Και το λιμάνι ήταν ρηχό
εσύ ήσουν πάντα όμορφη
κορμί που δεν περίμενες
άξια του κόσμου τύχη
Έτρωγες με τη λησμονιά
μιλούσες των κυμάτων
και των ματιών σου η σχισμή
έσπαγε των χρωμάτων
μιλούσες των κυμάτων
και των ματιών σου η σχισμή
έσπαγε των χρωμάτων
Εν άσπρο νυχτολούλουδο
νυχτοσυρμού Σαββάτου.
νυχτοσυρμού Σαββάτου.
Κι η άμμο κύλησε μ οργή
εσύ ήσουν πάντα μόνη
φωνές πια δεν περίμενες
δεν έσπαζαν οι τοίχοι
εσύ ήσουν πάντα μόνη
φωνές πια δεν περίμενες
δεν έσπαζαν οι τοίχοι
Χάθηκες μες τη μοναξιά
άγγιξες των πραγμάτων
και του προσώπου η θαμπή
εικόνα, αγέρας των βημάτων.
Έν άσπρο νυχτολούλουδο
όμορφο, μέχρι θανάτου
άγγιξες των πραγμάτων
και του προσώπου η θαμπή
εικόνα, αγέρας των βημάτων.
Έν άσπρο νυχτολούλουδο
όμορφο, μέχρι θανάτου
ποίηση Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ
Ωωωωωω Κώστα! Και ποίηση! συντροφιά με ένα εξαίρετο δημιούργημά σου. Πολύ όμορφο ποίημα, γραμμένο σε κλασικό μοτίβο με τη ρίμα του, τις εικόνες και τα συναισθήματά του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο φίλε.
Ναι, φίλε είναι ωραία η ποίηση μερικές φορές με βγάζει από αδιέξοδα του νου. Καλησπέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφή