ΠΡΙΝ

 

 

ΜΝΗΜΕΣ

«Γιατί πέρασαν τόσα και τόσα μπροστά από τα μάτια μας

που και τα μάτια μας δεν είδαν τίποτα παραπέρα..»

Γ. Σεφέρης [μυθιστόρημα]

Τον Αύγουστο με τα πανηγύρια

στις χαμηλές κωμοπόλεις της επαρχίας

γιατί γύριζαν τόσο μεθυσμένα

τα βραδινά παλικάρια

-ξαδέρφια και φίλοι αγκαλιασμένοι

και τραγουδούσαν λαϊκά τραγούδια

με φωνές ζεστές, ερωτευμένες;

Γιατί περνούσαν τόσο νωρίς τα Καλοκαίρια

Όταν εμείς περιμέναμε πολλά

Όταν εμείς δεν ξέραμε από φόβο;

Ήταν πικρές οι αγριοροδακινιές στα περιβόλια

Και

Στα μποστάνια οι πετροβολημένες χελώνες

δάγκωναν τα αγγούρια που διψούσαν για νερό

Ήταν και οι κληματαριές, γεμάτες σφήκες

που περίμεναν το αόριστο τέλος

το τέλος του Καλοκαιριού

Ήταν τα παιδιά που μεγάλωναν

πέρα από τις κληματαριές

πέρα από τη ζέστη

Μακριά από την περπατησιά του μερμηγκιού

Οι ίσιοι τους μεγάλωναν μες τα κοντά παντελόνια τους

με την αύριο, να μη χρειάζονται πια

το παιχνίδι της μακριά γαϊδάρας, τα σκλαβάκια

και το κυνηγητό στες αυλές

Τότε χάθηκαν μες τις καπνισμένες πέτρες του Αυγούστου

Οι μικρές σιαμιαμίδες τρέχοντας γρήγορα να καούν

Τόσα Καλοκαίρια

Τι είδαμε εμείς που φωνάζαμε για λευτεριά;

Το σιτάρι μας το είχαμε αμπαριάσει με σιγουριά

Και

Τότε, τίποτε δεν θα έρχονταν να διώξει

τις σφήκες από τα μαλλιά των κοριτσιών

που λούζονταν στα πηγάδια του έρωτα

Τον Αύγουστο περπατούσαν οι μνήμες στις πέτρες

Αυτές τις πέτρες που έχτιζαν τα πεζούλια οι πατεράδες

να φυλάξουν τα πουρνάρια και τα σχίνα

Τα σχίνα με τα κόκκινα αγουροξυπνημένα ματάκια

που σέρνονταν χαμηλά στις σκόνες

Αυτές τις πέτρες, μαύρες κι ακανόνιστες

σε χώρους ποτισμένους με ψυχές

κοντά στη ησυχία του νεκροταφείου

εκεί που έκλαιγαν κάτι μαύρες γριές

εκεί που περνάγαμε κι εμείς μια αναπνοή

από λεμονανθούς και μια στυφή έγνοια

από σπασμένο ρόδι

Αυτές τις πέτρες τι να τις κάναμε τώρα;

[Απόσπασμα από το ομότιτλο ποίημα μου]

ΜΟΝΌΛΟΓΟΣ; [ΠΕΡΙ ΩΜΟΡΦΙΆΣ]

 

 

Μου άρεσε ο Κούρκουλος στο πάνω από τη γέφυρα. Ίσως ζήλεψα, περίεργα τον Μάρλον Μπράντο στα νιάτα του, στο λιμάνι της αγωνίας, ο Φυσσούν ρε Ιωάννα, αδύνατος, κοίταξε, ο Μπράντ είναι όντως ωραίος με την έννοια του μοιραίου αντρός, αυτός ο Άλκης Γιαννακάς;;;; Το ρεμάλι της Φωκίωνος; μα αυτός δεν ήταν έξυπνος... οι ωραίοι χωρίς εξυπνάδα λένε κάτι;

• Εν τάξει, περί της δικής μας σκεπτικότητας, ουδείς λόγος. Αντικειμενικά ούτε ο Ερμής του Πραξιτ'ελη, μηδέ η Αφροδίτη της Μήλου είναι πρότυπα ομορφιάς. Ας πούμε, εσύ είσαι ωραία, έχω δει μερικές φωτογραφίες σου με το χαμόγελο σου, αντικειμενικά, το ωραίο είναι κάτι μυστήριο, ας πούμε αυτή Μέριλιν, ίσως από τις γυναίκες η Ζωή Λάσκαρη ήταν. Τώρα, ο Σωκράτης ήταν 'ωμορφος;

  
  

  Εντάξει, άλλο όμως η ωμορφιά. Ο Σωκράτης κατα έναν περίεργο τρόπο; πράξη; δε μου αρέσει. Λέω τώρα, μπορούμε να το κουβεντιάσουμε, ωραίος ήταν ο Αλκιβιάδης! αυτός μάλιστα! μπορούσα να τον είχα εραστή! όρε πλάκα! εγώ δεν είχα εραστή ποτέ κανέναν άντρα! [ Η Βασιλειάδου; τι να πω; ούτε κρύο και τα λοιπά- να δεις που εμείς οι δυο μπορούμε να κουβεντιάζουμε τελικά.]

  
  

  Δεν το γνωρίζω αυτό..για πες; τι ερωτεύτηκε δηλαδή; τη νεανικότητα του, όχι πως ήθελε να κάνει έρωτα μαζι του![ εγώ για να σου πω μια αλήθεια δεν μπορώ να φανταστώ δυο άντρες να κάνουν έρωτα!]

  
  

  Τι να σου πω; πάντως οι νεότεροι άνθρωποι δεν έχουν και την καλύτερη ιδέα για το σώμα τους... όχι για τον εαυτό τους.. Φρουιδικά συμπλέγματα.

  
  

  Ε, ναι, βέβαια. Το ώμορφο δε σημαίνει και ευτυχισμένο, όπως ήταν πριν από τον Φρόιντ.

  
  

  Πιθανώς και από τον Ουγκώ, τον οποίο θεωρώ μέγιστο του Δοστογιέφκι

  
  

  Δεν σε πρόλαβα για την κατάρα της ωμορφιάς. Να σου πω όμως κάτι που σκέφτομαι τώρα ακριβώς; είναι ωραίο να υπάρχεις όμορφος! δεν ξέρω αν μπορώ να σου το μεταδώσω. [Η ομορφιά δεν είναι κατάρα, ειναι κάτι που υπάρχει, σύμφωνα με τον όσκαρ Ουάλντ.]

  
  

  Τώρα τι είναι όμορφο.. το παιδί της κουκουβάγιας η το παιδί της Αλέξαινας τι να σου πω....

 

τραγουδι μέρας

 

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Ν αλλάξω στο δάσος το πράσινο χρώμα

Χαμένο φιλί από κόκκινο στόμα

να ζητώ από χρόνια ποτέ δε θα πάψω.

 

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

βαρέθηκα αιώνια να με καίει σαν φλόγα

αυτό το κορμί σα μια μαύρη πιρόγα

να σκίζει το φως, να φεύγει το γιόμα.

 

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

Άσπρο λουλούδι ζητώ να μυρίσω

που το καψε ο ήλιος, το έκανε μαύρο

το κίτρινο πίσω δε θέλω, μα θα βρω

καιρό και συμπόνια να βρω, να γυρίσω!

 

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Για κάτι που έφυγε, να μη με λυπήσει

το ήξερα, ωραία μ είχε αγαπήσει

όπως στο όνειρο όπου θα λάμψω.

 

Βάψτε το δάσος με άλικο χρώμα!

Κίτρινο κρίνο, λευκό επιμύθιο

Μη μείνει στο δάσος κανένα χρώμα

Εγώ που σ αγάπησα δεν ξέρω ακόμα

Στον ήλιο αν έφτασε, του κόσμου το λίθιο.

ΑΚΟΥ ΦΊΛΕ 2

 

 

• ΑΚΟΥ ΦΙΛΕ

  Άκου φίλε

  Αν είναι που σου γράφω απόψε, είναι που με καίει

  το ίδιο πρόβλημα με σένα

  είναι που καίγονται τα δάχτυλα μου απο το δικό σου τσιγάρο

  είναι που ακούω τη φωνή σου να λιγοστεύει

  στα στέκια των ανώνυμων αλκολικών

  και στις πλατείες τα γερόντια εβδομήντα εφτά χρονών

  ζητάνε τράκα ψεύτικες ελπίδες

  Άκου φίλε

  δεν θέλω να τους την δώσω

  κάτω απο τα μαζεμένα μάγουλα τους

  μιλάνε για τρία λεπτά καφέ

  και για τα στέκια των αστέγων

  Περπάτησες ποτέ την νύχτα μόνος στην πλατεία Βάθης

  εκεί που κυλάει το κάτουρο βροχή

  και οι ανάσες των μελλοθανάτων δεν ακούγονται παραπέρα απο την ανάσα μας;

  Άκου φίλε

  την νύχτα οι άνθρωποι των πόλεων δεν κοιμούνται

  σέρνουν τα λευκά βλέμματα τους μετέωρα στη δραχμή

  ανοιγοκλείνουν τα βλέφαρα, ψάχνουν τον χαμένο εαυτό τους

  κι οι νταβαντζήδες αστράφτουν τα μαχαίρια

  και κανείς φίλε δεν ξέρει πως πέθαναν την αυγή

  Άκου φίλε-γιατί σου τα λέω τώρα όλα αυτά;

  Είναι που έχω τα ίδια προβλήματα με σένα

  και κανένας πούστης δε θα μας κάνει τη χάρη να μας τα σβήσει.

  Δε νοιάζονται τα όρνια για τα κόκκαλα που απομένουν

  Γι αυτό σου τα λέω φίλε, μήπως και κάποτε συναντηθούμε

  μήπως και διασταυρώσουμε τα ξίφη μας με αυτούς που μας λιγόστεψαν το φως

  μήπως και κάποτε αντρειέψουμε και τους φωνάξουμε να πάνε στο διάολο

  γι αυτό σου τα λέω φίλε μήπως και ανταμώσουμε ποτέ την νύχτα στην πλατεία Βάθης που

  φοβάσαι να περπατήσεις, φοβάσαι να πιστέψεις πως έγιναν όλα έτσι που δεν ήθελες

  Ένα ποίημα που το έχω ξαναδημοσιεύσει αλλά μου αρέσει και έτσι το ανέβασα πάλι. Ελπίζω να μη σας κουράζει μια τέτοια επανάληψη!

  8 σχόλια

• 
  
Rosa Petropoulou
Πω πω!!!! Συγκλονιστικό!
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Πόπη Παντελάκη
μήπως και διασταυρώσουμε τα ξίφη μας με αυτούς που μας λιγόστεψαν το φως
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
κωστας φλινδρης
Μπράβο Κωστα
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Stavriana Dimopoulos
Ανθρωπινο!!!!
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Dimitris Orphanos
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Giouli Vrana
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Giota Xenou
Πολύ ωραίο φίλε μου ,,,,,,,
• 
  
• • Απάντηση
  • 6 χρ.
• 
  
Rena Mantalopoulou-dotsou

 

ΕΣΎ ΔΕ ΜΟΙΆΖΕΙΣ ΜΕ ΤΙΣ ΆΛΛΕΣ

 

Εσύ δε μοιάζεις με τις άλλες. Το παραμύθι των αντρών, όταν γνωρίζουν μια γυναίκα. Υπάρχουν διαφόρων ειδών γυναίκες. Οι λίγες ντύνονται επί πιστώσει και όταν γδύνονται πληρώνονται μετρητοίς. Κάποιος το είπε αυτό, δε θυμάμαι. Οι πολλές, μοιάζουν μεταξύ τους: πως να τυλίξουν το κορόιδο, να βρούνε τον λεφτά που θα τ ακουμπάει όλα στην ποδιά τους. Παραμυθόσκονη. Καλησπέρα κορόιδα.

Απιστία; Φιλάρες την πατήσαμε. Σε κάποιους κοστίζει ακριβά. Σε άλλους τίποτα. Μερικές φορές βαριέμαι αφόρητα. Ούτε να μ αγαπάς θέλω και παρ΄ότι ξέρω πως σ αγαπώ σκέφτομαι να την κάνω απόψε την απιστία. Αλλά άμα το σκέφτεσαι δε γίνεται.[ Αυτά τα πράγματα συμβαίνουν ξαφνικά, αυθόρμητα. Το προσχεδιασμένο είναι διπλή απιστία. Κι αν είσαι ύπανδρος λέγεται μοιχεία.]

Η βλακεία είναι ανίατη. Μυαλό δεν πουλάνε ούτε στα θρανία, ούτε στη λαϊκή. Ή το έχεις ή σου λείπει και αυτό κανείς δε μπορεί να το αλλάξει. Το φάρμακο κατά της βλακείας δεν έχει ακόμη βρεθεί.

Μη σηκώνεσαι στις μύτες των ποδιών για να ψηλώσεις.

Τελικά, όλα ησυχάζουν. Σα να μην υπάρχει και πολύ κουράγιο. Κάτι κουρασμένα παλικάρια οι φίλοι μου. Κάτι κλεισμένες καρδιές οι γυναίκες μας. Κατάθλιψη, ψεύτικοι διέξοδοι με πρώτη την ποίηση. Αυτές είναι οι επιλογές μας τούτο τον καιρό. Μπύρα ή κρασί; καλό βράδυ. Να δεις που άμα μας πετάξουν το κόκαλο θα πάμε να τους το φέρουμε.

Η κριτική είναι ελεύθερη σε μια δημοκρατική χώρα. Η καλή και η κακή. Όλοι μπορούμε να κρίνουμε, μπορούμε να πούμε ευθέως δε μου αρέσει αυτό το έργο ζωγραφικής, αυτό το θεατρικό είναι καλό, εκείνο το βιβλίο είναι κάκιστο. Αυτό το δημόσιο πρόσωπο[ επώνυμο] δεν έπραξε καλά. Στην Αμερική χώρα ελευθερίας! μπορείς και να δυσφημίσεις: Η κόκα κόλα είναι σκατά. Γι αυτό πίνω Πέπσυ.

Άμα λιγοστέψεις τις επιθυμίες σου μόνο τότε μπορείς να συλλάβεις την ουσία, λένε οι σοφοί. Αλλά αναρωτιέμαι εγώ, η επιθυμία δε συμβαδίζει με την ανάγκη; Επιθυμώ να τρώγω ή είναι ανάγκη; Είναι ανάγκη να κάνω έρωτα,[αναπαραγωγή του είδους] ή επιθυμία; [ Απόλαυση, ηδονή κλπ.] Δυο είναι τα μεγαλύτερα ένστικτα του ανθρώπου: Η τροφή και η σεξουαλική πείνα.

Μερικοί έχουν μείνει ακόμα στον καιρό της μαγκιάς. Οι άντρες αλλά και λίγες γούμαν, πιστεύουν πως περνάει ακόμα αυτός ο τύπος, που προσπαθεί να επιβάλλει τη γνώμη του απευθύνοντας προσβολές, προσωπικές, αντί να μιλούν επί των θεμάτων που μας απασχολούν. Πιστεύω πως αυτό είναι μειονεκτικό και κομπλεξικό συναίσθημα. Κανείς δε δικαιώνεται μόνο από τα λεγόμενα του.

μπήκε η αρκούδα μες την καλύβα μας και πρέπει να τη βγάλουμε έξω. Δεν μπορούμε να κοιμηθούμε μαζί της.[ Έχετε κοιμηθεί με αρκούδα;]

Ας υπάρχει η γιορτή των ερωτευμένων. Δεν ενοχλεί κανέναν. Οι ερωτευμένοι μοιάζουν με μικρά παιδιά, χρειάζονται λουλούδια και παιχνίδια. Είναι όλα δικά τους, όπως και οι νύχτες που αγαπήθηκαν με πάθος, όπως και τα ωραία λόγια τα μεγάλα: Θα σ αγαπώ για πάντα!

Ωραία. Δεν είμαστε έξυπνος λαός. Έξυπνος είναι εκείνος που δεν κοιμάται. Που είναι εκτός ύπνου. Εκ-ύπνος. Εμείς όμως όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα είμαστε υπναλέοι, είμαστε κοιμισμένοι. Τόσα χρόνια κάναμε τους έκ-υπνους αλλά δυστυχώς, δεν είμαστε γεράκια, σαΐνια, αετοί όπως θέλουμε να παρουσιαζόμαστε αλλά μπούφοι, ζώα, βόδια που κοιμούνται όρθια και πληρώνουν ξενοδοχείο.

[Σημειώσεις στις άκρες τετραδίων εξάσκησης επαγγέλματος]

 

Η ΨΥΧΟΛΟΓΊΑ ΤΗΣ ΜΆΖΑΣ

 

 

ΜΕΤΑΞΥ ΕΣΟΥ ΚΑΙ ΕΜΟΥ

-Κατάλαβες ψυχάκια;

-Εμένα μιλάς;

-Βλέπεις κανέναν άλλον εδώ;[κοιταζω γύρω, κοιτάζει κι αυτός]

-Βλέπεις τίποτα άλλο; Γιατί εσύ όλο κατι περίεργο θα δεις..

-Βλέπω την ψυχολογία της μάζας πεσμένη.

-Εγώ την πούτσα σου βλέπω πεσμένη, ο άλλος.

-Τι άλλο θα βλεπες εσύ! Τι σχέση έχει η φούτσα με την ψυχολογία της μάζας, [με ψάχνει ερευνητικά]

-Άκου μπακαλόμαγκα: Εγω, τα ξέρω όλα και μην μου κάνεις κήρυγμά. Η ψυχολογία της μάζας έχει να κάνει με την ελπίδα, με το όνειρο. Αυτη την ώρα ο Έλληνας δεν μπορεί να ονειρευτεί..

-Γιατί;[τον κόβω] Μήπως και πριν που ονειρευόταν του βγαιναν τα όνειρα;

-Δεν έχει σημασία αυτό μαλάκα. Σημασία έχει πως ο κάθε μικροαστός φτιάχνεται με την ελπίδα πως κάποτε θα κάνει το πέρασμα στην ανωτέρα τάξη. Ο Κάθε μικρέμπορας, ψιλικατζής ονειρεύεται να φτιάξει σουπερ μάρκετ..

-Και ο κάθε ταρίφαρμαν ελπίζει να φτιάξει στόλο! τον ξανακόβω.

-Ταρίφαρμαν; ψιλομπερδεύεται, ξύνει την κεφάλα του.Πετάει έξω τα χείλια του. Τέλος πάντων εσυ μια ζωή πετάγεσαι σαν πούτσα..

-Α, για να σου πώ! σηκώνω το χέρι μου και του καταφέρνω μια καραγκιοζίδικη φάπα. Δεν ουρλιάζει.

-Ενταξει ρε! κατάλαβα, εννοείς τους ταξιτζήδες. Για βλάκα με περνάς; Εχουν κι απεργία μέρες τώρα...Ε, ναι ο καπιταλισμός επιτρέπει στην μάζα το όνειρο, της δίνει κίνητρο πως θα καταφέρει το όνειρο. Κι επειδη μερικοί το καταφέρνουν...

-Ενας στο εκατομμύριο; στρίβω το μούτρο μου.

-Μπορεί και λιγώτερο.

-Δε βλέπουν πως οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί;

-Δεν βλέπουν τέτοια αυτοί.Επανέρχομαι στην ψυχολογία της μάζας. Να τώρα οι ιδιοκτήτες ταρίφαρμαν που λες εσύ, ξεκινούν απ όλα τα μέρη να έρθουν στην Αθήνα. Κα κάνουν την ήδη κολασμένη ζωή μας χειρότερη. Εσύ θα συμφωνήσεις γι αυτό το κομβόι;

-Εγω δεν είμαι ταρίφας.

-Αν ήσουν ρε πούστη μου![νευριάζει, του ξαναχώνω σφαλιάρα, κάθεται στ΄αυγά του]

-Οχι, δεν θα πήγαινα ρε. Γιατι εγω δεν είμαι μάζα..

-Και τι είσαι συ; μου λέει και τρέχει παραπέρα κοιτάζοντας με λυκίσιο μάτι.

-Εγω είμαι η μονάδα. Ξεχωρίζω. Δεν γίνομαι μπάζο.

-Και νομίζεις ότι αυτα που λες και γράφεις πως ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο, την μάζα;

-Ε, ναι..ανοίγω τα μάτια μου και του απαντάω φυσικά.

-Ε, πάρτες! κι μου ορμάει ο τρισάθλιος και με κάνει μαύρον στις μπουνιές.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

βιογραφικό

 

 

Ο ΚΏΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ είναι ζωγράφος και συγγραφέας. Είναι αυτοδίδακτος. Οι σπουδές του είναι προσωπικές, μελέτησε και μελετά Ιστορία Τέχνης όπως και παγκόσμια σπουδή λογοτεχνίας, ποίησης, θεάτρου.

ΒΙΟΓΡΑΦΊΑ

 Γεννήθηκε το 1954 στην Θεσπρωτία, όπου και φοίτησε στα τοπικά Λύκεια αλλά δεν ολοκλήρωσε τις Λυκειακές σπουδές αφού αποβλήθηκε απ όλα τα σχολεία της χώρας, επειδή γρονθοκόπησε χουντικό καθηγητή. Έκτοτε αφού έκανε κατά καιρούς διάφορα επαγγέλματα, σερβιτόρος, οικοδόμος, επιγραφέας, βιβλιοπώλης, ασχολήθηκε ουσιαστικά με τη ζωγραφική και το γράψιμο. Από το 1970 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Είναι αυτοδίδακτος κι αυτό το θεωρεί μεγάλο προσόν επειδή τώρα που διδάσκει ζωγραφική γνωρίζει καλύτερα τι σημαίνει να μην έχεις δάσκαλο. Έχει κάνει αρκετές ατομικές εκθέσεις, και έχει λάβει μέρος σε ομαδικές, αν αυτό λέει κάτι, και αρκετά έργα του κοσμούν τα σπίτια και τους δρόμους ανά την Ελλάδα. Ζωγράφισε επίσης πολλές τοιχογραφίες στους δρόμους της Αθήνας. Κατά καιρούς εξέδωσε δυο περιοδικά.Τον ΔΡΟΜΟ και τελευταία το ΔΙΑΣΧΙΖΩ με περιεχόμενο που αφορούσε τις τέχνες και τα γράμματα. Έχει ασχοληθεί σχεδόν με όλα τα είδη του λόγου, σενάριο, μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, θέατρο, δοκίμιο. Κατά καιρούς εργάστηκε σε εφημερίδες στο σκίτσο και την γελοιογραφία. Διατηρεί εργαστήρι ζωγραφικής στην οδό Μαυρομιχάλη 102 στα Εξάρχεια. Έχoυν εκδοθεί τέσσερα έργα του: Ικέτες της Αλήθειας (Μυθιστόρημα, 1981) Όλα μοιάζουν καλά (Θεατρικό, 1982) Νέον Έργον: Η Ιστορία ενός Τρομοκράτη (Μυθιστόρημα, 1989) Δεκάτη Τρίτη ώρα. Μυθιστόρημα 2013 για το οποίο ο Γιώργος Σταματόπουλος, στην εφημερίδα των ΣΥΝΤΑΚΤΏΝ, σημειώνει στην κριτική του μεταξύ άλλων:

"Γνωρίζω τον Κώστα Πλιάτσικα, περίπου 35 χρόνια, τώρα. Ανήσυχος πάντα, ατίθασος και επιθετικά παρεμβατικός από τότε που εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό «ΔΡΟΜΟΣ».
Εριστικός τις περισσότερες φορές, έβαλλε κατά πάντων, με μια ενθουσιώδη αυθάδεια. Θα έλεγα.
Έχω διαβάσει τα προηγούμενα βιβλία του και έχω δει την εξέλιξη στο ζωγραφικό του έργο. Αντιλαμβάνομαι, ότι παρά τις εμμονές του, έχει κατακτήσει και εικαστική και λογοτεχνική ωριμότητα.
Εν κατακλείδι: η απροσδόκητη πλοκή της αφήγησης, ο ρεαλισμός και το αναπάντεχο, η σκληρότητα και η τρυφερότητα, καθιστούν ελκυστική την αφήγηση και συνθέτουν ένα διαφορετικό λογοτεχνικό αφήγημα, μια μικρή λογοτεχνική εξέγερση. Επίσης δε θεωρώ τυχαίο ότι ένας από τους ήρωες είναι αλλοδαπός και οι υπόλοιποι κατάγονται από την επαρχία, που, όμως, δρουν σε αστικό περιβάλλον. Είναι ένα μικρό κλειδί- νομίζω- για την ανάγνωση
Η χοάνη της λογοτεχνίας εντός της οποίας αλέθεται η αγωνία του συγγραφέα και της κοινωνίας: ο πολύπλαγκτος, πολύπαθος αλλά όρθιος άνθρωπος."

Εξέδιδε και διεύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό Δρόμος, όπως και αργότερα το ΔΙΑΣΧΙΖΩ που συνεχίζει την πορεία του ηλεκτρονικά. Άρθρα του, διηγήματα και γελοιογραφίες έχουν φιλοξενηθεί, κατά καιρούς, σε εφημερίδες και περιοδικά.

ΈΡΓΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ που έχουν εκδοθεί

ΙΚΈΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΉΘΕΙΑΣ Αφήγημα γύρω από την στρατιωτική θητεία.
ΝΕΟΝ ΈΡΓΟΝ Η ΙΣΤΟΡΊΑ ΕΝΌΣ ΤΡΟΜΟΚΡΆΤΗ Μυθιστόρημα
ΌΛΑ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΚΑΛΆ Θεατρικό
ΔΈΚΑΤΗ ΤΡΊΤΗ ΏΡΑ Μυθιστόρημα

Έχουν δημοσιευτεί στο διαδίκτυο:
ΕΡΩΤΙΚΆ ΔΙΗΓΉΜΑΤΑ [100 ]
ΔΙΗΓΉΜΑΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΆ [ 60 ]
ΟΙ ΑΠΟΤΥΧΗΜΈΝΟΙ Μυθιστόρημα
ΟΙ ΒΡΟΧΈΣ ΤΟΥ ΠΕΡΣΙΝΟΎ ΧΕΙΜΏΝΑ Θεατρικό
ΤΟ ΧΤΎΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΎΔΑΣ Θεατρικό
Ο ΘΕΌΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΏΝ Μυθιστόρημα
Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ Μυθιστόρημα
Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ Βιογραφικό μυθιστόρημα
Ο ΓΡΎΛΛΟΣ ΓΙΆΝΝΗΣ Φιλοσοφικό παραμύθι
ΔΟΚΊΜΙΑ- ΚΡΙΤΙΚΈΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΕΙς-ΣΥΝΕΝΤΕΎΞΕΙΣ
ΠΟΊΗΣΗ


 

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

 

ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΤΕΎΧΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΣΧΊΖΩ

 

Ανακάλυψα αυτή τη δημοσίευση, πριν λίγο..ας πούμε πως έχει κάποιο ενδιαφέρον.

Έντυπη Έκδοση

Ελευθεροτυπία, Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Το χειροποίητο περιοδικό

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΡΟΥΤΣΩΝΗ ΦΩΤ.: ΜΑΡΙΟΣ ΒΑΛΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Το περιοδικό «ΔΙΑΣΧΙΖΩ» συνιστά ξεχωριστή περίπτωση. Είναι φτιαγμένο στο χέρι, με τον γραφικό χαρακτήρα του εκάστοτε υπογράφοντα να καθορίζει την αισθητική του, με την μπλε πλαστική ταινία να επισφραγίζει το χειροποίητο δέσιμο, ενώ ελάχιστα μόνον άρθρα του είναι γραμμένα στην τυπογραφική μηχανή.

Η γραφή, η εικονογράφηση (ακόμη και των διαφημίσεων!), η σελιδοποίηση, το μοντάζ, η βιβλιοδεσία, γίνονται στο χέρι! Μόνον η ανατύπωση σχετίζεται με νεότερες τεχνολογίες. «Ενα περιοδικό χειροποίητο εμπεριέχει την έννοια του δημιουργού του», λέει ο εκδότης και βασικός αρθρογράφος του «ΔΙΑΣΧΙΖΩ», συγγραφέας και ζωγράφος Κώστας Πλιάτσικας. «Δίνει το βήμα σε ανθρώπους που θέλουν να βγάλουν τη φωνή τους προς τα έξω και να πουν όχι μόνον αυτό που θίγει, αλλά και αυτό που σχεδόν απαγορεύεται», προσθέτει.

Το «ΔΙΑΣΧΙΖΩ» ξεκίνησε προ διετίας στην Ηγουμενίτσα και γρήγορα απέκτησε φανατικό κοινό 500 περίπου συνδρομητών. Η θεματολογία του καλύπτει το θέατρο, την πολιτική, τη λογοτεχνία, τη φιλοσοφία, τις τέχνες. Το πνεύμα του, έντονα σατιρικό. «Το υλικό τυπώνεται αυτούσιο, ακατέργαστο, γκροτέσκο», επισημαίνει ο Κ. Πλιάτσικας, καθώς «μόνο σατιρίζοντας κανείς θα πει τα πράγματα με τ' όνομά τους».

Οσο για την ανταπόκριση από το κοινό; «Οι άνθρωποι αγαπάμε ό,τι γίνεται με μεράκι, και με το «ΔΙΑΣΧΙΖΩ» αυτή η αγάπη εκδηλώθηκε με τρόπο υπερβολικό τα περισσότερα τεύχη θεωρούνται ήδη συλλεκτικά», καταλήγει ο Κ. Πλιάτσικας που ετοιμάζει αφιέρωμα στον Ασιμο στο επόμενο τεύχος του περιοδικού.

 

ΕΊΣΑΙ ΒΛΊΤΟ!

 

Το μεσημέρι καθάριζα βλίτα. Ήταν ωραία, δροσερά βλίτα που έκοψα από τον κήπο. Τα έβαλα σε μια λεκάνη, κάθισα στο τραπέζι της αυλής και δίπλα τοποθέτησα μια άλλη λεκάνη για να ρίχνω τα καθαρισμένα. Ωραία, σκέφτηκα και στρώθηκα στη δουλειά. Πολλοί νομίζουν πως είναι εύκολο να καθαρίζεις βλίτα, για μένα όμως, θέλουν μια προσοχή, όχι άιντε ότι να ναι. Έπαιρνα ένα –ένα, το εξέταζα, έκοβα πρώτα το κοτσάνι με τα χέρια εκεί που έκανε κράκ για να φύγει το σκληρό, κοίταζα τα βλαστάρια που βγαίνουν κάτω από τους μίσχους, τα έκοβα, τα παρατηρούσα μήπως είχαν τρυπημένα ή ξερά φύλλα, και με τα δυο μου χέρια αφαιρούσα τις άκρες τους και τα ριχνα στην καθαρή λεκάνη. Όταν τέλειωνα με τα βλαστάρια, έφτανα στην κορυφή του φυτού, το έφερνα μπροστά στην όψη μου, πέταγα τυχόν αγριάδες που μπλέκονταν ανάμεσα στις διακλαδώσεις- σπάνια εκεί περπατούσε κανένα μυρμήγκι ή άλλο ζωίφιο, το οποίο δυστυχώς έπρεπε να σκοτώσω- και αφαιρούσα όλα τα μεγάλα φύλλα. Στο τέλος αυτής της δουλειάς, αφαιρούσα κι όλες τις μύτες από τις κορφάδες του φυτού έτσι που ν απομένει λιγνό, σχεδόν διάφανο σαν τσάκνο, δε θα τρωγα πρασινάδα, τα κορμάκια και λίγο πράσινο έπρεπε ν απομένει. Όπως καταλαβαίνετε για να φτιάξω μια μικρή κατσαρόλα έπρεπε να καθαρίσω με αυτόν τον σχολαστικό τρόπο, περίπου εκατό βλίτα, δεν τα μέτρησα κιόλας.[Την άλλη φορά θα το κάνω!]

Έτσι μου πήρε κάμποσο χρόνο, που κι αυτόν δεν τον μέτρησα αφου ήμουν αφοσιωμένος σ αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί, διαφορετικά θα μπορούσα να πάρω μια μερίδα από το διπλανό εστιατόριο αλλά περνώντας από κει την τελευταία φορά, παρατήρησα τη γυναίκα που τα καθάριζε και είδα με τρόμο να τα πετάει όλα μέσα στη λεκάνη της κουζίνας, να τα πλένει μια σβούρα, να κόβει ελάχιστα τα κοτσάνια, όπως-όπως κι ύστερα να τα ρίχνει στο μεγαλο καζάνι κι αποφάσισα από τότε να μην ξαναπάρω βλίτα από εκεί.

Βέβαια σε όλη τη διάρκεια αυτής της δουλειάς, είχα το χρόνο να σκεφτώ διάφορα πράγματα, όπως τι είναι το βλίτο, δε θυμόμουν και πολλά πράγματα από τη Φυσιολογία που κάναμε στο Δημοτικό γιατί στο Γυμνάσιο και μετά, ούτε λόγος για βλίτα. Θυμήθηκα-θαυμάστε μυαλό!- πως είναι ποώδες, εδώδιμο φυτό που η επιστημονική ονομασία του είναι, Amaranhus blitum. Όπως, πως όσοι το τρώνε, φυραίνει το μυαλό τους. Άρα ανοηταίνει. Γέλασα, μ αυτή την αφέλεια και με την άλλη που όποιον αποκαλούμε βλίτο-συνήθως με νεύρα- τον θεωρούμε ανόητο, βλάκα, εξ αιτίας της παραπάνω ιδιότητας που αποκτά όποιος τρώει βλίτα. Φαντάσου, απολογήθηκα στον εαυτό μου, ενώ τέλειωνα με τον καθαρισμό των βλίτων, με τι μας έχουν θρέψει τόσα χρόνια για να μας κάνουν ακριβώς βλάκες.

Καλή όρεξη.