ΌΛΑ ΕΊΝΑΙ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΆ

 

Έπεσε πρώτα μια σταγόνα. Μια σταγόνα στη θάλλασα.
Άνοιξε τον κύκλο της, μικρό στην αρχή, μεγάλωνε σύντομα
έσβηνε όπως ακριβώς σβήνει ένας κύκλος της ζωής. Όπως τελειώνει ένα Καλοκαίρι κι έρχεται το Φθινόπωρο, η πιο
γλυκιά εποχή του χρόνου.
Αυτή τη μοναχική σταγόνα πάνω στο βαθυγάλαζο, στο
σκούρο χρώμα μιας θάλασσας σχεδόν παραπονεμένης, την παρατηρούσα καθισμένος στα βράχια της χθεσινής
παραλίας. Είχε αρχίσει, σχεδόν το σούρουπο και οι μοβ
ανταύγειες στο βάθος της Δύσης γλύκαιναν την όψη ενός
κόσμου που ήθελε να ζήσει έτσι αλλά δεν τον άφηναν.
Ν απολαύσει τις μικρές στιγμές της σταγόνας, τον παφλασμό,
το ανασήκωμα του νερού, πλίτς! το συντρόφευμα μιας κόρης
στην αγάπη, ενός παιδιού στην άκρη να παίζει με το τόπι,
να μια ζωή ευτυχισμένη για όσους ήξεραν να την
απολαύσουν για όσους γνώριζαν πως η σταγόνα διαρκεί
όσο μια ζωή.
Η βροχή έπεσε απαλά, πράγμα παράξενο γι αρχές
Φθινοπώρου, ένα πολύ μακρινό μπουμπουνητό, υποχθόνιο,
μου υπενθύμισε τις σκληρές και καλά κρυμμένες υποσχέσεις
της φύσης για τιμωρίες. Οι αστραπές τύφλωναν τον ορίζοντα
με ένα φως που έλεγες δε θα έρθει ποτέ εδώ.
Όταν άρχισε η βροχή έλυσα τα μαλλιά μου να βραχούν
καλύτερα. Οι σταγόνες που έγιναν πολλές τώρα, κύλισαν στο πρόσωπο μου, στο κορμί μου καθώς ήμουν γυμνός,
ολόγυμνος στην άδεια πλέον παραλία. Δεν υπήρχε κανένας άνθρωπος, μόνο το πυκνό σκοτάδι και η βροχή μου έλεγαν
πως υπάρχω. Αυτή η απείθαρχη μοναξιά και η γνώση πως
ένα αντρικό κορμί περπατούσε μόνο του στη βρεγμένη άμμο,
μου έδινε τη χαρά πως έκανα κάτι σπουδαίο. Κάτι που δεν
μπορούν ή δε θέλουν να κάμουν οι άλλοι.
Οι σταγόνες δυνάμωσαν αρκετά, πάνω στην επιφάνεια του
μαύρου της θάλασσας πιτσιλούσαν σαν μικροί καλικάντζαροι,
όμοια με μικρούς ήρωες των κόμικς όταν βούτηξα στο νερό
της βροχής και της θάλασσας.
Θα έφευγα πολύ μακριά μαζί τους.

 

Η ΜΟΝΑΞΙΆ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΊΑΣ

 

 

 

Ώ, έως φιλοσοφείν

Ας προσπαθήσουμε να πούμε μερικές αλήθειες. Η πρώτη λέει πως ο άνθρωπος δεν προλαβαίνει και ούτε μαθαίνει καμιά αλήθεια. Άρα, πίσω από αυτό θα είναι πάντα ένα τραγικό ον. Προσπαθήστε να ισομοιράσετε εδώ, την ζωή ενός νεογνού που πέθανε λίγο μετά την γέννα, ενός έφηβου Αφρικανού που ζει στην έρημο, ενός ηλίθιου μεγιστάνα Αμερικανού μεσήλικα κι ενός Ρώσου επιστήμονα που τέλειωσε τη ζωή του από Πάρκινσον σε ηλικία 92 ετών. Ποιος από αυτούς κατάλαβε κάτι ή περισσότερα; Το νεογνό, έζησε μερικά λεπτά, ίσως και μερικές ώρες γι΄αυτό είμαστε σίγουροι πως δεν έμαθε καμιά αλήθεια. Ο έφηβος Αφρικανός, που ζει στην έρημο, γνωρίζει μόνο την καμήλα του. Αυτή είναι ο θεός και ο τάφος του. Δεν υπάρχουν γι αυτόν κανένας Βούδας και κανένας Χριστός αφού δεν τους γνωρίζει. Δεν τους δίδαξε κανείς σ΄αυτόν, αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια: Ότι δεν γνωρίζουμε δεν υπάρχει. Η όαση του Αφρικανού, δεν εμπεριέχει καμιά πλήξη Ευρωπαίων ή Αλβανών που ήλθαν να εργαστούν στην Ελλάδα ή και αλλού, χωρίς να τους νοιάζει ποτέ ποιος κυβερνάει την Ελλάδα. Δεν ξέρουν τίποτα και ούτε τους ενδιαφέρει να μάθουν. Η ζωή αυτών των ανθρώπων ουδεμία σχέση έχει με την νόηση. Πίσω από αυτό, δέχομαι σαν αξίωμα, πως το σύνολο των ανθρώπων, δεν μπορεί να συλλάβει καμιά αλήθεια. Όποιος έχει αντίρρηση να την εκφράσει ευθέως. Ο Αμερικανός ηλίθιος μεγιστάνας που οικονόμησε χρήμα, δημιουργώντας αλυσίδα σούπερ μάρκετ, ξέρει τίποτα πάρα πέρα από αυτό; Καζίνο, ουίσκι και όλος ο κόσμος είναι δικός του. Να κάνει παιδιά, να κάνει εγγόνια, ν αφήσει κληρονόμους, να πεθάνει κύριος, επειδή νομίζει πως κύριος είναι αυτός που έχει λεφτά. Και ερχόμαστε τώρα στον εννενήνταδυάχρονο Ρώσο πανεπιστήμονα που τέλειωσε τη ζωή του σε κάποιο υπερσύγχρονο νοσοκομείο της Νέας Υόρκης. Τι έγινε μ αυτόν; Μια ζωή πίσω απ τα θρανία, μελέτες διατριβές, θεωρίες, πρακτική.

Ο Ρώσος πανεπιστήμονας ήταν πίσω από τα θρανία μια ζωή. Μια ζωή στερημένη ερωτικά, ένα άψυχο παρελθόν, ένα αβέβαιο χημικό μέλλον. Θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, όπως ακριβώς σκεφτήκατε. Όπως θέλετε εσείς άλλωστε υπάρχουν άπειροι Ρώσοι πανεπιστήμονες. Η ζωή τους στηριγμένη στο κέρδος της γνώσης. Η ζωή των άλλων στηριγμένη στη γνώση του καθηγητή, ένα απίστευτο τυχαίο γεγονός. Ή μια απίστευτη συγκυρία καταστάσεων για το ποιος έγινε τι, ποιος γεννήθηκε που. Και ποιος πέθανε κάτω από πόσες και ποιες συνθήκες. Αν δηλαδή ήσουν ένας Τούρκος που πέθανε από το σπαθί του Νικηταρά η ένας τυχαίος Ούννος που σκοτώθηκε στη μάχη των Εθνών, ποιο ήταν το αποκομιδείν σου από αυτή τη ζωή; Αν περνώντας το δρόμο σε χτυπήσει ένα αυτοκίνητο και μείνεις ανάπηρος, κουλός, γκαβός και όλα τα συναφή και τελικά πεθαίνεις από το τσίμπημα μιας πεταλούδας,-εκατομμύρια πεθαίνουν το χρόνο από τσιμπήματα εντόμων- δεν έχει σημασία αν είσαι γέρων ή νέος, όλα αυτά μοιάζουν ασήμαντα μπροστά στην έκρηξη μιας βόμβας στη Χιροσίμα όπου πέθαναν ακαριαία διακόσιες χιλιάδες γιαπωνέζοι, σε ένα λεπτό και οι Αμερικάνοι θα πουν τι αξία έχει η ζωή ενός Γιαπωνέζου και αντίθετα.

Οι τέσσερις άνθρωποι μου πέθαναν. Κανείς δεν τους θυμάται πια. Κανείς από αυτούς δεν γνώρισε καμιά αλήθεια. Σκεφτείτε τον εαυτό σας και ποιες αλήθειες ανακαλύψατε για τη ζωή. Απαντήστε ειλικρινά όμως, όχι κουραφέξαλα.

Και ξαναγυρίζουμε πάλι στους τέσσερις σαν ομάδα, την οποία επέλεξα τυχαία. Υπάρχουν άπειρες τέτοιες αναφορές και καταστάσεις. Στην ουσία, πιθανότατα, κανείς άνθρωπος δε γνωρίζει γιατί έζησε. Όποιος απαντήσει θετικά σε αυτό-ότι ξέρει- θα θεωρηθεί τουλάχιστον αναξιοπρεπής. Η ζωή των ανθρώπων είναι μια αλυσιδωτή συγκυρία συμπτώσεων. Σκεφτείτε πόσοι ειδών θάνατοι υπάρχουν. Το νεογνό έζησε έναν από αυτούς. Ο Αφρικανός έφηβος πέθανε υπερασπιζόμενος την καμήλα του από ριπές όπλων που πούλησε ο Αμερικανός μεσήλικας επιχειρηματίας, στην κατασκευή των οποίων μετείχε ο Ρώσος πανεπιστήμονας. Υπάρχουν λοιπόν άπειρες τέτοιες υποθέσεις. Η κεντρική ιδέα μου, εδώ, είναι ν αποδείξω πως κανείς δεν συλλαμβάνει την αλήθεια. Δεν θα πάω στη μεταφυσική να ψάξω δικαιολογίες και νομίζω πως το μέγιστο των αστών το γνωρίζει αυτό αλλά δεν το παραδέχεται για διάφορους λόγους και αιτίες. Οι περισσότεροι των αστών, που ζούνε λέγοντας τα ίδια πράγματα κάθε μέρα. Καλημέρα. Έλα να πιούμε καφέ. Γιατί άργησες και όταν φεύγει δεν ξέρει τι άλλο να του πει.

Είπα πως η τοποθέτηση αυτών των ανθρώπων εδώ, είναι εντελώς τυχαία ερριμμένη. Στις τέσσερις αυτές κατηγορίες μπορούν να ενταχτούν χιλιάδες υποκατηγορίες. Η βασικότερη αιτία της μη αναγνώρισης, έστω μιας αιτίας, της ύπαρξης μιας αλήθειας, είναι η αγνωσία. Αλλά τι νόημα θα έχει η γνώση να είναι κάτοχος των πολλών; Υποτίθεται πως σήμερα είναι αλλά το πλείστο των πολλών δεν θέλει να ξέρει τι γίνεται, πέρα από την οικογένεια του, το παιδί τους και που θα το θάψουν. Υπάρχει μια ανοησία στην ύπαρξη. Όπως και στην αιτία. Ανέκαθεν ψάχνουμε μια αιτία. Αιτία χωρίς αιτία. Άλλα ας το αντιστρέψουμε. Γιατί να υπάρχει αιτία; δεν θα είναι πιο καλά τα πράγματα να είναι για πάντα έτσι; Να μην γεννήθηκαν ποτέ; Ένα από τα μεγαλύτερα αξιώματα είναι πως καμιά ύπαρξη αφού πεθάνει, δεν γυρίζει πίσω. Εδώ δεν επιδέχεται άρνηση, η απόδειξη είναι παντοτινή. Κανείς δεν γυρίζει πίσω, κανείς δεν ανασταίνεται και είναι τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύουμε πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, γιατί τότε δεν θα χρειαζόταν ο θάνατος. Για ν αναστηθείς πρέπει να πεθάνεις.

 

ΜΙΑ ΣΦΑΙΡΑ ΚΑΡΦΩΜΈΝΗ

 

Καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία

Στο πρωινό υπόγειο

Ξεπερνώντας τον καιρό

Στα ανθρώπινα όρια

Γιατί έτσι σου είπαν πως ήταν καλύτερα

Μη φοβάσαι οι άλλοι πέθαναν στη μάχη

με μια σφαίρα καρφωμένη στο μυαλό

-όχι δεν θα φύγουμε από εδώ έτσι τυχαία

Θα το παλέψουμε παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Βασίλη

Τις νύχτες να μην τριγύρναγες

Με σωθικά κλεμμένα

Έχει ένα όριο η ζωή δεν το καταλαβαίνεις;

έχει σημασία αν είναι βράδυ ή πρωί

Έτσι όρισαν οι άνθρωποι

Να το παλέψουμε πριν νικηθούμε

Ένα κομμάτι ψωμί κι θάνατος παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Ανθούλα

Πρέπει να φτιάξουμε τη ζωή απ την αρχή

Αν τύχει και στον πόλεμο βρεθούμε

τη σάρκα μας να κάψουν στην πυρά

άνθρωποι ευτραφείς, μην πούνε

λύγισε μοναχός του στη θλιβή.

Καλύτερα να σ έλεγαν Βασίλη

Θα χες του κόσμου όλες τις χαρές

μια γυναικούλα το πρωί στο παραθύρι

κι ένα παιδί να κλαίει που γένηκε χτες

Άσπρο πουλί, μικρό πουλί, της νιότης

το χατίρι.

Καλύτερα να σ έλεγαν Ανθούλα

θα ήσουν μάνα, φίλη κι αδερφός

Θα το παλέψουμε δε φεύγουμε τυχαία

έχει σημασία αν είναι βράδυ ή πρωί

ξεχνάς τον δρόμο που ήρθες να με βρεις

παρέα.

Καλύτερα να σ έλεγαν Μαρία

Στα σκοτεινά υπόγεια να τριγυρνάς

Έχει σημασία να μην νικηθούμε

Σ αυτές του ορίου τις φυλακές

γιατί, ο κόσμος τι θα πει για μας;

Ήταν ανόητοι και καλά έπαθαν όσα έπαθαν.

 

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ.

 

ΠΊΣΩ ΟΛΟΤΑΧΏΣ ΣΤΟ ΜΕΣΑΊΩΝΑ

 

Και για να συμπληρώσω κάτι γενικό, πρέπει να ξέρουμε πως είναι τρομερά δύσκολο να ξεριζώσεις από μέσα σου αυτό που σου έμαθαν από παιδί, αυτό που προσπάθησαν να σου δείξουν πως είναι η αλήθεια της, έτσι που να παλεύεις χρόνια και μάλιστα να κινδυνεύεις να απομονωθείς, να αποξενωθείς από την κοινωνία με όλα τα κακά αποτελέσματα αυτή σου της ενέργειας. [Όσο για τα παιδάκια στο Βατικανό, αυτά είναι σταγόνες στον ωκεανό μπροστά στα τερατουργήματα που έκανε ας πούμε ένα παράδειγμα εκείνος ο αιμοσταγής Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος, που τύφλωσε! 40 χιλιάδες ανθρώπους-αιχμαλώτους στο όνομα του χριστού. Βλέπε και τα κατά συρροήν ερωτικά εγκλήματα στη βίβλο.]

Αυτή η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία μπορεί να μας ξυπνήσει, να μας αλλάξει το ρυθμό που είχαμε πάρει με την εξαντλητική πανδημία και την προηγούμενη ευτυχισμένη κοινωνία της Αμερικής και της Ευρώπης της αποχαύνωσης πως όλα είναι καλά. Μπορεί να μας θυμίσει πως είμαστε απόγονοι πολεμιστών, δολοφόνων, σαδιστών και όλων αυτών που έχουν δράσει ανάλογα στο πέρασμα της Ιστορίας, που φαίνεται πως έχουμε ξεχάσει. Νομίσαμε, δηλαδή, πως είχαμε βρει άκρες, πως είχαμε γίνει ο ευτυχισμένος άνθρωπος, με ευμάρεια, με σημαντικό ανέβασμα του ατομικού επιπέδου, του κοινωνικού σημείου της μεγάλης και εύκολης πρόσδεσης στα κοινωνικά αγαθά, στο χρήμα, στο όραμα στις ιδέες και δεν ήμασταν αφελείς, απλά αυτά υπήρξαν αλλά αυτή η επιθετική της Ρωσίας μας ξαναθύμισε πόσο εύκολα μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. 

ΌΛΑ ΕΊΝΑ ΤΡΈΛΑ!

 

Η ΣΩΤΗ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΛΙΝ

Όλα είναι τρέλα, είναι τρέλα
κάπου θα πάμε τσίκι-τσίκι
έλα κακή-κακή κοπέλα
να φάμε ένα μικρό κατσίκι.

Όλα είναι τρέλα, είναι τρέλες
μελέτησα τις «Σπάνιες γαίες»
έλα κακή κοπέλα Σώτη
Μη μας στεναχωράς τον Φώτη!

Πες το κρυφά για την Αριστερά
πουθενά δεν πάνε οι επαναστάσεις
έγινε άσπρη, φευγάτη περιστέρα
έσβησαν και οι εγκαταστάσεις.

Όλα είναι τρέλα, είναι τρέλα
αν ο Κομμουνισμός είναι για γέλια
αλλάζουν οι καιροί καλοί μου
πέρασε του Στάλιν η συντέλεια.

Άρα παρηγοριά μας θα ναι
 εκτός από το δάσος και το δέντρο
πεσμένη η μάζα, μεγάλη ευθύνη λένε
όσοι τσαλαβουτούν στο Κέντρο.

Όλα είναι τρέλα, είναι τρέλες
φέρτε πολλές κακές κοπέλες

 

[Η συγχώρεση δεν αρκεί για τίποτε. Έτσι μόνο το απόλυτο έχει έννοια.

Από ότι μας χάρισε η φύση, ούτε τον σεβασμό της δεν αντέξαμε.

Η πίκρα είναι ξινή. Δεν έχει νόημα χωρίς το γλυκό

Όταν δεν μας αρκεί τίποτε, τίποτε δεν μπορούμε να κάνουμε.]

 

 

ΈΛΞΗ ΖΩΉΣ

 

Μερικά πράγματα είναι σπουδαία, όχι από μόνα τους. Κανείς δε γίνεται κάτι χωρίς λόγο. Η Μελίνα Μερκούρη ήταν ένας αξιόλογος άνθρωπος που έτυχε να γνωρίσω για λίγο και είναι η δεύτερη φορά που τη ζωγραφίζω, προς χάριν μιας φίλης μου-έτσι μου δόθηκε πάλι η ευκαιρία να την προσεγγίσω, την Μελίνα, να πλησιάσω το πρόσωπο της και να μου πει πάλι εκείνη την ατάκα, όπως τότε που με κοίταζε κατάματα, λέγοντας με θαυμασμό"και τι φωτιά!" εννοώντας τη σπιρτάδα που μετέδιδαν τα νεανικά μου βλέμματα, αυτή μια μεγάλη γυναίκα τότε και στην ηλικία αλλά περισσότερο σαν προσωπικότητα κι εγώ ένας φέρελπις, [άκου λέξη!] νεαρός ζωγράφος και συγγραφέας του πρώτου βιβλίου. Κι εμένα, είναι αλήθεια πως συναρπάζουν οι ζωντανοί άνθρωποι, οι αυθόρμητοι σε όποια ηλικία κι αν είναι, γιατί, πιστεύω πως αυτοί κοροϊδεύουν το θάνατο, έλκουν τη ζωή, έτσι πως ήθελαν να είναι, όπως η Μελίνα.

ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΛΟΊ

 

Οι Φιλιάτες ήταν μια παλιά κωμόπολη, με ξενοδοχεία, δυο-τρία, με Δήμαρχο, με νοσοκομείο,  με φαρμακείο, αρκετά μαγαζιά με ρούχα, περίπτερο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια, είχε και πολλούς γύφτους γι αυτό και το αποκαλούσαν Γυφτοφίλιατο, -στην άλλη άκρη  με τα τσαντήρια τους και τα άλογα που ήταν βασικό ζωεμπόριο εκείνες τις εποχές.
Ο Τάσο –Καλέσης δε μιλούσε πολύ, έλεγε μόνο όσα έπρεπε, δούλευε σα σκλάβος μέσα σ εκείνη την τρύπα στο έμπα, της πόλης, λίγο μετά το βεντζινάδικο, όταν με παρουσίασε σ αυτόν ο πατέρας μου δεν κατάλαβα ή δεν άκουσα τι είπαν, το μόνο που κατάλαβα ήταν πως ο Καλέσης ήταν καλός άνθρωπος και θα ήμουν κατά κάποιο τρόπο προστατευόμενος του, άρα έπρεπε να τον εμπιστεύομαι, αυτός θα είχε επαφή με τους καθηγητές, θα έπαιρνε τους ελέγχους μου και θα συνεργαζόταν με τη μητέρα μου μια και ο Φώτης Πλιάτσικας θα ταξίδευε ακόμα μια φορά πίσω στη Γερμανία.
Μετά από τη γνωριμία με τον Τάσο Καλέση, ο πατέρας μου με πήγε στο ραφείο του Γεωργίου που δε θυμάμαι το μικρό του όνομα, ενός συνομήλικου του και συμφώνησαν να μας νοικιάσει ένα μικρό δωμάτιο όπου θα έμενα και πήγαν στο καπηλειό να πιούνε το κρασί τους. Ο πατέρας μου μέθυσε, τον πήγα σέρνοντας μέχρι το πρακτορείο για να πάρει το λεωφορείο και γυρνώντας για την καινούρια μου κατοικία, προς την ανηφόρα, το σπίτι με τα νοικιαζόμενα δωμάτια ήταν στην κορυφή του λόφου, όταν μπήκα στο πολύ μικρό δωμάτιο, με ένα ντιβάνι, χωρίς ντουλάπα, χωρίς τίποτε άλλο, με μια εξωτερική τουαλέτα κοινόχρηστη από τους νοικάρηδες, που θα άρχιζα σιγά-σιγά να τους γνωρίζω, μαθητές οι περισσότεροι, με πρώτους τον Αριστείδη Μπαβάρα, τον Σωτήρη Καραδήμο που οι σχέσεις μου μεταξύ μας είχαν ψυχρανθεί κι έτσι ξεκινούσα την νέα μου ζωή, μόνος, κατάμονος.
Με τα πολιτικά δεν ασχολούμουν, για την ακρίβεια δεν ασχολήθηκα ποτέ σοβαρά, εκτός από την πραγματική έννοια της πολιτικής, όχι με την πολιτικολογία κι έτσι άκουγα εκείνο τον καιρό του 1966-67, για τον Καραμανλή, την Ένωση κέντρου και τον Γεώργιο Παπανδρέου που τον έλεγαν γέρο της Δημοκρατίας άνευ λόγου, τον Κανελλόπουλο που δεν μπορούσε να φτιάξει κυβέρνηση, το βασιλιά Κωνσταντίνο, που ούτε κρύο ούτε ζέστη μου έκανε η παρουσία του, την ΕΔΑ, που εκπροσωπούσε τους κομμουνιστές, κάπως είχα αρχίσει ν αριστερίζω, έτσι από ένστικτο και από μια πλαστή αλήθεια πως οι φτωχοί όφειλαν να είναι κομμουνιστές.
Ο Τάσο- Καλέσης, ο φτωχός σαμαράς ήταν τέτοιος. Κομμουνιστής. Ο Γεωργίου δεξιός και οι δυο, όμως μετριοπαθείς, χαμηλών τόνων άνθρωποι.

Ω, είναι ένας κομμουνιστής γιατί δεν έχει να φάει!

Οι κομμουνιστές είναι φτωχοί.
Οι δεξιοί είναι πλούσιοι. Είναι καλοί άνθρωποι.
Οι κομμουνιστές είναι συμμορίτες

που έσφαξαν τον κόσμο με κονσερβοκούτι.
Οι δεξιοί νίκησαν τους κομμουνιστές.

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ από την ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗΣ ΓΡΑΦΉΣ ανέκδοτο μυθιστόρημα μου

 

ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ

 

 

Στην ΠΕΡΙ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ ΤΩΝ πραγμάτων ετοιμασία μου-πόσο κοντά είναι το γελοίο με το τραγικό και το σοβαρό; Εδώ σκιτσάρω τον Κώστα Μπαρδώσα από τους [άσπονδους] φίλους μου στο face για μια έκθεση που θα γίνει κάποτε. Ο Μπαρδώσας είναι αυτοδίδακτος γλύπτης με σαφώς ωραίες ιδέες και πράξεις.

 

νταλί,. βαν γκογκ, τσαρούχης, αράπης, πικάσο, πλιάτσικας 1

 Καλύτερα μισό λεπτό
ελεύτεροι κι ωραίοι
παρά σαράντα καραντί
με μάσκα και με χρέη.
Εδώ ο ΆΓΓΕΛΟΣ ΣΠΆΡΤΑΛΗΣ, ευγενικό παιδί, καλός ζωγράφος, Κρητικός κτλ. Σκηνοθέτης. Από το λεύκωμα με σκίτσα από τους άσπονδους φίλους μου στο facebook. 2

 Από το ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα από τους φίλους μου στο facebook. Εδώ η μικρή μου φίλη Διώνη αναλογίζεται περί της γελοιότητας των πραγμάτων.

 Σκίτσα με φίλους μου [άσπονδους] από το facebook. που θα εκτεθούν κάποια στιγμή υπό τον τίτλο ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟΣ. Εδώ η Μαίρη Τριβιζά, ζωγράφος και ποιήτρια3

Εδώ με τον Κώστα Φουκαράκη. ΛΕΥΤΕΡΙΆ με δελτίο!3

   σκίτσα από τους φίλους μου στο facebook. Εδώ ο Κώστας Καρούσος, ποιητής και πρόεδρος της Ε.Ε.Λ του πιο ιστορικού συνδέσμου Ελλήνων λογοτεχνών.4

με σκίτσα από τους φίλους μου[άσπονδους]στο facebook που ετοιμάζω για μια προσεχή έκθεση. Εδώ η Ηλιάνα Μιχαλοπούλου. 5

 

Σκίτσα με φίλους μου [άσπονδους] από το facebook. που θα εκτεθούν κάποια στιγμή υπό τον τίτλο ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟΣ. Εδώ ο οφθαλμίατρος Θάνος Βεζάτης, φέρελπις επιστήμων -πολύ μ αρέσει το φέρελπις!

 

Οι περισσότεροι έχουμε πει τα χειρότερα λόγια για τους δημοσιογράφους. Από την έκθεση ΠΕΡΊ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΟς όπου σκιτσάρω φίλους [άσπονδους] από το facebook, δεν μπορούσε να λείπει ο ΒΑΓΓΈΛΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ που διαπρέπει [βαρύγδουπο;] στον επαρχιακό τύπο και συγκεκριμένα στην Ηγουμενίτσα.

 

ΧΩΡΙΣ ΆΛΛΑ ΛΌΓΙΑ.

— μαζί με Αγγελίνα Ρωμανού.8

 

ΣΚΊΤΣΑ από τη σειρά οι φίλοι μου [άσπονδοι] στο facebook. Εδώ ο Γιάννης Καραπιπέρης που οπωσδήποτε έχει θέση στην πρώτη δεκάδα! [Τελευταία κάπου έχει εξαφανισθεί] Πάντως οι τοίχοι δε σπάνε όσο κι αν τους χτυπάμε με το.. κεφάλι μας!

— μαζί με 

ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΊΕΣ. Σκίτσα με τους [άσπονδους] φίλους μου στο facebook. Εδώ η Λίκα Φραγκίσκου από τα γυμνασιακά μας χρόνια! Και είναι αλήθεια πως όταν σκιτσάρω φίλους που τους έχω γνωρίσει και προσωπικά νιώθω κάτι αλλιώτικο! ίσως η νοσταλγία, του παρελθόντος να φέρνει στο το νου, κάποιες απρόσμενες χαρές, ίσως...

 

Ετοιμάζω την ΈΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΕΛΟΙΌΤΗΤΑΣ. [να μπορέσουμε να δούμε τη διαφορά μεταξύ γελοίου και σοβαρού.] Κεντρικό πρόσωπο σε κάθε σκίτσο θα είναι ένας από τους [άσπονδους] φίλους μου στο φέις και όχι μόνο. Εδώ ο Αντώνης Μουλάς, διάσημος ηθοποιός για πέντε λεπτά.

  σκίτσα των [άσπονδων] φίλων στο facebook. Εδώ ο George Karahalios, μέγας συμβουλάτορας του Κούλη στη μάχη παρά τα Κούναξα.

σκίτσα των άσπονδων φίλων στο facebook και όχι όνο. Εδώ η Δήμητρα, φίλη μου από τους αιώνιους φοιτητές-μια χαρά περνάνε αυτοί, καρφί δεν τους καίγεται. Χρωστάω δέκα μαθήματα! λένε, λες και μιλούν για το πιο εύκολο πραγματάκι!13

ΛΕ'ΥΚΩΜΑ με σκίτσα με τους [άσπονδους] φίλους μου στο facebook. Εδώ ο Νίκος Κανέλλος . Είχαμε μια προσωπική γνωριμία, καλός ζωγράφος, ξύπνιο μυαλό, ευθύς παρ΄ότι... πρέσβυς!

 

 Από το ΛΕΎΚΩΜΑ σκίτσα με τους άσπονδους φίλους μου στο φεις μπουκ δεν μπορούσε να λείπει η αφεντιά μου που είναι από τους πιο άσπονδους!15

 

ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα με τους[άσπονδους] φίλους μου στο φειςμπουκ. Εδώ η ποιήτρια Πόπη ΠΑΝΤΕΛΆΚΗ. Φίλη από τα -σχεδόν- εφηβικά μας χρόνια, ξεσπαθώνει εναντίον των πάντων. Ιδιαίτερα φιλόπατρις-αυτό προέκυψε τελευταία δεν την θυμάμαι έτσι παλαιότερα!

 

ΛΕΎΚΩΜΑ με σκίτσα με τους[άσπονδους] φίλους μου στο φειςμπουκ. Εδώ ο Σωτήρης Λάμπρου, μαθηματικός εξ Χαλκίδος ορμώμενος, επειδή την ποίηση πολύ αγάπησε. ['Όποιος από τους φίλους μου επιθυμεί να πάρει μέρος δεν έχει παρά να μου το υπενθυμήσει!]

— μαζί με 

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ.Εδώ ο Αντρέας Γιαννίτσαρος. Ιδιαίτερη φυσιογνωμία.

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Βασίλης Μαραγκουδάκης.
Ο Βασίλης πιστεύει ακράδαντα πως ο άνθρωπος πρέπει να εργάζεται σκληρά. Υπάρχουν κι αντιρρήσεις. Πολλές.

 Μετά τις ποδιές και τα πηλήκια, στο υπουργείο πολιτισμού και θρησκευμάτων; αποφάσισαν να επαναφέρουν και την φουστανέλα-νομίζω θα μας πηγαίνει πολύ τώρα με τις μάσκες.
[Από το ΛΕΎΚΩΜΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ στο φέιςμπουκ. Εδώ με τον Κωνσταντίνο Μποροδήμο παιδικό μου φίλο που είναι τώρα Δ. Σύμβουλος στον ΔΉΜΟ ΦΙΛΙΑΤΏΝ και... συμμετέχει σ αυτές τις αποφάσεις!]20

 

λεύκωμα με ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Δήμος Παγουλάτος

ΣΚΙΤΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ [άσπονδους] ΦΊΛΟΥς ΜΟΥ ΣΤΟ ΦΈΙΣ. Εδώ ο Γιώργος Βογιατζόγλου22

 

Δύσκολο ε; το δίλημμα είναι για τις πραγματικές μάσκες που φοράμε κατά καιρούς. [Οι άνθρωποι φοράνε πολλές μάσκες. Αυτή του Κορωνοιου μας τη...φόρεσαν!]
Η Μαρία Αλεβίζου είναι πρόεδρος της 1ης κοιν. Αθηνών.

Δεν ήξερα πως ο Λουκ είναι φασίστας

 

Με τον Βασίλη Αράπη. Καλός φίλος, ντόμπρος.

Νάνσι Σπετσιώτη
Από το ΛΕΎΚΩΜΑ ΠΕΡΙ ΓΕΛΟΙΟΤΗΤΑΣ και το πόσο κοντά είναι το γελοίο με το σοβαρό. Σκιτσάροντας κάποιους από τους φίλους μου [άσπονδους] στο facebook. Εδώ η σκηνοθέτης Νάνσι Σπετσιώτη ...φαν του Σαββόπουλου! Συγνώμη Νάνσι για την τραγικοποίηση της γελαστής φατσούλα σου, αλλά διαβάζοντας τη δημοσίευση σου πως δεν μπορείς ν ακούσεις το Νιόνιο ούτε δυο λεπτά, μου ήρθε στο νου η κραυγή απελπισίας του Μουνκ!

Γιάννης Πετρόπουλος ΓΙΆΝΝΗΣ ΠΕΤΡΌΠΟΥΛΟΣ. Στωικός. Ποιο ήρεμο διασκεδαστή δεν έχω γνωρίσει. Τον σκίτσαρα σ αυτή τη σειρά περί γελοιότητας των πραγμάτων και όχι μόνο, θυμούμενος το τραγούδι του παλιό κανόνι που για θάνατο, ζωή σκορπάει. Γεια σου αθάνατε Πετρόπουλε. [ ο Αρκάς απλά παραμονεύει]

 

Νάντια ΚατσαρούΥΠΕΡΟΨΊΑ ΤΟΥ ΛΌΓΟΥ. Σκίτσο με την Νάντια Κατσαρού, από το λεύκωμα με τους φίλους μου [άσπονδους] στο facebook. Έργα που θα εκτεθούν στο μέλλον, μια σειρά γελοιότητες ή γελοιογραφίες των πραγμάτων και των ανθρώπων.