ΠΑΛΙΌ, ΚΑΛΌς ΕΛΛΗΝΙΚΌΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟΣ.

 

 

ΚΑΡΙΈΡΑ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΆΦΟ.

Περίπου το 1980 είχε εκδοθεί το πρώτο μου βιβλίο κι έκανε κάποια μικρή αίσθηση στο χώρο. Διατηρούσα τότε ένα βιβλιοπωλείο με τον μεγάλο μου αδερφό, κάπου στην οδό Αρματολών και Κλεφτών, πίσω από το γήπεδο του παναθηναϊκού. Από εκεί πέρασε μια μέρα σαν πελάτης ο Νίκος Παπαμαλής ο σκηνοθέτης και μεταξύ άλλων αγόρασε και το δικό μου βιβλίο. Ήταν ένας χαμογελαστός άνθρωπος κοντά στα πενήντα και τίποτε δεν μου έδειξε πως αυτή η γνωριμία θα ήταν αυτό που λέμε γνωριμία ζωής. Γιατί, αμέσως την επόμενη με επισκέφτηκε και μου πρότεινε να γράψω ένα σενάριο! Μάλιστα είχε και τον τίτλο: Φυλακές ανηλίκων. Του είπα πως ήταν πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση αλλά δεν είχα επιχειρήσει μέχρι τότε κάτι τέτοιο και πως μου διέφευγαν οι τεχνικές αυτής της γραφής. Ο Νίκος είπε πως αυτό δεν ήταν πρόβλημα και πως από μένα ήθελε να γράψω μια ιστορία γύρω από αυτό το θέμα σα να γράφω την περίληψη ενός μυθιστορήματος, τις σκηνές και τους διαλόγους των ηρώων και με έπεισε να το επιχειρήσω. Εξ άλλου ήταν στη μέση η αμοιβή γιατί, το βιβλιοπωλείο δεν πήγαινε καλά-πράγματι τον Φεβρουάριο του 1982 το κλείσαμε και μας απόμειναν μόνο τα χρέη κι ευτυχώς ένα ψιλικατζίδικο που αγόρασε ο μεγάλος μου αδερφός για να μπορέσει να ζήσει την οικογένεια του. Εγώ μετακόμισα με ότι είχα σ ένα εργαστήρι ζωγραφικής στου Γκύζη. Άρχισε φτώχεια και μπατιριλίκι. Ατσίγαροι γυρνούσαμε με τον Στέλιο Κατσίκα, που είχε σπουδάσει σημειολογία στην Ιταλία αλλά ήθελε να κάνει καριέρα ηθοποιού ή σκηνοθέτη. Ο Στέλιος ήταν ομοφυλόφιλος αλλά στην αρχή τουλάχιστον ήταν αξιοπρεπής γιατί αργότερα άρχισε να ντύνεται σα γυναίκα και να κατεβαίνει στην Συγγρού. Προς το παρόν κρατούσε μια θετική στάση κι εγώ του έλεγα πως δε μας ενδιαφέρουν τα ερωτικά του καθενός μας.

Ένα τέτοιο απόγευμα που δεν είχαμε μία, καθόμασταν στο εργαστήρι και κλαίγαμε τη μοίρα μας, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο Νίκος Παπαμαλής και ούτε λίγο, ούτε πολύ με καλούσε να πάω στα γραφεία της Γκρέκα- φίλμ για να υπογράψω συμβόλαιο για το σενάριο. Έφυγα δρομέως για την Εμμανουήλ Μπενάκη και Ακαδημίας όπου στην είσοδο με περίμενε ο Παπαμαλής χαμογελαστός και ανεβήκαμε. Θυμάμαι πως είχα ένα περίεργο θάρρος και μια αξιόλογη αυτοπεποίθηση κι όταν διασχίζαμε ένα μεγάλο διάδρομο σχετικά πλατύ, παρατηρούσα τις πανέμορφες γυναίκες που καθόταν πίσω από ένα γραφείο, σχεδόν χωρίς να κάνουν τίποτε!

-Τι είναι αυτές; ψιθύρισα στο αυτί του Νίκου. Που κυκλοφορούν αυτά τα κορίτσια;

-Δεν κυκλοφορούν, μου απάντησε. Τις κυκλοφορούμε εμείς με τον Λεφάκη. Διάλεξε μια και θα πάμε στα μπουζούκια.

Ο Μιχάλης Λεφάκης ήταν ο επιχειρηματίας πίσω από τη ΓΚΡΕΚΑ Φίλμ που μας περίμενε στο γραφείο του. Συμφώνησε να δοκιμάσουμε το πείραμα κι έμοιαζε πως ήταν φίλος με τον Παπαμαλή και του δειχνε εμπιστοσύνη. Εγώ επέμενα πως στο συμβόλαιο όπου όρισαν την αμοιβή μου 150.000 δραχμές, έπρεπε να λάβω μια προκαταβολή και θυμάμαι πως ο Λεφάκης άνοιξε πελώρια τα μάτια του! μα θα δώσουμε προκαταβολή για να μας γράψουν σενάριο; απόρησε. Εγώ χωρίς προκαταβολή δε γράφω αράδα! επέμενα. Οπότε με την επέμβαση του Νίκου η γραμματέας μαζί με το έντυπο συμβόλαιο έφερε και πενήντα χιλιάδες. Υπέγραψα το συμβόλαιο και απ ότι μου έχουν πει διάφοροι του επαγγέλματος που γνώριζαν πολλά περί τον Ελληνικό κινηματογράφο, ήμουν ο πρώτος συγγραφέας που πήρε προκαταβολή για να γράψω σενάριο και πως έπρεπε αυτό το συμβόλαιο να το κάνω κορνίζα!

Φύγαμε με τον Νίκο κι αφού συμφωνήσαμε να έχουμε στενή συνεργασία από δω και στο εξής, χωρίσαμε. Εγώ καβάλησα τη μηχανή μου και χαρούμενος με τα πενήντα στην τσέπη έφτασα στο εργαστήρι στου Γκύζη που με περίμενε ο Στέλιος. Μόλις ακούμπησα τη δέσμη με τα πενήντα χιλιάρικα στο γραφείο του φυγε το κεφάλι! Εγώ έβγαλα από τη μέσα τσέπη του μπουφάν ένα κονιάκ Μεταξά και δυο πακέτα τσιγάρα, έβαλα σε δυο πλαστικά ποτήρια και του είπα να πιούμε στην καινούρια καριέρα που ανοιγόταν μπροστά μου κι ενώ του εξηγούσα θυμάμαι πως ήταν πολύ ενθουσιασμένος κι όλο μπράβο αγόρι μου! μπράβο ρε φίλε, μου έλεγε καθώς κατεβάζαμε το Μεταξά.

Καριέρα στον Ελληνικό κινηματογράφο δεν έκανα, είτε γιατί αφ ενός είχε αρχίσει να φθίνει και άλλαζαν τα πράγματα στο είδος αυτό, είτε γιατί στην πρώτη μου κιόλας ταινία ήρθα σε ρήξη με τους ιθύνοντες, Λεφάκη και τους περί αυτόν, επειδή δεν ήθελα να κάνω μια "φτηνή"ταινία, επέμενα πως έπρεπε να πάμε φέστιβαλ Θεσσαλονίκης, ενώ προσπαθούσα ν αλλάξω το στόρι και να μη βγει αυτό που τελικά παρουσίασαν σ αυτή την ταινία, με τον τίτλο φυλακές ανηλίκων, όταν εγώ είχα αποχωρήσει.

[Το συμβόλαιο δεν το κανα κορνίζα αλλά κάπου κυκλοφορεί στα συρτάρια, το βρήκα κι έτσι το έβγαλα μια φωτογραφία να υπάρχει και να μου θυμίζει μια αποτυχία μου.]

 

Η ΚΑΤΕΡΊΝΑ ΣΙΔΈΡΗ ΓΡΆΦΕΙ για την ΠΑΡΆΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΑΙΝΣΤΆΙΝ.

 η πιο ωραία ζωή είναι η ψεύτικη και οι περισσότεροι των ανθρώπων ανόητοι…

γράφει η Κατερίνα Σιδέρη

Ο σημερινός ήρωας του βιβλίου, είναι ο Γιάννης Παράμετρος. Ένας άνδρας γύρω στα 50, όμορφος,  με δική του φιλοσοφία, με ιδέες ιδιότροπες θα μπορούσε να πει κάποιος, που λατρεύει το αλκοόλ και φοβάται το νερό και τα ύψη. Διαβάζοντας το βιβλίο κατέληξα ότι ο Γιάννης σπάνια λύγιζε, ποτέ δεν έκλαιγε, δεν αγαπούσε και δεν αγαπιόταν. Άνθρωπος από μάρμαρο; Ίσως, ο κάθε αναγνώστης θα κρίνει με τα δικά του μέτρα και σταθμά και θα δώσει χαρακτηριστικά στον ήρωα Γιάννη.

Το βιβλίο πραγματεύεται την ιστορία του, την πορεία του στη ζωή, τους ανθρώπους που κατά καιρούς τον πλαισίωσαν και τις επιλογές του που διαμόρφωσαν τη ρότα της ζωής του.

Θα μας γνωρίσει την πόρνη Ντίνα, τον Μούργο που περιμάζεψε από τον δρόμο, τους περίπου 300 συναδέλφους του με τους οποίους συνυπήρξε για ένα διάστημα της ζωής του, τον Μπράτσο και τον πολύτιμό θησαυρό του, αλλά και τον αστυνόμο Σαμψωνίδη που η ιδιαίτερη επικοινωνία τους και ίσως η εμμονή ενός εκ των δυο, θα κρατήσει χρόνια.

Ο Γιάννης βίωσε πολλά στη ζωή του, δάμασε ή και όχι τις αδυναμίες του, δοκίμασε τις αντοχές του, ρίσκαρε με το αζημίωτο και δεν σταμάτησε να αναζητά ψήγματα ελπίδας αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής του.

Μια ανατροπή ενός τρακτέρ, μια πυρκαγιά που καίει μέρες, η αδυναμία στη Μαλαματίνα το εθνικό ποτό των μπατίρηδων, η εργασία ως σερβιτόρος, η ενασχόληση με το διάβασμα, ένα λιτό, εκκλησιαστικό βιβλιοπωλείο και η θρησκόληπτη Ευγενία που ζει κάτω από το περιοριστικό καθεστώς μιας μάνας, είναι σημεία του βιβλίου που απομονώθηκαν στη μνήμη μου και αναζητούσαν τη σύνδεσή τους με τη συνέχεια του βιβλίου.

Θα διαβάσουμε για μια παλιά μηχανή Χάρλεϊ που αλλάζει χέρια, για τον συνεταιρισμό με τον Βίκινγκ Μιχάλη ο οποίος φορά τραγιάσκα και ποτέ δεν την αποχωρίζεται, για μια δουλειά που πηγαίνει από το καλό στο καλύτερο, αλλά και για τις κακές σχέσεις του με την Ευτέρπη που δεν προβλέπεται να βελτιωθούν. 

 

…η πιο ωραία ζωή είναι η ψεύτικη και οι περισσότεροι των ανθρώπων ανόητοι…

 

Τι είναι αυτό που αναζητά ο Γιάννης;

Υπάρχει κάτι το οποίο μπορεί να σταθεί ικανό και να τον κάνει να αποκτήσει συναισθήματα;

Έχει ηθικούς φραγμούς ικανούς να τον σταματήσουν;

Γιατί δεν νιώθει σύνδεση με τίποτα και με κανέναν;

Πως αναγνωρίζεται η αγάπη και πως μπορεί να γίνει αποδεκτή;

Ποια η θέση του χρήματος στη ζωή;

 

Πολλές ερωτήσεις γεννιούνται αβίαστα κατά την ανάγνωση, επωάζουν και κάποιες από αυτές βρίσκουν απαντήσεις. Κάποιες άλλες, χρειάζεται να σκάψεις πιο βαθιά, να ψυχολογήσεις με επιμονή τον χαρακτήρα του ήρωα και ίσως, φτάσεις να βρεις τα απόκρυφα σημεία της ψυχής του.

Σειρά έχει η Μόνικα που εισβάλει στον πεδίο των επιχειρηματιών, ένα ταξίδι στη Σαντορίνη για σκέψη και περισυλλογή, η επωνυμία Only You και η Ρόσα Πάβλοβα που μπλέκεται στα πόδια του πρωταγωνιστή μας, η Βαλκυρία του Βάγκνερ, αλλά και η γκαλερί του Καραμπεριά.

 

Από τα βιβλία που διαβάζω, επιλέγω μια φράση που μου κίνησε το ενδιαφέρον για να την μοιραστώ μαζί σας. Από το βιβλίο του Κώστα Πλιάτσικα, ένα σύντομο βιογραφικό του οποίου θα βρείτε στο τέλος του άρθρου, επέλεξα την παρακάτω:

…είμαι ένας άγνωστος μέσα σ’ έναν κόσμο όπου όλοι προσπαθούν να γίνουν διάσημοι. Εγώ δεν έχω κανέναν προορισμό…

 

Έρωτες, ποτό, μπαρ, γυναίκες, κραιπάλη, τζόγος, ενοχές, χαμένοι θησαυροί, οικογένεια, λιμάνια αλλά και φυλακές, είναι σταθμοί του Γιάννη που λάξευσαν τον χαρακτήρα του.

Θα βρει ένα απάνεμο λιμάνι να καταλαγιάσει τους χτύπους της καρδιάς του;

Θα βρει το άλλο του μισό;

Την ψυχή που θα κουμπώσει ακριβώς με τη δική του;

Κανείς δεν ξέρει. Ίσως ακόμα, ούτε ο ίδιος…

 

Κλείνοντας, θα θέσω άλλο ένα διπλό ερώτημα στον αναγνώστη, ικανό για περισυλλογή και σκέψη.

Ο Γιάννης Παράμετρος, θα μπορούσε να έχει κοινά με τον Αϊνστάιν και ποια τελικά είναι η παράμετρος του Αϊνστάιν την οποία επιλέγει ο συγγραφέας για τίτλο του βιβλίου του;

 

Το οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρει:

Μόνο κάτι πουλιά πέταγαν δώθε κείθε. Τα πουλιά, σκέφτηκε, είναι από τα πιο άσχημα είδη που υπήρχαν σ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε τ’ αγαπούσε, ούτε τα μισούσε. Ο Γιάννης Παράμετρος δε μισούσε τίποτε. Απλώς αγαπούσε περισσότερο τα δέντρα ακόμα πιο πολύ κι απ’ τους ανθρώπους: τα πεύκα, τις ελιές, τα πλατάνια, όλα τα δέντρα. Ακόμα κι όσα είχαν αγκάθια για να προστατευθούν από την κακία των ανθρώπων.

Ο Μάικ περίμενε να γίνει κάποτε η μεγάλη επανάσταση των φτωχών. Έλεγε ότι τίποτε καλό δεν μπορείς να βρεις πίσω από τα κάγκελα και πως καμία φυλακή δεν είναι καλύτερη από τις άλλες.

Είναι ωραία η ζωή; αναρωτιόταν συχνά ο Γιάννης Παράμετρος. Δεν ήξερε ν’ απαντήσει με σαφήνεια. Ότι είναι κακιά η ζωή, το έβλεπε, το ζούσε: άνθρωποι είχαν βγάλει τις καρδιές άλλων συνανθρώπων τους ως θυσία σε θεούς· άλλοι τους τηγάνιζαν σε καυτό λάδι, άλλοι τους τύφλωναν, τους σταύρωναν, τους παλούκωναν, τους έριχναν μια σταγόνα στο κρανίο μέχρι να τρελαθούν. Δεν χρειαζόταν περισσότερες αποδείξεις γι’ αυτό.

«Η ζωή είναι ωραία», απαντούσε ο Μάικ.

 

Γιατί σκοπός του ανθρώπου είναι η ελευθερία που δεν φυλακίζεται, ακόμα και πίσω από τα πιο ισχυρά δεσμά.

 

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα του βιβλίου.

Ο Κώστας Πλιάτσικας γεννήθηκε το 1954 στη Θεσπρωτία και ζει στην Αθήνα. Είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος και συγγραφέας. Έχει κάνει αρκετές ατομικές εκθέσεις και πολλά έργα του κοσμούν σπίτια και δρόμους ανά την Ελλάδα. Διατηρεί εργαστήρι ζωγραφικής στην οδό Μαυρομιχάλη 102, στα Εξάρχεια.

Εργάστηκε σε εφημερίδες, στο σκίτσο και στη γελοιογραφία. Άρθρα, διηγήματα και γελοιογραφίες του έχουν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες και περιοδικά. Εξέδιδε και διηύθυνε το λογοτεχνικό περιοδικό «Δρόμος», αργότερα το «ΔΙΑΣΧΙΖΩ», το οποίο συνεχίζει την πορεία του ηλεκτρονικά. Έχει καταπιαστεί σχεδόν με όλα τα είδη λόγου: σενάριο, μυθιστόρημα, διήγημα, ποίηση, θέατρο, δοκίμιο.

 

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άνεμος εκδοτική.

 

 

ΤΕΧΝΗΤΉ ΝΟΗΜΟΣΎΝΗ ΤΟΥ ΠΈΟΥΣ

 

 

Και η φυσική επιλογή του Τέσλα

[Να ζηλεύεις κάτι καλύτερο.]

Να ζωγραφίσουμε ένα πέος δηλαδή ή πολλά. Πέη. Δεν είναι και τόσο εύηχη λέξη, μηδέ όμορφο ή άσχημο, το πέος. Κάτι όρθιο σαν κατάρτι αγέρωχο στις πρύμνες όλων των πλοίων, στέκεται.

Δύσκολο για πολύ [να στηθεί] αλλά πολλές φορές για λίγο! Έχει μια τεχνητή νοημοσύνη αρχέγονη και μια ανελέητη είδηση -συν. Δυνάστης αντρών τε και γυναικών, εύμορφος κύριος όταν βαδίζει. Αδύναμος, κακόμοιρος σαν ξεψυχισμένο δέρμα, σαν μουλιασμένο νερό όταν έχει τελειώσει άμεσα τη δουλειά του. Κάτι σαν τη χειρότερη αίσθηση της αποτυχίας,, της ανοησίας του κόσμου, αυτό είναι ένα δευτερόλεπτο από τα χειρότερα στην έννοια αποτυχία ή του γιατί να υπάρχει η ηδονή. Που έρχεται σε άμεση θέση υπέρ της αναπαραγωγής των ειδών- χωρίς την ηδονή το πέος θα ήταν αχρείαστο σ αυτή την εργασία. Ποιος άντρας σκέφτεται με το πέος;

Νευρώδης, ισχυρή έννοια της ιδιοκτησίας ο φαλλός του άντρα. Τίποτα πιο απόλυτα δικό μου και τίποτα πιο δεικτικό της επιβολής. Φαλλοκρατία. Καθόλου άδικα δεν επικράτησε και καθόλου κρυφά δε θα συνεχίζει να επιβάλλει τη φυσική νοημοσύνη.

Από το πρωί έως το βράδυ ο άντρας σκέφτεται με το πέος. Κι όταν κοιμάται.

Λογικά ένα όρθιο πέος κι, ένας άντρας στην αρχή της ζωής του, δεν ξέρει τι να το κάνει. Τι να κάνει μ αυτό, ειδικά όταν είναι μόνος μαζί του αλλά και αργότερα όταν θ έχει απέναντι του την άλλη σάρκα. Την ανοιχτή πληγή του αιδοίου. ....