Ο ΘΕΌΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ 4

Το μεσημέρι έφτασε νωρίς, πιο νωρίς από τις άλλες μέρες, ίσως γιατί είχε συννεφιάσει και η μέρα έπαιρνε να μικραίνει. Ήταν Παρασκευή, τελευταία μέρα εργασίας πράγμα που του άλλαζε το κέφι, τη διάθεση για άλλα πράγματα, έξω από τη φουρτούνα και την πίεση της ευθύνης για τη δύσκολη κατάσταση που δημιουργούσε το είδος της δουλειάς του.

Έτσι φόρεσε το σακάκι του και βγήκε από το γραφείο.

Τις περισσότερες Παρασκευές έφευγε από την Αθήνα, πήγαινε σε κάτι ξαδέρφια στο Κορωπί και έμενε εκεί μέχρι τη Δευτέρα.

Ανύπανδρος καθώς ήταν, τον περίμεναν, κι άμα αργούσε, οι πρώτες κουβέντες τους ήταν, «που χάθηκες τόσον καιρό», «μπράβο ξάδερφε, μας ξέχασες» και τέτοια. Αυτός χαμογελούσε κι έλεγε συγκαταβατικά. «όχι δε σας ξέχασα, έτυχε να έχω περισσότερη δουλειά στο γραφείο».

Συνήθως πήγαινε επειδή του άρεσε η παρέα με τον Νίκο. Τον Νίκο Καζάρμα που ήταν ο πιο μεγάλος γιος του ξαδέρφου από τη μάνα του, κι έτσι εξηγείται το διαφορετικό τους επίθετο. Αλήθεια ποιο ήταν το πραγματικό όνομα του ανακριτή; Πιθανώς Ιωάννης. Ιωάννης Εξαδάκτυλος.

«Εξαδάκτυλος! Γελούσε ο Νίκος. «Που το πέτυχες αυτό το όνομα; Παραγγελιά το χες;»

Πολλές φορές δεν του απαντούσε ούτε σ αυτό ούτε και σε άλλα που ρωτούσε. Μειδιούσε κι έδειχνε πως κάποια φορά θα του το εξηγούσε και αυτό.

Είχε κι άλλα δυο παιδιά μικρότερα ο ξάδερφος που πήγαιναν ακόμα στο γυμνάσιο, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αλλά ο ανακριτής είχε ιδιαίτερη αδυναμία στον Νίκο, που ήταν φοιτητής στο τελευταίο έτος, σπούδαζε φιλολογία, σε ένα χρόνο θα γινόταν καθηγητής.

Δεν είχε σκεφτεί γιατί του είχε αυτή την ιδιαίτερη αδυναμία αλλά πίστευε πως έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Άλλοι σου είναι συμπαθείς, άλλοι είναι τελείως αδιάφοροι κι άλλοι να μην τους βλέπεις.

Ο Νίκος Καζάρμας ήταν ωραίος τύπος. Ψηλός, ξανθός με αετίσια μάτια, γαλαζοπράσινα, σκληρά σα γρανίτης, όταν τα σμιγε νόμιζες πως θα γκρεμισθεί το σύμπαν. Αθλητικός με επιτάχυνση στα πόδια και στον νου, του άρεσαν όλα τα αθλήματα με καλές επιδόσεις, έπαιζε τενις, ρακέτα θαλάσσης, μπόουλινγκ, σκάκι, τάβλι και ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο έπαιζε και ο ανακριτής, συγκεκριμένα μ αυτό τρελαινόταν και όταν έπιαναν κουβέντα, σπάνια περίπτωση να μη ψιλοαρπαχτούν για τις ομάδες τους. Ακόμα και για το μπόι ή για την ηλικία κάποιου ποδοσφαιριστή. Ο ανακριτής ήταν με τους κίτρινους. ΑΕΚ. Αθλητικη, Ένωση, Κωνσταντιπολιτών. Ο Καζάρμας Ολυμπιακός. Κόκκινος στο αίμα-στην πραγματικότητα καρφάκι δεν του καιγόταν αλλά έτσι για να περνάει η ώρα ευχάριστα, μόνο έτσι του άρεσε ο αθλητισμός, κανένας φανατισμός, απλώς αντιρρήσεις είχα και δυο τους για πολλά πράγματα γύρω από το ποδόσφαιρο.

-Θα πάμε στο ματς αύριο; Τον ρώτησε σχεδόν προτού προλάβει να καθίσει.

Του ανακριτή του μοιασε κάπως νευρικός.

-Τι θα πιεις; Μπήκε στη μέση ο πατέρας, ρίχνοντας μια ματιά στο γυιο του. Ο άνθρωπος δεν είχε ιδέα για το ποδόσφαιρο κι ούτε τον ένοιαζαν αυτά.

-Πορτοκαλάδα, είπε και γύρισε στον Νίκο. Θα πάμε, βέβαια αλλά πάλι θα χάσετε! Τον πείραξε.

-Σιγά μη χάσουμε απ τις χανούμισσες..

-Φέτος είναι η χρονιά μας, δε μας ξεφεύγει ο τίτλος! Ήταν η απάντηση του παρ ότι ήξερα πως έχαν τις περισσότερες φορές από τον Ολυμπιακό και γι αυτό δεν τον βόλευε να είναι η κουβέντα τους γύρω και μόνο από αυτό ματς.

-Αυτό θα το δούμε την Κυριακή; Δεν έχετε καμία τύχη ανακριτά.

Ο ανακριτής χαμογέλασε, του άρεσε που τον αποκαλούσε έτσι αυτός, όχι οι άλλοι, περίεργο πράγμα αλλά δεν έδωσε συνέχεια στην ποδοσφαιρική τους κουβέντα. Αργότερα που θα πήγαιναν να παίξουν στο γήπεδο της γειτονιάς, θα είχαν την ευκαιρία να τα πουν καλύτερα. Τώρα δεν ήθελε να στεναχωρήσει και τον ξάδερφο που έλεγε πως το παράκαναν οι δυο τους με τα αθλητικά.

-Τι νέα ξάδερφε;

-Τι νέα, ησυχία, όλα καλά.

Συνήθως έτσι άρχιζαν.

Η γυναίκα του συγύριζε, έστρωνε το τραπέζι, περιφερόταν ανάμεσα τους. Ήταν μια φρεσκοπλυμένη κυρία, με ανασηκωμένη, Γαλλική μυτούλα και φακίδες ακόμα στο πρόσωπο της, όμορφη παρουσία, συμπαθητική που συμφωνούσε με τον άντρα της.

-Τι σας αρέσει απ αυτό το ποδόσφαιρο; Δεν μπορώ να σας καταλάβω που βλέπετε εικοσιδύο άντρες να τρέχουν συνέχεια πίσω από μια μπάλα. Ανιαρό δεν είναι;

Ο ανακριτής είχε αρχίσει να το καταλαβαίνει αλλά παρ όλα αυτά δεν ήθελε να ξεκολλήσει από αυτή τη συνήθεια.

-Ανιαρό είναι για όσους δεν το καταλαβαίνουν, είπε.

-Μμμμ, έκανε η κυρία του σπιτιού, Πως δεν το καταλαβαίνουμε;

Ο ανακριτής δεν απάντησε καθώς τώρα η κυρία άρχισε να σερβίρει μια αχνιστή μακαρονάδα, σπιτίσια, καλομαγειρεμένη. Κι ο ανακριτής τρελαινόταν για τις μακαρονάδες. Έτσι η κυρία για να τον ευχαριστεί είχε μάθει να φτιάχνει πολλών ειδών μακαρονάδες.

«Μας έχεις ταράξει στις μακαρόνια, επειδή αρέσουν του ανακριτή!» της είχε πετάξει μια μέρα ο Νίκος με πρόσωπο σκληρό

Η μάνα του τον είχε κοιτάξει λίγο παράξενα τον χαιρόταν, τον αγαπούσε κι έτσι παράβλεψε το σκληρό του ύφος. Του χαμογέλασε, του χάιδεψε τα μαλλιά, μα εκείνος είχε αποτραβηχτεί ενοχλημένος.

Όταν τελείωσαν το φαγητό, ο ανακριτής άναψε τσιγάρο κι ο ξάδερφος τον ρώτησε να του πει τις τελευταίες εξελίξεις για το έγκλημα της δολοφονίας της φοιτήτριας-αυτά του άρεσαν του ξαδέρφου. Έπαιρνε τις εφημερίδες και τις ξεκοκάλιζε, διάβαζε όλες τις σελίδες των εγκλημάτων και τα αστυνομικά ρεπορτάζ. Ο ανακριτής αντάλλαξε μια ματιά με τον Νίκο που αποχωρούσε από το τραπέζι λέγοντας ένα σας αφήνω να τα πείτε, εμείς σε καμιά ώρα ε; συνεννοήθηκαν με τα μάτια για την ώρα που θα πήγαιναν στο γήπεδο και απάντησε στον ξάδερφο κάπως μασημένα, σαν να μην ήθελε να μιλήσει, πως δεν ήξερε τίποτα περισσότερο απ όσα έγραφαν οι εφημερίδες.

-Ε, πως, όσο να ναι αλλιώς τα ξέρεις εσύ που είσαι μέσα στα πράγματα, συνέχισε ο άλλος. Πιστεύεις αλήθεια πως τη σκότωσε αυτός ο νεαρός που ομολόγησε; Εμένα μου φαίνεται παραμύθι η ομολογία του..

-Θα δούμε, απαντούσε ο ανακριτής.

-Και ωραία κοπέλα αυτή η φοιτήτρια! Να πάει έτσι χαμένη; Τι λες και εσύ;

-Άστον τον άνθρωπο! Μπήκε στη μέση η γυναίκα του που μάζευε το τραπέζι. Δεν τον βλέπεις που είναι κουρασμένος; Θες να ξαπλώσεις; Γύρισε στον ανακριτή.

-Ναι, είπε αυτός. Ξάδερφε θα τα πούμε με καφέ το απόγευμα.

Πήγε να ξαπλώσει και στο νου του ήταν αυτή η φράση, «να πάει έτσι χαμένη». Πόσοι άνθρωποι δεν πήγαιναν χαμένοι; Πολλές φορές και για πολλούς ανθρώπους το σκεφτόταν αυτό Αλλά τι σημασία είχε πως πήγαιναν; Αυτά ήταν πράγματα καθημερινά, σχεδόν, αν αναλογιζόσουν πως στην Αμερική, κάθε λεπτό, αν θυμόταν καλά, γινόταν κι ένα έγκλημα. Όταν το άκουσε αυτό ο ξάδερφος δεν το πίστεψε. «Δεν το πιστεύω. Οι Αμερικάνοι είναι πολιτισμένοι άνθρωποι, δε γίνονται αυτά τα πράγματα» είπε.

Ο ανακριτής σηκώθηκε, Έσβησε το τσιγάρο και αμίλητος πήγε προς το δωμάτιο του που πάντα του ετοίμαζε με προσοχή η κυρία του σπιτιού. Έβγαλε τα ρούχα του, τα τοποθέτησε με υπομονή στη ντουλάπα. Ξάπλωσε στο κρεβάτι γυμνός και κοιμήθηκε αμέσως. Τον πήρε ένας γλυκός μεσημεριάτικος ύπνος.

συνεχίζεται

Ο ΘΕΌΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ 3

Δολοφόνος. Δολοφονημένος-δολοφόνος. Δύσκολη σύνθεση και ετυμολογία. Δόλος σημαίνει μπαμπεσιά, άδικος πράξις, χτύπημα από πίσω, όχι κατάστηθα, ίσως και να έχει σχέση με τη δειλία και υπάρχουν ο άμεσος, ο αναγκαίος και ο ενδεχόμενος. Ο φόνος προέρχεται από το ρήμα φονεύω που σημαίνει σκοτώνω, εκτελώ, ξεπαστρεύω.
Λογικά οι δολοφόνοι, όχι όλοι, δεν πρέπει να γνωρίζουν αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, ούτε και θα νοιάζονται καθόλου. Νοιάζονται όμως άλλοι γι αυτούς. Όχι πριν το φόνο αλλά μετά.
Είναι μερικές αλήθειες επικίνδυνες
Ο ανακριτής δεν τις φοβόταν όμως. Ήταν από τη φύση του θαρραλέος, αν και δεν ήξερε πως γίνεται ένας άνθρωπος θαρραλέος κι ένας άλλος δειλός κι αν ένας δολοφόνος μπορεί να ήταν δειλός ή ήταν μόνο πονηρός και δεν είχε καμιά σχέση με τη δειλία. Του άρεσε όμως να ανασκαλεύει τις λέξεις και να ψάχνει την πραγματική αλλά και την μεταφορική τους έννοια.
-Πρόσεξε καλά τι θα γράψεις! φώναξε στον ψηλό απ την απέναντι γωνία. Πάρε με τηλέφωνο προτού βγάλετε τον τίτλο!
Το τηλέφωνο χτύπησε πολλές φορές, μα δεν το σήκωσε ή δεν το άκουσε. Μπορεί να ήταν κι ο δολοφόνος ή ίσως κάποιος με σημαντικές μαρτυρίες. Παρ όλα αυτά, ο ανακριτής σκεφτόταν άλλα ή ονειροπωλούσε, το πάθαινε συχνά ιδιαίτερα όταν η κατάσταση δυσκόλευε και προσπαθούσε να ξεφύγει από τα αδιέξοδα. Στο μυαλό του ήρθε μια εικόνα από παλιά, ένα μισογκρεμισμένο σπίτι, πριν από σαράντα πέντε, περίπου χρόνια. Στην κρεβατοκάμαρα, ένας άντρας έκανε βιαστικό έρωτα σε μια γυναίκα. Μια γυναίκα όμορφη κι αφράτη. Είχε λευκά μπράτσα σαν την Ελλάδα σε πίνακα του Ντελακρουά, είχε σγουρές πλεξούδες και θα ήταν μόνο δεκαοκτώ χρονών. Ο άντρας κοντά στα τριάντα, μελαχροινός με ιδρωμένο, δασύ στήθος. Πρόσωπο μουντζουρωμένο από την κάπνα του πολέμου, με την αγωνία γραμμένη στα μάτια του κι αφού τέλειωσε, έδεσε τα ρούχα του, άνοιξε το παράθυρο και χάθηκε στην αντάρα του πολέμου ενώ η όμορφη γυναίκα παρέμενε, ολόγυμνη στο άδειο, μισογκρεμισμένο σπίτι.
Ο ανακριτής κούνησε πέρα-δώθε την παλάμη του, μπροστά του κι έδιωξε την εικόνα που είχε ανοίξει μπροστά του. Άνοιξε και τον φάκελλο εκείνου που είχε σκοτώσει την φοιτήτρια ή μάλλον αυτού που είχε ομολογήσει πως την είχε σκοτώσει και δεν ήταν άλλος από τον νεαρό που του είχε φωνάξει εκείνο το, "δε γαμιέσαι κερατά!]
Διάβασε την κατάθεση που είχε κάνει στην Αστυνομία ένας γέρος ενενήντα δύο χρονών που έλεγε μεταξύ άλλων, πως είχε δει τον νεαρό, εκείνο το απόγευμα, να τρέχει στην παραλία κρατώντας ένα σχισμένο και ματωμένο πουκάμισο.
Γύρισε σελίδες στην κατάθεση του νεαρού, χωρίς να μπορέσει να καταλάβει, γιατί παραδόθηκε τόσο εύκολα ενώ δεν υπήρχαν σοβαρές αποδείξεις κι όμως αυτός ομολόγησε πως ήταν ο δολοφόνος.
Αυτή όμως... η δολοφονημένη φοιτήτρια... ήταν ένα απόλυτο μυστήριο.
Έψαξε τα συρτάρια του να βρει φωτογραφίες της, τις εξέτασε για μια ακόμα φορά, πιο προσεκτικά. Όμορφη παράξενα, όχι ακριβώς ωραία, γερή, στητή γυναίκα με αθλητικό γυμνασμένο κορμί. Χωρίς να το θέλει σκέφτηκε πως θα θελε να την είχε γνωρίσει, του άρεσαν τέτοια πρόσωπα, του άρεσαν οι γυναίκες και αμέσως ομολόγησε, πως δεν ήταν εύκολο να μένεις απ έξω. Να λείπεις δηλαδή από την ιστορία. Ήσουν κι εσύ εκεί, έστω κι αν δε θυμάσαι, χωρίς να έχεις ευθύνες ήσουν εκεί. Μ αυτή τη γυναίκα να τρέχει στην παραλία, με τα γερά της πέλματα να χώνονται στην άμμο, να τρέχει να ξεφύγει κρατώντας αυτή το σχισμένο πουκάμισο. Και τότε γιατί το βγαλε; ήταν δικό της το πουκάμισο ή του δολοφόνου; Αλλά ο γέρος είχε πει πως το κρατούσε ο νεαρός. Πόσο όμως μπορείς να πιστέψεις έναν γέρο ενενήντα δύο χρονών, χούφταλο;Τσαλάκωσε μερικά χαρτιά και τα πέταξε στο καλάθι, τον μάγευαν τα τσαλακωμένα χαρτιά, παλαιότερα, λίγο πριν φύγει το μεσημέρι από το γραφείο, στεκόταν πάνω από το καλάθι και τα κοιτούσε. Πολλές φορές έσκυβε, τα βγαζε ένα-ένα συναρμολογούσε τα κομμάτια τους όπως έκανε με τις ιστορίες που παρουσιάζονταν στη δουλειά του κάθε μέρα. Πολλές φορές ανακάλυπτε πως κάποιο δεν έπρεπε να πεταχτεί. Καθόταν τότε στο γραφείο, το ίσιωνε με τα χέρια του και το τακτοποιούσε πάλι στη θέση του.
Σήμερα όμως δεν είχε διάθεση για τέτοια. Έμεινε για λίγο με άδεια σκέψη πάνω από το καλάθι, έκανε δυο βήματα στον χώρο, ξανακάθισε στην καρέκλα, άναψε τσιγάρο, ήπιε μια γουλιά κρύο καφέ κι ύστερα σηκώθηκε αποφασιστικά. Δεν είχε κανέναν ν ανακρίνει σήμερα, ο ανακριτής δεν κάνει μόνο αυτή τη δουλειά. Τις υπόλοιπες ώρες σκέφτεται. Είναι ένας άνθρωπος που σκέφτεται πολύ.
συνεχίζεται

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ

Την έβαλε ξανά στην αριστερή τσέπη, κοιτάζοντας απέναντι την πινακίδα που έγραφε  "NO SMOKINGK" γιατί στη δεξιά είχε πάντα ένα πιστόλι που μπερδεύτηκε κι αυτό στο μυαλό του με το "NO SMOKINGK".
Βγαίνοντας από το ασανσέρ ξανάβγαλε την ταμπακιέρα. Την άνοιξε-είχε δυο επίπεδα. Στο ένα υπήρχαν τσιγάρα άφιλτρα, κουλτουριάρικα. Στο δεύτερο έναν μηχανισμό παρακολούθησης από απόσταση. Άκουγε μ αυτόν περίπου στα χίλια μέτρα, μα δεν τον χρησιμοποιούσε συχνά. Ίσως γιατί άκουγε όλες τις μπερδεμένες σκέψεις των ανθρώπων, ενώ αυτός ήταν ένας ξεκάθαρος άνθρωπος, με σοβαρές αντιλήψεις για τη ζωή και λίγα γκρίζα μαλλιά. Καλοξυρισμένος, φρεσκοχτενισμένος, φορούσε πάντα κουστούμι και γραβάτα, κανονικά δεμένη στο λαιμό του. Ποτέ δε θυμήθηκε τον εαυτό του χωρίς γραβάτα, σα να είχε γεννηθεί μ αυτήν, δεμένη σφιχτά γύρω από έναν άσπρο γιακά πουκαμίσου, αγορασμένο όπως όλα του τα ρούχα, από τα καλύτερα και ακριβότερα καταστήματα. Είχε γίνει κοσμοπολίτης ο ανακριτής, του άρεσε το λούσο, το ακριβό.
Εκείνο το "γαμιέσαι κερατά" ηχούσε ακόμα άσχημα στ αυτιά του, αυτός ήταν ένας άνθρωπος που δεν τα σήκωνε κάτι τέτοια και καθώς έκλεινε την πόρτα του γραφείου, θυμήθηκε πως η καθαρίστρια τον είχε κοιτάξει με μια δόση ειρωνείας-σα να του λεγε πως ήταν πίσω από την πόρτα και κρυφάκουγε όταν είχε ξεφουρνηθεί εκείνο το "Γαμιέσαι κερατά". [Οπωσδήποτε εδώ χρειαζόταν θαυμαστικά αλλά ο ανακριτής δε θαύμαζε ποτέ τίποτε.]
Κάθισε στο γραφείο ανασκαλεύοντας μερικά χαρτιά κι άναψε επιτέλους το τσιγάρο, ώρα επτάμισι, ακριβώς το πρωί. Δεν ήξερε αν πήγαιναν επτάμισι το πρωί στο γραφείο τους οι ανακριτές, αν ήταν τακτικός ή άτακτος, αυτός, ο δέκατος τρίτος τακτικός ανακριτής Αθηνών.
Ο Καζάρμας τώρα θα κοιμόταν ακόμα και ούτε στ όνειρο του δε θα θελε να βλεπε τέτοια φάτσα να τον μελετάει-εξ άλλου ήταν πολύ μακριά ο ένας από τον άλλον. Τι σχέση  μπορούσε να έχει αυτός με έναν τακτικό ανακριτή και μάλιστα τόσο διάσημο και πολυδιαφημισμένο πρόσωπο!
Αποκόμματα από πολλές εφημερίδες και περιοδικά βρίσκονταν πάνω στο γραφείο. Έπιασε, τυχαία ένα που τον έδειχνε να μιλάει στους δημοσιογράφους, μ ένα ύφος λεπτό, μετρημένο. Τίποτε το εμφατικό στο πρόσωπο του, μια φιγούρα σχεδόν τυποποιημένη του είδους των ανθρώπων που εκπροσωπούσε.
Η ελαφριά ανασηκωμένη μύτη του, καθώς μάλιστα η λήψη είχε γίνει από χαμηλά, έκανε τα ρουθούνια ν ανοίξουν και να φαίνονται πιο στρογγυλά. Την έπιασε ανασηκώνοντας το πρόσωπο όπως, περίπου, στη φωτογραφία και ύστερα κουνώντας το κεφάλι, είπε πως δεν μπορεί να ήταν τόσο στρογγυλά, ούτε και το κεφάλι του θα μπορούσε να ήταν τόσο στρογγυλό.
Η φαλακρίτσα και το κοντό μαλλί, τον παίδεψαν να θυμηθεί αν κάποτε είχε αφήσει μακριά μαλλιά. Όχι δεν είχε αφήσει ποτέ μακριά μαλλιά. Ακόμη και τότε, στην εποχή των επαναστατημένων παιδιών των λουλουδιών. αυτός είχε πάντα ένα καθαρό, φρεσκοκουρεμένο κεφάλι.
Βέβαια σ αυτή τη φωτογραφία με τους δημοσιογράφους, το ύφος του έμοιαζε σα να είχε ανακαλύψει δικαστική πλάνη. Ταυτόχρονα το μικρό μειδίαμα, πρόδιδε το είδος της ειρωνείας που χρησιμοποιούσε. Ίσως γιατί ήξερε πως οι δικαστές θ αρνιόταν όλες τις κατηγορίες. Ήταν σίγουρο αυτό, δικαστές ήταν κι αυτοί, μόνο που δεν του άρεσαν καθόλου, του φαίνονταν αστείοι και μαραμένοι σα μαρούλια ενώ σε αντίθεση του άρεσαν οι δημοσιογράφοι και ειδικά εκείνος ο ψηλός της απογευματινής κωλοφυλλάδας που ξημεροβραδιαζόταν κάτω απ το μπαλκόνι του.
"Τι σημαίνει για σένα η πατημένη γόπα στον χώρο του εγκλήματος;" τον είχε ρωτήσει τα μεσάνυχτα έξω απ τα κάγκελα. Και καθώς ο ανακριτής δεν απάντησε, ο ψηλός επανέλαβε την ερώτηση την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο ανακριτής σκεφτόταν τον σαλίγκαρο και το "γαμιέσαι κερατά".
-Τι μπορεί να σημαίνει  μια πατημένη γόπα στο χώρο του εγκλήματος; ήταν του θύματος ή του δολοφόνου;....
-Ο δολοφόνος δεν καπνίζει, του απάντησε.
-Άρα ήταν του θύματος.
Ο ανακριτής έκανε να γελάσει. Αντ αυτού, στραβομουτσούνιασε. "Με δουλεύει" σκέφτηκε.
-Μάλλον, του απάντησε
-Και πως γνωρίζετε ότι ο δολοφόνος δεν καπνίζει;
-Επειδή η μάρκα της γόπας ήταν φτηνή. Μια φτηνή γόπα από Καρέλια ή Ματσάγκος. Τα θυμάσαι τα Ματσάγκος;
Ο ψηλός μπερδεύτηκε, τι τον ρωτούσε τώρα; ο ανακριτής σκέφτηκε πως, ίσως την άλλη μέρα ο τίτλος της κωλοφυλλάσδας να ήταν περίπου έτσι: " Ο δολοφόνος δεν κάπνιζε" ή " Ο δολοφόνος κάπνιζε Ματσάγκος."
συνεχίζεται

Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ

Μυθιστόρημα

Τρομοκράτης δεν ήταν η σωστή λέξη. Κι ο ανακριτής έψαχνε πάντα με μανία για το σωστό. Σωστά γινόταν αυτό που του έμαθαν. Σωστό, όμως, ήταν και κείνο που δε γνώριζε. Τρομοκράτης, επέμενε, δεν ήταν η σωστή απόδοση. Τρόμο-κρατεί.
Ιδεοκράτης θα ήταν καλύτερα.
Ο τρόμος έχει μια άλλη σημασία. Προέρχεται από τον φόβο, που δεν ήταν αποτυπωμένος στο πρόσωπο κανενός τρομοκράτη. 
Ιδέα του ήταν και την πίστευε. Ιδέες όμως υπήρχαν πολλές.

Η Ελλάδα έσκαγε το πρόσωπο της στο μισό φεγγάρι του πρωινού, όταν τα βήματα του αγουροξυπνημένου ανακριτή, ακολουθούσαν τον ρυθμό μιας ζεστής μέρας του Οκτώβρη.
Την Ελλάδα που αγαπούσε "μοιρολατρικά" ο ανακριτής, μπορεί και παθολογικά, του την είχαν μάθει σαν μια όμορφη κόρη, απ όταν ήταν μικρός. Όλα τα πράγματα όταν είμαστε μικροί μοιάζουν όμορφα. Είναι όμορφα! Είναι ωραία!
Την έδειχναν, πάντα μ εκείνο το κοντάρι με τη γαλανόλευκη, τα λευκά μπράτσα που γύρω τους τυλιγόταν το μυστηριώδες πέπλο της λευκότητας και το στιβαρό, αγέρωχο βλέμμα που έδειχνε την αποφασιστικότητα, ίσως όλων εκείνων που υπήρχαν πίσω απ αυτήν.
Θα ήταν μια ωραία αρχή. Αν, κι έτσι τα πράγματα γίνονται πιο γρήγορα, θα ήταν μια ωραία αρχή. Η άλλη θα ήταν να ξεκινήσουμε με τον Νίκο Καζάρμα. Αλλά εκείνος τούτη την ώρα θα κοιμόταν βαθιά. Τι έχουν να πουν οι άνθρωποι που κοιμούνται; Τίποτε. Μόνο όνειρα. Και τα όνειρα δεν είναι ποτέ αληθινά.
Το όνειρο που έβλεπε ο Καζάρμας ήταν χαμογελαστό. Βρισκόταν, λέει, μέσα σε ένα ραφείο, αν και σήμερα δεν πηγαίνουν οι άνδρες σ ένα ραφείο, αυτός προβάριζε εκεί, ένα γυαλιστερό μαύρο ή μπλε κουστούμι, που θα του χρειαζόταν για κάποιες επίσημες βραδιές. Όμως, αμέσως μετά, το κουστούμι γινόταν πάνω του, φόρμα αθλητική. Μια καινούργια φόρμα, κόκκινη και άσπρη. Ήταν τα χρώματα του. Τώρα το ραφείο είχε γίνει γήπεδο, καταπράσινο, κερκίδες δεν υπήρχαν αλλά κόσμος ήταν αρκετός έξω από τα κάγκελα, σα να περίμενε μόνον αυτόν, που ακολουθώντας τους συμπαίχτες του, βγήκε από την καταπακτή των αποδυτηρίων, χαμογελαστός.
Του άρεσε αυτή η ώρα. Όπως του άρεσε και το ποδόσφαιρο. Έπαιζε με μανία, από μικρός ήθελε να γίνει μεγάλος ποδοσφαιριστής και τώρα του δινόταν αυτή η ευκαιρία να κάνει τα πρώτα βήματα. Έβγαινε  με μια ομάδα από τα αποδυτήρια, φορώντας στην πλάτη του το νούμερο δέκα που ήταν και το αγαπημένο του.
Και το παιχνίδι άρχισε ξαφνικά-αυτός όμως δεν μπορούσε ν ακουμπήσει τη μπάλα. Όλο ερχόταν κοντά του με καλοζυγισμένες πάσες  που θα μπορούσε εύκολα να τις κοντρολάρει και ν αρχίσει τις περίτεχνες ντρίπλες του αλλά, τίποτε. Μόλις προσπαθούσε να την αγγίξει, εκείνη έφευγε σα να την παρέσερνε ο αγέρας. Την πήγαινε σε άλλους, συμπαίχτες ή αντιπάλους.
Δεν ήξερε τι να κάνει κι ένιωθε σα μικρό παιδί έτοιμο να βάλει τα κλάματα, όμως δεν το κανε. Απλά συνέχιζε να τρέχει πίσω από τη μπάλα που την πήγαινε όπου ήθελε ο άνεμος.
Τα όνειρα όμως δεν τελειώνουν πουθενά κι ο Νίκος Καζάρμας, γύρισε ανάσκελα, προχωρώντας γοργά για το καινούργιο.
Κι ο ανακριτής παρ όλα αυτά, προχωρούσε αργά. Σαν τον σαλίγκαρο που γυρίζει πίσω, μόλις τα κέρατα του συναντήσουν ένα εμπόδιο, σκέφτηκε και θυμήθηκε τον νεαρό. "Γαμιέσαι κερατά!" του είχε πει κατάμουτρα την περασμένη βδομάδα, την πρώτη στιγμή που τον έφεραν στο γραφείο του και τον κοίταξε κατ ευθείαν στα μάτια. Κι αυτός πετάχτηκε πάνω. Αγρίεψε, έσμιξε τα φρύδια, ύστερα κάθισε πάλι, ηρέμησε. Είχε προλάβει να σκεφτεί, πως ήταν, μονάχα, ένας ηλίθιος νεαρός, με γαλάζια, πιο ηλίθια μάτια.
Τον είχαν φέρει εκεί, γιατί έκανε μάτι στη σκοτωμένη φοιτήτρια. Κι αργότερα, είπαν πως αυτός την είχε σκοτώσει. Μάλλον κάτι τέτοιο θα ήταν. "Όμως δε φαινόταν εύκολο πράγμα" μονολόγησε προχωρώντας ακόμα πιο βαθιά στο στενό σοκάκι σε μικρή απόσταση από τον ουρανοξύστη, εκεί, όπου στον δέκατο τρίτο όροφο και στο δέκατο τρίτο γραφείο, τον περίμενε η πρωινή καρέκλα [την αγαπούσε την καρέκλα του] και ο γλυκός-πολύ γλυκός, πρωινός τούρκικος καφές.
Προληπτικός δεν ήταν με τα νούμερα, μόνο τις μαύρες γάτες φοβόταν. Αν τύχαινε και του κοβε καμιά τον δρόμο, ήταν ικανός να γυρίσει σπίτι του και να μείνει άρρωστος, μισή βδομάδα.
Στο ασανσέρ έκανε ν ανάψει τσιγάρο. Έπιασε την ταμπακιέρα, μάλλον χρυσή-ποιος ήξερε πόσα πράγματα ήταν αληθινά. 

συνεχίζεται

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΙΆ

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ ΣΥΝΝΕΦΙΑ

Ποτέ δεν του άρεσαν τα μπλεξίματα, από μικρό παιδί, πέντε ή έξι χρονών δεν ήθελε να μπλέκεται στα πόδια των άλλων. Ιδιαίτερα για τις ερωτικές του σχέσεις ήταν πολύ προσεκτικός. Δεν πήγαινε με παντρεμένες, δε χαϊδευόταν με τις ξαδέρφες, δεν κοίταζε στα μάτια τις συντρόφισσες των φίλων.
Και τώρα που είχε μεγαλώσει, πλησίαζε τα τριάντα, ακόμα περισσότερο τηρούσε αυτούς τους δικούς του ηθικούς κανόνες και ήταν ήσυχος από αυτή την πλευρά γιατί έβλεπε τι μπλεξίματα τράβαγαν όσοι μπερδεύονταν στα μπούτια των διπλανών τους.
Τελευταία μέρα του Ιουνίου ήταν, Κυριακή, τριάντα του μηνός. Την προηγούμενη είχε κλείσει το ξυλουργείο του- φέτος θα έκανε διακοπές όλον τον Ιούλιο, σε αντίθεση με τα περισσότερα χρόνια που πήγαινε τον Αύγουστο. Αλλά είχε βαρεθεί πια τον Αύγουστο. Όλο Αύγουστο, Αύγουστο, έλεγε μέσα του. Φέτος θα πάω ή Ιούλιο ή Σεπτέμβριο. Και επειδή οι δουλειές του είχαν πάει περίφημα, αποφάσισε να το κλείσει τον Ιούλιο.
Σφάλισε τις πόρτες, κατέβασε τα ρολά, έγραψε στο χαρτάκι: Γειά σας φίλοι μου. Πάω διακοπές. Ο ξυλουργός θα είναι κοντά σας από την πρώτη Αυγούστου. Το κόλλησε στο τζάμι από μέσα για να μη το σχίσουν οι ζηλόφθονοι.
Μόλις ξύπνησε την Κυριακή το πρωί, έφτιαξε έναν ευτυχισμένο καφέ, βγήκε στο μπαλκόνι να τον πιει με την ησυχία του. Ξένοιαστος από τη βαβούρα της δουλειάς, λέφτερος από γυναίκα, μόνος με τον εαυτό του, ένιωθε υπέροχα στα τριάντα του χρόνια. Κι άρχισε να σκέφτεται που θα πήγαινε, ποιος να ήταν ο προορισμός του για τις διακοπές.
Στο νου του ήρθαν τα νησιά, η Ρόδος, η Σύρος, η Κέρκυρα κι άλλα. Είχε πάει όμως στα περισσότερα απ αυτά, κάτι άλλο σκεφτόταν να έκανε τούτες τις διακοπές. Στο νου του έφερε να πήγαινε στο χωριό του, είχε να πατήσει πέντε χρόνια, να έβλεπε και τους γέρους του γονείς. Το γυρόφερε λίγο ακόμη στο μυαλό του και είπε πως δεν ήταν άσχημη ιδέα. Εξ άλλου το χωριό του η Ασίνη στην Αργολίδα, δεν ήταν κανένα απομονωμένο χωριουδάκι. Δίπλα του το Τολό, η Ερμιόνη, απέναντι τα νησιά του Αργοσαρωνικού, θα έκανε ότι ήθελε, ναι εκεί θα πήγαινε, με βάση την Ασίνη θα έκανε το γύρω της Αργολίδας, το γύρω της Πελοποννήσου, με τη μηχανή του. Δε θα έπαιρνε αυτοκίνητο, άμα χρειαζόταν θα χρησιμοποιούσε τη σακαράκα του γέρου του.
Έφτασε στο χωριό το επόμενο βράδυ που είχαν πανηγύρι. Δεν το θυμόταν, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τις γιορτές και τα πανηγύρια. Τους βρήκε όλους εκεί. Τους γονείς του, φίλους και ξαδέρφια. Ξαφνιάστηκαν όλοι που είχαν χρόνια να τον δουν. Άραξε τη σκονισμένη χάρλει Ντάβινσον, έβγαλε το κράνος, είδε την παρέα του πατέρα του, κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν. Δάκρυσε κι ο ξυλουργός λίγο, κοιτάζοντας ένα γύρω, κι ακούγοντας τη λαϊκή ορχήστρα με τα κλαρίνα να βουίζουν τον τόπο, τα κορμιά να λικνίζονται στο χορό. Ένα μεγάλο κύκλο όλοι, νέοι και νέες, γέροι και γριές απολάμβαναν αυτό που τους χάριζε η ζωή.
Έφερε στο νου του αστραπιαία τα παιδικά του χρόνια στο χωριό. Δεν είχαν αλλάξει και πολύ τα πράγματα, σχεδόν ίδια, ίδιες φάτσες έβλεπε, απλά όλοι είχαν μεγαλώσει κατά τι.
Δίπλα ο πατέρας του τον σκούντηξε να τσουγκρίσουν τα ποτήρια με το κρασί. Τη στιγμή που τσούγκριζε και έκανε να φέρει το ποτήρι στα χείλη, ένιωσε δυο γυναικεία χέρια να του κλείνουν τα μάτια. Το μισό κρασί χύθηκε, πρόλαβε να πιει λίγο.
-Ποιος είναι! Ρώτησε αιφνιδιασμένος.
Κανείς δε μίλησε. Το σκοτάδι κύλησε μέσα στη βροντώδη μουσική αλλά αυτός ένιωσε σαν να ήταν μόνος μ αυτά τα χέρια που του έκρυβαν το φως. Πέρασε ένα λεπτό. Δυσανασχέτησε, δεν του άρεσε το άγνωστο.
-Ποιος είναι; Ξαναρώτησε κάπως νευρικά.
-Βρέστην, άκουσε τον πατέρα του να του λέει από δίπλα, ενώ τα χέρια του χάιδευαν τα μάτια. Ναι, του χάιδευαν. Ένιωσε τα υγρά δάχτυλα ν απλώνονται στο μέτωπο του, ώσπου κάποια στιγμή, τον άφησαν.
Γύρισε και την είδε. Ήταν η ξαδέρφη του η Νίκη. Όμορφη, ξανθιά, γαλανομάτα. Αγκαλιάστηκαν και την θυμήθηκε αστραπιαία. Όλα αστραπιαία τα έκανε ο ξυλουργός.
Ήταν πέντε η έξι χρόνια μικρότερη του, χυμώδης, επιθετική. Τον φίλησε στο στόμα κατευθείαν ερωτικά. Με το ζόρι την ξεκόλλησε από πάνω του, ενώ είχαν έρθει τα σώματα τους σε επαφή κι ένιωσε ντροπιασμένος που κάτι φούσκωσε στο παντελόνι του. Προτού καθίσουν, αναψοκοκκινισμένοι, διόρθωσε το παντελόνι του και σ αυτή του την προσπάθεια, άγγιξε λίγο δίπλα από το μουνί της.
-Τη θυμάσαι τη Νίκη; Ρώτησε η μάνα του.
-Πως δεν την θυμάται; Είπε κάπως ενοχλημένος ο πατέρας του. Ποιος την ξεχνάει τη Νίκη.
-Ναι, βέβαια, πως, έκανε ο ξυλουργός. Δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια είμαστε; Τη ρώτησε κοιτάζοντας την βαθιά στα μάτια με κάποια νεύρα.
-Πρώτα, του απάντησε με νάζι, με σιγουριά.
Συνέχισαν να μιλάνε διάφορα, όλοι μαζί. Ήρθαν στο τραπέζι κι άλλοι, φίλοι, γνωστοί να τον χαιρετήσουν. Τον σήκωσαν στο χορό, χόρεψε μαζί τους, με την Νίκη να είναι πάντα δίπλα, να τον κοιτάζει, κι αυτός να προσπαθεί να την αποφύγει, χωρίς να δημιουργήσει επεισόδιο. Αναγκαστικά την κράτησε να χορέψει πρώτη, ήταν απίστευτη χορεύτρια, το κορμί της γλιστρούσε σα φίδι, σα λυγερό δέντρο στον άνεμο. Δεν μπορούσε να μην το παραδεχτεί πως ήταν πανέμορφη, πως δεν έπρεπε να ήταν ξαδέρφη του κι έσκυβε τα μάτια στην πλακόστρωτη πίστα της πλατείας του χωριού όπου γινόταν το γλέντι.
Ξανακάθισαν στο τραπέζι τους, οι γονείς του είπαν πως είχαν κουραστεί κι έπρεπε να πάνε για ύπνο.
Έφυγαν.
Έμειναν οι δυο τους στο τραπέζι.
- Θα με πας στο σπίτι; Τον ρώτησε μετά από κάμποση σιωπή.
-Θα σε πάω, φύγαμε;
Έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε η βουή του κλαρίνου να τους ακολουθεί καθώς έτρεχαν στο χωματόδρομο για το σπίτι της.
Κατέβηκαν. Χωρίς να πουν τίποτα προχώρησαν στο σκοτάδι. Δίχως να συνεννοηθούν μπήκαν στην αποθήκη σανού που είχαν οι γονείς της για τα ζωντανά. Του ξυλουργού του μύρισε ο σανός,του μύρισε μουνί, ένιωσε σαν άλογο, παρ ολίγο να χλιμιντρίσει. Η Νίκη ανάσαινε χαμηλά, πιάστηκαν αγκαλιά, έπεσαν στο σανό, λύθηκαν τα κουμπιά, έσπασαν τα φερμουάρ, τα κορμιά έγιναν ένα. Μπήκε μέσα της δυνατά, έσχισε τη σάρκα που έτριζε, η Νίκη ούρλιαζε σιγανά, τύλιγε τα πόδια της στη μέση του, στο στέρνο, στο λαιμό, αυτός ορμητικά, πιο βαθιά, μέχρι την άκρη του πάτου της ηδονής, μέχρι το στόμα της, ώσπου όλα να γίνουν κατακόκκινα, κατακίτρινα, ολόασπρα, όταν τα κορμιά τελειώνουν, όταν ξαναγυρνάνε ανάσκελα και τα μάτια κλείνουν ευτυχισμένα.

Ένα άγανο γυρόφερνε στα χείλη του, κιτρινωπό, προς την ώχρα καμένο απ του ήλιου τη φωτιά. Η γεύση του ξυλώδης, δεν μπορούσες να χορτάσεις μ αυτό, όσο κι αν το μασούσες. Το μάσησε λίγο ακόμη στα γερά του δόντια κι ύστερα το έφτυσε δίπλα.
Ήταν το απομεσήμερο της άλλης μέρας που είχε πάρει τους δρόμους αρκετά συννεφιασμένος από τις πράξεις του την περασμένη νύχτα. Αφού έκανε ένα μακρινό γύρω στον Αργολικό κάμπο, σταμάτησε στην Αρχαία Ασίνη να πιει ένα καφέ. Άραξε τη μηχανή, έβγαλε το κράνος, πήρε το άγανο, κάθισε σε μια ψάθινη καρέκλα. Παράγγειλε τον καφέ του και περίμενε. Απέναντι τα αρχαία ερείπια της Ασίνης. Πέτρες μεγάλες, πέτρες που θα χρειάζονταν γίγαντες για να τις χτίσουν, πέτρες Ελληνικές με μεγάλη Ιστορία. Δεν ήξερε και πολλά πράγματα για τον τόπο του, θυμόταν μόνο που ο δάσκαλος στο σχολείο τους έλεγε πως έπρεπε να είναι περήφανοι που γεννήθηκαν σ αυτό τον πανάρχαιο τόπο. Εντύπωση του είχε κάνει το γεγονός ότι οι Αργείοι κατέστρεψαν ολοσχερώς την Ασίνη -που ήταν μεγάλη πόλη και σύμμαχος τους- επειδή στράφηκαν εναντίον τους και τους πολέμησαν μαζί με τους Σπαρτιάτες. Τι περίμεναν; γέλασε πικρά από μέσα του. Είχαν κάνει μια προδοσία και οι προδοσία στη ζωή πληρώνεται. Ότι απόμεινε από την αρχαία Ασίνη ήταν αυτές οι λιγοστές σκόρπιες πέτρες, που τις έδερνε αλύπητα ο Καλοκαιρινός ήλιος.
Ήρθε ο καφές του, ρούφηξε την πίκρα του φραπέ, άναψε τσιγάρο. Είχε μετανιώσει γι αυτό που έκανε. Είχε πατήσει μια από τις πιο ουσιώδης αρχές του προσωπικού του κανόνα. Έδιωξε με το ζόρι της εικόνες από το μυαλό του, τις εικόνες της ηδονής που ήταν όντως καταπληκτικές όπως παραδέχτηκε για εκατοστή φορά αλλά που έπρεπε να τις ξεχάσει. Τις εικόνες που κυλίστηκε στο σκοτάδι με τη Νίκη, που ήταν πρώτη του ξαδέρφη. Δεν έπρεπε να το κάνει αλλά τώρα είχε γίνει και χρειαζόταν να επανορθώσει αλλιώς θα γινόταν σκάνδαλο στο χωριό. Πως θα κοιτούσε στα μάτια τον πατέρα του που μέχρι τότε τον είχε καμάρι για τις αρχές του και γενικότερα τη στάση του στη ζωή; Ή τη μάνα του που θα έβαζε τα κλάματα; Όχι, έπρεπε να προλάβει το κακό. Χωρίς να το καταλάβει γιατί, είχε μια έντονη ανησυχία που προερχόταν από τον χαρακτήρα της Νίκης που φαινόταν αυθόρμητη, γκροτέσκα, χωρίς φραγμούς ηθικούς, χωρίς τέτοιες ηθικολογίες.
Τέλειωσε τον καφέ βιαστικά. Ανέβηκε στη μηχανή. Σα σίφουνας έφτασε στο χωριό, πήγε κατευθείαν στο σπίτι της. Δεν ήταν εκεί. Τον καλοδέχτηκε ο θείος του ο Νίκανδρος, αδερφός του πατέρα του.
-Έλα, κάθισε, να πιούμε καφέ, του είπε. Η Νίκη κάπου εδώ γύρω θα είναι, άργησε να ξυπνήσει μετά από το χτεσινό γλέντι. Τα ήπιατε γερά,έμαθα.
-Ναι, τα ήπιαμε, απάντησε καθίζοντας.
Ή θεία του έφερε τους καφέδες, κάθισε κι αυτή μαζί τους, κουβέντιαζαν διάφορα.
-Ξέρεις που πάντα σ αγαπάμε ε; του λεγε συχνά ο θειος.
-Σαν παιδί μας σε έχουμε, συμπλήρωνε η θεία, αλλά έφυγες μακριά, πότε θα γυρίσεις πίσω;
-Δε θα γυρίσω θεία, της είπε απλά. Που είναι η Νίκη; Θα έρθει;
-Θα έρθει, μην ανησυχείς, θα μείνεις μέρες δε θα μείνεις; Έχετε καιρό να τα πείτε, κάτσε να σε δούμε κι εμείς λίγο.
Τι να καθόταν που ένιωθε πως βρισκόταν πάνω στη φωτιά; Αν δεν σιγουρευόταν για την εχεμύθεια της δε θα ηρεμούσε. Φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Τα ήθη και τα έθιμα εκεί στο χωριό ήταν παλιά, δε χωρούσαν τέτοιες αναλγησίες, τις θεωρούσαν έγκλημα, μέχρι που είχαν λιθοβολήσει μια πόρνη τη Σοφία, που είχε ξελογιάσει μερικούς νέους του χωριού. Τη θυμόταν αυτή την κακομοίρα που τελικά δεν τη γλίτωσε την τρέλα. Μετά το λιθοβολισμό,στο τσάκ την πρόλαβαν να μη πεθάνει, την έστειλαν στο ψυχιατρείο.Ένας από τους νέους που είχε «ξελογιάσει» ήταν κι αυτός.
-Τι απέγινε η Σοφία; ρώτησε ξαφνικά.
-Που τη θυμήθηκες; άνοιξε τα μάτια του ο θείος. Εδώ είναι, τη βγάλανε, δεν κάνει τίποτε τώρα πια, μεγάλωσε, γέρασε. Θα την δεις να τριγυρίζει ζητιανεύοντας.
-Μάλιστα, έκανε ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο.
Κάποια στιγμή μπήκε η Νίκη, όπως πάντα ορμητική. Κοιτάχτηκαν. Το δικό του βλέμμα ήτα σοβαρό, το δικό της παιχνιδιάρικο. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Δεν έκανε τίποτε να την αποφύγει, έπραξε φυσιολογικά.
-Πάμε μια βόλτα; Της πρότεινε.
-Φύγαμε! Έκανε ενθουσιασμένη.
Δεν την πήγε μακριά, λίγο πιο πέρα, έξω απ το χωριό σε μια καφετέρια.Άραξαν σε δυο καρέκλες.
-Πρέπει να σου πω, της είπε.
-Τι;
-Αυτό που κάναμε δεν πρέπει να επαναληφθεί, δεν έπρεπε να γίνει. Για μένα είναι σα να μην έγινε, έτσι θέλω να το πάρεις κι εσύ, είπε κοιτάζοντας το χώμα.
Η Νίκη του σήκωσε το πρόσωπο κατάφατσα. Το ύφος της ήταν σκληρό, πέτρινο.
-Όχι, φίλε μου. Έγινε και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Θάρθεις το βράδυ; Εκεί μπορούμε να το κουβεντιάσουμε καλύτερα. Εγώ θέλω να παντρευτούμε.
-Τι; έκανε κέρινος.
-Γιατί; τι έγινε δηλαδή; Οι πρώτοι θα είμαστε ή οι τελευταίοι συγγενείς που παντρεύονται; Αφού το ξέρω πως με λατρεύεις! Πάντα με λάτρευες.
-Τι είναι αυτά που λες; αγρίεψε. Άκουσες τι σου είπα: να τα ξεχάσεις. Δε θα γίνω εγώ ρεζίλι για σένα. Εντάξει; Και πάμε να φύγουμε. Θα επιστρέψω αύριο το πρωί στην Αθήνα.
Τη βούτηξε απ το χέρι, ανέβηκαν στη μηχανή, έφτασαν έξω από το σπίτι της.
-Να έρθεις το βράδυ, να τα πούμε του ψιθύρισε στο αφτί.
-Δε θάρθω, της απάντησε, μη περιμένεις.
-Να έρθεις θα είναι η τελευταία μας φορά. Αν δεν έρθεις θα δημιουργήσω σκάνδαλο, θα τα πω όλα στον πατέρα σου. Εσύ έφταιγες, εσύ με πήδηξες!
Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Παρ όλα αυτά προσπάθησε να ηρεμήσει. Δεν έβγαινε πουθενά με τα νεύρα.
-Αν έρθω, μου υπόσχεσαι πως θα τα ξεχάσουμε; Σε παρακαλώ…
-Εντάξει, του χάιδεψε τα μαλλιά. Εντάξει, θα σου κάνω τη χάρη, έλα το βράδυ και τα λέμε, εντάξει;
-Εντάξει, είπε και μαρσάρισε δυνατά στο χωματόδρομο.

Το βράδυ έφτασε νωρίς. Είχε κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Ύστερα έφαγε με τους γονείς του που ήταν τρισευτυχισμένοι που τον είχαν μαζί τους. Αυτός βέβαια ήταν ασυνήθιστα νευρικός.
-Αύριο θα πάμε στο Ναύπλιο για κάτι δουλειές, θα έρθεις μαζί μας; Τον ρώτησε ο πατέρας του.
Τον βεβαίωσε πως θα πήγαινε παρέα τους αλλά για λίγο και συμφώνησαν.
Όταν εκείνοι έπεσαν για ύπνο, καμώθηκε πως θα ξάπλωνε κι αυτός και σε λίγο βγήκε σαν τη νυχτερίδα, σα σκιά στους έρημους δρόμους του χωριού.
Η ώρα θα πλησίαζε δυο. Το σκοτάδι τύλιγε τον κόσμο του και την ψυχή του. Είχε μπλέξει. Είχε μπλέξει άγρια και ήταν ανάγκη να ξεμπλέξει. Για μια στιγμή, σκέφτηκε να μην πάει. Να έφευγε την άλλη μέρα για όπου στο διάολο ήθελε. Να πήγαινε διακοπές στη Γκουανταλαχάρα. Θα έβρισκε μια δικαιολογία στους γονείς του και πάει τέλειωσε αλλά… Ας έκανε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει την τρελή, γιατί δε υπήρχε περίπτωση να μην ήταν τρελή, τρελή ήταν, συμφώνησε με τον εαυτό του. Όπως κι αυτός που έμπλεξε για χάρη του μουνιού σε μια τέτοια παλιοκατάσταση. Ναι, για χάρη του μουνιού.
Έφτασε έξω από την παράγκα, το φεγγάρι έσκαγε κείνη την ώρα πάνω από το βορρά, μισοφαγωμένο. Τρύπωσε μέσα στην παράγκα, μέσα στο σανό, την είδε να κάθεται σοβαρή, γυμνή κόντρα σε κάποια αχτίδα φωτός που έλουζε το άσπρο κορμί της. Πήγε κοντά της, κάθισε απέναντι της.
-Ώστε θέλεις να μ αφήσεις, μίλησε ακούνητη.
-Έλα, της είπε, τι ν αφήσω, μια φορά κάναμε έρωτα, δεν έγινε τίποτε σπουδαίο…
-Δεν έγινε τίποτε σπουδαίο; Πετάχτηκε πάνω. Τον άρπαξε από το λαιμό με τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες. Εγώ σε αγαπώ και συ λες πως δεν έγινε τίποτε σπουδαίο!
Προσπάθησε ν απαλλαγή από το σφίξιμο στο λαιμό και το αγκάλιασμα της, δεν ήταν εύκολο, ήταν γερή σαν τίγρη και η απελπισία της την έκανε ακόμα πιο δυνατή. Κυλίστηκαν στα άχυρα, εκείνο το άγανο ξαναμπήκε στο στόμα του, αυτή τη φορά με λίγο αίμα που έτρεξε ανάμεσα στα χείλη τους. Η Νίκη τον φίλησε στο στόμα, τον φιλούσε καθώς πάλευε να απελευτερωθεί από τα χέρια της.
-Θέλω να μου κάνεις έρωτα! του σφύριξε. Πήδηξε με μια φορά ακόμα και φύγε! άκουσες τι σου είπα; φώναξε γεμάτη κλάματα,
Αυτός πρόλαβε να της κλείσει το στόμα με την παλάμη, μασώντας πάντα εκείνο το άγανο, ανάμεσα στο αίμα του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Προσπάθησε να σκεφτεί γρήγορα και λογικά. Και τα δυο μαζί ήταν δύσκολο αλλά αστραπιαία πίστεψε πως αν της έκανε έρωτα τα πράγματα θα χειροτέρευαν. Αυτό έλεγε η λογική, άρα έπρεπε να φύγει τώρα. Τώρα αμέσως.
-Θα φύγω, της είπε και κεινης τα μάτια άστραψαν.
Έβαλε όλη τη δύναμη του, έφτυσε αίμα και άγανο, η Νίκη αντιστεκόταν πολύ δυνατά. Αυτή γυμνή εκείνος ντυμένος. Αυτή τρελή, εκείνος θεότρελος έτσι που είχε μπλέξει. Τον γρατσούνισε άσχημα στα μάγουλα, το μάτι του άστραψε κι αυτουνού. Σκόνταψαν σε κάτι γεωργικά εργαλεία που ήταν στηριγμένα στα τοιχώματα της παράγκας, έπεσαν δίπλα τους. Ανάσαιναν βαριά, τίποτε δεν υπήρχε ανάμεσα τους, μόνο ένας κόσμος ολόκληρος που χώριζε τους κόσμους τους. Γιατί πάλευαν; Ήταν αδύνατο να το καταλάβει, το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει μακριά, να ξεφύγει από αυτόν τον διάβολο που τον είχε φέρει στην άκρη του γκρεμού. Θα μου πεις ήταν τεράστιο το έγκλημα τους; Όχι αλλά είπαμε. Τι θα έλεγε ο κόσμος, η δημόσια κατακραυγή, η αιμομιξία, δε θυμάται πόσες φορές είχε χύσει μέσα της το περασμένο βράδυ κι αν έμενε έγκυος η τρελή; Όλα μαζεμένα στο μυαλό του ξυλουργού. Στο μυαλό της Νίκης, ένα άδειο νόημα, ένα κενό, τόσο χαμένη ήταν; αυτή μια πανέμορφη γυναίκα, ένα εξαίσιο πλάσμα; Αλλά τι σχέση έχει η μορφή με το μυαλό; Αν ήταν έτσι όλες οι ωραίες θα ήταν πανέξυπνες, αν συμβάδιζε δηλαδή η ομορφιά με την εξυπνάδα. Αλλά τώρα; Τώρα που είχε φύγει για τις ωραίες διακοπές του κι αντ αυτού βρισκόταν να παλεύει με μια τρελή γυναίκα, τρεις-τέσσερις η ώρα το πρωί μέσα σε μια παράγκα που δεν την ήξερε ούτε ο θεός; Την κρατούσε με τη βια από τους ώμους να μη του ορμήσει ξανά. Είχαν σηκωθεί όρθιοι τώρα. Κοίταξε γύρω, έψαχνε τρόπο να το βάλει στα πόδια χωρίς να της κάνει κακό αλλά ούτε κι εκείνη σ αυτόν. Φοβόταν πως μπορούσε να τον χτυπήσει με ότι έβρισκε μπροστά της.
Πράγματι, του ξέφυγε και άρπαξε από δίπλα ένα αγροτικό μαχαίρι. Στάθηκαν απέναντι Κοιτάχτηκαν στα μάτια σα δυο μονομάχοι που ο ένας έπρεπε να πεθάνει. Τρόμαξε. Η Νίκη του όρμησε. Αυτός πρόλαβε και της έπιασε τον καρπό του χεριού που κρατούσε το μαχαίρι. Το γύρισε αργά πάνω στο πρόσωπο της, της άγγιξε με την άκρη τη λεπίδα το καρύδι στο λαιμό. Θα τη σκότωνε. Θα τη σκότωνε, δεν άξιζε να ζει.
Το άγανο ξαναήρθε στο στόμα του. Μάσησε την ξυλώδη ουσία που ανάδινε ο κόσμος μας, με το ξεραμένο αίμα, να ξανατρέχει από την άκρη των χειλιών του. Αίμα ζεστό, δικό του και δικό της. Αυτό το αίμα είναι δικό τους και δικό μας, σκέφτηκε, δεν μπορούσε κανείς να το πάρει. Μόνο εμείς μπορούσαμε να το κάνουμε ότι θέλουμε. Κοίταξε μια στιγμή το σκοτάδι κι ύστερα ξανά τη λεπίδα που έξυνε το λευκό δέρμα της. Της είχε στραβώσει το μούτρο με το άλλο του χέρι, έτσι που να μη μπορεί ούτε να στρίψει ούτε να φωνάξει μια και η παλάμη του της έκλεινε το στόμα. Με το σώμα του, είχε ακινητοποιήσει το δικό της, η Νίκη έμενε ακούνητη για λίγο. Λες και δεν υπήρχε. Η ανάσα της ελαφριά παραδομένη. Αν την άφηνε θα ήταν καλύτερα και ήρεμος να πήγαινε στο καλό. Το σκέφτηκε. Πίεσε λίγο ακόμη τη λεπίδα στο λαιμό. Η Νίκη κουνήθηκε, άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε.
Την κοίταζε κι αυτός με το άγανο πάντα στο στόμα του, με την ξυλώδη οσμή του ανάμεσα από το αίμα που έτρεχε στο πονεμένο σαγόνι του.
ΤΕΛΟς

ΜΑΝΙΦΈΣΤΟ

ΤΟ ΑΙΜΑ κυλάει ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ....

Η ζωή μερικές φορές, είναι βαρετή για ανθρώπους ειδικά σαν εμένα. Και το λέω αυτό επειδή από μικρό παιδί τα είχα όλα. Γεννημένος στην Γλυφάδα, πριν από σαράντα ακριβώς χρόνια, από γένος αριστοκρατικό, πλούσιο, Τσιλιμηταίοι έλεγαν όλοι κι έτρεμε το σαγόνι τους από φθόνο. Ο πατέρας μου, γνωστός αρχιτέκτονας, είχε σχεδιάσει τα μισά από τα πιο ωραία κτίρια των Αθηνών και όχι μόνο: Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Πεκίνο, ήταν διάσημος. Η μητέρα μου ήταν κτηματίας. Η μισή γλυφάδα δικιά της από κληρονομιά. Λεφτά να φάνε κι οι κότες.
Έτσι, εμένα που με είχανε μοναχοπαίδι και άρα ήμουν μοναδικός κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας, με προόριζαν για πολιτικό. Σπούδασα στα καλύτερα κολλέγια των Αθηνών κι ύστερα μεταπτυχιακά, ντοκτορά και τέτοιες αηδίες στη Ζυρίχη, όπου τελευταία, γύρω στα τριάντα μου, τελείωσα πολιτικές επιστήμες.. Εγκαταστάθηκα σε ένα πολυτελές, ιδιόκτητο γραφείο, τοποθέτησα μια σπουδαία επιγραφή στην πόρτα: Τσιλιμηταίος Εμμανουήλ. Πολιτικός επιστήμων.
Η εξωτερική μου εμφάνιση σπουδαία. Γύρω στο ένα ογδόντα ύψος, βάρος εβδομήντα πέντε κιλά. Σταθερά. Πρόσωπο γωνιώδες, από αυτά που λένε πως έχουν φωτογένεια. Μάτια γκριζοπράσινα, λαμπερά. Πηγούνι θεληματικό, όχι ακριβώς τετράγωνο. Γενικά είμαι ένα καλοβαλμένο, ωραίο πρόσωπο. Πρόσωπο και μυαλό. Φυσικά δεν δούλεψα ποτέ μου. Η δουλειά είναι για τα κατώτερα όντα, τους πληβείους. Κι όσο κι αν φαίνεται ρατσιστικό, αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε με την πολιτική που σπούδασα, ασχολήθηκα. Τι ανάγκη είχα εγώ για όπλα αυτά; είμαι ένας βολεμένος άνθρωπος που του άρεσαν δυο πράγματα: οι γυναίκες και οι άντρες.

Εκείνο το απόγευμα του Σεπτέμβρη, έπινα τον μελαγχολικό εσπρέσο μου στο καφέ του Αστέρα Βουλιαγμένης, αυτό το γκέτο των πλουσίων. Δεν είχα καμιά διάθεση για τίποτα, καμιά αφορμή δεν μου δινόταν. Έτσι, κάπνιζα το ένα τσιγάρο κατόπιν του άλλου-είμαι μανιώδης καπνιστής όπως οι περισσότεροι ηλίθιοι άνθρωποι. Ποτά δεν πίνω, τα θεωρώ επικίνδυνα για όλους τους ανθρώπους. Όπως και για τα ζώα. Θα είχε περάσει ώρα πολλή-ίσως κανένας αιώνας- κι ενώ συνέχιζα να πίνω τον εσπρέσο μου, δίπλα μου ξεφύτρωσε σαν από πουθενά, ένας φτωχός, πούστης κι άσχημος. Πως διάολο είχε εισχωρήσει στο γκέτο; Πως ξέφυγε από τους φύλακες; Αλλά προσπάθησα να μην δώσω σημασία, αυτοί οι άνθρωποι μου προξενούν αηδία. Σιχαμάρα.
-Νομίζεις πως είσαι κάτι σπουδαίο, μου είπε απερίφραστα με φωνή αντρική, τραχιά.
-Σε μένα μιλάς; απόρεσα.
-Βλέπεις κανέναν άλλον εδώ; έσμιξε τα φιδίσια μάτια του.
Σκέφτηκα να φύγω αλλά γιατί;
-Πάρε δρόμο! του απάντησα εξ ίσου σκληρά.
Γέλασε σαρδόνια.
-Και να φύγω, εσύ δεν γλιτώνεις, είπε χαλαρά λες και δεν συνέβαινε τίποτε.
-Από ποιον; από σένα; χλεύασα.
-Από τον εαυτό σου. Γι΄αυτό ηρέμησε.
Έπιασα σκεφτικός το πηγούνι μου και τον παρατήρησα καλύτερα. Τι ποντικίσια φάτσα ήταν αυτή; Ίσια μαλλιά σαν πράσα, κακοχτενισμένα. Στόμα σαν μια σχισμή, πέντε τρίχες φύτρωναν εδω κι εκεί, σε ένα μαυριδερό σαγόνι. Σώμα λιγνό, νευρώδες, άτριχο. Φορούσε ένα μαγιό, από αυτά που λέμε κουραδοκόφτη, φαινόταν όλο το κωλαράκι του κι έσταζε νερά ενώ εγώ φορούσα Αρμάνι την τελευταία μόδα κατευθείαν από το Μιλάνο.
-Από τη θάλασσα ήρθες; τον ρώτησα.
-Οι φτωχοί από κει έρχονται, αφού συνήθως απαγορεύεται η είσοδος στα μέρη σας.
-Ξέρεις ότι μπορώ να φωνάξω να σε πετάξουν έξω με τις κλωτσιές;
-Δε θα το κάμεις, είπε με πεποίθηση.
-Γιατί;
-Επειδή θέλεις ν αλλάξεις πρόσωπο. Επειδή, δεν σου αρέσει αυτό που είσαι κι εγώ μπορώ να σε βοηθήσω σ΄αυτό.
-Πως και πότε θα γίνει αυτό; είπα ξαφνιασμένος, γιατί πράγματι τον τελευταίο καιρό σκεφτόμουν να γίνω κάτι άλλο.
-Μην έχεις αγωνία, θα σε βρω εγώ. Δουλεύω σε ινστιτούτο αλλαγής φύλου.
Απο μικρό παιδί, πέντε ή έξι χρονών, που μπέρδεψα τα μπούτια μου με μια συνομήλικη ξαδέρφη, κατάλαβα τη διαφορά των δύο φύλων. Του αρσενικού και του θηλυκού, του άντρα και της γυναίκας. Απο τότε θυμάμαι πως με συνάρπαζε η ιδέα πως μπορείς να γίνεις το άλλο. Δηλαδή, εγώ σαν άντρας να μπορούσα να νιώσω τι ακριβώς αισθάνεται μια γυναίκα. Ο φόβος είναι άραγε ίδιος ή μια γυναίκα φοβάται περισσότερο; Η υπόσταση του σώματος μπροστά στον καθρέφτη, τι αναλογία ηδονής, χαράς, μίσους ευτυχίας, προσδίδει στη γυναίκα; Σαν αυτούσιο αρσενικό που ήμουν, γνώριζα ή τουλάχιστον πίστευα πως γνώριζα τι ακριβώς ένιωθα απέναντι στο σώμα μου και στο μυαλό μου. Το θηλυκό όμως; Λένε πως οι γυναίκες είναι πονηρές. Πως σκέφτονται αλλιώτικα από τους άντρες. Είναι όμως αλήθεια αυτό και ποιος μπορεί να το βεβαιώσει απόλυτα αν δεν έχει βρεθεί και στις δύο πλευρές;. Όμως το συναρπαστικότερο μέρος αυτής της σύγκρισης, ήταν πρώτα η ηδονή κι ύστερα η εξίσωση των ειδών εγκεφάλου. Και η περιβόητη ισότητα των δύο φύλων, κατέληγε στον αδυσώπητο αγώνα του φεμινιστικού κινήματος. Γιατί μια γυναίκα να θέλει να εξισωθεί με τον άντρα; Τι νόημα είχε αυτό, αφού αποτελούν δυο αντίθετα πράγματα και ως εκ τούτου εξυπηρετούν διαφορετικούς κανόνες της ζωής.
Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα. Γυμνός στο τεράστιο σαλόνι περιφερόμουν εδώ κι εκεί. Πολλές φορές έπιανα τα στήθια μου να δω μήπως μεγάλωσαν και το πέος μου που βρισκόταν σε ακατάσχετη στύση από φόβο ενστίκτου μήπως αλλοτριωθεί σε αιδοίο. Ήταν όμως κι αυτός ο άτριχος σπουργίτης που είχε εμφανιστεί από το πουθενά να μου σπαράζει το μυαλό. Τι στο διάολο ήθελε; Εγώ ήμουν ένας βολεμένος μεγαλοαστός, ένας άνθρωπος μεγαλωμένος στην εμβέλεια της πραγματικότητας, θα μου άλλαζε ένα τυχαίο γεγονός τη ζωή μου; Ή μήπως κατά βάθος, πράγμα που δεν ήθελα να ομολογήσω, ήθελα ν γίνω γκέι; Να αποποιηθώ δηλαδή τη φύση μου. Αλλά ποια ήταν η φύση μου; αναρωτήθηκα φωναχτά στον καθρέφτη. Ήμουν ένας ερμαφρόδιτος παπαγάλος ή μια ξεφωνημένη κολοσούσσα;
Πέρασαν δυο-τρεις μέρες. Συνηθισμένος στις μεγαλοαστικές μου ασχολίες, ξεχάστηκα. Ή μάλλον, σκέφτηκα, τελειωτικά, πως το γεγονός ήταν ένα αποκύημα της φαντασίας μου. Πως δεν υπήρξε δηλαδή, κανένας ξεπουπουλιασμένος σπουργίτης που με είχε επισκεφτεί στην παραλία του Αστέρα Βουλιαγμένης. Έτσι, όταν εμφανίστηκε πάλι ξαφνικά από το βυθό της θάλασσας, δεν το πίστεψα.
Ήταν πρωί αυτή τη φορά κι απολάμβανα την ζέστη ενός ωραίου Φθινοπωρινού ήλιου.
-Είσαι έτοιμος; με ρώτησε
-Έτοιμος για πού;
-Ξέχασες; θα πάμε στο ινστιτούτο αλλαγής φύλων. Όπως συμφωνήσαμε, δεν είναι τίποτα φοβερό, θα δεις.
-Μιλάς σοβαρά; πήγα ν αστιευτώ. Και πότε συμφωνήσαμε;
-Πολύ σοβαρά! με αντέκρουσε με σκιώδη φωνή.
-Μήπως δεν πρέπει; έκανα αμφιταλαντευόμενος
-Ξέχνα το! Πρέπει να γίνει. Εξ άλλου, λεφτά έχεις, τι φοβάσαι;
-Δεν είναι αυτό..έκανα μια άλλη μορφή αντίρρησης σκεπτόμενος πως, άμα έχεις λεφτά, όλα είναι τέλεια, όλα είναι λυμένα.
-Πάμε, πάμε έκανε αποφασιστικά και με πήρε από το μπράτσο.
Η χειρουργική επέμβαση δεν διήρκεσε πολύ. Ίσως τέσσερις-πέντε ώρες. Εγώ δεν κατάλαβα και πολλά πράγματα, όπως δεν καταλαβαίνει κανείς. όταν βρίσκεται ναρκωμένος στο χειρουργικό κρεββάτι.
Άμα ξύπνησα, οι γιατροί έτριβαν τα χέρια τους.
-Μπράβο! είπαν. Όλα έγιναν στην εντέλεια.
Και με άφησαν μόνο μου.
Ή μάλλον μόνη μου.
Καθώς συνερχόμουν από την νάρκωση, έβαλα τα χέρια μου στο στήθος. Αναμαλλιασμένος χούφτωσα δυο υπέροχα γυναικεία στήθη. Ύστερα κατέβασα το χέρι μου χαμηλά.Στην αρχή δεν κατάλαβα αν έπιανα πέος ή κλειτορίδα.
Δυστυχώς ήταν κλειτορίδα.
Ή ευτυχώς.
Τώρα ήμουν μια τέλεια γυναίκα.
-Ν΄αφήσεις τα μαλλιά σου να μακρύνουν, άκουσα μια νοσοκόμα που εισέβαλε ξαφνικά στο θάλαμο. Θα είσαι πανέμορφη. Μια κούκλα!
-Αποτρίχωση; ψέλλισα πιάνοντας τα γένια μου.
-Μη σε νοιάζει! κελάρυσε. Σε λίγες μέρες δε θα βγαίνουν πια.
Έφυγε αφήνοντας με μόνη στην συμφορά μου,
Κι εξαφανίστηκε ως δια μαγείας, όπως ακριβώς είχε εμφανιστεί, αφήνοντας με μετέωρο να χάσκω στο μακρύ βυθό της θάλασσας και της ανθρώπινης διάστασης.

ΟΙΔΊΠΟΥς ΕΠΊ ΆΡΝΗΣΗΣ

Κάθισαν δίπλα μου και τους κοίταξα. Μη κοιτάς! μου είπε αυτός, ένας ασχημάντρας του κερατά. Αυτή, κούκλα, έτοιμη για κρεββάτι. Άνοιξα τα χέρια μου με απορία, ενω αυτή, ομορφούλα και ντελικάτη με έκοβε σαν στρογγυλό κρεμμύδι.

Πάντως ρε φίλοι, απόψε έχω μια πραγματική διάθεση να κουβεντιάσουμε γύρω από την αγάπη.Την ερωτική αγάπη. Πιστεύετε ειλικρινά πως σας αγάπησε κάποια;[ οι άντρες είναι πιο παραπονούμενοι.] Σας έδωσε δηλαδή τον εαυτό της; Και σεις κυρίες μου που τόσο κλάψατε για έναν άντρα, πόσο ήταν όλα αυτά πραγματικότητα; Δηλαδή, δυσκολεύομαι να σας πιστέψω, κάπου φούμαρα ήταν η αγάπη σας! Καλησπέρα.

Για να έχει ενδιαφέρον μια κουβέντα, πρέπει να σου τα χώσω μια φορά. Να με φτάσεις δηλαδή στα άκρα, να γίνω μπαρούτι για να καταλάβεις τι παίζεται. Να μην σε πάω λάου-λάου και να περιμένω πως κάποτε θα ξυπνήσεις ψυχόβλακα. Αλλιώς δε γίνεται. Σαδιστικόν αντικείμενον ο άνθρωπος,[ εκτός αν είναι υποκείμενον ]

Δεν είναι θέμα αν η ζωή είναι άδικη ή ωραία. Εδώ μέσα, γνώρισα πολύ σπουδαίους άντρες και γυναίκες, που δε θα είχα μιλήσει ποτέ. Αυτό αξίζει από μόνο του και το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι πως οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται τη δημόσια εικόνα τους και δε θέλουν να την μουντζουρώσουν. Είναι κάτι κι αυτό.

Ρε συ, τι μου λες! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύεις τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρουν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θες πέστο] από τις χειρότερες απομένουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Είναι το πορτρέτο μιας κυρίας που δε θυμάμαι τ όνομα της. Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες που έκαναν "κότσους" τα μαλλιά τους, ακόμα κι αν ήταν"άσχημες"*.Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να τα ξανακάνω, να τα ξαναθυμηθώ. Στη ζωγραφική έλεγαν παλιά, δεν μπορείς να ξαναζωγραφίσεις τον ίδιο πίνακα, δεν ξέρω γιατί το έλεγαν αλλά νομίζω πως οι ζωγράφοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.

*[δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες]

Δε σκέφτομαι τίποτε. Γιατί να σκεφτώ; Τόσα χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο: σκεφτόμουν για σας πιο πολύ και λίγο για μένα, αν θέλετε να πω την αλήθεια κι αυτό φαινόταν πως ήταν λάθος. Κοιτάτε τώρα πως κατάντησα! Έρμαιο μιας τύχης που εξαρτάται από σας- αν αυτό δεν ήταν λάθος, τότε ποιο είναι; Καλύτερα θα ήταν να ορίζω εγώ τις τύχες σας γιατί είμαι πιο δίκαιος. Στο δρόμο όμως με τύφλωσαν οι άρχοντες και οι αρχόντισσες και Οιδίπους  γαρ, εκλιπαρώ την επιείκεια σας.

Η άρνηση είναι μια λέξη δύσκολη. Ποτέ δεν ξέρεις[ νομίζεις ότι ξέρεις!] αν έκανες καλά που αρνήθηκες τον έρωτα σε μια γυναίκα, σε έναν άντρα. Όταν κάποιος αποχωρεί μοιάζει κερδισμένος επειδή ελέγχει την απόφαση, σα νικητής. Όποιος εισπράττει την άρνηση νιώθει προδομένος. Είναι μια ήττα η ερωτική άρνηση;

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγώ μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω. Είτε γιατί η ζωή σου δεν έχει αξία, είτε γιατί όλο αυτό που ζούμε είναι μια ανοησία. Όταν καταρρέουν τα πάντα γύρω σου πως να σταθείς ακίνητος; Μπορεί όμως και να μεγαλοποιούμε τα πράγματα, να τα εξιδανικεύουμε και όταν βλέπουμε πόσο αλλιώτικα, πόσο χαμερπή είναι, τότε η συντριβή είναι μεγαλύτερη. 

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

ΝΊΚΗ

ΝΙΚΗ

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Αλλάζω νόμο

 στην εκκλησιά

Βαρύ το βήμα

Νόθα η βρισιά

Κάποιος με πιάνει

Απ΄το μανίκι

Φωνάζει φτάνει

Ο δρόμος αυτός

Καλαμπαλίκι

 σαν το χαλίκι

Τι θες που πας

Ζητάω τη νίκη

Διάλεξες ώρα

Δε βλέπεις τα κράνη

Ούτε τη μπόρα

Που χει πικράνει

Όλη τη χώρα;

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Και σου φωνάζω

Δεν έχω άλλο

μέσα στο νου

απ’ το πιο μεγάλο

κομμάτι ουρανού

Σβηστά τα φώτα

τοίχοι θαμποί

κάνει να μπεις

μες το σκοτάδι;

Χάμω κυλάω

Σαν το χαλίκι

Με συντριβή

Και δεν μιλάω

Παραμιλάω

Για τη λαβή

Είναι ένας πόνος

Η σιγουριά

Πως είσαι μόνος

Δίχως κλειδιά

Μες το βοριά

Αύρα θανάτου

Ξυστά στα μαλλιά

Σαν το ξυράφι

Σε χέρι δραγάτου

Να μην περνά

Κάπου να φτάσω

Σαν το ποτάμι

Όπου κυλά

Σαν το καλάμι

Με λύπη μαβιά

Κάποιος με φτάνει

Και μου σφυρά

Με το δρεπάνι

Τα λόγια του χάνει

Για αρνησιά

Γιατί με τα μάτια

Στου δρόμου τα άτια

Χτίζω παλάτια

Γκρεμίζω παλάτια

Και προσπερνώ

Ποίηση ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

πίκρα

Και το λιμάνι ήταν ρηχό
εσύ ήσουν πάντα όμορφη
κορμί που δεν περίμενες
άξια του κόσμου τύχη

Έτρωγες με τη λησμονιά
μιλούσες των κυμάτων
και των ματιών σου η σχισμή
έσπαγε των χρωμάτων

Εν άσπρο νυχτολούλουδο
νυχτοσυρμού Σαββάτου.

Κι η άμμο κύλησε μ οργή
εσύ ήσουν πάντα μόνη
φωνές πια δεν περίμενες
δεν έσπαζαν οι τοίχοι

Χάθηκες μες τη μοναξιά
άγγιξες των πραγμάτων
και του προσώπου η θαμπή
εικόνα, αγέρας των βημάτων.

Έν άσπρο νυχτολούλουδο
όμορφο, μέχρι θανάτου

ποίηση Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΤΩΝ

Για την αγάπη να μη γράψεις τίποτα

έφυγε με το χτεσινό τρένο
Κανείς δεν είναι εδώ
Ότι αγαπήσαμε ταξίδεψε μόνο
Το τρένο κουβαλούσε τις πέτρες
που αγαπήσαμε με πάθος
και κείνες όχι.
Τι θέλεις τώρα;
Ακόμα κι η τελευταία δεν ήξερε
να ταξιδέψει.
Δεν πόνεσε κανείς αυτή τη χώρα!
όλοι λαιμάργησαν τη λαμαρίνα, το φτηνό τσίπουρο
το γλύψιμο της δεκάρας
σιγά-σιγά το πριόνισμα της σάπιας σανίδας που πατάς
λιμάρισαν σίγουρα τις λέξεις, να πέσεις κάτω και να μη σηκωθείς μαλάκα!

Κάθισαν δίπλα μου και τους κοίταξα. Μη κοιτάς! μου είπε αυτός, ένας ασχημάντρας του κερατά. Αυτή, κούκλα, έτοιμη για κρεββάτι. Άνοιξα τα χέρια μου με απορία, ενώ αυτή, ομορφούλα και ντελικάτη με έκοβε σαν στρογγυλό κρεμμύδι.
Ο κύριος Πλιάτσικας είναι αποσυνδεμένος αλλά θα διαβάσει τα μηνύματα σας, θα δει τις γκριμάτσες σας, θ ακούσει τα παράπονα σας και θα σας απαντήσει καταλλήλως. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει κανείς. Τοποθετείστε σωστά τα χαρτονομίσματα στη σχισμή υπέρ των αδυνάτων...
Πάντως ρε φίλοι, απόψε έχω μια πραγματική διάθεση να κουβεντιάσουμε γύρω από την αγάπη.Την ερωτική αγάπη. Πιστεύετε ειλικρινά πως σας αγάπησε κάποια;[ οι άντρες είναι πιο παραπονούμενοι.] Σας έδωσε δηλαδή τον εαυτό της; Και σεις κυρίες μου που τόσο κλάψατε για έναν άντρα, πόσο ήταν όλα αυτά πραγματικότητα; Δηλαδή, δυσκολεύομαι να σας πιστέψω, κάπου φούμαρα ήταν η αγάπη σας! Καλησπέρα.
Για να έχει ενδιαφέρον μια κουβέντα, πρέπει να σου τα χώσω μια φορά. Να με φτάσεις δηλαδή στα άκρα, να γίνω μπαρούτι για να καταλάβεις τι παίζεται. Να μην σε πάω λάου-λάου και να περιμένω πως κάποτε θα ξυπνήσεις ψυχόβλακα. Αλλιώς δε γίνεται. Σαδιστικόν αντικείμενον ο άνθρωπος, [ εκτός αν είναι υποκείμενον ]
Δεν είναι θέμα αν η ζωή είναι άδικη ή ωραία. Εδώ μέσα, γνώρισα πολύ σπουδαίους άντρες και γυναίκες, που δε θα είχα μιλήσει ποτέ. Αυτό αξίζει από μόνο του και το παραδέχομαι, όπως παραδέχομαι πως οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται τη δημόσια εικόνα τους και δε θέλουν να την μουντζουρώσουν. Είναι κάτι κι αυτό.
Ρε συ, τι μου λές! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύεις τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρουν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θές πέστο] από τις χειρότερες απομένουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Είναι το πορτρέτο μιας κυρίας που δε θυμάμαι τ όνομα της. Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες που έκαναν "κότσους" τα μαλλιά τους, ακόμα κι αν ήταν"άσχημες"*.Πάντα υπάρχουν πράγματα που θα ήθελα να τα ξανακάνω, να τα ξαναθυμηθώ. Στη ζωγραφική έλεγαν παλιά, δεν μπορείς να ξαναζωγραφίσεις τον ίδιο πίνακα, δεν ξέρω γιατί το έλεγαν αλλά νομίζω πως οι ζωγράφοι μπορούν να κάνουν τα πάντα.
[δεν υπάρχουν άσχημες γυναίκες]
Δε σκέφτομαι τίποτε. Γιατί να σκεφτώ; Τόσα χρόνια δεν έκανα τίποτε άλλο: σκεφτόμουν για σας πιο πολύ και λίγο για μένα, αν θέλετε να πω την αλήθεια κι αυτό φαινόταν πως ήταν λάθος. Κοιτάτε τώρα πως κατάντησα! Έρμαιο μιας τύχης που εξαρτάται από σας- αν αυτό δεν ήταν λάθος, τότε ποιό είναι; Καλύτερα θα ήταν να ορίζω εγώ τις τύχες σας γιατί είμαι πιο δίκαιος. Στο δρόμο όμως με τύφλωσαν οι άρχοντες και οι αρχόντισσες και Οιδίπους εκλιπαρώ την επιείκεια σας.
Η άρνηση είναι μια λέξη δύσκολη. Ποτέ δεν ξέρεις [νομίζεις ότι ξέρεις!] αν έκανες καλά που αρνήθηκες τον έρωτα σε μια γυναίκα, σε έναν άντρα. Όταν κάποιος αποχωρεί μοιάζει κερδισμένος επειδή ελέγχει την απόφαση, σα νικητής. Όποιος εισπράττει την άρνηση νιώθει προδομένος. Είναι μια ήττα η ερωτική άρνηση;
Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγώ μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.