Πράγματι μετά από δυο
μήνες ο Γιάννης Παράμετρος πήρε εξιτήριο
από τις φυλακές Τίρυνθας που μύριζαν
ακόμα αποκαΐδια. Στην έξοδο τον συνόδευε
συγκινημένος ο Μιχάλης, που μόνο δεν
έκλαιγε. Όλο τον αγκάλιαζε και του
υπενθύμιζε συνέχεια πως σε τρεις μήνες
θα έβγαινε και εκείνος και πως θα πήγαινε
να τον βρει οπωσδήποτε
Έτσι χωρίστηκαν
οι δυο φίλοι και ο Γιάννης βγήκε στον
δρόμο χωρίς να ξέρει τι ένιωθε πραγματικά
Κρατούσε στα χέρια του το απολυτήριο
περπατώντας στο δρόμο προς την Τίρυνθα
σα χαμένος.
Σιγά-σιγά
άρχισε να συνειδητοποιεί πως ήταν
ελεύθερος κι ένα κύμα ενθουσιασμού τον
πλημμύρισε. Περπάτησε πρώτα προς την
Αρχαία Τίρυνθα, τον αρχαιολογικό χώρο,
τις στοές, την Ακρόπολη και ήρθαν στο
νου του εικόνες Αρχαίων Ελλήνων, ανάκτορα,
κυκλώπειες πέτρες, τι σόι άνθρωποι ήταν
αυτοί και πως σήκωναν τέτοιες πέτρες;.
Μπήκε σε μια θολωτή σήραγγα, βγήκε στην
άλλη μεριά, κάθισε στον ήλιο να κάνει
τσιγάρο κι αγνάντεψε τη νέα Τίρυνθα που
απλωνόταν δυο χιλιόμετρα μακριά από
εκεί. Κοίταξε γύρω του και θυμήθηκε που
είχε διαβάσει πως ο Ηρακλής είχε γεννηθεί
εκεί κι ακόμα πως αυτός ο χώρος ήταν
παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και
χαμογέλασε.
-Σιγά την κληρονομιά!
Γέλασε. Αυτά τα λένε οι πλούσιοι για να
αποχαυνώνουν τον κόσμο!
Δεν ήταν
καθόλου αισιόδοξος για την εξέλιξη του
κόσμου και ούτε τον ένοιαζαν ιδιαίτερα
οι ξεχωριστές ιστορίες των λαών.
Περισσότερο έβλεπε το παρόν, το σήμερα,
παρά η Ιστορία. Πίστευε πως οι άνθρωποι
έπρεπε να ζουν το παρόν, το τώρα. Η Ιστορία
ήταν για τους γραμματιζούμενους και
για τα παιδιά που πήγαιναν σχολείο.
Βέβαια, είχαν μια γοητεία όλα αυτά,
προελληνικός οικισμός, τέλος της εποχής
του χαλκού, τοιχογραφίες, ανασκαφές,
Ερρίκος Σλίμαν αλλά ο ίδιος δεν ήθελε
να σπαταλάει τον χρόνο του με αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου