ΚΡΑΚ!

 

 

ΤΑ ΒΛΙΤΑ

Το μεσημέρι καθάριζα βλίτα. Ήταν ωραία, δροσερά βλίτα που
έκοψα από τον κήπο. Τα έβαλα σε μια λεκάνη, κάθισα στο
τραπέζι της αυλής και δίπλα τοποθέτησα μια άλλη λεκάνη
για να ρίχνω τα καθαρισμένα. Ωραία, σκέφτηκα και στρώθηκα
στη δουλειά. Πολλοί νομίζουν πως είναι εύκολο να καθαρίζεις
βλίτα, για μένα όμως, θέλουν μια προσοχή, όχι άιντε ότι να ναι.
Έπαιρνα ένα –ένα, το εξέταζα, έκοβα πρώτα το κοτσάνι με τα
χέρια εκεί που έκανε κράκ για να φύγει το σκληρό, κοίταζα τα
βλαστάρια που βγαίνουν κάτω από τους μίσχους, τα έκοβα, τα παρατηρούσα μήπως είχαν τρυπημένα ή ξερά φύλλα, και με τα
δυο μου χέρια αφαιρούσα τις άκρες τους και τα ριχνα στην
καθαρή λεκάνη. Όταν τέλειωνα με τα βλαστάρια, έφτανα στην
κορυφή του φυτού, το έφερνα μπροστά στην όψη μου, πέταγα
τυχόν αγριάδες που μπλέκονταν ανάμεσα στις διακλαδώσεις-
σπάνια εκεί περπατούσε κανένα μυρμήγκι ή άλλο ζωύφιο, το
οποίο δυστυχώς έπρεπε να σκοτώσω- και αφαιρούσα όλα τα
μεγάλα φύλλα. Στο τέλος αυτής της δουλειάς, αφαιρούσα κι
όλες τις μύτες από τις κορφάδες του φυτού έτσι που ν απομένει
λιγνό, σχεδόν διάφανο σαν τσάκνο, δε θα τρωγα πρασινάδα, τα
κορμάκια και λίγο πράσινο έπρεπε ν απομένει. Όπως
καταλαβαίνετε για να φτιάξω μια μικρή κατσαρόλα έπρεπε να
καθαρίσω με αυτόν τον σχολαστικό τρόπο, περίπου εκατό βλίτα,
δεν τα μέτρησα κιόλας. [Την άλλη φορά θα το κάνω!]
Έτσι μου πήρε κάμποσο χρόνο, που κι αυτόν δεν τον μέτρησα
αφού ήμουν αφοσιωμένος σ αυτό που έπρεπε να κάνω γιατί,
διαφορετικά θα μπορούσα να πάρω μια μερίδα από το διπλανό
εστιατόριο αλλά περνώντας από κει την τελευταία φορά,
παρατήρησα τη γυναίκα που τα καθάριζε και είδα με τρόμο να
τα πετάει όλα μέσα στη λεκάνη της κουζίνας, να τα πλένει μια
σβούρα, να κόβει ελάχιστα τα κοτσάνια, όπως-όπως κι ύστερα να
τα ρίχνει στο μεγάλο καζάνι κι αποφάσισα από τότε να μην
ξαναπάρω βλίτα από εκεί.
Βέβαια σε όλη τη διάρκεια αυτής της δουλειάς, είχα το χρόνο
να σκεφτώ διάφορα πράγματα, όπως τι είναι το βλίτο, δε
θυμόμουν και πολλά πράγματα από τη Φυσιολογία που κάναμε
στο Δημοτικό γιατί στο Γυμνάσιο και μετά, ούτε λόγος για βλίτα. Θυμήθηκα-θαυμάστε μυαλό!- πως  είναι ποώδες, εδώδιμο φυτό
που η επιστημονική ονομασία του είναι, Amaranhus  blitum.
Όπως, πως όσοι το τρώνε, φυραίνει το μυαλό τους. Άρα
ανοηταίνει. Γέλασα, μ αυτή την αφέλεια και με την άλλη που
όποιον αποκαλούμε βλίτο-συνήθως με νεύρα- τον θεωρούμε
ανόητο, βλάκα, εξ αιτίας της παραπάνω ιδιότητας που αποκτά
όποιος τρώει βλίτα. Φαντάσου, απολογήθηκα στον εαυτό μου,
ενώ τέλειωνα με τον καθαρισμό των βλίτων, με τι μας έχουν
θρέψει τόσα χρόνια για να μας κάνουν ακριβώς βλάκες.
Καλή όρεξη.

 

 

Καρυωτάκης 2

 

"Εγώ δυστυχώς δεν έχω κέφι τώρα να σου γράψω τίποτα. Η ζωή μου άλλωστε είναι περισσότερο μονότονη κι ελεεινή απ όσο πίστευα κι απ όσο φαντάζεσαι. Κλαίγε με Χαρίλαε..."

Τάδε έφη ο Κώστας Καρυωτάκης εν έτει 1923. Άτομο παράξενο, διεισδυτικό, έξυπνο, με ζωή που θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένη. Αλλά δεν ήταν. Όπως και η δικιά μου. Και η δικιά σας. Αυτό το ελεεινή ζωή, όμως, μου χτυπάει άσχημα, είναι μια έκφραση αθλιότητας. Δηλαδή ήταν τόσο πολύ αξιολύπητος, τόσο οικτρός, τιποτένιος και άθλιος-όλα αυτά μαζί τα εκφράζει αυτή η λέξη!
Δε θα μπορούσα ποτέ να χαρακτηρίσω έτσι τη ζωή μου. Ίσα-ίσα έχω μια μικρή περηφάνια πως κάτι κάνω και σίγουρα είμαι πάντα με το μέρος του δικαίου και του αδυνάτου. Πιστεύω, πως για να κατέχεσαι από υψηλά αισθήματα υπεροχής, ελευθερίας, δικαιοσύνης, γενναιότητας, είναι δύσκολο. Οι περισσότεροι άνθρωποι λυγίζουν και μόνο λίγοι αντέχουν το πραγματικό βάρος της ζωής.
Μόνο οι πολύ άρρωστοι, πρώτα στο σώμα και μετά στην ψυχή, μπορεί να νιώθουν τόσο καταρρακωμένοι-σίγουρα η ζωή είναι ελεεινή όταν είσαι άρρωστος. Δεν ξέρω πόσο άρρωστος ήταν ο Καρυωτάκης, δεν το αποσαφηνίζουν τα βιβλία αλλά θα πρέπει να ήταν πολύ. Γι αυτό και δεν μπόρεσε να το ξεπεράσει και έδωσε το τέλος που όλοι γνωρίζουμε στην μουχλιασμένη Πρέβεζα.
Εκτιμώ βαθύτατα την ποίηση και τη σκέψη του Καρυωτάκη:
Μόνο μπορεί να μείνουνε κατόπι μας οι στίχοι
οι ονειροπόλοι στίχοι μας να μείνουνε, καθώς
τα περιστέρια που σκορπούν οι ναυαγοί στην τύχη
κι όταν φέρουνε το μήνυμα, δεν είναι πια καιρός.
Όσα ενόχλησαν τον ποιητή, συνεχίζουν να ενοχλούν κι εμάς ακόμα σήμερα. Κυνηγήθηκε από ένα έξαλλο και κακοφτιαγμένο μισόκοσμο τις πρώτες δεκαετίες του περασμένου αιώνα. Κοφτερός και οξύνους βρήκε τη δύναμη ή την αδυναμία να πιέσει τη σκανδάλη για να τελειώσει την ελεεινή και μονότονη ζωή του. Πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα δεν τον συγχωρούν που αυτοκτόνησε, δεν δέχονται τις πεσιμιστικές τάσεις των ανθρώπων και θέλουν να βλέπουν τη ζωή μόνο ρόδινη, αισιόδοξη.

Όλοι μαζί κινούμε συφερτός
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.

Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά
                                          μας
δημοσιεύουμε τα ποιήματα μας
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.

Βαθειά ειρωνικός, γουστάρω αυτή τη σαρκαστική ειρωνεία του γι αυτόν τον τρισάθλιο κόσμο μας-ενίοτε. "Γελούσε συχνά, δηλαδή μάλλον χαμογελούσε, μα-παράξενο πράγμα! Ακριβώς αυτό το χαμόγελο ήταν το μόνο που φανέρωνε όλη του την πικρία!" μας πληροφορεί ο Τέλος Άγρας που φυσικά τον είχε γνωρίσει από κοντά.
Η πικρία του Καρυωτάκη και η δική μας, πηγάζει από την αδικία της ζωής, από την μη αναγνώριση-του ίδιου δεν του την δικαίωσαν ποτέ ενόσω ζούσε- κάποιων αξιών, κάποιων δικαιωμάτων και τότε, εκεί, να βγαίνει όλο το πικρόχολο ρήμα εναντίον όλων, όσων μας αδίκησαν.
"Κάθε πραγματικότης, μου είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο σαν ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία... Σ αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές!! είμαι έτοιμος τώρα για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δύστυχους γονείς μου, λυπούμαι τ αδέρφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά..." Αυτά από το σημείωμα του. Το σημείωμα του ιδανικού αυτόχειρα.
Είναι απίστευτη η ευκολία που πετάει αυτό το, κάθε πραγματικότης, μου είναι αποκρουστική. Και τό δεν έβλεπε κανένα ιδανικό στη ζωή του.  Για να καταθλιβεί κάποιος σε αυτό το σημείο, ξαναλέω, πρέπει να είναι άρρωστος.  Αλλά, τόσα χρόνια τώρα, οι κριτικοί δε θέλουν να θάψουν τον Καρυωτάκη, όπως αρνήθηκε και η εκκλησία τους που χαραχτηρίζει τους αυτόχειρες άτυχους που δεν λαμβάνουν αυτή την τιμή.
Εννοείται πως, όσοι είχαν προβλέψει ότι η λογοτεχνική ιστορία θα επιφύλασσε μια σελίδα σε μια άκρη της για τον Καρυωτάκη, έπεσαν έξω αφού το ενδιαφέρον για τον ποιητή κρατείται αδιάπτωτο και αυξανόμενο, για να μας θυμίζει κι έναν άλλον ιππότη: Τον Δον Κιχώτη, τον ιππότη της ελεεινής μορφής. Μήπως όλων μας η ζωή είναι Ελεεινή;

 

 

ΜΑΤΑΙΟΠΛΗΞΊΑ

 

ΠΙΚΑΣΟ

Ματαιοπληξία. Δε θέλω να σας φέρω στην άκρη. Αλλά, εγώ συνεχίζω ν απορώ μαζί σας.

Είσαι έξω απ το πρόβλημα.

• Βλέπω τη ζωή όπως είναι χωρίς δογματισμούς. Μιλάω συγκεκριμένα όταν πρέπει. Δεν υπάρχει περίπτωση να συνεννοηθούμε. Εσείς μιλάτε για χριστούγεννα κι εγώ σας λέω καραγκιόζηδες!

  
  

  Η ουσία είναι πολύ μακριά από αυτό που σκέφτεσαι εσύ. Για ν αντέξεις αυτά που υποστηρίζω εγώ πρέπει να είσαι σπάνιο φυτό. Ξεκινούμε απο δυο διαφορετικές αντιλήψεις. Εσύ πιστεύεις σε ένα θεό, ας πουμε το χριστό κι εγώ δεν πιστεύω σε κανέναν θεό.

  
  

  Εδώ πρέπει να γκρεμίσουμε όλους τους θεούς κι εσύ μου μιλάς για αηδίες! Δικός μου δρόμος είναι έξω απ τους θεούς. Θα μείνω υπέρμαχος της θέσης μου έστω κι αν χρειαστεί να με εξοστρακίσετε. Μας χωρίζει μια άβυσσος.

  
  

  Σκέψου να σκοτώνεις χίλια μωρά και να νιώθεις ευτυχισμένος κάτω από την ψεύτικη θεοκρατία σας.

  
  

  Μα σου το είπα: μας χωρίζει μια άβυσσο. [Αυτοί που τα σκοτώνουν δεν ανήκουν στον δικό σου δογματισμό;] Ξεκινάς από λάθος αρχές. Δεν υπάρχει καμιά απόδειξη για την ύπαρξη των θεών. Τουναντίον υπάρχουν αρκετές για τη μη ύπαρξη τους.[Εξ άλλου, είπες κάποτε πως δεν αντέχεις τις δύσκολες καταστάσεις και αλήθειες.]

  
  

  Λες βλακείες αλλά ας δεχτούμε την άποψη πως υπάρχει θεός. Τι θα είναι αυτός; μια ανώτερη δύναμη που στέκεται έξω από το σύμπαν; και τι κάνει εκεί; στέκεται και θαυμάζει αυτόν τον ηλίθιο κόσμο που έφτιαξε; και το αξιότερο: αυτόν ποιος τον έφτιαξε; η ύπαρξη του ενός στέκεται πολύ αδύναμη. Δεν υπάρχει το ένα που έφτιαξε τα πάντα. Απλά υπάρχουμε.

  Έξω από την επιστήμη και την έρευνα δε δέχομαι τίποτε άλλο γι αυτό τον κόσμο. Τα περι κομμουνισμού είναι αστεία. Είναι ένα σύστημα γαλούχισης αυτού του κόσμου και έγινε μια προσπάθεια να επιτευχθεί σε λάθος τόπο κι από λάθος ανθρώπους. Η συνέχιση της ι…

  Δείτε περισσότερα

  
  

  Ου με πείσεις καν με πείσεις. Σίλεια είσαι έξω από το πρόβλημα.[Αν θες μελέτησε αυτά που σου λέω, όχι τα δικά σου που ανήκουν στη σφαίρα της ματαιοπληξίας.]

  
  

  Οκ, πήγαινε να σε ευλογήσει κανένας άγιος. Χαχα

  Εγώ δεν είμαι ευλογημένος και δε γουστάρω να με ευλογήσει κανείς.

  
  

  Γιατί, θα έπρεπε να μην είμαι περήφανος; μήπως να σκύψω το κεφάλι και ν ακούω τις μαλακίες αυτού του κόσμου; Περήφανος είναι αυτός που μπορεί ν αντιστέκεται στην παραδοξολογία αυτού του κόσμου. Εμένα δε με έφτιαξε κανένας θεός.

  
  

  Συνεχίζεις να λες πράγματα που δεν έχουν αξία. Φυσικά είμαι ανώτερος από τον κόκκο της άμμου. Αν εννοείς τη φύση θεό, πάλι αυτή δεν είναι. Υπόκειται σε νόμους που τους αντιστρέφει ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος είναι, ας χρησιμοποιήσω τη λέξη, ο θεός αυτού του κόσμου που γνωρίζουμε. [μη μου στέλνεις συνθηματικά, δεν ανήκω στους μασσόνους.]

  
  
  

 

ΑΓΡΙΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ

 

 

 

Το λεωφορείο έτρεχε, κυλούσε τις ρόδες του στην άσφαλτο, βρωμούσε τσιγαρίλα και ανάσες πολλών επιβατών που οι περισσότεροι έκαναν εμετό, εμένα είχε σταματήσει πια να με πιάνει, ένιωθα κάποια αναγούλα αλλά δεν έκανα εμετό. Είχα βγάλει ένα πεντακοσάρικο από τα μεροκάματα στου παπά-Σπύρου, η μητέρα με αποχαιρέτησε με δάκρυα, πάντα αυτοί οι αποχαιρετισμοί ήταν γεμάτοι συγκίνηση, λες και θα πηγαίναμε στην Αυστραλία, λες και δε θα ξαναβλεπόμασταν και είχα πάρει το λεωφορείο της γραμμής Φιλιάτες-Αθήνα. Τι να έκανα πια στο Άγριο; Είχα στην κωλότσεπη τη σύσταση ενός φίλου που προ-ακολούθησε την ίδια κατάσταση  μ εμένα αφού συνεννοηθήκαμε να με φιλοξενούσε τον πρώτο καιρό, μια και κανένα από τα αδέρφια μου δεν έμενε πια εκεί, ο Χάρης με τον Δημήτρη και τον Αντώνη είχαν πάει στη Γερμανία, ο Σωτήρης ήταν στρατιώτης κάπου εκεί γύρω, δε θυμάμαι να τον συνάντησα ποτέ, έτσι κι αλλιώς αυτός ήταν ο πιο αδιάφορος για ότι συνέβαινε στην οικογένεια και προστάτευε μόνο τον εαυτό του. Είχα τη σύσταση ενός φίλου που είχε περίπου ίδια κατάληξη μ εμένα και είχαμε συνεννοηθεί να με φιλοξενήσει τον πρώτο καιρό μια και κανένα από τα αδέρφια μου δεν έμενε πια στην Αθήνα. Στην Αθήνα την πόλη των πόλεων, το κέντρο του παγκόσμιου πολιτισμού.
Ω, Αθήνα, έρχομαι.
Έρχομαι και μπορεί να μη ξαναφύγω ποτέ!
Τα πράγματα όμως ήταν τελείως διαφορετικά, απ ότι τα είχα υπολογίσει, στην τσέπη μου είχα μόνο δυο κατοστάρικα, μια σχεδόν άδεια βαλίτσα, τρία ρουχαλάκια ένα ζευγάρι παπούτσια και φτάνοντας γύρω στις τέσσερις το πρωί στο Μπραχάμι με το ταξί που με παράτησε στη Θουκιδίδου 64, ένιωσα φτωχός και κρύος ο Σεπτέμβρης ήταν στα τελειώματα του και προσπάθησα να βρω στα κουδούνια το όνομα του φίλου μου αλλά μάταια, δεν υπήρχε πουθενά τα όνομα του. Απογοητευμένος είπα να φύγω αλλά που θα πήγαινα; Και ασυναίσθητα περιεργάστηκα το μαγαζί με τα μισοκατεβασμένα ρολά  στο ισόγειο της πολυκατοικίας. Τα τζάμια ήταν βαμμένα μ αυτό το άσπρο και κάπου μια τρύπα άφηνε να δεις στο εσωτερικό του. Κόλλησα το μάτι μου και στο μισοσκόταδο διέκρινα πάνω σε ένα ράντσο τον φίλο μου να κοιμάται, εδώ είμαστε μονολόγησα, τα πιάσαμε τα λεφτά μας και χτύπησα το τζάμι. Ξύπνησε κάποτε ο Βασίλης, Βασίλη τον έλεγαν, τώρα θυμήθηκα τα όνομα του, αγκαλιαστήκαμε, με καλωσόρισε, ήταν βρώμικος κι αξύριστος ένα χρόνο μεγαλύτερος μου, φαλακρούλης από τότε, ντουβάρι ασοβάτιστο.
-Ήρθες!
-Ήρθα, του απάντησα.

ΑΠΌΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ Συναρπαστικότητα της γραφής. Μυθιστόρημα