ΑΓΓΕΛΊΕΣ

 

 

..Μικρές η μεγάλες αγγελίες. Ζητείται εργαστήρι τέχνης

...έχω καταλάβει την εποχή μου και έχω εκμεταλλευτεί την ηλιθιότητα, τη ματαιοδοξία,την πλεονεξία των συγχρόνων μου. Είναι μια πικρή ομολογία, πιο επίπονη απ΄ότι φαίνεται. Αλλά τουλάχιστον και επί τέλους είναι τίμια. Πάμπλο Πικάσο-1952

[ Σε κάποιους οι ομολογίες στην τέχνη δεν κοστίζουν.]

Είναι καιρός τώρα που ψάχνω ένα εργαστήρι ζωγραφικής στο κέντρο της πόλης. Ψάχνω για εκατό τετραγωνικά.Ή λιγότερα, ίσως πενήντα. Και εικοσιπέντε, φτάνουν. Λιγότερα δεν γίνεται.Στα δέκα τετραγωνικά η τέχνη δε χωράει. Αλλά, μάλλον λάθος. Λάθος, η τέχνη χωράει παντού. Η τέχνη χώρεσε στα σπήλαια, δε θα χωρέσει στα παλάτια;

Ε, ναι. Ο χώρος πρέπει να είναι ευάερος, ευήλιος με θέα τον Λυκαβηττό και την Ακρόπολη. Άρα σε κάποιο ρετιρέ. Αλλά μπορεί να είναι και στον ημιώροφο. Γιατί όχι; Πίσω από στρόγγυλες κι ανηφορικές σκάλες. ν ανεβαίνεις και να σου κόβεται η ανάσα, να τρίζουν τα κότσια της τέχνης, τα κάγκελα της πινελιάς, τα κάγκελα του μυαλού σου.

Μπορεί όμως να είναι και ημιυπόγειο.Όλα ημι- στη ζωή μας. Όλα τα ημι- δεν μου αρέσουν. Όρα ιμιτασιόν. Όλα τα ειμί μου αρέσουν. Ειμί, εγώ. Εί, εσύ. Εστί αυτός. Όχι εισίν. Εισίν αυτοί. Επειδή όμως υπάρχουν στη ζωή μας τα ημι- ακόμα κι ένα ημιυπόγειο θα μου έκανε. Ανήλιαγο και λιγοσκότεινο, να βλέπω απ τον φεγγίτη τις πατούσες των ανθρώπων, τις φθαρμένες σόλες, να πατούν τους λερωμένους καμβάδες μου και να δακρύζουν από το κρύο των σιδεριών. Να βλέπω να περνούν οι μπότες πανωθέ μου, οι μπότες των πλουσίων, οι μπότες των στρατιωτών και τα λυγερά πόδια των όμορφων γυναικείων οραμάτων.

Χρειάζομαι χώρο εργαστηρίου. Υπάρχει όμως και η λύση του υπογείου. Της υπόγας. Υγρή και βουλιαγμένη στη μούχλα στου κέντρου της πόλης. Στη μούχλα της αιώνιας θύμησης [ κάτι μου θυμίζει αυτό ]

Υπόγειο. Πως να ζωγραφίσεις εκεί μέσα; τα χνώτα μου θα συναντώνται μ αυτά του σκοταδιού και του Άδη. Πως να απλώσεις, πως να ανοίξεις τις ιδέες, παρέα με τη σκουριά τη μούχλα και τους αρουραίους; Αλλά καλά είναι κι εκεί. Η τέχνη ευδοκιμεί παντού. Δεν χρειάζεται σαλόνια.

...όποιος φιλότεχνος διαθέτει υπόγειον χώρον στο κέντρο της πόλης ας τηλεφωνήσει:6983610743. Αινίκοιον αινας ποίνακας το δοίμινο

ΑΚΡΑΊΑ

 

 

Δε με νοιάζει, υποθετικά, για πολλά πράγματα

τα έξοδα αποστολής είναι πιο πολλά

και η ζωή μας έγινε φτηνή

οι παλιοί νεκροί κοστίζουν περισσότερο

από τους ζωντανούς νεκρούς

Νέους, κλεισμένους στην κατάθλιψη

των εμπόρων

-έχασα μια που αγαπούσα

Μαρλέν την έλεγαν

Δε με νοιάζει για τα πολλά

που έγιναν λίγα

 

ΜΑΤΑΙΌΤΗΤΑ 2

 

 

Το μέλλον στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Αν σκεφτούμε καλά είναι παράξενο που πιστεύουμε πως το μέλλον είναι κάτι που μπορεί να χαθεί. Πως μπορεί να χάσουμε κάτι που δεν υπάρχει. Προσπαθώ να συνδιάσω τη ματαιότητα της πράξης του Σίσυφου, δηλαδή το κουβάλημα της πέτρας και το ξανακύλισμα της. Δηλαδή, τι θα γινόταν αν ο Σίσυφος κατάφερνε τελικά να σταθεροποιήσει την πέτρα πάνω στην κορυφή του βουνού! Αυτός είναι ο στόχος του. Το θέμα είναι αν ο Σισυφος το ξέρει ή έστω το καταλαβαίνει πως ο στόχος του είναι ένα συνεχές ανύπαρκτο μέλλον, όπως ένας σύγχρονος άνθρωπος κάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα: πηγαίνει στο γραφείο του, εργάζεται, προσπαθεί ν ανεβάσει τις μετοχές της επιχείρησης του, την οποία θα μεταβιβάσει στο μέλλον στα παιδιά του για να κάνουν και εκείνα την ίδια προσπάθεια. Είναι δηλαδή μια διαρκής επανάληψη με απειρους στόχους που δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βάζει στόχο το ακατόρθωτο, αυτό αποδεικνύει ο μύθος του Σίσυφου.

Υποθέτουμε πως το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να έχουμε κάτι.Σε ορισμένες περιπτώσεις, στην Αμερικάνικη Δύση του δέκατου ένατου αιώνα, υπόσχονταν στους έποικους ότι θα είχαν τόση έκταση γης όση μπορούσαν να καλύψουν με το άλογο σε μια ημέρα! Αυτή η διαδικασία λεγόταν "αρπαγή γης", μας πληροφορεί ο Mark Rowlands.

Φαντάζεσθε ήδη και γνωρίζετε τι επακολούθησε. Μπορούμε ν αρπάξουμε ό,τι είναι πιο σημαντικό στη ζωή-το νόημα της ζωής. Ολή μας η ζωή είναι η αρπαγή γης που μοιάζει με το κουβάλημα της πέτρας του Σίσυφου.

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

 

 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

Μυθιστόρημα

 

κάτι σπουδαίο πρέπει να γίνεται σ αυτό τον κόσμο για να υπάρχουμε.

 

Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌΣ ΚΌΣΜΟΣ

Απέναντι του είχε έναν αδυσώπητο εχθρό, έναν άνθρωπο ρομπότ τεχνητής νοημοσύνης, που έλυνε όλα τα προβλήματα-που ήξερε τα πάντα. Ήταν αντίπαλος του ανθρώπου. Άρα, αυτός δε χρειαζόταν να κάνει τίποτα. Κι αυτό ήταν η χειρότερη τιμωρία του: να πεθάνει χωρίς να φταίει. Γνώριζε όμως ότι έφταιγε.

 

Εποχή μια τυχαία συνάντηση Νέλας με Άντον

 

Καθόταν στον αναπαυτικό καναπέ, κάπνιζε σέρτικο φτηνό τσιγάρο, εξέταζε τον χώρο γύρω του, όπου η χλιδή ήταν εμφανής. Γυαλιστερά έπιπλα, πανάκριβοι πίνακες στους τοίχους, ένας ναύτης του Τσαρούχη σε κεντρικό πλάνο, ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το ατημέλητο ντύσιμο του Άντον Φιεράτου. Ξεφτισμένο τζιν, ένα εξίσου φθαρμένο μπουφάν κι από μέσα φανελάκι που έγραφε στο στήθος κι αύριο νύχτα θα είναι.

 

Έτσι άρχισα να γράφω το καινούργιο μου μυθιστόρημα.

 

Ο ΕΑΥΤΌΣ ΜΑΣ

 

...κι αυτοί που παραγγέλνουν έναν πίνακα που

να ταιριάζει με το σαλόνι τους έχουν δίκιο και οι

άλλοι που γελούν ειρωνικά με αυτή την άποψη

έχουν άλλο δίκιο.

Η ζωγραφική ταιριάζει στα σπήλαια αλλά και στους

τοίχους του σπιτιού μας.

Είναι η χαρά του μυαλού ενάντια στους εχθρούς της ανθρωπότητας.

Βγάζω κάποιον ή κάτι σ ένα σημείο ώστε να το δουν οι άλλοι,

στην προκειμένη περίπτωση έργα ζωγραφικής.

Πως νιώθει ο ζωγράφος όταν εκτίθεται;

[Οι ζωγράφοι είναι παράξενοι άνθρωποι-εγώ δεν είμαι παράξενος,

άρα συνεπάγεται πως δεν είμαι ζωγράφος.] Συνήθως, μάλλον περήφανος,

συλλέγει εγκωμιαστικά σχόλια, αν γνωρίζει πως έχει φτιάξει έργα που

θα τ αγαπούν εχθροί και φίλοι. Στην ουσία απόμακρος από αυτό το νταβατούρι,

νταβατούρι γι αυτόν ήταν όταν ζωγράφιζε αυτά τα έργα που οι άλλοι θαυμάζουν

τώρα, στην πραγματικότητα κοκκινίζει σαν παιδί όταν του πλέκουν επαίνους

και κολακείες, είναι ένας τρόπος άμυνας αυτός απέναντι σε πραγματικά

ανοιχτά στόματα αλλά και σε ψεύτικα χαμόγελα, υποκριτικούς θαυμασμούς.

Όταν εκτίθεσαι είσαι μια πόρνη που σουλατσάρει στο πεζοδρόμιο δείχνοντας

τα κάλλη της. Στην πραγματικότητα η μεγάλη ζωγραφική γίνεται με βάση

τις παραγγελίες. Και η Γκέρνικα μια τέτοια ήταν

Γιατί φτιάξατε αυτά τα σχεδόν παιδικά ζωγραφίσματα;

Ξέρω γιατί αλλά και να το εξηγήσω θα φανεί απλοϊκό.

Πάντως, νομίζω πως το φχαριστήθηκα πάρα πολύ γιατί ένιωσα

ελεύτερος να κάνω ότι και όπως γουστάρω!

Έχεις γνωρίσει πραγματικά Μεγάλους ζωγράφους;

Ναι, τον Άγγελο Σπάρταλη, τον Βασίλη Αράπη, τον Σπύρο Γκεώργα, τον Τσαρούχη,

τον Σωτήρη Σόρογκα. Με τον Τσαρούχη έκανα λίγο παρέα.

Ήταν σοβαρός, φιλοσοφημένος άνθρωπος.

Τι γίνεται με την αμοιβή;

Νηστικός ζωγράφος δε δουλεύει. Τα περί αντίθετης άποψης είναι για τα παραμύθια-εννοείται πως οι αμοιβές μπορεί να είναι και πενιχρές αλλά είναι κάποια λεφτά.

Γιατί ζωγραφίζεις;

Αυτό κι αν είναι ερώτημα! φυσικά μου αρέσει, από παιδί μου φαινόταν

ευχάριστο και ...εύκολο. Είναι μια ερώτηση που απευθύνεται σε όλους

όσους ζωγραφίζουν- ζωγράφους και μη.

Υπάρχουν και μη ζωγράφοι που ζωγραφίζουν;

Οοου! πολλοί, οι περισσότεροι δηλαδή. Οι πραγματικοί ζωγράφοι είναι ελάχιστοι.

Και μάλλον πεθαμένοι-ίσως εκείνοι της Αναγέννησης ο Λεονάρντο

ο Καραβάτζιο, ο Ραφαήλ και οι συν αυτοίς, να ήταν κάτι διαφορετικό.

Είχαν σπουδάσει "άλλη" ζωγραφική.

Σου αρέσουν οι γυναίκες;

Και οι άντρες.

Τι σε ενοχλεί περισσότερο;

Οι ανοησία κι αυτοί που κάνουν τους έξυπνους. Η φτώχεια και του μυαλού και

η πραγματική ένδεια-να μην έχεις δηλαδή τα προς το ζην. Ο πόλεμος και η αγαμία.

Οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ερωτευμένοι, ο Χριστιανόπουλος που το παίζει

... Καβάφης! ο Κωνσταντίνος Τζούμας που δεν ξέρω γιατί παρευρίσκεται παντού,

η Καρυοφυλλιά επειδή μεγάλωσε, οι Έλληνες που παραμένουν αδιάβαστοι.

Μετάνιωσες που δεν πήγες Καλών τεχνών;

Μα δε θα έμπαινα! θα με απέρριπταν.

Είσαι αλαζόνας; υπερόπτης;

Όχι. Λίγο περήφανος σε μικρές εξομολογήσεις καμιά φορά κι αυτό μου κοστίζει.

Σαρκαστικός μερικές φορές, με κάποια πικρή ειρωνεία. Ο καυχηματίας και ο

κομπαστής είναι μικροί άνθρωποι.

Τι είναι η φήμη; νομίζεις πως αξίζει σ αυτούς που την έχουν; θα σου άρεσε

να ήσουν ξακουστός; διάσημος;

Νομίζω πως από μικρός μου άρεσε, μου άρεσαν οι ξακουστοί,

οι γενναίοι, οι ξεχωριστοί άνθρωποι και προσπαθούσα να τους γνωρίζω, να μαθαίνω

τα πάντα γι αυτούς, όχι δεν προσπαθούσα να τους μοιάσω, σίγουρα

επηρεαζόμουν απ κάποιους, απλά ακόμα και τώρα

μου αρέσουν οι σπουδαίοι άνθρωποι. Προσωπικά δε θα μ άρεσε να ήμουν

διάσημος, νομίζω πως δεν αντέχω αυτή τη φασαρία γύρω μου-έχω νιώσει

κάποιες τέτοιες καταστάσεις και βρέθηκα σε κάποια αμηχανία. Αμηχανία με

τον τρόπο που αντιδρά το κοινό, ο πολύς κόσμος απέναντι στο είδωλο.

Εγώ θέλω να διασχίζω το δρόμο ελεύτερος, να μη φοβάμαι, να είμαι δίπλα

και μέσα στον κόσμο και όχι να έχω φύλακες και μπράβους γύρω μου

που θα προστατεύουν τη σωματική μου ακεραιότητα.

Κι ας επανέλθουμε στη ζωγραφική και πιο πολύ σ αυτό που έφτιαξες

και παρουσιάζεις τώρα. Τι θα πει, Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα;

γιατί αυτός ο τίτλος; εγώ βλέπω κίνηση, χρώμα, πολύ χρώμα, πρόσωπα,

ψηλά κτήρια, ουρανοξύστες είναι; και πάντα ένα δέντρο

υπάρχει σε όλους τους πίνακες.

Αν η ζωή ήταν ακίνητη εικόνα είναι μια φράση που βγήκε στη πορεία

αυτής της εργασίας, κατ εξοχήν γιατί τη στιγμή που ορίζονται οι εικόνες,

είναι σα να σταματάει ο χρόνος, αυτό ήθελα να πετύχω και δεν

ξέρω αν το κατάφερα. Η ζωή όμως δεν είναι ακούνητη,

εμένα θα μου άρεσε να είναι κάποιες

φορές κι αυτό γιατί γνωρίζω πως αυτό ακριβώς, είναι ακατόρθωτο!

[Πάντα μου άρεσαν τα ακατόρθωτα.] Κίνηση δεν έχουν αυτά τα έργα,

τα κτήρια είναι πανύψηλα, κάτι σαν ουρανοξύστες και το δέντρο είναι

μια αγάπη που έχω από μικρό παιδί για τα δέντρα, γενικά το δάσος αλλά πιο

πολύ τα απομονωμένα δέντρα-εγώ μεγάλωσα με τις ελιές, τις οξιές,

τα πλατάνια και τις αχλαδιές. Κάποτε έγραψα πως μερικές φορές

νιώθω πιο ψηλός από τα δέντρα αλλά δεν είμαι.

Ο Τσόκλης είπε πως δεν κατάφερε να φτιάξει το αριστούργημα του, εσύ νομίζεις

πως έχεις φτιάξει το δικό σου;

Χαχαχα! όχι, δεν έχω φτιάξει ούτε την Κραυγή, μηδέ τη Τζοκόντα, ούτε τη

Γέννηση της Αφροδίτης και τόσα άλλα που χαρακτηρίζονται ως αριστουργήματα

και ούτε ξέρω αν θα το φτιάξω ποτέ. Νομίζω πως αρκετά από αυτά είναι

υπερτιμημένα και πως ούτε ο Νταβίντσι θα θεωρούσε τη Τζοκόντα το

αριστούργημα του, ποσώς ο Μούνκ την Κραυγή του.

Δε θαυμάζεις δηλαδή ένα σπουδαίο έργο τέχνης;

Θαυμάζω αλλά δεν νιώθω κανένα αίσθημα λατρείας προς κανένα έργο τέχνης.

Απλά, παραδέχομαι πως είναι σπουδαία εργασία, πως να σου πω,

δεν είμαι εγώ από τους ανθρώπους που εκδηλώνεται με τέτοιους ορισμούς:

αριστούργημα, τέλειο, φανταστικό, μεγαλούργημα. Μόνο μου αρέσει η σωστή

εργασία του καθενός.

Ζηλεύεις κύριε Πλιάτσικα;

Τίποτε.

Δεν είπες ποτέ πως αυτόν τον πίνακα ήθελα να τον είχα φτιάξει εγώ;

Όχι, γιατί έχω φτιάξει άλλους που θα ήθελαν να ζωγραφίσουν άλλοι.

ΈΧΕΤΕ ΑΝΘΡΏΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΑΣ ΑΓΑΠΆΝΕ

 

 

Και το καλύτερο! θέλω να είσαι εδώ και να μην είσαι!

Και το παράξενο είναι, πως και γιατί οι άνθρωποι συνεργάζονται-σου φαίνεται απλό αλλά δεν είναι.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνονται μεταξύ τους-απλά συνυπάρχουν μόνοι τους.

Όταν ξεκινάς για κάπου πρέπει να ξέρεις τι θα βρεις;

Έχετε ανθρώπους που σας αγαπάνε;

Η αγάπη είναι ένα οφελιμιστικό είδος. Έχει να κάνει περισσότερο με το πάρε-δώσε. Δεν αγαπάμε τίποτε, πέρα και έξω από αυτό. Μπορεί μα μη σας βολεύει αλλά έτσι είναι.

Εγώ νομίζω, πως όποιος κατορθώσει να έχει τις λιγότερες πληγές στο σώμα του θα επιβιώσει.

Δε μ αρέσουν αυτά και τα δυο: η ψυχή είναι φθαρτή, το σώμα άρχει της νόησης. Στην ουσία δεν υπάρχει ψυχή, απλά υπάρχει ένας εγκέφαλος.

Το πρόβλημα των ανθρώπων που ξέρουν πως θα πεθάνουν είναι μοναδικό βίωμα κακίας.

Απόψε δε θάρθει κανείς να μας δει. Θα μείνουμε μόνοι στο σκοτάδι.

Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως δεν τους αξίζει ο σύντροφος που έχουν!

ΠΡΟΣΌΝΤΑ ΕΝΟς ΔΊΚΑΙΟΥ ΆΝΤΡΑ.

Ελεύθερος, απολιτικοποιημένος, ανήσυχο πνεύμα, χωρίς παράλογες συμπεριφορές.

Δύσκολες ιδιότητες, σπάνια προτερήματα: γενναίος, δίκαιος στην όψη και την τομή του λόγου. Μεγάλα ψυχικά χαρίσματα, ανιδιοτέλεια. Εκτίμηση της φιλίας, τιμή και σεβασμός στη γυναίκα.

Αλτρουιστική συμπεριφορά, μεγαλοθυμία, σκληρότητα αποφάσεων, ενίοτε διπλωμάτης, πράγμα δύσκολο για τον χαρακτήρα του. Υποστηρικτής των αδυνάτων, όχι φιλάνθρωπος με την ψεύτικη ετικέτα του καπιταλισμού.

Ηδονισμός, χαμόγελο νεότητος, ακραιφνής, ρηξικέλευθος, ειρωνικός με τους απέναντι ευρισκόμενους που χλευάζουν. Η επανάσταση του είναι διαρκής και η γεναιοδωρία μαζί με την απλοχεριά, σπάνια προτερήματα. Συνεπής, άρχοντας.

Ευελιξία, αθλητισμός με προσοχή στο σώμα και στο πνεύμα.

Υπάρχει κανείς;

Θα εκμηδενίσω τη φιλοσοφία, να σκεφτόμαστε όπως χτες.

Ε, τώρα! μου επιτρέπεις να πω πως λες βλακείες! ποιον απλό κόσμο βρε; σου είπε κανείς ότι εγώ είμαι ο απλός κόσμος; ίσα-ίσα το αντίθετο. Μιλάνε μια ξένη γλώσσα προς εσένα και είναι φυσικό. Θα γελάσουν με τις θέσεις σου και θα πουν άσε το παιδί έχει δίκιο. Μην τρομάζεις, απλά δεν τα διδάχτηκες. Δεν ξέρεις τι είναι ο Μπέρκλει, δεν μελέτησες τις βασικές αρχές της φιλοσοφίας του Πούλιτζερ, δεν στάθηκες στον Έκο,δεν διάβασες και προσπαθείς μόνος σου επειδή άκουσες πέντε αρχαιοελληνικά ονόματα να βγάλεις συμπεράσματα. Όταν δεν έχουμε μελετήσει νομίζουμε πως ο κόσμος είναι αυτός που λέμε εμείς. Δυστυχώς ο κόσμος της επιστήμης και της φιλοσοφίας, η μελέτη, όλων όσων είπαν αυτοί, είναι απαραίτητη για να μπορέσεις να εξάγεις καινούργια συμπεράσματα.

Με τους νικητές ή με τους ηττημένους;

Το ερώτημα είναι τι πρέπει να κάνεις ή τι θέλεις. Κάνεις ότι θέλεις ή ότι πρέπει;

Καμιά φορά, δε θέλω τίποτα. Και τότε είμαι ελεύθερος.

Τα δέντρα μεγαλώνουν μόνα τους. Τα παιδιά μας όχι.

Να μια αδικία απαρχής.

Ακούστε μάγκες, σ αυτή τη ζωή όση ποίηση και να γράφεις, άμα δεν έχεις τύχη θα τρως κάθε μέρα μακαρόνια αστέγνωτα.

Ε, ναι, είναι αδιαμφισβήτητο, μετά την πτώση της αρχαίας Ελλάδας στους Ρωμαίους ουδένα ανεξάρτητο ελληνικό κράτος υπήρξε. Πάντα υπό τις επιρροές των μεγάλων δυνάμεων. Δυστυχώς. [Εν τέλει, κάποιες μικρές εκλάμψεις, βεβαίως υπήρξαν.]

Αν καμιά φορά φοβάσαι τον θάνατο, ή τους ανθρώπους, μάθε πως οι δεύτεροι είναι χειρότεροι.

Ας σκεφτούμε καλύτερα. [Δε θα μιλήσω γι αυτούς που δεν ξεπέρασαν ποτέ τον εαυτό τους.] Είμαι ακαταλαβίστικος, είπαν οι πολλοί. Και κερδίζει πάντα η πλειοψηφία.Σε έναν κόσμο τρελό, καλά είναι και ένας μόνος του.

Έχω μια απορία, από τις πολλές: αυτοί που κάνουν τατουάζ σ όλο τους το κορμί πως νιώθουν; Εμένα μου φαίνεται αρρωστημένο, δεν μπορώ να τους καταλάβω, διάσημους και μη. Δηλαδή με την πιο όμορφη γυναίκα του κόσμου ή και αντίθετα άντρα, που έχει στιγματίσει έτσι το κορμί του, την ύπαρξη του, πως να κάνεις σεξ;

Είναι ομοφυλόφιλος ο Ροζ Πάνθηρας;

Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΣΥμΦΩΝΊΑ

 

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ..

...αλευροπίτουρες, τελειώσαν τα ψέμματα.Σήμερα δεν θα σας κατεβάσω από το τρένο. Απλά θα σας ρίξω στον Κορινθιακό. Θα πούμε μερικές αλήθειες και πολλά ψέμματα. Γιατί, η αλήθεια είναι σκληρή και πονάει. Τι σημαίνει αλήθεια;Η απόλυτη συμφωνία με την πραγματικότητα. Ότι δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Η λέξη αλήθεια, προέρχεται από το Α-ΛΗΘΕΣ-ΕΙΑ. Στην ουσία σημαίνει αυτό που δεν κάνει λάθος.Όχι αυτό που δεν θυμάται [α-λήθη] αυτό που δεν κάνει λάθος.ΚΙ ας πούμε τώρα μερικές αλήθειες, βατσιτζέλω-βατσιτζώ. Η πρώτη είναι αυτή που ξέρουμε.Η δεύτερη ,αυτή που λέμε και η τρίτη, αυτή που δεν θα μάθουμε ποτέ. Γιατί όμως η αλήθεια πονάει; γιατί οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια;Οι πούστηδες οι Εγγλέζοι, λένε truth και είναι απ΄αυτούς που δεν πιστεύουν σε καμιά αλήθεια.Πλιάτσικας σπίκιγκ, τώρα μαλάκα.Υπάρχει άραγε η αντικειμενική αλήθεια; για σκέψου το...Βέβαια, εγώ πιστεύω πως υπάρχει, το δέντρο είναι δέντρο και τα λοιπά αλλά εσύ, ξανασκέψου το. Τι είναι το truth και από που βγήκε;

Είναι πολύ ψεύτικος ο κόσμος μας.Πολύ lie,πολύ false. Αίφνης, μερικοί πιστεύουν πως δεν πήγαμε στη Σελήνη.Πως είναι το μεγαλύτερο ψέμα. Είναι τόσο ηλίθιο ψέμα αυτό; Ή μια μεγάλη αλήθεια; Το ψέμα δεν ξέρω από που βγαίνει αλλά είναι πιο γλυκό. Πιο παραμυθένιο. Αρχαία λέγεται ψεύσμα με περισπωμένη αλλά τώρα που να την βρεις. Λόγος όχι αληθινός λένε τα λεξικά.

Πήγαμε ή δεν πήγαμε στο φεγγάρι; Ο κόσμος χρειάζεται πολύ παραμύθι, η αλήθεια είναι πληκτική.

Ο Μπέρκλει, είπε πως τα πάντα είναι διπλή παράσταση στο μυαλό μας. Ξανασκεφτείτε το. Ο Μάρξ του απάντησε στο ΑΝΤΙΝΤΙΡΙΓΚ πως τότε δεν υπήρξε καθόλου αυτός. Δηλαδή ο Μπέρκλει. Και ο Μάξ Νορντάου[ωραίο όνομα] στα κατα συνθήκην ψεύδη, λέει πως δεν πρέπει να πούμε ποτέ στη γυναίκα μας ότι την απατήσαμε. Και στο πείραμα της Κοπεγχάγης, δεν ξέρουμε τελικά τι απέγινε η γάτα, αν δεν ανοίξουμε το κουτί. Πέθανε ή δεν πέθανε;

Λοιπόν, απαύτουρες με κούρασαν τα ψέμματα σας. Ας πούμε και μια αλήθεια βατσιτζέλω-βατσιτζώ,Οεοεοεοε.

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

 

 

 

ΣΚΟΤΕΙΝΌ ΦΙΛΊ

Ζωή δίχως κίνητρο πως να τη ζήσεις;

μαρτυρώντας ψεύτικα λόγια;

η τέχνη δε με σώζει, η γνώση,

οι λέξεις έχουν κάποια εύνοια

πηγαίνω προς μια ολοσχερή καταδίκη

αλλά για να μη φοβίζεις τους γύρω σου

λες πως είσαι αισιόδοξος

[για να μη γίνεσαι γελοιοδέστατος

των καταστάσεων]

Ζωή χωρίς αξίες πως να τη ζήσεις;

Δίχως ντροπή έχτισαν γύρω μου τείχη

κάτι μου θυμίζει αυτό ποιητή

το σκοτεινό φιλί μιας μάταιας Αλεξάνδρειας

πρέπει να πω τα πράγματα με τ όνομα τους;

Τα όρια της τέχνης

Κάποιοι πλούσιοι βάζουνε σύνορα

-μπορεί να έχουν δίκιο, δικό τους το χωράφι γη

-δε λες τίποτε σπουδαίο τα είπαν άλλοι

και τους έκαψαν στην πυρά

φοβάσαι όμως να κλάψεις μη σε πουν δειλό οι αφέντες

το σκοτεινό φιλί μιας ανόητης παράστασης

είναι η ζωή σου ποιητή

κότινος που δεν σου αξίζει γι αυτό

βγες έξω! να μην υπάρχεις στη συνωμοσία τους

Αυτός ο κόσμος είναι δικός τους

μαχαίρι και φωτιά σε μια λέξη: ελευθερία!

Κανένας φτωχός δε θα επιβιώσει

τα μέτρα ενός κόσμου μεθυσμένου

Αυτός είναι ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας

Κι αυτό κάτι μου θυμίζει ποιητή του Νόμπελ

πικρά κλαίει ο Ρωμιός την βλάσφημη ιστορία του

Σκαρίμπα το θείο τραγί

πως να μην κλάψεις για έναν λαό τόσο χαμένο;

Λαός είναι όλοι οι άνθρωποι της γης

μαύροι, άσπροι, κίτρινοι, ιντιανς

μα δεν αρκεί γιατί αφέντες είναι οι λευκοί

ζωή χωρίς ιδανικά πως να τη ζήσεις;

σκοτεινό φιλί.

ΜΆΝΑ

 

 

Ακουμπούσα πολλές φορές στο στήθος της. Χάιδευα τα μαλλιά της. Ιδιαίτερα όταν τα έκανε κοτσίδες μου άρεσαν περισσότερο. Εκείνη μου φιλούσε το κεφάλι, τα χέρια, τα μαλλιά. Πολλές φορές έκλαιγε, άλλοτε σιγανά κι άλλοτε δυνατά με αναφιλητά. Ύστερα, σηκωνόταν κι άρχιζε να κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο σπίτι. Έπλενε, συγύριζε, σιδέρωνε. Τραγουδούσε συνήθως, μπορώ να πω πολύ μελωδικά, είχε ένα τάλαντο. Την άκουγα διαβάζοντας, από μέσα και ήξερα πως ήμουν ευτυχισμένος που την είχα. Την βοηθούσα αρκετές φορές κι αυτό την έκανε περήφανη αλλά και νευρίαζε όταν έκανα του κεφαλιού μου. Ήξερα πως την αγαπούσα και σπάνια τσακωνόμαστε. Ένα διάστημα που αναγκαστήκαμε να είμαστε λίγο μακριά, με ρωτούσε στο τηλέφωνο, πότε θα ρθεις; πότε θα ρθεις. Κι επειδή αν της έλεγα πως θ αργήσω, έκλαιγε, της έλεγα ψέματα, πως θα πάω και δεν πήγαινα, με έβγαλε Κώστα-Ψεύτη. Κάθε φορά που συναντιόμασταν η χαρά της ήταν μεγάλη. Το έδειχνε πως μ αγαπούσε και με πίστευε. Ζούσαμε φτωχικά μα και κάπως ευτυχισμένα. Το σπίτι μας ήταν μονοκατοικία. Στην αυλή υπήρχαν όλα τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια. Βασιλικός δυόσμος, τριαντάφυλλα. Είχαμε ζώα. Ένα σκύλο, δυο γάτες, ένα άσπρο άλογο. Εκεί στην αυλή, τρώγαμε πολλά Καλοκαίρια, οι δυο μας ή και με παρέα. Κοιταζόμαστε στα μάτια χωρίς δυσκολία. Ύστερα μου έλεγε να πάω το άλογο στο κτήμα. Κάλπαζα μαζί του κι ένιωθα υπέροχα. Κι όταν επέστρεφα, ήταν πάντα στο παραθύρι να με περιμένει.

-Άργησες παιδάκι μου, μου έλεγε.

Αυτή η γυναίκα, ήταν η μάνα μου.

 

οδοντόκρεμα για σκύλους

 

Έβγαλα στο πεζοδρόμιο μερικά παλιά σιντι. Εντός διλέπτου είχαν εξαφανιστεί. Ύστερα πέταξα το κουτάκι της μπύρας μου κράτσσσσσςςςς! να τσουλάει στο πλακόστρωτο. Πέντε μαύρα περιστέρια όρμησαν και το εξαφάνισαν ως δια μαγείας, πάει το κουτάκι στον κάδο ανακύκλωσης. Ότι εκτίθεται στο δρόμο, εξαφανίζεται εν ριπή οφθαλμού. Ύστερα πέταξα και μια οδοντόκρεμα για σκύλους.Πετάχτηκε ένας γάτος την έγλυφε, γάβγισε λίγο, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε: Δε γαμιέσαι ρε μαλάκα ζωγράφε! Τι με πέρασες εμένα; γάτα; Όχι, απόρεσα δεν είσαι γάτα. Ε, τότε γιατί με ταΐζεις ψάρια; Άνοιξα τα μάτια μου. Που τα είδες; εγώ μια οδοντόκρεμα ληγμένη πέταξα… του λέου του γάτου που δεν ήταν γάτος αλλά εκείνος μόλις άκουσε για ληγμένα το βαλε στα πόδια με την οδοντόκρεμα στο αφτί.

ΑΣΦΆΚΕΣ

 

 

Είναι πολύ εύκολο να κατρακυλίσεις στη λάσπη. Οι ασφάκες δε γίνονται ποτέ δέντρο και οι μηχανές σφάζουν την άσφαλτο.Θέλω να πω φίλε πως η συνείδηση, μας την έχει στημένη, κάτι ξέρω κι εγω μη νομίζεις. Όταν τελειώνει η μαλακία, λέμε γιατί το έκανα αλλά ήταν ωραίο. Δε θα σε πιέσω επειδή δεν ξέρεις.

αλήθειες

 

Η ΚΡΥΦΗ ΓΟΤΕΙΑ ΤΗς ΑΛΗΘΕΙΑς.

Όλες μου οι αλήθειες ήταν κρυμμένες σε ένα σάκο μέχρι χτές. Φυλαγμένες γερά τόσα χρόνια γιατί θα τις έλεγα τώρα; Μία- μία άνοιξε το δρόμο της και πήγε στης λησμονιάς το μονοπάτι. Δεν μπορώ να τις πω, δε μου χρωστάει τίποτα ο κόσμος σας, ούτε κι εγώ στον δικό σας...

ΔΕΚΑ ΠΈΝΤΕ ΧΡΌΝΙΑ ΔΙΑΣΧΊΖΩ

 

Καλημέρα σας.

Δέκα πέντε χρόνια χρόνια εδώ μέσα έχουμε πει και έχουμε ζήσει πολλά πράγματα. Τα περισσότερα, ωραία, δε χαλάσαμε τις καρδιές μας, παρ ότι η ζωή μας είναι σκληρή έως απάνθρωπη αρκετές φορές. Γελάσαμε πολύ, δημιουργήσαμε, φτιάξαμε και χάσαμε φιλίες και έρωτες, ειρωνευτήκαμε, πειράξαμε ο ένας τον άλλον.

Γυρνώντας σε πολλές παλιές αναρτήσεις και δημοσιεύματα στο ΔΙΑΣΧΙΖΩ και εδώ, χτες τη νύχτα, είδα τους φοβερούς διαλόγους, τα όμορφα σχόλια, τις αντεγκλήσεις μεταξύ αρκετών από εσάς που συνεχίζουν να είναι εδώ αλλά και άλλων που έχουν φύγει και μας διαβάζουν...κρυφά!

Διαπιστώσεις ωραίες αλλά και πικρές μερικές φορές για κάποιους που δε μας κατάλαβαν ή που θέλησαν να δείξουν εμπάθεια, ίσως εξ αιτίας του αιχμηρού μου λόγου, ίσως επειδή αυτά έχει η ζωή που ποτέ δεν είναι ρόδινη και ευτυχισμένη.

Βεβαίως και θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε εδώ, σίγουρα με τους περισσότερους από εσάς δε θα έχω τη χαρά να τους συναντήσω από κοντά και να τους σφίξω το χέρι αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο όταν φεύγετε και επανέρχεστε ακόμη και μετά από χρόνια, η φωνή του καθενός σας, μου λέει πως οι άνθρωποι συνεχίζουν να έχουν ο ένας την ανάγκη του άλλου κι αυτό είναι μια μεγάλη εξωτερίκευση των αισθημάτων μας, κόντρα σε όλες τις δυστροπίες της κρίσης, λοιπόν, φωνάξτε, μπράβο στην επικοινωνία των ανθρώπων, μπράβο σε όσους παλεύουν για την καλυτέρευση αυτού του κόσμου!

Να είστε όλοι καλά!

 

ΠΟΡΤΟΚΑΛΈΑ

 

Η ΚΑΤΑΓΩΓΉ ΤΗΣ ΣΆΡΚΑΣ. Μελετώ το εσπερίδιο. Τη σάρκα μας. Η πορτοκαλέα είναι αειθαλές, εμείς δεν είμαστε. Δεν ξέρω γιατί καταπιάστηκα με το πορτοκάλι. Το πορτοκαλάκι είναι βασικό μας φρούτο, η ομοιότητα, η παρομοίωση με την υγρή γυναίκα. Όλοι περιμένουν στη γωνία να τουφεκίσουν. Μπαμ!

ΠΡΟΣΧΈΔΙΟ Η προετοιμασία μιας θεματικής έκθεσης με αντικείμενο το πορτοκάλι. Κάπως παραμελημένο, μου φάνηκε σε σχέση με άλλα φρούτα. Αχλάδια, μήλα, ροδάκινα και σταφύλια που παραείναι ζωγραφισμένα από τον Σεζάν μέχρι τον Τέτση.

Ζωγραφίζοντας δυο

φιλάκια

πορτοκαλιού-αρχή μιας καινούργιας αναζήτησης, έχω πάντα την αίσθηση πως ποτέ ένα πράγμα δεν είναι μόνο του, δε στέκει από μόνο του.

Ένα χέρι που δίνει, ένα άλλο χέρι που κρατάει, μάτια που κοιτάνε μέσα από τα σύννεφα, πίσω από τον ουρανό, ένας κόσμος χαρούμενος; βλέμματα ίσια, αγαπημένα- κάτω τα φρούτα, πηγή ζωής, αφθονίας, ένας κόσμος που καίγεται για να ζήσει και κάποιοι δεν τον αφήνουν, ένας Ανοιξιάτικος έρωτας, άνθρωποι που έτσι έμαθαν και τους άρεσε.

Αυτή η περιπέτεια με το πορτοκάλι συνεχίζεται και η γυναίκα που κοιτάζει το πρόσωπο της στο νερό, στη θάλασσα είναι μόνη. Όλες οι γυναίκες είναι μόνες. [Μοντέλο η Αριάνα.]

Τίποτε πιο λατρευτό από το ψέμα, πως θα μ αγαπάς για πάντα, όμως ο πίνακας είναι αληθινός, όπως κι εγώ που ζωγραφίζω εσένα, το κομμένο πορτοκάλι σε τομή εγκάρσια και τα λουλούδια και τα φύλλα, οι πορτοκαλανθοί που μάζεψα απ το πρωί και που θα βρουν κι αυτοί μια θέση στη ζωγραφιά μου, όλα είναι αληθινά εκτός από μένα και εσένα, γιατί έτσι το παραμύθι μας θα είναι πιο αληθινό, πως υπήρξαμε στη φαντασία του ζωγράφου, του ποιητή, σαν ιδανικοί εραστές της ουτοπίας.

ΣΤΟ ΤΣΑΚ

 

 

Κράτα κάτι γερά μέσα στα χέρια σου: Οι άνθρωποι είναι πολύ ικανοί γύρω σου, μην τους υποτιμάς. [Ποτέ δεν είναι αργά για να σκεφτώ μερικά σπουδαία πράγματα και να βγάλω συμπεράσματα.]...

Το καλό αργεί να γίνει- το κακό άμεσα. Ζωγραφίζοντας ένα μεγάλο έργο το απόγευμα, κάποια στιγμή από απροσεξία, έφυγε το τελάρο, έπεσε πάνω στο νέφτι, στα λάδια. Στο τσάκ το πρόλαβα να να μην σκιστεί στα αιχμηρά αντικείμενα αλλά το νέφτι και τα λάδια πλημμύρισαν το βοηθητικό τραπέζι. Άρχισα να τα καθαρίζω ένα-ένα μελετώντας το, ενός κακού μύρια έπονται, γιατί το τελάρο δεν θα έπεφτε από το καβαλέτο, αν δεν είχα δεμένο με πλαστικό επίδεσμο το δεξί χέρι στον καρπό, λόγω της τενοντίτιδας που με ταλαιπωρεί δυο βδομάδες τώρα, που την έπαθα από την συνεχή εργασία στον υπολογιστή. Δέχομαι συμβουλές από ομοιοπαθούντες.

- Με λένε Κώστα, του λέω.

-Γειάσου κύριε Κώστα. Πως σας λένε;

Γύρισα το μεσημέρι στο εργαστήρι και πάνω στο επιτραπέζιο ημερολόγιο του γραφείου βρίσκω ένα αβγό. Το πήρα στο χέρι, μεγάλο ήταν αλλά εγώ δε θυμόμουν να είχα αφήσει εκεί ένα αβγό. Είπα να το πετάξω στο δρόμο, βρασμένο θα ήταν; αλλά δεν το έκανα. Αν πετύχαινα κανέναν;

Απίστευτο! σκοτώνονται ακόμα άνθρωποι για τον Αλλάχ, τον Ιησού και τον Βούδα. Ή απλώς εγώ δεν καταλαβαίνω.

Το θέμα είναι να προλάβεις να κάνεις μερικές ωραίες ενέργειες στη ζωή. Ίσως να βγεις κάπου πρώτος. Όμως πόσοι μπορεί να είναι οι πρώτοι; Εξάντλησα τη σκέψη μου, περί αυτού, να σκεφτώ καλύτερα αλλά δεν τα κατάφερα.

Δεν υπάρχει άυλος κόσμος, μη γίνεστε γελοίοι. Το ένα διαγράφει το άλλο, αντιδιαστέλλεται με την πραγματικότητα. Πριν το μηδέν υπήρχε κάτι: αυτό είναι η ύλη. Υπάρχει πάντα. Δεν την έφτιαξε κανείς.

Πέτρες.

Γεμάτη πέτρες η πατρίδα. Πέτρες, διακοπές, θάλασσα, λέξεις. Αν τις βάλεις σε κάποια σειρά μετανιώνεις. Ήρθα μετά από καιρό στην άκρη της θάλασσας. Ζωγράφισα μόνο πέτρες. Το κύμα ήταν συνέχεια ψηλό, ο αφρός έσπρωχνε τις λέξεις μου στην ακτή, τα βότσαλα γουργούριζαν σαν μαύρος γάτος, νηστικός. Άλλες λέξεις δεν υπήρχαν ή δε θέλαμε να τις χρησιμοποιήσουμε. Φυσάει ..

Έχω την εντύπωση πως, οι όχι και πολύ μακρινοί απόγονοί μας, ίσως σε λίγο περισσότερο από εκατό χρόνια, θα γελούν και θα κοροϊδεύουν με τις σκέψεις και τις πράξεις μας. Γενικότερα τις πεποιθήσεις μας που θα τις βλέπουν τελικά σαν ηλίθιες τάσεις αυτοκτονίας! [Αν φυσικά ακολουθήσει αυτός ο κόσμος την πορεία προς το αποικιακό διάστημα.]

Ελένη-Γλυκατζή-Αρβελέρ, γριούτσο πρέσβειρα και τα λοιπά. Μαριάννα Βαρδινογιάννη πάπισσα των καλών ηθών σαν μετανοούσα αμαρτωλή. Και οι δύο ομού τιμηθέντες και με τους μεγαλόσταυρους, με τους δεινόσταυρους, με τους αγγελόσταυρους και τους γαμόσταυρους, θα σώσουν τον δίσμοιρον Ελληνικόν λαόν, μοιράζοντας γλαφυράς υποσχέσεις για καλύτερη ζωή στον παράδεισο, όπως ο άλλος ο Πάππας των ομοφυλόφιλων, σώζει τας ψυχάς των Βραζιλιάνων παίζοντας μπάλα με τους φτωχούς και αγράμματους Λατινοαμερικάνους.

Τελικά δεν ξέρω αν οι σημερινοί άνθρωποι-πίθηκοι επικοινωνούμε. Μάλλον μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας μου μοιάζει η συνεργασία μας. Εντάξει, κάπου μοιάζουμε, κάτι κάνουμε, κάπου υπάρχουν αναλαμπές. Ο απόλυτος ρεαλισμός, μοιάζει με παραμύθι για παιδιά. Μερικές φορές σκέφτομαι παραπάνω απ όσο πρέπει.

Όνειρο ή πραγματικότητα;

Παράξενο όνειρο, ζωγραφίζοντας τον αγώνα των ανθρώπων. Θα πέθαινα μια μέρα απελπισμένος επειδή δεν θα μάθαινα γιατί ήρθα εδώ.

Ακόμα και με το θεό που τα έβαλα, νομίζω πως έκανα λάθος. Τι άνθρωπος είμαι εγώ;

Να σας πω τι είστε! μου φαίνεστε ηλίθιοι! ζώα που κατοικούν σε καλύβες!

Ας στο διάολο που μας γεννήσατε μες την τραγωδία! Τι να πει κανένας ρε πούστη μου!

Έχουμε μπλέξει άγρια. Δυστυχώς. Έχουμε μπλέξει στα συναισθήματα. Αυτό είναι το χείριστο. Κάτι μας λείπει συνέχεια, δε νομίζω πως είναι μόνο τα λεφτά- γιατί αυτά δε φέρνουν την ευτυχία. Τώρα θα μου πεις Πλιάτσικα, άσε τις αηδίες με τα λεφτά τα κάνεις όλα! Είναι έτσι όμως;

Αυτό το κύριε Πλιάτσικα πολλές φορές με κολλάει στο τοίχο. Δεν είναι και τόσο εύκολο, μη νομίζεις, να σε λέμε κύριο, να προσπαθείς να γίνεις σερ, εσύ που ήσουν ένας αλήτης, ένας του δρόμου. Τέτοιος ήμουν κι εγώ. Πάντα του δρόμου.

[Απ όσα έγραψα και δεν αλλάζουν.]