ΖΩΓΡΑΦΊΖΟΝΤΑΣ ΔΥΟ ΦΙΛΙΆ

  

 

Η ΚΑΤΑΓΩΓΉ ΤΗΣ ΣΆΡΚΑΣ. Μελετώ το εσπερίδιο. Τη σάρκα μας. Η πορτοκαλέα είναι αειθαλές, εμείς δεν είμαστε. Δεν ξέρω γιατί καταπιάστηκα με το πορτοκάλι. Το πορτοκαλάκι είναι βασικό μας φρούτο, η ομοιότητα, η παρομοίωση με την υγρή γυναίκα. Όλοι περιμένουν στη γωνία να τουφεκίσουν. Μπαμ!

ΠΡΟΣΧΈΔΙΟ Η προετοιμασία μιας θεματικής έκθεσης με αντικείμενο το πορτοκάλι. Κάπως παραμελημένο, μου φάνηκε σε σχέση με άλλα φρούτα. Αχλάδια, μήλα, ροδάκινα και σταφύλια που παραείναι ζωγραφισμένα από τον Σεζάν μέχρι τον Τέτση.

Ζωγραφίζοντας δυο

φιλάκια

 

πορτοκαλιού-αρχή μιας καινούργιας αναζήτησης, έχω πάντα την αίσθηση πως ποτέ ένα πράγμα δεν είναι μόνο του, δε στέκει από μόνο του.

 Ένα χέρι που δίνει, ένα άλλο χέρι που κρατάει, μάτια που κοιτάνε μέσα από τα σύννεφα, πίσω από τον ουρανό, ένας κόσμος χαρούμενος; βλέμματα ίσια, αγαπημένα- κάτω τα φρούτα, πηγή ζωής, αφθονίας, ένας κόσμος που καίγεται για να ζήσει και κάποιοι δεν τον αφήνουν, ένας Ανοιξιάτικος έρωτας, άνθρωποι που έτσι έμαθαν και τους άρεσε.

Αυτή η περιπέτεια με το πορτοκάλι συνεχίζεται και η γυναίκα που κοιτάζει το πρόσωπο της στο νερό, στη θάλασσα είναι μόνη. Όλες οι γυναίκες είναι μόνες. [Μοντέλο η Αριάνα.]

 

Τίποτε πιο λατρευτό από το ψέμα, πως θα μ αγαπάς για πάντα, όμως ο πίνακας είναι αληθινός, όπως κι εγώ που ζωγραφίζω εσένα, το κομμένο πορτοκάλι σε τομή εγκάρσια και τα λουλούδια και τα φύλλα, οι πορτοκαλανθοί που μάζεψα απ το πρωί και που θα βρουν κι αυτοί μια θέση στη ζωγραφιά μου, όλα είναι αληθινά εκτός από μένα και εσένα, γιατί έτσι το παραμύθι μας θα είναι πιο αληθινό, πως υπήρξαμε στη φαντασία του ζωγράφου, του ποιητή, σαν ιδανικοί εραστές της ουτοπίας.  

ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΊΣΟΙ!

 

Η Γεωμετρία, η ζωγραφική χωρίς όγκο, η απλοποίηση της μορφής, χωρίς πλαστική γοητεία, Πολ Κλεε, Μόντριαν και Μάλεβιτς, κάθετες και οριζόντιες γραμμές, οικονομία και λιτότητα ή παραβίαση κάθε ορίου, όρα Νταλί, Τζάκσον Πόλοκ, ίσως περισσότερο απ όλα αυτά να με έλκει η δύναμη του πνεύματος κι ακόμα κάτι σπουδαίο! πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας!

 

Κοιτάζουμε το φαίνεσθαι-σπάνια το μέσα. Το χαμόγελο κι όχι τη λύπη. Κι έχουμε δίκιο. Η Γκέρνικα και ο Αλέφαντος, τέλειος συνδυασμός. Θέλω να πω, πως την τραγωδία την έχουμε μέσα μας, δεν είναι ανάγκη να μας την δείχνουν, κάθε ώρα κάθε στιγμή. Όμως ο Αλέφαντος δεν την γνωρίζει, την τραγωδία, ναι, υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που δεν τους αγγίζουν τα γεγονότα από μέσα τους, θέλουν την επιφάνεια! το φαίνεσθαι! το φαινόμενο και μπορεί να έχουν δίκιο. Η Γκέρνικα είναι αρχαία τραγωδία, είναι η παντοτινή και ο Πικάσο ξανάφερε την εικόνα της, μέσα και έξω μας. Όμως εγώ βλέπω στο πρόσωπο του Αλέφαντου και του κάθε τέτοιου ανθρώπου, την τραγωδία της αγνωσίας, την ειρωνεία πως τάχα βλέπει τα πράγματα από ψηλά! κι ας μην ξέρει πόσο κάνει δύο συν μηδέν 

 

Είμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό; 

 

Χαλάσματα, περιορισμένης ευθύνης δεν είχα ψωμί
νέος
έτρεχα στις ερωμένες, δεν έλεγε τίποτε το δέντρο
αλλά, ναι, μεγάλες κουβέντες στο κατάστρωμα
πως θα φτιάχναμε καινούργιο πλοίο και το θέμα είναι πως δε σε λυπάται κανείς
και γιατί άραγε; τα χρώματα φλόμωσαν στην κορφή του δέντρου
οι φθόγγοι δεν τρέχουν στις ράγες του τρένου, όλα τα δεν μαζεύτηκαν στη μπαρουταποθήκη και πυροβολούν την αξιοπρέπεια
λίγοι παραμένουν στην προκυμαία, τα χουμε πει όλα άραγε; και δεν αφήσαμε μια στάλα νερό;

 

Η ΜΕΓΑΛΎΤΕΡΗ ΈΚΠΛΗΞΗ

 

Προσπάθησα να ζωγραφίσω τη ματαιότητα των ανθρώπων μα δε το κατάφερα. Είναι υπέρ άνω αξιών.

 

 

 

Αβυσσαλέα μίσος. Πλούσιοι εναντίον φτωχών.

 

 

 

 

Για πρωινό δεν είναι κι άσχημα. Μου αρέσει το έξυπνο μυαλό λίγων ανθρώπων και το ωραίο σώμα πολλών γυναικών.

 

 

 

 

Η μεγαλύτερη έκπληξη μου ήταν, όταν κατάλαβα πως οι άλλοι είναι πιο δυστυχισμένοι από μένα.

  

ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΣΟΥ

 

 

Ο Ελληνικός λαός πιστεύει ακόμα σε γιατροσόφια φλιτζάνια,
σε αγίους, σε χαρτορίχτρες. Για ποιο λόγο αυτοί που δεν
ασχολούνται με τέτοιες αηδίες, να μην πιάνουν κορόιδα
όλους τους υπόλοιπους; Τους φτωχομπινέδες, τους αγράμ-
ματους, τους βλάκες; Πως να μην πάμε έτσι και χειρότερα;
Πως να μη μας στέλλουν Γάλλους οργανωτές στα Υπουργεία
με αυτές τις παρόλες που κάνουμε και λέμε; Θα είμαστε
τουλάχιστον για έξι χρόνια έξω από τις αγορές επιβεβαιώνουν
και οι μετριότεροι οικονομολόγοι.
Είμαστε μια νέα Δημοκρατία επαναλαμβάνουν οι ειδικοί,
μόνον τριανταπέντε ετών- τι κι αν εμφανίστηκε εδώ η
Δημοκρατία πριν από 2.500 χρόνια! Το πισωγύρισμα της
Ιστορίας, οι μεσαίωνες, μας πλάκωσαν και τα σκοτεινά
μπουντρούμια ξανάνοιξαν τις πύλες τους. Πως να μην ανοίξουν,
όταν διαβάζουμε ακόμα γέροντες Παϊσιους και πατέρες
Παχώμιους! Είμαστε κατά 90 % ένας αφελής λαός. Ένας λαός μεμψίμοιρος, ημιμαθής, αδιάβαστος, δεισιδαίμων.

Τι να πει κανείς, όταν οι συμβουλές του Παϊσιου γίνονται
μπεστ σέλερ και διαφημίζονται από την τηλεόραση... Ακούστε
ανοησίες, αφέλειες, απλοικότητες που διαβάζει ο σύγχρονος
Έλληνας:
-Πως πάτε με την υγεία; [ρωτούν τον... Άγιο Παϊσιο.]
-Ε, καλά, τώρα παρουσιάστηκαν κι άλλα. Όλα χρειάζονται,
πως να πάω επάνω με άδεια χέρια.
-Πως πας με τα μάτια, φοράς γυαλιά;
-Ε, όλα εδώ θα μείνουν και τα μάτια και τα γυαλιά και τα
συκώτια και τα πνεύματα..
Ο Ελληνικός λαός πιστεύει ακόμα σε αγίους, σε γιατροσόφια,
σε φλιτζάνια, σε χαρτορίχτρες. Για ποιο λόγο αυτοί που δεν
πιστεύουν να μην πιάνουν κορόιδα όλους τους υπόλοιπους;
Τους φτωχομπινέδες, τους αγράμματους, τους βλάκες; Δεν
υπάρχει ελεημοσύνη σε έναν κόσμο σκληρό και απάνθρωπο.

 

 

ΑΓΑΠΌΝΕΡΟ

 

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

 

Τα τέλεια σκουπίδια! ζωγραφική με ότι έχουμε γύρω μας. Σκόνες, σπασμένα σπίρτα, ξυλάκια, κόλλες. εξώφυλλα βιβλίων, ξύσματα μολυβιών, απόδοση ενός τοπίου ήθελα να φτιάξω, κάπου στη θάλασσα, κάπου σε μια παραλία βρώμικη που μας άρεσε επειδή ήμασταν μαζί.

 

Έδωσα φαί-τουρλού ένα τάπερ σε μια φίλη και μου έφαγε και το... τάπερ! [Απόδειξη πως στο τουρλού είμαι σεφ-κάποια στιγμή να σας γράψω τη συνταγή.]

Ένας συγγραφέας αποτυγχάνει όταν οι απόψεις του δεν ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο.  

Είδες πως όλα κάποτε στερεύουν; εκτός απ την καλημέρα! [Αγαπόνερο!, ωραία λέξη. παρεμπιπτόντως δεν ξέρω πόσοι διαγράφηκαν μετά από την χτεσινή μου δημοσίευση για τους Ιουδαίους και τα θρησκευτικά.]

Λοιπόν, παιδιά της νύχτας που αρχίζει σε λίγο, να σας πω ένα νέο. Σιγά, μην τρομάζετε! δεν είναι όλα τα νέα κακά όπως λένε οι φίλοι μας οι ..Εγγλέζες! Μερικές παραείναι ωραίες ε; Αλλά έχει και κάτι αρχίδια! παιδιά..άντρες, καλέ εννοώ, αλλά ξέχασα από που άρχισα; α, ναι, θα σας πω ένα νέο αλλά μη βιάζεστε [ μια ζωή θυμάμαι να μου λένε μη βιάζεσαι, ευτυχώς δε μου το λέει κι η γυναίκα μου στο..κρεβάτι-αυτό θέλει παρένθεση στην παρένθεση αλλά πειράζει; όχι δεν πειράζει!]. Που είχαμε μείνει; α, ναι στο νέο που θα σας πω. Εντάξει δεν είναι και πολύ σπουδαίο...να σας το πω; Λοιπόόόόν, εκεί που καθόταν τι του πέρασε απ το μυαλό; καλό εεεε; πάντα τα παλιά είναι καλά, δε γαμιέται, εκεί θα κολλήσουμε τώρα...ναι, αυτό είναι το νέο: η Πετρούλα συνεχίζει να μας δείχνει τον κώλο της στο έξτρα. Ντάξει ρε! μην πετάτε πέτρες! ουφ! σας βαρέθηκα! Δεν τολμάει να πει κάτι κάποιος εδώ μέσα. Άει σιχτίρ! Τι σαστε σεις ρε!  

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΌΦΑΤΣΑ

 

Υποτίθεται πως οι κουλτουριάρηδες δεν είναι ποδοσφαιρόφιλοι,
εγώ τουναντίον ανήκω σ αυτούς που αγαπάνε το ποδόσφαιρο
και γενικότερα τον αθλητισμό [άρα δεν είμαι κουλτουριάρης]
κι έπαιξα σε κάποιες μικρές κατηγορίες μπάλα σε
ικανοποιητικό μέχρι πολύ καλό επίπεδο, ταχύτατος με
επιτάχυνση στο μικρό χώρο, γύρω στα δώδεκα δευτερόλεπτα
το κατοστάρι, δεξιοπόδαρος αν και το αριστερό δεν το είχα
μόνο για να περπατώ, έτσι έλεγε ο Βασιάδης μια
ποδοσφαιρόφατσα, αμυντικός από κείνους που έσπαγαν
κνήμες κι όταν με μάρκαρε ακόμα και στις προπονήσεις
το βρίσιμο και το σκληρό του μαρκάρισμα με έκαναν να
φοβηθώ για τη σωματική μου ακεραιότητα κι ενώ μπορούσα
να ακολουθήσω μια ένδοξη καριέρα, κάποια άλλα ζωγραφικά
και συγγραφικά προτερήματα, με έριξαν από το βάρθρο αυτό
και επέλεξα να παίζω με τους βετεράνους, από Βαμβακούλα
μέχρι Σάντμπερκ, ένας Σουηδός φορ που είχε βγεί και
πρώτος σκόρερ στο μεγάλο πρωτάθλημα μας που με ρωτούσε
με έκπληξη, σε σπασμένα Ελληνικά, Κώστας σε ποια ομάδα
παίζει εσύ, δεν μπορεί, πρέπει εσύ παίζει σε μεγάλη ομάδα, μέχρι Παπαιωάνου, και άλλους που δε μου έρχονται τώρα στο νου και αυτό που ήθελα να πω πω δεν το ξεκίνησα ακόμα, για τον Μαραντόνα ήθελα να μιλήσω και είναι αλήθεια πως χρόνια
τώρα, από μικρό παιδί που διαβάζω τον αθλητικό τύπο και παρακολουθώ ποδόσφαιρο, ποτέ δεν ήμουν φανατικός
οπαδός, λέω πως είμαι Ολυμπιακός, αν και δεν το πιστεύω
επειδή πάντα μου άρεσαν κατά καιρούς όλες οι ομάδες
που έπαιξαν καταπληκτικό ποδόσφαιρο, από τον Παναθηναικό
του Δομάζου, τον Άρη του Ντίνου Κούη, του Κεραμιδά και των άλλων, τον Ηρακλή του Χατζημαναγή, την ΑΕΚ του Τσάρτα
και τον ανεπανάληπτο Μαραντόνα, που νομίζω σε σύγκριση
με τον Πελέ υπερτερούσε όλα εκτός από την κεφαλιά που
όμως, αυτό το κεφάλι του Μαραντόνα, μας έδειξε για μια
ακόμα φορά πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αλανόπαιδο
στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής, μια μπαλόφατσα που όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο τις καταλαβαίνουν από μακριά τι
κουμάσια είναι, τι σκατόφατσες και αλητόβιοι τύποι και πως
αυτός δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πως οι ποδοσφαιριστές είναι ανεγκέφαλοι, μέχρι σημείου ν απορείς πως είναι δυνατόν αυτός ο ανόητος να κάνει τέτοια πράγματα με τη μπάλα και εκτός αυτού, ο Μαραντόνα εκτός γηπέδων μοιάζει με έναν κακομοίρη πρεζάκια, από εκείνους που δεν έχουν ή και δεν ξέρουν ν αρθρώσουν λέξη, γιατί υπάρχουν και λίγα πρεζόνια που δεν έχουν καεί εντελώς ακόμα, και, περίπου πιστεύω πως αθλητικά, μόνο αυτός ο Ρονάλντο ο Πορτογάλος τον έχει ξεπεράσει, γιατί ο Μέσι δεν κάνει για τέτοιες συγκρίσεις αν και εγώ θεωρώ με
καλύτερο όλων αυτών, εκείνο τον καπνισιάρη και στεγνό
Ολλανδό, τον Γιόχαν Κρόιφ, ως τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή
του πλανήτη γη, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά
σε ένα ματς με την Εθνική μας στο Καραισκάκης, τότε που η Ολλανδοί έπαιζαν το πιο ξέφρενο ποδόσφαιρο που έχει παιχτεί
σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Ο Μαραντόνα, λοιπόν είναι συγκρίσιμος για καλύτερος ποδοσφαιριστής αλλά και για
χειρότερος των ανθρώπων, όπως ο Χάιντεγκερ ήταν ο μέγιστος
των φιλοσόφων αλλά και ο χείριστος των ανθρώπων.

ΡΕ ΠΟΥΣΤΌΜΑΓΚΑ

 

...Μεταφορικά ο Έλληνας λέει τον άλλο Έλληνα , μαλάκα...

Γενικότερα είμαστε λαός βωμολόχων.

Αν παρατηρήσετε ακόμα και στο διαδίκτυο, όπου πέφτει
αλλαξοκωλιά και γαμησάκι,.. να, όλοι από κοντά να πουν
την γνώμη τους.  Να κωλοτριφτούνε. Αλλα το γαμήσι
συνήθως γίνεται με δύο..και η μαλακία είναι μοναχικό
γαμήσι...Ρε, τι μαλακία είπες τώρα! άλλο αυτό...Μεταφορικά
ο Έλληνας λέει τον άλλο Έλληνα μαλάκα,δηλαδή αποβλα-
κωμένο...Γιατί στην ουσία δεν είναι ούτε μαλάκας ούτε
βλαμμένος. Είναι μαλακομπούκαλος και καυλιάρης.

Ναι καυλιάρης και του αρέσει να βρίζει και να βρίζεται.Τι σόι
μαζοχισμός είναι αυτός; Άσε που άμα τον ακούσεις να λέει
τη λέξη μουνί, τρέχουν τα σάλια του..και του πετάει ο άλλος αμέσως.."ΕΙΣΑΙ ΜΟΥΝΙ,ΡΕ!" "ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΝΑ ΠΕΙΣ
ΤΟΝ ΔΕΣΠΌΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!" Τι σόι βρισιά είναι αυτή δεν
την κατάλαβα ποτέ.

Αμ αι γυναίκαι να δείτε...τι στόμα είναι αυτό! και πως τα λένε...
έτσι που να μην καταλαβαίνεις πως σε βρίζουν. Μεταξύ τους
δε, τα γαμιόλα και πουτάνα πέφτουν σύννεφο. [Είχε μια πούτσα! κρυφογελάν μεταξύ τους άμα θέλον να εξυμνήσουν τον γκόμενο]
Γενικά δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την γυναικεία ομιλία

Αρκεί να ξέρεις να βρίζεις.Με το μαλακό. Η κατευθείαν στα
μπινελίκια. Και η ελληνική γλώττα έχει ουκ ολίγα.

Α, ρε πούστη δε θα σε πιάσω στα χέρια μου![ρε πουστόμαγκα, παλιογαμημένε]

Ο Έλληνας αρέσκεται στο γαμωβρισίδι. Άμα θυμώσει δεν ξέρει
τι βγάζει από το στόμα του. Θα σου ξεσχίσω τα κωλοβάρδουλα!
Άκου τι λέει ο άλλος τώρα, ρε παλιομαλάκα ξέρεις με ποιον μιλάς
τώρα; ε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Αρχίδια είσαι..ένα αρχίδι και μισό
..Εγώ είμαι αρχίδι; Εσύ τι είσαι; μουνόπανο; Τι θες τώρα να σου
γαμήσω το κέρατο;

Η επίδειξη των γεννητικών, αλλά και του ..κώλου είναι προσφιλή σε τέτοιες κοκορομαχίες. Και οι Έλληνες ψοφάνε για κοκορομαχίες.

Είμαστε λαός ευέξαπτος και ιδιαίτερα μ αυτά που μας έχουν βρει τελευταία, ψάχνουμε ευκαιρία για να ξεδώσουμε. Είναι τόσο
αγχωμένοι όλοι που φοβάσαι να πεις κουβέντα γιατί δεν ξέρεις
πως θα την πάρει ο άλλος. Μπορεί να την πάρει στο κρανίο
και να σου επιτεθεί άνευ λόγου και αιτίας.

 

ΑΜΦΙΒΟΛΊΕΣ

 

Αμφιβάλλω για τα πάντα.
Όχι όμως με την έννοια αντίρρηση για την αντίρρηση.

Στη ζωή μου δεν σκέφτομαι άσχημα για κανέναν άνθρωπο.

 

 

Σκέφτομαι άσχημα για τα συστήματα που κάνουν τους
ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι.

 

ΔΙΕΙΣΔΎΩ

 

διεισδύω

Για τον Γουστάβ Κλίμτ που ζωγράφιζε καθημερινά στο εργαστήρι
του στη Βιέννη, μόνο γυναίκες,
η τέχνη και η ζωή στάθηκαν
δίπλα του. Νέες, ηλικιωμένες, όμορφες, άσχημες, μόνες,ή με
συνοδεία, μεγαλοαστές ή πόρνες,
όλες πόζαραν για τον μεγάλο
καλλιτέχνη.

Ο Κλίμτ ζωγράφιζε τα πάντα για την γυναίκα. Σπανιότατα άντρες
με ενεργό ρόλο. Οι δε λεσβίες του, κυκλοφορούν παντού. Από την
κριτική του αρχιτέκτονα Άντολφ Λόος κρατάω μόνο μερικές
φράσεις: "Κάθε τέχνη είναι ερωτική.Το πρώτο στολίδι είχε ερωτική προέλευση. Το πρώτο έργο τέχνης που ο πρώτος καλλιτέχνης
απεικόνισε πάνω σε ένα βράχο ήταν η ερωτική πράξη:Μια
οριζόντια γραμμή, η ξαπλωμένη γυναίκα. Μια κάθετη γραμμή,
ο άντρας που διεισδύει."

Ίσως φανεί απίστευτο αλλά για τους σημερινούς καλλιτέχνες,
η κοινωνία να είναι περισσότερο καταπιεστική και πουριτανική
\απ ότι την εποχή του Κλίμτ. Σκεφτείτε μόνο, ότι αυτά τα έγραφε
ο Λόος το 1908, εκατό και πλέον χρόνια πριν. Και σήμερα,
πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν στο εργαστήρι και να κρύβουν
τα μάτια τους αντικρύζοντας λίγο γυμνό.[αυτοί οι ίδιοι βλέπουν
τσόντα κάθε μέρα].

Δεν μπορώ, ούτε θέλω να δικαιολογούμαι, απλά μερικοί γίνονται ανυπόφοροι και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω από την στιγμή
που δεν πείθονται με τίποτε πως το γυμνό, ήταν πάντα απαραίτητο
στην τέχνη. Πολλοί δε απ αυτούς, εκφράζουν την άποψη, πως
και στα κείμενα πρέπει να γίνεται λογοκρισία!

Αυτά παραμένουν άλυτα προβλήματα.