Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020

Η ΑΠΕΙΡΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΦΆΤΣΑΣ



Όψη άντρα, ίσον ανδρ-οπος. Και, εξ ου, άνθρωπος.

Αυτή η όψη, η εικόνα, η μορφή του καθενός ανθρώπου, που είναι μοναδική! στον κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων, των ζωντανών και των νεκρών, πως γίνεται όλη αυτή η διαφορετικότητα; αυτή η απειρότητα, για να χρησιμοποιήσω μια αδόκιμη λέξη, του σχήματος του προσώπου των ανθρώπων; απίστευτο δεν είναι να μην υπάρχει πουθενά το απόλυτο όμοιο; ούτε μια ίδια φάτσα; και πως χωράνε στην αιωνιότητα;-άρα, σημαίνει πως τα πάντα είναι ατελείωτα, όχι μόνο το σύμπαν.


Το ξέρατε πως και οι καρακάξες αναγνωρίζουν την εικόνα τους στον καθρέφτη, εκτός από τον άνθρωπο και τα δελφίνια, τις όρκες, τους ελέφαντες, τους γορίλες, τους χιμπατζήδες και ίσως κανα δυο ακόμα που μου διαφεύγουν; γιατί όμως και οι καρακάξες; τι διαφορετικότητα έχουν και τι ομοιότητα προς τα θρυλικότερα θηλαστικά; δηλαδή η κάθε μια καρακάξα είναι διαφορετική από την άλλη; εγώ πάντως όλες καρακάξες τις βλέπω, όπως και τους Γιαπωνέζους όλους Γιαπωνέζους τους βλέπω αλλά δεν είναι, κάπου αλλάζει η απόσταση μεταξύ μύτης και ματιών, κάποιοι έχουν μεγαλύτερο αφτί, κάποιοι δεν έχουν σχιστά μάτια.
Πολλές φορές, ζωγραφίζοντας πρόσωπα, άντρες, γυναίκες, παιδιά και γέρους, προσπάθησα να εξομοιώσω κάποιους αλλά φευ! κανείς δε μοιάζει με κανέναν, και ας πούμε πως το γυναικείο φύλο, που λέμε πως είναι το ωραίο φύλο,  να μοιάζουν τα μέλη του, τουλάχιστον ως προς την ομορφιά, μεταξύ τους. Είδα τόσα πολλά πρόσωπα, ανάποδα, στραβά, μορφές που δεν περίμενα πως θα έβλεπα, ασύλληπτες όψεις που καμιά φαντασία [ζωγράφου ή συγγραφέα] μπορεί να εικονίσει. Τόσα παράξενα μάτια, φρύδια και στόματα, αλλόκοτα αφτιά και πηγούνια που να συμπληρώνουν ολόκληρες και απίθανες μορφές, φάτσες, που, κατα γενικότερη ομολογία, άσχημες, δεν το περίμενα να υπάρχουν τόσο άσχημες γυναικείες μορφές, και φυσικά και το αντίστοιχο σε παιδιά και άντρες.
Κάτι θέλω να βγάλω μ αυτές μου τις σκέψεις, έψαξα κάμποσο, βιβλία, εικόνες, σκέψεις άλλων αλλά δεν είναι και τόσο διαφωτιστικές ως προς την τελική εξήγηση γιατί να υπάρχει και πως, αυτή η απεραντοσύνη των όψεων των ανθρώπων. Και πως χωράει δηλαδή μέσα στο όλο και γιατί να μην είμαστε από ένα καλούπι, ακριβώς ίδιοι, ταμάμ και θα μου πεις, εύλογα, τότε πως θα ξεχωρίζαμε ο ένας τον άλλον [αν και οι περισσότεροι άνθρωποι, λένε, δεν ξεχωρίζουν από τα χαρακτηριστικά του προσώπου, όσο από την κορμοστασιά, το ύψος, το περπάτημα] για να μπορούν να συνομιλούν, να γνωρίζονται κτλ. Κι ύστερα πόσους ανθρώπινες μορφές μπορείς να συγκρατήσεις; να γράψεις στον σκληρό δίσκο του εγκεφάλου έτσι που να φέρνεις την εικόνα τους άμεσα μπροστά στα μάτια σου; νομίζω πολύ λίγους. Τους γονείς, τα αδέρφια, μερικούς παιδικούς φίλους, πολλές συντρόφισσες του κρεβατιού είναι απίστευτα δύσκολο να τις φέρεις μπροστά σου όσο κι αν προσπαθείς να θυμηθείς κάτι από τα μάτια τους, τα χείλη, το σύνολο της εικόνας τους-ποιο εύκολο είναι να σου έχει εντυπωθεί ο Κολοκοτρώνης, ή ο Τσε παρά αυτές που στο κάτω της γραφής κοιμήθηκες μαζί τους, τις είδες κατάφατσα!
Και καθόμαστε τώρα εμείς και ψάχνουμε να βρούμε, μις Ελλάς, μις Υφήλιος, τις ομορφότερες, τους γοητευτικότερους, όταν αυτή η όψη των ανθρώπων είναι ασύλληπτη σε αριθμούς, έτσι που να σκέφτεσαι πως δεν έχει κανένα νόημα πως είναι φτιαγμένη η φάτσα μας: σαν τέρατος ή ωραιότητος.

2 σχόλια:

  Η Νεκρή Φύση είναι παράσταση και σύμβολο του απολύτως εφήμερου. Τα εικονιζόμενα προαναγγέλλουν έναν απελπιστικά περιορισμένο βίο. Οι κρεμα...