Ο ΣΤΑΥΡΌΣ ΤΩΝ ΜΑΎΡΩΝ

 

Πριν από λίγο πέρασα απ την Ομόνοια με έναν φίλο. Είχα καιρό να περάσω. Έπαθα πλάκα. Λες κι έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τότε που πίναμε καφέ στο ΝΈΟΝ. Κι ο αιώνιος φίλος μου από δίπλα να λέει γελώντας, πως σε λίγο εδώ θα σταυρώνουν τους μαύρους...

 

Από τον ήχο των βημάτων καταλαβαίνεις ποιος σε ακολουθεί; Τκ-τκ στην άσφαλτο, ανεπαίσθητα. Κπτκτιπ! μια γυναίκα! τακ-τακ, τακ. Ο δολοφόνος δεν ακούγεται σέρνει τα βήματα....σουρς! γιατί όμως ο γυναικείος ήχος είναι πιο δυνατός; χωρίς την άκρη του ματιού, το ίδιο είναι, μέρα ή νύχτα, απλά η γυναίκα ακούγεται πιο πολύ! Τακ-τουκ, τακ-τουκ, με το τουκ μερικές φορές να κοντοστέκεται αν θέλει να σε προσπεράσει ή όχι. Εσύ κοντοστέκεσαι να σε προσπεράσει το ωραίο. Μπορεί να ήθελες να μιλήσεις στα βήματα αλλά έχασες την ευκαιρία.Το σκοτάδι καταπίνει το τακ-τουκ. Απομακρύνεται κι εσύ χάσκεις σε έναν βρεγμένο ουρανό. Ο ήχος μεταδίδεται καλύτερα στο νερό;