ΤΟ ΓΡΑΨΙΜΟ

 

 ...

Πάντα κάποιος επιβιώνει, θυμόταν αιώνες τώρα, από την καταστροφή. Δεν υπάρχει η τέλεια καταστροφή, ομολογούσε στον εαυτό του, στους άλλους δεν έλεγε τίποτε. Μελετούσε τους ανθρώπους, έβγαζε το συμπέρασμα οριστικό πως όλοι μπορούσαν να γίνουν κακοί, όταν θα τους δίνονταν η ευκαιρία, ακόμα και ο ίδιος ο εαυτός του. Κανέναν δεν έβγαζε απ έξω, όλοι ήταν στον ίδιο βούρκο. Άλλοι της άγνοιας, άλλοι της γνώσης. Λίγοι πραγματικά γνώριζαν γιατί υπάρχουν. Το πλήθος γεννιόταν, μεγάλωνε και ξαφνικά μια μέρα γινόταν γεροντάκι χωρίς να το καταλάβει. Όσοι επιζούσαν γιατί ένας μέρος των ανθρώπων πεθαίνουν νέοι. Δεν προλαβαίνουν να δουν την ωραιότητα της ζωής.
Είναι ωραία η ζωή; αναρωτιόταν συχνά ο Γιάννης Παράμετρος.
Δεν ήξερε ν απαντήσει με σαφήνεια. Ότι είναι κακιά η ζωή, το υποστήριζε με θέρμη, το έβλεπε, το ζούσε: οι άνθρωποι είχαν βγάλει τις καρδιές άλλων συνανθρώπων των, για θυσία σε θεούς, οι άλλοι τους τηγάνιζαν με καυτερό λάδι, άλλοι τους τύφλωναν, τους σταύρωναν, τους παλούκωναν, τους έριχναν μια σταγόνα στο κρανίο μέχρι να τρελαθούν. Δε χρειαζόταν περισσότερες αποδείξεις για αυτό. Η καλότητα υπήρχε κι αυτή. Εκδηλωνόταν κυρίως με φιλανθρωπίες, με χορηγίες των πλουσίων και από μέρους της Δημοκρατίας, που προσπαθούσε να δη...
Έχασα μια σελίδα. Και νευρίασα. Τι να πεις; σήμερα έγραψα μόνο τρεις, μείον τη χαμένη, ίσον πενήντα δύο. Για να τελειώσει το βιβλίο πρέπει να γράψω άλλες τρακόσιες περίπου, τόσες υπολογίζω πως χρειάζομαι, τι νομίζετε; είναι εύκολο να γράψει κανείς τρακόσιες πενήντα σελίδες; απλώς να γράφει χωρίς να σκέφτεται, τι λέτε; και για ποιο λόγο; έχει σημασία ένα ακόμα μυθιστόρημα; εύκολα μπορώ ν απαντήσω όχι, δεν έχει. Γράφονται πλέον τόσα πολλά κι εγώ αν δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούργιο, αρνούμαι να κουραστώ, αρνούμαι να προσθέσω μια ακόμα απομίμηση σπουδαίων συγγραφέων, αν και σήμερα έχουμε χάσει πια τον όρο μεγάλος συγγραφέας είτε γιατί δεν υπάρχει αυτό το είδος είτε γιατί δε χρειάζεται. Τι λέτε; να γράψω ακόμα μερικές σελίδες και να το σκεφτώ καλύτερα;