ιδιαιτερότητα του Παράμετρου κυριακή Γανίτη

 

 

Γράφει η Κυριακή Γανίτη και μας χαρίζει απεριόριστη δύναμη κι αυτή με τη σειρά της για τις επιλογές των βιβλίων που προτείνουμε στον Άνεμο. Η κριτική της για το νέο μυθιστόρημα του Κώστα Πλιάτσικα στο Dominika Amat & Vivliamon .
❝Ένα από τα πιο ιδιαίτερα ως προς το νόημα και τη γραφή του βιβλίο, που διάβασα από την αρχή της φετινής χρονιάς έως και σήμερα, είναι το νέο μυθιστόρημα του συγγραφέα Κώστα Πλιάτσικα, με τίτλο ''Η παράμετρος του Αϊνστάιν'', το οποίο δεν έχει πολύ καιρό που κυκλοφόρησε από την Άνεμος εκδοτική. Κι όχι! Μη σας παραπλανά ο τίτλος του. Δεν πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που σχετίζεται με την επιστήμη της φυσικής και των όποιων θεωριών του Αϊνστάιν, αλλά για ένα βαθιά κοινωνικό και πολυδιάστατο μυθιστόρημα, όπου μέσα στις σελίδες του ο συγγραφέας χάρη σε έξυπνους παραλληλισμούς, προβληματισμούς, υποθέσεις κι αντιθέσεις, καθώς και μία γενικότερη αίσθηση αμφισβήτησης (εντός κι εκτός εισαγωγικών) κι αποδοχής των πάντων φέρνει στην επιφάνεια συζητήσεις γύρω από ποικίλα κοινωνικά ζητήματα που μας απασχολούν τόσο σε ατομικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο... Ένα βιβλίο, που δεν σας το κρύβω, με έβαλε σε σκέψεις και την ίδια στιγμή με έκανε να σταθώ ενεή απέναντί του... Και ποια το λέει αυτό; Εγώ που η γλώσσα μου πάει ροδάνι, που λένε, αλλά αυτήν τη φορά ένιωσα καλύπτομαι και να εκφράζομαι, πλήρως, από τα λεγόμενα του συγγραφέα, που δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω...

Με μία γραφή που συγκλονίζει μέσα από την απλότητά της, που αποδεικνύει ότι οι μεγαλύτερες αλήθειες, από εκείνες που απελευθερώνουν, πληγώνουν, στοιχειώνουν, ταρακουνούν, όπως και λυτρώνουν, ειπώνονται με λόγια λιτά και καθάρια. Δε χρειάζονται περιττές φιοριτούρες, ή, άλλα συγγραφικά τεχνάσματα. Η ''ευγλωττία'' του κειμένου προκύπτει από την ίδια του την ουσία.
[...]
Ένα βιβλίο που με έκανε να δω το ''είναι'' πίσω από το ''φαίνεσθαι''... Ένα βιβλίο καλογραμμένο κι ευνόητο που διαβάζεται με μία ανάσα και άκρως ''αποκαλυπτικό''...❞
Διαβάστε ολόκληρη την κριτική εδώ:

Σχόλια

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Ενεός κι εγώ απέναντι στην τόσο ομολογητική κριτική της Κυριακής.[Πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας από τους κριτικούς βιβλίων που συνήθως είναι αποστασιοποιημένοι στεγνά με λόγια βαρύγδουπα μεν, κενά αισθημάτων δε.] Νομίζω πως είναι η καλύτερη προσέγγιση σε ένα βιβλίο όπως Η ΠΑΡΆΜΕΤΡΟΣ..

 

οτι πεις

Αν άκουγα αυτούς που με συμβούλευαν θα είχα βουλιάξει περισσότερο απ ότι έχω βουλιάξει, κάνοντας του κεφαλιού μου.

Δέκα και είκοσι ώρα για μια σκληρή ανάρτηση: Αν περνούσε από το χέρι μου τα αμερικάνικα βιβλία γεωγραφίας θα αποκαλούσαν τις ευρωπαϊκές χώρες με τα ονόματα που τους ταιριάζουν: "Αυτοκρατορία της σύφιλης". ¨Δημοκτρατία της αυτοκτονίας", "Βασίλειο της άνοιας", το οποίο φυσικά συνορεύει με το "Πριγκηπάτο της Παραφροσύνης". Τάδε έφα ο Κερτ Βόνεγκατ που παρέμεινε πιστός στις ανθρωπιστικές αξίες, όπως η φιλία, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η ευγένεια, η εμπιστοσύνη στη δύναμη της απλότητας, η αντίθεση προς κάθε δογματισμό. Δυνατός τύπος απέναντι σε μας που συνεχίζουμε να ζούμε αυτή την παράνοια.

Τώρα που περισσεύουν οι όμορφες, βρήκαμε καιρό κι εμείς να μην αγαπάμε.

Τώρα μου ήρθε: οι άνθρωποι είναι σαν τα τσουβάλια. Δεν μπορούν να στέκουν όρθια όταν είναι άδεια. Χχαχααχα! ωραίο πράγμα να είσαι ένα άδειο τσουβάλι! καταρρέεις σαν τον Άσιμο. [το άδειο τσουβάλι μπορεί να είναι και επιεικής χαρακτηρισμός για τους περισσότερους από εμάς.]

Δεν καταφέραμε να γίνουμε ήρωες. Γιατί, οι ήρωες πεθαίνουν για κάποια ιδανικά, ενώ εμείς ζούμε ακόμα δίχως ιδανικά.

Καλύτερα με τα ψάρια παρά μα τους ανθρώπους. Ελέχθη εν παρόδω σε μικρό αδιέξοδο του νου. Ένας οικίσκος παρακάτω του άστεως. Φρενοβλάβη. Πυροβολήστε τους καθρέφτες.

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με το χαμόγελο στο πρόσωπο. Πως μ αρέσουν αυτοί οι ανιδιοτελείς! που δε φοβούνται να σου πουν πως είσαι ωραίος, χωρίς να περιμένουν τίποτε από σένα παρά μονάχα το έργο που προσφέρεις και είναι λίγοι γαμώτο!

οι γυναίκες πάντα προσπαθούν κάτι να κρύψουν επιμελώς..

Υπάρχει και το πρόσωπο αλλά υπέγραψα ένα συμβόλαιο με τον διάβολο, έναντι αμοιβής, να μη δείχνω πρόσωτα.

Τελικά οι αναμνήσεις δεν είναι ότι καλύτερο για τον άνθρωπο. Ούτε οι καλές, μηδέ οι κακές. Οι μεν πρώτες επειδή δε θα τις ξαναζήσεις, οι δε δεύτερες επειδή θέλεις να τις ξεχάσεις και απορείς αν τις έκανες εσύ. Διαλέγεις και παίρνεις: καλύτερα να μη θυμάσαι!

Προυπάρχει μια αντιπάθεια με πρόφαση μικρές αιτίες, όταν η ζωή βαραίνει επικίνδυνα απ την πολλή συνάφεια.

Οι μικροί άνθρωποι είναι συκοφάντες. Στην αρχαία Αθήνα λέγαν έτσι όσους πρόδιναν τους παράνομους εξαγωγείς σύκων. Το κακό με τους συκοφάντες, είναι που υπάρχουν άλλοι ευάλωτοι και τους πιστεύουν κι έτσι δημιουργούν μια ψευτικη εντύπωση γύρω από πρόσωπα και καταστάσεις και εξ αιτίας αυτού χάνονται φιλίες αδερφικές και ιοκογενειακές καταστάσεις που τις περισσότερες φορές δεν επανέρχονται. Όταν σε κατηγορούν ψεύτικα είναι δύσκολο ν αποδείξεις την αντίθετη άποψη, όσο κι αν αυτό φαίνεται εύκολο.

Εγώ είμαι αυτοδίδακτος ζωγράφος αλλά αυτό δε σημαίνει πως υπερασπίζομαι ότι οι άνθρωποι ζωγράφοι δεν πρέπει να σπουδάζουν! αλοίμονο θα ήμουν ένας βλάκας, ίσα-ίσα που θεωρώ τις σπουδές σε όλα τα επίπεδα έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές του ανθρώπινου πολιτισμού. Κάνω μια μικρή επεξήγηση γιατί μερικοί νομίζουν πως επειδή από κάποιες συγκυρίες δεν πήγα στην καλών τεχνών πως είμαι ενάντιος στις σχολές[διαφωνίες επί μέρους μπορεί να έχω πολλές αλλά αυτό είναι άλλο], κάθε άλλο! και κάποιοι άλλοι μπερδεύουν την απόρριψη μου από το καλλιτεχνικό επιμελητήριο με τις σπουδές.. Ένας ζωγράφος όπως εγώ, -στο πέρασμα των χρόνων μελέτησα πάρα πολύ ιστορία τέχνης και συνεχίζω να μελετώ ούτως ώστε να αναπληρώσω το κενό . Ξέρετε πως στο υπουργείο εσωτερικών δεν υπάρχει το επάγγελμα του ζωγράφου και συγγραφέα;

Οι άνθρωποι έχουν ορίσει κάπως έτσι, ελεύθερα να μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη. Η διαμάχη με τους ακαδημαικούς και τους αυτοδίδακτους θα συνεχίσει να υπάρχει εσαεί χωρίς να αποδείχνεται κάποιο δίκιο υπερ του ενος ή του άλλου μέρους και τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά η παιδεία ωφείλει να είναι σκληρή.

Δεν κάνω καμιά απολογία ούτε νιώθω μειονεκτικά που δεν έχω ένα πτυχίο μα είμαι περήφανος για όσα κατάφερα με την τέχνη χωρίς δασκάλους, μόνο με τα βιβλία, τα πινέλα και τις λέξεις.

Ξέρω πως πολλοί θα με μισήσουν και πιο πολλοί θα μ' αγαπήσουν.

Είμαι κοινωνικός άνθρωποςκαι δεν ανήκω σε ομάδες. Νομίζω πως ο ομαδοποιημένος άνθρωπος γίνεται άμορφος και αναγκασμένος να κάνει πράγματα που δεν θέλει.

Oι άνθρωποι που μας αγαπάνε πραγματικά είναι λίγοι. Σχεδόν κανένας παραπάνω απ τον εαυτό μας.

Τελικά, οι περισσότεροι από τους ανθρώπουςείμαστε μιμητικά ζώα. Ελάχιστοι καταλαβαίνουμε την ψυχή μας και απλά παίρνουμε ή αντιγράφουμε εικόνες από κάποιους άλλους. [Μεγάλη παρατήρηση αυτή ρε μάγκα για την πρώτη Ιουνίου του 2016, που προσπαθώ να συλλάβω την ψυχή μου.]

Όσον αφορά τον Γκλέζο και τον Σιάντα, η ακραία ηρωική πράξη τους, φαίνεται πως συμπεριλαμβάνεται στα όρια του μύθου που πλάθουμε μετά από ένα μη σημαντικό γεγονός, κάποτε. Τώρα ο Γκλέζος στηρίχτηκε σ αυτό το απίθανο κομμουνιστικό μεταντελίριο των εποχών και έδρεψε ότι έδρεψε. Συμφωνώ πάντως πως σαν τέτοια-ηρωική πράξη- ελέγχεται από ασάφειες, όπως συμβαίνει στις εκάστοτε ανάλογες περιπτώσεις της ελληνικής ιστορίας: θάνατος Οδυσσέα Αντρούτσου, δολοφονία του Καραισκάκη κλπ. Καλώς.

Κυριακή πρωί, έξω στο δέντρο ένα αηδόνι κελαιδεί. Πίνω τον καφέ, εφημερίδα δεν αγοράζω πια, πράγμα παράξενο για μένα που χρόνια τώρα δεν μπορούσα να ζήσω χωρίς τη φυλλάδα-κι έπειτα σου λένε δεν αλλάζει ο άνθρωπος!

Σκέφτομαι να πιάσω τα πινέλα και με πιάνει απονιά. Για ποιον να ζωγραφίσω; Να πάω στη θάλασσα θα ήταν μια ωραιότερη λύση, να παίξω ρακέτα, να δω φίλους παλιούς, να ιδρώσω και θυμήθηκα τον Γιάννη Καλαμίτση που μου είχε πει, τι νομίζεις πως είναι το μπαλάκι; πινέλο η στυλό Πλιάτσικα; και γελούσαμε σαν παιδιά στη Γλυφάδα, στη Βουλιαγμένη και αλλού.

Κυριακή πρωί, λιγοστοί άνθρωποι περνούν έξω από το εργαστήρι μου, αρκετοί με χαιρετούν, όσοι χαίρονται που υπάρχω εδώ, υπάρχουν και ωραίοι άνθρωποι, είναι κι αυτό κάτι, λέω κι ανοίγω το τρίτο πρόγραμμα επειδή το αηδόνι σταμάτησε να κελαιδεί και οριστικά αποφασίζω να πιάσω τα πινέλα.

Καλή σας μέρα!

ΠΑΛΙΕς ΣΚΕΨΕΙς [που δεν αλλάζουν.]

ΚΛΑΜΈΝΟ ΧΑΜΌΓΕΛΟ

 

Ωραία μέρα για ζωγραφική, ούτε κρύο, μηδέ ζέστη. Ησυχία, σιγανή κλασική μουσική, λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, ένας πατέρας με το κοριτσάκι του στέκουν στη τζαμαρία και κοιτούν τους πίνακες. Λέω να συνεχίσω εκείνο το ατέλειωτο αφηρημένο έργο, έξι μήνες τώρα το ανεβοκατεβάζω στο καβαλέτο, όλο κάτι μου λείπει για να γίνει... αριστούργημα, το χρώμα παχαίνει επικίνδυνα την λογική και αυτός ο απαίσιος Κερτ Βόνεγκατ μου τριβελίζει το μυαλό, με τον Κυανοπώγωνα του, αυτό το εξαίσιο εξπρεσιονιστικό, δοκίμιο-μυθιστόρημα του, το κοριτσάκι κλαίει καθώς ο πατέρας το τραβά να φύγουν, αστραπιαία μου χαρίζει το κλαμένο χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασισμένος να βάλω κάτι απ αυτή την εικόνα στον καμβά και σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, αφηρημένο-εξπρεσιονιστικά, το χαμόγελο ενός παιδιού που να φαίνεται και να μην φαίνεται αλλά να σου μεταδίδει αυτή την υπέροχη αίσθηση των παιδιών, όπως όταν λάμπει το πρόσωπο τους κοιτάζοντας έργα τέχνης.

Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται, κάποτε να γίνουν διάσημοι.Τύχη ή ικανότητα για να γίνει κανείς διάσημος;

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να γίνουν διάσημοι, συνήθως επικαλούνται την αδικία, την μη αναγνώριση του ταλέντου τους, το χρήμα [που αν το είχαν θα ήταν σίγουρα διάσημοι] και συνήθως όταν πια βλέπουν πως δεν τους παίρνει ο χρόνος, γίνονται εριστικοί, απέναντι στους θεσμούς.

Το δίλημμα είναι σοβαρό: τι ν αγαπάει κανείς, τους έξυπνους ή τους χαζούς ανθρώπους.

Ζωγράφος είμαι καλή μου και συγγραφεύς. Γιατρός ανιάτων.

 

Η ΠΟΊΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

 

Όμορφη Άνοιξη

Χωνόμασταν τότε και υπήρχαμε

σα ζωύφια μες τα γαλάζια σπαρτά

που θρόιζαν τα γυναίκεια φουστάνια

τα ανοιχτά πουκάμισα των αντρών

λευκά.

Τι ωραία!

Στον κάμπο το αέρι κινούσε τις λεύκες

ένας σκύλος παιχνίδιζε πάντα στα πόδια μας

Χαμένο το μυαλό και το μάτι στο γαλάζιο στάχυ, 

λίγο παράξενο μπλε πιο πολύ προς το ραφ-ραφ 

ήταν και ο σκύλος μας.

Χανόμασταν τότε και υπήρχαμε

νεανίες του Δυτικού Βορρά

με ξυπόλυτα πόδια, κρυμμένους πόθους

Αλλά τι ωραία μάτια!

Τα κεράσια κρέμονταν άγουρα, 

στα χείλη των κοριτσιών με ακμή στις ροζ παρειές

στων άγουρων γυναικών τα χείλη

αμέτρητα βερίκοκα και ζουμπούλια άσπρα

τι άσπρα καλέ μου!

[τόσο άσπρο δέρμα δεν είχα δει ποτέ άλλοτε]

όπως και τόση παρουσία λιγνού αισθήματος

Τι ωραία!

Στο στήθος των αντρών με τα λευκά πουκάμισα, 

στο εφηβαίο στέρνο, μια φωνή στο δάσο, 

ένα τραγούδι μύριζε τόσο σπουδαία

όπως το στήθος της Τασίας, 

σαν το τριαντάφυλλο της ποίησης.

[Ανέκδοτη ποίηση μου]

 

Γύζης

 

 

Ένα καινούργιο έργο γεννά μελαγχολία σιγά-σιγά. Κούραση, κόπος κάποιες αγωνίες για την τύχη του. Εδώ ξεκίνησα,- πάντα ξεκινάω αλλά δεν ξέρω ποτέ που φτάνω- μια σειρά από έργα-σπουδές πάνω σε κάποιους μεγάλους ζωγράφους, πεθαμένους και ζωντανούς.. Αυτή είναι η σκέψη που θέλω να εμφανίσω στο πανί και εν αρχή ην ο Νικόλαος Γύζης και ο πίνακας με την ΙΣΤΟΡΊΑ που θυμάμαι πως με είχε εντυπωσιάσει από παιδί. Ίσως γιατί εγώ πιστεύω πως η Ιστορία είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να γνωρίζει ένας άνθρωπος., ίσως και ο πολύ Δωρικός τρόπος που είναι ζωγραφισμένος, λιτός και απέριττος, με σοβαρό σχέδιο, χρωματισμούς ζεστούς, πλαισίωμα στέρεας σκέψης.

Είναι πάλι μια αρχή που ξεκινάει με ενθουσιασμό αλλά κι απελπισία συνεχίζοντας μια σκέψη που τριβελίζει αέναα στο νου, πως δεν έχει νόημα να ζωγραφίζουμε.

 

ΠΡΟΤΑΣΗ

Διαβάσαμε και προτείνουμε: Η Παράμετρος του Αϊνστάιν

Φεβρουαρίου 26, 2025

 

Το μυθιστόρημα του Κώστα Πλιάτσικα Η Παράμετρος του Αϊνστάιν εστιάζει στον Γιάννη Παράμετρο, έναν αθώο και αγνό άνθρωπο που προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο γεμάτο αδικίες, κακίες, και συγκρούσεις. Ο Γιάννης αντιμετωπίζει συνεχείς προκλήσεις, όπως φτώχεια, κοινωνικές ανισότητες, συνθήκες φυλάκισης, προδοσίες, και αγάπες. Παρά τις δυσκολίες, διατηρεί τη ψυχραιμία του, ενώ η στάση του προς τη ζωή αποπνέει έναν σχεδόν φιλοσοφικό στοχασμό. Το τέλος της ιστορίας, με την αποκάλυψη μιας προσωπικής αλήθειας, συνδέεται άρρηκτα με τον τίτλο του βιβλίου, κλείνοντας έναν κύκλο σκέψεων και συναισθημάτων.

Ο Κώστας Πλιάτσικας χρησιμοποιεί έναν λιτό αλλά ουσιώδη τρόπο γραφής, καθιστώντας το κείμενο προσιτό και κατανοητό. Η πλοκή κινείται μέσα από διαλόγους και εναλλαγές σκηνών, διατηρώντας τη ροή ζωντανή και τον αναγνώστη ενήμερο. Η περιγραφή των σκηνικών είναι παραστατική, ενώ οι φιλοσοφικές προεκτάσεις του έργου εμπλουτίζουν το περιεχόμενο χωρίς να βαραίνουν το κείμενο. Ο ήρωας ενσαρκώνει μια ιδέα πέρα από τον εαυτό του, κάτι που προσδίδει ένα ουδέτερο αλλά βαθιά ανθρώπινο στοιχείο στο μυθιστόρημα.

Το βιβλίο αγγίζει θέματα κοινωνικών ανισοτήτων, διακρίσεων φτωχών και πλουσίων, συνθηκών φυλάκισης, προδοσίας και αγάπης. Με επίκεντρο τον Γιάννη Παράμετρο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τη διαρκή αναζήτηση για ελευθερία και δικαιοσύνη, τονίζοντας τη σημασία της αθωότητας και της πίστης σε αξίες που υπερβαίνουν τη σκληρή πραγματικότητα.

Δυνατά Σημεία

1. Πλοκή: Η συνεχής εναλλαγή σκηνών και οι διάλογοι κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
2. Φιλοσοφικές Προεκτάσεις: Ο στοχασμός για τη ζωή, την ελευθερία, και τη δικαιοσύνη προσθέτουν βάθος στο έργο.
3. Τελική Αποκάλυψη: Το τέλος δένει αρμονικά με τον τίτλο, αφήνοντας τον αναγνώστη με αίσθηση ικανοποίησης και προβληματισμού.

Αδύναμα Σημεία

1. Ροή: Σε ορισμένα σημεία, η εξέλιξη της ιστορίας μοιάζει να μένει μετέωρη, προκαλώντας στιγμιαία έλλειψη έντασης.

Η Παράμετρος του Αϊνστάιν είναι ένα βαθυστόχαστο μυθιστόρημα που αξίζει να διαβαστεί. Με ισχυρά κοινωνικά και φιλοσοφικά μηνύματα, εξιστορεί τη ζωή ενός ανθρώπου που αντιστέκεται στην κακία του κόσμου με την αγνότητα και την πίστη του στην ελευθερία. Το βιβλίο αποτελεί μια αξιόλογη επιλογή για όσους αναζητούν ένα ανάγνωσμα που συνδυάζει λογοτεχνική αρτιότητα με υπαρξιακούς προβληματισμούς.

Της Αλεξίας Βλάρα, 26/2/2025

ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΓΥΝΑΊΚΕΣ

 

 

ΟΙ ΓΚΟΜΕΝΕς ΛΕΝΕ ΠΩς ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΝΤΡΕς

Περπατώ στην παραλία των Εξαρχείων και νομίζω πως δεν έχουμε πάθει κρίση αλλά παράκρουση. Είμαστε όλοι ένοχοι, λέει ένας μεσήλικας, ενώ οι γκόμενες λιάζουν τους αφαλούς σφαδάζοντας από την ανυπαρξία του πούτσου. Δίπλα ο μαυράκος κουβαλάει σίδερα, σίδερα, σίδερα.

Στη Μαυρομιχάλη κατάχαμα ένας μηχανόβιος τρώει την άσφαλτο. Μαύρο κατράμι, πετρέλαιο και αίμα. Κανείς δεν τον σηκώνει. Η γριά ρίχνοντας ένα απρόσμενο βλέμμα, με την ξεβαμμένη ανηψιά δίπλα της, μιλάει για την εκατοντάχρονη μάνα της που πέθανε χτες το βράδυ. Εικόνα δηλαδή ενός ξεχαρβαλωμένου τοπίου. Οι Αλβανοί ασυνάρτητοι παίζουν ντόμινο-πέρα βρέχει και ποιος νιάζεται; Στον κόσμο τους.

Και στην Μεθώνης τον πεζόδρομο, χέζουν και κατουράνε όλα τα σκυλιά. Σε πειράζει, μου λέει η άλλη, να μπω στο εργαστήρι σου με τον σκύλο μου; Δεν πειράζει, της απαντάω. Αφήστε τον εδώ γύρω να γαβγίζει, να μου δείχνει τα δόντια του, να χέζει-έτσι κι αλλοιώς μας έχουν χεσμένους όλοι. Για ένα σκύλο θα κάνουμε έτσι.

Στο περίπτερο όλοι οι σκεφτικοί διαβάζουν με προσήλωση τον τύπο. Το πρες. Το πιεστήριο. Εγώ δε λέω τίποτα. Τι να πω; Ο χοντρός αποφασίζει ν αγοράσει την Συντακτών, ο Αιγύπτιος επιμένει πως πρέπει να κάνουμε κάτι για το βασίλειο της Κλεοπάτρας. Ωστόσο, μπαίνει ένας άλλος στον κύκλο των χαμένων ποιητών, στο εργαστήρι της τέχνης σέρνοντας ένα ντόπερμαν έτοιμο να μου φάει τα σωθικά, το μυαλό. Πειράζει που έχω τον Μπούμπι μαζί; Μου λέει. Να δούμε τους πίνακες;

Με τον Μπούμπι; Αμηχανεύομαι.

Βγάλτον έξω, στην παραλία.

Μα, επιμένει, δεν είσαι φιλόζωος;

Άμα είναι να μας χέσει ο Μπούμπις, όχι δεν είμαι φιλόζωος.

Αναγκαστικά φτιάξαμε έναν κόσμο παράλογο. Παλιά δεν ήμασταν έτσι, υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην ύπαρξη, στο θαυμασμό, στην αξία. Ενώ τώρα υπάρχουμε σε έναν κόσμο γερασμένο, αξιολύπητο, παραδομένο στην ανεπάρκεια.

Ας πούμε πως φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι. Οι νέοι παραπονιούνται για τις γκόμενες που είναι ανοργασμικές. Οι γκόμενες λένε πως δεν υπάρχουν πια άντρες αλλά, δε θέλω να το ρίξω εκεί- ωραίο το ρίχνω-να χύσω στο ωραίο πρόσωπο των άλλων ήθελα.

Μάλλιασε η γλώσσα μου στην κυριολεξία, όχι από καθέδρας. Επί της ουσίας.

Πολλές φορές φαίνονται απλά, μα δεν είναι.

 

Εργο τέχνης

 

 

ω Το έργο είναι κάκιστο, αυτό που προσπαθεί ν απεικονίσει, ανύπαρκτο πρόσωπο, ο όχλος διψάει για αφορμές να κλάψει, να φωνάξει, να οδύρεται και να χτυπάει το γαϊδούρι ενώ του φταίει το σαμάρι. Λίγο κακό για το τίποτε. Όποίος ιστορικός σεβασμός-εδώ είπαν τον Κολοκοτρώνη γκέι, όταν οι ίδιοι οι δεσποτάδες δεν δείχνουν σεβασμό σ αυτό που πρεσβεύουν, τι να σου κάνει η κυρία που πιστεύει στην παναγιά σαν μητέρα του θεού;. Έχω δει σε "έργα τέχνης" ότι πιο παρανοϊκό μπορεί να φανταστεί κανείς, ένα σκατό πεταμένο σε καμβά, άνθρωπος που παίρνει πίπα στον εαυτό του, το μαύρο τετράγωνο του Μάλεβιτς που προβάλλει την ανθρώπινη νοημοσύνη, το μεγάλο άσπρο του Ροτθκο. Οι Αρχαίοι Έλληνες όρισαν καλλιτεχνία την τέχνη που εξυμνεί το ωραίο για την όποια ευαρέσκεια των ανθρώπων, για την ευχαρίστηση εκτός του τρώγειν και γαμείν.

συγχρονος χόμο

  

Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να συλλάβεις τι ακριβώς είναι ο άνθρωπος. Το σύνολο του αλλά και κατά μονάδες.Οι χαρακτήρες, δηλαδή το DNA Και για ποιο λόγο υπάρχουν οι άνθρωποι. Σκέφτομαι σοβαρά περί τον λόγο που υπάρχουμε και τι συμφέροντα, συμπαντικά, εξυπηρετούμε. Η καλύτερη φιλοσοφία που εκφράζει και μπορεί να δώσει κάποιες απαντήσεις είναι ο Υλισμός. [Παρ όλα αυτά η ανθρωπότητα κινείται χιλιάδες χρόνια μέσω της μεταφυσικής και του Ιδεαλισμού, όσον αφορά τις βασικές πληροφορίες για την στατιστική των πολλών ανθρώπων και πως διαβιούν αυτοί.] Δύο πράγματα εντελώς ανίθετα αλλά που συνυπάρχουν: Λαϊκισμός [μεταφυσική] και επιστήμη.[Υλισμός]. 

Δεν μπορώ να συλλάβω την έννοια άνθρωπος, ούτε στην ολότητα, μηδέ στο λίγο. Αν δηλαδή είναι ανόητο όπως ζούμε ή αν μπορούσαμε ν αλλάξουμε αυτόν τον τρόπο που επινοήσαμε εξ αρχής αυτής της ζωής; η επιστήμη έγινε σχεδόν ο απόλυτος κυρίαρχος με τον υπολογιστή αλλά ο κυρίαρχος λαός πιστεύει ακόμα πως υπάρχουν άγιοι, κάνει σταυρούς και ανάβει κεριά. Τον υπολογιστή για να τον εμπιστευτείς πρέπει να τον μάθεις, επειδή είναι υπαρκτός, άρα υλικός, ενώ τον άγιο και τον θεό που είναι ανύπαρκτοι πως να τους συλλάβεις;

Ο καθένας άνθρωπος είναι και δεν είναι τίποτα, Ο αριθμός των ανθρώπων που περπάτησαν στη γη είναι αναρίθμητος  και θα είναι εσαεί έτσι, άρα υπάρχουν αξιώματα στη φιλοσοφία εκτός από τα μαθηματικά αξιώματα. Η μονάδα, βλέπε Σωκράτης, Ζουκενμπερκ και αρκετοί άλλοι με βάση την Ιστορία και ο Λιαντίνης δηλαδή κατά κάποιον τρόπο ορισμένοι άνθρωποι ξεχωρίζουν από το πλήθος. Έχει καμιά αξία αυτό; εννοώ φιλοσοφική. με βάση τον υλιστικό νόμο και οι δυο θα πεθάνουν με τον άλφα ή βήτα τρόπο.

Βλέπω πως εξοικειώνονται με γρήγορο τρόπο οι γενεές  και εκπλήσσομαι, πως ο βλάχος πιάνει το κινητό, μιλάει στο ηχείο, γράφει μηνύματα, παρακολουθεί τικ-τοκ.

ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΌΣ 2

 

Μάλιστα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένος που σας γνώρισα! τι είναι και ο ενθουσιασμός.

Νομίζω πως οι Έλληνες ενθουσιάζονται εύκολα και με το πρώτο χρήμα το ρίχνουν στο φαγοπότι,- κάνουν μεγαλεπήβολα σχέδια, πρακτικά ανεφάρμοστα- λες κι έγιναν πλούσιοι. Όταν κοιτάζουν πίσω είναι αργά για δάκρυα Στέλλα.

Μερικές φορές σκέφτομαι, πως ενώ ο δημιουργός βάζει σε κάποια άλφα θέση ένα δημιούργημα του, το κοινό αντίθετα αδιαφορεί. Λέγοντας βέβαια κοινό, εννοώ όλους εμάς που παρακολουθούμε τι γίνεται στον κόσμο μας.

Μου λέει ένας φίλος: Μερικές φορές, λες και δε με νοιάζει τίποτε. Λες και δεν γεννήθηκα ποτέ. Ούτε υπήρξα. Το παθαίνετε σεις αυτό;

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατι θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό

Λοιπόν, κοιτάξτε τώρα χούμορ [καλά το γράφω, μη το διορθώνεις], στα Ελληνικά σήριαλς. Λέει μια γκόμενα στην άλλη αφού φιλήθηκαν στα χείλη. Ένιωσες τίποτα; Ούκου! η άλλη. Γιατί εγώ κάτι ένιωσα, μήπως έφαγες τσίχλα που μυρίζει φράουλα! Μιλάμε ότι οι άνθρωποι είναι για κλωτσιές. Και τους πληρώνουμε.

Πάντα τα μεγάλα λόγια με κολλάνε στον τοίχο. Στριμώχνομαι, απο παιδί. Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Ζήτω ο βασιλιάς. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες. Θυμηθείτε με πόσα μεγάλα λόγια μας έχουν γεμίσει το μαξιλάρι μας. Στριμώχνομαι.

Κι επειδη προχώρησε το μεσημέρι και ο ήλιος χτυπάει κατακούτελα, μου λέει ένας φίλος, επίδοξος ποιητής-συγγραφέας κτλ.: Δεν γράφω, δεν ανακοινώνω τίποτα στο φεις γιατί φοβάμαι μη με κλέψουν! Είναι που φταίει ο ήλιος της Ελλάδας.

Καθισμένος στην άκρη του πράσινου

Ποτέ δεν ονειρεύτηκα καλύτερα

Ποτέ δεν αγάπησα τον Έντγκαρ Άλαν Πόε

Ίσως μόνο την πόα αγάπησα και ψέμματα να ήταν εσεις το καταλαβαίνετε

Πως μπορεί να με μισήσετε γι΄αυτό που είμαι;

-Σιγά ρε! Σκάσε που με πήρες αμπάριζα! Δε διαβάζω και δε θέλω να διαβάσω ποτέ. Μόνο τραπεζικούς λογαριασμούς θα μελετάω στο εξής. Σου άρεσε;

Όλοι οι άντρες όταν γνωρίσουν μια πουτάνα, προσπαθούν να την φέρουν στον ίσιο δρόμο, σκέφτηκα και γέλασα με την αφέλεια μας, το βράδυ που βγήκα με την Ασήμω.

Έξω πολύ ησυχία..κυκλοφορεί. Ας ριξουμε μια μολοτοφ. Έχω μια απορία: Γιατί οι άντρες επιβεβαιώνουν συνέχεια [αενάως] πως, οι γυναίκες τους είναι τρελές;

Ποια είναι η γνώμη σας για τους ζωγράφους; Ποτέ δεν σας έχω ρωτήσει. Ωραία ερώτηση. Τι είδους άνθρωποι είναι οι ζωγράφοι... Όχι οι καλλιτέχνες γενικά και αόριστα αλλά μόνο οι ζωγράφοι. Από τους πρωτόγονους μέχρι σήμερα. Γεννιούνται ή γίνονται; μπορεί οποιοσδήποτε να γίνεται ζωγράφος;

Καλησπέρα σας.

Η αξιοπρέπεια είναι κοινωνική υπόθεση.

Πως θα τους χωρέσουμε όλους στο μυαλό μας; Δεν χωράνε στην τσέπη μας, έχουν άλλους λόγους να υπάρχουν. Η τσέπη μου έγινε στενή λωρίδα αίματος. Βάνω εκεί τα χέρια μου και γεμίζουυν αίμα. Ψάχνω τα κέρματα που μου έκλεψαν. Γιατί; εγω είμαι ένας δικός σας άνθρωπος, δεν έκανα κάτι για να με δικάσετε, όμως μερικοί με κοιτάνε με μάτι θολό. Που σε ξέρω ρε φίλε;

Μου έρχεται μια σκέψη αλλά δεν γνωρίζω τον λόγο να σας την πω. Θα μου πεις, δε χρειάζεται πάντα ένας λόγος:Ας πούμε ότι η Γώγου έλεγε ΤΡΙΑ ΚΛΙΚ ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Εμείς, σήμερα, είμαστε χιλιάδες κλικ δεξιά. Ορίστε, σας την είπα! Τι καταλάβατε;

Η βαρειά φιλοσοφία μες την ζέστη δεν αντέχεται. Γι΄αυτο δεν έχουμε κανένα μαύρο Σωκράτη ακόμα. Περμένετε.

Περιμένεις απο κάποιες κούκλες να μιλήσουν αλλά αυτές παραμένουν σταθερά ακούνητες.

Η γη τελικά δεν κινείται. Είναι επίπεδη και λεία. Μόνο η απελπισία κινείται σφαιρικά.

Εχω την αίσθηση πως το φειςμπουκ είναι εφάμιλλο του παλιού ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ. Εμένα μου αρέσει αυτό, ποια είναι η γνωμη σας για τον κτήτορα κλπ. Οι παλιοί-ες θα το θυμούνται. Μόνο που εκει γινόταν και κανένα καμάκι της προκοπης!

Πάντως κουφαλίτσες, πλάκα-την πλάκα, μορφώνεστε εδω μέσα. Διαβάζετε αναγκαστικά κανένα ρητό, λίγο Ρίτσο λίγο Παπαδιαμάντη [πολύ Πλιάτσικα] ακούτε και Ραχμάνινωφ άμα λάχει!

Δεν κυκλοφορεί ανάσα. Μπαγάσηδες και ομορφούλες την κάνατε όλοι στα νησιά. Εγώ κρατάω άμυνα. Πίσω με τις χήρες.

Δεν ξέρω γιατί λέμε τόσα πολλά ψέμματα. Ίσως εσείς που είσαστε λιγότερο ψεύτες απο μένα να μπορείτε να το αιτιολογείσετε. Να πείτε δηλαδή γιατι.

Μερικές φορές, θα ΄θελα να σας πνίξω με τόσες βλακείες που λέτε αλλά σκέφτηκα πως θα πρεπε να πνίξω πρώτα τον εαυτό μου και σας λυπήθηκα.

Ρεμάλια της ύπαρξης. Άνθρωποι που γεννήθηκαν τυχαία και δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στη ζωή. Όσοι πεθάναν πριν απο μας ήταν καλύτεροι. Αυτο μου κοστίζει περισσότερο απο ενα αντίο.

Πάντως οι σημερινοί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν πολύ εύκολα απο κοντα μας. Μου φαίνονται όλοι πολύ βιαστικοί. Κάτι ψάχνουν σε μας, σε μένα σε σένα, δεν το βρίσκουν, νόμιζαν άλλα, φεύγουν. Σαν χρυσοθήρες στο Ελντοράντο.

 

ΓΥΝΑΊΚΕΣ

 

 

Η εξουσία της γυναίκας.

Ημέρες της γυναίκας. Πολλές. Όλες δικές της, τα πάντα για την γυναίκα, την εργαζόμενη, την ερωτευμένη, την όμορφη γυναίκα. Τη μητέρα με τη στοργική αγκαλιά, τη μάνα που αγαπάει, τη σύζυγο που υπομένει, την ερωτική Λαϊδα των ανάλαφρων ονείρων [ημέρα της πόρνης υπάρχει;], τη γυναίκα αγρότισσα, με τους ρόζους στα τραχιά χέρια, τη γυναίκα του λαού, τη γυναίκα που είναι το μισό του άντρα αλλά το ξεχνάμε.

Το στήριγμα του κόσμου είναι η γυναίκα. Και βέβαια ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών, πολλές φορές έχει φτάσει σε ακραίες καταστάσεις, τέτοιες που να χάνει το νόημα του, αφού εξίσωση με τον άντρα δεν έχει νόημα ει μη μόνο η οικονομική, προνομιακή, και δικαιωματική, πράξεις οι οποίες έχουν επιτευχθεί με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές συμμετοχές της γυναίκας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Οι γυναίκες είναι πια διευθύντριες, γιατρίνες, βουλευτές, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κρατών. Δεν πρέπει να έχουν παράπονα: η πλήρη ισότητα τους με τους άντρες έχει επέλθει αλλά δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στο παγκόσμιο σκηνικό. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν και με τις γυναίκες στην εξουσία. Υπάρχει μια εύκολη ακολουθία των πεπραγμένων από τους άντρες εκατομμύρια χρόνια πριν. Δεν άλλαξαν το παραμικρό στις δομές της εξουσίας[ εδώ εμφαίνεται μια αποτυχία στον όρο γυναίκα], στον τρόπο διακυβέρνησης των κρατών, δεν βρήκαν καινούριες λύσεις να σταματήσουν την παγκόσμια κατρακύλα και τον εκτραχηλισμό του ανθρώπινου είδους. Αυτό το πρόσωπο της γυναίκας, στην ουσία πρόκειται για ανδρογύναικο, δεν μπορείς να ισχυρισθείς πως η Μέρκελ είναι γυναίκα, ή η Θάτσερ- αυτό είναι ένα κατασκεύασμα του εξελισσόμενου xomo sapiens, ένα κατασκεύασμα του ρομποτικού συστήματος που ακολουθεί αναγκαστικά ο άνθρωπος του πλανήτη γη.

Αν παρατηρήσουμε τις γυναίκες αθλήτριες θα δούμε πως η εξομοίωση τους με το αντίστοιχο ανδρικό πρότυπο είναι τρομακτική. Χωρίς στήθος, γεμάτες τραχείς μυς, πλησιάζουν τον αντρικό σωματότυπο, μόνο γένια δεν τους επιτρέπουν ν αφήσουν. Σε αντίθεση με τα αντρικά πρότυπα, που μάλλον εκλεπτύνονται.

Η γυναίκα δεν πρέπει να χάσει τη φύση της. Την έννοια του θηλυκού. Όμως αυτό δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Η ροή του κόσμου- με την συμπαντική έννοια- είναι έξω από τις ελεγχόμενες ανθρώπινες δυνάμεις.

Χρόνια πολλά λοιπόν στις γυναίκες όλου του κόσμου!

 

Ο ΛΑΌΣ

 

 

Να φωνάζεις επειδή αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γύψο και κρασί

Κρασίν θεών τε και ανθρώποις μοίραν χειρότερη των βροτών είναι.

Όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

τι να κάνεις την ελευθερία

φωνάζεις δεν έχω λύση

φωνάζεις δεν αγαπώ

η ελευθερία θέλει ψωμί

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα φιλί

Έλα μαζί μου σου λέω,

μη φωνάζεις τίποτα δεν έχεις λύσει

την αλήθεια δεν πρέπει να την γνωρίζουν όλοι!

όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα δικό σου ψέμα

Φωνάζεις δεν αξίζει να ζεις στο ψέμα

το αίμα, το αίμα, το αίμα

μα την αλήθεια δεν την ξέρεις

το αίμα, το αίμα

Κανείς δε θα μάθει την αλήθεια

το αίμα.

Αν πρέπει να γαμάς απ τη χαρά σου

αν πρέπει να τρως απ τη λύπη σου

αν πρέπει να τρως το παραμύθι του λαού

το ψέμα, το ψέμα

πως η εξουσία είναι δικιά μας

επειδή κι εμείς είμαστε λαός

το ψέμα.

Κι επειδή αιώνες κύλισαν κάτω από τον ήλιο κι επειδή οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον

και ακόμα οι άνθρωποι δεν αναγνώρισαν το δίκιο των φτωχών

κι επειδή ο φονιάς κρύβεται πάντα πίσω απ τα φυλλώματα, θέλω τώρα να σου πω να μην κάνεις πάλι αυτά που έκανες.

Δεν ωφελεί να φυλάγεις Θερμοπύλες γιατί έτσι που τη ζωή σου την κατάντησες σ αυτήν εδώ την πλάση, δεν αξίζει

να μεταναστεύεις απ το ένα μέρος στο άλλο, τρώγοντας την άσπρη σάρκα, αρπάζοντας.

Φωνάζεις δεν αξίζει να ζεις έτσι!

όταν μπορούσα θα σε σκότωνα

κρύβοντας ακόμα και τον σαδισμό που τρέφω για σένα

γιατί είσαι ένα γουρούνι, ένα γουρούνι, ένα γουρούνι

ένα σάπιο καράβι που ταξιδεύει.

Ιωλκός και παράξενο δράμα

τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από ένα δράμα

γιατί είσαι ένα γουρούνι, ένα γουρούνι

είσαι ένα γλυκό γουρούνι.

[Το λευκό πιο λευκότερο δε γίνεται

κι εσύ θέλεις το λευκό

φωνάζεις άμα δεν έχεις λύση

-όλα τα προβλήματα σου τα λύνω

εκτός απ το οικονομικό

το μαύρο δεν έχει πάτο, το χρώμα της ήττας είναι κόκκινο

έχασες ένα λιβάδι και δε θες να το καταλάβεις

οι Ρώσοι δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους

οι Ιντιανς θα παρέμειναν Ιντιανς, το λευκό πιο λευκότερο δε γίνεται.]

Τι να την κάνεις την ελευθερία και τον ύμνο της;

να ξερες μονάχα πως πενθούν οι γύφτοι

πως γαμούν οι γύφτοι στο μαύρο σκοτάδι

στο σκοτάδι, στο σκοτάδι, στο σκοτάδι

επειδή το πρόσωπο της γυναίκας δε φαίνεται

το ασπράδι του ματιού έχει γυρίσει

-κανείς δεν ξέρει να πεθαίνει

κανείς δεν ξέρει το σκοτάδι, το σκοτάδι.

Να φωνάζεις δεν είναι άδικο κρυμμένος πίσω απ τις πέτρες, ταμπουρωμένος τη σιωπή των αμνών, επειδή τα πρόβατα δε μιλούν ποτέ ή βελάζουν, μα αυτή η α-κακία τους μοιάζει με τον ηλίθιο τρόπο που σκέπτεσαι ότι κατάκτησες τον πλανήτη γη σε λίγα δευτερόλεπτα υποκειμένου και κανείς απ αυτούς που έκαναν τα μεγαλύτερα λάθη δεν υπέκυψαν, ούτε ο Καίσαρ

-να φωνάζεις επειδή αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος από γύψο και κρασί

Κρασίν θεών τε και ανθρώποις μοίραν χειρότερη των βροτών είναι.

[Ταξιδεύοντας ένα μεσημέρι

εκεί που οι θεοί δεν ακούουν

όπου υπάρχει μόνο η σκιά του δέντρου, το κελάρυσμα του νερού

στο κορμί μιας εξαίσιας γυναίκας- αυτός ο κόσμος χωρίς το σεξ θα ήτο ανούσιος

ταξιδεύοντας, λοιπόν, με τον αέρα

σχίζοντας όπως τα πουλιά τον αέρα

πουλώντας πάντα στους ανθρώπους αέρα

που αναπνέει ο Χο Τσι Μινγχ

βουλιάζοντας στην υπαίθρια θέληση του αέρα

ταξιδεύοντας ένα απόγευμα

έπρεπε να πούμε τη σκάφη-σκάφη και τα σύκα- σύκα.]

Αλλά ποτέ δε βρήκαμε το θάρρος να ομολογήσουμε πως

οι άνθρωποι του Μεσολογγίου ήταν γενναιότεροι των ανθρώπων.

Θα πρέπει να σου ομολογήσω πως αυτός ο τρόπος που σκέφτεσαι

δεν είναι και ο καλύτερος

να πεθαίνεις γιατί δε σε ενδιαφέρει είναι αδύνατον

βάζω εδώ το θάρρος ανώτερο του παιδιού

ανώτερο της γλώσσας, ηθικότερο του γίγνεσθαι

ο τρόπος που σκέφτονται οι άνθρωποι είναι άγνωστος!

απίστευτη λέξη!

Άγνωστος!

Είναι ένα πουλί τεθωρακισμένο

που πετά στη θάλασσα, σκοτώνει τα πουλιά

σκοτώνει την άμμο, τη γυναίκα που κοιτάζει το πέλαγος

τον άντρα

τον άντρα, τον άντρα, τον άντρα.

Θα πρέπει να ομολογήσω πως ο τρόπος που σκέφτεσαι

δεν είναι ο καλύτερος

μισείς τον άντρα και θα πρεπε μόνο γι αυτό να σκοτωθείς

ο ανήρ είναι το υπέρτατο ον αυτού του κόσμου

που τον ενδιαφέρει πάντα γιατί πεθαίνει.

Όταν μπορούσα έπρεπε να σε σκοτώσω

Γιατί θα το έκανε εσύ

Είναι τόσο απλό μα δεν το ξέρεις! σε νοιάζει μονάχα το γάλα των παιδιών σου

όχι των άλλων Βισιγότθων! ααααα!

είσαι το βούρλο των βόρειων λιμνών, είσαι ο μοναχικός Ιουδαίος, ο τάρανδος του Νότου

γιατί σου τα λέω όλα αυτά;

Είναι για τι είμαι καλύτερος από σένα

Έχω τιμή, έχω δάκρυ.

Ανάμεσα από το πράσινο αυτό που στη γη θεωρούμε όταν θα έρθουν οι εξωγήινοι, λευκό,

όταν κάποτε θα έρθουν, γιατί θα έρθουν

το καλύτερο δείγμα ζωής

το σεξ είναι ίσως το αντίδοτο του!

Χωρίς έρωτα πάνω σ αυτή τη γη δε ζεις, χωρίς μαλακίαν φτωχός τω πνεύματι

άραγε ουτιδενός, μάταιος των γήινων κατέστης.

Έχω τιμή, έχω δάκρυ

 

ΜΟΡΙΣΟΝ

 

 

 

Δεν ξέρω τι σόι, σκατά τύπος ήταν αυτός ο Τζιμ Μόρισον, που πέθανε ανοήτως σε ηλικία είκοσι επτά χρονών και κάποιοι έγραψαν πάνω στον τάφο του με Ελληνική γραφή, " Κατά τον δαίμονα εαυτού." Κυνηγημένος στο Παρίσι, από τις ΗΠΑ για προσβολή Δημοσίας αιδούς! Μου αρέσει η ποίηση του, όμορφος άντρας, είπε μεταξύ άλλων, πως, φίλος είναι αυτός που σου παρέχει απόλυτη ελευθερία να είσαι ο εαυτός σου, που να βρεις τέτοιους φίλους, όμως ο φόβος καθρεφτίζεται στα μάτια του, παρ ότι μοιάζει στιβαρός στο σύνολο, συμβούλεψε να εκθέτουμε τον εαυτό μας στον βαθύτερο φόβο, ίσως έτσι γίνουμε ελεύθεροι, και, τα ναρκωτικά που απεχθάνομαι, δεν μπορώ να βρω άλλη λέξη, έχω χάσει αρκετούς φίλους από αυτά, περιέργως τους συμπαθούσα θανάσιμα όταν ήταν άπιωτοι και με εκνεύριζαν αφάνταστα όταν βασανισμένοι από αυτό τον όλεθρο ξέπεφταν στα μάτια μου, γίνονταν κακοί, στρέφονταν ου, ο στίχος και η μουσική στα τραγούδια του, μοιάζει να ήταν κατά της ζωής, δε λογάριαζαν τίποτε και έτσι όδευαν προς τον γρήγορο θάνατο.

Η ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΣΥΓΓΡΑΦΈΑΣ

 

 

Μπορεί πολλές φορές να φαίνομαι πικρός για τον κόσμο μας. Σκληρός και απόλυτος σε πολλές θέσεις αλλά δεν μπορώ να χαϊδέψω πλάτες. Έτσι μεγάλωσα και είμαι περήφανος γι αυτό.

Οι Έλληνες μικροαστοί συναγωνίζονται ποιος θα πει την μεγαλύτερη μαλακία κι αλίμονό μας αν αντιληφθεί - ίσως από τα λαικ- πως αρέσει! Τότε οι δημοσιεύσεις τους θα μας πυροβολούν αλύπητα.

Νομίζω, πως το γράψιμο είναι μεγαλύτερη δυστυχία από τη ζωγραφική. Και τα δυο μαζί είναι σκέτη απελπισία. Μιλάμε βέβαια για πραγματικούς ζωγράφους και συγγραφείς.

Η μεγαλύτερη ατυχία μου ήταν που υπήρξα ωραίος. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, θα ήμουν καλύτερος ζωγράφος απ τον Πικάσο.

Δεν υπάρχει ωραίος βλάκας.

Έχω αρκετά πράγματα μέσα στο μυαλό μου περί την τέχνη. Ας πούμε, λέω πως οι άνθρωποι χωρίς την τέχνη θα έκαναν τη ζωή τους περισσότερο ανιαρή και μονότονη. Χωρίς εποχές, δίχως πολιτισμό, και την ανθρώπινη αντίληψη της ομορφιάς που οι αρχαίοι Έλληνες είχαν σαν μέτρο για την τέχνη. Χωρίς την τέχνη, την ποίηση, τη ζωγραφική, το θέατρο, τη μουσική θα πηγαίναμε με ιλλιγγιώδη ταχύτητα στο χαμό.

Πάντως, ένα πράγμα σοβαρό από τα πολλά των ημερών είναι, πως οι περισσότεροι έγιναν πολιτικοί αναλυτές [ορισμένοι έχουν πάρει σοβαρά το ρόλο τους] και δε λένε να σταματήσουν μια και υπάρχουν πολλά λαικ και αποδοχή στην ανάλυση τους οπότε συνεχίζουν ακάθεκτοι να βομβαρδίζουν.

Εγώ δεν μπαίνω συχνά στην αρχική αλλά όταν μπαίνω και μ αρέσει κάτι, τυχαία που συναντώ, πατάω ένα λαικ χωρίς πολλές φορές να βλέπω ποιος γράφει. Νομίζω όμως πως μετά από αυτές τις τελευταίες υπογραφές, αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, όλοι οι Έλληνες θα συμφωνήσουν πως δεν μπορούμε να στρίψουμε το μαχαίρι στην μεγάλη κοιλιά του παγκόσμιου γουρουνιού που λέγεται αδυσώπητος καπιταλισμός. [Κινδυνεύω να μπω στον πειρασμό της πολιτικής ανάλυσης κι αυτό με βλάπτει ηθικά, προσωπικά, χρονικά, με την άποψη πως σπαταλώ τον χρόνο μου σε ανοησίες.]

Συνεχίστε όμως εσείς, εγώ θα σας διαβάζω. Θα διαβάζω όσα παίρνει ο άνεμος.

Όταν γεννιόμαστε δεν ξέρουμε γιατί ήρθαμε δεν ξέρουμε αν γεννηθήκαμε. Κι όταν πεθάνουμε δεν να μπορεί να θυμόμαστε πως κάποτε γεννηθήκαμε.

Καθένας ασχολείται με ότι του ταιριάζει. Πλουραλισμός. Μια έννοια που αρμόζει απόλυτα στον καιρό μας. Άμα κοιτάξεις στις οθόνες θα δεις πως αυξήθηκαν οι κανονικοί εραστές. Αυτό θα πει ανωμαλία στο σύστημα.

Κάθομαι εδώ, τρώγω μια ομελέτα και σκέφτομαι. Κάποιοι με προσφωνούν δάσκαλο κι έπειτα λένε "μη μας κάνεις το δάσκαλο!" Ποτέ δεν είπα ότι είμαι δάσκαλος κι ούτε με κολακεύει ο τίτλος. Βεβαίως κατά καιρούς παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα ζωγραφικής αλλά δάσκαλος δεν είμαι. Δείχνω σε κάποιους ανθρώπους όσα έμαθα και μαζί ξανά ζωγραφίζουμε. Μαζί μαθαίνουμε πάλι. Αυτό είναι. Η ομελέτα ήταν σπέσιαλ- υπ όψιν τ αυγά τα πήρα απ το κοτέτσι μου στην αυλή. Βάζω κι ένα λευκό κρασί να πιω. Αλήθεια με την ομελέτα τι κρασί πηγαίνει;

Δε μου άρεσε ποτέ να παπαγαλίζω σκέψεις σπουδαίων ανθρώπων. Αντρών και γυναικών. Φυσικά αναγνωρίζω τη σπουδαιότητα πολλών ρητών, αποφθεγμάτων κλπ και πάντα, από παιδί προσπαθούσα να έχω τις ανάλογες αντιρρήσεις.

Χτες, λοιπόν, διάβασα κάπου πως "Το πρόσωπο μπορεί να πει ψέμματα, το σώμα όχι" που αποδίδεται στον Νίκο Εγγονόπουλο- ανθρώπου που σέβομαι την εργασία. Το σώμα δεν μπορεί να πει ψέμματα. Μάλιστα. Το σκέφτομαι. Προσπαθώ να το εμπεδώσω γιατί δεν μπορεί να πει ψέμματα το σώμα; Για το πρόσωπο δεν υπάρχει αμφιβολία, παραλέει ψέμματα. Το σώμα δεν υποκρίνεται;; πχ κουνώντας αδιάφορα τους ώμους;

Αυτή η ζωή είναι έτσι κι αλλιώς ένα άλυτο μυστήριο. Δεν πρόκειται να βρούμε σταθερή άκρη. Δημιουργούμε αξίες και υπεραξίες τουλάχιστον μέσα σ αυτό που εννοούμε Δυτικό πολιτισμό και παραμένουμε στάσιμοι, ανίκανοι ν αποδείξουμε γιατί βρισκόμαστε εδώ.

Είμαστε όντως περίεργα ζώα. Αφού κατάφεραν να σπρώξουν μέσα μας και την ευαισθησία "να ντρεπόμαστε" που είμαστε φτωχοί, δηλαδή να μη δείξουμε στο γείτονα πως πεινάμε...ε, αυτό είναι μεγαλοπρέπεια! Μεγαλοπρέπεια ενός χόμο σαρκοβόρου στο έπακρον. Θυμάμαι ακόμα και τη μητέρα μου να της έχουν μάθει; από που το γνώριζε; πως δεν έπρεπε να δείχνουμε στους άλλους τη φτώχεια μας. Να είμαστε αξιοπρεπείς μαζί της!

ΦΙΛΟΣΟΦΊΑ

 

 

Ώ, έως φιλοσοφείν

Ας προσπαθήσουμε να πούμε μερικές αλήθειες. Η πρώτη λέει πως ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει και ούτε μαθαίνει καμιά αλήθεια. Άρα, πίσω από αυτό θα είναι πάντα ένα τραγικό ον. Προσπαθήστε να ισομοιράσετε εδώ, την ζωή ενός νεογνού που πέθανε λίγο μετά την γέννα, ενός έφηβου Αφρικανού που ζει στην έρημο, ενός ηλίθιου μεγιστάνα Αμερικανού μεσήλικα κι ενός Ρώσου επιστήμονα που τέλειωσε τη ζωή του από Πάρκινσον σε ηλικία 92 ετών. Ποιος από αυτούς κατάλαβε κάτι ή περισσότερα; Το νεογνό, έζησε μερικά λεπτά, ίσως και μερικές ώρες γι΄αυτό είμαστε σίγουροι πως δεν έμαθε καμιά αλήθεια. Ο έφηβος Αφρικανός, που ζει στην έρημο, γνωρίζει μόνο την καμήλα του. Αυτή είναι ο θεός και ο τάφος του. Δεν υπάρχουν γι αυτόν κανένας Βούδας και κανένας Χριστός αφού δεν τους γνωρίζει. Δεν τους δίδαξε κανείς σ΄αυτόν, αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια: Ότι δεν γνωρίζουμε δεν υπάρχει. Η όαση του Αφρικανού, δεν εμπεριέχει καμιά πλήξη Ευρωπαίων ή Αλβανών που ήλθαν να εργαστούν στην Ελλάδα ή και αλλού, χωρίς να τους νοιάζει ποτέ ποιος κυβερνάει την Ελλάδα. Δεν ξέρουν τίποτα και ούτε τους ενδιαφέρει να μάθουν. Η ζωή αυτών των ανθρώπων ουδεμία σχέση έχει με την νόηση. Πίσω από αυτό, δέχομαι σαν αξίωμα, πως το σύνολο των ανθρώπων, δεν μπορεί να συλλάβει καμιά αλήθεια. Όποιος έχει αντίρρηση να την εκφράσει ευθέως. Ο Αμερικανός ηλίθιος μεγιστάνας που οικονόμησε χρήμα, δημιουργώντας αλυσίδα σούπερ μάρκετ, ξέρει τίποτα παρα πέρα από αυτό; Καζίνο, ουίσκι και όλος ο κόσμος είναι δικός του. Να κάνει παιδιά, να κάνει εγγόνια, ν αφήσει κληρονόμους, να πεθάνει κύριος, επειδή νομίζει πως κύριος είναι αυτός που έχει λεφτά. Και ερχόμαστε τώρα στον εννενήνταδυάχρονο Ρώσο πανεπιστήμονα που τέλειωσε τη ζωή του σε κάποιο υπερσύγχρονο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Τι έγινε μ αυτόν; Μια ζωή πίσω απ τα θρανία, μελέτες διατριβές, θεωρίες, πρακτική.

Ο Ρώσος πανεπιστήμονας ήταν πίσω από τα θρανία μια ζωή. Μια ζωή στερημένη ερωτικά, ένα άψυχο παρελθόν, ένα αβέβαιο χημικό μέλλον. Θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, όπως ακριβώς σκεφτήκατε. Όπως θέλετε εσείς άλλωστε υπάρχουν άπειροι Ρώσοι πανεπιστήμονες. Η ζωή τους στηριγμένη στο κέρδος της γνώσης. Η ζωή των άλλων στηριγμένη στη γνώση του καθηγητή, ένα απίστευτο τυχαίο γεγονός. Ή μια απίστευτη συγκυρία καταστάσεων για το ποιος έγινε τι, ποιος γεννήθηκε που. Και ποιος πέθανε κάτω από πόσες και ποιες συνθήκες. Αν δηλαδή ήσουν ένας Τούρκος που πέθανε από το σπαθί του Νικηταρά η ένας τυχαίος Ούννος που σκοτώθηκε στη μάχη των Εθνών, ποιο ήταν το αποκομιδείν σου από αυτή τη ζωή; Αν περνώντας το δρόμο σε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μείνεις ανάπηρος, κουλός, γκαβός και όλα τα συναφή και τελικά πεθαίνεις από το τσίμπημα μιας πεταλούδας,-εκατομμύρια πεθαίνουν το χρόνο από τσιμπήματα εντόμων- δεν έχει σημασία αν είσαι γέρων ή νέος, όλα αυτά μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην έκρηξη μιας βόμβας στη Χιροσίμα όπου πέθαναν ακαριαία διακόσιες χιλιάδες γιαπωνέζοι, σε ένα λεπτό και οι Αμερικάνοι θα πουν τι αξία έχει η ζωή ενός Γιαπωνέζου και αντίθετα.

Οι τέσσερις άνθρωποι μου πέθαναν. Κανείς δεν τους θυμάται πια. Κανείς από αυτούς δεν γνώρισε καμιά αλήθεια. Σκεφτείτε τον εαυτό σας και ποιες αλήθειες ανακαλύψατε για τη ζωή. Απαντήστε ειλικρινά όμως, όχι κουραφέξαλα.

Και ξαναγυρίζουμε πάλι στους τέσσερις σαν ομάδα, την οποία επέλεξα τυχαία. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες αναφορές και καταστάσεις. Στην ουσία, πιθανότατα, κανείς άνθρωπος δε γνωρίζει γιατί έζησε. Όποιος απαντήσει θετικά σε αυτό-ότι ξέρει- θα θεωρηθεί τουλάχιστον αναξιοπρεπής. Η ζωή των ανθρώπων είναι μια αλυσιδωτή συγκυρία συμπτώσεων. Σκεφτείτε πόσοι ειδών θάνατοι υπάρχουν. Το νεογνό έζησε έναν από αυτούς. Ο Αφρικανός έφηβος πέθανε υπερασπιζόμενος την καμήλα του από ριπές όπλων που πούλησε ο Αμερικανός μεσήλικας επιχειρηματίας, στην κατασκευή των οποίων μετείχε ο Ρώσος πανεπιστήμονας. Υπάρχουν λοιπόν άπειρες τέτοιες υποθέσεις. Η κεντρική ιδέα μου, εδώ, είναι ν αποδείξω πως κανείς δεν συλλαμβάνει την αλήθεια. Δεν θα πάω στη μεταφυσική να ψάξω δικαιολογίες και νομίζω πως το μέγιστο των αστών το γνωρίζει αυτό αλλά δεν το παραδέχεται για διάφορους λόγους και αιτίες. Οι περισσότεροι των αστών, που ζούνε λέγοντας τα ίδια πράγματα κάθε μέρα. Καλημέρα. Έλα να πιούμε καφέ. Γιατί άργησες και όταν φεύγει δεν ξέρει τι άλλο να του πει.

Είπα πως η τοποθέτηση αυτών των ανθρώπων εδώ, είναι εντελώς τυχαία ερριμμένη. Στις τέσσερις αυτές κατηγορίες μπορούν να ενταχτούν χιλιάδες υποκατηγορίες. Η βασικότερη αιτία της μη αναγνώρισης, έστω μιας αιτίας, της ύπαρξης μιας αλήθειας, είναι η αγνωσία. Αλλά τι νόημα θα έχει η γνώση να είναι κάτοχος των πολλών; Υποτίθεται πως σήμερα είναι αλλά το πλείστο των πολλών δεν θέλει να ξέρει τι γίνεται, πέρα από την οικογένεια του, το παιδί τους και που θα το θάψουν. Υπάρχει μια ανοησία στην ύπαρξη. Όπως και στην αιτία. Ανέκαθεν ψάχνουμε μια αιτία. Αιτία χωρίς αιτία. Άλλα ας το αντιστρέψουμε. Γιατί να υπάρχει αιτία; δεν θα είναι πιο καλά τα πράγματα να είναι για πάντα έτσι; Να μην γεννήθηκαν ποτέ; Ένα από τα μεγαλύτερα αξιώματα είναι πως καμιά ύπαρξη αφού πεθάνει, δεν γυρίζει πίσω. Εδώ δεν επιδέχεται άρνηση, η απόδειξη είναι παντοτινή. Κανείς δεν γυρίζει πίσω, κανείς δεν ανασταίνεται και είναι τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύουμε πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί τότε δεν θα χρειαζόταν ο θάνατος. Για ν αναστηθείς πρέπει να πεθάνεις.