ΈΧΕΤΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΓΑΠΆΝΕ

 

 

Και το καλύτερο! θέλω να είσαι εδώ και να μην είσαι!

Και το παράξενο είναι, πως και γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται-σου φαίνεται απλό αλλά δεν είναι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους-απλά συνυπάρχουν μόνοι τους.

Όταν ξεκινάς για κάπου πρέπει να ξέρεις τι θα βρεις;

Έχετε ανθρώπους που σας αγαπάνε;

Η αγάπη είναι ένα οφελιμιστικό είδος. Έχει να κάνει περισσότερο με το πάρε-δώσε. Δεν αγαπάμε τίποτε, πέρα και έξω από αυτό. Μπορεί μα μη σας βολεύει αλλά έτσι είναι.

Εγώ νομίζω, πως όποιος κατορθώσει να έχει τις λιγότερες πληγές στο σώμα του θα επιβιώσει.

Δε μ αρέσουν αυτά και τα δυο: η ψυχή είναι φθαρτή, το σώμα άρχει της νόησης. Στην ουσία δεν υπάρχει ψυχή, απλά υπάρχει ένας εγκέφαλος.

Το πρόβλημα των ανθρώπων που ξέρουν πως θα πεθάνουν είναι μοναδικό βίωμα κακίας.

Απόψε δε θάρθει κανείς να μας δει. Θα μείνουμε μόνοι στο σκοτάδι.

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν τους αξίζει ο σύντροφος που έχουν!

ΠΡΟΣΌΝΤΑ ΕΝΟς ΔΊΚΑΙΟΥ ΆΝΤΡΑ.

Ελεύθερος, απολιτικοποιημένος, ανήσυχο πνεύμα, χωρίς παράλογες συμπεριφορές.

Δύσκολες ιδιότητες, σπάνια προτερήματα: γενναίος, δίκαιος στην όψη και την τομή του λόγου. Μεγάλα ψυχικά χαρίσματα, ανιδιοτέλεια. Εκτίμηση της φιλίας, τιμή και σεβασμός στη γυναίκα.

Αλτρουιστική συμπεριφορά, μεγαλοθυμία, σκληρότητα αποφάσεων, ενίοτε διπλωμάτης, πράγμα δύσκολο για τον χαρακτήρα του. Υποστηρικτής των αδυνάτων, όχι φιλάνθρωπος με την ψεύτικη ετικέτα του καπιταλισμού.

Ηδονισμός, χαμόγελο νεότητος, ακραιφνής, ρηξικέλευθος, ειρωνικός με τους απέναντι ευρισκόμενους που χλευάζουν. Η επανάσταση του είναι διαρκής και η γεναιοδωρία μαζί με την απλοχεριά, σπάνια προτερήματα. Συνεπής, άρχοντας.

Ευελιξία, αθλητισμός με προσοχή στο σώμα και στο πνεύμα.

Υπάρχει κανείς;

Θα εκμηδενίσω τη φιλοσοφία, να σκεφτόμαστε όπως χτες.

Ε, τώρα! μου επιτρέπεις να πω πως λες βλακείες! ποιον απλό κόσμο βρε; σου είπε κανείς ότι εγώ είμαι ο απλός κόσμος; ίσα-ίσα το αντίθετο. Μιλάνε μια ξένη γλώσσα προς εσένα και είναι φυσικό. Θα γελάσουν με τις θέσεις σου και θα πουν άσε το παιδί έχει δίκιο. Μην τρομάζεις, απλά δεν τα διδάχτηκες. Δεν ξέρεις τι είναι ο Μπέρκλει, δεν μελέτησες τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Πούλιτζερ, δεν στάθηκες στον Έκο,δεν διάβασες και προσπαθείς μόνος σου επειδή άκουσες πέντε αρχαιοελληνικά ονόματα να βγάλεις συμπεράσματα. Όταν δεν έχουμε μελετήσει νομίζουμε πως ο κόσμος είναι αυτός που λέμε εμείς. Δυστυχώς ο κόσμος της επιστήμης και της φιλοσοφίας, η μελέτη, όλων όσων είπαν αυτοί, είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να εξάγεις καινούργια συμπεράσματα.

Με τους νικητές ή με τους ηττημένους;

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνεις ή τι θέλεις. Κάνεις ότι θέλεις ή ότι πρέπει;

Καμιά φορά, δε θέλω τίποτα. Και τότε είμαι ελεύθερος.

Τα δέντρα μεγαλώνουν μόνα τους. Τα παιδιά μας όχι.

Να μια αδικία απαρχής.

Ακούστε μάγκες, σ αυτή τη ζωή όση ποίηση και να γράφεις, άμα δεν έχεις τύχη θα τρως κάθε μέρα μακαρόνια αστέγνωτα.

Ε, ναι, είναι αδιαμφισβήτητο, μετά την πτώση της αρχαίας Ελλάδας στους Ρωμαίους ουδένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος υπήρξε. Πάντα υπό τις επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Δυστυχώς. [Εν τέλει, κάποιες μικρές εκλάμψεις, βεβαίως υπήρξαν.]

Αν καμιά φορά φοβάσαι τον θάνατο, ή τους ανθρώπους, μάθε πως οι δεύτεροι είναι χειρότεροι.

Ας σκεφτούμε καλύτερα. [Δε θα μιλήσω γι αυτούς που δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους.] Είμαι ακαταλαβίστικος, είπαν οι πολλοί. Και κερδίζει πάντα η πλειοψηφία.Σε έναν κόσμο τρελό, καλά είναι και ένας μόνος του.

Έχω μια απορία, από τις πολλές: αυτοί που κάνουν τατουάζ σ όλο τους το κορμί πως νιώθουν; Εμένα μου φαίνεται αρρωστημένο, δεν μπορώ να τους καταλάβω, διάσημους και μη. Δηλαδή με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ή και αντίθετα άντρα, που έχει στιγματίσει έτσι το κορμί του, την ύπαρξη του, πως να κάνεις σεξ;

Είναι ομοφυλόφιλος ο Ροζ Πάνθηρας;

Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΣΥμΦΩΝΊΑ

 

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..

...αλευροπίτουρες, τελειώσαν τα ψέμματα.Σήμερα δεν θα σας κατεβάσω από το τρένο. Απλά θα σας ρίξω στον Κορινθιακό. Θα πούμε μερικές αλήθειες και πολλά ψέμματα. Γιατί, η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει. Τι σημαίνει αλήθεια;Η απόλυτη συμφωνία με την πραγματικότητα. Ότι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η λέξη αλήθεια, προέρχεται από το Α-ΛΗΘΕΣ-ΕΙΑ. Στην ουσία σημαίνει αυτό που δεν κάνει λάθος.Όχι αυτό που δεν θυμάται [α-λήθη] αυτό που δεν κάνει λάθος.ΚΙ ας πούμε τώρα μερικές αλήθειες, βατσιτζέλω-βατσιτζώ. Η πρώτη είναι αυτή που ξέρουμε.Η δεύτερη ,αυτή που λέμε και η τρίτη, αυτή που δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί όμως η αλήθεια πονάει; γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια;Οι πούστηδες οι Εγγλέζοι, λένε truth και είναι απ΄αυτούς που δεν πιστεύουν σε καμιά αλήθεια.Πλιάτσικας σπίκιγκ, τώρα μαλάκα.Υπάρχει άραγε η αντικειμενική αλήθεια; για σκέψου το...Βέβαια, εγώ πιστεύω πως υπάρχει, το δέντρο είναι δέντρο και τα λοιπά αλλά εσύ, ξανασκέψου το. Τι είναι το truth και από που βγήκε;

Είναι πολύ ψεύτικος ο κόσμος μας.Πολύ lie,πολύ false. Αίφνης, μερικοί πιστεύουν πως δεν πήγαμε στη Σελήνη.Πως είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Είναι τόσο ηλίθιο ψέμα αυτό; Ή μια μεγάλη αλήθεια; Το ψέμα δεν ξέρω από που βγαίνει αλλά είναι πιο γλυκό. Πιο παραμυθένιο. Αρχαία λέγεται ψεύσμα με περισπωμένη αλλά τώρα που να την βρεις. Λόγος όχι αληθινός λένε τα λεξικά.

Πήγαμε ή δεν πήγαμε στο φεγγάρι; Ο κόσμος χρειάζεται πολύ παραμύθι, η αλήθεια είναι πληκτική.

Ο Μπέρκλει, είπε πως τα πάντα είναι διπλή παράσταση στο μυαλό μας. Ξανασκεφτείτε το. Ο Μάρξ του απάντησε στο ΑΝΤΙΝΤΙΡΙΓΚ πως τότε δεν υπήρξε καθόλου αυτός. Δηλαδή ο Μπέρκλει. Και ο Μάξ Νορντάου[ωραίο όνομα] στα κατα συνθήκην ψεύδη, λέει πως δεν πρέπει να πούμε ποτέ στη γυναίκα μας ότι την απατήσαμε. Και στο πείραμα της Κοπεγχάγης, δεν ξέρουμε τελικά τι απέγινε η γάτα, αν δεν ανοίξουμε το κουτί. Πέθανε ή δεν πέθανε;

Λοιπόν, απαύτουρες με κούρασαν τα ψέμματα σας. Ας πούμε και μια αλήθεια βατσιτζέλω-βατσιτζώ,Οεοεοεοε.

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

 

 

 

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

Ζωή δίχως κίνητρο πως να τη ζήσεις;

μαρτυρώντας ψεύτικα λόγια;

η τέχνη δε με σώζει, η γνώση,

οι λέξεις έχουν κάποια εύνοια

πηγαίνω προς μια ολοσχερή καταδίκη

αλλά για να μη φοβίζεις τους γύρω σου

λες πως είσαι αισιόδοξος

[για να μη γίνεσαι γελοιοδέστατος

των καταστάσεων]

Ζωή χωρίς αξίες πως να τη ζήσεις;

Δίχως ντροπή έχτισαν γύρω μου τείχη

κάτι μου θυμίζει αυτό ποιητή

το σκοτεινό φιλί μιας μάταιας Αλεξάνδρειας

πρέπει να πω τα πράγματα με τ όνομα τους;

Τα όρια της τέχνης

Κάποιοι πλούσιοι βάζουνε σύνορα

-μπορεί να έχουν δίκιο, δικό τους το χωράφι γη

-δε λες τίποτε σπουδαίο τα είπαν άλλοι

και τους έκαψαν στην πυρά

φοβάσαι όμως να κλάψεις μη σε πουν δειλό οι αφέντες

το σκοτεινό φιλί μιας ανόητης παράστασης

είναι η ζωή σου ποιητή

κότινος που δεν σου αξίζει γι αυτό

βγες έξω! να μην υπάρχεις στη συνωμοσία τους

Αυτός ο κόσμος είναι δικός τους

μαχαίρι και φωτιά σε μια λέξη: ελευθερία!

Κανένας φτωχός δε θα επιβιώσει

τα μέτρα ενός κόσμου μεθυσμένου

Αυτός είναι ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας

Κι αυτό κάτι μου θυμίζει ποιητή του Νόμπελ

πικρά κλαίει ο Ρωμιός την βλάσφημη ιστορία του

Σκαρίμπα το θείο τραγί

πως να μην κλάψεις για έναν λαό τόσο χαμένο;

Λαός είναι όλοι οι άνθρωποι της γης

μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, ιντιανς

μα δεν αρκεί γιατί αφέντες είναι οι λευκοί

ζωή χωρίς ιδανικά πως να τη ζήσεις;

σκοτεινό φιλί.

ΜΆΝΑ

 

 

Ακουμπούσα πολλές φορές στο στήθος της. Χάιδευα τα μαλλιά της. Ιδιαίτερα όταν τα έκανε κοτσίδες μου άρεσαν περισσότερο. Εκείνη μου φιλούσε το κεφάλι, τα χέρια, τα μαλλιά. Πολλές φορές έκλαιγε, άλλοτε σιγανά κι άλλοτε δυνατά με αναφιλητά. Ύστερα, σηκωνόταν κι άρχιζε να κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο σπίτι. Έπλενε, συγύριζε, σιδέρωνε. Τραγουδούσε συνήθως, μπορώ να πω πολύ μελωδικά, είχε ένα τάλαντο. Την άκουγα διαβάζοντας, από μέσα και ήξερα πως ήμουν ευτυχισμένος που την είχα. Την βοηθούσα αρκετές φορές κι αυτό την έκανε περήφανη αλλά και νευρίαζε όταν έκανα του κεφαλιού μου. Ήξερα πως την αγαπούσα και σπάνια τσακωνόμαστε. Ένα διάστημα που αναγκαστήκαμε να είμαστε λίγο μακριά, με ρωτούσε στο τηλέφωνο, πότε θα ρθεις; πότε θα ρθεις. Κι επειδή αν της έλεγα πως θ αργήσω, έκλαιγε, της έλεγα ψέματα, πως θα πάω και δεν πήγαινα, με έβγαλε Κώστα-Ψεύτη. Κάθε φορά που συναντιόμασταν η χαρά της ήταν μεγάλη. Το έδειχνε πως μ αγαπούσε και με πίστευε. Ζούσαμε φτωχικά μα και κάπως ευτυχισμένα. Το σπίτι μας ήταν μονοκατοικία. Στην αυλή υπήρχαν όλα τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια. Βασιλικός δυόσμος, τριαντάφυλλα. Είχαμε ζώα. Ένα σκύλο, δυο γάτες, ένα άσπρο άλογο. Εκεί στην αυλή, τρώγαμε πολλά Καλοκαίρια, οι δυο μας ή και με παρέα. Κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς δυσκολία. Ύστερα μου έλεγε να πάω το άλογο στο κτήμα. Κάλπαζα μαζί του κι ένιωθα υπέροχα. Κι όταν επέστρεφα, ήταν πάντα στο παραθύρι να με περιμένει.

-Άργησες παιδάκι μου, μου έλεγε.

Αυτή η γυναίκα, ήταν η μάνα μου.

 

οδοντόκρεμα για σκύλους

 

Έβγαλα στο πεζοδρόμιο μερικά παλιά σιντι. Εντός διλέπτου είχαν εξαφανιστεί. Ύστερα πέταξα το κουτάκι της μπύρας μου κράτσσσσσςςςς! να τσουλάει στο πλακόστρωτο. Πέντε μαύρα περιστέρια όρμησαν και το εξαφάνισαν ως δια μαγείας, πάει το κουτάκι στον κάδο ανακύκλωσης. Ότι εκτίθεται στο δρόμο, εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Ύστερα πέταξα και μια οδοντόκρεμα για σκύλους.Πετάχτηκε ένας γάτος την έγλυφε, γάβγισε λίγο, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Δε γαμιέσαι ρε μαλάκα ζωγράφε! Τι με πέρασες εμένα; γάτα; Όχι, απόρεσα δεν είσαι γάτα. Ε, τότε γιατί με ταΐζεις ψάρια; Άνοιξα τα μάτια μου. Που τα είδες; εγώ μια οδοντόκρεμα ληγμένη πέταξα… του λέου του γάτου που δεν ήταν γάτος αλλά εκείνος μόλις άκουσε για ληγμένα το βαλε στα πόδια με την οδοντόκρεμα στο αφτί.

ΑΣΦΆΚΕΣ

 

 

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγω μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

αλήθειες

 

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΤΕΙΑ ΤΗς ΑΛΗΘΕΙΑς.

Όλες μου οι αλήθειες ήταν κρυμμένες σε ένα σάκο μέχρι χτές. Φυλαγμένες γερά τόσα χρόνια γιατί θα τις έλεγα τώρα; Μία- μία άνοιξε το δρόμο της και πήγε στης λησμονιάς το μονοπάτι. Δεν μπορώ να τις πω, δε μου χρωστάει τίποτα ο κόσμος σας, ούτε κι εγώ στον δικό σας...

ΔΕΚΑ ΠΈΝΤΕ ΧΡΌΝΙΑ ΔΙΑΣΧΊΖΩ

 

Καλημέρα σας.

Δέκα πέντε χρόνια χρόνια εδώ μέσα έχουμε πει και έχουμε ζήσει πολλά πράγματα. Τα περισσότερα, ωραία, δε χαλάσαμε τις καρδιές μας, παρ ότι η ζωή μας είναι σκληρή έως απάνθρωπη αρκετές φορές. Γελάσαμε πολύ, δημιουργήσαμε, φτιάξαμε και χάσαμε φιλίες και έρωτες, ειρωνευτήκαμε, πειράξαμε ο ένας τον άλλον.

Γυρνώντας σε πολλές παλιές αναρτήσεις και δημοσιεύματα στο ΔΙΑΣΧΙΖΩ και εδώ, χτες τη νύχτα, είδα τους φοβερούς διαλόγους, τα όμορφα σχόλια, τις αντεγκλήσεις μεταξύ αρκετών από εσάς που συνεχίζουν να είναι εδώ αλλά και άλλων που έχουν φύγει και μας διαβάζουν...κρυφά!

Διαπιστώσεις ωραίες αλλά και πικρές μερικές φορές για κάποιους που δε μας κατάλαβαν ή που θέλησαν να δείξουν εμπάθεια, ίσως εξ αιτίας του αιχμηρού μου λόγου, ίσως επειδή αυτά έχει η ζωή που ποτέ δεν είναι ρόδινη και ευτυχισμένη.

Βεβαίως και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε εδώ, σίγουρα με τους περισσότερους από εσάς δε θα έχω τη χαρά να τους συναντήσω από κοντά και να τους σφίξω το χέρι αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο όταν φεύγετε και επανέρχεστε ακόμη και μετά από χρόνια, η φωνή του καθενός σας, μου λέει πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν ο ένας την ανάγκη του άλλου κι αυτό είναι μια μεγάλη εξωτερίκευση των αισθημάτων μας, κόντρα σε όλες τις δυστροπίες της κρίσης, λοιπόν, φωνάξτε, μπράβο στην επικοινωνία των ανθρώπων, μπράβο σε όσους παλεύουν για την καλυτέρευση αυτού του κόσμου!

Να είστε όλοι καλά!

 

ΠΟΡΤΟΚΑΛΈΑ

 

Η ΚΑΤΑΓΩΓΉ ΤΗΣ ΣΆΡΚΑΣ. Μελετώ το εσπερίδιο. Τη σάρκα μας. Η πορτοκαλέα είναι αειθαλές, εμείς δεν είμαστε. Δεν ξέρω γιατί καταπιάστηκα με το πορτοκάλι. Το πορτοκαλάκι είναι βασικό μας φρούτο, η ομοιότητα, η παρομοίωση με την υγρή γυναίκα. Όλοι περιμένουν στη γωνία να τουφεκίσουν. Μπαμ!

ΠΡΟΣΧΈΔΙΟ Η προετοιμασία μιας θεματικής έκθεσης με αντικείμενο το πορτοκάλι. Κάπως παραμελημένο, μου φάνηκε σε σχέση με άλλα φρούτα. Αχλάδια, μήλα, ροδάκινα και σταφύλια που παραείναι ζωγραφισμένα από τον Σεζάν μέχρι τον Τέτση.

Ζωγραφίζοντας δυο

φιλάκια

πορτοκαλιού-αρχή μιας καινούργιας αναζήτησης, έχω πάντα την αίσθηση πως ποτέ ένα πράγμα δεν είναι μόνο του, δε στέκει από μόνο του.

Ένα χέρι που δίνει, ένα άλλο χέρι που κρατάει, μάτια που κοιτάνε μέσα από τα σύννεφα, πίσω από τον ουρανό, ένας κόσμος χαρούμενος; βλέμματα ίσια, αγαπημένα- κάτω τα φρούτα, πηγή ζωής, αφθονίας, ένας κόσμος που καίγεται για να ζήσει και κάποιοι δεν τον αφήνουν, ένας Ανοιξιάτικος έρωτας, άνθρωποι που έτσι έμαθαν και τους άρεσε.

Αυτή η περιπέτεια με το πορτοκάλι συνεχίζεται και η γυναίκα που κοιτάζει το πρόσωπο της στο νερό, στη θάλασσα είναι μόνη. Όλες οι γυναίκες είναι μόνες. [Μοντέλο η Αριάνα.]

Τίποτε πιο λατρευτό από το ψέμα, πως θα μ αγαπάς για πάντα, όμως ο πίνακας είναι αληθινός, όπως κι εγώ που ζωγραφίζω εσένα, το κομμένο πορτοκάλι σε τομή εγκάρσια και τα λουλούδια και τα φύλλα, οι πορτοκαλανθοί που μάζεψα απ το πρωί και που θα βρουν κι αυτοί μια θέση στη ζωγραφιά μου, όλα είναι αληθινά εκτός από μένα και εσένα, γιατί έτσι το παραμύθι μας θα είναι πιο αληθινό, πως υπήρξαμε στη φαντασία του ζωγράφου, του ποιητή, σαν ιδανικοί εραστές της ουτοπίας.

ΣΤΟ ΤΣΑΚ

 

 

Κράτα κάτι γερά μέσα στα χέρια σου: Οι άνθρωποι είναι πολύ ικανοί γύρω σου, μην τους υποτιμάς. [Ποτέ δεν είναι αργά για να σκεφτώ μερικά σπουδαία πράγματα και να βγάλω συμπεράσματα.]...

Το καλό αργεί να γίνει- το κακό άμεσα. Ζωγραφίζοντας ένα μεγάλο έργο το απόγευμα, κάποια στιγμή από απροσεξία, έφυγε το τελάρο, έπεσε πάνω στο νέφτι, στα λάδια. Στο τσάκ το πρόλαβα να να μην σκιστεί στα αιχμηρά αντικείμενα αλλά το νέφτι και τα λάδια πλημμύρισαν το βοηθητικό τραπέζι. Άρχισα να τα καθαρίζω ένα-ένα μελετώντας το, ενός κακού μύρια έπονται, γιατί το τελάρο δεν θα έπεφτε από το καβαλέτο, αν δεν είχα δεμένο με πλαστικό επίδεσμο το δεξί χέρι στον καρπό, λόγω της τενοντίτιδας που με ταλαιπωρεί δυο βδομάδες τώρα, που την έπαθα από την συνεχή εργασία στον υπολογιστή. Δέχομαι συμβουλές από ομοιοπαθούντες.

- Με λένε Κώστα, του λέω.

-Γειάσου κύριε Κώστα. Πως σας λένε;

Γύρισα το μεσημέρι στο εργαστήρι και πάνω στο επιτραπέζιο ημερολόγιο του γραφείου βρίσκω ένα αβγό. Το πήρα στο χέρι, μεγάλο ήταν αλλά εγώ δε θυμόμουν να είχα αφήσει εκεί ένα αβγό. Είπα να το πετάξω στο δρόμο, βρασμένο θα ήταν; αλλά δεν το έκανα. Αν πετύχαινα κανέναν;

Απίστευτο! σκοτώνονται ακόμα άνθρωποι για τον Αλλάχ, τον Ιησού και τον Βούδα. Ή απλώς εγώ δεν καταλαβαίνω.

Το θέμα είναι να προλάβεις να κάνεις μερικές ωραίες ενέργειες στη ζωή. Ίσως να βγεις κάπου πρώτος. Όμως πόσοι μπορεί να είναι οι πρώτοι; Εξάντλησα τη σκέψη μου, περί αυτού, να σκεφτώ καλύτερα αλλά δεν τα κατάφερα.

Δεν υπάρχει άυλος κόσμος, μη γίνεστε γελοίοι. Το ένα διαγράφει το άλλο, αντιδιαστέλλεται με την πραγματικότητα. Πριν το μηδέν υπήρχε κάτι: αυτό είναι η ύλη. Υπάρχει πάντα. Δεν την έφτιαξε κανείς.

Πέτρες.

Γεμάτη πέτρες η πατρίδα. Πέτρες, διακοπές, θάλασσα, λέξεις. Αν τις βάλεις σε κάποια σειρά μετανιώνεις. Ήρθα μετά από καιρό στην άκρη της θάλασσας. Ζωγράφισα μόνο πέτρες. Το κύμα ήταν συνέχεια ψηλό, ο αφρός έσπρωχνε τις λέξεις μου στην ακτή, τα βότσαλα γουργούριζαν σαν μαύρος γάτος, νηστικός. Άλλες λέξεις δεν υπήρχαν ή δε θέλαμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Φυσάει ..

Έχω την εντύπωση πως, οι όχι και πολύ μακρινοί απόγονοί μας, ίσως σε λίγο περισσότερο από εκατό χρόνια, θα γελούν και θα κοροϊδεύουν με τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Γενικότερα τις πεποιθήσεις μας που θα τις βλέπουν τελικά σαν ηλίθιες τάσεις αυτοκτονίας! [Αν φυσικά ακολουθήσει αυτός ο κόσμος την πορεία προς το αποικιακό διάστημα.]

Ελένη-Γλυκατζή-Αρβελέρ, γριούτσο πρέσβειρα και τα λοιπά. Μαριάννα Βαρδινογιάννη πάπισσα των καλών ηθών σαν μετανοούσα αμαρτωλή. Και οι δύο ομού τιμηθέντες και με τους μεγαλόσταυρους, με τους δεινόσταυρους, με τους αγγελόσταυρους και τους γαμόσταυρους, θα σώσουν τον δίσμοιρον Ελληνικόν λαόν, μοιράζοντας γλαφυράς υποσχέσεις για καλύτερη ζωή στον παράδεισο, όπως ο άλλος ο Πάππας των ομοφυλόφιλων, σώζει τας ψυχάς των Βραζιλιάνων παίζοντας μπάλα με τους φτωχούς και αγράμματους Λατινοαμερικάνους.

Τελικά δεν ξέρω αν οι σημερινοί άνθρωποι-πίθηκοι επικοινωνούμε. Μάλλον μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας μου μοιάζει η συνεργασία μας. Εντάξει, κάπου μοιάζουμε, κάτι κάνουμε, κάπου υπάρχουν αναλαμπές. Ο απόλυτος ρεαλισμός, μοιάζει με παραμύθι για παιδιά. Μερικές φορές σκέφτομαι παραπάνω απ όσο πρέπει.

Όνειρο ή πραγματικότητα;

Παράξενο όνειρο, ζωγραφίζοντας τον αγώνα των ανθρώπων. Θα πέθαινα μια μέρα απελπισμένος επειδή δεν θα μάθαινα γιατί ήρθα εδώ.

Ακόμα και με το θεό που τα έβαλα, νομίζω πως έκανα λάθος. Τι άνθρωπος είμαι εγώ;

Να σας πω τι είστε! μου φαίνεστε ηλίθιοι! ζώα που κατοικούν σε καλύβες!

Ας στο διάολο που μας γεννήσατε μες την τραγωδία! Τι να πει κανένας ρε πούστη μου!

Έχουμε μπλέξει άγρια. Δυστυχώς. Έχουμε μπλέξει στα συναισθήματα. Αυτό είναι το χείριστο. Κάτι μας λείπει συνέχεια, δε νομίζω πως είναι μόνο τα λεφτά- γιατί αυτά δε φέρνουν την ευτυχία. Τώρα θα μου πεις Πλιάτσικα, άσε τις αηδίες με τα λεφτά τα κάνεις όλα! Είναι έτσι όμως;

Αυτό το κύριε Πλιάτσικα πολλές φορές με κολλάει στο τοίχο. Δεν είναι και τόσο εύκολο, μη νομίζεις, να σε λέμε κύριο, να προσπαθείς να γίνεις σερ, εσύ που ήσουν ένας αλήτης, ένας του δρόμου. Τέτοιος ήμουν κι εγώ. Πάντα του δρόμου.

[Απ όσα έγραψα και δεν αλλάζουν.]

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΆ

 

Φτάνει πια. Δε θέλω να φάω.

Φυσάνε όλοι οι αέρηδες.

Όχι. Θα πάω αλλού. Μη με περιμένεις.

Το βράδυ θ ανακαλύψω τον εαυτό της νύχτας.

Ναι.

Ποτέ δε θα με καταλάβω. Ποιός είμαι;

Κάτω η θάλασσα φουσκώνει, τα φύκια έρχονται στην άκρη του αφρού..
Συγκεντρώνομαι άσκοπα, πρέπει ν ανακαλύψω το μεσημέρι τι κάνουν τα πουλιά;

Πετάνε.

Φτάνει πια. Δε θέλω να πιω.

Ας ψηλαφίσω τις πέτρες, από πέρα έρχεται ο υπεράνθρωπος.

Ο φίλος μου ο άνεμος.

Κι εγώ; Δε θέλω τίποτα.

Το μαντήλι της έπεσε.

Έσκυψα να της το δώσω.

Όταν σηκώθηκα είχε φύγει. Αυτή.

Την έλεγαν Ευδοκία. Ή Χρυσούλα, δε θυμάμαι. Πίσω μου βρισκόταν κάποιος.

Στο βάθος μακριά, ένα τρικάταρτο με φουσκωμένα πανιά έφευγε,

πάνω στα κύματα χόρευε, πλέοντας προς το άγνωστο.

 

Ειιιιιι! Άιιιιιι!

 

 

Η επικαιρότητα είναι σημαντική, τα γεγονότα κινούν τη ζωή, περισσότερο τα κακά, παρά τα καλά. Ο πόλεμος, τα δεινά, οι κακουχίες και οι δυστυχές των ανθρώπων.

Καταλαβαίνω πως οι άνθρωποι έχουν κάνει [καταφέρει] πολλά. Σε όλα τα επίπεδα. Όχι όλοι, οι λίγοι. Οι πολλοί πηγαίνουν στα γήπεδα για σκοτώνονται

Δεν καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι η Κρισταλίνα Γκεορκίεβα. Διευθύντρια, λέει, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Επίσης το ότι ο Λάνθιμος που είναι καλύτερος όλων κατά την Έμα Στόουν, βαρύγδουπο. [κανείς δεν είναι καλύτερος όλων]

Η συμπόρευση με την τεχνητή νοημοσύνη Gen AI, είναι απαραίτητη λένε οι ειδικοί και όσο πιο γρήγορα εξοικειωθούμε μαζί της τόσο το καλύτερο. Δεν ξέρω. Αυτή η εξέλιξη οδηγεί σταθερά κάπου και μάλλον πολύ τάχιστα. Η στον γκρεμό ή στην καλυτέρευση της ζωής μας.
Για να ζήσεις πρέπει να έχεις κίνητρο. Η ζωή είναι σπουδαία αν δεν την χαραμίζεις.

 

Δύσκολο πράγμα να λες με λίγα λόγια πολλά.

 

Πάλι θα πίπτει βρόχα...[[πως είναι ο μέλλων του πίπτω;] και ο αγέρας θα διαβαίνει στους δρόμους, ανάμεσα στα σπίτια των ανθρώπων κι εγώ ένας αγέρας ανάμεσα στα χείλη σου που θα κυλάει και το νερό, άσπρο νερό, ως τα λευκά σου χέρια. Ποια είσαι συ που περνάς και δε μας χαιρετάς; άγνωστη με την ομπρέλα του Ιούνη;

Πάλι έπεφτε μικρή βροχή. Στους δρόμους περπατούσε η σκια μας, αδύνατη σκιά σαν η σκέψη μας μιας και ο ουρανός πάντα συννεφιασμένος μας κοιτάζει τούτες τις μέρες. Υπάρχει μικρή σκιά όταν υπάρχουν τα σύννεφα;

Πάλι θα πίπτει βρόχα...

Υπάρχει ειλικρινής τέχνη; "Το σχέδιο είναι η πιο ειλικρινής πλευρά της τέχνης. Δεν υπάρχει περίπτωση εξαπάτησης. Ή είναι καλό ή είναι κακό." Έλεγε ο Σαλβαντόρ Νταλί. Μεγάλο δίκιο. Αλλά σήμερα υπάρχει και ο υπολογιστής που σε ξεγελάει. Κάνει ζωγράφους κι αυτούς που δεν είναι.

Ειλικρινής τέχνη δεν υπάρχει. Ίσως επειδή μεταξύ ανθρώπων και τέχνης μεσολαβεί μια απόσταση που λέγεται αμηχανία! Η αμηχανία που είναι μια κατάσταση συνεχούς αβεβαιότητας.Τι άραγε παριστάνουν αυτά τα έργα; αναρωτιούνται οι περισσότεροι. Τι σημασία έχουν τα ρεύματα στη ζωγραφική; αφηρημένος εξπρεσιονισμός μεταμοντέρνος ιμπρεσιονισμός, νεορεαλισμός; Λένε τίποτα για τον απλό άνθρωπο;

Καλό! δεν το είχα ξανακούσει: το τραπέζι λέει, έχει τέσσερα πόδια, τέσσερα έχει και το γαιδούρι. Άρα το γαιδούρι είναι...τραπέζι! Φοβερή συλλογιστική. [όπως και οι άλλοι που τσακώνονται αν οι άγγελοι είναι αρσενικοί ή θηλυκοί ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν άγγελοι!] Αυτά τα ολίγα με συνάρπασαν σήμερα.

Δε σημείωσα τίποτε καινούριο σήμερα- είχα άλλες δουλειές. Έπρεπε να προσθέσω ένα ράφι, να τοποθετήσω σωλήνες για τις κουρτίνες, ο ήλιος μπαίνει από παντού ο άτιμος! Και δε με βοηθάει αυτή αντηλιά στο ζωγράφισμα. Τέλειωσα με τις δυο δουλειές κι όταν τελειώνω, νιώθω μια ευχαρίστηση πως κάτι έκανα και δεν πήγε η μέρα μου χαμένη. Ύστερα προς το απόγευμα αργά, πρόσθεσα μερικές πινελιές σ΄ένα μισοτελειωμένο έργο

Δύσκολο πράγμα να λες με λίγα λόγια πολλά. Δε νομίζω πως οι σημερινοί άνθρωποι το καταφέρνουν αυτό που είπε ο Πυθαγόρας: Μη εν πολλοίς ολίγα λέγε αλλ εν ολίγοις πολλά. Τι να κάνομε; δεν είμαστε αρχαίοι Έλληνες! [Και είμαστε μάλλον μπλαμπλάδες.]

Ο Τιβέριος κατάστρεψε την Καρχηδόναν εν μια νυχτί , είπε πως δε θα μείνει το άλας επι της γης. Ύβρις.

Καλύτερα να μην βρω κανέναν εκεί γιατί θα σας γαμίσω όλους, Νταβέλης και σια σπίκεν. Όχι δεν επιθυμώ ν ακούσω κλασσική αλλά είναι πρωίας το απαύγασμα, επωνύμως ωμιλών, θα γκρεμίσω την Καρχιδόναν.

Υπάρχει ένα μοιρολατρικό: δεν μπορούμε να κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα απ όσα μας έταξε η μοίρα. Μοίρα ίσον χρωματοσωμάτια, ίσον χημική ουσία την ώρα που γεννηθήκαμε και δεν φταίγαμε ή μετείχαμε εμείς σ αυτή τη συνουσία. Η ζωή είναι σπουδαίο πράγμα, η μοίρα είναι υλιστική, καθένας μπορεί να τη αναποδογυρίσει γι αυτό πολλοί άνθρωποι είναι ανώτεροι της φύσης.

Και να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως ξοδέψαμε νερό δικό τους

ότι κλέψαμε το φως του ήλιου

εμείς που ζήσαμε μόνο με αλάτι!

Να δεις που θάρθουν να μας πουν

πως φταίμε-αυτοί που έζησαν μες το χρυσάφι

ότι εμείς είμαστε υπόλογοι

γιατί κλέψαμε της γης τους το αλάτι.

Ωστόσο, συνεχίζουμε να είμαστε καθίκια. [ανθρωπάκια]. Όταν βλέπουμε τη συμφορά του άλλου, φοβόμαστε για τη δικιά μας.

Δεν υπάρχει πιο ωραίο θέαμα από ένα όμορφο πρόσωπο κι εχω κουραστεί να ψάχνω γιατί οι ωραίοι είναι δυστυχείς. Το ωραίος το καταλαβαίνουμε εμείς ή το επιβεβαιώνουν οι άλλοι; Και μιλάμε πάντα, μόνο για την ωραιότητα της ανατομίας ενός προσώπου κι ενός σώματος, ποτέ για την ακαμψία του μυαλού.

Δεν μπορώ ν αντιμετωπίσω τους επαίνους και τους μεθυσμένους. Στις επιθέσεις μπορείς ν αμυνθείς στους επαίνους είσαι ανυπεράσπιστος, είπε ο Φρόιντ. Στους μεθυσμένους δεν ξέρεις πως να συμπεριφερθείς γιατί ποτέ δεν γνωρίζεις την αντίδραση τους. Οι κόλακες είναι εχθροί, ο αγνός έπαινος του κόσμου μάλλον είναι αρεστότερος.

Όσοι πάνε ακόμα στις εκκλησίες το πασχαλιάτικο καμάκι είναι από τα καλύτερα. Προσέξτε το γκόμενο με τη μεγάλη λαμπάδα

Είμαστε Άθλιοι. Όχι του Βίκτωρος αλλά των Αθηνών και Θεσσαλονικαίων.

Ένας που δεν είχε να φάει, έρριχνε τω ψωμί του στα περιστέρια.

Λοιπόν, να τώρα ένα ωραίο που σκέφτηκα: Μια γυναίκα πρέπει να χαίρεται όταν ο άντρας της [ο σύντροφος της] κοιτάζει άλλες γυναίκες.

Σκέφτομαι πραγματικά, σε τι ποσοστό να ενδιαφέρει η τέχνη τους ανθρώπους. Αν την τέχνη γέννησε πρώτα η πείνα κι αν θεωρήσουμε την ζωγραφική την πρώτη έννοια της-για τον άνθρωπο των σπηλαίων- και την μουσική, την έναρθρη κραυγή του, να δώσει άλλο νόημα στη ζωή του, την δεύτερη. Μου κάνει εντύπωση που οι άνθρωποι "τεχνίζοναι", ενω θα μπορούσαν απλά να τέρπονται με το φαγητό και την ιατρική τους περίθαλψη.

Μεσημέρι Κυριακής. Μην τρώγεσαι, μου είπε. Η καλύτερη μέρα είναι η Δευτέρα. Σύξυλος. Τώρα, ποιος θα μου απαντήσει; κανένας βαρεμένος από ξύλο θα είναι. Απουσιάζουν και κείνοι οι ωραίοι τρελοί-Γώγου, Άσιμος και τα λοιπά.

Μια χαρά. Στις αρχές κάθε αιώνα θα γίνεται μια Ρώσικη επανάσταση. Τώρα κάνουν την επανάσταση των πλουσίων. Τον περασμένο αιώνα απέτυχε η επανάσταση των φτωχών.

Περπατώ στην παραλία των Εξαρχείων και νομίζω πως δεν έχουμε πάθει κρίση αλλά παράκρουση. Είμαστε όλοι ένοχοι, λέει ένας μεσήλικας, ενώ οι γκόμενες λιάζουν τους αφαλούς σφαδάζοντας από την ανυπαρξία του πούτσου. Δίπλα ο μαυράκος κουβαλάει σίδερα, σίδερα, σίδερα.

Στη Μαυρομιχάλη κατάχαμα ένας μηχανόβιος τρώει την άσφαλτο. Μαύρο κατράμι, πετρέλαιο και αίμα. Κανείς δεν τον σηκώνει. Η γριά ρίχνοντας ένα απρόσμενο βλέμμα, με την ξεβαμμένη ανηψιά δίπλα της, μιλάει για την εκατοντάχρονη μάνα της που πέθανε χτες το βράδυ. Εικόνα δηλαδή ενός ξεχαρβαλωμένου τοπίου. Οι Αλβανοί ασυνάρτητοι παίζουν ντόμινο-πέρα βρέχει και ποιος νιάζεται; Στον κόσμο τους.

Και στην Μεθώνης τον πεζόδρομο, χέζουν και κατουράνε όλα τα σκυλιά. Σε πειράζει, μου λέει η άλλη, να μπω στο εργαστήρι σου με τον σκύλο μου; Δεν πειράζει, της απαντάω. Αφήστε τον εδώ γύρω να γαβγίζει, να μου δείχνει τα δόντια του, να χέζει-έτσι κι αλλιώς μας έχουν χεσμένους όλοι. Για ένα σκύλο θα κάνουμε έτσι.

Στο περίπτερο όλοι οι σκεφτικοί διαβάζουν με προσήλωση τον τύπο. Το πρες. Το πιεστήριο. Εγώ δε λέω τίποτα. Τι να πω; Ο χοντρός αποφασίζει ν αγοράσει την Συντακτών, ο Αιγύπτιος επιμένει πως πρέπει να κάνουμε κάτι για το βασίλειο της Κλεοπάτρας. Ωστόσο, μπαίνει ένας άλλος στον κύκλο των χαμένων ποιητών, στο εργαστήρι της τέχνης σέρνοντας ένα ντόπερμαν έτοιμο να μου φάει τα σωθικά, το μυαλό. Πειράζει που έχω τον Μπούμπι μαζί; Μου λέει. Να δούμε τους πίνακες;

Με τον Μπούμπι; Αμηχανεύομαι.

Βγάλτον έξω, στην παραλία.

Μα, επιμένει, δεν είσαι φιλόζωος;

Άμα είναι να μας χέσει ο Μπούμπις, όχι δεν είμαι φιλόζωος.

Αναγκαστικά φτιάξαμε έναν κόσμο παράλογο. Παλιά δεν ήμασταν έτσι, υπήρχε μεγαλύτερος σεβασμός στην ύπαρξη, στο θαυμασμό, στην αξία. Ενώ τώρα υπάρχουμε σε έναν κόσμο γερασμένο, αξιολύπητο, παραδομένο στην ανεπάρκεια.

Ας πούμε πως φταίω εγώ που τα βλέπω έτσι. Οι νέοι παραπονιούνται για τις γκόμενες που είναι ανοργασμικές. Οι γκόμενες λένε πως δεν υπάρχουν πια άντρες αλλά, δε θέλω να το ρίξω εκεί- ωραίο το ρίχνω-να χύσω στο ωραίο πρόσωπο των άλλων ήθελα.

Μάλλιασε η γλώσσα μου στην κυριολεξία, όχι από καθέδρας. Επί της ουσίας.

Πολλές φορές φαίνονται απλά, μα δεν είναι.

ΣΕ ΜΙΑΝ ΑΥΛΉ 2

 

ΣΕ ΜΙΑ ΑΥΛΗ

Τον γκρίζο κόσμο ενός απογεύματος θελήσαμε να ανεβούμε στο βουνό

Είχαμε μαζί μας όλα τα εφόδια και κανείς πια δεν μας κυνηγούσε

Δεν ήμασταν πολλοί, ο καθείς και ο εαυτός του

Μπορούσες να δεις πως αποφεύγαμε να μιλήσουμε για τον χρόνο

για τον ήλιο που σκόρπιζε το μυαλό μας στα λιγοστά κίτρινα ρείκια

στις καψαλισμένες ασφάκες, κινδυνολογώντας τον θάνατο μας.

Ο καθείς και ο εαυτός του,

Να δρασκελίσουμε τούτο το βουνό που ήταν απο διαμάντι

που ήταν γυαλιστερό σαν κόψη ξυραφιού

ενώ ο μεγάλος αετός γυρόφερνε κοφτερός στις άκρες των δακτύλων

πισωπατώντας τα όνειρα όσων έλεγαν πως δεν θα τα κατάφερναν να φτάσουν στην κορυφή

Έχοντας κατά νου να γυρίσουν εύκολα πίσω

Μη και δεν ήξεραν, πως δεν υπάρχει γυρισμός

αφού κι ο Σίσυφος δεν κατάφερε ποτέ να τελειώσει αυτό το ταξίδι

Ο χλωμός τόπος του απογεύματος, δε μας θύμιζε τίποτε απ΄ τον καλό εαυτό μας

Χαραμάδες ηλιαύγειας κεντούσαν τις λιγοστές πέτρες της μνήμης, δω κι εκεί

κι ο κόσμος αυτός ήταν ολότελα δικός μας. Δεν θα μας τον έπαιρνε κανείς. Ούτε Έλληνας, μηδέ Θετταλός

Αρκούσε μονάχα η θέλησή μας

να γλιτώσουμε απ το κακό και το καλό μιας ερημιάς αφιερωμένης στην έννοια του Ενός

που καταδυνάστευε αιώνες την ύπαρξή μας.

Γυρίσαμε κάποτε κουρασμένοι. Κανείς δεν έφτασε στην κορυφή

να δει τι γινόταν στην σκοτεινή πλευρά του χρόνου

χωρίς να φταίει κανείς, ούτε οι ασφάκες που κιτρίνιζαν τα φτερά τους.

Είχαμε διαλέξει. Ο καθείς και ο εαυτός του.

ΠΟΙΗΜΑΤΑ Κ. ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ

 

Η ΑΝΤΟΧΉ

 

 

Πόσο μπορεί ν αντέξει ένας άνθρωπος τον πόνο; κι αν αντέξει πολύ, θα χαλάσει το σύστημα.

Άμα ξέρεις πως κάτω από το χαλί κρύβονται σκουπίδια, δεν πρέπει να νιώθεις καλά, επειδή σκούπισες τριγύρω...

Όχι να γίνουμε τέλειοι, να τελειώσουμε. Στον έρωτα, πάντα βιαστικοί. Στην αγάπη, επίσης. Στο σχολείο τρεχάτοι με μια μπουκιά γράμματα στο στόμα. Είναι τόσο λίγη η ζωή μας την κάνουμε κι εμείς πιο σύντομη. Έφηβοι, αιώνιοι εραστές σ αυτό το παιγνίδι της μοίρα.

Υπάρχει χυδαίο στην τέχνη; Όπως υπάρχει στη ζωή, έτσι και στην τέχνη. Ζωγραφίζοντας αυτό το γυμνό, κάποιοι είπαν, σίγουρα, πως είναι σεμνό και δεν προσβάλλει. Εγώ τους κοίταζα με μισό μάτι, το άλλο μισό είχε φύγει ταξίδι για τον κόσμο της ευτυχίας. Εκεί πουν δεν υπάρχει σεμνό και άσεμνο.

Μόνο ένας έξυπνος και αυθόρμητος κόσμος μπορεί να δίνει τη χαρά.

Πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι υποτιμούμε τους μικρούς. Τους πολύ μικρούς: αυτούς που βρίσκονται κάπου εκεί στα έξι, στα εφτά τους χρόνια. Ούτε μεγαλύτερος ούτε μικρότερους. Αυτή η ηλικία παρέχει ίσως τη μεγαλύτερη αθωότητα. Ίσως τα πιο αγνά μάτια, τα πιο υπέροχα χέρια που κινούνται και δείχνουν αυτό που θέλουν χωρίς καμιά σκοπιμότητα.

Ξέρετε τι γίνεται; αν εκφράσουμε μια αντίθετη σκέψη, δε σημαίνει εμπάθεια, δε σημαίνει αναγκαστικά σε γενικό επίπεδο πως διαφωνούμε οριστικά. Διαφωνούμε σε κάποιο θέμα... Πολλοί φίλοι πικραίνονται αμέσως με την παραμικρή αντίρρηση! Προσωπικά, η διαφωνία με ενδιαφέρει περισσότερο από τη συμφωνία- αρκεί να μπορεί, να έχει, λογικές εξηγήσεις.

Γαμώ τη σάρκα μας ρε φίλε. Τόσο φτηνή και συνάμα τόσο ακριβή.

Από τους όλους που γνωρίσαμεν οι μισοί μας μισούν-θλιβερή συνείδηση. Το ενενήντα τοις εκατό κάνει συμβατική πορεία μαζί μας και περιμένει να κάνουμε το λάθος για να μας στήσει στη γωνία. Σύμφωνα με το νόμο της αστάθειας κάποτε θα το κάνουμε. Και τότε θα πέσουμε χωρίς κρότο από το θρόνο που είχαμε στήσει για τον εαυτό μας.

Το θέμα είναι, να μπορείς κατακρίνεις αλλά και να επικροτείς τις σπουδαίες και μη σπουδαίες πράξεις ανθρώπων. Γιατί οι άνθρωποι κάνουν καλές και κακές πράξεις. Δεν υπάρχουν μόνο καλοί ή μόνο κακοί. Θα ήταν μυστηριωδώς παράξενο ή ανεξέλεγκτο να ήμασταν μόνο καλοί. Πιθανώς οι μισοί ρέπουν από τη μια ή την άλλη πλευρά: κάποιος δεν μπορεί να σκοτώσει ένα μυρμήγκι κι άλλος σκοτώνει χιλιάδες! Φοβερή ισορροπία!

Ας πούμε κάτι εντελώς εκκεντρικό: νομίζετε πως νοιάζει κανέναν αν πεθάνετε εσείς; αν πεθάνουν δηλαδή οι ιδέες σας; Δηλαδή οι σκέψεις σας, οι απόψεις σας για μια καλύτερη ή χειρότερη ζωή.

Είναι πολύ δύσκολο, έως απίθανο να συλλάβεις την πραγματικότητα. Κι όταν την "συλλάβεις" να είναι ήδη πολύ αργά. Δεν έτυχε να γνωρίσω ανθρώπους που την γνώρισαν ή την πλησίασαν με ακέραιο ρεαλισμό, να πουν ότι η ζωή είναι αυτό, παρ ότι έτυχε να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους. Μπορεί όμως κι αυτό να μην είναι αλήθεια.

Όπως και να το δεις πάντα η ζωή ήταν δύσκολη για τους φτωχούς αλλά παλαιότερα είχαν τουλάχιστον το όραμα μιας επανάστασης. Τώρα κι αυτό το λαμπάκι έσβησε: δε θα γίνει ποτέ η επανάσταση των φτωχών. Λόγω ασυμφωνίας στο τι είναι φτώχεια αλλά κι επειδή δεν φαίνεται στον ορίζοντα κανένας Σπάρτακος.