ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΚΑΙ
ΣΥΝΝΕΦΙΑ
Ποτέ δεν του άρεσαν
τα μπλεξίματα, από μικρό παιδί, πέντε ή έξι χρονών δεν ήθελε να μπλέκεται στα
πόδια των άλλων. Ιδιαίτερα για τις ερωτικές του σχέσεις ήταν πολύ προσεκτικός.
Δεν πήγαινε με παντρεμένες, δε χαϊδευόταν με τις ξαδέρφες, δεν κοίταζε στα
μάτια τις συντρόφισσες των φίλων.
Και τώρα που είχε μεγαλώσει, πλησίαζε τα τριάντα, ακόμα περισσότερο τηρούσε αυτούς τους δικούς του ηθικούς κανόνες και ήταν ήσυχος από αυτή την πλευρά γιατί έβλεπε τι μπλεξίματα τράβαγαν όσοι μπερδεύονταν στα μπούτια των διπλανών τους.
Τελευταία μέρα του Ιουνίου ήταν, Κυριακή, τριάντα του μηνός. Την προηγούμενη είχε κλείσει το ξυλουργείο του- φέτος θα έκανε διακοπές όλον τον Ιούλιο, σε αντίθεση με τα περισσότερα χρόνια που πήγαινε τον Αύγουστο. Αλλά είχε βαρεθεί πια τον Αύγουστο. Όλο Αύγουστο, Αύγουστο, έλεγε μέσα του. Φέτος θα πάω ή Ιούλιο ή Σεπτέμβριο. Και επειδή οι δουλειές του είχαν πάει περίφημα, αποφάσισε να το κλείσει τον Ιούλιο.
Σφάλισε τις πόρτες, κατέβασε τα ρολά, έγραψε στο χαρτάκι: Γειά σας φίλοι μου. Πάω διακοπές. Ο ξυλουργός θα είναι κοντά σας από την πρώτη Αυγούστου. Το κόλλησε στο τζάμι από μέσα για να μη το σχίσουν οι ζηλόφθονοι.
Μόλις ξύπνησε την Κυριακή το πρωί, έφτιαξε έναν ευτυχισμένο καφέ, βγήκε στο μπαλκόνι να τον πιει με την ησυχία του. Ξένοιαστος από τη βαβούρα της δουλειάς, λέφτερος από γυναίκα, μόνος με τον εαυτό του, ένιωθε υπέροχα στα τριάντα του χρόνια. Κι άρχισε να σκέφτεται που θα πήγαινε, ποιος να ήταν ο προορισμός του για τις διακοπές.
Στο νου του ήρθαν τα νησιά, η Ρόδος, η Σύρος, η Κέρκυρα κι άλλα. Είχε πάει όμως στα περισσότερα απ αυτά, κάτι άλλο σκεφτόταν να έκανε τούτες τις διακοπές. Στο νου του έφερε να πήγαινε στο χωριό του, είχε να πατήσει πέντε χρόνια, να έβλεπε και τους γέρους του γονείς. Το γυρόφερε λίγο ακόμη στο μυαλό του και είπε πως δεν ήταν άσχημη ιδέα. Εξ άλλου το χωριό του η Ασίνη στην Αργολίδα, δεν ήταν κανένα απομονωμένο χωριουδάκι. Δίπλα του το Τολό, η Ερμιόνη, απέναντι τα νησιά του Αργοσαρωνικού, θα έκανε ότι ήθελε, ναι εκεί θα πήγαινε, με βάση την Ασίνη θα έκανε το γύρω της Αργολίδας, το γύρω της Πελοποννήσου, με τη μηχανή του. Δε θα έπαιρνε αυτοκίνητο, άμα χρειαζόταν θα χρησιμοποιούσε τη σακαράκα του γέρου του.
Έφτασε στο χωριό το επόμενο βράδυ που είχαν πανηγύρι. Δεν το θυμόταν, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τις γιορτές και τα πανηγύρια. Τους βρήκε όλους εκεί. Τους γονείς του, φίλους και ξαδέρφια. Ξαφνιάστηκαν όλοι που είχαν χρόνια να τον δουν. Άραξε τη σκονισμένη χάρλει Ντάβινσον, έβγαλε το κράνος, είδε την παρέα του πατέρα του, κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν. Δάκρυσε κι ο ξυλουργός λίγο, κοιτάζοντας ένα γύρω, κι ακούγοντας τη λαϊκή ορχήστρα με τα κλαρίνα να βουίζουν τον τόπο, τα κορμιά να λικνίζονται στο χορό. Ένα μεγάλο κύκλο όλοι, νέοι και νέες, γέροι και γριές απολάμβαναν αυτό που τους χάριζε η ζωή.
Έφερε στο νου του αστραπιαία τα παιδικά του χρόνια στο χωριό. Δεν είχαν αλλάξει και πολύ τα πράγματα, σχεδόν ίδια, ίδιες φάτσες έβλεπε, απλά όλοι είχαν μεγαλώσει κατά τι.
Δίπλα ο πατέρας του τον σκούντηξε να τσουγκρίσουν τα ποτήρια με το κρασί. Τη στιγμή που τσούγκριζε και έκανε να φέρει το ποτήρι στα χείλη, ένιωσε δυο γυναικεία χέρια να του κλείνουν τα μάτια. Το μισό κρασί χύθηκε, πρόλαβε να πιει λίγο.
-Ποιος είναι! Ρώτησε αιφνιδιασμένος.
Κανείς δε μίλησε. Το σκοτάδι κύλησε μέσα στη βροντώδη μουσική αλλά αυτός ένιωσε σαν να ήταν μόνος μ αυτά τα χέρια που του έκρυβαν το φως. Πέρασε ένα λεπτό. Δυσανασχέτησε, δεν του άρεσε το άγνωστο.
-Ποιος είναι; Ξαναρώτησε κάπως νευρικά.
-Βρέστην, άκουσε τον πατέρα του να του λέει από δίπλα, ενώ τα χέρια του χάιδευαν τα μάτια. Ναι, του χάιδευαν. Ένιωσε τα υγρά δάχτυλα ν απλώνονται στο μέτωπο του, ώσπου κάποια στιγμή, τον άφησαν.
Γύρισε και την είδε. Ήταν η ξαδέρφη του η Νίκη. Όμορφη, ξανθιά, γαλανομάτα. Αγκαλιάστηκαν και την θυμήθηκε αστραπιαία. Όλα αστραπιαία τα έκανε ο ξυλουργός.
Ήταν πέντε η έξι χρόνια μικρότερη του, χυμώδης, επιθετική. Τον φίλησε στο στόμα κατευθείαν ερωτικά. Με το ζόρι την ξεκόλλησε από πάνω του, ενώ είχαν έρθει τα σώματα τους σε επαφή κι ένιωσε ντροπιασμένος που κάτι φούσκωσε στο παντελόνι του. Προτού καθίσουν, αναψοκοκκινισμένοι, διόρθωσε το παντελόνι του και σ αυτή του την προσπάθεια, άγγιξε λίγο δίπλα από το μουνί της.
-Τη θυμάσαι τη Νίκη; Ρώτησε η μάνα του.
-Πως δεν την θυμάται; Είπε κάπως ενοχλημένος ο πατέρας του. Ποιος την ξεχνάει τη Νίκη.
-Ναι, βέβαια, πως, έκανε ο ξυλουργός. Δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια είμαστε; Τη ρώτησε κοιτάζοντας την βαθιά στα μάτια με κάποια νεύρα.
-Πρώτα, του απάντησε με νάζι, με σιγουριά.
Συνέχισαν να μιλάνε διάφορα, όλοι μαζί. Ήρθαν στο τραπέζι κι άλλοι, φίλοι, γνωστοί να τον χαιρετήσουν. Τον σήκωσαν στο χορό, χόρεψε μαζί τους, με την Νίκη να είναι πάντα δίπλα, να τον κοιτάζει, κι αυτός να προσπαθεί να την αποφύγει, χωρίς να δημιουργήσει επεισόδιο. Αναγκαστικά την κράτησε να χορέψει πρώτη, ήταν απίστευτη χορεύτρια, το κορμί της γλιστρούσε σα φίδι, σα λυγερό δέντρο στον άνεμο. Δεν μπορούσε να μην το παραδεχτεί πως ήταν πανέμορφη, πως δεν έπρεπε να ήταν ξαδέρφη του κι έσκυβε τα μάτια στην πλακόστρωτη πίστα της πλατείας του χωριού όπου γινόταν το γλέντι.
Ξανακάθισαν στο τραπέζι τους, οι γονείς του είπαν πως είχαν κουραστεί κι έπρεπε να πάνε για ύπνο.
Έφυγαν.
Έμειναν οι δυο τους στο τραπέζι.
- Θα με πας στο σπίτι; Τον ρώτησε μετά από κάμποση σιωπή.
-Θα σε πάω, φύγαμε;
Έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε η βουή του κλαρίνου να τους ακολουθεί καθώς έτρεχαν στο χωματόδρομο για το σπίτι της.
Κατέβηκαν. Χωρίς να πουν τίποτα προχώρησαν στο σκοτάδι. Δίχως να συνεννοηθούν μπήκαν στην αποθήκη σανού που είχαν οι γονείς της για τα ζωντανά. Του ξυλουργού του μύρισε ο σανός,του μύρισε μουνί, ένιωσε σαν άλογο, παρ ολίγο να χλιμιντρίσει. Η Νίκη ανάσαινε χαμηλά, πιάστηκαν αγκαλιά, έπεσαν στο σανό, λύθηκαν τα κουμπιά, έσπασαν τα φερμουάρ, τα κορμιά έγιναν ένα. Μπήκε μέσα της δυνατά, έσχισε τη σάρκα που έτριζε, η Νίκη ούρλιαζε σιγανά, τύλιγε τα πόδια της στη μέση του, στο στέρνο, στο λαιμό, αυτός ορμητικά, πιο βαθιά, μέχρι την άκρη του πάτου της ηδονής, μέχρι το στόμα της, ώσπου όλα να γίνουν κατακόκκινα, κατακίτρινα, ολόασπρα, όταν τα κορμιά τελειώνουν, όταν ξαναγυρνάνε ανάσκελα και τα μάτια κλείνουν ευτυχισμένα.
Και τώρα που είχε μεγαλώσει, πλησίαζε τα τριάντα, ακόμα περισσότερο τηρούσε αυτούς τους δικούς του ηθικούς κανόνες και ήταν ήσυχος από αυτή την πλευρά γιατί έβλεπε τι μπλεξίματα τράβαγαν όσοι μπερδεύονταν στα μπούτια των διπλανών τους.
Τελευταία μέρα του Ιουνίου ήταν, Κυριακή, τριάντα του μηνός. Την προηγούμενη είχε κλείσει το ξυλουργείο του- φέτος θα έκανε διακοπές όλον τον Ιούλιο, σε αντίθεση με τα περισσότερα χρόνια που πήγαινε τον Αύγουστο. Αλλά είχε βαρεθεί πια τον Αύγουστο. Όλο Αύγουστο, Αύγουστο, έλεγε μέσα του. Φέτος θα πάω ή Ιούλιο ή Σεπτέμβριο. Και επειδή οι δουλειές του είχαν πάει περίφημα, αποφάσισε να το κλείσει τον Ιούλιο.
Σφάλισε τις πόρτες, κατέβασε τα ρολά, έγραψε στο χαρτάκι: Γειά σας φίλοι μου. Πάω διακοπές. Ο ξυλουργός θα είναι κοντά σας από την πρώτη Αυγούστου. Το κόλλησε στο τζάμι από μέσα για να μη το σχίσουν οι ζηλόφθονοι.
Μόλις ξύπνησε την Κυριακή το πρωί, έφτιαξε έναν ευτυχισμένο καφέ, βγήκε στο μπαλκόνι να τον πιει με την ησυχία του. Ξένοιαστος από τη βαβούρα της δουλειάς, λέφτερος από γυναίκα, μόνος με τον εαυτό του, ένιωθε υπέροχα στα τριάντα του χρόνια. Κι άρχισε να σκέφτεται που θα πήγαινε, ποιος να ήταν ο προορισμός του για τις διακοπές.
Στο νου του ήρθαν τα νησιά, η Ρόδος, η Σύρος, η Κέρκυρα κι άλλα. Είχε πάει όμως στα περισσότερα απ αυτά, κάτι άλλο σκεφτόταν να έκανε τούτες τις διακοπές. Στο νου του έφερε να πήγαινε στο χωριό του, είχε να πατήσει πέντε χρόνια, να έβλεπε και τους γέρους του γονείς. Το γυρόφερε λίγο ακόμη στο μυαλό του και είπε πως δεν ήταν άσχημη ιδέα. Εξ άλλου το χωριό του η Ασίνη στην Αργολίδα, δεν ήταν κανένα απομονωμένο χωριουδάκι. Δίπλα του το Τολό, η Ερμιόνη, απέναντι τα νησιά του Αργοσαρωνικού, θα έκανε ότι ήθελε, ναι εκεί θα πήγαινε, με βάση την Ασίνη θα έκανε το γύρω της Αργολίδας, το γύρω της Πελοποννήσου, με τη μηχανή του. Δε θα έπαιρνε αυτοκίνητο, άμα χρειαζόταν θα χρησιμοποιούσε τη σακαράκα του γέρου του.
Έφτασε στο χωριό το επόμενο βράδυ που είχαν πανηγύρι. Δεν το θυμόταν, ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τις γιορτές και τα πανηγύρια. Τους βρήκε όλους εκεί. Τους γονείς του, φίλους και ξαδέρφια. Ξαφνιάστηκαν όλοι που είχαν χρόνια να τον δουν. Άραξε τη σκονισμένη χάρλει Ντάβινσον, έβγαλε το κράνος, είδε την παρέα του πατέρα του, κατευθύνθηκε προς τα εκεί. Αγκαλιάστηκαν και έκλαψαν. Δάκρυσε κι ο ξυλουργός λίγο, κοιτάζοντας ένα γύρω, κι ακούγοντας τη λαϊκή ορχήστρα με τα κλαρίνα να βουίζουν τον τόπο, τα κορμιά να λικνίζονται στο χορό. Ένα μεγάλο κύκλο όλοι, νέοι και νέες, γέροι και γριές απολάμβαναν αυτό που τους χάριζε η ζωή.
Έφερε στο νου του αστραπιαία τα παιδικά του χρόνια στο χωριό. Δεν είχαν αλλάξει και πολύ τα πράγματα, σχεδόν ίδια, ίδιες φάτσες έβλεπε, απλά όλοι είχαν μεγαλώσει κατά τι.
Δίπλα ο πατέρας του τον σκούντηξε να τσουγκρίσουν τα ποτήρια με το κρασί. Τη στιγμή που τσούγκριζε και έκανε να φέρει το ποτήρι στα χείλη, ένιωσε δυο γυναικεία χέρια να του κλείνουν τα μάτια. Το μισό κρασί χύθηκε, πρόλαβε να πιει λίγο.
-Ποιος είναι! Ρώτησε αιφνιδιασμένος.
Κανείς δε μίλησε. Το σκοτάδι κύλησε μέσα στη βροντώδη μουσική αλλά αυτός ένιωσε σαν να ήταν μόνος μ αυτά τα χέρια που του έκρυβαν το φως. Πέρασε ένα λεπτό. Δυσανασχέτησε, δεν του άρεσε το άγνωστο.
-Ποιος είναι; Ξαναρώτησε κάπως νευρικά.
-Βρέστην, άκουσε τον πατέρα του να του λέει από δίπλα, ενώ τα χέρια του χάιδευαν τα μάτια. Ναι, του χάιδευαν. Ένιωσε τα υγρά δάχτυλα ν απλώνονται στο μέτωπο του, ώσπου κάποια στιγμή, τον άφησαν.
Γύρισε και την είδε. Ήταν η ξαδέρφη του η Νίκη. Όμορφη, ξανθιά, γαλανομάτα. Αγκαλιάστηκαν και την θυμήθηκε αστραπιαία. Όλα αστραπιαία τα έκανε ο ξυλουργός.
Ήταν πέντε η έξι χρόνια μικρότερη του, χυμώδης, επιθετική. Τον φίλησε στο στόμα κατευθείαν ερωτικά. Με το ζόρι την ξεκόλλησε από πάνω του, ενώ είχαν έρθει τα σώματα τους σε επαφή κι ένιωσε ντροπιασμένος που κάτι φούσκωσε στο παντελόνι του. Προτού καθίσουν, αναψοκοκκινισμένοι, διόρθωσε το παντελόνι του και σ αυτή του την προσπάθεια, άγγιξε λίγο δίπλα από το μουνί της.
-Τη θυμάσαι τη Νίκη; Ρώτησε η μάνα του.
-Πως δεν την θυμάται; Είπε κάπως ενοχλημένος ο πατέρας του. Ποιος την ξεχνάει τη Νίκη.
-Ναι, βέβαια, πως, έκανε ο ξυλουργός. Δεύτερα ή τρίτα ξαδέρφια είμαστε; Τη ρώτησε κοιτάζοντας την βαθιά στα μάτια με κάποια νεύρα.
-Πρώτα, του απάντησε με νάζι, με σιγουριά.
Συνέχισαν να μιλάνε διάφορα, όλοι μαζί. Ήρθαν στο τραπέζι κι άλλοι, φίλοι, γνωστοί να τον χαιρετήσουν. Τον σήκωσαν στο χορό, χόρεψε μαζί τους, με την Νίκη να είναι πάντα δίπλα, να τον κοιτάζει, κι αυτός να προσπαθεί να την αποφύγει, χωρίς να δημιουργήσει επεισόδιο. Αναγκαστικά την κράτησε να χορέψει πρώτη, ήταν απίστευτη χορεύτρια, το κορμί της γλιστρούσε σα φίδι, σα λυγερό δέντρο στον άνεμο. Δεν μπορούσε να μην το παραδεχτεί πως ήταν πανέμορφη, πως δεν έπρεπε να ήταν ξαδέρφη του κι έσκυβε τα μάτια στην πλακόστρωτη πίστα της πλατείας του χωριού όπου γινόταν το γλέντι.
Ξανακάθισαν στο τραπέζι τους, οι γονείς του είπαν πως είχαν κουραστεί κι έπρεπε να πάνε για ύπνο.
Έφυγαν.
Έμειναν οι δυο τους στο τραπέζι.
- Θα με πας στο σπίτι; Τον ρώτησε μετά από κάμποση σιωπή.
-Θα σε πάω, φύγαμε;
Έφυγαν κι αυτοί. Έμεινε η βουή του κλαρίνου να τους ακολουθεί καθώς έτρεχαν στο χωματόδρομο για το σπίτι της.
Κατέβηκαν. Χωρίς να πουν τίποτα προχώρησαν στο σκοτάδι. Δίχως να συνεννοηθούν μπήκαν στην αποθήκη σανού που είχαν οι γονείς της για τα ζωντανά. Του ξυλουργού του μύρισε ο σανός,του μύρισε μουνί, ένιωσε σαν άλογο, παρ ολίγο να χλιμιντρίσει. Η Νίκη ανάσαινε χαμηλά, πιάστηκαν αγκαλιά, έπεσαν στο σανό, λύθηκαν τα κουμπιά, έσπασαν τα φερμουάρ, τα κορμιά έγιναν ένα. Μπήκε μέσα της δυνατά, έσχισε τη σάρκα που έτριζε, η Νίκη ούρλιαζε σιγανά, τύλιγε τα πόδια της στη μέση του, στο στέρνο, στο λαιμό, αυτός ορμητικά, πιο βαθιά, μέχρι την άκρη του πάτου της ηδονής, μέχρι το στόμα της, ώσπου όλα να γίνουν κατακόκκινα, κατακίτρινα, ολόασπρα, όταν τα κορμιά τελειώνουν, όταν ξαναγυρνάνε ανάσκελα και τα μάτια κλείνουν ευτυχισμένα.
Ένα άγανο γυρόφερνε
στα χείλη του, κιτρινωπό, προς την ώχρα καμένο απ του ήλιου τη φωτιά. Η γεύση
του ξυλώδης, δεν μπορούσες να χορτάσεις μ αυτό, όσο κι αν το μασούσες. Το
μάσησε λίγο ακόμη στα γερά του δόντια κι ύστερα το έφτυσε δίπλα.
Ήταν το απομεσήμερο της άλλης μέρας που είχε πάρει τους δρόμους αρκετά συννεφιασμένος από τις πράξεις του την περασμένη νύχτα. Αφού έκανε ένα μακρινό γύρω στον Αργολικό κάμπο, σταμάτησε στην Αρχαία Ασίνη να πιει ένα καφέ. Άραξε τη μηχανή, έβγαλε το κράνος, πήρε το άγανο, κάθισε σε μια ψάθινη καρέκλα. Παράγγειλε τον καφέ του και περίμενε. Απέναντι τα αρχαία ερείπια της Ασίνης. Πέτρες μεγάλες, πέτρες που θα χρειάζονταν γίγαντες για να τις χτίσουν, πέτρες Ελληνικές με μεγάλη Ιστορία. Δεν ήξερε και πολλά πράγματα για τον τόπο του, θυμόταν μόνο που ο δάσκαλος στο σχολείο τους έλεγε πως έπρεπε να είναι περήφανοι που γεννήθηκαν σ αυτό τον πανάρχαιο τόπο. Εντύπωση του είχε κάνει το γεγονός ότι οι Αργείοι κατέστρεψαν ολοσχερώς την Ασίνη -που ήταν μεγάλη πόλη και σύμμαχος τους- επειδή στράφηκαν εναντίον τους και τους πολέμησαν μαζί με τους Σπαρτιάτες. Τι περίμεναν; γέλασε πικρά από μέσα του. Είχαν κάνει μια προδοσία και οι προδοσία στη ζωή πληρώνεται. Ότι απόμεινε από την αρχαία Ασίνη ήταν αυτές οι λιγοστές σκόρπιες πέτρες, που τις έδερνε αλύπητα ο Καλοκαιρινός ήλιος.
Ήρθε ο καφές του, ρούφηξε την πίκρα του φραπέ, άναψε τσιγάρο. Είχε μετανιώσει γι αυτό που έκανε. Είχε πατήσει μια από τις πιο ουσιώδης αρχές του προσωπικού του κανόνα. Έδιωξε με το ζόρι της εικόνες από το μυαλό του, τις εικόνες της ηδονής που ήταν όντως καταπληκτικές όπως παραδέχτηκε για εκατοστή φορά αλλά που έπρεπε να τις ξεχάσει. Τις εικόνες που κυλίστηκε στο σκοτάδι με τη Νίκη, που ήταν πρώτη του ξαδέρφη. Δεν έπρεπε να το κάνει αλλά τώρα είχε γίνει και χρειαζόταν να επανορθώσει αλλιώς θα γινόταν σκάνδαλο στο χωριό. Πως θα κοιτούσε στα μάτια τον πατέρα του που μέχρι τότε τον είχε καμάρι για τις αρχές του και γενικότερα τη στάση του στη ζωή; Ή τη μάνα του που θα έβαζε τα κλάματα; Όχι, έπρεπε να προλάβει το κακό. Χωρίς να το καταλάβει γιατί, είχε μια έντονη ανησυχία που προερχόταν από τον χαρακτήρα της Νίκης που φαινόταν αυθόρμητη, γκροτέσκα, χωρίς φραγμούς ηθικούς, χωρίς τέτοιες ηθικολογίες.
Τέλειωσε τον καφέ βιαστικά. Ανέβηκε στη μηχανή. Σα σίφουνας έφτασε στο χωριό, πήγε κατευθείαν στο σπίτι της. Δεν ήταν εκεί. Τον καλοδέχτηκε ο θείος του ο Νίκανδρος, αδερφός του πατέρα του.
-Έλα, κάθισε, να πιούμε καφέ, του είπε. Η Νίκη κάπου εδώ γύρω θα είναι, άργησε να ξυπνήσει μετά από το χτεσινό γλέντι. Τα ήπιατε γερά,έμαθα.
-Ναι, τα ήπιαμε, απάντησε καθίζοντας.
Ή θεία του έφερε τους καφέδες, κάθισε κι αυτή μαζί τους, κουβέντιαζαν διάφορα.
-Ξέρεις που πάντα σ αγαπάμε ε; του λεγε συχνά ο θειος.
-Σαν παιδί μας σε έχουμε, συμπλήρωνε η θεία, αλλά έφυγες μακριά, πότε θα γυρίσεις πίσω;
-Δε θα γυρίσω θεία, της είπε απλά. Που είναι η Νίκη; Θα έρθει;
-Θα έρθει, μην ανησυχείς, θα μείνεις μέρες δε θα μείνεις; Έχετε καιρό να τα πείτε, κάτσε να σε δούμε κι εμείς λίγο.
Τι να καθόταν που ένιωθε πως βρισκόταν πάνω στη φωτιά; Αν δεν σιγουρευόταν για την εχεμύθεια της δε θα ηρεμούσε. Φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Τα ήθη και τα έθιμα εκεί στο χωριό ήταν παλιά, δε χωρούσαν τέτοιες αναλγησίες, τις θεωρούσαν έγκλημα, μέχρι που είχαν λιθοβολήσει μια πόρνη τη Σοφία, που είχε ξελογιάσει μερικούς νέους του χωριού. Τη θυμόταν αυτή την κακομοίρα που τελικά δεν τη γλίτωσε την τρέλα. Μετά το λιθοβολισμό,στο τσάκ την πρόλαβαν να μη πεθάνει, την έστειλαν στο ψυχιατρείο.Ένας από τους νέους που είχε «ξελογιάσει» ήταν κι αυτός.
-Τι απέγινε η Σοφία; ρώτησε ξαφνικά.
-Που τη θυμήθηκες; άνοιξε τα μάτια του ο θείος. Εδώ είναι, τη βγάλανε, δεν κάνει τίποτε τώρα πια, μεγάλωσε, γέρασε. Θα την δεις να τριγυρίζει ζητιανεύοντας.
-Μάλιστα, έκανε ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο.
Κάποια στιγμή μπήκε η Νίκη, όπως πάντα ορμητική. Κοιτάχτηκαν. Το δικό του βλέμμα ήτα σοβαρό, το δικό της παιχνιδιάρικο. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Δεν έκανε τίποτε να την αποφύγει, έπραξε φυσιολογικά.
-Πάμε μια βόλτα; Της πρότεινε.
-Φύγαμε! Έκανε ενθουσιασμένη.
Δεν την πήγε μακριά, λίγο πιο πέρα, έξω απ το χωριό σε μια καφετέρια.Άραξαν σε δυο καρέκλες.
-Πρέπει να σου πω, της είπε.
-Τι;
-Αυτό που κάναμε δεν πρέπει να επαναληφθεί, δεν έπρεπε να γίνει. Για μένα είναι σα να μην έγινε, έτσι θέλω να το πάρεις κι εσύ, είπε κοιτάζοντας το χώμα.
Η Νίκη του σήκωσε το πρόσωπο κατάφατσα. Το ύφος της ήταν σκληρό, πέτρινο.
-Όχι, φίλε μου. Έγινε και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Θάρθεις το βράδυ; Εκεί μπορούμε να το κουβεντιάσουμε καλύτερα. Εγώ θέλω να παντρευτούμε.
-Τι; έκανε κέρινος.
-Γιατί; τι έγινε δηλαδή; Οι πρώτοι θα είμαστε ή οι τελευταίοι συγγενείς που παντρεύονται; Αφού το ξέρω πως με λατρεύεις! Πάντα με λάτρευες.
-Τι είναι αυτά που λες; αγρίεψε. Άκουσες τι σου είπα: να τα ξεχάσεις. Δε θα γίνω εγώ ρεζίλι για σένα. Εντάξει; Και πάμε να φύγουμε. Θα επιστρέψω αύριο το πρωί στην Αθήνα.
Τη βούτηξε απ το χέρι, ανέβηκαν στη μηχανή, έφτασαν έξω από το σπίτι της.
-Να έρθεις το βράδυ, να τα πούμε του ψιθύρισε στο αφτί.
-Δε θάρθω, της απάντησε, μη περιμένεις.
-Να έρθεις θα είναι η τελευταία μας φορά. Αν δεν έρθεις θα δημιουργήσω σκάνδαλο, θα τα πω όλα στον πατέρα σου. Εσύ έφταιγες, εσύ με πήδηξες!
Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Παρ όλα αυτά προσπάθησε να ηρεμήσει. Δεν έβγαινε πουθενά με τα νεύρα.
-Αν έρθω, μου υπόσχεσαι πως θα τα ξεχάσουμε; Σε παρακαλώ…
-Εντάξει, του χάιδεψε τα μαλλιά. Εντάξει, θα σου κάνω τη χάρη, έλα το βράδυ και τα λέμε, εντάξει;
-Εντάξει, είπε και μαρσάρισε δυνατά στο χωματόδρομο.
Ήταν το απομεσήμερο της άλλης μέρας που είχε πάρει τους δρόμους αρκετά συννεφιασμένος από τις πράξεις του την περασμένη νύχτα. Αφού έκανε ένα μακρινό γύρω στον Αργολικό κάμπο, σταμάτησε στην Αρχαία Ασίνη να πιει ένα καφέ. Άραξε τη μηχανή, έβγαλε το κράνος, πήρε το άγανο, κάθισε σε μια ψάθινη καρέκλα. Παράγγειλε τον καφέ του και περίμενε. Απέναντι τα αρχαία ερείπια της Ασίνης. Πέτρες μεγάλες, πέτρες που θα χρειάζονταν γίγαντες για να τις χτίσουν, πέτρες Ελληνικές με μεγάλη Ιστορία. Δεν ήξερε και πολλά πράγματα για τον τόπο του, θυμόταν μόνο που ο δάσκαλος στο σχολείο τους έλεγε πως έπρεπε να είναι περήφανοι που γεννήθηκαν σ αυτό τον πανάρχαιο τόπο. Εντύπωση του είχε κάνει το γεγονός ότι οι Αργείοι κατέστρεψαν ολοσχερώς την Ασίνη -που ήταν μεγάλη πόλη και σύμμαχος τους- επειδή στράφηκαν εναντίον τους και τους πολέμησαν μαζί με τους Σπαρτιάτες. Τι περίμεναν; γέλασε πικρά από μέσα του. Είχαν κάνει μια προδοσία και οι προδοσία στη ζωή πληρώνεται. Ότι απόμεινε από την αρχαία Ασίνη ήταν αυτές οι λιγοστές σκόρπιες πέτρες, που τις έδερνε αλύπητα ο Καλοκαιρινός ήλιος.
Ήρθε ο καφές του, ρούφηξε την πίκρα του φραπέ, άναψε τσιγάρο. Είχε μετανιώσει γι αυτό που έκανε. Είχε πατήσει μια από τις πιο ουσιώδης αρχές του προσωπικού του κανόνα. Έδιωξε με το ζόρι της εικόνες από το μυαλό του, τις εικόνες της ηδονής που ήταν όντως καταπληκτικές όπως παραδέχτηκε για εκατοστή φορά αλλά που έπρεπε να τις ξεχάσει. Τις εικόνες που κυλίστηκε στο σκοτάδι με τη Νίκη, που ήταν πρώτη του ξαδέρφη. Δεν έπρεπε να το κάνει αλλά τώρα είχε γίνει και χρειαζόταν να επανορθώσει αλλιώς θα γινόταν σκάνδαλο στο χωριό. Πως θα κοιτούσε στα μάτια τον πατέρα του που μέχρι τότε τον είχε καμάρι για τις αρχές του και γενικότερα τη στάση του στη ζωή; Ή τη μάνα του που θα έβαζε τα κλάματα; Όχι, έπρεπε να προλάβει το κακό. Χωρίς να το καταλάβει γιατί, είχε μια έντονη ανησυχία που προερχόταν από τον χαρακτήρα της Νίκης που φαινόταν αυθόρμητη, γκροτέσκα, χωρίς φραγμούς ηθικούς, χωρίς τέτοιες ηθικολογίες.
Τέλειωσε τον καφέ βιαστικά. Ανέβηκε στη μηχανή. Σα σίφουνας έφτασε στο χωριό, πήγε κατευθείαν στο σπίτι της. Δεν ήταν εκεί. Τον καλοδέχτηκε ο θείος του ο Νίκανδρος, αδερφός του πατέρα του.
-Έλα, κάθισε, να πιούμε καφέ, του είπε. Η Νίκη κάπου εδώ γύρω θα είναι, άργησε να ξυπνήσει μετά από το χτεσινό γλέντι. Τα ήπιατε γερά,έμαθα.
-Ναι, τα ήπιαμε, απάντησε καθίζοντας.
Ή θεία του έφερε τους καφέδες, κάθισε κι αυτή μαζί τους, κουβέντιαζαν διάφορα.
-Ξέρεις που πάντα σ αγαπάμε ε; του λεγε συχνά ο θειος.
-Σαν παιδί μας σε έχουμε, συμπλήρωνε η θεία, αλλά έφυγες μακριά, πότε θα γυρίσεις πίσω;
-Δε θα γυρίσω θεία, της είπε απλά. Που είναι η Νίκη; Θα έρθει;
-Θα έρθει, μην ανησυχείς, θα μείνεις μέρες δε θα μείνεις; Έχετε καιρό να τα πείτε, κάτσε να σε δούμε κι εμείς λίγο.
Τι να καθόταν που ένιωθε πως βρισκόταν πάνω στη φωτιά; Αν δεν σιγουρευόταν για την εχεμύθεια της δε θα ηρεμούσε. Φοβόταν. Φοβόταν πολύ. Τα ήθη και τα έθιμα εκεί στο χωριό ήταν παλιά, δε χωρούσαν τέτοιες αναλγησίες, τις θεωρούσαν έγκλημα, μέχρι που είχαν λιθοβολήσει μια πόρνη τη Σοφία, που είχε ξελογιάσει μερικούς νέους του χωριού. Τη θυμόταν αυτή την κακομοίρα που τελικά δεν τη γλίτωσε την τρέλα. Μετά το λιθοβολισμό,στο τσάκ την πρόλαβαν να μη πεθάνει, την έστειλαν στο ψυχιατρείο.Ένας από τους νέους που είχε «ξελογιάσει» ήταν κι αυτός.
-Τι απέγινε η Σοφία; ρώτησε ξαφνικά.
-Που τη θυμήθηκες; άνοιξε τα μάτια του ο θείος. Εδώ είναι, τη βγάλανε, δεν κάνει τίποτε τώρα πια, μεγάλωσε, γέρασε. Θα την δεις να τριγυρίζει ζητιανεύοντας.
-Μάλιστα, έκανε ανάβοντας κι άλλο τσιγάρο.
Κάποια στιγμή μπήκε η Νίκη, όπως πάντα ορμητική. Κοιτάχτηκαν. Το δικό του βλέμμα ήτα σοβαρό, το δικό της παιχνιδιάρικο. Τον αγκάλιασε και τον φίλησε. Δεν έκανε τίποτε να την αποφύγει, έπραξε φυσιολογικά.
-Πάμε μια βόλτα; Της πρότεινε.
-Φύγαμε! Έκανε ενθουσιασμένη.
Δεν την πήγε μακριά, λίγο πιο πέρα, έξω απ το χωριό σε μια καφετέρια.Άραξαν σε δυο καρέκλες.
-Πρέπει να σου πω, της είπε.
-Τι;
-Αυτό που κάναμε δεν πρέπει να επαναληφθεί, δεν έπρεπε να γίνει. Για μένα είναι σα να μην έγινε, έτσι θέλω να το πάρεις κι εσύ, είπε κοιτάζοντας το χώμα.
Η Νίκη του σήκωσε το πρόσωπο κατάφατσα. Το ύφος της ήταν σκληρό, πέτρινο.
-Όχι, φίλε μου. Έγινε και δε θα το ξεχάσω ποτέ. Θάρθεις το βράδυ; Εκεί μπορούμε να το κουβεντιάσουμε καλύτερα. Εγώ θέλω να παντρευτούμε.
-Τι; έκανε κέρινος.
-Γιατί; τι έγινε δηλαδή; Οι πρώτοι θα είμαστε ή οι τελευταίοι συγγενείς που παντρεύονται; Αφού το ξέρω πως με λατρεύεις! Πάντα με λάτρευες.
-Τι είναι αυτά που λες; αγρίεψε. Άκουσες τι σου είπα: να τα ξεχάσεις. Δε θα γίνω εγώ ρεζίλι για σένα. Εντάξει; Και πάμε να φύγουμε. Θα επιστρέψω αύριο το πρωί στην Αθήνα.
Τη βούτηξε απ το χέρι, ανέβηκαν στη μηχανή, έφτασαν έξω από το σπίτι της.
-Να έρθεις το βράδυ, να τα πούμε του ψιθύρισε στο αφτί.
-Δε θάρθω, της απάντησε, μη περιμένεις.
-Να έρθεις θα είναι η τελευταία μας φορά. Αν δεν έρθεις θα δημιουργήσω σκάνδαλο, θα τα πω όλα στον πατέρα σου. Εσύ έφταιγες, εσύ με πήδηξες!
Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Παρ όλα αυτά προσπάθησε να ηρεμήσει. Δεν έβγαινε πουθενά με τα νεύρα.
-Αν έρθω, μου υπόσχεσαι πως θα τα ξεχάσουμε; Σε παρακαλώ…
-Εντάξει, του χάιδεψε τα μαλλιά. Εντάξει, θα σου κάνω τη χάρη, έλα το βράδυ και τα λέμε, εντάξει;
-Εντάξει, είπε και μαρσάρισε δυνατά στο χωματόδρομο.
Το βράδυ έφτασε
νωρίς. Είχε κοιμηθεί, να ξεκουραστεί. Ύστερα έφαγε με τους γονείς του που ήταν
τρισευτυχισμένοι που τον είχαν μαζί τους. Αυτός βέβαια ήταν ασυνήθιστα
νευρικός.
-Αύριο θα πάμε στο Ναύπλιο για κάτι δουλειές, θα έρθεις μαζί μας; Τον ρώτησε ο πατέρας του.
Τον βεβαίωσε πως θα πήγαινε παρέα τους αλλά για λίγο και συμφώνησαν.
Όταν εκείνοι έπεσαν για ύπνο, καμώθηκε πως θα ξάπλωνε κι αυτός και σε λίγο βγήκε σαν τη νυχτερίδα, σα σκιά στους έρημους δρόμους του χωριού.
Η ώρα θα πλησίαζε δυο. Το σκοτάδι τύλιγε τον κόσμο του και την ψυχή του. Είχε μπλέξει. Είχε μπλέξει άγρια και ήταν ανάγκη να ξεμπλέξει. Για μια στιγμή, σκέφτηκε να μην πάει. Να έφευγε την άλλη μέρα για όπου στο διάολο ήθελε. Να πήγαινε διακοπές στη Γκουανταλαχάρα. Θα έβρισκε μια δικαιολογία στους γονείς του και πάει τέλειωσε αλλά… Ας έκανε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει την τρελή, γιατί δε υπήρχε περίπτωση να μην ήταν τρελή, τρελή ήταν, συμφώνησε με τον εαυτό του. Όπως κι αυτός που έμπλεξε για χάρη του μουνιού σε μια τέτοια παλιοκατάσταση. Ναι, για χάρη του μουνιού.
Έφτασε έξω από την παράγκα, το φεγγάρι έσκαγε κείνη την ώρα πάνω από το βορρά, μισοφαγωμένο. Τρύπωσε μέσα στην παράγκα, μέσα στο σανό, την είδε να κάθεται σοβαρή, γυμνή κόντρα σε κάποια αχτίδα φωτός που έλουζε το άσπρο κορμί της. Πήγε κοντά της, κάθισε απέναντι της.
-Ώστε θέλεις να μ αφήσεις, μίλησε ακούνητη.
-Έλα, της είπε, τι ν αφήσω, μια φορά κάναμε έρωτα, δεν έγινε τίποτε σπουδαίο…
-Δεν έγινε τίποτε σπουδαίο; Πετάχτηκε πάνω. Τον άρπαξε από το λαιμό με τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες. Εγώ σε αγαπώ και συ λες πως δεν έγινε τίποτε σπουδαίο!
Προσπάθησε ν απαλλαγή από το σφίξιμο στο λαιμό και το αγκάλιασμα της, δεν ήταν εύκολο, ήταν γερή σαν τίγρη και η απελπισία της την έκανε ακόμα πιο δυνατή. Κυλίστηκαν στα άχυρα, εκείνο το άγανο ξαναμπήκε στο στόμα του, αυτή τη φορά με λίγο αίμα που έτρεξε ανάμεσα στα χείλη τους. Η Νίκη τον φίλησε στο στόμα, τον φιλούσε καθώς πάλευε να απελευτερωθεί από τα χέρια της.
-Θέλω να μου κάνεις έρωτα! του σφύριξε. Πήδηξε με μια φορά ακόμα και φύγε! άκουσες τι σου είπα; φώναξε γεμάτη κλάματα,
Αυτός πρόλαβε να της κλείσει το στόμα με την παλάμη, μασώντας πάντα εκείνο το άγανο, ανάμεσα στο αίμα του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Προσπάθησε να σκεφτεί γρήγορα και λογικά. Και τα δυο μαζί ήταν δύσκολο αλλά αστραπιαία πίστεψε πως αν της έκανε έρωτα τα πράγματα θα χειροτέρευαν. Αυτό έλεγε η λογική, άρα έπρεπε να φύγει τώρα. Τώρα αμέσως.
-Θα φύγω, της είπε και κεινης τα μάτια άστραψαν.
Έβαλε όλη τη δύναμη του, έφτυσε αίμα και άγανο, η Νίκη αντιστεκόταν πολύ δυνατά. Αυτή γυμνή εκείνος ντυμένος. Αυτή τρελή, εκείνος θεότρελος έτσι που είχε μπλέξει. Τον γρατσούνισε άσχημα στα μάγουλα, το μάτι του άστραψε κι αυτουνού. Σκόνταψαν σε κάτι γεωργικά εργαλεία που ήταν στηριγμένα στα τοιχώματα της παράγκας, έπεσαν δίπλα τους. Ανάσαιναν βαριά, τίποτε δεν υπήρχε ανάμεσα τους, μόνο ένας κόσμος ολόκληρος που χώριζε τους κόσμους τους. Γιατί πάλευαν; Ήταν αδύνατο να το καταλάβει, το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει μακριά, να ξεφύγει από αυτόν τον διάβολο που τον είχε φέρει στην άκρη του γκρεμού. Θα μου πεις ήταν τεράστιο το έγκλημα τους; Όχι αλλά είπαμε. Τι θα έλεγε ο κόσμος, η δημόσια κατακραυγή, η αιμομιξία, δε θυμάται πόσες φορές είχε χύσει μέσα της το περασμένο βράδυ κι αν έμενε έγκυος η τρελή; Όλα μαζεμένα στο μυαλό του ξυλουργού. Στο μυαλό της Νίκης, ένα άδειο νόημα, ένα κενό, τόσο χαμένη ήταν; αυτή μια πανέμορφη γυναίκα, ένα εξαίσιο πλάσμα; Αλλά τι σχέση έχει η μορφή με το μυαλό; Αν ήταν έτσι όλες οι ωραίες θα ήταν πανέξυπνες, αν συμβάδιζε δηλαδή η ομορφιά με την εξυπνάδα. Αλλά τώρα; Τώρα που είχε φύγει για τις ωραίες διακοπές του κι αντ αυτού βρισκόταν να παλεύει με μια τρελή γυναίκα, τρεις-τέσσερις η ώρα το πρωί μέσα σε μια παράγκα που δεν την ήξερε ούτε ο θεός; Την κρατούσε με τη βια από τους ώμους να μη του ορμήσει ξανά. Είχαν σηκωθεί όρθιοι τώρα. Κοίταξε γύρω, έψαχνε τρόπο να το βάλει στα πόδια χωρίς να της κάνει κακό αλλά ούτε κι εκείνη σ αυτόν. Φοβόταν πως μπορούσε να τον χτυπήσει με ότι έβρισκε μπροστά της.
Πράγματι, του ξέφυγε και άρπαξε από δίπλα ένα αγροτικό μαχαίρι. Στάθηκαν απέναντι Κοιτάχτηκαν στα μάτια σα δυο μονομάχοι που ο ένας έπρεπε να πεθάνει. Τρόμαξε. Η Νίκη του όρμησε. Αυτός πρόλαβε και της έπιασε τον καρπό του χεριού που κρατούσε το μαχαίρι. Το γύρισε αργά πάνω στο πρόσωπο της, της άγγιξε με την άκρη τη λεπίδα το καρύδι στο λαιμό. Θα τη σκότωνε. Θα τη σκότωνε, δεν άξιζε να ζει.
Το άγανο ξαναήρθε στο στόμα του. Μάσησε την ξυλώδη ουσία που ανάδινε ο κόσμος μας, με το ξεραμένο αίμα, να ξανατρέχει από την άκρη των χειλιών του. Αίμα ζεστό, δικό του και δικό της. Αυτό το αίμα είναι δικό τους και δικό μας, σκέφτηκε, δεν μπορούσε κανείς να το πάρει. Μόνο εμείς μπορούσαμε να το κάνουμε ότι θέλουμε. Κοίταξε μια στιγμή το σκοτάδι κι ύστερα ξανά τη λεπίδα που έξυνε το λευκό δέρμα της. Της είχε στραβώσει το μούτρο με το άλλο του χέρι, έτσι που να μη μπορεί ούτε να στρίψει ούτε να φωνάξει μια και η παλάμη του της έκλεινε το στόμα. Με το σώμα του, είχε ακινητοποιήσει το δικό της, η Νίκη έμενε ακούνητη για λίγο. Λες και δεν υπήρχε. Η ανάσα της ελαφριά παραδομένη. Αν την άφηνε θα ήταν καλύτερα και ήρεμος να πήγαινε στο καλό. Το σκέφτηκε. Πίεσε λίγο ακόμη τη λεπίδα στο λαιμό. Η Νίκη κουνήθηκε, άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε.
Την κοίταζε κι αυτός με το άγανο πάντα στο στόμα του, με την ξυλώδη οσμή του ανάμεσα από το αίμα που έτρεχε στο πονεμένο σαγόνι του.
ΤΕΛΟς
-Αύριο θα πάμε στο Ναύπλιο για κάτι δουλειές, θα έρθεις μαζί μας; Τον ρώτησε ο πατέρας του.
Τον βεβαίωσε πως θα πήγαινε παρέα τους αλλά για λίγο και συμφώνησαν.
Όταν εκείνοι έπεσαν για ύπνο, καμώθηκε πως θα ξάπλωνε κι αυτός και σε λίγο βγήκε σαν τη νυχτερίδα, σα σκιά στους έρημους δρόμους του χωριού.
Η ώρα θα πλησίαζε δυο. Το σκοτάδι τύλιγε τον κόσμο του και την ψυχή του. Είχε μπλέξει. Είχε μπλέξει άγρια και ήταν ανάγκη να ξεμπλέξει. Για μια στιγμή, σκέφτηκε να μην πάει. Να έφευγε την άλλη μέρα για όπου στο διάολο ήθελε. Να πήγαινε διακοπές στη Γκουανταλαχάρα. Θα έβρισκε μια δικαιολογία στους γονείς του και πάει τέλειωσε αλλά… Ας έκανε μια τελευταία προσπάθεια να πείσει την τρελή, γιατί δε υπήρχε περίπτωση να μην ήταν τρελή, τρελή ήταν, συμφώνησε με τον εαυτό του. Όπως κι αυτός που έμπλεξε για χάρη του μουνιού σε μια τέτοια παλιοκατάσταση. Ναι, για χάρη του μουνιού.
Έφτασε έξω από την παράγκα, το φεγγάρι έσκαγε κείνη την ώρα πάνω από το βορρά, μισοφαγωμένο. Τρύπωσε μέσα στην παράγκα, μέσα στο σανό, την είδε να κάθεται σοβαρή, γυμνή κόντρα σε κάποια αχτίδα φωτός που έλουζε το άσπρο κορμί της. Πήγε κοντά της, κάθισε απέναντι της.
-Ώστε θέλεις να μ αφήσεις, μίλησε ακούνητη.
-Έλα, της είπε, τι ν αφήσω, μια φορά κάναμε έρωτα, δεν έγινε τίποτε σπουδαίο…
-Δεν έγινε τίποτε σπουδαίο; Πετάχτηκε πάνω. Τον άρπαξε από το λαιμό με τα μάτια πεταγμένα έξω από τις κόγχες. Εγώ σε αγαπώ και συ λες πως δεν έγινε τίποτε σπουδαίο!
Προσπάθησε ν απαλλαγή από το σφίξιμο στο λαιμό και το αγκάλιασμα της, δεν ήταν εύκολο, ήταν γερή σαν τίγρη και η απελπισία της την έκανε ακόμα πιο δυνατή. Κυλίστηκαν στα άχυρα, εκείνο το άγανο ξαναμπήκε στο στόμα του, αυτή τη φορά με λίγο αίμα που έτρεξε ανάμεσα στα χείλη τους. Η Νίκη τον φίλησε στο στόμα, τον φιλούσε καθώς πάλευε να απελευτερωθεί από τα χέρια της.
-Θέλω να μου κάνεις έρωτα! του σφύριξε. Πήδηξε με μια φορά ακόμα και φύγε! άκουσες τι σου είπα; φώναξε γεμάτη κλάματα,
Αυτός πρόλαβε να της κλείσει το στόμα με την παλάμη, μασώντας πάντα εκείνο το άγανο, ανάμεσα στο αίμα του. Δεν ήξερε τι να κάνει. Προσπάθησε να σκεφτεί γρήγορα και λογικά. Και τα δυο μαζί ήταν δύσκολο αλλά αστραπιαία πίστεψε πως αν της έκανε έρωτα τα πράγματα θα χειροτέρευαν. Αυτό έλεγε η λογική, άρα έπρεπε να φύγει τώρα. Τώρα αμέσως.
-Θα φύγω, της είπε και κεινης τα μάτια άστραψαν.
Έβαλε όλη τη δύναμη του, έφτυσε αίμα και άγανο, η Νίκη αντιστεκόταν πολύ δυνατά. Αυτή γυμνή εκείνος ντυμένος. Αυτή τρελή, εκείνος θεότρελος έτσι που είχε μπλέξει. Τον γρατσούνισε άσχημα στα μάγουλα, το μάτι του άστραψε κι αυτουνού. Σκόνταψαν σε κάτι γεωργικά εργαλεία που ήταν στηριγμένα στα τοιχώματα της παράγκας, έπεσαν δίπλα τους. Ανάσαιναν βαριά, τίποτε δεν υπήρχε ανάμεσα τους, μόνο ένας κόσμος ολόκληρος που χώριζε τους κόσμους τους. Γιατί πάλευαν; Ήταν αδύνατο να το καταλάβει, το μόνο που ήθελε ήταν να φύγει μακριά, να ξεφύγει από αυτόν τον διάβολο που τον είχε φέρει στην άκρη του γκρεμού. Θα μου πεις ήταν τεράστιο το έγκλημα τους; Όχι αλλά είπαμε. Τι θα έλεγε ο κόσμος, η δημόσια κατακραυγή, η αιμομιξία, δε θυμάται πόσες φορές είχε χύσει μέσα της το περασμένο βράδυ κι αν έμενε έγκυος η τρελή; Όλα μαζεμένα στο μυαλό του ξυλουργού. Στο μυαλό της Νίκης, ένα άδειο νόημα, ένα κενό, τόσο χαμένη ήταν; αυτή μια πανέμορφη γυναίκα, ένα εξαίσιο πλάσμα; Αλλά τι σχέση έχει η μορφή με το μυαλό; Αν ήταν έτσι όλες οι ωραίες θα ήταν πανέξυπνες, αν συμβάδιζε δηλαδή η ομορφιά με την εξυπνάδα. Αλλά τώρα; Τώρα που είχε φύγει για τις ωραίες διακοπές του κι αντ αυτού βρισκόταν να παλεύει με μια τρελή γυναίκα, τρεις-τέσσερις η ώρα το πρωί μέσα σε μια παράγκα που δεν την ήξερε ούτε ο θεός; Την κρατούσε με τη βια από τους ώμους να μη του ορμήσει ξανά. Είχαν σηκωθεί όρθιοι τώρα. Κοίταξε γύρω, έψαχνε τρόπο να το βάλει στα πόδια χωρίς να της κάνει κακό αλλά ούτε κι εκείνη σ αυτόν. Φοβόταν πως μπορούσε να τον χτυπήσει με ότι έβρισκε μπροστά της.
Πράγματι, του ξέφυγε και άρπαξε από δίπλα ένα αγροτικό μαχαίρι. Στάθηκαν απέναντι Κοιτάχτηκαν στα μάτια σα δυο μονομάχοι που ο ένας έπρεπε να πεθάνει. Τρόμαξε. Η Νίκη του όρμησε. Αυτός πρόλαβε και της έπιασε τον καρπό του χεριού που κρατούσε το μαχαίρι. Το γύρισε αργά πάνω στο πρόσωπο της, της άγγιξε με την άκρη τη λεπίδα το καρύδι στο λαιμό. Θα τη σκότωνε. Θα τη σκότωνε, δεν άξιζε να ζει.
Το άγανο ξαναήρθε στο στόμα του. Μάσησε την ξυλώδη ουσία που ανάδινε ο κόσμος μας, με το ξεραμένο αίμα, να ξανατρέχει από την άκρη των χειλιών του. Αίμα ζεστό, δικό του και δικό της. Αυτό το αίμα είναι δικό τους και δικό μας, σκέφτηκε, δεν μπορούσε κανείς να το πάρει. Μόνο εμείς μπορούσαμε να το κάνουμε ότι θέλουμε. Κοίταξε μια στιγμή το σκοτάδι κι ύστερα ξανά τη λεπίδα που έξυνε το λευκό δέρμα της. Της είχε στραβώσει το μούτρο με το άλλο του χέρι, έτσι που να μη μπορεί ούτε να στρίψει ούτε να φωνάξει μια και η παλάμη του της έκλεινε το στόμα. Με το σώμα του, είχε ακινητοποιήσει το δικό της, η Νίκη έμενε ακούνητη για λίγο. Λες και δεν υπήρχε. Η ανάσα της ελαφριά παραδομένη. Αν την άφηνε θα ήταν καλύτερα και ήρεμος να πήγαινε στο καλό. Το σκέφτηκε. Πίεσε λίγο ακόμη τη λεπίδα στο λαιμό. Η Νίκη κουνήθηκε, άνοιξε τα μάτια, τον κοίταξε.
Την κοίταζε κι αυτός με το άγανο πάντα στο στόμα του, με την ξυλώδη οσμή του ανάμεσα από το αίμα που έτρεχε στο πονεμένο σαγόνι του.
ΤΕΛΟς
