ΠΟΥ ΣΕ ΞΈΡΩ ΡΕ ΦΊΛΕ

 

Αφού δεν πεθαίνεις, πρέπει να παίρνεις αποφάσεις. Σκέψου εσύ, όσο θέλεις.
Πως θα τους χωρέσουμε όλους στο μυαλό μας; Δεν χωράνε στην τσέπη μας, έχουν άλλους λόγους να υπάρχουν. Η τσέπη μου έγινε στενή λωρίδα αίματος. Βάνω εκεί τα χέρια μου και γεμίζουν αίμα. Ψάχνω τα κέρματα που μου έκλεψαν.Γιατί; εγώ είμαι ένας δικός σας άνθρωπος, δεν έκανα κάτι για να με δικάσετε, όμως μερικοί με κοιτάνε με μάτι θολό. Που σε ξέρω ρε φίλε;..

Δε βγαίνει τίποτε με το να γίνεις σοφός. Χάνεις την αξιοπρέπεια σου.

οι γυναίκες κυκλοφορούν με προκλητικά κολάν-πιο προκλητικό από το γυμνό, σαρκικό ντύσιμο, προτείνω και οι άντρες να κυκλοφορούν με μαύρα κολάν. [Κυριακή πρωί στην Αθήνα, ο κόσμος μας είναι βελούδινος, απαλός σαν χνούδι νεογέννητου κάκτου, κάποιοι ετοιμάζονται να λουστούν στην πράσινη θάλασσα κι εγώ δοκιμάζω το ελικόπτερο για καινούριες πτήσεις.]

Δεν είναι θέμα κούρασης Άννα. Αλλά ψαξίματος, Δε μιλώ μόνο για την προσωπική έχθρα, μα και για κείνη που φτάνει ολόκληρους λαούς να μισούνται μεταξύ τους. Ρώτα έναν Έλληνα αν έχει ξεπεράσει την έχθρα εναντίον των Τούρκων και εμένα να μου περάσεις φτερό στη μύτη αν το παραδεχτεί. Ορισμένες ενδείξεις με κάνουν να πιστεύω αν και δε θέλω πως έχουμε έμφυτη την έχθρα.

Όχι, είναι λίγο εγωιστικό αυτό το δίνω και δεν παίρνω- έχουμε πάθει μια μαλακομπούκωση, προσπαθώντας να μη δυσαρεστήσουμε κανέναν.

Για μένα παντού φαίνεσαι ποιος είσαι. Αυτά που ανεβάζεις δείχνουν τον προβληματισμό σου και γενικότερα την εικόνα που έχεις και στην πραγματική κοινωνία.

Απλά ήξερα από τότε τι με περιμένει. Η εικόνα είναι μια απομίμηση εποχής. Η μητέρα μου με κοτσίδες, ύφος αιχμηρό-για όσα δεν έγιναν όπως έπρεπε- μια γυναίκα με πυγμή, με πείσμα, όμορφη όσο ποτέ, το βλέμμα απίστευτο στο δικό μου, δεν έχω να πω κάτι άλλο για εκείνη που με γέννησε. Ο πατέρας βλοσυρός, ως έπρεπε, μια κοινωνία περασμένων ηθών, που εμείς απλά την βλέπουμε πάλι σαν παραμύθι, όπως θα βλέπουν οι επόμενοι εμάς.

Μ αρέσει το ύφος μου, η ειρωνεία για την κοινωνία που δε θα γινόταν τίποτε, δε θα άλλαζε τίποτε.

Άδεια σελίδα ημερολογίου
φαντάζομαι
πως έπαψα να σ αγαπώ
Στις σημειώσεις υπήρχες
όπως μια μουντζούρα
καμωμένη από άθλιο ζωγράφο.

[απόσπασμα από την ποιητική του Κ.Π]

Είμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;

Έχουμε μπλέξει άγρια. Δυστυχώς. Έχουμε μπλέξει στα συναισθήματα. Αυτό είναι το χείριστο. Κάτι μας λείπει συνέχεια, δε νομίζω πως είναι μόνο τα λεφτά- γιατί αυτά δε φέρνουν την ευτυχία. Τώρα θα μου πεις Πλιάτσικα, άσε τις αηδίες με τα λεφτά τα κάνεις όλα! Είναι έτσι όμως;