ΜΕ ΚΆΝΕΙ ΝΑ ΝΙΏΘΩ ΗΛΊΘΙΟΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΉΞΕΡΑ

 

 

 Δεν ήταν σκλάβος ούτε μαθητής κανενός. Δεν ακολούθησε καμιά σχολή, ούτε θρησκεία. Με την Ακαδημία υπήρξε άμεσος εχθρός και κανένα καθεστώς, ιδιαίτερα του 19ου αιώνα που θεωρείται η εποχή της χυδαιότητας του χρήματος, δεν κατόρθωσε να τον εντάξει στις τάξεις του. Είναι ο Γκούσταβ Κουρμπέ ο πρώτος μποέμ καλλιτέχνης που ζούσε απομονωμένος από τις κοινωνικές και πολιτισμικές αξίες της εποχής. Είχε αρχίσει η βιομηχανική επανάσταση που ήθελε την τέχνη φτηνή, μαζική και κακοφτιαγμένη. Οι άνθρωποι άρχιζαν να γίνονται σκλάβοι της μηχανής-και που να φαντάζονταν που θα φτάναμε εμείς μόνον δυο αιώνες αργότερα με την Τεχνητή Νοημοσύνη [Α1] ν αρχίζει να εξουσιάζει τα πάντα. [Η μεγαλύτερη επανάσταση του ανθρώπου μετά την επανάσταση της γλώσσας]

Ο Κουρμπέ ήρθε σε άμεση ρήξη με τις ακαδημίες που αποκτούσαν κύρος υποστηρίζοντας πως μόνο ότι θεωρούσαν αυτές ήταν τέχνη και τι όχι. Εξ άλλου οι δικές τους απόψεις υποστηρίζονταν και από το κράτος. "Ο Ρεαλισμός στην τέχνη γεννήθηκε το 1848 και κράτησε σχεδόν μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα. Ως καλλιτεχνική τάση ήταν συνυφασμένος με την αποτυχία των επαναστατικών σοσιαλιστικών κινημάτων του 1848, την αστική ανάπτυξη, την εξέλιξη της βιομηχανίας και τη γέννηση των εθνικών κρατών", μας πληροφορούν τα βιβλία αν και εγώ δεν πιστεύω σε τέτοιες γεννήσεις, απλά κάπου υπήρχαν άλλοι που έκαναν ρεαλιστική τέχνη και πιο πριν. Με λίγα λόγια τίποτε δεν αρχίζει και τίποτε δεν τελειώνει στην τέχνη. Οι τρόποι που ζωγραφίζουν οι άνθρωποι είναι σχεδόν όλοι ίδιοι και στοχεύουν στο ίδιο αποτέλεσμα:στη διαμόρφωση ενός κώδικα ηθικής και όχι μόνο. Ο Κουρμπέ ζωγραφίζοντας την προέλευση του κόσμου, με τον πίνακα αυτόν ασχολήθηκα ιδιαίτερα αρκετό καιρό, σχετικά με όσα έχουν γραφεί και ειπωθεί, και ακόμη με τους τρόπους αντιμετώπισης του και από το λαίμαργο κοινό και από τις κατά καιρούς θέσεις των Ακαδημιών αλλά και πολλών ανθρώπων της διανόησης. Φυσικά ο Κουρμπέ δεν πίστευε πως το αιδοίο από μόνο του μπορούσε να ήταν η αιτία της γένεσης αυτού του κόσμου. Άρα τι ήθελε να πει εκθέτοντας φόρα παρτίδα το γεννητικό όργανο της γυναίκας; το πρώτο πρέπει να ήταν η απελευθεροποίηση από τον μύθο του σεξ. Η εξοικείωση των ανθρώπων με το σώμα τους, ιδιαίτερα όσων ήταν και είναι θεοσεβούμενοι, θεοκρατούμενοι και γενικά όσων αρνούνται να κοιτάξουν κατάφατσα το πέος τους ή το αιδοίο και τέλος πάντων, γενικότερα τα απόκρυφα σημεία του ανθρώπινου σώματος.

Ο Κουρμπέ ζωγράφιζε «Εργάτες που σπάνε πέτρες» με τόση αλήθεια και ανθρωπιά, που σίγουρα η αστική τάξη αισθάνθηκε τη σοσιαλιστική του ομολογία, τη συμπόνια για την κακιά μοίρα των εργατών και το δριμύ κατηγορώ ενάντια σε κάθε είδους αυταρέσκεια. Ήθελε να αφυπνίσει, να σοκάρει, να σπάσει τα δεσμά από τους συμβιβασμούς που πρόσταζε η εποχή του. Ζωγράφιζε τον εαυτό του σαν αλήτη, χωρίς στημένες πόζες, χωρίς λαμπερά χρώματα, χωρίς υπολογισμένα σχέδια, θέλοντας να προσβάλει και να ειρωνευτεί τους «αξιοπρεπείς» ζωγράφους[ («Καλημέρα, Κύριε Κουρμπέ). Να τους δείξει ότι η τέχνη δεν ήταν απόγονος της σωστής τεχνοτροπίας, αλλά της «ασυμβίβαστης καλλιτεχνικής ειλικρίνειας» Aκόμα και όταν ζωγράφιζε αλληγορίες όπως το «Εργαστήρι του ζωγράφου», συσχέτιζε την προσωπική του αντίληψη με την πραγματικότητα. Σε μια φανταστική σκηνή τοποθέτησε μορφές αληθινές, πραγματικές, που ζούσαν και είχαν σημαδέψει την μέχρι τότε πορεία του: τον ποιητή Μπωλνταίρ και τον πεζογράφο Σανφλέρυ, διαβάζω στο ιντερνετ κάποια από αυτά που δεν ήξερα για αυτόν και πραγματικά εκπλήσσομαι - μ αρέσει να ομολογώ κάτι που με κάνει να νιώθω ηλίθιος που δεν το ήξερα. Ο θαυμασμός μου για κάποιους ιδιαίτερους ανθρώπους σε οποιονδήποτε κλάδο είναι πασιφανής και όταν αντιλαμβάνομαι πως αδίκησα κάποιον νιώθω πλήρη αμηχανία γιατί θεωρώ τον εαυτό μου ακριβοδίκαιο.

Ο Κουρμπέ δεν ήταν από παιδί στις πρώτες μου προτιμήσεις αλλά και ούτε είχα βγάλει κάποια οριστικά συμπεράσματα γι αυτόν και την τέχνη του και περισσότερο για την σύμπλευση του με όσα υποστήριζε όχι μόνο θεωρητικά αλλά και τα έκανε πράξεις. Ελάχιστοι άνθρωποι το κατορθώνουν αυτό.

Η ΠΡΟΈΛΕΥΣΗ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ είναι ένα έργο που ακόμα και σήμερα μουντζουρώνεται. Και το λέω αυτό γιατί σε πολλές αναφορές και εμφανίσεις της εικόνας οι γραμμές πάνω στον πίνακα αυτό δείχνουν: τη απαίσια στάση που κρατούμε απέναντι σ ένα θαυμάσιο έργο τέχνης στην εποχή που όλο το διαδίκτυο δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δείχνει πορνό. [Εμένα δε με αφορούν όσοι πιστεύουν πως οι ταινίες πορνό δεν είναι δείγμα του πολιτισμού μας!] Η Κινέζικη βιομηχανία πορνό είναι στην πρώτη θέση όσον αφορά το κέρδος από αυτό το εμπόριο. Βέβαια οι Κινέζοι ήταν πρωτοπόροι σ αυτό το είδος. Δείτε τις ανάλογες γκραβούρες σχετικά με τα ανθρώπινα όργανα, τις απίστευτες στάσεις ερωτικών συμπλεγμάτων- ούτε οι Αρχαίοι Έλληνες πήγαιναν πίσω.

 

ΚΆΤΙ ΆΛΛΟ

 

Φορές που κάτι περισσεύει
φορές που δεν έχουμε τίποτε
ακολουθούμε μόνο εμάς
και λίγους που μας αγάπησαν όταν δεν έπρεπε
Φορές που περισσεύει η χαρά μας
και τότε δεν την κρύβουμε
πηδάμε απ το παράθυρο σαν κλέφτης
που τον στρίμωξαν στα σχοινιά
και τότε αλίμονο σας!

 

 

ΤΑ ΠΟΥΛΆΚΙΑ

 

Τα πουλιά είναι, ίσως το πιο παράξενο είδος απ τις μεγάλες κατηγορίες ζωντανών και όσον αφορά την μορφή και όσον αφορά την ιδιομορφία της ύπαρξης των. Τα πουλιά δεν γίνονται φίλοι με τον άνθρωπο, μια παράξενη σχέση αναπτύσσεται μεταξύ των αλλά όχι φιλία, όπως ας πούμε με τον σκύλο. Οι αετοί και τα γεράκια έχουν έναν αγέρωχο εγωισμό και ναρκισσισμό, θα λεγα αλλά εγώ συμπαθώ τους κοκκινολαίμηδες και τους σπίνους, ίσως και τ αηδόνια γι αυτό το υπέροχο κελάηδημα των και τους γλάρους για την αόριστη αίσθηση ελευθερίας και για τις εμπνεύσεις των συγγραφέων να τους υμνήσουν τόσο πολύ, αν και τους κοιτάξεις από κοντά θα δεις πως είναι από τα πιο άσχημα πουλιά! Τα περιστέρια, ένα απ αυτά που ζωγράφισα εδώ κι άλλο ένα που θα έρχεται στο άλλο μισό του πίνακα, είναι από τα πιο νοήμονα του είδους και αντιπροσωπεύει την ειρήνη, που δεν ξέρω αν υπάρχει μια τέτοια πραγματική πάνω σ αυτό τον αιματηρό πλανήτη που ζούμε.

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 2 ΧΡΩΜΑΤΑ

 

 

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. Ο πίνακας που ζωγράφισα, σήμερα, τελείωσα να πω καλύτερα, με καλοκαιριάτικο θέμα, πολλά χρώματα μικτή τεχνική πινέλα, σπάτουλα, θα είναι ο πρώτος με το θέμα αυτό.

"Παρά τη γνώμη φιλοσόφων κατά την αρχαιότητα το χρώμα δεν αποτελεί ειδική και βασική ιδιότητα των σωμάτων. Συγκεκριμένα ο Επίκουρος είναι από τους πρώτους που διαπίστωσε ότι ο χρωματισμός των αντικειμένων ποικίλλει ανάλογα με την ένταση του φωτός που φωτίζει αυτά, όπου και συμπέρανε πως τα σώματα δεν έχουν το ίδιο πάντα χρώμα. Στην άποψη αυτή συντάχθηκαν αργότερα ο Καρτέσιος και ο Μπόιλ. Παρά ταύτα την πρώτη βασική θεωρία περί των χρωμάτων εξέθεσε ο Νεύτωνας στο περίφημο έργο του "Οπτική".

Ο Άγγλος αυτός φυσικός απέδειξε πως το λευκό φως (ηλιακό) μπορεί ν΄ αναλυθεί σε στοιχειώδεις φωτεινές ακτίνες που περιέχουν διάφορα χρώματα. Πέτυχε αυτό με διαβάθμιση δέσμης ηλιακού φωτός δια μέσου γυάλινου πρίσματος όπου και έλαβε επί πετάσματος επίμηκες φωτεινό είδωλο που έφερε τα χρώματα της ίριδας κατά σειρά: ερυθρό, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανούν, βαθύ κυανούν και ιώδες. "...διαβάζοντας λίγα για το χρώμα που γενικά οι άνθρωποι το θεωρούν κάτι εκτός από αυτό που είναι! [Το χρώμα είναι μια αίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο από μέρος της αλληλουχίας των ηλεκτρικών ώσεων που φθάνουν σε αυτόν μέσω του οπτικού νεύρου. ...αυτά λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες για το χρώμα κι εμείς νομίζουμε πως χρώμα είναι αυτό που...ανακατεύουμε στην παλέτα μας!]

 

...και άλλλα!

 

Για να ξεφλουδίσεις μια βραστή-καυτή πατάτα,

είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έρωτα

με μια γυναίκα που δεν ψιλοθέλει.

Κι όσο βιάζεσαι να φας την πατάτα τόσο καιγεσαι.

Και η γυναίκα τόσο καίγεται που γελά και πάει κι έρχεται από τη μια άκρη στην άλλη

 

Πάντως το να ανταλλάσσεις ιδέες είναι άκρως ερωτεύσιμο, ελκυστικό. Κι αν έχεις σπουδαίους συνομιλητές ακόμα πιο συναρπαστικό. Είναι όμως πολύ δύσκολο αυτό, να βρεις δηλαδή αξιόμαχους αντιπάλους. Γιατί, οι συνομιλητές είναι αντίπαλοι, τότε μόνο έχει αξία μια κουβέντα, ένας διάλογος.

 

Τι ωραία! μεγαλώσαμε. Όχι μόνο εγώ. Κι έτσι μου ρχεται να αρχίσω τη βιογραφία μου. Σκέφτομαι μάλιστα, να γράψω μόνο για τα πολύ μικρά μου να μην ρίξω μεγάλες πέτρες, αλλά, μόνο τα μικρά χρόνια, μέχρι τότε στην έκτη Δημοτικού και τι ωραίο να τα θυμάσαι αυτά, λες και ήταν χτες που με γέννησε η Ανθούλα κι έπινα γάλα μέχρι τέσσερα χρονών που με βάφτισαν και το θυμάμαι που έκλαιγα γιατί αλλιώς τι ήρωας θα ήμουν αν δεν έβγαινα από την κολυμπήθρα για να τσακωθώ με τον παπά-Σπύρο, ενώ ο πατέρας μου αναρωτιόταν, μεθυσμένος ίσως, τι σόι παιδί είναι τούτο

ΠΊΣΩ ΣΤΑ ΔΆΣΗ 2

 

Πάει κανείς στο Ηρώδειο; το κινητό χειρότερο απ τη Μαριχουάνα, Στοπ, Ούτε η θεία Λόλα δεν υπάρχει πια και, ίσως μόνο τα ονόματα των ζωγράφων, Καραβάτζιο Γκόγια. Βελάσκεθ, Τιτσιάνο μπορεί να σου προκαλούν ίλιγγο με την άποψη μόνο στην εκφορά των ονομάτων τους και όχι με την μελέτη του έργου τους. Εξ άλλου έχουμε συνηθίσει να ωραιοποιούμε ότι παλιό και να μειώνουμε ότι σύγχρονο κι ας είναι καλύτερο από το παλιό. Δηλαδή πόσο ωραίος πίνακας είναι τέλος πάντων αυτό το "φιλί" του Γκουσταβ Κλιμτ; Και στο κάτω της γραφής πόσο καλύτεροι ήταν οι παλιοί συγγραφείς; δεν τα χω με κανέναν αλλά αυτή η αρχαιολαγνεία, αυτή η συνεχιζόμενη κατάσταση, νομίζω πως καταντάει εκνευριστική σε όσους τουλάχιστον έχουν κάτι να πουν στον σύγχρονο άνθρωπο που η τεχνητή νοημοσύνη πάει να τον καταστρέψει ολοσχερώς. Πίσω στα δάση λοιπόν.[αν και είμαι σίγουρος πως κανείς δε θα με πιστέψει

ΟΙ ΣΚΛΆΒΟΙ ΚΙ ΟΤΡΟΧΌΣ

 

 

Ένας πίνακας είναι οι λεπτομέρειες του, τα επί μέρους στοιχεία που τον αναδεικνύουν. Μια μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας ζωγράφισα εδώ, χωρίς μοντέλο, μηδέ για τα πουλιά ούτε για τα σίδερα που μας σκλάβωσαν, ή τον τροχό που τον γυρίζουν όπως θέλουν άλλοι αντί για μας, ούτε για τα λουλούδια, και περισσότερο για το κλειδωμένο κουτί της Πανδώρας με το κανάτι του κρασιού να γλιστράει πάνω του, μη αφήνοντας ούτε την ελπίδα να βγει έξω, που όμως υπάρχει, -η ελπίδα- μόνο στη γνώση που απεικονίζεται με το βιβλίο, αν και οι πολλοί άνθρωποι το απαξιούν. Η μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας, ενώνει λίγες ευτυχίες του ανθρώπου, κάτι που προσπαθεί να μας δώσει χαρά που τόσο λείπει.

ΥΛΙΣΤΙΚΆ.

 

 

Η ζωή είναι αμείλικτη, δε σου δίνει τίποτε πίσω από τα πιο βασικά και κυλάει πάντα εμπρός: ποτέ πίσω, άρα ρέουμε μεν αλλά πάντα μπροστά-δε μιλώ για την οπισθοδρόμηση ενός πολιτισμού και την παρακμή μιας φατρίας, όχι. Μιλώ για την προσωπική ζωή του καθενός μας που τελικά γίνεται ολονών μας μοίρα και, βέβαια η αφαίρεση της δυνατότητας έστω και στιγμιαία στο παρελθόν, καταντάει μονότονη και ανόητα μονόπλευρη όσο μεγάλη κι αν είναι η ζήση μας, πιθανώς εβδομήντα-ογδόντα χρόνια που μόλις φτάνει κάποιος στα εξήντα αιωρείται μεταξύ είμαι καλά σήμερα κι αύριο ποιος ξέρει. Κι αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως είσαι ακόμα νέος και πως μπορείς να παίξεις, να πιεις, να κάνεις έρωτα, αντιλαμβάνεσαι εν ριπή οφθαλμού πως τίποτα απ όσα έκανες πριν από ένα λεπτό δεν μπορείς να το κάνεις τώρα

Η ζωή είναι αμείλικτη, το πίσω μέρος του χρόνου ανύπαρκτο, η αδυναμία να νικήσουμε τον χρόνο, την ώρα, μας κάνει πιο ευάλωτους και φυσικά η άρνηση του σώματος ν ακολουθήσει τους πίσω ρυθμούς αναγκαστικά η προσγείωση είναι ανώμαλη, τόσο που ν αναρωτιέσαι, μα μόλις χτες δεν ήμουν νέος; μόλις χτες δεν έκανα έρωτα σαν τρελός; μέχρι χτες δε χόρευα, δεν έπινα κι όλα αυτά πρέπει να τα ξεχάσω οριστικά; προσπαθώ να εξηγήσω το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα της θνησιμότητας, όπως και το αν μπορεί να βγει ένα χρήσιμο συμπέρασμα, όσον αφορά την ατομική ζωή τους καθενός από εμάς; και το χειρότερο είναι πως ενώ βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου, εσύ νομίζεις πως δε θα μεγαλώσεις ποτέ! μιλάμε τώρα για μια παράνοια της ύλης, έναν σπάνιο αντικατοπτρισμό της αποφυγής να συγκρουστείς με την πραγματικότητα...

ΤΑ ΨΈΜΜΑΤΑ ΕΊΝΑΙ ΠΙΟ ΩΡΑΊΑ

 

Κατ αρχήν φίλε για να έχει αξία αυτό που υποστηρίζουμε, χρειάζεται αποδείξεις. 

Τίποτε δεν είναι σωστό επειδή το είπαμε εμείς. Εσύ λες μια κουβέντα και ελπίζεις πως θα σε παραδεχτούμε σαν θεό. Λοιπόν εν προκειμένω ο πολιτισμός μας στηρίζεται στο μύθο, στο ψέμα, ο Τσόρτσιλ είπε το περίφημο η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη, ώστε πρέπει να την οχυρώνουμε με ψέμματα, ύστερα, το μεγαλύτερο ψέμα του ανθρώπινου πολιτισμού είμαι πως υπάρχει μεταθανάτια ζωή! αργότερα πως το χρώμα του αίματος είναι μπλε, [δεν είναι μπλε, είναι παιχνίδισμα του φωτός πάνω στις φλέβες μας], ο Μπους για να επιτεθεί στον Σανταμ υποστήριξε πως υπήρχαν βιολογικά όπλα στη Λιβύη, ενώ τόσα χρόνια μετά δεν έχει βρεθεί τίποτε τέτοιο εκεί, και τόσα άλλα. Βέβαια, σημασία έχει, ο λόγος που λέγονται τα ψέμματα και φυσικά ο κόσμος μας δεν είναι διπλή παράσταση που υποστήριζε ο Μπέρκλεϊ κι εγώ υποστηρίζω αυτές τις φράσεις σαν αποτέλεσμα μελέτης της παγκόσμιας ιστορίας του ανθρώπινου είδους που φυσικά βρίθει από ψέμματα.

 

ΓΑΛΆΖΙΟ ΒΛΈΜΜΑ ΠΡΩΙΝΟΎ

 

 

Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι Κυριακές,

τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι μοναξιές.

Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο

βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα

Γαλάζιο βλέμμα πρωινού

πάντα γαλάζιο πέρα,

το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,

ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,

να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.

Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;

Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,

ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.

Τις Κυριακές θα με ξεχνάς

σ άλλους ώμους θα γέρνεις.

Της Κυριακής τα θρύψαλα

ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.

Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.

Τόση μεγάλη θάλασσα

και συ μία να μην έχεις. 

ΤΙ ΩΡΑ ΕΊΝΑΙ;

 

Υποτίθεται πως οι κουλτουριάρηδες δεν είναι ποδοσφαιρόφιλοι, εγώ τουναντίον ανήκω σ αυτούς που αγαπάνε το ποδόσφαιρο και γενικότερα τον αθλητισμό [άρα δεν είμαι κουλτουριάρης] κι έπαιξα σε κάποιες μικρές κατηγορίες μπάλα σε ικανοποιητικό μέχρι πολύ καλό επίπεδο, ταχύτατος με επιτάχυνση στο μικρό χώρο, γύρω στα δώδεκα δευτερόλεπτα το κατοστάρι, δεξιοπόδαρος αν και το αριστερό δεν το είχα μόνο για να περπατώ, έτσι έλεγε ο Βασιάδης μια ποδοσφαιρόφατσα, αμυντικός από κείνους που έσπαγαν κνήμες κι όταν με μάρκαρε ακόμα και στις προπονήσεις το βρίσιμο και το σκληρό του μαρκάρισμα με έκαναν να φοβηθώ για τη σωματική μου ακεραιότητα κι ενώ μπορούσα να ακολουθήσω μια ένδοξη καριέρα, κάποια άλλα ζωγραφικά και συγγραφικά προτερήματα, με έρριξαν από το βάρθρο αυτό και επέλεξα να παίζω με τους βετεράνους, από Βαμβακούλα μέρχι Σάντμπερκ, ένας Σουηδός φορ που είχε βγεί και πρώτος σκόρερ στο μεγάλο πρωτάθλημα μας που με ρωτούσε με έκπληξη, σε σπασμένα Ελληνικά, Κώστας σε ποια ομάδα παίζει εσύ, δεν μπορεί, πρέπει εσύ παίζει σε μεγάλη ομάδα, μέχρι Παπαιωάνου, και άλλους που δε μου έρχονται τώρα στο νου και αυτό που ήθελα να πω πω δεν το ξεκίνησα ακόμα, για τον Μαραντόνα ήθελα να μιλήσω και είναι αλήθεια πως χρόνια τώρα, από μικρό παιδί που διαβάζω τον αθλητικό τύπο και παρακολουθώ ποδόσφαιρο, ποτέ δεν ήμουν φανατικός οπαδός, λέω πως είμαι Ολυμπιακός, αν και δεν το πιστεύω επειδή πάντα μου άρεσαν κατά καιρούς όλες οι ομάδες που έπαιξαν καταπληκτικό ποδόσφαιρο, από τον Παναθηναικό του Δομάζου, τον Άρη του Ντίνου Κούη, του Κεραμιδά και των άλλων, τον Ηρακλή του Χατζημαναγή, την ΑΕΚ του Τσάρτα και τον ανεπανάληπτο Μαραντόνα, που νομίζω σε σύγκριση με τον Πελέ υπερτερούσε όλα εκτός από την κεφαλιά που όμως, αυτό το κεφάλι του Μαραντόνα, μας έδειξε για μια ακόμα φορά πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αλανόπαιδο στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής, μια μπαλόφατσα που όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο τις καταλαβαίνουν από μακριά τι κουμάσια είναι, τι σκατόφατσες και αλητόβιοι τύποι και πως αυτός δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πως οι ποδοσφαιριστές είναι ανεγκέφαλοι, μέχρι σημείου ν απορείς πως είναι δυνατόν αυτός ο ανόητος να κάνει τέτοια πράγματα με τη μπάλα και εκτός αυτού, ο Μαραντόνα εκτός γηπέδων μοιάζει με έναν κακομοίρη πρεζάκια, από εκείνους που δεν έχουν ή και δεν ξέρουν ν αρθρώσουν λέξη, γιατί υπάρχουν και λίγα πρεζόνια που δεν έχουν καεί εντελώς ακόμα, και, περίπου πιστεύω πως αθλητικά, μόνο αυτός ο Ρονάλντο ο Πορτογάλος τον έχει ξεπεράσει, γιατί ο Μέσι δεν κάνει για τέτοιες συγκρίσεις αν και εγώ θεωρώ μεκαλύτερο όλων αυτών, εκείνο τον καπνισιάρη και στεγνό Ολλανδό, τον Γιόχαν Κρόιφ, ως τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή του πλανήτη γη, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά σε ένα ματς με την Εθνική μας στο Καραισκάκης, τότε που η Ολλανδοί έπαιζαν το πιο ξέφρενο ποδόσφαιρο που έχει παιχτεί σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Ο Μαραντόνα, λοιπόν είναι συγκρίσιμος για καλύτερος ποδοσφαιριστής αλλά και για χειρότερος των ανθρώπων, όπως ο Χάιντεγκερ ήταν ο μέγιστος των φιλοσόφων αλλά και ο χείριστος των ανθρώπω

ΜΕΓΆΛΑ ΔΆΚΡΥΑ

 

Μια γυναίκα

στη θάλασσα.

 

Οι γυναίκες δίνουν ένα χλιαρό στάχυ με άγανα

στους άντρες με τα λευκά πουκάμισα.

Οι γυναίκες, φύλλα ιτιάς Φθινοπωριάτικης.

Στον ίσκιο τους η βροχή, κρεμάει

τα ματοτσίνορα της νύχτας.

Οι γυναίκες περπατάνε όμορφα.

Όλο ομορφιές είναι οι γυναίκες!

Ακόμα κι όταν πλένουν, όταν στεγνώνουν

τα φιλιά στην αυλή

οι γυναίκες είναι όμορφες

Κλαίνε πολλές φορές με μεγάλα δάκρυα, αλήθεια,

Μα ποια ομορφιά χωρίς το δάκρυ;

Ποια θάλασσα χωρίς τα κύματα;

Κι άλλες φορές, λενε έτσι γι αστεία

πως δεν καταλαβαίνουν τους άντρες

χτενίζοντας αδιάφορα τάχα το παιδί

-μισοκλείνοντας η μια το μάτι στην άλλη

Ε, είναι όμορφες οι γυναίκες!

Μα μια γυναίκα

είναι η πιο όμορφη από όλες τις άλλες

μια μονάχα θάλασσα για όλους τους άντρες

είναι η πιο όμορφη, η πιο καλή και η πιο αγαπημένη.

 

Ένα ποίημα που το γραψα πολύ παλιά, σχεδόν παιδί, όταν υπέγραφα ακόμα σαν Κώστας Αυγερινός Το μεταφέρω αυτούσιο, από το χειρόγραφο που ανακάλυψα σε κάποια συρτάρια.

 

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΊΟ ΤΩΝ ΔΈΝΤΡΩΝ 3

 

ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ ΤΩΝ ΔΕΝΤΡΩΝ.

Πηγαίναμε εκεί χρόνια. Ένας πλάτανος με κολλημένο επάνω τον βαθυπράσινο κισσό, αγκαλιά αιώνες,μια βελανιδιά ξερακιανή με ασπρισμένα τα κομμάτια στον κωλόριζο, γεμάτη μυρμήγκια να ταξιδεύουν, ν ανεβαίνουν και να κατεβαίνουν έρμαια των ψευδαισθήσεων να αποδείξουν πως με την εργασία κερδίζουν μια θέση σ αυτόν τον μαραζωμένο κόσμο της αυταπάτης. Πιο δίπλα το πουρνάρι γκριζερό, δίσκαμπτο, αειθαλές, με τα αγκαθωτά φύλλα του, τους τζίτζικες να φωνασκούν τα Καλοκαίρια και να πεθαίνουν κάθε Χειμώνα. Αυτό το πουρνάρι με το στραβό ψήλωμα, πήγαινε σχεδόν παράλληλα με το έδαφος, έστριβε προς το γκρεμό, κάτω από το μεγάλο πεζούλι της αυλής και μπορούσες να ταξιδέψεις μαζί του στο χάος αν ήθελες να δεις τον άλλο κόσμο πάνω από το ύψος της φθαρμένης πραγματικότητας. Πάνω από το γκρεμό που στο βάθος του, κυλούσε ένας μακρύς και βουερός νερόλακκος.

Στον αυλόγυρο του καφενείου των δέντρων, επικρατούσε συνήθως μια ησυχία, τα δέντρα έπιναν τον καφέ τους αμέριμνα, θροίζοντας τα φύλλα, πασχίζοντας να ξεπεράσουν την απουσία των ανθρώπων. Στην άλλη άκρη, στηριγμένη στις πέτρες του τοίχου, μια κουτσουπιά, έρριχνε τον παχύ ίσκιο της. Τα ημιστρόγγυλα φύλλα, ο μαύρος ίσκιος του γερασμένου κορμιού της, παίδευε τα παιδιά, που έκοβαν από ένα φύλλο, το τοποθετούσαν στο αριστερό χέρι που έκανε τρύπα και με την ανοιχτή παλάμη του δεξιού, χλάπ! χτυπούσαν ξαφνικά έτσι που να ακουστεί ένας μεγάλος κρότος στην ησυχία του ανήμπορου μεσημεριού κι όλος αυτός ο κόσμος λες και ξυπνούσε τότε από έναν λήθαργο αιώνων. Ο Πλάτανος σαν πιο μεγάλος και πιο ψηλός από όλους, με τα φύλλα του να μοιάζουν με ανοιχτές παλάμες, κοκκινωπές το Φθινόπωρο, ανοιχτοπράσινες την Άνοιξη, δεν έλεγε τίποτε. Τι μπορούσε να πει άλλωστε; Ζούσε αιώνες θλιμμένος από τόσα που είχε δει κι αν μπορούσε ν απαλλαχτεί από σφιχταγκάλιασμα του κισσού που του κοβε την ανάσα, θα το έκανε ευχαρίστως αλλά βλέπεις στη ζωή δε γίνεται πάντα αυτό που ήθελαν τα δέντρα.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΗΓΗΜΑ ΜΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΟΜΏΝΥΜΟ ΤΙΤΛΟ.

ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΊΣΟΙ 2

 

Πολλές φορές ο αυθορμητισμός βλάφτει. Μη λες στην άλλη θέλω να σε πηδήξω. Πες της πως την αγαπάς. [ Να είσαι ένας πολιτισμένος Δυτικός άνθρωπος.]

Μέχρι να καταλάβω τι σκέφτομαι, έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας.

Απόψε ρε φιλαράκια και φιλίτσες, ήθελα να φάω ένα βόδι, μοσχοαναθρεμμένο, παχούτσικο, να τάχει τα κιλά του. Τι ζέστη και ξεζέστη! μια χαρά τρώγεται το βόδι. Πίνεις και δεκαοχτώμισυ μπύρες και είσαι μια άλλη χαρά. Αλλά δεν έχω το βόδι. Αν έχετε κανένα πρόχειρο στείλτε το.

Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.

Ο εγωισμός είναι τελικά ελάττωμα ή προτέρημα; Σύμφωνα με του Δαρβινιστές είναι η μεγαλύτερη αρετή των ικανοτέρων. Στην δε φύση, ο εγωισμός σπάει καρύδια. Μου αρέσει που είσαστε καλοί εγωιστές.

Eίμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;

Μη βγάλεις άχνα! Δε σε αντέχω άλλο, μου σπασες τ αρχίδια. Μα είναι κατάσταση αυτή με σένα μωρ αδερφέ μου; άσε με μια φορά μόνο μου...δεν το καταλαβαίνεις; Σε κουβαλάω μια ζωή...[τα χω με τον εαυτό μου μην ενοχλείστε εσείς.] Αυτός ο άλλος εαυτός δε λέει να με αφήσει ήσυχο, σας λέω αλήθεια..τον πούστη!

Η φωτογραφία είναι στημένη. Ένα πλάνο απ τη ζωή ενός ασήμαντου ζωγράφου, για μια ταινία του παλιού , καλού Ελληνικού κινηματογράφου. Λερώσαμε τα ρούχα, ρίξαμε στην παλέτα διάφορα χρώματα, στήσαμε ένα ωραίο σκηνικό, ο σκηνοθέτης είπε πως όλα ήταν υπέροχα. Η ταινία ήταν βωβή μόνο το χαμόγελο του ζωγράφου έπρεπε να λείπει, είπε ο σκηνοθέτης αλλά αυτό δεν μπόρεσαν να το σβήσουν.

Με τέτοιους απόγονους που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σαν έθνος. Μιλάμε για ένα μπουλούκι, που αλοίμονο σου αν πέσεις μπροστά τους. Καταλαβαίνω το δράμα των ανθρώπων -γονέων που έθρεψαν τέτοια φίδια στην ποδιά τους και κλαίω τη μοίρα τους. Το δράμα τους είναι ανελέητο. Φυσικά το κράτος δεν κάνει τίποτα και απορώ. Ως πότε άνδρες Ελλήνων; πότε θα θεσπίσουμε νόμους σκληρούς που ο καθένας αν δεν τους σέβεται θα πάει φυλακή; Έτσι δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά.

Ξέρω πως σας αρέσει η απελπισία. Ο θάνατος με παραμονεύει προτού να φτάσω στον Κάλαμο.

Έχετε δει κανέναν πραγματικά λυπημένο άνθρωπο να χασκογελάει; Όχι βέβαια. Μόνο οι δημοσιογράφοι μπορούν να σου μιλάνε για τραγωδίες και να χαμογελούν για να φαίνονται ωραίοι. Το θέμα κυρία μου είναι τεράστιο και δεν λύνεται σε πέντε γραμμές. Αλλά δεν θέλω να σας κάνω το ήδη καζανισμένο κεφάλι σας μεγαλύτερο. Απλά συνεχίστε να βλέπετε στις οθόνες, τους σύγχρονους ...

παλιές σημειώσεις μου

ΕΛΛΑΣ, ΌΧΙ ΓΚΡΕΚΊΑ

 

Δε θα συμφωνήσω με τους πολλούς που κλαίνε και μοιρολογούν πως δεν υπάρχουν πια Έλληνες και θα ξεκινήσω μ ένα βασικό συμπέρασμα που εκδόθηκε από έγκυρες και διαπιστευμένες παγκόσμιες έρευνες: Η γενετική αλληλουχία του πληθυσμού της Ελλάδας, υπάρχει από την Νεολιθική εποχή έως σήμερα.

Άρα, λοιπόν, καμία δάφνη δεν κατεμαράνθη, όσο κι αν δάκρυζε ο κατά πάντας αξιότατος ποιητής, Διονύσιος Σολωμός.

Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν έπαψε ποτέ ν ακτινοβολεί και η συνέχεια του στον γραπτό και στον προφορικό λόγο, η διατήρηση του Αρχαίου και Μεσαιωνικής σοφίας, οι λεκτικοί και φωνητικοί αρχαϊσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, οι παροιμίες και τα τραγούδια, τα τοπωνύμια, η αρχιτεκτονική, δηλώνουν την πραγματική εικόνα της Ελλάδας.

Καμία ανάγκη δεν έχουμε, αγαπητοί φίλοι, να ρωτάμε τους ξένους, ποια είναι η γνώμη τους για την Ελλάδα. Μήπως ξέρουν να μας πουν ποια είναι η γνώμη τους για τη δικιά τους πατρίδα; Την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γουαδελούπη; Γιατί καίγεστε να μάθετε τι σκέφτονται όλοι αυτοί για εμάς τους σύγχρονους Έλληνες; Διαφωνώ τελείως με τους μεμψίμοιρους, τους κλαψιάρηδες και φυσικά και με τον Λιαντίνη που ενίοτε προσπαθεί ν ανατρέψει και τον ίδιο του τον εαυτό! Αυτός δεν υπήρξε Νεοέλληνας και μάλιστα σημαντικός; γιατί απαξιώνει και διαλαλεί πως η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον χάρτη των Εθνών;

Η Ελλάδα δεν είναι αγαπητοί φίλοι, τα δέκα εκατομμύρια που κατοικούν εδώ και τα άλλα τόσα, διάσπαρτα σε όλον τον πλανήτη.

Λένε μερικοί πως δεν έχουμε ταυτότητα σαν λαός! αν είναι δυνατόν! Ένας λαός που η γλώσσα του-μαζί με τους Κινέζους- οι πολυπληθέστεροι και οι λιγότεροι! σε αριθμούς κατά μια σατανική σύμπτωση- μιλιέται και γράφεται από τότε που πρωτομίλησαν και πρωτοέγραψαν οι άνθρωποι.

Σκέφτομαι, γιατί να συνεχίσουμε αυτή την αθλιότητα, δηλαδή την σύγκριση Αρχαίων και Νέων Ελλήνων και να εξάγουμε συντριπτικό συμπέρασμα υπέρ των Αρχαίων; Μήπως σταμάτησε ποτέ αυτός ο τόπος να γεννάει άξιους ανθρώπους; δηλαδή ο Σολωμός τι είναι; αρχαίος ή νέος; Ο Παπανικολάου δεν έχει καμία σχέση με τον Ιπποκράτη; οι μεγάλοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, Καζαντζάκης και λοιποί για να μην αναφέρομαι σε καθέναν ξεχωριστά, δεν είναι απόγονοι των Αρχαίων; τι διάολο ανομοιότητα είναι αυτή; Θεωρώ ανοητολογία να υποστηρίζουμε την γνώμη, αλήθεια ποιοι βλαμμένοι υποστηρίζουν πως, επειδή οι Αγγλογάλλοι ανακάλυψαν τους Αρχαίους Έλληνες, άρα αυτοί είναι και οι απόγονοι τους! Γιατί;

Και γιατί μειώνουν εμάς που γεννηθήκαμε σ αυτό τον τόπο που λέγεται Ελλάς και όχι Γκρεκία [όποτε τους συμφέρει είμαστε Έλληνες και όποτε τους βλάφτει, είμαστε, Γραικύλοι].

Αν δηλαδή οι φίλοι μας οι Ιταλοί, κι αυτοί λένε πως είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, γεννιόντουσαν εδώ, στην Ελλάδα, θα ήταν καλύτεροι από εμάς; τους σύγχρονους Έλληνες; και γιατί; μήπως έχετε γνωρίσει τι συντριπτικά ελαχιστότατος λαός είναι οι Νορβηγοί; έχετε συνομιλήσει με ηλίθιους Γάλλους; με χαζοχαρούμενες Γερμανίδες; ή με τους υπερόπτες Άγγλους που το μέγιστο τους, ίσως πάνω από το 70%, δεν ξέρουν τι είναι η Ελλάδα! και το χειρότερο; ο μέσος Αμερικάνος σχεδόν πάνω από 90% δε γνωρίζει που βρίσκεται η χώρα που λέγεται Ελλάδα!

Αγαπητοί φίλοι, δε νομίζω πως χρειάζεται ν αναφερθώ εκτενώς σ αυτή την αθλιότητα κάποιου Φαλμεράγιερ, περί της Ελληνικότητας των Νέων Ελλήνων- αρκεί μια ώριμη σκέψη: ο τόπος αφομοιώνει τον μετανάστη. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αφομοίωσε και τους κατακτητές.

Ένα μεγάλο ερώτημα παραμένει το γιατί όσοι γεννήθηκαν στην Ελλάδα δεν είναι άξιοι συνεχιστές των, ενώ όσοι θέλουν να μείνουν εδώ, είναι καλύτεροι;

Δε με πιάνει καμιά ελληνολατρεία ή ελληνοπάθεια. Γνωρίζω πολύ καλά την ιστορία και τα πάθη μας, σαν λαού, και δεν πετάω στα ύψη. Αλλά οι βλακείες και οι διοχετευμένες επιθέσεις εναντίον μας, με εξαγριώνουν. Τι θέλει ο παγκόσμιος πολιτισμός από τους σύγχρονους Έλληνες; γιατί γκρινιάζουν για τις δικές μας αθλιότητες οι Αγγλογάλλοι; οι χορτάτοι κοιλαράδες Γερμανοαμερικάνοι; για πιο λόγο κατηγορούν τις ασπιδωτές κοιλιές των παπάδων μας;