ΥΛΙΣΤΙΚΆ.

 

 

Η ζωή είναι αμείλικτη, δε σου δίνει τίποτε πίσω από τα πιο βασικά και κυλάει πάντα εμπρός: ποτέ πίσω, άρα ρέουμε μεν αλλά πάντα μπροστά-δε μιλώ για την οπισθοδρόμηση ενός πολιτισμού και την παρακμή μιας φατρίας, όχι. Μιλώ για την προσωπική ζωή του καθενός μας που τελικά γίνεται ολονών μας μοίρα και, βέβαια η αφαίρεση της δυνατότητας έστω και στιγμιαία στο παρελθόν, καταντάει μονότονη και ανόητα μονόπλευρη όσο μεγάλη κι αν είναι η ζήση μας, πιθανώς εβδομήντα-ογδόντα χρόνια που μόλις φτάνει κάποιος στα εξήντα αιωρείται μεταξύ είμαι καλά σήμερα κι αύριο ποιος ξέρει. Κι αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως είσαι ακόμα νέος και πως μπορείς να παίξεις, να πιεις, να κάνεις έρωτα, αντιλαμβάνεσαι εν ριπή οφθαλμού πως τίποτα απ όσα έκανες πριν από ένα λεπτό δεν μπορείς να το κάνεις τώρα

Η ζωή είναι αμείλικτη, το πίσω μέρος του χρόνου ανύπαρκτο, η αδυναμία να νικήσουμε τον χρόνο, την ώρα, μας κάνει πιο ευάλωτους και φυσικά η άρνηση του σώματος ν ακολουθήσει τους πίσω ρυθμούς αναγκαστικά η προσγείωση είναι ανώμαλη, τόσο που ν αναρωτιέσαι, μα μόλις χτες δεν ήμουν νέος; μόλις χτες δεν έκανα έρωτα σαν τρελός; μέχρι χτες δε χόρευα, δεν έπινα κι όλα αυτά πρέπει να τα ξεχάσω οριστικά; προσπαθώ να εξηγήσω το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα της θνησιμότητας, όπως και το αν μπορεί να βγει ένα χρήσιμο συμπέρασμα, όσον αφορά την ατομική ζωή τους καθενός από εμάς; και το χειρότερο είναι πως ενώ βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου, εσύ νομίζεις πως δε θα μεγαλώσεις ποτέ! μιλάμε τώρα για μια παράνοια της ύλης, έναν σπάνιο αντικατοπτρισμό της αποφυγής να συγκρουστείς με την πραγματικότητα...