ΝΊΚΗ

ΝΙΚΗ

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Αλλάζω νόμο

 στην εκκλησιά

Βαρύ το βήμα

Νόθα η βρισιά

Κάποιος με πιάνει

Απ΄το μανίκι

Φωνάζει φτάνει

Ο δρόμος αυτός

Καλαμπαλίκι

 σαν το χαλίκι

Τι θες που πας

Ζητάω τη νίκη

Διάλεξες ώρα

Δε βλέπεις τα κράνη

Ούτε τη μπόρα

Που χει πικράνει

Όλη τη χώρα;

Παίρνω το δρόμο

Τη δημοσιά

Και σου φωνάζω

Δεν έχω άλλο

μέσα στο νου

απ’ το πιο μεγάλο

κομμάτι ουρανού

Σβηστά τα φώτα

τοίχοι θαμποί

κάνει να μπεις

μες το σκοτάδι;

Χάμω κυλάω

Σαν το χαλίκι

Με συντριβή

Και δεν μιλάω

Παραμιλάω

Για τη λαβή

Είναι ένας πόνος

Η σιγουριά

Πως είσαι μόνος

Δίχως κλειδιά

Μες το βοριά

Αύρα θανάτου

Ξυστά στα μαλλιά

Σαν το ξυράφι

Σε χέρι δραγάτου

Να μην περνά

Κάπου να φτάσω

Σαν το ποτάμι

Όπου κυλά

Σαν το καλάμι

Με λύπη μαβιά

Κάποιος με φτάνει

Και μου σφυρά

Με το δρεπάνι

Τα λόγια του χάνει

Για αρνησιά

Γιατί με τα μάτια

Στου δρόμου τα άτια

Χτίζω παλάτια

Γκρεμίζω παλάτια

Και προσπερνώ

Ποίηση ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ