Κυριακή 11 Μαΐου 2025

ΜΆΝΑ

 


 

Ακουμπούσα πολλές φορές στο στήθος της. Χάιδευα τα μαλλιά της. Ιδιαίτερα όταν τα έκανε κοτσίδες μου άρεσαν περισσότερο. Εκείνη μου φιλούσε το κεφάλι, τα χέρια, τα μαλλιά. Πολλές φορές έκλαιγε, άλλοτε σιγανά κι άλλοτε δυνατά με αναφιλητά. Ύστερα, σηκωνόταν κι άρχιζε να κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο σπίτι. Έπλενε, συγύριζε, σιδέρωνε. Τραγουδούσε συνήθως, μπορώ να πω πολύ μελωδικά, είχε ένα τάλαντο. Την άκουγα διαβάζοντας, από μέσα και ήξερα πως ήμουν ευτυχισμένος που την είχα. Την βοηθούσα αρκετές φορές κι αυτό την έκανε περήφανη αλλά και νευρίαζε όταν έκανα του κεφαλιού μου. Ήξερα πως την αγαπούσα και σπάνια τσακωνόμαστε. Ένα διάστημα που αναγκαστήκαμε να είμαστε λίγο μακριά, με ρωτούσε στο τηλέφωνο, πότε θα ρθεις; πότε θα ρθεις. Κι επειδή αν της έλεγα πως θ αργήσω, έκλαιγε, της έλεγα ψέματα, πως θα πάω και δεν πήγαινα, με έβγαλε Κώστα-Ψεύτη. Κάθε φορά που συναντιόμασταν η χαρά της ήταν μεγάλη. Το έδειχνε πως μ αγαπούσε και με πίστευε. Ζούσαμε φτωχικά μα και κάπως ευτυχισμένα. Το σπίτι μας ήταν μονοκατοικία. Στην αυλή υπήρχαν όλα τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια. Βασιλικός δυόσμος, τριαντάφυλλα. Είχαμε ζώα. Ένα σκύλο, δυο γάτες, ένα άσπρο άλογο. Εκεί στην αυλή, τρώγαμε πολλά Καλοκαίρια, οι δυο μας ή και με παρέα. Κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς δυσκολία. Ύστερα μου έλεγε να πάω το άλογο στο κτήμα. Κάλπαζα μαζί του κι ένιωθα υπέροχα. Κι όταν επέστρεφα, ήταν πάντα στο παραθύρι να με περιμένει.
-Άργησες παιδάκι μου, μου έλεγε.
Αυτή η γυναίκα, ήταν η μάνα μου.

 

2 σχόλια:

  1. Κώστα, τι όμορφο κείμενο, φίλε μου. Και πόσα συναισθήματα! Σέβομαι κάθε σου ανάμνηση φίλε μου με τη μανούλα σου. Να τη θυμάσαι με αγάπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα Τζον! Ε, ναι φαντάζομαι και συ να έχεις παρόμοιες αναμνήσεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΧΑΜΈΝΟΣ ΧΡΌΝΟΣ 2

    Χαμένος χρόνος. Πόσες φορές έχω σκεφτεί αν πραγματικά έχω χάσει χρόνο, παλεύοντας με άσχετα πράγματα, με άσχετους ανθρώπους, σε λάθος τό...