ΤΗ ΓΛΏΣΣΑ ΈΞΩ

 

ΓΙΑ Ν ΑΛΛΑΞΩ ΧΑΡΑΧΤΗΡΑ.

 

 

 Έκανα τα μαλλιά μου κότσο, έτσι για ν αλλάξω χαραχτήρα
  και  βγήκα έξω στις έξι ακριβώς. Φόρεσα ένα εφαρμοστό
κολάν, κατηφόρισα την Ιπποκράτους με το μυαλό μου στο
μέσα της γης. Κοίταξα γύρω μου και προσπέρασα τους
δεκαπέντε περίεργους νταβατζήδες, αδιάφορα και σε όσους
με κοίταζαν περίεργα έβγαλα τη γλώσσα έξω. 

 

Όχι, που να
το παινευτώ αλλά γυμνασμένος που είμαι έβαλα τις παλάμες
μου στο έδαφος, σηκώθηκα κάθετος κι άρχισα να περπατάω,
έτσι με αυτόν τον τρόπο. Σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα και
από δω και πέρα έτσι θα βάδιζα κι έτσι θα έβλεπα τον κόσμο.

 

ΔΥΤΙΚΆ ΤΗΣ ΆΜΜΟΥ

 

 

Ποτέ δεν ήμασταν μόνοι σου λένε. Σου λέει.

 

Περιμένουν απάντηση από τον ανθρωπάκο που πήγε μετανάστης στην χώρα της άμμου, και τον έχωσαν χρόνια κάτω απ΄αυτήν στα ορυχεία, να τους εξηγήσει την κατάσταση. Είναι να μη βαράς το κεφάλι σου στον τοίχο;.

 

Ο θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο για τους θνητούς. Ότι πολύ αγαπήσαμε τη ζωή και μισήσαμε το λόγο πως κάποτε θα φύγουμε από εδώ και δε θα γεννηθεί κανείς αθάνατος. Θα ψάχνουμε όμως εμείς πάντα το ελιξήριο [ λίθος της γνώσης ] της αθανασίας κι ας ξέραμε πως όταν γεννηθήκαμε δε μας ρώτησε κανείς.

 

Βγήκα μια βόλτα στην πλατεία Εξαρχείων. Η ώρα πλησιάζει δυο. Κόσμος πολύς, γεμάτη. Μου άρεσε. Μερικοί ερωτευμένοι, χαϊδεύονταν, φιλιούνταν. Ωραία ήταν, είχε μια ζωντάνια. Εμείς κλεισμένοι πίσω απ τα κομπιούτερς δακτυλογραφούμε κάνοντας πράξεις σε χοντρά, λογιστικά βιβλία. Και νομίζουμε πως ο κόσμος καίγεται.

 

Ήμουν ατίθασος, υπερόπτης χωρίς να το ξέρω. Πολλές φορές βίαιος, επαναστατικός. Με ζήμιωσε αυτή μου η "αυθάδεια" προς τη ζωή. Αν ξεκινούσα πάλι θα σεβόμουν περισσότερο τις μετριότητες της.

 

Πολλοί άνθρωποι θα λέγανε εύκολα πως δεν αξίζαμε τίποτα. Με κουράζει αυτό στη ζωή. Κι αν δεν αξίζαμε δε θα το ξέραμε μονάχοι; Υπήρξαμε τόσο ηλίθιοι όσο αυτοί νόμιζαν; Κι έπειτα εμείς δεν το είπαμε αυτό σε κανέναν κατάμουτρα; δεν αξίζει να ζεις. Είχαμε το σθένος της ολιγάρκειας μας.

Ωραίοι!

Όσοι δε μετάνιωσαν για τίποτα

Ποτέ μη πενθούντες για το αύριο

βεβαιωθέντες για τον θάνατο της αλωπεκούς.

Χάρισα ένα πίνακα μου, σε δυο άγνωστους. Περνούσαν τυχαία από το χώρο μου. Ένα ζευγάρι. Ήταν πολύ ευτυχισμένοι που τους αγάπησα για τόσο λίγο. Ξέρω πως θα τον αγαπάνε για πάντα. Δεν είχα τι άλλο να τους δώσω. [Μετάνιωσα γιατί αγάπησα τόσο πολύ τους ανθρώπους.] Είμαι ένα μικρό πράγμα από σας.

σημειώσεις στις άκρες των βιβλίων.

Ο ΦΤΩΧΌΣ ΕΊΝΑΙ ΒΛΆΚΑΣ

 

τώρα όποιος φοβάται να μείνει στο
σπίτι του

μη βγει έξω.

..σκέφτηκα πως τελικά είμαστε ηλίθιοι

Πίσω από μια ψεύτικη πραγματικό-
τητα.

Πίσω από καμουφλαρισμένες
υποσχέσεις
ότι τάχα θα φτιάξουν
κάποτε τα πράγματα, κρύβεται η στυγνή
αλήθεια.
Τα πράγματα
δεν θα φτιάξουν ποτέ για τους φτωχούς.

 

ο φτωχός δεν πρόκειται να
ξαναγαμήσει...
και ο απλούστερος
λόγος για αυτήν την εξήγα, είναι
που ο
φτωχός είναι αμόρφωτος.
Είναι βλάκας.

πως θα μπορέσει ένας βλάκας και
μισός
να κερδίσει τον
χαφιέ του καπιταλισμού;

 

 

 

 Όλοι κάτι κλέβουν στη ζωή

αλίμονο σ αυτούς που δεν έμαθαν να κλέβουν τους έφαγε
η τιμιότητα και η αξιοπρέπεια των φτωχών

 

 

 

ΖΩΓΡΑΦΊΖΟΝΤΑΣ ΔΥΟ ΦΙΛΙΆ

  

 

Η ΚΑΤΑΓΩΓΉ ΤΗΣ ΣΆΡΚΑΣ. Μελετώ το εσπερίδιο. Τη σάρκα μας. Η πορτοκαλέα είναι αειθαλές, εμείς δεν είμαστε. Δεν ξέρω γιατί καταπιάστηκα με το πορτοκάλι. Το πορτοκαλάκι είναι βασικό μας φρούτο, η ομοιότητα, η παρομοίωση με την υγρή γυναίκα. Όλοι περιμένουν στη γωνία να τουφεκίσουν. Μπαμ!

ΠΡΟΣΧΈΔΙΟ Η προετοιμασία μιας θεματικής έκθεσης με αντικείμενο το πορτοκάλι. Κάπως παραμελημένο, μου φάνηκε σε σχέση με άλλα φρούτα. Αχλάδια, μήλα, ροδάκινα και σταφύλια που παραείναι ζωγραφισμένα από τον Σεζάν μέχρι τον Τέτση.

Ζωγραφίζοντας δυο

φιλάκια

 

πορτοκαλιού-αρχή μιας καινούργιας αναζήτησης, έχω πάντα την αίσθηση πως ποτέ ένα πράγμα δεν είναι μόνο του, δε στέκει από μόνο του.

 Ένα χέρι που δίνει, ένα άλλο χέρι που κρατάει, μάτια που κοιτάνε μέσα από τα σύννεφα, πίσω από τον ουρανό, ένας κόσμος χαρούμενος; βλέμματα ίσια, αγαπημένα- κάτω τα φρούτα, πηγή ζωής, αφθονίας, ένας κόσμος που καίγεται για να ζήσει και κάποιοι δεν τον αφήνουν, ένας Ανοιξιάτικος έρωτας, άνθρωποι που έτσι έμαθαν και τους άρεσε.

Αυτή η περιπέτεια με το πορτοκάλι συνεχίζεται και η γυναίκα που κοιτάζει το πρόσωπο της στο νερό, στη θάλασσα είναι μόνη. Όλες οι γυναίκες είναι μόνες. [Μοντέλο η Αριάνα.]

 

Τίποτε πιο λατρευτό από το ψέμα, πως θα μ αγαπάς για πάντα, όμως ο πίνακας είναι αληθινός, όπως κι εγώ που ζωγραφίζω εσένα, το κομμένο πορτοκάλι σε τομή εγκάρσια και τα λουλούδια και τα φύλλα, οι πορτοκαλανθοί που μάζεψα απ το πρωί και που θα βρουν κι αυτοί μια θέση στη ζωγραφιά μου, όλα είναι αληθινά εκτός από μένα και εσένα, γιατί έτσι το παραμύθι μας θα είναι πιο αληθινό, πως υπήρξαμε στη φαντασία του ζωγράφου, του ποιητή, σαν ιδανικοί εραστές της ουτοπίας.  

ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΊΣΟΙ!

 

Η Γεωμετρία, η ζωγραφική χωρίς όγκο, η απλοποίηση της μορφής, χωρίς πλαστική γοητεία, Πολ Κλεε, Μόντριαν και Μάλεβιτς, κάθετες και οριζόντιες γραμμές, οικονομία και λιτότητα ή παραβίαση κάθε ορίου, όρα Νταλί, Τζάκσον Πόλοκ, ίσως περισσότερο απ όλα αυτά να με έλκει η δύναμη του πνεύματος κι ακόμα κάτι σπουδαίο! πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας!

 

Κοιτάζουμε το φαίνεσθαι-σπάνια το μέσα. Το χαμόγελο κι όχι τη λύπη. Κι έχουμε δίκιο. Η Γκέρνικα και ο Αλέφαντος, τέλειος συνδυασμός. Θέλω να πω, πως την τραγωδία την έχουμε μέσα μας, δεν είναι ανάγκη να μας την δείχνουν, κάθε ώρα κάθε στιγμή. Όμως ο Αλέφαντος δεν την γνωρίζει, την τραγωδία, ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που δεν τους αγγίζουν τα γεγονότα από μέσα τους, θέλουν την επιφάνεια! το φαίνεσθαι! το φαινόμενο και μπορεί να έχουν δίκιο. Η Γκέρνικα είναι αρχαία τραγωδία, είναι η παντοτινή και ο Πικάσο ξανάφερε την εικόνα της, μέσα και έξω μας. Όμως εγώ βλέπω στο πρόσωπο του Αλέφαντου και του κάθε τέτοιου ανθρώπου, την τραγωδία της αγνωσίας, την ειρωνεία πως τάχα βλέπει τα πράγματα από ψηλά! κι ας μην ξέρει πόσο κάνει δύο συν μηδέν 

 

Είμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό; 

 

Χαλάσματα, περιορισμένης ευθύνης δεν είχα ψωμί
νέος
έτρεχα στις ερωμένες, δεν έλεγε τίποτε το δέντρο
αλλά, ναι, μεγάλες κουβέντες στο κατάστρωμα
πως θα φτιάχναμε καινούργιο πλοίο και το θέμα είναι πως δε σε λυπάται κανείς
και γιατί άραγε; τα χρώματα φλόμωσαν στην κορφή του δέντρου
οι φθόγγοι δεν τρέχουν στις ράγες του τρένου, όλα τα δεν μαζεύτηκαν στη μπαρουταποθήκη και πυροβολούν την αξιοπρέπεια
λίγοι παραμένουν στην προκυμαία, τα χουμε πει όλα άραγε; και δεν αφήσαμε μια στάλα νερό;

 

Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΈΚΠΛΗΞΗ

 

Προσπάθησα να ζωγραφίσω τη ματαιότητα των ανθρώπων μα δε το κατάφερα. Είναι υπέρ άνω αξιών.

 

 

 

Αβυσσαλέα μίσος. Πλούσιοι εναντίον φτωχών.

 

 

 

 

Για πρωινό δεν είναι κι άσχημα. Μου αρέσει το έξυπνο μυαλό λίγων ανθρώπων και το ωραίο σώμα πολλών γυναικών.

 

 

 

 

Η μεγαλύτερη έκπληξη μου ήταν, όταν κατάλαβα πως οι άλλοι είναι πιο δυστυχισμένοι από μένα.

  

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΣΟΥ

 

 

Ο Ελληνικός λαός πιστεύει ακόμα σε γιατροσόφια φλιτζάνια,
σε αγίους, σε χαρτορίχτρες. Για ποιο λόγο αυτοί που δεν
ασχολούνται με τέτοιες αηδίες, να μην πιάνουν κορόιδα
όλους τους υπόλοιπους; Τους φτωχομπινέδες, τους αγράμ-
ματους, τους βλάκες; Πως να μην πάμε έτσι και χειρότερα;
Πως να μη μας στέλλουν Γάλλους οργανωτές στα Υπουργεία
με αυτές τις παρόλες που κάνουμε και λέμε; Θα είμαστε
τουλάχιστον για έξι χρόνια έξω από τις αγορές επιβεβαιώνουν
και οι μετριότεροι οικονομολόγοι.
Είμαστε μια νέα Δημοκρατία επαναλαμβάνουν οι ειδικοί,
μόνον τριανταπέντε ετών- τι κι αν εμφανίστηκε εδώ η
Δημοκρατία πριν από 2.500 χρόνια! Το πισωγύρισμα της
Ιστορίας, οι μεσαίωνες, μας πλάκωσαν και τα σκοτεινά
μπουντρούμια ξανάνοιξαν τις πύλες τους. Πως να μην ανοίξουν,
όταν διαβάζουμε ακόμα γέροντες Παϊσιους και πατέρες
Παχώμιους! Είμαστε κατά 90 % ένας αφελής λαός. Ένας λαός μεμψίμοιρος, ημιμαθής, αδιάβαστος, δεισιδαίμων.

Τι να πει κανείς, όταν οι συμβουλές του Παϊσιου γίνονται
μπεστ σέλερ και διαφημίζονται από την τηλεόραση... Ακούστε
ανοησίες, αφέλειες, απλοικότητες που διαβάζει ο σύγχρονος
Έλληνας:
-Πως πάτε με την υγεία; [ρωτούν τον... Άγιο Παϊσιο.]
-Ε, καλά, τώρα παρουσιάστηκαν κι άλλα. Όλα χρειάζονται,
πως να πάω επάνω με άδεια χέρια.
-Πως πας με τα μάτια, φοράς γυαλιά;
-Ε, όλα εδώ θα μείνουν και τα μάτια και τα γυαλιά και τα
συκώτια και τα πνεύματα..
Ο Ελληνικός λαός πιστεύει ακόμα σε αγίους, σε γιατροσόφια,
σε φλιτζάνια, σε χαρτορίχτρες. Για ποιο λόγο αυτοί που δεν
πιστεύουν να μην πιάνουν κορόιδα όλους τους υπόλοιπους;
Τους φτωχομπινέδες, τους αγράμματους, τους βλάκες; Δεν
υπάρχει ελεημοσύνη σε έναν κόσμο σκληρό και απάνθρωπο.

 

 

ΑΓΑΠΌΝΕΡΟ

 

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

 

Τα τέλεια σκουπίδια! ζωγραφική με ότι έχουμε γύρω μας. Σκόνες, σπασμένα σπίρτα, ξυλάκια, κόλλες. εξώφυλλα βιβλίων, ξύσματα μολυβιών, απόδοση ενός τοπίου ήθελα να φτιάξω, κάπου στη θάλασσα, κάπου σε μια παραλία βρώμικη που μας άρεσε επειδή ήμασταν μαζί.

 

Έδωσα φαί-τουρλού ένα τάπερ σε μια φίλη και μου έφαγε και το... τάπερ! [Απόδειξη πως στο τουρλού είμαι σεφ-κάποια στιγμή να σας γράψω τη συνταγή.]

Ένας συγγραφέας αποτυγχάνει όταν οι απόψεις του δεν ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο.  

Είδες πως όλα κάποτε στερεύουν; εκτός απ την καλημέρα! [Αγαπόνερο!, ωραία λέξη. παρεμπιπτόντως δεν ξέρω πόσοι διαγράφηκαν μετά από την χτεσινή μου δημοσίευση για τους Ιουδαίους και τα θρησκευτικά.]

Λοιπόν, παιδιά της νύχτας που αρχίζει σε λίγο, να σας πω ένα νέο. Σιγά, μην τρομάζετε! δεν είναι όλα τα νέα κακά όπως λένε οι φίλοι μας οι ..Εγγλέζες! Μερικές παραείναι ωραίες ε; Αλλά έχει και κάτι αρχίδια! παιδιά..άντρες, καλέ εννοώ, αλλά ξέχασα από που άρχισα; α, ναι, θα σας πω ένα νέο αλλά μη βιάζεστε [ μια ζωή θυμάμαι να μου λένε μη βιάζεσαι, ευτυχώς δε μου το λέει κι η γυναίκα μου στο..κρεβάτι-αυτό θέλει παρένθεση στην παρένθεση αλλά πειράζει; όχι δεν πειράζει!]. Που είχαμε μείνει; α, ναι στο νέο που θα σας πω. Εντάξει δεν είναι και πολύ σπουδαίο...να σας το πω; Λοιπόόόόν, εκεί που καθόταν τι του πέρασε απ το μυαλό; καλό εεεε; πάντα τα παλιά είναι καλά, δε γαμιέται, εκεί θα κολλήσουμε τώρα...ναι, αυτό είναι το νέο: η Πετρούλα συνεχίζει να μας δείχνει τον κώλο της στο έξτρα. Ντάξει ρε! μην πετάτε πέτρες! ουφ! σας βαρέθηκα! Δεν τολμάει να πει κάτι κάποιος εδώ μέσα. Άει σιχτίρ! Τι σαστε σεις ρε!