ΑΝΑΠΆΝΤΗΤΕΣ ΕΡΩΤΉΣΕΙς ΠΑΝΤΟΎ

 

Κοίταζα προς τον τοίχο δεξιά και λίγο πιο πάνω από τον καθρέφτη.

Δεν είχε τίποτε, ούτε λευκός ήταν, ούτε άσπρος, μια μουντζουρωμένη σκιά έστεκε πιο δίπλα, εκτός πλάνου, δυο μυρμήγκια πήγαιναν την ανηφόρα, εκτός συναγωνισμού κι ο ήχος του κάτουρου συνόδευε κίτρινος αυτό το πρωινό που δεν είχα να κάνω τίποτα, δεν είχα να φοβηθώ την ερημιά, την ησυχία, τον κόσμο που ήταν μέσα και έξω από μένα. Το μικρό παράθυρο ευθεία μπροστά μου ήταν ανοιχτό, άφηνε τον αέρα της ταράτσας να εισέρχεται στο χώρο, την ψύχρα του κενού της αναπάντητης ερώτησης αν είμαστε καλά-ποιος δεν ήθελε να είναι καλά αλλά αυτό ήταν μια παλιά ιστορία. Αριστερά μου ο άλλος τοίχος, έστριψα το κεφάλι ενώ συνέχιζα να κατουράω τον κόσμο, ανέβαινε μια σωλήνα απ όπου φαντάζομαι θα περνούσαν τα σκατά των από πάνω μας, μιας κι εμείς, εγω και η γυναίκα μου δηλαδή, μέναμε στο υπόγειο. Αυτός ο άλλος τοίχος λοιπόν, ήταν γεμάτος γρατσουνιές, μολυβιές που σκεφτόμουν κάποτε να τις σβήσω- άιντε κάντο μια φορά κι ας πεθάνω φώναζε η Τούλα η γυναίκα μου που είμαστε χρόνια παντρεμένοι και με λατρεύει όπως κι εγώ αλλά που συνέχεια τσακωνόμαστε κιόλας, επειδή σπάνια έπαιρνα τέτοιες σημαντικές αποφάσεις στη ζωή μου. Και πως να μην ήταν σημαντικές αφού εγω τις είχα κάνει πριν από έναν αιώνα κι ότι είναι παλιό, καταλαβαίνετε παίρνει μια άλλη αξία, γίνεται μυστηριακό, ίσως και χρυσαφένιο- έτσι μου φαινόταν τώρα αυτές οι γρατσουνιές, ενώ συνέχιζα να κατουράω τον πρωινό κόσμο μας. Τζζζρρρρρ

Βέβαια, στρίβοντας ακόμα πιο πολύ το κεφάλι μου προς τα πίσω, τόσο που κόντεψε να μου κοπεί ο σβέρκος, στην αριστερή γωνία ο γκρίζος σοβάς είχε σπάσει σε πολλές μεριές κι έδειχνε τα εντόσθια του τοίχου κατά το μήκος και το ύψος του χώρου. Έλειπε το πλάτος και ο χρόνος από τις διαστάσεις αν και κατ εμένα ο χρόνος δεν είναι πάντα παρών. Απουσιάζει.

Ένα τσαλακωμένο χαρτί που κρατούσα από όταν σηκώθηκα στην παλάμη, μου θύμησε τα χρέη στην Εφορία, στον οδοντίατρο, στο μπακάλη, στο καφενείο, στα ενοίκια, στο ρεύμα, στο νερό. Μου το έβαλε εκεί η γυναίκα μου η Τούλα. Πάντα προσεκτική και φρόνιμη, πρέπει να τα πληρώσεςι μου είπε ενώ κεντούσε σαύρες με το μυαλό της . Πρέπει, είπα εγώ συνεχίζοντας να κατουράω, τζζζρρρρ! και να κοιτάζω τις ρωγμές του χρόνου στον τοίχο.

ΤΟ ΚΑΘΙΣΤΌ ΒΟΥΝΌ

 

 

Θρηνώ ως Ινδιάνος

όρθιο ή καθιστό άλογο

γελώ όπως ο νάνος

κι αγαπώ το παράλογο

Κλαίω όπως η Μάρθα

σε θολή, γαλάζια οθόνη

ξέχασα από που ήρθα

και είμαι για πάντα μόνη

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας

τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας

την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα

και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Λυπάμαι ως άρρωστος

εραστής, ωραίας Αρετής

ξακουστός κι άληστος

όπως ο μεγάλος απρεπής

Ωστόσο πρέπει να θυμηθώ

τι αγαπούσα πριν τη δόξα;

εύκολα μπορώ ν αρνηθώ

τίποτα δεν είναι, μια λόξα!

Θρηνώ στους ξέσκεπους ορίζοντες της στέπας

τρώγοντας τη μπουκιά της αρχέγονης κρέπας

την κόρη. Κανείς δε μ αγαπάει πια εδώ πέρα

και φεύγω βρίζοντας, παρέα με άλλον αέρα

Πρέπει να πω την αλήθεια

που ξέρω για τον φονιά

όμως φοβάμαι από συνήθεια

έτσι δε λέω, λέξη καμιά

Άλλοτε κλαίω και για μένα

είμαι ένα τίποτε, μια λίγη σκόνη

που κύλισε εδώ, σιγά, χαμένα

και ποτέ δεν ξέφυγε απ την αγχόνη

Αλλά ποιος ξέρει τον ξένο χρόνο;

ποιος λυπάται για μας ή για σένα;

όλα γινήκαν δικά σου, αλίμονο!

της μοίρας σου, λένε τα γραμμένα

Καινούριες λέξεις από τον ΚΏΣΤΑ ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ

 

Η ΖΩΓΡΑΦΙΚΉ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΊΞΕ - ΓΈΛΑΣΕ

 

 

..αν η τέχνη της ζωγραφικής είναι μόνο αισθητική με την έννοια ότι αυτό μ αρέσει κείνο όχι, μάλλον όμως η ζωγραφική δεν είναι μόνο αισθητική. Εκτός από τη δεξιότητες, χρειάζεται γνώση, σκέψη, λογική, μαθηματικά, Ιστορία, μνήμη. Όλα αυτά μαζί είναι κάτι από αυτό που μπορεί να ζωγραφίζει ένας σύγχρονος.

ΑΝ ΜΕΓΆΛΩΜΑ

 

 

ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΟΜΟΥΝ ΑΝ ΜΕΓΑΛΩΝΑ

Απ την αρχή σκεφτόμουν ήρωας να γίνω

σαν τον Αχιλλέα μα και τον Ρομπέν των δασών

το ίδιο με ενθουσίαζε

Ίσως ο Αλέξανδρος μου ταίριαζε καλύτερα

Μα και του Αριστοτέλη η ευρυμάθεια με κεντούσε

Των αρχαίων ειδώλων, μου κόστιζε η Ελένη

η κόρη του Τυνδάρεω [ωραίο όνομα αυτό]

γιατί ήταν η πιο όμορφη των γυναικών του κόσμου.

Κι ο Έκτωρ παιδιόθεν με κατεδίωκε

με τον αδιάλλακτο πατριωτισμό.

Απ την αρχή σκεφτόμουν να γίνω αρχιτέκτων

να μοιάσω πιο πολύ στον Καλλικράτη

κι ο Καλατράβα με συνάρπαζε όσο των Αχαιών τα τείχη

Γιατί και ποιητής αν γινόμουν-Όμηρος σίγουρα-

θα μ άρεσε αλλά και στίχος του Ρεμπό ή του Μποντλέρ.

Του Καβάφη ο θηλυπρεπισμός της Ιστορίας δε με ενοχλεί

όσο του Ελύτη η καπήλευση του Αιγαίου πελάγους

του Ρίτσου το εγκώμιο των αριστερών ηρώων.

Όμως από παιδί με κατέλαβε μια επιθυμία σφοδρή

να γίνω Σαίξπηρ, τρομερός Άμλετ

και του Ρακίνα ήθελα να μοιάσω, μα

αυτός που δε μ ενδιέφερε καθόλου αλλά ας ήμουν,

ήταν ο Τουρκουάτο Τάσο

Κι ο δικός μας ο Εγγονόπουλος που σαν ζωγράφο τον θαύμασα πολύ

αυτόν και τον Τουλούζ Λωτρέκ και ίσως τον Μαξ Έρνστ.

Ναι,

σαν αυτόν ήθελα να γίνω.

Και γιατί όχι στρατηγός, ω ναι, Επαμεινώνδας

της θηβαϊκής ηγεμονίας, πρώτος κατ εμέ μπροστά από τον Κίμωνα

χωρίς να εξαιρώ τον Ρόμελ και τον Σπάρτακο

Αυτών τα ιδανικά ήτο σπουδαία, όσο τα δικά μου

κι απ τους ηγέτες των λαών

ο Αττίλας

ο Μέτερνιχ

ο Ροβεσπιέρος

ο Καποδίστριας

Τον Χίτλερ επουσιωδώς δεν μίσησα όσο τον Μοντγκόμερυ

Ακόμη, ίσως ο Αντώνιος να ήτο από τις μορφές που μ άρεσαν

για την ανοησία, για το πάθος το ανθρώπινο.

Και αθλητής; Ως δισκοβόλος του Μύρωνα

θα ταίριαζε στο ωραίο μου σώμα αλλά και Μπέκαμ, ως ντελικάτη Αγγλιδόφατσα

παρ ότι λέω ειλικρινά πως δεν συγκρίνεται στο άθλημα

με τον Κροιφ.

Όμως, να, εκείνο που ήθελα να γίνω πάνω απ όλα ήταν σκηνοθέτης

Αγγελόπουλος, αιώνιο πέλμα στο κενό και Μάρτιν Σκορτσέζε

ή Άρθουρ Πεν

ή Ντέιβιντ Λιν

να έχω υπο τας διαταγας μου αστέρια.

Όπως την Μιρέιγ Ντάρκ, την Μέριλιν, τον Μάρλον Μπράντο

τον θλιβερό απολογισμό του Πήτερ Ο΄Τούλ

Ναι, Ο΄Τούλ ήθελα να γίνω

κάτι μεταξύ Δον Κιχώτη και Αλ Πατσίνο.

Παρ όλα αυτά δε θα λεγα όχι να γινόμουν μουσουργός

θεός της μελωδίας, Μπετόβεν ή Λίστ ή Μότσαρτ.

Ραχμάνινοφ θαρρώ μου ταίριαζε καλύτερα

Ποτέ δεν θα θελα να γίνω Χατζιδάκις-Θεοδωράκης

Δεν έτρεφα τέτοιες ελπίδες ούτε

ταίριαζαν στην ιδιοσυγκρασία μου

Όπως δεν ταιριάζουν αν γινόμουν τραγουδοποιός

ο Παπακωνσταντίνου ο Βασίλης κι ο Πασχάλης

όσο αντίθετα θέλγομαι απ τον Μπομπ Ντίλαν

τον Νίκος Σιδηρόπουλος

τον Άσιμος

Και πάνω απ όλα ήθελα να γίνω

λίγο απ την αφέλεια του ποιητή

να νομίζει πως

ο κόσμος είναι όπως τον έφτιαξε αυτός.

 

ΟΙΚΟΙ.

 

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΘΛΙΜΜΕΝΟ ΔΡΟΜΟ

Όταν ήμουν μικρός, μέχρι δεκαοχτώ, είκοσι χρονών, ερωτευόμουν εύκολα.Έβλεπα μια κοπέλα κάπου, στο δρόμο, στην καφετέρια, στο αστικό, αντάλλαζα ματιές ίσως μερικές κουβέντες κι ύστερα έπλαθα ολόκληρες ιστορίες γι αυτήν. Είχε την πλάκα της αυτή η ιστορία όσο τη θυμάμαι και ο μεγάλος μου αδερφός με κορόιδευε. Τι είναι αυτά που κάνεις, έλεγε, αν τη γυναίκα δεν τη βάλεις κάτω, τι να τα κάνεις τα λουλούδια και τις αγάπες; Εγώ όμως παρέμενα αθεράπευτα ρομαντικός. Έβλεπα φερ ειπείν τον εαυτό μου συνέχεια να είναι ιππότης, να χαρίζει τριαντάφυλλα, να προστατεύει την αγαπημένη του από τους κακούς. Ακόμα και μια φορά που πήγα στο πορνείο, ερωτεύτηκα την γυναίκα που έκανε τη δουλειά της. Πήγα πολλές φορές απ έξω από το «σπίτι» την έστησα και περίμενα ώρες να βγεί. Όταν κάποτε, επιτέλους κατάφερα να τη συναντήσω, της μίλησα και να δεις που με θυμήθηκε. Α, έκανε, εσύ. Ναι, της απάντησα, πάμε να πιουμε ένα καφέ; Μαζί; Γέλασε. Ήταν μεγάλη, τριανταπέντε σίγουρα και όμορφη. Γιατί όχι; Πήρα πεισσότερο θάρρος. Μα εσύ είσαι μωρό, συνέχισε χαμογελώντας. Ύστερα μου χάιδεψε το κεφάλι. Πάμε, είπε. Ήταν ένας αξέχαστος καφές. Έκοψα ένα λουλούδι απ τη γειτονιά της το πρόσφερα. Για μένα λουλούδι; Αχνογέλασε και με φίλησε αληθινά. Έβαλα τότε τα δυνατα μου να την πείσω ν αλλάξει τη ζωή της κι αυτή όλο γελούσε με μένα που τα πίστευα όλα αυτά με θέρμη. Μη γελάς, με στενοχωρείς που δε με πιστεύεις, εγω σ αγαπώ! Είσαι ότι πιο ωραίο έχω συναντήσει στη ζωή μου, συνέχισα. Εκείνη έσφιγγε τα σφιχτοδεμένα χέρια της, ύγραιναν τα μπλε μάτια της, που είχαν χάσει τη λάμψη τους, έβγαζαν μια θλίψη, μια κούραση, από τα όσα είχε περάσει στη ζωή της. Αλλά εγώ άλλα έβλεπα. Σα να μη με ενοιαζε τίποτε, τόσος ήταν ο ενθουσιασμός μου που της είπα ότι θα παντρευτούμε και πως θα ζούσαμε για πάντα μαζί. Ήθελα να την αγκαλιάζω, συνέχεια να χώνομαι στο στήθος της να της πιάνω τα χέρια, να της χαιδεύω τα ξεραμένα χείλη. Ύστερα έφυγε. Δεν ξέρω πως αλλά έφυγε και δεν την ξαναείδα. Θυμάμαι όμως για πάντα εκείνο το λατρεμένο βλέμμα της. Σ ευχαριστώ, μου είπε και μπορεί να έκλαψε όταν έφυγε.

Κάποια φορά που τόλμησα να πάω να τη ζητήσω, παρά λίγο να με δείρει η τσατσά. Έχουμε εδώ άλλα κορίτσια , είπε και μου δειξε τις ημίγυμνες, τις καινούριες. Δεν τις θέλω , μούτρωσα, εγώ ψάχνω αυτή. Ούτε τo όνομα της δεν ήξερα.

ΑΓΓΕΛΊΕΣ

 

 

..Μικρές η μεγάλες αγγελίες. Ζητείται εργαστήρι τέχνης

...έχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία,την πλεονεξία των συγχρόνων μου. Είναι μια πικρή ομολογία, πιο επίπονη απ΄ότι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επί τέλους είναι τίμια. Πάμπλο Πικάσο-1952

[ Σε κάποιους οι ομολογίες στην τέχνη δεν κοστίζουν.]

Είναι καιρός τώρα που ψάχνω ένα εργαστήρι ζωγραφικής στο κέντρο της πόλης. Ψάχνω για εκατό τετραγωνικά.Ή λιγότερα, ίσως πενήντα. Και εικοσιπέντε, φτάνουν. Λιγότερα δεν γίνεται.Στα δέκα τετραγωνικά η τέχνη δε χωράει. Αλλά, μάλλον λάθος. Λάθος, η τέχνη χωράει παντού. Η τέχνη χώρεσε στα σπήλαια, δε θα χωρέσει στα παλάτια;

Ε, ναι. Ο χώρος πρέπει να είναι ευάερος, ευήλιος με θέα τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη. Άρα σε κάποιο ρετιρέ. Αλλά μπορεί να είναι και στον ημιώροφο. Γιατί όχι; Πίσω από στρόγγυλες κι ανηφορικές σκάλες. ν ανεβαίνεις και να σου κόβεται η ανάσα, να τρίζουν τα κότσια της τέχνης, τα κάγκελα της πινελιάς, τα κάγκελα του μυαλού σου.

Μπορεί όμως να είναι και ημιυπόγειο.Όλα ημι- στη ζωή μας. Όλα τα ημι- δεν μου αρέσουν. Όρα ιμιτασιόν. Όλα τα ειμί μου αρέσουν. Ειμί, εγώ. Εί, εσύ. Εστί αυτός. Όχι εισίν. Εισίν αυτοί. Επειδή όμως υπάρχουν στη ζωή μας τα ημι- ακόμα κι ένα ημιυπόγειο θα μου έκανε. Ανήλιαγο και λιγοσκότεινο, να βλέπω απ τον φεγγίτη τις πατούσες των ανθρώπων, τις φθαρμένες σόλες, να πατούν τους λερωμένους καμβάδες μου και να δακρύζουν από το κρύο των σιδεριών. Να βλέπω να περνούν οι μπότες πανωθέ μου, οι μπότες των πλουσίων, οι μπότες των στρατιωτών και τα λυγερά πόδια των όμορφων γυναικείων οραμάτων.

Χρειάζομαι χώρο εργαστηρίου. Υπάρχει όμως και η λύση του υπογείου. Της υπόγας. Υγρή και βουλιαγμένη στη μούχλα στου κέντρου της πόλης. Στη μούχλα της αιώνιας θύμησης [ κάτι μου θυμίζει αυτό ]

Υπόγειο. Πως να ζωγραφίσεις εκεί μέσα; τα χνώτα μου θα συναντώνται μ αυτά του σκοταδιού και του Άδη. Πως να απλώσεις, πως να ανοίξεις τις ιδέες, παρέα με τη σκουριά τη μούχλα και τους αρουραίους; Αλλά καλά είναι κι εκεί. Η τέχνη ευδοκιμεί παντού. Δεν χρειάζεται σαλόνια.

...όποιος φιλότεχνος διαθέτει υπόγειον χώρον στο κέντρο της πόλης ας τηλεφωνήσει:6983610743. Αινίκοιον αινας ποίνακας το δοίμινο

ΑΚΡΑΊΑ

 

 

Δε με νοιάζει, υποθετικά, για πολλά πράγματα

τα έξοδα αποστολής είναι πιο πολλά

και η ζωή μας έγινε φτηνή

οι παλιοί νεκροί κοστίζουν περισσότερο

από τους ζωντανούς νεκρούς

Νέους, κλεισμένους στην κατάθλιψη

των εμπόρων

-έχασα μια που αγαπούσα

Μαρλέν την έλεγαν

Δε με νοιάζει για τα πολλά

που έγιναν λίγα

 

ΜΑΤΑΙΌΤΗΤΑ 2

 

 

Το μέλλον στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν σκεφτούμε καλά είναι παράξενο που πιστεύουμε πως το μέλλον είναι κάτι που μπορεί να χαθεί. Πως μπορεί να χάσουμε κάτι που δεν υπάρχει. Προσπαθώ να συνδιάσω τη ματαιότητα της πράξης του Σίσυφου, δηλαδή το κουβάλημα της πέτρας και το ξανακύλισμα της. Δηλαδή, τι θα γινόταν αν ο Σίσυφος κατάφερνε τελικά να σταθεροποιήσει την πέτρα πάνω στην κορυφή του βουνού! Αυτός είναι ο στόχος του. Το θέμα είναι αν ο Σισυφος το ξέρει ή έστω το καταλαβαίνει πως ο στόχος του είναι ένα συνεχές ανύπαρκτο μέλλον, όπως ένας σύγχρονος άνθρωπος κάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα: πηγαίνει στο γραφείο του, εργάζεται, προσπαθεί ν ανεβάσει τις μετοχές της επιχείρησης του, την οποία θα μεταβιβάσει στο μέλλον στα παιδιά του για να κάνουν και εκείνα την ίδια προσπάθεια. Είναι δηλαδή μια διαρκής επανάληψη με απειρους στόχους που δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βάζει στόχο το ακατόρθωτο, αυτό αποδεικνύει ο μύθος του Σίσυφου.

Υποθέτουμε πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να έχουμε κάτι.Σε ορισμένες περιπτώσεις, στην Αμερικάνικη Δύση του δέκατου ένατου αιώνα, υπόσχονταν στους έποικους ότι θα είχαν τόση έκταση γης όση μπορούσαν να καλύψουν με το άλογο σε μια ημέρα! Αυτή η διαδικασία λεγόταν "αρπαγή γης", μας πληροφορεί ο Mark Rowlands.

Φαντάζεσθε ήδη και γνωρίζετε τι επακολούθησε. Μπορούμε ν αρπάξουμε ό,τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή-το νόημα της ζωής. Ολή μας η ζωή είναι η αρπαγή γης που μοιάζει με το κουβάλημα της πέτρας του Σίσυφου.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

 

 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

Μυθιστόρημα

 

κάτι σπουδαίο πρέπει να γίνεται σ αυτό τον κόσμο για να υπάρχουμε.

 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

Απέναντι του είχε έναν αδυσώπητο εχθρό, έναν άνθρωπο ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, που έλυνε όλα τα προβλήματα-που ήξερε τα πάντα. Ήταν αντίπαλος του ανθρώπου. Άρα, αυτός δε χρειαζόταν να κάνει τίποτα. Κι αυτό ήταν η χειρότερη τιμωρία του: να πεθάνει χωρίς να φταίει. Γνώριζε όμως ότι έφταιγε.

 

Εποχή μια τυχαία συνάντηση Νέλας με Άντον

 

Καθόταν στον αναπαυτικό καναπέ, κάπνιζε σέρτικο φτηνό τσιγάρο, εξέταζε τον χώρο γύρω του, όπου η χλιδή ήταν εμφανής. Γυαλιστερά έπιπλα, πανάκριβοι πίνακες στους τοίχους, ένας ναύτης του Τσαρούχη σε κεντρικό πλάνο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το ατημέλητο ντύσιμο του Άντον Φιεράτου. Ξεφτισμένο τζιν, ένα εξίσου φθαρμένο μπουφάν κι από μέσα φανελάκι που έγραφε στο στήθος κι αύριο νύχτα θα είναι.

 

Έτσι άρχισα να γράφω το καινούργιο μου μυθιστόρημα.

 

Ο ΕΑΥΤΌΣ ΜΑΣ

 

...κι αυτοί που παραγγέλνουν έναν πίνακα που

να ταιριάζει με το σαλόνι τους έχουν δίκιο και οι

άλλοι που γελούν ειρωνικά με αυτή την άποψη

έχουν άλλο δίκιο.

Η ζωγραφική ταιριάζει στα σπήλαια αλλά και στους

τοίχους του σπιτιού μας.

Είναι η χαρά του μυαλού ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Βγάζω κάποιον ή κάτι σ ένα σημείο ώστε να το δουν οι άλλοι,

στην προκειμένη περίπτωση έργα ζωγραφικής.

Πως νιώθει ο ζωγράφος όταν εκτίθεται;

[Οι ζωγράφοι είναι παράξενοι άνθρωποι-εγώ δεν είμαι παράξενος,

άρα συνεπάγεται πως δεν είμαι ζωγράφος.] Συνήθως, μάλλον περήφανος,

συλλέγει εγκωμιαστικά σχόλια, αν γνωρίζει πως έχει φτιάξει έργα που

θα τ αγαπούν εχθροί και φίλοι. Στην ουσία απόμακρος από αυτό το νταβατούρι,

νταβατούρι γι αυτόν ήταν όταν ζωγράφιζε αυτά τα έργα που οι άλλοι θαυμάζουν

τώρα, στην πραγματικότητα κοκκινίζει σαν παιδί όταν του πλέκουν επαίνους

και κολακείες, είναι ένας τρόπος άμυνας αυτός απέναντι σε πραγματικά

ανοιχτά στόματα αλλά και σε ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικούς θαυμασμούς.

Όταν εκτίθεσαι είσαι μια πόρνη που σουλατσάρει στο πεζοδρόμιο δείχνοντας

τα κάλλη της. Στην πραγματικότητα η μεγάλη ζωγραφική γίνεται με βάση

τις παραγγελίες. Και η Γκέρνικα μια τέτοια ήταν

Γιατί φτιάξατε αυτά τα σχεδόν παιδικά ζωγραφίσματα;

Ξέρω γιατί αλλά και να το εξηγήσω θα φανεί απλοϊκό.

Πάντως, νομίζω πως το φχαριστήθηκα πάρα πολύ γιατί ένιωσα

ελεύτερος να κάνω ότι και όπως γουστάρω!

Έχεις γνωρίσει πραγματικά Μεγάλους ζωγράφους;

Ναι, τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Βασίλη Αράπη, τον Σπύρο Γκεώργα, τον Τσαρούχη,

τον Σωτήρη Σόρογκα. Με τον Τσαρούχη έκανα λίγο παρέα.

Ήταν σοβαρός, φιλοσοφημένος άνθρωπος.

Τι γίνεται με την αμοιβή;

Νηστικός ζωγράφος δε δουλεύει. Τα περί αντίθετης άποψης είναι για τα παραμύθια-εννοείται πως οι αμοιβές μπορεί να είναι και πενιχρές αλλά είναι κάποια λεφτά.

Γιατί ζωγραφίζεις;

Αυτό κι αν είναι ερώτημα! φυσικά μου αρέσει, από παιδί μου φαινόταν

ευχάριστο και ...εύκολο. Είναι μια ερώτηση που απευθύνεται σε όλους

όσους ζωγραφίζουν- ζωγράφους και μη.

Υπάρχουν και μη ζωγράφοι που ζωγραφίζουν;

Οοου! πολλοί, οι περισσότεροι δηλαδή. Οι πραγματικοί ζωγράφοι είναι ελάχιστοι.

Και μάλλον πεθαμένοι-ίσως εκείνοι της Αναγέννησης ο Λεονάρντο

ο Καραβάτζιο, ο Ραφαήλ και οι συν αυτοίς, να ήταν κάτι διαφορετικό.

Είχαν σπουδάσει "άλλη" ζωγραφική.

Σου αρέσουν οι γυναίκες;

Και οι άντρες.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο;

Οι ανοησία κι αυτοί που κάνουν τους έξυπνους. Η φτώχεια και του μυαλού και

η πραγματική ένδεια-να μην έχεις δηλαδή τα προς το ζην. Ο πόλεμος και η αγαμία.

Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ερωτευμένοι, ο Χριστιανόπουλος που το παίζει

... Καβάφης! ο Κωνσταντίνος Τζούμας που δεν ξέρω γιατί παρευρίσκεται παντού,

η Καρυοφυλλιά επειδή μεγάλωσε, οι Έλληνες που παραμένουν αδιάβαστοι.

Μετάνιωσες που δεν πήγες Καλών τεχνών;

Μα δε θα έμπαινα! θα με απέρριπταν.

Είσαι αλαζόνας; υπερόπτης;

Όχι. Λίγο περήφανος σε μικρές εξομολογήσεις καμιά φορά κι αυτό μου κοστίζει.

Σαρκαστικός μερικές φορές, με κάποια πικρή ειρωνεία. Ο καυχηματίας και ο

κομπαστής είναι μικροί άνθρωποι.

Τι είναι η φήμη; νομίζεις πως αξίζει σ αυτούς που την έχουν; θα σου άρεσε

να ήσουν ξακουστός; διάσημος;

Νομίζω πως από μικρός μου άρεσε, μου άρεσαν οι ξακουστοί,

οι γενναίοι, οι ξεχωριστοί άνθρωποι και προσπαθούσα να τους γνωρίζω, να μαθαίνω

τα πάντα γι αυτούς, όχι δεν προσπαθούσα να τους μοιάσω, σίγουρα

επηρεαζόμουν απ κάποιους, απλά ακόμα και τώρα

μου αρέσουν οι σπουδαίοι άνθρωποι. Προσωπικά δε θα μ άρεσε να ήμουν

διάσημος, νομίζω πως δεν αντέχω αυτή τη φασαρία γύρω μου-έχω νιώσει

κάποιες τέτοιες καταστάσεις και βρέθηκα σε κάποια αμηχανία. Αμηχανία με

τον τρόπο που αντιδρά το κοινό, ο πολύς κόσμος απέναντι στο είδωλο.

Εγώ θέλω να διασχίζω το δρόμο ελεύτερος, να μη φοβάμαι, να είμαι δίπλα

και μέσα στον κόσμο και όχι να έχω φύλακες και μπράβους γύρω μου

που θα προστατεύουν τη σωματική μου ακεραιότητα.

Κι ας επανέλθουμε στη ζωγραφική και πιο πολύ σ αυτό που έφτιαξες

και παρουσιάζεις τώρα. Τι θα πει, Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα;

γιατί αυτός ο τίτλος; εγώ βλέπω κίνηση, χρώμα, πολύ χρώμα, πρόσωπα,

ψηλά κτήρια, ουρανοξύστες είναι; και πάντα ένα δέντρο

υπάρχει σε όλους τους πίνακες.

Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα είναι μια φράση που βγήκε στη πορεία

αυτής της εργασίας, κατ εξοχήν γιατί τη στιγμή που ορίζονται οι εικόνες,

είναι σα να σταματάει ο χρόνος, αυτό ήθελα να πετύχω και δεν

ξέρω αν το κατάφερα. Η ζωή όμως δεν είναι ακούνητη,

εμένα θα μου άρεσε να είναι κάποιες

φορές κι αυτό γιατί γνωρίζω πως αυτό ακριβώς, είναι ακατόρθωτο!

[Πάντα μου άρεσαν τα ακατόρθωτα.] Κίνηση δεν έχουν αυτά τα έργα,

τα κτήρια είναι πανύψηλα, κάτι σαν ουρανοξύστες και το δέντρο είναι

μια αγάπη που έχω από μικρό παιδί για τα δέντρα, γενικά το δάσος αλλά πιο

πολύ τα απομονωμένα δέντρα-εγώ μεγάλωσα με τις ελιές, τις οξιές,

τα πλατάνια και τις αχλαδιές. Κάποτε έγραψα πως μερικές φορές

νιώθω πιο ψηλός από τα δέντρα αλλά δεν είμαι.

Ο Τσόκλης είπε πως δεν κατάφερε να φτιάξει το αριστούργημα του, εσύ νομίζεις

πως έχεις φτιάξει το δικό σου;

Χαχαχα! όχι, δεν έχω φτιάξει ούτε την Κραυγή, μηδέ τη Τζοκόντα, ούτε τη

Γέννηση της Αφροδίτης και τόσα άλλα που χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα

και ούτε ξέρω αν θα το φτιάξω ποτέ. Νομίζω πως αρκετά από αυτά είναι

υπερτιμημένα και πως ούτε ο Νταβίντσι θα θεωρούσε τη Τζοκόντα το

αριστούργημα του, ποσώς ο Μούνκ την Κραυγή του.

Δε θαυμάζεις δηλαδή ένα σπουδαίο έργο τέχνης;

Θαυμάζω αλλά δεν νιώθω κανένα αίσθημα λατρείας προς κανένα έργο τέχνης.

Απλά, παραδέχομαι πως είναι σπουδαία εργασία, πως να σου πω,

δεν είμαι εγώ από τους ανθρώπους που εκδηλώνεται με τέτοιους ορισμούς:

αριστούργημα, τέλειο, φανταστικό, μεγαλούργημα. Μόνο μου αρέσει η σωστή

εργασία του καθενός.

Ζηλεύεις κύριε Πλιάτσικα;

Τίποτε.

Δεν είπες ποτέ πως αυτόν τον πίνακα ήθελα να τον είχα φτιάξει εγώ;

Όχι, γιατί έχω φτιάξει άλλους που θα ήθελαν να ζωγραφίσουν άλλοι.

ΈΧΕΤΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΓΑΠΆΝΕ

 

 

Και το καλύτερο! θέλω να είσαι εδώ και να μην είσαι!

Και το παράξενο είναι, πως και γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται-σου φαίνεται απλό αλλά δεν είναι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους-απλά συνυπάρχουν μόνοι τους.

Όταν ξεκινάς για κάπου πρέπει να ξέρεις τι θα βρεις;

Έχετε ανθρώπους που σας αγαπάνε;

Η αγάπη είναι ένα οφελιμιστικό είδος. Έχει να κάνει περισσότερο με το πάρε-δώσε. Δεν αγαπάμε τίποτε, πέρα και έξω από αυτό. Μπορεί μα μη σας βολεύει αλλά έτσι είναι.

Εγώ νομίζω, πως όποιος κατορθώσει να έχει τις λιγότερες πληγές στο σώμα του θα επιβιώσει.

Δε μ αρέσουν αυτά και τα δυο: η ψυχή είναι φθαρτή, το σώμα άρχει της νόησης. Στην ουσία δεν υπάρχει ψυχή, απλά υπάρχει ένας εγκέφαλος.

Το πρόβλημα των ανθρώπων που ξέρουν πως θα πεθάνουν είναι μοναδικό βίωμα κακίας.

Απόψε δε θάρθει κανείς να μας δει. Θα μείνουμε μόνοι στο σκοτάδι.

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν τους αξίζει ο σύντροφος που έχουν!

ΠΡΟΣΌΝΤΑ ΕΝΟς ΔΊΚΑΙΟΥ ΆΝΤΡΑ.

Ελεύθερος, απολιτικοποιημένος, ανήσυχο πνεύμα, χωρίς παράλογες συμπεριφορές.

Δύσκολες ιδιότητες, σπάνια προτερήματα: γενναίος, δίκαιος στην όψη και την τομή του λόγου. Μεγάλα ψυχικά χαρίσματα, ανιδιοτέλεια. Εκτίμηση της φιλίας, τιμή και σεβασμός στη γυναίκα.

Αλτρουιστική συμπεριφορά, μεγαλοθυμία, σκληρότητα αποφάσεων, ενίοτε διπλωμάτης, πράγμα δύσκολο για τον χαρακτήρα του. Υποστηρικτής των αδυνάτων, όχι φιλάνθρωπος με την ψεύτικη ετικέτα του καπιταλισμού.

Ηδονισμός, χαμόγελο νεότητος, ακραιφνής, ρηξικέλευθος, ειρωνικός με τους απέναντι ευρισκόμενους που χλευάζουν. Η επανάσταση του είναι διαρκής και η γεναιοδωρία μαζί με την απλοχεριά, σπάνια προτερήματα. Συνεπής, άρχοντας.

Ευελιξία, αθλητισμός με προσοχή στο σώμα και στο πνεύμα.

Υπάρχει κανείς;

Θα εκμηδενίσω τη φιλοσοφία, να σκεφτόμαστε όπως χτες.

Ε, τώρα! μου επιτρέπεις να πω πως λες βλακείες! ποιον απλό κόσμο βρε; σου είπε κανείς ότι εγώ είμαι ο απλός κόσμος; ίσα-ίσα το αντίθετο. Μιλάνε μια ξένη γλώσσα προς εσένα και είναι φυσικό. Θα γελάσουν με τις θέσεις σου και θα πουν άσε το παιδί έχει δίκιο. Μην τρομάζεις, απλά δεν τα διδάχτηκες. Δεν ξέρεις τι είναι ο Μπέρκλει, δεν μελέτησες τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Πούλιτζερ, δεν στάθηκες στον Έκο,δεν διάβασες και προσπαθείς μόνος σου επειδή άκουσες πέντε αρχαιοελληνικά ονόματα να βγάλεις συμπεράσματα. Όταν δεν έχουμε μελετήσει νομίζουμε πως ο κόσμος είναι αυτός που λέμε εμείς. Δυστυχώς ο κόσμος της επιστήμης και της φιλοσοφίας, η μελέτη, όλων όσων είπαν αυτοί, είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να εξάγεις καινούργια συμπεράσματα.

Με τους νικητές ή με τους ηττημένους;

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνεις ή τι θέλεις. Κάνεις ότι θέλεις ή ότι πρέπει;

Καμιά φορά, δε θέλω τίποτα. Και τότε είμαι ελεύθερος.

Τα δέντρα μεγαλώνουν μόνα τους. Τα παιδιά μας όχι.

Να μια αδικία απαρχής.

Ακούστε μάγκες, σ αυτή τη ζωή όση ποίηση και να γράφεις, άμα δεν έχεις τύχη θα τρως κάθε μέρα μακαρόνια αστέγνωτα.

Ε, ναι, είναι αδιαμφισβήτητο, μετά την πτώση της αρχαίας Ελλάδας στους Ρωμαίους ουδένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος υπήρξε. Πάντα υπό τις επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Δυστυχώς. [Εν τέλει, κάποιες μικρές εκλάμψεις, βεβαίως υπήρξαν.]

Αν καμιά φορά φοβάσαι τον θάνατο, ή τους ανθρώπους, μάθε πως οι δεύτεροι είναι χειρότεροι.

Ας σκεφτούμε καλύτερα. [Δε θα μιλήσω γι αυτούς που δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους.] Είμαι ακαταλαβίστικος, είπαν οι πολλοί. Και κερδίζει πάντα η πλειοψηφία.Σε έναν κόσμο τρελό, καλά είναι και ένας μόνος του.

Έχω μια απορία, από τις πολλές: αυτοί που κάνουν τατουάζ σ όλο τους το κορμί πως νιώθουν; Εμένα μου φαίνεται αρρωστημένο, δεν μπορώ να τους καταλάβω, διάσημους και μη. Δηλαδή με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ή και αντίθετα άντρα, που έχει στιγματίσει έτσι το κορμί του, την ύπαρξη του, πως να κάνεις σεξ;

Είναι ομοφυλόφιλος ο Ροζ Πάνθηρας;

Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΣΥμΦΩΝΊΑ

 

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..

...αλευροπίτουρες, τελειώσαν τα ψέμματα.Σήμερα δεν θα σας κατεβάσω από το τρένο. Απλά θα σας ρίξω στον Κορινθιακό. Θα πούμε μερικές αλήθειες και πολλά ψέμματα. Γιατί, η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει. Τι σημαίνει αλήθεια;Η απόλυτη συμφωνία με την πραγματικότητα. Ότι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η λέξη αλήθεια, προέρχεται από το Α-ΛΗΘΕΣ-ΕΙΑ. Στην ουσία σημαίνει αυτό που δεν κάνει λάθος.Όχι αυτό που δεν θυμάται [α-λήθη] αυτό που δεν κάνει λάθος.ΚΙ ας πούμε τώρα μερικές αλήθειες, βατσιτζέλω-βατσιτζώ. Η πρώτη είναι αυτή που ξέρουμε.Η δεύτερη ,αυτή που λέμε και η τρίτη, αυτή που δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί όμως η αλήθεια πονάει; γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια;Οι πούστηδες οι Εγγλέζοι, λένε truth και είναι απ΄αυτούς που δεν πιστεύουν σε καμιά αλήθεια.Πλιάτσικας σπίκιγκ, τώρα μαλάκα.Υπάρχει άραγε η αντικειμενική αλήθεια; για σκέψου το...Βέβαια, εγώ πιστεύω πως υπάρχει, το δέντρο είναι δέντρο και τα λοιπά αλλά εσύ, ξανασκέψου το. Τι είναι το truth και από που βγήκε;

Είναι πολύ ψεύτικος ο κόσμος μας.Πολύ lie,πολύ false. Αίφνης, μερικοί πιστεύουν πως δεν πήγαμε στη Σελήνη.Πως είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Είναι τόσο ηλίθιο ψέμα αυτό; Ή μια μεγάλη αλήθεια; Το ψέμα δεν ξέρω από που βγαίνει αλλά είναι πιο γλυκό. Πιο παραμυθένιο. Αρχαία λέγεται ψεύσμα με περισπωμένη αλλά τώρα που να την βρεις. Λόγος όχι αληθινός λένε τα λεξικά.

Πήγαμε ή δεν πήγαμε στο φεγγάρι; Ο κόσμος χρειάζεται πολύ παραμύθι, η αλήθεια είναι πληκτική.

Ο Μπέρκλει, είπε πως τα πάντα είναι διπλή παράσταση στο μυαλό μας. Ξανασκεφτείτε το. Ο Μάρξ του απάντησε στο ΑΝΤΙΝΤΙΡΙΓΚ πως τότε δεν υπήρξε καθόλου αυτός. Δηλαδή ο Μπέρκλει. Και ο Μάξ Νορντάου[ωραίο όνομα] στα κατα συνθήκην ψεύδη, λέει πως δεν πρέπει να πούμε ποτέ στη γυναίκα μας ότι την απατήσαμε. Και στο πείραμα της Κοπεγχάγης, δεν ξέρουμε τελικά τι απέγινε η γάτα, αν δεν ανοίξουμε το κουτί. Πέθανε ή δεν πέθανε;

Λοιπόν, απαύτουρες με κούρασαν τα ψέμματα σας. Ας πούμε και μια αλήθεια βατσιτζέλω-βατσιτζώ,Οεοεοεοε.

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

 

 

 

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

Ζωή δίχως κίνητρο πως να τη ζήσεις;

μαρτυρώντας ψεύτικα λόγια;

η τέχνη δε με σώζει, η γνώση,

οι λέξεις έχουν κάποια εύνοια

πηγαίνω προς μια ολοσχερή καταδίκη

αλλά για να μη φοβίζεις τους γύρω σου

λες πως είσαι αισιόδοξος

[για να μη γίνεσαι γελοιοδέστατος

των καταστάσεων]

Ζωή χωρίς αξίες πως να τη ζήσεις;

Δίχως ντροπή έχτισαν γύρω μου τείχη

κάτι μου θυμίζει αυτό ποιητή

το σκοτεινό φιλί μιας μάταιας Αλεξάνδρειας

πρέπει να πω τα πράγματα με τ όνομα τους;

Τα όρια της τέχνης

Κάποιοι πλούσιοι βάζουνε σύνορα

-μπορεί να έχουν δίκιο, δικό τους το χωράφι γη

-δε λες τίποτε σπουδαίο τα είπαν άλλοι

και τους έκαψαν στην πυρά

φοβάσαι όμως να κλάψεις μη σε πουν δειλό οι αφέντες

το σκοτεινό φιλί μιας ανόητης παράστασης

είναι η ζωή σου ποιητή

κότινος που δεν σου αξίζει γι αυτό

βγες έξω! να μην υπάρχεις στη συνωμοσία τους

Αυτός ο κόσμος είναι δικός τους

μαχαίρι και φωτιά σε μια λέξη: ελευθερία!

Κανένας φτωχός δε θα επιβιώσει

τα μέτρα ενός κόσμου μεθυσμένου

Αυτός είναι ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας

Κι αυτό κάτι μου θυμίζει ποιητή του Νόμπελ

πικρά κλαίει ο Ρωμιός την βλάσφημη ιστορία του

Σκαρίμπα το θείο τραγί

πως να μην κλάψεις για έναν λαό τόσο χαμένο;

Λαός είναι όλοι οι άνθρωποι της γης

μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, ιντιανς

μα δεν αρκεί γιατί αφέντες είναι οι λευκοί

ζωή χωρίς ιδανικά πως να τη ζήσεις;

σκοτεινό φιλί.

ΜΆΝΑ

 

 

Ακουμπούσα πολλές φορές στο στήθος της. Χάιδευα τα μαλλιά της. Ιδιαίτερα όταν τα έκανε κοτσίδες μου άρεσαν περισσότερο. Εκείνη μου φιλούσε το κεφάλι, τα χέρια, τα μαλλιά. Πολλές φορές έκλαιγε, άλλοτε σιγανά κι άλλοτε δυνατά με αναφιλητά. Ύστερα, σηκωνόταν κι άρχιζε να κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο σπίτι. Έπλενε, συγύριζε, σιδέρωνε. Τραγουδούσε συνήθως, μπορώ να πω πολύ μελωδικά, είχε ένα τάλαντο. Την άκουγα διαβάζοντας, από μέσα και ήξερα πως ήμουν ευτυχισμένος που την είχα. Την βοηθούσα αρκετές φορές κι αυτό την έκανε περήφανη αλλά και νευρίαζε όταν έκανα του κεφαλιού μου. Ήξερα πως την αγαπούσα και σπάνια τσακωνόμαστε. Ένα διάστημα που αναγκαστήκαμε να είμαστε λίγο μακριά, με ρωτούσε στο τηλέφωνο, πότε θα ρθεις; πότε θα ρθεις. Κι επειδή αν της έλεγα πως θ αργήσω, έκλαιγε, της έλεγα ψέματα, πως θα πάω και δεν πήγαινα, με έβγαλε Κώστα-Ψεύτη. Κάθε φορά που συναντιόμασταν η χαρά της ήταν μεγάλη. Το έδειχνε πως μ αγαπούσε και με πίστευε. Ζούσαμε φτωχικά μα και κάπως ευτυχισμένα. Το σπίτι μας ήταν μονοκατοικία. Στην αυλή υπήρχαν όλα τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια. Βασιλικός δυόσμος, τριαντάφυλλα. Είχαμε ζώα. Ένα σκύλο, δυο γάτες, ένα άσπρο άλογο. Εκεί στην αυλή, τρώγαμε πολλά Καλοκαίρια, οι δυο μας ή και με παρέα. Κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς δυσκολία. Ύστερα μου έλεγε να πάω το άλογο στο κτήμα. Κάλπαζα μαζί του κι ένιωθα υπέροχα. Κι όταν επέστρεφα, ήταν πάντα στο παραθύρι να με περιμένει.

-Άργησες παιδάκι μου, μου έλεγε.

Αυτή η γυναίκα, ήταν η μάνα μου.

 

οδοντόκρεμα για σκύλους

 

Έβγαλα στο πεζοδρόμιο μερικά παλιά σιντι. Εντός διλέπτου είχαν εξαφανιστεί. Ύστερα πέταξα το κουτάκι της μπύρας μου κράτσσσσσςςςς! να τσουλάει στο πλακόστρωτο. Πέντε μαύρα περιστέρια όρμησαν και το εξαφάνισαν ως δια μαγείας, πάει το κουτάκι στον κάδο ανακύκλωσης. Ότι εκτίθεται στο δρόμο, εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Ύστερα πέταξα και μια οδοντόκρεμα για σκύλους.Πετάχτηκε ένας γάτος την έγλυφε, γάβγισε λίγο, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Δε γαμιέσαι ρε μαλάκα ζωγράφε! Τι με πέρασες εμένα; γάτα; Όχι, απόρεσα δεν είσαι γάτα. Ε, τότε γιατί με ταΐζεις ψάρια; Άνοιξα τα μάτια μου. Που τα είδες; εγώ μια οδοντόκρεμα ληγμένη πέταξα… του λέου του γάτου που δεν ήταν γάτος αλλά εκείνος μόλις άκουσε για ληγμένα το βαλε στα πόδια με την οδοντόκρεμα στο αφτί.