ΖΑΓΚΕΛΙΔΗΣ

 

 

Ψηλός. Για τη γενιά του πανύψηλος. Φορούσε μυωπικά γυαλιά και βάδιζε κάπως αργά, ίσως γιατί περπατούσε και σκεφτόταν, πάντως φαινόταν για μάγκας με την καλή έννοια του όρου.
Φιλόλογος. Ήρθε στους Φιλιάτες όταν ήμουν στην τρίτη και μας δίδαξε και στην πρώτη Λυκείου. Αρχαία , Νέα, Έκθεση. Και φυσικά, θυμάμαι πως ότι αρχαία έμαθα, τα έμαθα από αυτόν. Ομήρου Οδύσσεια, Θουκυδίδη συντακτική ανάλυση, γραμματική, καλολογικά και ιστορικά στοιχεία, τρομερός καθηγητής με μεγάλη μεταδοτικότητα. Ωραία φωνή, του άρεσε να απαγγέλλει ποίηση, να αποδίδει και τις εκθέσεις μας σαν ηθοποιός στη σκηνή. Όταν είχαμε ανάγνωση εκθέσεων συνήθως άρχιζε έτσι: θα σας διαβάσω μια αντιπροσωπευτική και τα κεφάλια σχεδόν όλων των συμμαθητών έστρεφαν προς εμένα. Λογικό είχα 19 στην έκθεση, 18 στ Αρχαία.[Λίγοι στραβομουτσούνιαζαν αλλά δεν μπορεί να μας συμπαθούν όλοι]
Τα θέματα που μας έθετε ήταν σύνθετα, μας εξηγούσε πέντε λεπτά κι ύστερα, τουλάχιστον εγώ, βυθιζόμουν στο θέμα, δε μιλούσα, δεν έβλεπα κανέναν. Συνήθως έμενα το πρώτο μισάωρο να σκέφτομαι προτού γράψω αράδα. Μου άρεσε η έκθεση σε αντίθεση με τους περισσότερους που την είχαν για βάσανο.
Τέλος πάντων, λίγες μέρες πριν από το Πάσχα που ήμουν στην Τρίτη Γυμνασίου ο Ζαγκελίδης μας έβαλε το θέμα. ΚΆΤΙ ΑΠΌ ΤΟ ΠΆΣΧΑ. Προσέξτε! μας τόνισε. Όχι το Πάσχα, κάτι από το Πάσχα. Γράψαμε το θέμα, παραδώσαμε τα τετράδια και φύγαμε για τις Πασχαλινές διακοπές. Πήγα στο χωριό, ωραία ήταν, ψάλλαμε, διαβάσαμε, φάγαμε αρνί ψητό και επιστρέψαμε στα θρανία.
Όταν ήρθε η ώρα της έκθεσης ο Ζαγκελίδης είπε πως είχαμε γράψει σχεδόν όλοι περίφημα αλλά  με ύφος προβληματισμένο μας ρώτησε μήπως κάποιος δεν θέλει να διαβάσουμε την έκθεση του και κανείς δεν αρνήθηκε, οπότε απευθύνθηκε σε μένα προσωπικά: Εσύ Κωνσταντίνε; Απάντησα πως δεν είχα τέτοιο πρόβλημα. Σήκω τότε να μας διαβάσεις την έκθεση σου. Σήμερα δε θα σας διαβάσω εγώ.
Σηκώθηκα και άρχισα να διαβάζω. Είχα γράψει ένα μικρό διήγημα σε τρεις ενότητες. Η πρώτη πως ήμουν σε άσχημη ψυχολογική διάθεση επειδή είχε πεθάνει ο αδερφός μου και έκλαιγα που θυμόμουν προηγούμενες γιορτές, που κάναμε παρέα. Η δεύτερη πως γιόρτασα το συγκεκριμένο  Πάσχα πάλι με τον αδερφό μου και τους γονείς, τσουγκρίζαμε αυγά, τρώγαμε γελούσαμε κυλιόμασταν στο γρασίδι και ήταν ένα χαρούμενο Πάσχα. Και η τρίτη ενότητα εκεί που ξυπνάω και καταλαβαίνω πως όλο αυτό ήταν ένα όνειρο και πως με τον αδερφό μου δε θα γιόρταζα ποτέ ξανά.
Ενώ διάβαζα, είχα συγκινηθεί κι εγώ και κάπου-κάπου τρεμούλιαζε η φωνή μου. Τα κορίτσια έκλαιγαν όλα και σχεδόν όλοι οι μαθητές και τα αγόρια που έκαναν τ αντράκια άφησαν να κυλίσει ένα δάκρυ.
Αυτά.