ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΆΛΚΗ

 

Το πληκτρολόγιο κλειστό

κανένας δεν ανεμοσβήνει ήχος

τρέχει η σιωπή, μονάχα στο φεγγάρι

τι να σου πει ακόμα ένας στίχος

Πώς να το πεις αυτό

σ ένα φίλο που κιτρίνισε νωρίς

το υπόγειο γέμισε νερά και σκόνη

Κι ακόμα τρέμει η λέξη της οργής

Το πληκτρολόγιο κλειστό

που να βρεις τα φτερά να ξεκλειδώσεις

όσα κι αν είπες, φεύγουν απ το παραθύρι

φωνή της Χάρις όπου κι αν πας

Δύσκολο να το λες

και άλλο να το κάνεις

να πεις τα λόγια στο σεντόνι

αυτά που άκουγες ήταν μόνο προσευχές

του έρημου θανάτου η σιλικόνη

Έκρυψε ο αέρας το χρυσό μολύβι

τις λέξεις του κορμιού μες το σκοτάδι

πήραμε απ τη Δωδώνη τους χρησμούς

Δε θα κρυφτεί ακόμα ένας στίχος

Δε θα τελειώσει ακόμα ένα βράδυ

Εύκολο να το λες

και άλλο να το κάνεις

να περάσεις το ποτάμι αντίπερα

περιμένει ο Καραγκιόζης να φανείς

την ώρα του λυγμού

μες τη σιωπή να τυλιχτείς

Να ζεις ή να πεθαίνεις είναι αργά

Μες τα ερείπια ενός κόσμου ξένου

Όνειρο μες τα όνειρα, μια φαντασία

σκέψη που αγαπήσαμε στα καταγώγια

το πληκτρολόγιο νεκρό σημείο

πέτρες που αγαπήσαμε εις την Ελλάδα

τσ αγάπης κρυμμένα λόγια.

 

Για τον Άλκη Αλκαίο, ότι σκέφτηκα τότε που έφυγε.

ΕΊΜΑΣΤΕ ΈΞΩ

 

Ρε συ, τι μου λές! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύεις τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [για να βρουν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θες πέστο] από τις χειρότερες απομένουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

Αναμετάδοση

Πικρό το τσιγάρο, το σ΄αγαπώ στην άκρη του δρόμου

Φαντάρος που γύρισε και δεν θα ξαναπάει

Μικρή η ζωή, το φιλί, τα σ΄αγαπώ, τα λάικ επ΄ώμου

Κερδισμένος - χαμένος είναι αυτός που δε γαμάει

 

Αυτούς που αγαπήσαμε είναι λίγοι. Σκέφτομαι καμιά φορά πως η ζωή μας είναι πολύ ψεύτικη κι όμως την σπαταλάμε έτσι. Μπορεί να φταίω εγώ που δεν την κατάλαβα. Και τι αγαπήσαμε δηλαδή; τους έρωτες μας; ή κάναμε κάτι σπουδαίο και δεν το ήξερα...αν κρίνω από εμένα, είμαστε εντελώς έξω. Άουτ. Μπορεί εσείς να γνωρίζετε περισσότερα από μένα.

 

ΣΤΗΝ ΆΚΡΗ ΤΟΥ ΓΚΡΕΜΟΎ

 

Ένα μεγάλο ενδιαφέρον στην άκρη του μυαλού του, ήταν πως θα κατόρθωνε να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Άνοιγε και έκλεινε την παλάμη του δεξιού χεριού και υπέθετε πως θα μπορούσε να την κρατάει εκεί μέσα σαν μια πεταλούδα. Μόνο που η ζωή δεν ήταν πεταλούδα.

Εκείνη τη μέρα που το γαλάζιο γινόταν πιο ενθαρρυντικό για όσα σκόπευε να κάνει, περπατούσε στις κορυφές των μεγαλύτερων βουνών του πλανήτη αλλά και ταυτόχρονα, είχε στο μυαλό του πως θα μπορούσε να της μιλήσει για μια τόσο μεγάλη απόφαση του. Ή μήπως δεν έπρεπε να το κάνει τώρα; Το σκοτεινό υπόβαθρο της διπλής σκέψης, τον βασάνιζε χρόνια. Είναι ή δεν είναι έτσι; Χρειάζεται δηλαδή να κουράζει τόσο πολύ το μυαλό του για θέματα που μάλλον έπρεπε να θεωρεί υποδεέστερα;

Στην ουσία πίστευε πως δεν μπορούμε να μιλήσουμε ειλικρινά ούτε στον εαυτό μας, πόσο μάλλον στους άλλους…

Αν αυτό που ομολογούσε στον εαυτό του απερίφραστα, ήταν πως δεν την αγαπούσε ή δεν την αγάπησε ποτέ θα μπορούσε να της το πει κατάμουτρα; Κατά βάθος ήθελε να πιστεύει πως αυτό θα ήταν το καλύτερο αλλά δεν ήθελε να τη λυπήσει. Τα χρόνια που είχαν ζήσει μαζί, οι έρωτες τους, τα κρεβάτια, τα ποτά και τα ξενύχτια τους, οι φίλοι που είχαν γνωρίσει, τα χείλη τους που είχαν ενωθεί τόσες φορές, τα Καλοκαίρια που έρχονταν και έφευγαν τόσο γρήγορα. Τα κλάματα, γιατί να γίνουν έτσι τα πράγματα ενώ μπορούσαν να ήταν αλλιώς.

Πήγαινε σ αυτό το δρόμο τόσες φορές που είχε κουραστεί. Σχημάτισε την τελική απόφαση, θα της έλεγε πως δεν την αγαπούσε πια και έπρεπε να χωρίσουν οι δρόμοι τους.

Καθώς έπαιρνε μια επικίνδυνη στροφή στην άκρη του βουνού, χαμογέλασε που πήρε τελικά την καλύτερη απόφαση. Σταμάτησε στην άκρη του γκρεμού, κοίταξε κάτω, κανείς δεν ερχόταν από εκεί σε κανέναν δεν άρεσε ο γκρεμός αλλά ούτε και η σημερινή μέρα που πίστευε πως θα μπορούσε να ήταν η τελευταία. Εδώ λοιπόν, έπαιρνε τέλος ο μεγαλύτερος έρωτας της ζωής του.

Έφτασε στο σπίτι, πάρκαρε το παλιό αυτοκίνητο, βγήκε. Άναψε τσιγάρο κάθισε στα σκαλοπάτια, δε φοβόταν, δεν ένιωθε φόβο γι αυτό που θα έκανε. Έσβησε το τσιγάρο, έστριψε το κλειδί, η πόρτα υποχώρησε όπως λένε οι διανοούμενοι, μπήκε στο σπίτι που τόσο πολύ είχε αγαπήσει. Τα βαριά έπιπλά, οι κουρτίνες θρόισαν, ήταν βράδυ ή πρωί δεν ήξερε αλλά δεν είχε πια και πολλή σημασία. Η κυρία επί των τιμών εμφανίστηκε ανάμεσα από κουρτίνες και αέρηδες και του δήλωσε απερίφραστα πως δεν τον αγαπούσε πια και δεν προτιμούσε να ζήσει μαζί του ούτε λεπτό.

 

Από τα ΜΙΚΡΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ μου

 

ΤΟ ΆΨΟΓΟ ΛΕΜΌΝΙ

 

Έβγαλα στο πεζοδρόμιο μερικά παλιά σιντι. Εντός διλέπτου είχαν εξαφανιστεί. Ύστερα πέταξα το κουτάκι της μπύρας μου κράτσσσσσςςςς! να τσουλάει στο πλακόστρωτο. Πέντε μαύρα περιστέρια όρμησαν και το εξαφάνισαν ως δια μαγείας, πάει το κουτάκι στον κάδο ανακύκλωσης. Ότι εκτίθεται στο δρόμο, εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Ύστερα πέταξα και μια οδοντόκρεμα για σκύλους.Πετάχτηκε ένας γάτος την έγλυφε, γάβγισε λίγο, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Δε γαμιέσαι ρε μαλάκα ζωγράφε! Τι με πέρασες εμένα; γάτα; Όχι, απόρεσα δεν είσαι γάτα. Ε, τότε γιατί με ταΐζεις ψάρια;
Άνοιξα τα μάτια μου. Που τα είδες; εγώ μια οδοντόκρεμα ληγμένη πέταξα… του λέου του γάτου που δεν ήταν γάτος αλλά εκείνος μόλις άκουσε για ληγμένα το βαλε στα πόδια με την οδοντόκρεμα στο αφτί.

 

ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ

 

Ένας κόσμος που πηγαινοέρχεται. Τι να πεις; Φοράει η άλλη μια κοντή φούστα.. κοντή, να φαίνονται τα μπούτια της κι ύστερα προσπαθεί να τη μακρύνει. Την τραβάει από εδώ την τραβάει από εκεί, την τραβάει προς τα κάτω. Που την πας κυρά μου; γι αυτό δεν την έβαλες; άστο το γαμημένο δεν πάει παρακάτω! θα το σκίσεις.

Ότι έκανα, το έκανα από ανάγκη. Τρομερή πραγματικότητα.

Αυτό το ρήμα σε αφήνω- αφίειμι, , αφημένος, αφέθηκα-είναι κάπως δραματικό. Στην αρχαία Ελληνική γραμματεία το αφίειμι είναι καλύτερο από το αφήνω. Δραματικό. Σε αφήνω.

Περιπλανώμενος στα λιβάδια του Βαν Γκογκ. Είπε: Το χρώμα από μόνο του εκφράζει κάτι, δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε, πρέπει να επωφεληθούμε από αυτό. Εκείνο που δείχνει ωραίο, είναι και πραγματικά αληθινό.

Κάποιοι τον είπαν τρελό, κάποιοι πως δεν ήξερε να ζωγραφίζει και άλλοι πως δεν τέλειωσε ή δεν πήγε καθόλου στην καλών τεχνών! Για τους πραγματικά μεγάλους δε χρειάζονται σχολές. [Αν και όλοι οι ζωγράφοι είναι αυτοδίδακτοι- δε θυμάμαι ποιος το είπε αυτό.]

Καλύτερα έτσι

Όλες οι αγάπες υπάρχουν στο κρύο, τα φιλιά

μια αστραφτερή εικόνα ενός κόσμου ξένου

Θα λεγε κανείς πως υπάρχουμε μόνοι.

Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για το Παρίσι. Δεν αντέχω άλλο στην Ελλάδα- βέβαια τα Γαλλικά μου δεν είναι καλά αλλά θα τα βελτιώσω. Τσικαμπούμ. Έχω και μια παλιά κυρία εκεί, ωραία θα είναι! Παρίσι, πόλη του φωτός. [είναι ακόμα;]. Τελευταία φορά που είδα το Παρίσι ήταν σε μια ταινία με τη Λιζ Τέιλορ.

Η μεγαλύτερη απόδειξη πως δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, είναι η βεβαιότητα πως δεν υπήρξαμε ποτέ πριν από τη γέννηση μας.

Όλες οι θρησκείες είναι φορείς πλάνης. Όλοι οι θεοί είναι καταστροφικοί. Γι αυτό πρέπει να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της μυθολογίας τον Αλλάχ και το Χριστό, όπως στείλαμε τον Δία και τον Άμμωνα, προτού καταστρέψουν αυτοί εμάς.

Δε μ αρέσει να δημιουργώ εντάσεις για τις εντάσεις.Τους ανθρώπους τους νοιάζομαι γι αυτό και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Αυτός όμως είναι ο τρόπος μου δεν μπορώ να τους λέω ψέματα[τουλάχιστον τόσο μεγάλα]. Τους αδύνατους τους οδηγούν όπου θέλουν οι άλλοι μεγάλοι ψεύτες.Αυτοί που τους θέλουν να ζούνε στο σκοτάδι. Οι θρησκείες σαν συστήματα ηθικής απέτυχαν. Τώρα είναι καιρός να τελειώνουμε μια για πάντα μαζί τους.

Πως λες, έσπρωχνα μια πόρτα που δεν άνοιγε ποτέ; η αισιοδοξία μου πέτρα. Κι η πέτρα έγινε βράχος ακούνητος, πλάι στη θάλασσα, η πόρτα χάος του σκοταδιού, τίποτα δεν καταφέραμε. Η θάλασσα παρέμενε παγωμένη. [Πρέπει να σπάσουμε την παγωμένη θάλασσα μέσα μας, είπε ο Φραντς Κάφκα.]

Πολλές φορές, ο κόσμος που φτιάξαμε με τρομάζει. Με τόσα σπίτια γύρω μας και εγώ να μην έχω που να μείνω. Τόσα φαγητά και συ να πεινάς. Τόσα κορίτσια και συ να μη μπορείς να κάνεις έρωτα. Πολλές φορές, ο κόσμος που φτιάξαμε με λυγίζει.

Πάντως οι σημερινοί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν πολύ εύκολα από κοντά μας. Μου φαίνονται όλοι πολύ βιαστικοί. Κάτι ψάχνουν σε μας, σε μένα σε σένα, δεν το βρίσκουν, νόμιζαν άλλα, φεύγουν. Σαν χρυσοθήρες στο Ελντοράντο.

Δε νομίζω πως με την οργή βρίσκεις το δίκιο σου.

Εξ ανάγκης φτιάξαμε και στη ζωή την αγάπη.

Δε μ αρέσει η λέξη θεός. Θέλω να τη σβήσω από το λεξιλόγιο μας. Είναι υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα δεινά των ανθρώπων.

Στην ουσία βαριόμαστε να είμαστε πάντα μαζί, κολιτσίδα. Όχι μόνο στο ερωτικό, πόσο δε μάλλον στις μακρινές συναντήσεις, όπως είναι αυτές εδώ μέσα- εξ ου και οι γνωστοί δεν θα υπάρχουν για πάντα. Οι άγνωστοι περνάνε και φεύγουν σαν σύννεφα του Καλοκαιριού, σαν νοσταλγικές μνήμες, τάχα, αγάπης. Περίεργο πράγμα οι άνθρωποι

Τώρα που χάνεται ο κόσμος στα παράθυρα, να κλείσουμε τις γρίλιες [αυτή η λέξη μάλλον δεν υπάρχει πια] να σπάσουμε τα τζάμια, μήπως και πέσουν κάποτε οι μαϊντανοί και τους φάνε τα γαϊδούρια που περιμένουν από κάτω.

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις με ποιανού το μέρος είσαι: Του καλού ή του κακού, όπως το έχουμε ορίσει σ αυτόν τον πολιτισμό, επειδή όλοι επιμένουν πως κάνουν τα πάντα για το καλό.

Κυνηγούσα τη σκιά του ήλιου

ήταν σαν ένα μικρό τόπι πάνω στη γης

τρέχαμε παρέα στο δάσος, στο ξέφωτο

Της χαμογελούσα καθώς σκαμπανέβαζε πλάι μου

Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Το θέμα είναι πως πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς να λέμε με ελαφριά την καρδίαν, έλα μωρέ! άστον, τον μαλάκα, ποιος τον υπολογίζει, χάνοντας έτσι και την αυτοκυριαρχία μας και το νόημα της πραγματικής συνύπαρξης μας.

Ο κόσμος, δεν ξέρω γιατί αλλά κατά κάποιον τρόπο γουστάρει τους "τρελούς".

Όλες οι μεγαλοφυείς ιδέες είναι απλές; Εγώ δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο που διατείνονται αρκετοί. Οι μεγαλοφυείς ιδέες είναι σύνθετες και απορρέουν ύστερα από μελέτη και επεξεργασία. Πως είναι δυνατόν μια σπουδαία εργασία να είναι απλή.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ΜΟΥ

 

ΥΔΡΟΜΕΤΕΩΡΑ

 

ΤΟ ΝΕΡΟ

 

Σαν η θάλασσα πρέπει να γίνεται νέφος
Παίρνει το νερό της και γίνεται υετός, μοιράζει στη στεριά
τη βροχή.
Σταγόνες πέφτουν όταν γεννούν τα δέντρα
μοιρασμένη δικαιοσύνη εξ ίσου σε ανθρώπους και ζωντανά
σε έναν κόσμο που δε θα μπορούσε
να φτιάξει τη βροχή από μόνος του.
Δυσκολεύομαι να πω τις λέξη υδρομετέωρα
Το νερό της βροχής δεν πίνεται, το σύννεφο δεν πιάνεται
όπως το όνειρο, όξινο χρώμα του ύδατος.

Όταν η γαλάζια θάλασσα κυμαίνεται
υδρατμοί σκαρφαλώνουν στον ουρανό, ο άξονας της χερσαίας, μήτε οριζόντιος, μηδέ κάθετος, έτσι που να μοιράζεται η μέρα με τη νύχτα
Ένας κόσμος φτιαγμένος με διαβήτη ορατός-
οι άνθρωποι είναι πανέξυπνοι.

 

Το νερό της βροχής, μπορεί να πεις πως δε μοιράζεται δίκαια σε όλα τα στάχυα
ούτε στην έρημο
όμως χρειάζομαι μια καινούργια λέξη για να το πω αυτό
αυτή που δεν την ξέρω
[Να γράψεις ένα ποίημα με μαθηματική ακρίβεια είναι ιεροσυλία.]

 Κουνάει ο αέρας της βροχής τα φύλλα των δέντρωνείναι έτοιμη να βρέξει ο ουρανός

Σε λίγο
όταν οι άνθρωποι θα τρέχουν να κρυφτούν από αυτό
που αγάπησαν
[Μ αρέσει αυτό που κάνω, επειδή σε σκέφτομαι.]
Είμαι ένα κομμάτι της βροχής ο άνθρωπος
αιματοειδής.
Ενώ συνεχίζει να θερμαίνεται ο άνεμος
αυτό που κρύβεται δεν είναι φανερό
μουσκεύει στο νερό, η λάσπη, φουσκώνουν τους χείμαρρους, υλίς πλακώνει τα φύλλα των δέντρων
τα φύλλα που είναι Φθινοπωρινά.
Εδώ δε θα μπλέξουμε τους ανθρώπους μακριά από αυτό που είναι κι αν έχει ένα νόημα η ποίηση

Είναι όπως η βροχή που τρέχει στα πεζοδρόμια.
Το δίκαιο είναι να πούμε πως βρέχει για όλους τους ανθρώπους. Σκοτωμένους και όχι.

Σαν η θάλασσα γίνεται σύννεφο, ξέρω πως θα βρέξει κάποτε. Δεν είμαι μόνος, έχω κι εσάς μαζί μου, δε θα μιλήσω για το χιόνι παρά μονάχα για τη βροχή.
Αυτό το κρυστάλλινο  που αγάπησα κι ας έχει μέσα του το όξινο.
Είμαστε κάτι, λίγο από βροχή.

Χρειάζομαι κάποιες άλλες λέξεις για να πω αυτό που θέλω,

Θεός των ανθρώπων;
πρέπει να σκεφτώ ότι σας έκανε έτσι, δεν είναι ο θάνατος- ο αέρας συνεχίζει να δείχνει βροχή, δεν είναι οι αξίες, οι λέξεις βγαίνουν σταγόνα-σταγόνα.

 

 

 

 

ΓΙΑΤΊ ΟΙ ΩΡΑΊΟΙ ΕΊΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΕΊΣ

 

 

Καμιά κρίση ειλικρίνειας δε γλιτώνει τον δημιουργό από τις ανασφάλειες για την τύχη του έργου του. Κι ακόμα, η ζωή αυτή, δεν συγχωρεί τους υπερβολικά ευαίσθητους. Ή δε συγχωρεί κανέναν. Ίσως έχει μεγάλη σημασία να θέλεις ν αποδείξεις κάτι στη ζωή. Το κίνητρο, η διάθεση, η ανάκαρα. Διαφορετικά, έρχεται η νωχέλεια, η αεργία, η κατάθλιψη και πως όλα είναι τα ίδια και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για να τα αλλάξουμε. Φαντάσου μια μέρα να μην κάνεις τίποτα, φαντάσου εκατό μέρες να μην κάνεις τίποτα, θα χεις πεθάνει.

Πάλι θα πίπτει βρόχα...[[πως είναι ο μέλλων του πίπτω;] και ο αγέρας θα διαβαίνει στους δρόμους, ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων κι εγώ ένας αγέρας ανάμεσα στα χείλη σου που θα κυλάει και το νερό, άσπρο νερό, ως τα λευκά σου χέρια. Ποια είσαι συ που περνάς και δε μας χαιρετάς; άγνωστη με την ομπρέλα του Ιούνη;

Πάλι έπεφτε μικρή βροχή. Στους δρόμους περπατούσε η σκια μας, αδύνατη σκιά σαν η σκέψη μας μιας και ο ουρανός πάντα συννεφιασμένος μας κοιτάζει τούτες τις μέρες. Υπάρχει μικρή σκιά όταν υπάρχουν τα σύννεφα;

Πάλι θα πίπτει βρόχα...

Υπάρχει ειλικρινής τέχνη; "Το σχέδιο είναι η πιο ειλικρινής πλευρά της τέχνης. Δεν υπάρχει περίπτωση εξαπάτησης. Ή είναι καλό ή είναι κακό." Έλεγε ο Σαλβαντόρ Νταλί. Μεγάλο δίκιο. Αλλά σήμερα υπάρχει και ο υπολογιστής που σε ξεγελάει. Κάνει ζωγράφους κι αυτούς που δεν είναι.

Ειλικρινής τέχνη δεν υπάρχει. Ίσως επειδή μεταξύ ανθρώπων και τέχνης μεσολαβεί μια απόσταση που λέγεται αμηχανία! Η αμηχανία που είναι μια κατάσταση συνεχούς αβεβαιότητας.Τι άραγε παριστάνουν αυτά τα έργα; αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Τι σημασία έχουν τα ρεύματα στη ζωγραφική; αφηρημένος εξπρεσιονισμός μεταμοντέρνος ιμπρεσιονισμός, νεορεαλισμός; Λένε τίποτα για τον απλό άνθρωπο;

Καλό! δεν το είχα ξανακούσει: το τραπέζι λέει, έχει τέσσερα πόδια, τέσσερα έχει και το γαιδούρι. Άρα το γαιδούρι είναι...τραπέζι! Φοβερή συλλογιστική. [όπως και οι άλλοι που τσακώνονται αν οι άγγελοι είναι αρσενικοί ή θηλυκοί ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν άγγελοι!] Αυτά τα ολίγα με συνάρπασαν σήμερα.

Δε σημείωσα τίποτε καινούριο σήμερα- είχα άλλες δουλειές. Έπρεπε να προσθέσω ένα ράφι, να τοποθετήσω σωλήνες για τις κουρτίνες, ο ήλιος μπαίνει από παντού ο άτιμος! Και δε με βοηθάει αυτή αντηλιά στο ζωγράφισμα. Τέλειωσα με τις δυο δουλειές κι όταν τελειώνω, νιώθω μια ευχαρίστηση πως κάτι έκανα και δεν πήγε η μέρα μου χαμένη. Ύστερα προς το απόγευμα αργά, πρόσθεσα μερικές πινελιές σ΄ένα μισοτελειωμένο έργο

Δύσκολο πράγμα να λες με λίγα λόγια πολλά. Δε νομίζω πως οι σημερινοί άνθρωποι το καταφέρνουν αυτό που είπε ο Πυθαγόρας: Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε αλλ εν ολίγοις πολλά. Τι να κάνομε; δεν είμαστε αρχαίοι Έλληνες! [Και είμαστε μάλλον μπλαμπλάδες.]

Ο Τιβέριος κατάστρεψε την Καρχηδόναν εν μια νυχτί , είπε πως δε θα μείνει το άλας επί της γης. Ύβρις.

Καλύτερα να μην βρω κανέναν εκεί γιατί θα σας γαμίσω όλους, Νταβέλης και σια σπίκεν. Όχι δεν επιθυμώ ν ακούσω κλασσική αλλά είναι πρωίας το απαύγασμα, επωνύμως ωμιλών, θα γκρεμίσω την Καρχιδόναν.

Υπάρχει ένα μοιρολατρικό: δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα απ όσα μας έταξε η μοίρα. Μοίρα ίσον χρωματοσωμάτια, ίσον χημική ουσία την ώρα που γεννηθήκαμε και δεν φταίγαμε ή μετείχαμε εμείς σ αυτή τη συνουσία. Η ζωή είναι σπουδαίο πράγμα, η μοίρα είναι υλιστική, καθένας μπορεί να τη αναποδογυρίσει γι αυτό πολλοί άνθρωποι είναι ανώτεροι της φύσης.

 

Και να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως ξοδέψαμε νερό δικό τους

ότι κλέψαμε το φως του ήλιου

εμείς που ζήσαμε μόνο με αλάτι!

Να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως φταίμε-αυτοί που έζησαν μες το χρυσάφι

ότι εμείς είμαστε υπόλογοι

γιατί κλέψαμε της γης τους το αλάτι.

Ωστόσο, συνεχίζουμε να είμαστε καθίκια. [ανθρωπάκια]. Όταν βλέπουμε τη συμφορά του άλλου, φοβόμαστε για τη δικιά μας.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο θέαμα από ένα όμορφο πρόσωπο κι έχω κουραστεί να ψάχνω γιατί οι ωραίοι είναι δυστυχείς. Το ωραίος το καταλαβαίνουμε εμείς ή το επιβεβαιώνουν οι άλλοι; Και μιλάμε πάντα, μόνο για την ωραιότητα της ανατομίας ενός προσώπου κι ενός σώματος, ποτέ για την ακαμψία του μυαλού.

Δεν μπορώ ν αντιμετωπίσω τους επαίνους και τους μεθυσμένους. Στις επιθέσεις μπορείς ν αμυνθείς στους επαίνους είσαι ανυπεράσπιστος, είπε ο Φρόιντ. Στους μεθυσμένους δεν ξέρεις πως να συμπεριφερθείς γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις την αντίδραση τους. Οι κόλακες είναι εχθροί, ο αγνός έπαινος του κόσμου μάλλον είναι αρεστότερος.

Όσοι πάνε ακόμα στις εκκλησίες το πασχαλιάτικο καμάκι είναι από τα καλύτερα. Προσέξτε το γκόμενο με τη μεγάλη λαμπάδα

Είμαστε Άθλιοι. Όχι του Βίκτωρος αλλά των Αθηνών και Θεσσαλονικαίων.

Ένας που δεν είχε να φάει, έριχνε τω ψωμί του στα περιστέρια.

Λοιπόν, να τώρα ένα ωραίο που σκέφτηκα: Μια γυναίκα πρέπει να χαίρεται όταν ο άντρας της [ο σύντροφος της] κοιτάζει άλλες γυναίκες.

Σκέφτομαι πραγματικά, σε τι ποσοστό να ενδιαφέρει η τέχνη τους ανθρώπους. Αν την τέχνη γέννησε πρώτα η πείνα κι αν θεωρήσουμε την ζωγραφική την πρώτη έννοια της-για τον άνθρωπο των σπηλαίων- και την μουσική, την έναρθρη κραυγή του, να δώσει άλλο νόημα στη ζωή του, την δεύτερη. Μου κάνει εντύπωση που οι άνθρωποι "τεχνίζοναι", ενω θα μπορούσαν απλά να τέρπονται με το φαγητό και την ιατρική τους περίθαλψη.

Μεσημέρι Κυριακής. Μην τρώγεσαι, μου είπε. Η καλύτερη μέρα είναι η Δευτέρα. Σύξυλος. Τώρα, ποιος θα μου απαντήσει; κανένας βαρεμένος από ξύλο θα είναι. Απουσιάζουν και κείνοι οι ωραίοι τρελοί-Γώγου, Άσιμος και τα λοιπά.

Μια χαρά. Στις αρχές κάθε αιώνα θα γίνεται μια Ρώσικη επανάσταση. Τώρα κάνουν την επανάσταση των πλουσίων. Τον περασμένο αιώνα απέτυχε η επανάσταση των φτωχών.

Περπατώ στην παραλία των Εξαρχείων και νομίζω πως δεν έχουμε πάθει κρίση αλλά παράκρουση. Είμαστε όλοι ένοχοι, λέει ένας μεσήλικας, ενώ οι γκόμενες λιάζουν τους αφαλούς σφαδάζοντας από την ανυπαρξία του πούτσου. Δίπλα ο μαυράκος κουβαλάει σίδερα, σίδερα, σίδερα.

Στη Μαυρομιχάλη κατάχαμα ένας μηχανόβιος τρώει την άσφαλτο. Μαύρο κατράμι, πετρέλαιο και αίμα. Κανείς δεν τον σηκώνει. Η γριά ρίχνοντας ένα απρόσμενο βλέμμα, με την ξεβαμμένη ανηψιά δίπλα της, μιλάει για την εκατοντάχρονη μάνα της που πέθανε χτες το βράδυ. Εικόνα δηλαδή ενός ξεχαρβαλωμένου τοπίου. Οι Αλβανοί ασυνάρτητοι παίζουν ντόμινο-πέρα βρέχει και ποιος νιάζεται; Στον κόσμο τους.

Και στην Μεθώνης τον πεζόδρομο, χέζουν και κατουράνε όλα τα σκυλιά. Σε πειράζει, μου λέει η άλλη, να μπω στο εργαστήρι σου με τον σκύλο μου; Δεν πειράζει, της απαντάω. Αφήστε τον εδώ γύρω να γαβγίζει, να μου δείχνει τα δόντια του, να χέζει-έτσι κι αλλιώς μας έχουν χεσμένους όλοι. Για ένα σκύλο θα κάνουμε έτσι.

Στο περίπτερο όλοι οι σκεφτικοί διαβάζουν με προσήλωση τον τύπο. Το πρες. Το πιεστήριο. Εγώ δε λέω τίποτα. Τι να πω; Ο χοντρός αποφασίζει ν αγοράσει την Συντακτών, ο Αιγύπτιος επιμένει πως πρέπει να κάνουμε κάτι για το βασίλειο της Κλεοπάτρας. Ωστόσο, μπαίνει ένας άλλος στον κύκλο των χαμένων ποιητών, στο εργαστήρι της τέχνης σέρνοντας ένα ντόπερμαν έτοιμο να μου φάει τα σωθικά, το μυαλό. Πειράζει που έχω τον Μπούμπι μαζί; Μου λέει. Να δούμε τους πίνακες;

Με τον Μπούμπι; Αμηχανεύομαι.

Βγάλτον έξω, στην παραλία.

Μα, επιμένει, δεν είσαι φιλόζωος;

Άμα είναι να μας χέσει ο Μπούμπις, όχι δεν είμαι φιλόζωος.

Αναγκαστικά φτιάξαμε έναν κόσμο παράλογο. Παλιά δεν ήμασταν έτσι, υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην ύπαρξη, στο θαυμασμό, στην αξία. Ενώ τώρα υπάρχουμε σε έναν κόσμο γερασμένο, αξιολύπητο, παραδομένο στην ανεπάρκεια.

Ας πούμε πως φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι. Οι νέοι παραπονιούνται για τις γκόμενες που είναι ανοργασμικές. Οι γκόμενες λένε πως δεν υπάρχουν πια άντρες αλλά, δε θέλω να το ρίξω εκεί- ωραίο το ρίχνω-να χύσω στο ωραίο πρόσωπο των άλλων ήθελα.

Μάλλιασε η γλώσσα μου στην κυριολεξία, όχι από καθέδρας. Επί της ουσίας.

Πολλές φορές φαίνονται απλά, μα δεν είναι.

 

ΣΙΓΑ ΜΗ ΒΡΈΞΕΙ!

 

 

Αν δεν πίστευα πως μπορώ ν αλλάξω κάτι σ αυτό τον κόσμο, δε θα ζωγράφιζα και δε θα έγραφα ποτέ. Μπορεί να μην το καταφέρω αλλά είναι το βασικό κίνητρο.

 Όταν έχεις πολλά λεφτά, δεν ξέρεις τι να τα κάνεις. Είναι όπως όταν δεν έχεις καθόλου που δεν ξέρεις τι να κάνεις. [Μοιάζουν αυτά τα δύο;]

Λίγοι μας αγάπησαν γι αυτό που είμαστε. Κι οι πιο πολλοί μας απαξίωσαν επειδή δε γίναμε αυτό που ήθελαν.

Μερικά ρήματα είναι υποβιβαστικά. Όπως το λατρεύω. Εγώ δε λατρεύω τίποτα και δεν πόθησα να με λατρέψουν. Ούτε τη ζωγραφική λάτρεψα, πόσο μάλλον τους θεούς. Άκου αφοσίωση, μεγάλη αγάπη σε πρόσωπο ή πράγμα!

Οι πιο εκνευριστικοί άνθρωποι που έχω συναντήσει στη ζωή μου, είναι αυτοί που προσπαθούν να σε μειώσουν. Και το κάνουν τόσο επιδεικτικά που σούρχεται να τους ρίξεις μια μπουνιά στο μάτι.

Τι αθλιότης! να συναντάς τη σοφία όταν γερνάς.

Για να αισιοδοξείς: να σκέφτεσαι πως υπάρχουν πιο βλάκες από σένα. Καλή βδομάδα. Πάω για τρέξιμο.

Όσο για το "ήθελε να είναι λέφτερος, σκοτώστε τον" δεν μπορεί να ειπωθεί για κανέναν θρησκευόμενο. Τι σόι ελευθερία ζητάει ένας που είναι δούλος του θεού;

Ξέχωρη ερώτηση: Πόσο πρόστυχο είναι να ζει κανείς ευτυχισμένα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία;

Έχετε πετάξει ποτέ κάτι στα σκουπίδια και μετά να το ψάχνετε; εγώ είχα πετάξει το μυαλό μου.

Άμα ήταν να μιλάμε μόνο όταν έχουμε να πούμε κάτι σημαντικό, μάλλον μουγγοί θα έπρεπε να έχουμε γεννηθεί.

Μ αρέσει και το άσπρο και το μαύρο, είμαι ένας άνθρωπος γεμάτος αντιθέσεις, μπορώ να υπερασπιστώ και το ένα και το άλλο. Μπορώ να σε πείσω πως ο γάιδαρος πετάει, αλλά και δεν πετάει. Πολλές φορές θα ισχυριστώ κάτι λάθος και την άλλη μέρα το ίδιο λάθος να είναι σωστό. Δεν παραδέχομαι εύκολα τίποτε. [Τώρα ποιος μου ζήτησε να τα πω αυτά; κανένας; μμ, μπορεί να υπάρχει και κάποιος ή κάποια που νομίζει πως πρέπει να είμαι ένας καθώς πρέπει άνθρωπος.]

Ζωγραφίζω παιδιά, γυναίκες, ανθρώπους για να ζήσω. Επί πληρωμή φτωχική, δεν είμαι κανένας διάσημος ζωγράφος. Ζωγραφίζω επί παραγγελία αλλά προλαβαίνω να φτιάχνω και ότι θέλω-μοιράζω το χρόνο της μιας και της άλλης τέχνης. Δεν είναι συμπόνια η τέχνη αλλά σκληρή αρένα αναμέτρησης με τα θηρία.

Δεν υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι.

Οι μόνοι άνθρωποι που ενδιαφέρονται ακόμα για την τέχνη στην Ελλάδα είναι κάτι τρελοί [εμένα μ αγαπάνε όλοι αυτοί, δεν ξέρω γιατί] και κάτι φτωχοί που λένε πως, αν είχαν λεφτά θα αγόραζαν όλα τα έργα μου.

Μη ρωτάς ποτέ άσχετους ανθρώπους γι αυτό που θέλεις να κάνεις.

Τρία μόνο κακά πράγματα μπορούν να σου συμβούν στη ζωή: Να γεννηθείς ο Σαλαβαντόρ Νταλί, να μην έχεις γυναίκα, και να πεθάνεις διά-άσημος σαν τον Κώστα Πλιάτσικα.

Το παράξενο της ύπαρξης είναι πως κανένας δεν μπορεί ν αλλάξει το χαρακτήρα του. Φοβερό.

Από τους όλους που γνωρίσαμεν οι μισοί μας μισούν-θλιβερή συνείδηση. Το εννενήντα τοις εκατό κάνει συμβατική πορεία μαζί μας και περιμένει να κάνουμε το λάθος για να μας στήσει στη γωνία. Σύμφωνα με το νόμο της αστάθειας κάποτε θα το κάνουμε. Και τότε θα πέσουμε χωρίς κρότο από το θρόνο που είχαμε στήσει για τον εαυτό μας.

Μερικοί νομίζουν πως κλαίγοντας την αλήθεια τους, θα τους συμπαθήσουν οι άλλοι. Στην κυρολεξία πέφτουν έξω. [Οίκτος υπάρχει αλλά τι να τον κάνουν;] Βαρύ το αυναίσθημα της λύπησης.

Αν αλλάξεις άσχημες, ακραίες κουβέντες με κάποιους ανθρώπους, ξέχασε τους -ποτέ δε θα επανέλθετε στην πρότερη σχέση. Γι αυτό, σκέψου πολύ πριν το κάνεις.

Δεν έχει σημασία τι λες. Αλλά ποιος το λέει. Είναι μια αλήθεια αυτό;

Καλύτερον να ξέρεις κάτι, από το να μη το ξέρεις καθόλου.

Το χειρότερο γι αυτόν που νομίζει πως τα ξέρει όλα, είναι η τιμωρία να μη μαθαίνει τίποτε πια. [Σάββατο μεσημέρι με φοβερή κουφόβραση, θα μου πεις τι μας λες τώρα ρε Πλιάτσικα!]

Απίστευτο πόσο πουλάει η δυστυχία! [Το ανθρώπινο γένος είναι αλληλέγγυο μόνο όταν γκρεμιστείς.]

Άμα ταίζεις γάτες θα γεμίσουμε ποντίκια.

Απορώ που ένας βλάκας μπορεί να κάνει λεφτά αλλά δεν πρόκειται ποτέ να καταλάβει πως δεν υπάρχει θεός.

Με μερικούς ανθρώπους δεν μπορείς να συνεννοηθείς ποτέ. [Μάλιστα, αρκετοί εξ αυτών κατέχουν υψηλά αξιώματα αλλά προέρχονται απ όλες τις κοινωνικές τάξεις: αστική, μεσαία, κατωτέρα.]

Τα αρχαία ρητά, είναι πομπώδη και δυσνόητα- δεν ευνοούν τους φτωχούς να καταλάβουν περισσότερα, επειδή πάντα, έτσι κι αλλιώς, μένουν αδιάβαστοι.

Σκέφτομαι να γίνω κατασκευαστής συνθημάτων. Τι το σκέφτομαι, που έγινα κιόλας. Να, το πρώτο: Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτά τα βλήματα! κι ακολουθεί ένα πιο ελαστικής μορφής: Σιγά μη βρέξει!

 

Η ΑΘΩΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΝΉΜΗΣ

 

Η ΑΘΩΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΝΉΜΗΣ. 

Η μνήμη μας φαινομενικά είναι αθώα. Η επιστήμη μας πληροφορεί πως βασική αιτία της μνήμης είναι η συλλογή πληροφοριών από τον έξω κόσμο μέσω των αισθητηρίων οργάνων και η κωδικοποίηση τους στον εγκέφαλο-επίσης μας πληροφορεί η επιστήμη, πως η μνήμη δεν έχει νόημα χωρίς την ανθρώπινη συνείδηση. Στη συνέχεια της διαδικασίας γίνεται αποθήκευση, ώστε όταν χρειαστεί να επανέλθουμε σ αυτές, τις μνήμες. [Επίσης ισχυρές λέξεις για την μνήμη είναι η ανάκτηση, η μόνιμη καταγραφή, και η ανάμνηση.]

Λέγοντας ΑΘΩΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΜΝΉΜΗΣ θέλω να υπενθυμίσω την τραγικότητα να θυμόμαστε μόνο ότι θέλουμε, ακόμη και Ιστορικά, επειδή, φυσικά η Ιστορία καταλαμβάνει το ισχυρότερο πεδίο στη μνήμη. Κρατάμε τα καλύτερα σημεία της ζωής μας για να τα επαναφέρουμε συχνά, ώστε να αποφεύγουμε τις οδυνηρές καταστάσεις; πχ, θανάτους, κακές στιγμές, λάθη, φταιξίματα. Τι θα ήταν ο άνθρωπος δίχως μνήμη; ο ανθρώπινος πολιτισμός δεν αντέχει σε τέτοια σύγκρουση καταστάσεων, όμως, αντέχει να μην συνετίζεται παρά τα παθήματα, π.χ ξανακάνει τα ίδια λάθη σε συνεχή συχνότητα, επαναλαμβάνει πολέμους, φρικαλεότητες, και λοιπά! άρα ποια είναι η συσχέτιση μνήμης και συνείδησης; εκτός αν θεωρήσουμε πως υπάρχει καλή και κακή συνείδηση.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΊΑ ΣΤΟ ΜΠΛΕ

 

ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

 

 Για σκέψου, πόσα πράγματα δεν ξεχάσαμε από το όνειρο;

Μα εγώ, πήρα ένα καράβι πρωινό και ψάχνω να σε βρω

Δεν άκουγα τους άλλους που έλεγαν πως για πάντα σε χάσαμε.

 

Σε βρήκα ένα σούρουπο πνιγμένη στην αλμύρα

Μιας θάλασσας που τόσο πολύ αγαπήσαμε

Κι άκουσα την ίδια να σου λέει το σ΄αγαπώ

Και ζήλεψα που δεν μ’ άφησε πρώτος να σου το πω

 

Ήσουν το παράθυρο που άνοιξε

Μια βραδιά Καλοκαιριού

Όνειρο που αχνά με τύλιξε

Στο κόκκινο που αγαπώ

 

Ρόδο του θεού που κύλησε

Στην πόρτα του μικρού σπιτιού

 

 

ΤΗΣ ΑΥΓΗΣ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

 Εγώ μετράω της αυγής τα χρώματα

Κι ας λέτε πως το εγώ δεν σας αρέσει

Καθένας έχει όμως ένα από αυτό

Και πίσω απ’ την ουρά του σιγοτρέχει

  

Παράτησε λοιπόν και συ τα ψέματα

Πάρε μια πέτρα ρίχτη στο φεγγάρι

Άλλαξε της ζωή μας τα κυκλώματα

Κι ας μένει ίδιο το παλιό τροπάρι

 

Κοιτάζω απ’ το παράθυρο τα χρώματα

Και δεν λυπάμαι που είναι όλοι φευγάτοι

Χτίζω άλλον κόσμο σε ψηλά πατώματα

Προτού με πιάσουν οι δικοί σας γάτοι

 

Κοιτάζω την αλήθεια για να βρω

Και σεις το χώμα ρίχνετε στη μούρη

Δεν ξέρω άλλα λόγια να μιλώ

Δεν παίζω εγώ στην πλάτη του καμπούρη

 

Αν δεν σας αρέσει αυτός ο δρόμος

Πάρτε άλλον για να δούμε που θα βγάλει

Εγώ θα συνεχίσω στον παλιό

Αυτόν που εσείς έχετε ξαναχάσει