγες του τρένου

 

ΦΟΡΟΥΣΕ ΈΝΑ ΆΣΠΡΟ ΦΌΡΕΜΑ

 

 

Ερχόμουν τότε από μακριά, πέρα από τον μεγάλο κόσμο, διψασμένος, κατάκοπος, με ένα δισάκι στον ώμο
περπατούσα μέρες μέχρι να συναντήσω μια Ευτυχία
που με περίμενε πάντα εκεί, δίπλα στη βρύση που
πλάθαμε όνειρα να παντρευτούμε κάποτε. Σταμάτησα
λίγο κάτω από ένα χωράφι που παλιά ήταν γήπεδο-
λέγανε πως το χε κάνει δώρο ο παππούς μου.
Ξελαχάνιασα κι είπα ν ανέβω την ανηφόρα.
Πιάστηκα από τις ασφάκες, τα βράχια, το μονοπάτι
είχε κλείσει αλλά κατάφερα να σκαρφαλώσω και να δω
τον τόπο που ήταν ίδιος απαράλλαχτος όπως τότε που
ήμουν παιδί. Οι ομάδες χωρίστηκαν, η μπάλα πήγε στη
σέντρα κι άρχισε ο σφοδρός αγώνας. Νταπ- ντούπ,
νταπ- ντουπ, η μπάλα, έπιασα ένα βολέ, ήμουν παιχταράς
κι ο Σταύρος ο τερματοφύλακας δεν μπόρεσε ν αποκρούσει.
Ο ιδρώτας, η τσατίλα, τα νεύρα, πέφταν μπουνιές και
κλωτσιές, τα πρόσωπα μας είχαν γεμίσει λάσπη αλλά μια
χαρά ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα όλων. Κερδίσαμε
και κατηφόρισα πάλι το μονοπάτι, πέρασα τα σιάδια το
πρωινό αυτής της Κυριακής που η μάνα μου έφτιαχνε το
φαί στον παλιό φούρνο έξω από το σπίτι μας. Πεινούσα και διψούσα. Ο λαιμός μου είχε στεγνώσει, δεκαπέντε χρονών παλληκάρι, οι φίλοι μου που παίζαμε μπάλα είχαν χαθεί
στον άνεμο αλλά η Ευτυχία με περίμενε στη βρύση που
έφτασα σε λίγο. Ήταν λίγο έξω από το χωριό μπροστά στο
περιβόλι μας. Ακριβώς εκεί και ο αιωνόβιος πλάτανος που προσπάθησα μάταια κάποια φορά ν αγκαλιάσω τον
πελώριο κορμό του. Κρύφτηκα πίσω του κι έβλεπα την
Ευτυχία να χορεύει, περιμένοντας να γεμίσει τη βαρέλα,
ένα ξύλινο δοχείο που το φάσκιωναν στην πλάτη τους σαν
μωρό οι γυναίκες. Α, τι όμορφες ήταν! όπως τώρα η
Ευτυχία. Φορούσε ένα άσπρο, λινό φόρεμα, και είχε τα
μαλλιά της κότσο, Τα έλυσε σαν νεράιδα των νερών κι
άρχισε ένα τραγούδι:

Τρέχει, τρέχει-τρέχει το νερό

κι εγώ θα περιμένω μια ζωή

να ρθει από μακριά, να με πάρει

να με πάρει από εδώ

 

Τρέχει, τρέχει- τρέχει το νερό

κυλάει μου πνίγει τον καημό

Τρέχει, τρέχει-τρέχει το νερό

που είναι ο νιος που αγαπώ;

Η βρύση ήταν πέτρινη, μαστορεμένη από παλιούς
ανθρώπους κι εγω αποφάσισα να βγω πίσω απ τον
πλάτανο καθώς η Ευτυχία έσκυβε να σηκώσει τη βαρέλα
και δε με βλεπε. Έφτασα κοντά της και την αγκάλιασα.
Γύρισε έντρομη κάνοντας ένα ριγόφερτο αααα! το κορμί της τρεμούλιασε στην αγκαλιά μου. Δώσαμε ένα φιλί, σα να μη
ξέρουμε πως να ενώσουμε τα χείλη μας, κοιταχτήκαμε στα
μάτια, τη βοήθησα να ζαλώσει τη βαρέλα και πήραμε το
δρόμο για το σπίτι. Η μάνα σου, μου είπε, τώρα θα έχει
έτοιμο το φαί.

 

ΠΕΙΤΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΠΕΙ!

 

 

Κανονικά πρέπει να απαγορεύσουν στους ικανούς να ζωγραφίζουν. Ας κάμουν κάποια άλλη εργασία. Να μη τρώνε το ψωμί των αείμπορων.

Αν θες να μη ξαναζωγραφίσεις πήγαινε στην υπεραγορά πινάκων. Θα δεις τα αριστουργήματα σου να ποδοπατούνται δίπλα-δίπλα με την αγορά μόσχων.[όσα με κόπο αιχμαλώτισες.]

Αν θες να μην ξαναγράψεις κατέβα αυτή την Κυριακή κι όλες τις άλλες στο νεκροταφείο των βιβλίων. Οι ιδέες σου σκόρπιες σελίδες, για μια δραχμή σέρνονται στο λερωμένο χώμα. Αν ένας θυμηθεί τ όνομα σου θα πει πως δεν εξόδεψες το χρόνο στα χαμέ

Αν η ζωή τελικά είναι δυο-τρία πραγματάκια που δεν τα απολαμβάνεις, αξίζει να ζεις; Και ποια είναι αυτά; Πρώτον ας πούμε ο έρωτας που δεν τον βρήκες ποτέ όπως ήθελες και κουράστηκες να τον ψάχνεις. Ύστερα οι απολαύσεις που είναι πλέον άπιαστες και δεν τις πιάνεις. Τρίτον που η αγάπη έγινε σκουπίδι στα χείλη όλων. Ύστερα η προσφορά και η αλληλεγγύη στο ανθρώπινο γένος που είναι εκμεταλλεύσιμη.

Ε, τώρα! έχουμε πει όλα τα σπουδαία. Πείτε κάτι που δεν το χουμε πει.

Τι ρήμα το μισώ! Δύσκολο να το πεις. Σε πρόσωπα, σε πράγματα. σε αφηρημένες έννοιες. "Ανέκαθεν μισούσα τη ζωγραφική" είπε ο Χάουαρντ Χότζκιν, Άγγλος ζωγράφος, διακεκριμένος, που πέθανε, χθες, σήμερα, αύριο. Η ζωγραφική μισείται όταν δεν σου αποδίδει, όταν ο ζωγράφος δεν αναγνωρίζεται. Ο Παύλος Κούφαλης, μέγιστος μη αναγνωρισμένος Έλλην ζωγράφος, στα πενήντα του, είπε, πως θα του κοπούν τα χέρια αν ξαναζωγράφιζε!.

Αν η γυναίκα ήταν άμμος θα την είχατε πηδήξει όλοι σήμερα. Αν ήταν βουνό, θα το χατε δρασκελίσει. Επειδή όμως είναι δέντρο, πείτε μας πως λέγεται το μικρό δακτυλάκι της.

Από τις μεγαλύτερες μαλακίες που έχω ακούσει: η φύση δεν έπλασε κανέναν τσαγκάρη ή σιδερά. [Οι Έλληνες έτρεφαν περιφρόνηση για την εργασία] παρόμοια επαγγέλματα ξεφτιλίζουν τους ανθρώπους που τα ασκούν, τους υποβιβάζουν στην κατάσταση των χυδαίων μισθοφόρων και των ανώνυμων άθλιων, που γι αυτό ακριβώς στερούνται τα πολιτικά τους δικαιώματα. [Πολιτεία Πλάτωνος]. Και ο Πολ Λαφαργκ, συγκροτημένος προπαγανδιστής του Μαρξισμού κατά τον Λένιν, που υποστήριζε το δικαίωμα στην τεμπελιά. Και μετά μου λες να σέβομαι τη σκέψη μεγάλων ανδρών. Άιντε γαμηθείτε ρε! ο άνθρωπος χωρίς εργασία είναι μηδέν. Πλιάτσικας σπικιν.

Ο γενναίος πρέπει να είναι κατά βάση ρηξικέλευθος, αρνητής των κακών και μπροστάρης. Αυτός που δεν επαφίεται στα εύκολα, που αντιδράει στην αδικία, που μάχεται για το καλό των πολλών αψηφώντας τη δικιά του ζωή. Ο γενναίος πρέπει να παίρνει αποφάσεις υπέρ των πολλών, να στέκεται απέναντι σε ότι επιβουλεύεται την ελευθερία, την ισότητα, την ισονομία των ανθρώπων. Βλέπετε να υπάρχουν σήμερα τέτοιοι άνθρωποι;

Η ωραιότης της ζωγραφικής τέχνης είναι εξήγησις μεταξύ έρωτος και φιλοσοφίας ανάγνωσμα.

Χαμόγελο ζωής, οι άνθρωποι ντυμένοι είναι πιο ωραίοι. Γυμνά είναι τα όνειρά τους-αυτά ζωγραφίζω, τα όνειρα του κόσμου. Μια γυναίκα χαμένη ένας άντρας βυθισμένος στο αλκοόλ, δεν τον νοιάζει τι συμβαίνει γύρω του. Η γάτα δεν είναι καθενός.

Έχει σημασία τι είπαν ορισμένοι άνθρωποι κάποτε. Τα σχόλια, οι σκέψεις, οι συλλογισμοί, τα συναισθήματα που προκάλεσαν κάποιες γραφές, σκέψεις, ο θυμός, η οργή, ο φθόνος, η κακία, η κολακεία. Νομίζω πως περισσότερη αξία έχουν εκείνα που γίνονται εν βρασμώ γιατί δείχνουν το ποιόν και τον χαραχτήρα εκείνου που τα εξεσφενδονίζει...

Μπορείτε να διαγραφείτε όλοι από φίλοι μου όπως έχουν κάνει χιλιάδες μέχρι τώρα αλλά εγώ αυτά που νιώθω θα σας τα λέω είτε σας αρέσουν είτε όχι. Δεν έχω ανάγκη να σας κοροϊδεύω, πόσο μάλλον τον εαυτό μου.

Φυσικά οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν σε δόγματα και θρησκείες έχουν υψηλότερο δείχτη νοημοσύνης. Και στο κάτω της γραφής, πείτε μου έναν άθεο που προξένησε έστω έναν πόλεμο!

Ιστορικά είναι τεκμηριωμένο. Αν κανείς θέλει να εθελοτυφλεί, είναι άλλο. Απίστευτα λογικό πως ο άθεος άνθρωπος είναι πιο ελεύθερος.

Όποιος αρνείται πως η θρησκεία κάνει πιο βλάκες τους ανθρώπους είναι έξω από την ιστορικότητα του κόσμου μας. Αρχετυπικά ο άθεος πρωτόγονος είναι καλύτερος.

Τη σχέση μεταξύ θρησκευτικότητας και νοημοσύνης μελέτησαν σε βάθος χρόνου πολλών δεκαετιών Αμερικανοί ερευνητές. Και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως οι θρησκευόμενοι άνθρωποι έχουν χαμηλότερη νοημοσύνη κατά μέσο όρο σε σχέση με τους άπιστους, τους άθεους και τους αγνωστικιστές.

Μεταξύ άλλων, η μετα-ανάλυση επισημαίνει πως ήδη από την παιδική ηλικία όσο πιο έξυπνο είναι ένα παιδί (έχοντας υψηλότερο IQ), τόσο πιο πιθανό είναι να απομακρυνθεί από τη θρησκεία. Από την άλλη, στην τρίτη ηλικία, όσο πιο έξυπνος είναι ένας ηλικιωμένος, τόσο πιο πιθανό είναι να μην πιστεύει στον Θεό.

 

ΤΡΎΠΙΑ ΕΙΚΌΝΑ

 

 

Αντίδραση. Διόρθωσα το πληκτρολόγιο του νου, κάτι άλλο μας χρειάζεται, εκτός από γυναίκα, ποτό και μάθηση. Αντίδραση μη και δεν αφήσουμε τίποτε πίσω μας, ούτε χνάρι του πέλματος, μη και θα βουλιάξει η γης από την αμέριστη ελευθερία που μας χάρισαν, επειδή ποτέ δεν την πήραμε μόνοι μας, στα χέρια, τόσες φορές λογαριάζουμε να φτάσουμε κάπου, όχι στην απελπισία του εμβρύου, όχι στο άδικο, μα μόνο αυτό διδάσκουμε, αιτιατό μιας νοθευμένης περηφάνιας..

Χαρίσματα ενίοτε, ζωγραφίζω από πέντε αιώνες, άλλοτε γράφω, σπουδάζω τέχνες και ζωή, κουράστηκα τις συμβουλές, αρνήθηκα όλες τις ενοχές, σεβάστηκα την ανθρώπινη αδυναμία, κόλλησα σε έναν κορμό δέντρου την υποψία να γίνω καλύτερος, φοβάμαι το πρόστυχο, χτυπώ μια μπουνιά στον τοίχο και το χέρι μου δε ματώνει, είναι σπουδαίοι κάτι άνθρωποι λέω, εκείνοι που δεν παίρνουν τη μπουκιά από το στήθος του τριαντάφυλλου, αυτοί που αρνούνται να δεχτούν εύκολα την τρύπια εικόνα ενός χαλασμένου κόσμου, βολεμένου στη θέα του χαρτονομίσματος, που λυπάμαι γιατί έγινε έτσι, επειδή το βλέμμα κοιτάζει το άπειρο, πέρα από τα σύννεφα, προσπαθώντας να ξακρίσω το καλό σιτάρι που όμως κι αυτό δε φτάνει να σταματήσει την ανθρώπινη δυστυχία και, ίσως τα καλύτερα όπλα που αγάπησα να είναι τα πινέλα και η γραφίδα.

Η αλήθεια είναι πως άμα δεις τι ζωγράφιζε ο Ρούμπενς, είναι να μην πιάνεις πινέλο.

Γενικά βαριέμαι τις ανανεώσεις. Μελοδραματικά σκέφτομαι να προσθέσω χρώματα στην παλέτα, ν ανανεώσω τα παγάκια στο ψυγείο, το υγρό σαπούνι που τελειώνει πολύ γρήγορα στο σφουγγάρι, να ξύσω τη μύτη στο μολύβι μου που έχει φτάσει στο ξύλο και μου γδέρνει το χαρτί, ν ανανεώσω at last τον χρόνο ομιλίας στο κινητό. Επίσης τη γκαρνταρόμπα μου, που είναι του περασμένου αιώνα. Αυτά. Καλησπέρα σας.

Όλοι οι τρελοί γυρνάνε τη νύχτα, δεν έχουν αλλού να πάνε

ακουμπάνε στις τύχες τ ουρανού

Σα να είναι η τελευταία φορά που αγαπάνε

καμιά πόρτα δεν είναι ανοιχτή θεού.

Νομίζω πως η ανάγκη είναι μια απ τις φρικτότερες ιδιότητες που απέκτησε ο άνθρωπος της Δύσης. Εξ αιτίας της ανάγκης υποδουλώνει τα σπουδαιότερα συναισθήματα του. Γίνεται χαμερπής, χάνει την αυτοεκτίμηση του, υποδουλώνει την ελευθερία του σε συμβιβασμούς ανελέητους, ιδιαίτερα οικονομικούς που έχουν αντίκτυπο στην προσωπική του ζωή. Καλημέρα αναγκασμένοι όλου του κόσμου.

Μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ποιοι σ αγάπησαν και ποιους αγάπησες σ αυτή τη ζωή; Δραματικό ερώτημα αν μας αγάπησε περισσότερο ο φίλος, ο αδερφός, η μάνα, η γυναίκα, προτού φτάσεις να πεις πως είσαι - ήσουν πάντα ένας εντελώς μόνος.

 

 

 

ΠΆΝΤΑ ΚΆΠΟΙΟς ΕΠΙΒΙΏΝΕΙ

 

 

Πάντα κάποιος επιβιώνει, θυμόταν αιώνες τώρα, από την καταστροφή. Δεν υπάρχει η τέλεια καταστροφή, ομολογούσε στον εαυτό του, στους άλλους δεν έλεγε τίποτε. Μελετούσε τους ανθρώπους, έβγαζε το συμπέρασμα οριστικό πως όλοι μπορούσαν να γίνουν κακοί, όταν θα τους δίνονταν η ευκαιρία, ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός του. Κανέναν δεν έβγαζε απ έξω, όλοι ήταν στον ίδιο βούρκο. Άλλοι της άγνοιας, άλλοι της γνώσης. Λίγοι πραγματικά γνώριζαν γιατί υπάρχουν. Το πλήθος γεννιόταν, μεγάλωνε και ξαφνικά μια μέρα γινόταν γεροντάκι χωρίς να το καταλάβει. Όσοι επιζούσαν γιατί ένας μέρος των ανθρώπων πεθαίνουν νέοι. Δεν προλαβαίνουν να δουν την ωραιότητα της ζωής.
Είναι ωραία η ζωή; αναρωτιόταν συχνά ο Γιάννης Παράμετρος.
Δεν ήξερε ν απαντήσει με σαφήνεια. Ότι είναι κακιά η ζωή, το υποστήριζε με θέρμη, το έβλεπε, το ζούσε: οι άνθρωποι είχαν βγάλει τις καρδιές άλλων συνανθρώπων των, για θυσία σε θεούς, οι άλλοι τους τηγάνιζαν με καυτερό λάδι, άλλοι τους τύφλωναν, τους σταύρωναν, τους παλούκωναν, τους έριχναν μια σταγόνα στο κρανίο μέχρι να τρελαθούν. Δε χρειαζόταν περισσότερες αποδείξεις για αυτό. Η καλότητα υπήρχε κι αυτή. Εκδηλωνόταν κυρίως με φιλανθρωπίες, με χορηγίες των πλουσίων και από μέρους της Δημοκρατίας, που προσπαθούσε να δημιουργήσει ένα κράτος των ίσων-πράγμα που δε θα το κατόρθωνε ποτέ, ίσα-ίσα το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών μεγάλωνε. Το μίσος μεταξύ των παρέμενε αβυσσαλέο. Ο Παράμετρος περίμενε να γίνει κάποτε μια άλλη επανάσταση των φτωχών. Να έρθουν αυτοί στην εξουσία και στην ουσία ν αντικαταστήσουν τους πλούσιους και να γίνουν ακριβώς το ίδιο κι αυτοί.
-Πάντα κάποιος επιβιώνει; τον ρώτησε ο Μιχάλης με την τραγιάσκα που βγήκε εκείνες τις μέρες από τις φυλακές της Τίρυνθας.
Είχαν συναντηθεί το βράδυ για πρώτη φορά ελεύθεροι και η χαρά τους ήταν έκδηλη. Κάθισαν σ ένα ήσυχο μπαρ.
-Έγινες καλό παιδί; γέλασε ο Μιχάλης ο Βίκινγκς.
-Γεια σου ρε Βίκινγκ! απαντούσε.
-Δε μου απάντησες; πάντα κάποιος επιβιώνει;
-Άμα διαβάσεις την ανθρώπινη ιστορία θα δεις πως ποτέ δεν πέθαναν όλοι..

 

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ από το νέο μου μυθιστόρημα 

Ο ΑΣΤΡΆΓΑΛΟΣ 2

 

Είχα σχισμένη την αριστερή μου τσέπη. Το παντελόνι που φορούσα ήταν καινούργιο, το αγόρασα πριν χρόνια στις εκπτώσεις κι επειδή η μνήμη μου με μπερδεύει συνέχεια, ρίχνω συχνά τα ψιλά σ αυτή την αριστερή τσέπη. Μόλις νιώθω το κρύο νόμισμα να τσουλάει στο μπούτι μου, στον αστράγαλο και τελικά στην άσφαλτο, βλαστημάω που πάλι την έπαθα. Πιάνω τα κέρματα, όσα βρίσκω και προσπαθώ με το αριστερό χέρι να τα βάλω στη δεξιά τσέπη που όλως περιέργως παραμένει άσχιστη. Δύσκολο αλλά τα καταφέρνω. Ο κόσμος που διαβαίνει, με κοιτάζει περίεργα έτσι που μοιάζω με πίθηκα σ αυτή την ανάποδη κίνηση. Γιατί δεν τα βάζει με το δεξί που είναι το κανονικό; Σκέφτεται. Και να πεις ότι δεν έχω δεξί χέρι ...

Όμως εγώ συνεχίζω χρόνια αυτή την αναποδιά. Αλλά προχτές που πήρα το επίδομα ανεργίας-θα το λαβαίνουν όλοι οι άνεργοι από δω και πέρα, -μη φοβάστε, αν μείνετε άνεργοι- αποφάσισα να ράψω αυτή την τσέπη. Έψαξα στα συρτάρια να βρω κλωστή και βελόνι, θυμήθηκα τη μάνα μου, μια ζωή να ράβει, να ξηλώνει. Νευρίασα που δεν έβρισκα τίποτε. Αυτά τα αντικείμενα έχουν εξαφανιστεί από τα σύγχρονα σπίτια. Πήγα σε πέντε-έξι ψιλικατζίδικα, το πέτυχα. Κάθισα να βελονιάσω, γάμησε τα! Άιντε να βρεις την τρύπα με τόση στραβομάρα. Τέλος πάντων τη βρήκα. Την τρύπα. Θαύμασα τον εαυτό μου κι άρχισα να ράβω την αριστερή, σχισμένη τσέπη μου. Βέβαια, μη νομίσετε πως την έβγαλα έξω όπως έπρεπε, όχι. Την έραψα απ έξω, έτσι δηλαδή που να μην έχω αριστερή τσέπη και μετά γελώντας έραψα και την δεξιά! Έτσι που αυτό το παντελόνι να μην έχει τσέπες, ούτε κωλότσεπη. Και μ αρέσει, γιατί, όταν περπατάω στο δρόμο δε μου πέφτουν τα ψιλά, δε νιώθω την κρύα επαφή του μετάλλου στο μπούτι μου, στον αστράγαλο και γελάω ευτυχισμένος, ακόμα πιο πολύ, επειδή δεν έχω τι να κάνω τα χέρια μου. Που να τα βάλω. ..

 

ΕΝΆΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΉΛΙΟ

 

Ερημιά. Τόση ερημιά ποτέ δεν την είχα. Μέσα και έξω μου. Αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο έμεινα μόνος στην Αθήνα. Ξεκίνησα λοιπόν μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους χωρίς σαφή προσανατολισμό. Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, κάτι κρυβόταν αλλα δεν μπορούσα ν αναγνωρίσω. Βάδισα προς την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας αδιάφορος, σχεδόν κενός, όπως ήταν η Αθήνα όλη. Δεν κρατούσα τίποτε στα χέρια μου, ήθελα να πιω έναν καφέ κάπου ψηλά, να δω τον κόσμο από ψηλά, όπως τον έβλεπα τότε παιδί από τον Λυκαβηττό. Ναι, από παιδί είχα να πάω. Ίσως από τότε με τη Μαρία. Ναι, τότε ήταν που μας πήρε η κατηφόρα αγκαλιασμένους σφιχτά, σχεδόν μισόγυμνοι γλιστρούσαμε στις πευκοβελόνες-τι να γίνεται Μαρία;- και πέσαμε μέσα στα βάτα. Γεμίσαμε αγκάθια μα γελούσαμε. Ήταν μια ευτυχισμένη εικόνα αυτή. Αλλά τώρα δεν υπήρχε η Μαρία. Κι εγώ βάδιζα μεσημεριάτικα, με τον ήλιο κατά μέτωπο στην Ακαδημίας. Ήταν τόση η ερημιά που ούτε κάθε πεντακόσια μέτρα συναντούσες άνθρωπο. Έτσι, μπορούσες να κατουρήσεις άνετα στο δρόμο, στα πεζοδρόμια, στις βιτρίνες, χωρίς να σε ενοχλήσει κανείς. Ο ήχος του κάτουρου, λες και διασπούσε τα ντουβάρια, ακουγόταν παντού εκκωφαντικός -στην ερημια ο ήχος μεγαλώνει- τα βήματα μου αντηχούσαν επίσης σαν πυροβολισμοί. Κράπ! Κράπ, κράπ! Κοίταξα πίσω και είχα την εντύπωση πως κάποιος με ακολουθούσε. Κανείς. Μετά από διακόσια βήματα, ξανά τα ίδια. Τώρα ήμουν σχεδόν σίγουρος αφού είχα ακούσει τα βήματα του. Τίποτα. Αυτός που με κυνηγούσε δε φαινόταν, ήταν αόρατος. Έστησα χάμω το αυτί μου στην άσφαλτο. Ησυχία. Αφού εγω δεν περπατούσα, δεν ακουγόταν τίποτα. Κι έπειτα ποιος να με ακολουθεί και γιατί; Για ποιο λόγο; Μήπως είχαν μαντέψει τις προθέσεις μου να κάνω διακοπές στο Λυκαβηττό και προσπαθούσαν να με αποτρέψουν; Μπορεί. Σηκώθηκα όμως και συνέχισα το δρόμο μου. Πέρασα από την πλατεία Κολωνακίου. Ψυχή. Τα περίπτερα όλα κλειστά. Οι καφετέριες αμπαρωμένες. Λοξοδρόμησα κατά τη Δεξαμενή, άλλες αναμνήσεις, καθώς τα τζιτζίκια άρχισαν να με πυροβολούν. Κάτι ήταν κι αυτό. Σιγά- σιγά μπήκα μέσα στα πεύκα, προτίμησα τα μονοπάτια από τη δημοσιά. Ξεραΐλα κι αποπνιξία, μούσκεψα στον ιδρώτα, πνίγηκα στο κουρνιαχτό του απόηχου της μεγάλης πόλης που για λίγο είχα χάσει από τα μάτια μου. Για λίγο, γιατί όταν έφτασα ψηλά, μόνος μου-απίστευτο πράγμα! δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί. Μόνο εγώ κι ένα ελαφρύ αεράκι που ευτυχώς άρχισε να φυσάει εκείνη την μεσημεριάτικη ώρα. Πήγα προς την βορεινή πλευρά και ως δια μαγείας ένας μαυρούκος πωλούσε νερά και αναψυκτικά. Σεν ποιον πωλούσε; Δίπλα του ένας βρώμικος και κοκαλιασμένος σκύλος, γουργούριζε από την πείνα κι από την αφόρητη ζέστη. Πήρα ένα νερό αλλάξαμε μια ματιά με τον μαύρο-αυτοί οι μαύροι, κοιτάζουν αλλιώτικα απ τους λευκούς- και πήγα στις διόπτρες να κοιτάξω κάτω και γύρω στην Αθήνα, όπως έκανα τότε παιδί. Μέσα σ αυτό το χαύνο περιβάλλον, σ αυτή την ασπρισμένη ατμόσφαιρα που περιέβαλε την τεράστια πόλη, σκέφτηκα πως δεν κοιμόταν και δεν έμενε κανένας άνθρωπος. Είχαν φύγει όλοι με μιας. Λες και θα γινόταν σεισμός, λες και θα έπεφτε αρρώστια, άφησαν τα υπάρχοντα τους και πήγαν κατά διαόλου μεριά. Μπορεί να μη γύριζαν ποτέ. Κι αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Πάντα είχα έμμονες ιδέες αλλά τώρα τελευταία το παράκανα. Παράτησα τις διόπτρες, έτσι κι αλλιώς το θέαμα ήταν οικτρό και κατηφόρισα από την άλλη μεριά, προς την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπήκα μέσα στο δάσος κι αυτός που με ακολουθούσε έκρυψε τα χωμάτινα βήματα του. Σταμάτησα κάτω από τα μεγάλα πεύκα, κοίταξα γύρω, είδα ένα μέρος που έκανε για να ξαπλώσω. Την έπεσα εκεί ανάμεσα στα χόρτα και κοιμήθηκα μέχρι που σκοτείνιασε ο κόσμος.


 

ΠΡΩΤΟΤΥΠΊΑ.

 

 

 

Για την έκφραση πρωτοτυπία στην τέχνη μπορώ να πω μερικά πράγματα εδώ. Στην κυριολεξία η λέξη σημαίνει κάτι που γίνεται για πρώτη φορά και στη συνέχεια, πρωτότυπος είναι ο καινοτόμος, αυτός που δε μιμείται κάτι άλλο, ο ασυνήθιστος, ο καινοφανής. Σήμερα φαίνεται, πως δεν υπάρχει πρωτοπορία στην τέχνη από όταν τελείωσαν όλοι οι -ισμοί. Παγκόσμια οι εικαστικοί καλλιτέχνες δημιουργούν από τον πρωτόγονο κλασικισμό μέχρι τον κυβισμό. Όλα τα άλλα περί μετακυβισμού, μεταμοντερνισμού, αφηρημένου εξπρεσιονισμού κλπ, είναι μαλαγανιές κάποιων επιτήδειων κριτικών τέχνης. Ένας σύγχρονος ζωγράφος δημιουργεί σε πολυεπίπεδα, με πολλούς τρόπους. Η μεγάλη αξία της σημερινής ζωγραφικής πρωτοπορίας υπάρχει μόνο στην ιδέα. Στο νόημα της σύνθεσης κι αυτό μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε ζωγράφους εκτός κυκλωμάτων, σε ζωγράφους επαναστάτες που δε φοβούνται μη τους κάνει ντα ο καθηγητής ή αν δεν ακολουθήσει τις εντολές του γκαλερίστα-μάνατζερ θα χάσει την εικόνα του, το προφίλ του. Έτσι το πλείστον των ζωγράφων ακολουθούν μια πεπατημένη, μια μανιέρα, έναν ανελέητο επαναληπτισμό. 

ΜΟΥ ΑΡΈΣΟΥΝ ΟΙ ΆΝΤΡΕΣ 2

 

 

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ..

 Υπάρχουν λίγοι. Μετρημένοι στα δάχτυλα, που κρατούν τον
λόγο τους. Πάντα απορούσα με την αθέτηση, με το εντάξει μωρέ
και τι έγινε, δε χάλασε ο κόσμος. Δεν λέω εκείνο το παλιό,
οι άντρες φορούν παντελόνια αλλά όταν δίνεις μια υπόσχεση,
ένα λόγο, μια συνάντηση, οφείλεις ότι κι αν σου συμβεί, να
ενημερώσεις. Να πεις αγαπητέ μου το και το. Και όχι να
περιμένεις σα μαλάκας κάποιον που δεν θα έρθει ποτέ.
Κι ακόμα χειρότερο, όταν ξανασυντιέσαι τυχαία να σου λέει,
έλα τα παίρνεις όλα πολύ σοβαρά και δεν θα αντέξεις, η ζωή
θέλει και λίγο ξεχασιά. Τον πνίγεις ή δεν τον πνίγεις; όχι, δεν
είναι άντρες αυτοί που δεν ξέρουν να τιμούν τον λόγο τους.

ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ..

Ωω Μου αρέσουν οι γυναίκες που φοράνε ένα λινό γαλάζιο.
Περνάνε στο δρόμο και θροΐζει ανάμεσα στα σκέλια τους ένας
αέρας. Κι εγώ να μην έχω μια. Το σκέφτομαι τα απογεύματα
που βγαίνω στο παραθύρι μου και τις κοιτώ. Τότε λέω πως είναι
άδικο. Γιατί να μη μ αγαπάει κι εμένα ένας γαλάζιος αέρας;