΄Όλη η ιστορία άρχισε όταν πήγα να να μου φτιάξει κότσο τα μαλλιά η Χρύσα στο Μαγικό καπέλο. Γεια σου, της είπα και με κάθισε στην καρέκλα, μ έλουσε, με περιποιήθηκε, μου φτιαξε τον κότσο, με κέρασε ένα τσίπουρο κι ένα φιλικό φιλί στο μάγουλο και βγήκα στο δρόμο. Απόβραδο, σούρουπο κι κόσμος τίγκα στα πεζοδρόμια, εγώ που πήγαινα με τον γαλάζιο κότσο ν ανεμίζει στους ώμους μου; Έφτασα στην Ακαδημίας, δε μ ένοιαζε που θα πήγαινα, περπατούσα ανάμεσα στο τεράστιο πλήθος, όταν ακούστηκε μια κραυγή και είδα έναν άντρα να ορμάει πάνω στη μισόγυμνη γυναίκα του, εξαγριωμένος να φωνάζει, " μη φεύγεις καριόλα, σ αγαπάω!"
Αυτή ήταν μισότρελη, αποκαμωμένη. "Δε σε θέλω πια, φύγε!" φώναζε κι έκλαιγε σπαραχτικά σαν τη Δώρα Σιτζάνη στο Αμάρτησα για το παιδί μου κι εγώ σαν ιππότης που είμαι έπιασα τον άντρα από τους ώμους, τον γύρισα και του είπα, φύγε ρε, δε σε θέλει, ενώ το πλήθος είχε κάνει κύκλο. Αυτός προσπάθησε να μου ρίξει μια μπουνιά, κοιταχτήκαμε άγρια σαν δυο παλιοί κατσερ και ορμήσαμε ο ένας πάνω στον άλλον. Όρμησαν κι άλλοι από το πλήθος η γυναίκα που ούρλιαζε βρήκε την ευκαιρία να την κάνει, οπότε εγώ κι ο άντρας της σταματήσαμε λαχανιασμένοι.
-Εντάξει φίλε, μου είπε. Έφυγε. Με λένε Στέλιο, συγνώμη αν σε χτύπησα αλλά την αγαπούσα. Έχεις αγαπήσει ποτέ φίλε;
Τον κοίταζα μέσα από τα μάτια ενός πενηντάρη.
-Ναι, απάντησα πολλές φορές φίλε.
Ωστόσο είχε καταφτάσει ο γνωστός μπάτσος των περιχώρων
-Τι γίνεται εδώ; όλοι μέσα. Εσύ γιατί φοράς ένα παπούτσι; μίλησε σε μένα απειλητικά.
Εγώ κοίταξα κάτω και είδα ανοίγοντας πελώρια τα μάτια μου πως όντως φορούσα ένα παπούτσι και το βαλα στα πόδια ενώ ο μπάτσος των περιχώρων μ έστρωσε στο κυνήγι, μέσα στο πλήθος που ζητωκραύγαζε. Μπήκα στη λεωφόρο για να του ξεφύγω, ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, που φρέναραν, οι οδηγοί τραβούσαν τα μαλλιά τους, ένας κόσμος άνω κάτω κι ο μπάτσος να με τραβάει απ τον κότσο, με είχε προλάβει ο πούστης τι να έκανα; Με κάποιον τρόπο του ριξα μια αγκωνιά στη μούρη, γέμισε αίματα, έπεσε στο κέντρο της Ακαδημίας να σφουγγίζεται κι εγώ τότε είδα τη μοναδική μου ελπίδα να ξεφύγω, μια γκόμενα που διάβαινε με μικρή ταχύτητα πάνω σε μια Χάρλει, οπότε πετάχτηκα πίσω στη σέλα της και φώναξα φύγε!
Αυτή γύρισε και με κοίταξε
-Είσαι τρελός, μου είπε. Που πάμε;
Πίσω στο Μαγικό καπέλο, η Χρύσα κούρευε έναν φαλακρό και του λεγε, Γλυκέ μου, είσαι σαν τον Τέλι!
-Ποιος είναι αυτός; ψέλλισε εμένα με λένε Φαλακρό βουνό και είμαι από το Σιατλ. Και μπέρδευε τα πόδια του σε τρία παπούτσια. Μια έβγαζε το ένα και φορούσε το άλλο και τα λοιπά.
-Συμβαίνει κάτι με τα πόδια σου; τον ρώτησε γλυκά
-Όχι, όχι, τίποτε, μια χαρά, κάντε τη δουλειά σας και προσπαθούσε να καταλάβει αν είχε τρία πόδια ή τρία παπούτσια
-Α, τι ωραία! είσαι κούκλος, ξαναείπε και τον διέταξε να σηκωθεί και μόλις αυτός το έκανε, πρόσεξε πως φορούσε διαφορετικά παπούτσια. Ένα μαύρο κι ένα καφέ
Εννοείται πως εγώ είχα ξεχάσει το μαύρο παπούτσι μου.
Σας δημοσιεύω ένα απόσπασμα από την τελευταία κωμωδία που γράφω, μήπως και σκάσει λίγο το χείλι μας, επειδή από δράματα έχουμε φλομώσει. Γελάστε παρακαλώ!
![όνος που κυλάει] μια και οι Μουσουλμάνοι έχουν κι αυτοί ραμαζάνι να λατρέψουν τον Αλλάχ τους, ας πούμε μερικά πράγματα περισσότερο για τους αδαείς χριστιανούς. Και θα ξεκινήσω με ένα δικό τους ρητό, νόμο, όπως θέλεις πάρτο. " Ου ποιήσεις σε αυτώ είδωλον, ουδέ παντός ομοίωμα, όσα εν τω ουρανώ και όσα εν τη γη.... ου προσκυνήσεις, ουδέ μη λατρεύσεις αυτοίς." Πιο απλά δεν μπορούσε να το πει ο νομοθέτης. Έτσι γράφεται και είναι από τα λίγα δίκαια πράγματα που γράφει αυτό το βιβλίο της παλαιάς διαθήκης των Εβραίων. Και κάθε νοήμων άνθρωπος το καταλαβαίνει. Έλα όμως που οι παπάδες, δεν το θέλουν έτσι; Έλα που πρέπει να πουλαν φετίχ στον κάθε ηλίθιο πιστό;. Πριν από κάμποσα χρόνια είχα τύχει δεκαπενταύγουστο στην Τήνο για εργασίες. Περνώντας έξω από την εκκλησία με μια παρέα φίλων, μόλις είδα τη λέξη ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟ στα πλευρά του ναού, γέλασα ειρωνικά και αναφώνησα: Παιδιά, το λογιστήριο του θεού. Έμεινα πραγματικά έκπληκτος από τα όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν εκεί. Ένας συφερτός κόσμου, ένα μπουλούκι ανόητων](costas12.jpg){kind=link}