Σχεδόν σαράντα χρόνια πίσω! Τότε που εκδόθηκε το πρώτο μου βιβλίο ΙΚΕΤΕΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ. Λοιπόν αυτό το βιβλίο έχω να το πιάσω στα χέρια μου από τότε, από το 1980. Δεν είχα κρατήσει ούτε ένα αντίτυπο και χτες η φίλη μου Πόπη Παντελάκη το ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη της και μου το έφερε. Δεν είναι ακριβώς θέμα χαράς, ή συναισθηματικής φόρτισης αλλά ένιωσα κάπως!
Το ξαναδιαβάζω και ανακαλύπτω πως δεν έχουν αλλάξει και πολλά στον τρόπο γραφής μου. Σίγουρα έχουν αλλάξει αλλά όχι τόσα όσα θα νόμιζα εγώ τότε για το πως θα έγραφα στα εξήντα μου χρόνια.
Κώστας Αυγερινός. Θυμάμαι πως με παίδευε πολύ η επιλογή ενός ψευδώνυμου και μέχρι τώρα αρκετοί παλιόφιλοι με φωνάζουν Αυγερινό! Δεν μπορώ να πω πως τώρα με αντιπροσωπεύει, αν ήταν να κάνω τώρα την επιλογή θα κρατούσα αναμφίβολα το πραγματικό μου, πράγμα που έκανα μετά το 2000
Έγραφα, λοιπόν τότε: Ω! τι υπέροχα!
Εσύ που τώρα διαβάζεις για τα κορμιά των χαμένων ωρών, είσαι ένας φιλήσυχος πολίτης.
Σαν εσένα.
Σαν όλους εσάς κι εγώ που έρχομαι στην πόλη που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού.
Έρχομαι και κανένας δε με περιμένει.
Ε, δεν είναι λιγάκι αστείο αυτό μικρέ μου πίθηκε;
Αυτό το βιβλίο οι Ικέτες της αλήθειας και ο τίτλος να μην παραπέμπει σχεδόν καθόλου στο περιεχόμενο, είναι ένα μεγάλο αφήγημα, μια μεγάλη νουβέλα για τη στρατιωτική θητεία και έχει συμπεριληφθεί στο είδος αυτής της λογοτεχνίας από διάφορα έντυπα και κριτικούς της εποχής-μπορώ να πω επαινετικά. "Οι ικέτες της αλήθειας του Κώστα Αυγερινού είναι ένα μεγάλο αφήγημα, όπου συγγραφέας παρουσιάζει με τη σειρά όλες τις δύσκολες καταστάσεις της θητείας, από την αρχή που πρωτομπαίνουν στην πύλη μέχρι το απολυτήριο. Ο Αυγερινός εκφράζει τη διαμαρτυρία του όχι με νευρώδες και οργισμένο ύφος αλλά με παράπονο σε λυπημένο και στοχαστικό τόνο, διακόπτοντας συχνά τον πεζό λόγον μετατρέποντας τον σε λυρικό, ποιητικό." σημειώνει, μεταξύ άλλων, στο αφιέρωμα του ΔΙΑΒΑΖΩ, Στρατός και Λογοτεχνία, ο Κώστας Αθανασόπουλος, αντιπαραθέτοντας το με τους Κεκαρμένους του Κάσδαγλη, ο Τυφεκιοφόρος του εχθρού του Μάριου Χάκα, 525 τάγμα πεζικού του Χαριτόπουλου και διαφόρων άλλων που ακολούθησαν μετά να γράφουν για τον στρατό.
Είναι παράξενο να ξαναδιαβάζεις τις σκέψεις που έκανες τότε:
Αβέβαιοι κυματισμοί στους νοητούς, θαλάσσιους δρόμους
και πάνω στο βαιστό κατάρτι, συγοτρέμει το χθες
καθηλωμένο στις ανεμοδαρμένες παλάμες
μάταιων στίχων.
Νίκησα τον εαυτό μου. Νίκησα τον χρόνο!
Τι έγραφα;
Είμαστε κάτι αρουραίοι
εγκλωβισμένοι στα έγκατα της γης
είμαστε κάτι απίστευτες αγχόνες
στημένες στης οργής
τα ουράνια νεφελώματα με μίσος
Έγραφα και ποιήματα ανάμεσα στο πεζό.
"Πιο δίπλα, ένα μανάβικο με τα καφάσια του αραδιασμένα μπροστά, γεμάτα φρούτα, λαχανικά και τέτοια. Άρπαξε δυο μήλα και το βαλε στα πόδια. Σταμάτησε πίσω από ένα χαμόσπιτο έξω από την πόλη, λαχανιασμένος. Δυο μήλα! τα κοίταξε με λύπηση θαρρείς, τα σκούπισε στο παντελόνι του κι έκοψε μια τεράστια μπουκιά, το μισό μήλο κι έβλεπε με τη φαντασία του τον μανάβη να καταφτάνει αγριωπός και βιαζόταν να κρύψει την ενοχή του. "Σκέψου τώρα να με τρέχουνε στις αστυνομίες τους για δυο μήλα- μ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ένας λιποτάκτης και μια κλοπή, συγκλονιστικό ρεπορτάζ για τις εφημερίδες. Ευκαιρία κι αυτή τη φορά, να γεμίσουν με συγκλονιστικά νέα τις στήλες τους."
Και αλλού:
"Περπατώ κι ακούω τον θόρυβο των βημάτων μου. Τη σιγουριά τους διακόπτουν, που και που, οι ξαφνικές νότες των κοτσυφιών και τα γαυγίσματα των σκύλων απ το ερημικό χειμάδι του τσοπάνη, τριγυρισμένο στους φράχτες του και τις κοπριές των προβάτων. Θλιμμένες ολότελα οι γκριμάδες στη χειμωνιά τους, με τα χαμόκλαδα γερμένα κατά τη γη, σκιαγμένα από τη φοβέρα του τόπου που γεννήθηκαν"
Έχει ενδιαφέρον μια μικρή ανάλυση ας πούμε τυχαία, αυτή η παράγραφο για να δω τον τρόπο που έγραφα τότε και τα νοήματα που συνελάμβανα, το στιλ, τον λογοτεχνικό χρωστήρα και πως συμπλέκονται οι σκέψεις, οι σκέψεις του πραγματικού με το αφηρημένο κι ας σκεφτούμε τι σχέση έχουν τα γερμένα χαμόκλαδα με τη φοβέρα ενός τόπου!
Κριτικάροντας τον εαυτό μου για αυτό το βιβλίο, γραμμένο περίπου πριν σαράντα χρόνια, είκοσι χρονών το έγραφα και όταν έγινα εικοσι έξι εκδόθηκε, διαβλέπω την όποια εξέλιξη είχα στον τρόπο γραφής μου κι αντικειμενικά, θα λεγα πως προχώρησα, όπως προχώρησα, γιατί:
"Τόση φοβέρα δεν την βρίσκεις πουθενά. Ανοίγεις τη χάπα σου και λες έφτασα, πήδηξα στο γκρεμό κι είμαι κοντά σου!"
