χιπ-χοπ

 

 

ΧΙΠ-ΧΟΠ

Από το Σύνταγμα πολύχρωμοι μαν
δρόμοι που αγαπήσαμε με οργή
στα σκαλιά καθόταν μια νέγρα κοπέλα
έκλαιγε
χιπ-χοπ ο νεαρός στο μάρμαρο μπρος
στη μεγάλη Βρετάνιδα που κυματίζει
ασθμαίνουσα Ελληνική σημαία
δε με νοιάζει
Ολισθαίνοντας την Πανεπιστημίου
ποιος ξέρει γατί ήρθαμε εδώ;
η λευκή γυναίκα δεν είχε που να πάει
ένας άλλος άντρας περπατούσε ανάποδα στα σκαλιά
χιπ-χοπ
από το Σύνταγμα μαν
άνθρωποι που αγαπήσαμε με πάθος
τα μάρμαρα, τα μάρμαρα, τα μάρμαρα!
Διαβαίνοντας αργά το απόγευμα
στην Ακαδημίας και αλλού
μια νέγρα γυναίκα έκλαιγε, ένας άντρας κοίταζε αλλού
χιπ-χοπ
όλα είναι μια εικόνα, ένα ηλιοβασίλεμα στην Πανεπιστημίου
ο ήλιος βγαίνει και εκεί
ο Νέγρος έφυγε
η γυναίκα έμεινε μόνη
το παιδί στρέφει στα σκαλιά
ο ήλιος κοκκινίζει
χιπ
χοπ

 

Σβήνω το φως
Δε φοβάμαι πια το σκοτάδι

Σκοτάδι και φως
Δεν είμαι υπεύθυνος για τίποτα
Κενός από κάθε συναίσθημα

 

Μια σκάρτη σελίδα
και ο πηλός φίλος μου από παλιά
Το φως να χτυπάει εκεί που δεν πρέπει
το φως που αγάπησα από παιδί
Μια φωτογραφία του τοίχου
ακίνητη θαρρείς στο μεσοκόπι
ασπρόμαυρη ματιά
-αλήθεια ποτέ δεν τα κάναμε όλα όπως έπρεπε
είτε γιατί δεν ήμασταν γενναίοι
είτε γιατί οι πόρτες που χτυπούσαμε ήταν κλειστές
και κανείς δεν τις άνοιγε.
Μια σκάρτη σελίδα
και ο πηλός φίλος μου από παλιά
παράπονο η αγάπη μου, παράπονο μεγάλο
το δίχως άλλο
γιατί ούτε δώσαμε αυτό που έπρεπε
ούτε πήραμε
μονάχοι σκορπίσαμε στους πέντε ανέμους-εύκολο ήταν θα μου πεις
ποιος να γύρναγε τώρα πίσω
ω: στους πέντε ανέμους!
Ο πηλός κόκκινος και λευκός
το χώμα περίεργο από μια άλλη αντίληψη
επειδή ποτέ δεν τα κάναμε όπως έπρεπε
όχι βέβαια πως μας νοιάζει
απλά γνωρίζουμε το τέλος μας κι αυτό είναι μια δύσκολη αξία.

 

 

Ο ΆΝΕΜΟΣ ΦΥΣΆΕΙ ΑΚΌΜΑ

 

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ.

 

 

Πάνω στον λόφο έκοψαν τα δέντρα οι υλοτόμοι

Τα δέντρα δεν υπάρχουν πια

Αλλά ο άνεμος φυσάει ακόμα.

 

Εμείς περπατούσαμε κι αυτόν τον καιρό με πατερίτσες

Είχε σπάσει το πόδι μας ένας θεός που δεν τον ξέραμε και

χωρίς κανέναν λόγο ανεβαίναμε αυτόν τον λόφο που δεν είχε δέντρα.

Μόνο χώμα, πέτρες, κόκκινο χώμα σαν το αίμα των φίλων που δεν ζούνε πια.

Είναι λυπηρό να πεθαίνουν οι φίλοι και να μένουμε εμείς

Τι θα κάνουμε χωρίς τους φίλους;

Και οι υλοτόμοι ήταν κάποιοι φίλοι που αγαπούσαν το δάσος

Δεν είναι που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο για τον άνεμο

Ούτε και τα  δέντρα με ενδιαφέρουν τόσο πολύ

Ξέρω πως κι εσύ πούστη, τα αγαπάς αυτά τα πράγματα

Είσαι όμοιος με μένα

 και ο άνεμος φυσάει ακόμα

Μπορείς ν ανέβεις μαζί του όπου θέλεις

Θα σε πάει στα πέρατα της γης

γιατί αυτό θέλεις.

Δεν είναι που δεν έχουμε πόδια, ούτε που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο. Πούστη.

Απλά γυρνάω στα ίδια λόγια.

Είναι κάτι σφήνες από παλιά

Τότε που στις Μυκήνες βασίλευε ο Αγαμέμνων

Και η Κλυταιμνήστρα ορμήνευε τον Αίγισθο

Ίδια είναι, όλα παλιά, ο λόφος με τις λεύκες, το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μας

Ω! πούστη, τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις δεν ήταν δικά σου

Ούτε το αληθινό σπαθί σου

ούτε ο λόφος που δεν είχε δέντρα αλλά ο άνεμος σφυρίζει ακόμα.

Γιατί σφυρίζει ο άνεμος;

Είναι που έχω παιδικές απορίες κι αν ανέβαινα μια φορά περισσότερο εκεί το

έκανα για να σε συναντήσω

 

 

πολιορκημένοι στο χώρο

 

ΔΥΟ  ΕΡΩΤΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ηγουμενίτσα  2004

 

ΕΤΣΙ

 Εκείνη την ημέρα αρνήθηκε τον έρωτα
Και συ του επιτέθηκες αβυσσαλέα
Ο χρόνος είπες, είναι ασήμαντος
Κι αυτός έκλαιγε στους βράχους των κύκνων

Επειδή ήξερε πως ο χρόνος δεν ήταν για εκείνους

 Φοβήθηκε ανεπαίσθητα τον εαυτό του
Και τα αόριστα γυναικεία σκέρτσα
φώλιασαν χιλιάδες μυρμήγκια στο πρόσωπο
Τι να της έγραφε;
Είναι ο πούτσος του αδυσώπητος; Σηκώνεται
τον ανήφορο και οι λέξεις δεν φτάνουν;

Είναι ακράδαντες. Οι λέξεις. Δεν φτάνουν
Ακράδαντες.

 Του άρεσες!
Είναι κι αυτό κάτι
Σα να έγραψε στο πρόσωπό σου, στις ξανθιές αφέλειες
το μήνυμα ενός καινούριου κόσμου: «Υπάρχουμε
γιατί είμαστε δυο.»

 Του άρεσε που της έγραφε
που την ερωτευόταν

 Έσχισε δυο στάλες αίμα στο κοράκι της

 

 

ΗΧΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο ήχος του γυναικείου περπατήματος
είναι αλλιώτικος εγώ τον καταλαβαίνω.
Το τακούνι της γυναίκας
χτυπάει σαν βόλι στο μάτι του άντρα
Όχι στο αφτί
στο μάτι

 Ο ήχος του τακουνιού είναι περήφανος
εγώ τον καταλαβαίνω
Σαν το γυμνό αγάμητο γυναικείο σώμα
χτυπάει στο πλακόστρωτο κι από μακριά
οι άντρες σηκώνουν τα βλέφαρα
ν’ αφουγκραστούν τον γυναικείο ήχο που
μυρίζει μουνίλα

Ο ήχος

 Ανάλογα το ύψος
ο ήχος της γυναίκας ακούγεται
γρήγορος, κοφτός, ανήσυχος.
Από μακριά τον καταλαβαίνω
αυτόν τον ήχο του γυναικείου
τακουνιού στον πεζόδρομο.
Είναι μονόδρομος

Χωρίς τον ήχο της γυναίκας δεν ζεις

 

 

 

 

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΊΑ

 

ΥΣΤΕΡΟΦΗΜΙΑ ΕΝΑ

 

Μερικές φορές νομίζω  πως επιδαψιλεύω * το μέλλον στον εαυτό μου.
Σα να υπάρχω κιόλας πιο μπροστά.
Μπορεί να φαίνεται ωραιομανία και να είναι.

Πάντως ερείδομαι* σ΄αυτήν την  συνεχιζόμενη από παιδί
εικονοληψία του μέλλοντος.
Βαυκαλίζομαι πως έστω και στην ίριδα ενός νου να φευγαρίζω, πως θα είναι σπουδαίο.

Δεν ξέρω αλήθεια αν ανήκω στο παρόν
Έξι χρονών ζωγράφιζα τον έρωτα
Ο Νταλάρας εισέτι βογκάει αλλά αρέσκεται κι αυτός στον μύθο του- δεν ξέρω ποιανού είναι ο στίχος.

Τώρα νιώθω πιο ακραιφνής.
Σφαδάζω με τις λέξεις στο κρεβάτι, στον ύπνο δεν κοιμάμαι και σέβομαι τον σουρεαλισμό σαν μια σπουδαία εφαρμογή.
Ο πούστης ο Νταλί.
Πήρε όλα τα όνειρα και τα έκανε πράξη ο πούστης. Ο.
Γαμήθηκε και ο καιρός, αυτός αρέσκεται στον πόθο του
Ο καιρός.
Στον πόθο του
Να πεθάνει.

Μερικές φορές επιδαψιλεύω στον εαυτό μου τρομερή ανασφάλεια.

Λες και δεν υπήρξα ποτέ.

 

*επιδαψιλεύω= επιμελούμαι

                                                *ερείδομαι= στηρίζομαι